รักบนเส้นขนาน

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้ลืมตาตื่นขึ้นมา พบว่าตัวเองนอนหนุนตักฟางอยู่ ป๊อปปี้มองคนตัวเล็กที่นั่งเอนหลังพิงกำแพงหลับอยู่และมือของเธอก็โอบกอดเขาแน่น พลาง

คิดไม่เข้าใจว่าเธอทำแบบนี้ทำไม ป๊อปปี้มองตัวเองที่ถูกฟางทำแผลและเอายาให้เขากิน

 

 

“เอ่อ ตื่นแล้วหรอ”ฟางรู้สึกตัว แล้วรีบขยับห่างป๊อปปี้ที่ลุกนั่งมองเธอนิ่งยากจะเดาว่าเขาคิดอะไรอยู่

 

 

“ทำร้ายชั้น แล้วมาดูแลชั้น ต้องการอะไรกันแน่ หรือว่ากลัวชั้นจะตายก่อนที่พวกเธอยังทรมานชั้น

ไม่เสร็จ”ป๊อปปี้รีบว่า

 

 

“ใช่ พวกชั้นยังทรมานไม่เสร็จ หัวหน้าแก๊งค์มังกรดำผู้ยิ่งใหญ่ตกอยู่ในเงื้อมือแล้ว จะปล่อยให้รีบ

ตายไปทำไม”ฟางพูดคำพูดที่ร้ายกาจก่อนจะนั่งลงเก็บกล่องยา

 

 

“หึ ชั้นมันผิดเองที่หลงเชื่อเธอ ชั้นมันผิดเอง ชั้นไม่น่าไว้ใจเธอเลย”ป๊อปปี้เยาะพลางนึกโทษตัวเอง

 

 

 

“นายน่าจะรู้ตัวเองตั้งแต่แรกนะว่า ไม่ควรไว้ใจศัตรู นายมันโง่เอง”ฟางกลั้นใจพูดออกมาอย่างเจ็บ

ปวดให้ป๊อปปี้ฟัง ก่อนจะสูดลมหายใจไม่ให้น้ำตาตัวเองไหลแล้วเดินขึ้นไปปีนช่องที่เธอปีนลงมา

 

 

 

“งั้นเธอจงจำไว้ ว่าถ้าชั้นหลุดรอดออกไปได้เมื่อไหร่ สิ่งที่เธอทำกับชั้น เธอจะได้การตอบแทนมัน

อย่างสาสมคุณหนูรอง”ป๊อปปี้กล่าวคาดโทษฟาง ฟางนิ่งฟังซักพักก่อนจะปีนกลับขึ้นไปตามเดิม

 

 

 

 

 

 

 

“เป็นยังไงบ้าง”ฟางถามธามไทและแคทที่กลับเข้ามาในบ้าน

 

“รีสอร์ตที่พี่กวินอยากได้ตอนนี้เป็นของเสือขาวแล้ว เพราะว่าไอ้ป๊อปปี้ไม่ได้ไปร่วมงานประมูล รี

สอร์ตเลยเป็นของเราง่ายๆ”ธามไทพูดอย่างสะใจ

 

“งั้นเราก็ควรปล่อยนายนั่นไปได้ซักที”ฟางพูด

 

“ทำไมคะน้องฟาง กลัวว่าแฟนเก่าจะตายรึไงคะ”แคทเยาะ

 

“หึ สุดท้ายก็ห่วงมันจริงๆด้วย”ธามไทว่าฟาง

 

“งั้นช่วยฟังเหตุผลหน่อยได้มั้ยคะ ถ้าเรายังจับตัวเค้ามาแบบนี้แล้วถ้าพวกนั้นบุกมาล่ะคะ อย่าลืมสิว่า

พวกมังกรดำมีลูกน้องและพวกแก๊งค์ที่สวามิภักดิ์มากมายแค่ไหน เราอย่าเอาความแค้นเล็กๆน้อยๆ

มาทำลายพวกเราส่วนมากเลยนะคะ ในเมื่อเราได้สิ่งที่ต้องการแล้ว เราก็ปล่อยตัวเค้าไป”ฟาง

อธิบายเหตุผล

 

“อย่าแก้ตัวเลยค่ะน้องฟาง ห่วงก็คือห่วง”แคทแย้ง

 

 

“จริงที่พี่ฟางพูด ตอนนี้เราได้ในสิ่งที่พี่วินอยากได้แล้วเราก็ควรปล่อยไอ้ป๊อปปี้ไป เพราะอย่างน้อย

ถ้าพวกนั้นจะแว้งกลับมาจัดการพวกเรา พวกเราก็พร้อมจะตั้งรับพวกมันเหมือนกัน”ธามไทพูดก่อน

จะเดินไป ฟางแอบยิ้มดีใจก่อนจะเดินตามไปดูพ่อของเธอที่ห้อง

 

 

 

“นี่แกไปทำงานแทนกวินแล้วผลเป็นยังไงบ้าง”มิสเตอร์ปีเตอร์ถามธามไทโดยมีฟางรินน้ำชาให้พ่อ

ตัวเอง

 

“ชนะครับ เราได้เป็นเจ้าของรีสอร์ตที่พะงันครับ”ธามไทพูดแล้วยิ้ม

 

“หรอ ถ้างั้นก็ปล่อยคนที่แกจับตัวมาได้แล้วล่ะ”มิสเตอร์ปีเตอร์พูดนิ่งๆแล้วจิบชา ฟางและธามไทหัน

ไปมองหน้ากันตกใจ

 

 

“ป๋ารู้”ธามไทพูด

 

 

“นี่มันบ้านชั้น มีหรอเรื่องในบ้านนี้ชั้นจะไม่รู้ และถ้าตามจริงของคนที่จะเป็นหัวหน้าเมื่อเราจับเค้ามา

แล้วเค้าไม่มีความผิดหรือพ้นผิดแล้วเราก็ควรปล่อยเค้าไป”มิสเตอร์ปีเตอร์สั่งก่อนที่จะบอกให้ธาม

ไทและฟางพาเขาไปหาป๊อปปี้ที่ห้องขัง โดยที่ไม่ให้ฟางและธามไทเข้ามา

 

 

 

 

 

 

“เจ็บมากมั้ย”มิสเตอร์ปีเตอร์พูดเมื่อเดินถือไม้เท้าเข้ามาในห้องและเห็นป๊อปปี้ถูกล่ามโซ่

 

 

“ที่ตัวน่ะค่อยยังชั่ว แต่ที่ใจคงจะหายยาก”ป๊อปปี้พูด มิสเตอร์ปีเตอร์ยิ้มก่อนจะค่อยๆนั่งลงแล้วยื่น

กุญแจให้ป๊อปปี้

 

 

 

“เย็นนี้เจ้ากวินมันจะกลับมาจากโรงพยาบาลแล้ว ผมเชื่อว่ายังไงคุณออกไปได้ก่อนเย็นนี้

แน่นอน”มิสเตอร์ปีเตอร์พูด

 

 

“คุณช่วยผมทำไม ในเมื่อลูกๆของคุณทำร้ายผม”ป๊อปปี้ไม่เข้าใจ

 

“คุณเป็นลูกของไอ้ภาคย์ มันต้องไม่ชอบใจแน่ถ้าผมรู้ว่าคุณอยู่ในอันตรายแล้วผมไม่ช่วย

คุณ”มิสเตอร์ปีเตอร์พูด

 

 

“คุณกับป๊าผม”ป๊อปปี้อึ้ง ไม่คิดว่าภาพที่เขาเห็นตอนเด็กๆในห้องทำงานพ่อเขา พ่อฟางกับพ่อเขา

เคยเป็นเพื่อนกัน

 

 

“แต่มีเหตุขัดแย้งเรื่องธุรกิจ พ่อคุณเคืองผมมากทำให้เราต้องเป็นศัตรูกัน เอาเถอะ เรื่องมันผ่านไป

นานแล้ว ผมไม่อยากให้รุ่นลูกต้องมารับรู้ อ้อนี่มีดพกประจำตัวผม เอาเก็บไว้เป็นอาวุธซะ”มิสเตอร์ปี

เตอร์พูดก่อนจะพยุงตัวเองออกจากห้องไป ป๊อปปี้มองกุญแจและมีดพกในมืออย่างชั่งใจ ว่าควรจะ

เชื่ออดีตหัวหน้าเสือขาวดีหรือไม่

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวเอาของไปเก็บให้ชั้นในรถเลยละกัน”กวินสั่งก่อนที่จะเดินออกมากับแคทเตรียมตัวขึ้นรถ ก็

ต้องแปลกใจที่เห็นร่างบางที่คุ้นตาเดินมาขวางที่รถ

 

 

“ยังจะมีหน้ามาอีกหรอ นี่จะมาทำร้ายกวินอีกใช่มั้ย”แคทว่า

 

“ทำร้าย? ทำร้ายอะไรกัน ชั้นไม่รู้เรื่อง”จินนี่ไม่เข้าใจ

 

 

“ช่างเป็นการเล่นละครได้แนบเนียนดีจริงๆนะครับคุณดอกไม้แห่งมังกรดำ ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงจะ

เชื่อสนิทใจ แต่หลังจากที่ผมเกือบตายมา มันทำให้ผมตาสว่างขึ้นเยอะเลย ว่าพวกสวยๆน่ะมันก็

เหมือนดอกกุหลาบที่มันเต็มไปด้วยหนามมากมาย”กวินมองจินนี่ด้วยสายตาเย็นชา จนจินนี่เริ่มรู้สึกกลัว

 

 

“คุณพูดเรื่องอะไรกันชั้นไม่รู้เรื่อง แต่ที่ชั้นมา ชั้นต้องการจะถามว่าป๊อปปี้อยู่ไหน”จินนี่เข้าเรื่อง

 

 

 

“อะไรกัน นี่ไม่ใช่โรงพักเรื่องที่ร้องทุกข์นะ ที่แฟนหายก็ต้องมาตามที่นี่”แคทว่า

 

 

“ชั้นรู้ว่าพวกคุณรู้ พวกคุณบอกมานะ ว่าพวกคุณเอาตัวป๊อปไปไว้ที่ไหน บอกมานะ”จินนี่โวยวาย

แคทโมโหผลักจินนี่ล้มไปกองกับพื้น

 

 

“พูดมากน่ารำคาญ บอกไม่รู้ๆ ยังจะมาถามมากอีก”แคทว่า

 

 

 

“ชั้นขอร้องเถอะนะ ในเมื่อคุณก็ได้รีสอร์ทที่พงันแล้วคุณเอาตัวป๊อปปี้มาให้เราได้มั้ย”จินนี่พูดทั้ง

น้ำตา เพราะเธอกลัวเหลือเกินว่าเพื่อนรักของเธอจะเป็นอะไร แล้วทิศทางของมังกรดำจะต้อง

เหมือนหลงทางในมหาสมุทรแน่ถ้าไร้หัวหน้า กวินมองจินนี่ที่ร้องไห้เพราะการหายไปของป๊อปปี้ก็นิ่ง

มองด้วยสายตาเย็นชา

 

 

“ผมไม่รู้หรอกนะว่าคนรักของคุณหายไปไหน แต่ที่แน่ๆไม่อยู่ที่นี่แน่ เชิญคุณไปตามหาคนรักของ

คุณที่อื่นซะเถอะ ไป!”กวินตวาดจินนี่จนจินนี่ตกใจกลัว ก่อนจะขึ้นรถแล้วขับออกไป จินนี่ทรุดนั่ง

ร้องไห้ตรงนั้น นี่มันเกิดอะไรขึ้น แล้วป๊อปปี้ล่ะ เขาอยู่ที่ไหน

 

 

 

 

 

“มีเรื่องอะไรหรอครับคุณตำรวจ”เขื่อนเข้ามาในผับก็แปลกใจที่ตำรวจเข้ามาเยอะแยะ

 

 

“ผมขอแจ้งจับคุณข้อหาค้ายาเสพติดแล้วทำสถานที่เริงรมณ์บังหน้าไว้”ตำรวจพูด เขื่อนตกใจก่อน

จะโทรตามพวกตัวเองให้มา

 

 

“ไม่จริงนะครับคุณตำรวจ พวกเราเปิดผับนี้ขายอย่างมากก็แค่เหล้า”เคนตะพูด

 

“แล้วนี่ล่ะครับ”ตำรวจชูกองห่อยาเสพติดออกมา และซักพักเจ้าหน้าที่ก็เปิดตู้เก็บเหล้าพบว่ามียา

เสพติดจำนวนมาก

 

 

“ผมขอเชิญคุณไปสอบปากคำที่โรงพักและทางเราต้องขอสั่งยึดที่นี่ไว้ด้วยนะครับ”ตำรวจพูดจบก็

เชิญตัวเขื่อนและเคนตะไปที่โรงพัก ซักพักฟ้า โทโมะ จองเบและแก้วก็รีบมาหาเขื่อนและเคนตะที่

โรงพัก

 

“นี่มันต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดนะคะคุณตำรวจ ผับนี้ไม่เคยมีประวัติเสียหายทางด้านยาเสพติด

เลย”แก้วว่า

 

 

“แต่หลักฐานมันก็ชัดเจนแล้วนะครับ”ตำรวจพูด ทุกคนมองหน้ากันเครียดๆไม่รู้จะทำอย่างไรดี

 

“ถ้าเราเสียที่นี่ไป เท่ากับเราเสียหายไปหลายสิบล้านเลยนะ”ฟ้ากังวล

 

“คุณตำรวจแต่เพื่อนผม2คนไม่ได้ค้ายานะครับ คุณดูแฟ้มประวัติพวกเราคุณก็น่าจะรู้ว่าพวกเราเป็นผู้

มีอิทธิพลก็จริง แต่เราทำงานกันขาวสะอาดไม่เคยทำงานผิดกฎหมายนะครับ”โทโมะพูด

 

 

“และอีกอย่างเราก็ทำสัญญากับผู้การไว้แล้ว ที่เราเปิดผับได้ก็เพราะเราไม่เคยมีประวัติเรื่องนี้”จองเบพูด

 

 

 

“แต่ถึงยังไงในเมื่อมันมีของกลางแล้วผมก็ต้องขอสั่งปิดผับของพวกคุณ”ตำรวจพูดยิ่งทำให้ทุกคน

เครียดกว่าเดิม

 

 

 

“งั้นชั้นขอจัดการเทคโอเวอร์ที่นั่นแทนได้มั้ยคะ”แคทเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับลูกน้อง

 

“นี่ป้าเข้ามาทำไม ออกไปนะ”ฟ้าว่า

 

“เค้าคุยงานกันอยู่เธออย่ามาไร้สาระแถวนี้”ธามไทว่าฟ้า ฟ้าจ้องหน้าธามไทอย่างเจ็บแค้น

 

“เพราะในเมื่อเจ้าของคนเก่าทำประวัติเสื่อมเสีย แล้วทางการก็ยึดผับนี้แล้ว ชั้นขอซื้อต่อจะได้มั้ย

คะ”แคทพูดต่อพร้อมกับเอากระเป๋าเงินออกมา

 

“เออ แต่ว่าทางเจ้าของเก่าเค้าจะยอมรึเปล่าล่ะครับ”ตำรวจพูด

 

 

“ถ้าไม่ยอม ผับนี้ก็ถูกปิดถาวร ไม่มีเงินหมุนเวียนใช้ แถมเจ้าของเดิมต้องไปนอนในคุกไม่รู้อีกกี่

เดือนกี่ปีจะพ้นโทษ”แคทพูดออกมา พวกฟ้ามองอย่างโมโห

 

 

“ถ้าถามว่าโฉนดเจ้าของผับนี้เรามีมั้ย ดิชั้นบอกเลยค่ะว่าเรามี เพราะจากการที่เราเริ่มสงสัยใน

พฤติกรรมเจ้าของคนเก่าว่ามีแววจะต้องทำผิดทางกฏหมายเราจึงได้แอบเอาโฉนดนี้มา”แคทกาง

โฉนดที่ผับนี้ออกมาทุกคนตกใจเพราะมันอยู่ในห้องทำงานเขื่อนไม่มีใครเข้าไปได้

 

 

“เธอเอามาได้ยังไงกัน”เขื่อนตกใจ

 

 

“นี่คุณเคยเอาใครเข้าไปในห้องนั้นล่ะ”แคทพูดแล้วยิ้มอย่างสะใจ

 

“ไม่ต้องพูดเยอะหรอกพี่แคท เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ออกมาเถอะ”ธามไทพูด ก่อนที่ทุกคนจะ

ตกใจเมื่อผู้หญิงที่ก้าวเข้ามาในห้องก็คือเฟย์

 

 

“สวัสดีค่ะทุกคน”เฟย์ยิ้มให้กับทุกคนก่อนจะยืนข้างๆธามไทโดยมีธามไทโอบเอวไว้อย่างสนิทสนม

 

 ชดเชยที่หายไปอัพใฟ้2ตอนแต่ต้องเม้นกับโหวตเรื่องนี้นะๆๆๆ