รักบนเส้นขนาน

 

 

 

 

 

 

“นี่คุณไม่คิดจะกลับไปที่บ้านของคุณรึไง”จินนี่ถามเมื่อเห็นกวินนั่งดูทีวีอยู่ที่ชั้นล่างเซฟเฮ้าส์ เขาอยู่

กับเธอมา2วันเต็มๆแล้ว และนี่คงจะเป็นครั้งแรกที่กวินและจินนี่จะลงมาจากห้องนอน

 

 

“กลัวเธอหนีไง”กวินพูดสั้นๆแล้วเปลี่ยนช่องทีวีไปเรื่อยๆ ความจริงเขาไม่ได้กลัวเธอหนีไปไหน

หรอก แต่2วันมานี่แคทไปงานของพวกไฮโซที่ต่างจังหวัด กลับมาก็พรุ่งนี้ เลยว่าหาอะไรแก้เซ็งดี

กว่าอยู่บ้านเฉยๆดีกว่า

 

 

 

“ชั้นตัดสินใจจะมาแล้ว ชั้นไม่คืนคำหนีคุณไปไหนหรอก”จินนี่พูดก่อนจะเปิดตู้เย็นหาน้ำดื่ม

 

 

 

“หิว ทำอะไรให้กินหน่อยสิ”กวินพูดขึ้นทำเอาจินนี่ตาโต ไม่คิดว่าเขาจะสั่งเธอทำแบบนี้ ซักพักจินนี่

ก็ทำซุปออกมาแล้วตั้งโต๊ะ กวินได้กลิ่นก็รีบเดินไป ก่อนจะเห็นแฮมบนจานก็จะเอามือหยิบกิน

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

“ล้างมือก่อนสิคะ”จินนี่ดุกวิน กวินรีบไปล้างมือทันทีก่อนจะมานั่งทานข้าวกับจินนี่

 

 

“ไม่คิดเลยว่าเธอจะทำอาหารเป็น”กวินทึ่ง

 

 

“เห็นชั้นแบบนี้ชั้นไม่ได้สวยไปวันๆนะ ตอนม๊าชั้นยังอยู่ท่านชอบเข้าครัวชั้นน่ะเลยเข้าไปเป็นลูกมือ

บ่อยๆ”จินนี่พูดแล้วยิ้มเมื่อนึกถึงแม่ของเธอที่เสียไป

 

 

“เห็นแล้วชั้นก็นึกถึงมัม มัมชอบทำอาหารให้ชั้นกับธามกินตอนเด็กๆน่ะ”กวินพูดถึงแม่ตัวเองก่อนจะ

ซึมเพราะแม่ของเขาได้รับอุบัติเหตุจากการต่อสู้ของพ่อป๊อปปี้ทำให้แม่กวินเสียชีวิตบนรถ

 

 

“นั่นคือสาเหตุที่คุณเกลียดพวกมังกรดำสินะ”จินนี่เองก็รู้ข่าว ของการจากไปของแม่กวินก็พูดขึ้น

 

“ไม่ต้องสนใจเถอะ ชั้นหิวละ”กวินพูดก่อนจะกินซุปนั้น

 

 

 

“ปากเลอะน่ะ”จินนี่เอาทิชชู่มาเช็ดปากให้กวินทำเอากวินหน้าแดงทันที ก่อนจะรีบดื่มน้ำเมื่อถูกสายตาหวานของจินนี่มองกลับมา

 

 

“แค่กๆ”กวินรีบดื่มน้ำจนสำลักน้ำจินนี่ตกใจรีบไปลูบหลังกวิน

 

 

“ค่อยๆสิคุณ”จินนี่พูดแกมดุ กวินนิ่งหน้าแดงก่อนจะนั่งทานข้าวต่อไปแล้วไม่พูดอะไร

 

 

 

 

 

 

 

“ออกจากโรงพยาบาลไปก็อย่าหักโหมงานนะคะเฮีย ต้องทำงานและต้องพักผ่อนให้มากๆ”ฟ้าเดิน

เข็นรถเข็นป๊อปปี้ออกมาที่รถแล้วสั่ง

 

 

 

“จ้า เอ บางทีเฮียป่วยบ่อยๆก็ดีนะ เราจะได้ไม่หนีเที่ยวไปไหน”ป๊อปปี้พูดยิ้มๆ

 

 

“ใครบอก ฟ้าเลื่อนปาร์ตี้กับเพื่อนไปเพราะว่าเฮียป่วย เพื่อนเลยโอเค แต่ก็ยังเหมือนเดิม ไม่มี

แคนเซิลนะทริปเสม็ดอ่ะ”ฟ้าบอกพี่ชาย

 

 

 

“จ้า ดูแลตัวเองด้วยล่ะ”ป๊อปปี้สั่ง ก่อนที่รถของจองเบจะมารับแล้วพาสองพี่น้องกลับมาที่บ้าน ทันที

ที่ถึงบ้าน ป๊อปปี้ก็เข้าห้องทำงานตัวเองทันที พลางเปิดแฟ้มเอกสารต่างๆในช่วงเวลาที่เขาเข้าโรง

พยาบาลไปนี่เอกสารมากมายขนาดนี้เลย

 

 

 

“สายเรารายงานว่า ผับที่แคทยึดของเราไป ได้มีการเปลี่ยนแปลงเป็นการแอบขายบริการผู้หญิงด้าน

ในด้วย ทางเราเลยคิดว่า น่าจะหาหลักฐานที่แน่นหนาพอแล้วจัดการกับเรื่องผับนั่นคืนมาเป็นของเรา

ได้ไม่ยาก”เคนตะเล่า

 

 

“แล้วรีสิอร์ตที่พะงันล่ะ”โทโมะถามถึงเรื่องรีสอร์ตจากป๊อปปี้

 

“ช่างเถอะตรงนั้น เพราะมันเป็นเรื่องของการประมูลใครได้ก็ได้ไป”ป๊อปปี้บอก

 

“แต่เราทราบมาว่า เมียนายกวินนี่สนิทกับพวกนักเลงหลายสำนักเหมือนกันนะ”จงเบเล่า

 

 

“แล้วกวินมันรู้เรื่องเมียมันมั้ยเนี่ย”เขื่อนพูด

 

 

“ดูท่าจะไม่นะ เพราะแคทไม่ได้บอกอะไรกวิน ส่วนมากหมอนั่นก็ขลุกแต่ทำงาน”จงเบพูด

 

“เรื่องอื่นน่ะอันไหนที่ปล่อยไปได้ก็ปล่อย แต่เรื่องการเอาคืนน่ะ ชั้นไม่ปล่อยมันไว้แน่”ป๊อปปี้พูด

เสียงนิ่งๆ

 

 

“จินนี่จะต้องเป็นอิสระ พวกเสือขาวจะต้องรับรู้รสชาติของการพลัดพราก และความเจ็บปวดมากกว่า

เรา10เท่า”ป๊อปปี้พูดอย่างอาฆาต ก่อนจะมองสร้อยหยกในกล่องบนโต๊ะทำงานของเขา

 

 

 

 

“แพทยังกลับช่วงนี้ไม่ได้อ่ะโทโมะ มันมีพายุเข้าตลอดเลยช่วงนี้”แพทสไกป์คุยกับโทโมะจาก

ฝรั่งเศส

 

 

“งั้นอย่าลืมดูแลตัวเองดีๆนะครับ”โทโมะบอกแพท

 

 

“ค่ะ แล้วเรื่องของธุรกิจกับเรื่องของเสือขาว อย่าเครียดมากนะคะ แพทจะไม่เข้าข้างใครนะ แต่

แพทขออย่างเดียว มังกรดำถูกเล่นสกปรกแต่มังกรดำห้ามใช้วิธีสกปรกๆเล่นงานกลับนะคะ เพราะพี่

แคทน่ากลัวกว่าที่ทุกคนคิด”แพทเตือนโทโมะด้วยความเป็นห่วง

 

 

 

“ครับ ผมคิดถึงแพทนะครับ”โทโมะพูดผ่านแมคบุค แก้วเอากาแฟมาเสิร์ฟก็แอบช้ำใจ

 

 

“รักโทโมะนะคะ ดูแลตัวเองด้วย จุพๆ เดี๋ยวมาคุยใหม่นะบาย”แพทบอกลาโทโมะ โทโมะปิด

โปรแกรมแล้วเช็คงานต่อ แก้วปรับสีหน้าเป็นปกติแล้วเดินเข้ามาเอากาแฟมาเสิร์ฟ

 

 

 

 

“ขอบคุณ”โทโมะบอกเมื่อแก้วยื่นแก้วกาแฟให้ตัวเองก็จะจ้องสังเกตแก้วที่ทำความสะอาดห้องเขา

เป็นประจำแทนพวกแม่บ้านจนกลายเป็นเพื่อนปกติ

 

 

 

“ชั้นกับเธอเรารู้จักกันมากี่ปีแล้วหรอ”โทโมะถามขึ้น

 

 

“จะ7ปีแล้วค่ะ”แก้วพูด

 

 

“ก็นับว่าไม่มากไม่น้อยเนาะ เธอมีอะไรจะพูดกับชั้นรึเปล่า”โทโมะถามต่อ แก้วเก็บของอยู่ก็ชะงัก

 

 

“มะ ไม่ค่ะ แก้วขอตัวก่อนนะคะ”แก้วนึกถึงคืนที่เธอกับเขามีอะไรกันก็รีบเดินเลี่ยงออกมาจากห้อง

นอนโทโมะหลังจากทำความสะอาดเสร็จแล้วทันที

 

 

 

 

 

 

“หวังว่าคุณโทโมะคงจะไม่สงสัยเราเรื่องคืนนั้นหรอกนะ”แก้วพูดหน้าห้องโทโมะก่อนจะรีบเดินไป

 

 

 

 

 

 

“ค่ะพี่กวิน เดี๋ยวคืนนี้ฟางกับธามจะไปงานเลี้ยงเอง”ฟางบอกกวินผ่านทางโทรศัพท์หลังจากที่กวิน

ต้องเข้าบริษัทด่วน และแคทไปงานของคุณหญิงที่ต่างจังหวัดเลยไม่มีใครว่าง

 

 

 

“ไปเถอะฟาง”ธามไทบอกก่อนจะควงกันเดินเข้างานวันเกิดของท่านฑูตจากญี่ปุ่น

 

 

 

“กะแล้วว่าต้องมา”แบงค์เดินมาหาฟางกับธามไท

 

 

“นานแล้วเนาะที่ไม่ได้เจอกัน เราขอโทษฟางด้วยนะที่วันนั้นเมาแล้วทำอะไรไม่เข้าท่าเลย”แบงค์

พูดเมื่อเห็นธามไทเดินไปหาเฟย์

 

 

“ไม่เป็นไร ก็แบงค์มาขอโทษเรา เราก็พร้อมที่จะให้อภัย”ฟางยิ้มให้กับแบงค์

 

 

“งั้นให้เกียรติเต้นรำกับผมซักเพลงนะครับคุณหนูรองแห่งแก๊งค์เสือขาว”แบงค์โค้งเชิญฟางไปเต้นรำ

ฟางหัวเราะก่อนจะถอนสายบัวแล้วเดินไปเต้นรำกับแบงค์ เช่นเดียวกับเฟย์ที่เต้นรำกับธามไท

 

 

“กะแล้วว่าต้องมางานเลี้ยงแทนพี่ชายเธอ”ป๊อปปี้จ้องมองฟางและแบงค์เต้นรำด้วยกันอย่างมีความ

สุข ท่ามกลางแสงแฟลชของนักข่าวที่รัวชัตเตอร์ถ่ายรูป ด้วยสายตาเข้มน่ากลัว

 

 

“ขอบคุณมากนะแบงค์”ฟางพูดกับแบงค์หลังจากเต้นรำเสร็จ แล้วพลันสายตาของฟางหันไปสบตา

คมของป๊อปปี้ที่จ้องมาอย่างน่ากลัว

 

 

“อย่าไปสนไอ้พวกขี้แพ้เลย อย่างมากก็ดีแค่มอง”เฟย์พูดเมื่อเห็นฟางกับป๊อปปี้มองกันก็รีบดึงฟาง

ไปยืนกับพวกธามไท โดยไม่รู้ว่าตัวเองก็ตกเป็นเป้าสายตาของเขื่อนเช่นกัน

 

 

“งั้นผมก็ขอตัวก่อนละกันนะครับ”ธามไทบอกเจ้าของงานก่อนจะขึ้นรถเพื่อกลับบ้าน

 

 

 

 

ตู้ม

 

 

 

“เสียงอะไรน่ะ”ธามไทถามขึ้นเมื่อได้ยินเสียงแปลกๆด้านหน้ารถ

 

 

 

ปัง

 

 

 

ทันทีที่สิ้นเสียงระเบิดของยางรถคนขับรถก็ถูกยิงทันที บอดี้การ์ดรีบชาร์ทตัวธามไทและฟาง เฟย์รีบ

ชักปืน

 

 

“มันเป็นพวกไหนกัน”ธามไทถามพลางชักปืนออกมา

 

“พวกเพชรแดงจากทางเหนือครับ”บอดี้การ์ดบอก

 

 

“มันเล่นไม่เลิกใช่มั้ย เฟย์ฝากดูฟางด้วย”ธามไทพูดจบก็กระโจนลงรถไปกับบอดี้การ์อีก3คน เหลือ

เฟย์ ฟาง และบอกดี้การ์ดอีกคนบนรถตู้เท่านั้น

 

 

 

ปัง

 

 

 

“กรี๊ดดด”ฟางตกใจเมื่อเห็นบอดี้การ์ดถูกยิงล้มลง ก่อนจะเอาปืนมาจากมือแล้วลงรถตามเฟย์ไป

 

 

 

“ขืนเรารอพวกธามนะ มีหวังเราได้ตายกันพอดี”เฟย์พูดก่อนจะจับมือฟางแล้ววิ่งเลาเข้าไปในป่า

ละเมาะข้างทาง แม้ฟางจะรู้จักกับเฟย์ในช่วงสั้นและรู้แค่ว่าเฟย์เป็นญาติแคทกับแพทมาจากญึ่ปุ่น

แต่เฟย์เป็นผู้หญิงที่โตมาในสังคมของผู้อิทธิพลทางญี่ปุ่นไม่แปลกหรอกที่เฟย์จะไม่ตกใจกับเหตุ

การแบบนี้

 

 

“แล้วเราจะไปหลบที่ไหนกันดีล่ะ”ฟางถามเฟย์

 

 

“เราคงต้องซ่อนตัวในนี้ซักพัก เพราะเมื่อกี้ชั้นใช้มือถือบนรถโทรตามพรรคพวกเรามาแล้ว แต่พอ

เข้ามาในนี้สัญญาณกลับหายหมด”เฟย์พูดพลางชูมือถือหาสัญญาณหลังโกดังเก็บไม้เก่าๆที่เธอกับ

ฟางมาหลบกัน

 

 

 

ปัง

 

 

 

“เฟย์”ฟางตกใจเมื่อเห็นเฟยืถูกยิงที่แขนเลือดอาบแขนไปหมด ฟางรีบไปดู เฟย์รีบฉีกชายกระโปรง

ตัวเองแล้วมัดที่แขนห้ามเลือดไว้

 

 

“เล่นแบบนี้ใช่มั้ย”เฟย์ที่อารมณ์ร้อนไม่แพ้ธามก็กระโจนออกไปยิงพวกเพชรแดง2คนตายทันที แต่

ด้วยแรงที่เป็นผู้หญิงบวกกับบาดเจ็บอยู่ทำให้เฟย์ทรุดลงไปอย่างรวดเร็ว

 

 

“เฟย์ไปกันเถอะ”ฟางพยุงเฟย์ขึ้นแล้วรีบออกจากโกดัง ก่อนจะตกใจเมื่อเห็นพวกเพชรแดงเข้ามา

อีกเกือบ7คน

 

 

 

“หนีไป”เฟย์พูดจบก็ผลักฝากกลิ้งลงเนินในป่านั่นลงไปส่วนตัวเองก็วิ่งหลบพวกนั้นกลับไปที่โกดัง

ตามเดิม

 

 

“จะหนีไปไหน”ลูกน้องเพชรแดง2คนไถลตัวลงมาตามฟางแล้วจิกหัวฟางฟาดกับพื้นจนเลือดอาบ

 

 

 

 

ปัง

 

 

 

ฟางคว้าปืนยิงขึ้นตรงกิ่งไม้ก่อนจะหล่นลงมาทับลูกน้องเพชรแดง2คนนั้นทันที

 

 

 

 

ปัง ปัง

 

 

 

ฟางยิงลูกน้องพวกนั้น ก่อนจะดันตัวเองให้ลุกขึ้นด้วยความเจ็บ พอฟางมองไปทางขาตัวเองก็ตกใจ

เพราะเมื่อกี้ที่เธอตกมาจากเนินทำให้ไม้เสียบขาฟางไว้ ฟางฝืนตัวลุกขึ้นเพื่อเดินไป

 

 

 

 

ปังๆๆๆ

 

 

 

เสียงปืนยิงรัวบนเนินนั้นทำให้ฟางชะงัก เสียงปืนที่เหมือนการต่อสู้กันด้านบน หรือว่าธามไทจะเอา

พวกเสือขาวมาช่วยแล้ว

 

 

 

“ยิงพวกมันอย่าให้เหลือ”เสียงผู้ชายคนหนึ่งสั่งลูกน้อง เสียงที่คุ้นหูฟาง ใครกันนะมาช่วยเธอกับ

เฟย์ในตอนนี้ ฟางพยายามจะปีนขึ้นไปบนเนินแต่ด้วยเพราะขาที่เจ็บอยู่จึงปีนไปอย่างลำบาก

 

 

 

 

“โอ๊ยย”ฟางร้องด้วยความเจ็บก่อนจะล้มกองที่เดิม ความเจ็บที่ขาและที่แผลตรงหน้าผากทำให้ฟาง

เจ็บจนน้ำตาเล็ด ฟางเอามือปาดน้ำตาของตัวเองออกแล้วหาทางพยุงตัวเองขึ้นไปอีกครั้ง

 

 

 

ซวบ

 

 

 

 

เสียงเหมือนคนเดินเข้ามาใกล้เธอ ท่ามกลางความมืดทำให้ฟางไม่รู้ว่าเป็นคนมาช่วยเธอหรือศัตรู

 

 

 

“ชะ ช่วยด้วย”ฟางเปล่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือออกไป เพราะเลือดที่อาบหน้าผากตัวเองจน

พร่าเลือน

 

 

 

 

“ยะ อย่า”ฟางมองเห็นชายคนนั้นชักปืนมาจะยิงเธอ ฟางค่อยๆถอยร่นหนีไปเรื่อยๆด้วยความกลัว

ก่อนที่เรี่ยวแรงทั้งหมดของตัวเองจะไม่มี แล้วเป็นลมไป ชายคนนั้นเดินมาใกล้ๆฟางก่อนจะอุ้มฟาง

ขึ้นแล้วเดินไป

 

 

ใครกันมาช่วยฟางไว้ อยากรู้ก็เม้นกับโหวตเยอะๆนะจ้ะ