ผู้หญิงของนายคือใคร?

 
 
 
“ทำไมไปนานจังนะฟาง”   โทโมะนั่งดูนาฬิกาสลับหน้าทางเข้า/ออกร้านค้า
          
       กึกๆๆๆๆ
 
“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย”   มีผู้หญิงคนนึงเคาะกระจกรถโทโมะ โทโมะจึงรีบเปิดออก
 
“มีอะไรครับ”
 
“มีคนแก่ลื่นล้มในห้องน้ำค่ะ คุณช่วยไปดูหน่อย”
 
“ครับๆ”  โทโมะรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำ
 
“ออกมาได้ ทางสะดวก”   ผู้หญิงคนนั้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหลังจากโทโมะหายไปใน
ห้องน้ำ
 
“คุณคะๆ”   ผู้หญิงคนนั้นรีบวิ่งไปหาโทโมะที่ยืนอยู่หน้าห้องน้ำ
 
“ผมไม่เห็นคนแก่คนไหนล้มเลย”   โทโมะเกาหัว
 
“มีคนช่วยอุ้มไปแล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะ คุณไปที่รถเถอะค่ะ เพื่อนของคุณตื่นแล้ว”
 
“เอ่อ ครับๆ”   โทโมะตอบยิ้มๆแล้วเดินกลับมาที่รถ เมื่อสังเกตว่าฟางไม่มาก็สงสัย จึงเดินไปตาม
ฟางในร้าน
 
“คุณๆ เห็นผู้หญิงใส่เสื้อสีชมพู ตัวเตี้ยๆ น่ารักๆเข้ามาในร้านไม๊ครับ”   โทโมะถามพนักงงานที่นั่ง
หันหลังให้อยู่
 
“.....”   ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ
 
“คุณๆ”
 
“....” เงียบ
 
“คุณได้ยินผมไม๊ คุณพนักงงาน”
 
“....”   ฉี่
 
“คะ..”  โทโมะเดินไปตรงหน้าพนักงานก็พบว่าพนักงงานคนนั้นโดนมัดปากมัดมือมัดเท้าอยู่
 
“เห้ย”   โทโมะรีบแก้ผ้าที่ปาก เท้า มือให้พนักงาน
 
“คุณ มันจับคุณผู้หญิงคนนั้นไป มันออกไปเมื่อกี้”  พนักงานคนนั้นพูดทันที
 
“ห้ะ คุณหมายถึง..”
 
“ผู้หญิงตัวเตี้ยๆคนนั้นไง ผมได้ยินแว่วๆว่าคนพาเค้าไปชื่อกวิน ควิน อะไร อินๆเนี่ยแหละครับ หน้า
 
ตาฝรั่งๆสูงๆ”  พนักงานคนนั้นพูด
 
“โอเคๆ ขอบคุณมากๆ”  โทโมะรีบวิ่งออกจากร้านไปหาฟาง
 
“คงไปได้ไกลแล้วแหละ  โธ่เว้ยยยยย!!”   โทโมะรีบวิ่งกลับมาที่รถทันที
 
“ไอ้โมะ มึงไปไหนมา แล้วฟางหล่ะ มึงจะทิ้งฟางไว้ที่นี่เหรอวะ”   ป๊อปปี้พูด
 
“ป๊อป มึงฟังกู ฟางโดนกวินจับตัวไป”   โทโมะบอกป๊อปปี้แล้วรีบสตาร์ทรถทันที
 
 
 
 
 
“พวกมันพาฟางไปไหนวะ กูจะไปฆ่ามัน โธ่เว้ย!!”   ป๊อปปี้สบถเสียงดัง ขณะที่โทโมะกำลังไปแจ้ง
ตำรวจ
 
“ใจเย็นๆน่าป๊อปปี้ ฟางต้องปลอดภัยนะ”   พ่อฟางพูดขึ้น
 
“ทำไม...ฟางต้องเจอเรื่องแบบนี้ด้วย ทำไม ฮึก”    แก้วนั่งร้องไห้อยู่ข้างๆพ่อฟาง
 
“แก้ว...กลับบ้านก่อนมั๊ย เธอดูโทรมมากนะ”   โทโมะนั่งลงใกล้ๆแก้วแล้วโอบแก้วหลวมๆ ตั้งแต่
แก้วตื่นมาแล้วรู้เรื่องฟาง เธอก็ร้องไห้โดยไม่หยุดเลย พอเจอหน้าพ่อฟางก็ร้องไห้เข้าไปใหญ่
 
“ชั้นจะไปหาฟาง พวกมันเอาฟางไปไว้ที่ไหน”   แก้วเริ่มเพ้อไม่ได้สติ โทโมะจึงอุ้มไปส่งที่คอนโด
เหลือแต่ป๊อปปี้ที่นั่งก้มหน้าเอานิ้วประสานกัน และ พ่อฟางที่มองป๊อปปี้เป็นระยะๆ
 
“คุณคือพ่อของคุณธนันต์ธรณ์ใช่ไหมครับ”  นายตำรวจเดินมาหาพ่อฟาง
 
“ครับ”
 
“ตอนนี้เรารู้แล้วนะครับว่าคุณธนันต์ธรณ์อยู่ที่ไหนแต่ทางตำรวจขอตรวจพิกัดที่แน่นอนกว่านี้ก่อน
อาการแบบนี้ผมคิดว่าซักพักคนมีคนโทรมาหาคุณแล้วขอเงินเรียกค่าไถ่ฟางนะครับ”
 
 
“แล้วพวกเราต้องทำไงบ้างครับ”    ป๊อปปี้ถาม
 
“อยู่เงียบๆจนกว่าจะมีขอตกลงจากทางโน้นครับ”
 
“แล้วถ้ามันไม่ได้อยากได้เงินหล่ะคุณตำรวจ”   พ่อฟางพูด
 
“หากทางโน้นไม่ติดต่อมาภายใน 2 ชั่วโมง เราจะจัดกำลังไปตามล่ามันครับ”  นายตำรวจคนนั้น
บอกพ่อฟาง
 
“ขอบคุณครับ”    พ่อฟางกล่าว
 
              กริ๊งงง
 
“ฮัลโหล จินนี่ คุณเอาฟางไปไว้ที่ไหนห้ะ!!”    ป๊อปปี้รับสาย ท่ามกลางหมู่ตำรวจที่คอยฟังอยู่
 
“แถวๆคอนโดร้างหน่ะ คือแบบว่า ต้องการเงินอ่ะนะ ไม่อ้อมค้อม ขอแค่ เอ่อ...”  จินนี่เว้นวรรคให้
เสียงเงียบลง
 
    เพี๊ยะ!!  โอ๊ยย ฮือ ปล่อยชั้นนะ
 
“ฟางงง จินนี่คุณต้องการเท่าไหร่”   ป๊อปปี้เริ่มหงุดหงิด “คุณห้ามทำร้ายฟางเด็ดขาดนะ”
 
“โอเคๆ เอ่อ 6ล้าน ไหวมะ”
 
“ไหว!”   ป๊อปปี้หันไปตามเสียงทุ้มๆนั้น เสียงพ่อฟางนั่นเอง
 
“โอะโอ!! ลืมไปว่านังนี่พ่อมันพอจะมีเงิน 10 ล้านขาดตัว”
 
“ได้”  ป๊อปปี้ตอบ
 
“คุณมาคนเดียวนะ อ๊อ! เอาอีแก่หน้าโง่มาด้วยดีกว่า ชั้นอยากเจอหน้ามัน เรื่องนี้ห้ามถึงตำรวจ ไม่
งั้นนังนี่โดนโยนลงทะเลแน่ๆ”   ติ๊ดดดดด
 
 
 
“จะจินนี่ ห้ามทำอะไรฟางนะ จินนี่!!”   ป๊อปปี้ตะโกนใส่โทรศัพท์แล้วกำมันอย่างแน่น
 
            เค้าจะต้องช่วยฟางให้ได้
 
 
 
“รู้สึกว่าป๊อปปี้ใกล้จะบ้าเต็มทน เพราะห่วงแกนะ”   จินนี่ใช้มีดสั้นเชยคางฟาง
 
“ทำไมต้องทำลายอนาคตตัวเองแบบนี้”   ฟางใช้แรงที่เหลือออกเสียงพูด
 
“เพื่ออนาคตที่ดีของชั้นต่างหากหล่ะ” จินนี่ยิ้ม
 
“พ่อชั้นคงปล่อยเธอไปแหละ นังร่าน!”  ฟางว่า
 
“นี่!! ถึงชั้นจะร่านแต่พ่อแกก็หลงชั้นนะ นังฟาง!!!”   จินนี่จิกหัวฟาง
 
“จินนี่ ผมบอกว่าอย่าทำร้ายฟาง พูดไม่รู้เรื่องรึไง ห้ะ!!”  กวินเดินมาปัดมือจินนี่ออก
 
“โอ๊ย!! จะอะไรนักหนากับนังนี่ แตะนิดตบหน่อยเป็นต้องว่า”    จินนี่วีน
 
“คุณอย่าลืมสิ เราต้องการแค่เงินนะ ไม่ต้องการจะฆ่าใคร”   กวินพูดแกมดุ จินนี่ได้แต่ทำท่าฟึดฟัด
 
“อยากได้เงินทำไมไม่หางานทำเอง เที่ยวจับตัวคนเรียกค่าไถ่นี่โจรใจทรามชัดๆ”    ฟางว่า
 
“น้อยๆหน่อยเถอะเธอหน่ะ ชั้นไม่อยากทำร้ายผู้หญิง”    กวินใช้หางตามองฟาง
 
“หมดปัญญาหาเงินกันล่ะสิ เหอะ!! หลอกคนมาเยอะจนตัวเองจนตรอก”    ฟางแบะปาก
 
          เพี๊ยะ
 
“เธอปากดีเกินไปแล้ว!”   กวินตบหน้าฟาง
 
“กวิน!! ไหนบอกอย่าทำร้ายมันไงห้ะ!!”    จินนี่โวยวายเพราะตนเองก็อยากทำร้ายฟางเหมือนกัน
 
“พอเถอะจินนี่ เราแค่รอให้ไอ้พวกนั้นมาก่อน ไปกันเถอะ เก็บกระเป๋า บินลัดฟ้าไปสู่แดนแสนไกล
ฮ่ะๆ”   กวินโอบจินนี่แล้วพาออกไปข้างนอก
 
           ปัง!   ประตูถูกปิดและล็อคกุญแจอย่างดี ห้องที่สว่างจ้ากลับมืดมิดไปหมด
 
 
“ทำไมชั้นต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยนะ”    ฟางส่ายหน้าเบาๆ ตอนนี้สภาพเธอเหมือนคนบ้าไม่มี
ผิด   “ต้องพึ่งพาตนเองให้ได้มากที่สุด ฮีบ!”   ฟางเอามือที่ถูกมัดไว้หลังเก้าอี้ถูกับขาเก้าอี้แรงๆ
 
          ครืดๆๆๆๆๆ
 
         ครืดๆๆๆๆ
 
         ครืดๆๆ...
“ทำไมแข็งแบบนี้นะ”
        ครืดๆๆๆๆ
 
    ..ในที่สุด เชือกเส้นนั้นก็บางลงเรื่องๆ เนื่องจากเก้าอี้ที่ฟางถูกมัดเป็นเก้าอี้ไม้ที่มีมุมแหลมอยู่ตรงขอบ ..

 
                  อัพแล้วๆๆๆ รับรองเรื่องนี้ไม่คาราคาซังข้ามปีแน่ค้าาาา