ผู้หญิงของนายคือใคร?

     

  แปะ

 

..เชือกเส้นนั้นถูกแก้แล้วโยนทิ้งลงบนพื้น ฟางใช้แสงสว่างจากด้านนนอกที่มีพอมองเห็นเดินคลำ

ทางไปเรื่อยๆ จนถึงประตูที่กวินและจินนี่เพิ่งออกไป..

 

 

“ล็อค”     ฟางมองที่ประตูนั้นอย่างครุ่นคิดแล้วหันหน้ามาสนใจกับตรงอื่นต่อ

 

“ถ้าออกไปตอนนี้หากเจอกวินและจินนี่ มันต้องจับเรามัดไว้แน่นกว่าเดินแหงๆ งั้นเราต้องรอจนกว่า

ป๊อปปี้จะมา”   ฟางเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเก่า เอาสายเชือกมามัดไว้พอหลวมๆ แล้วนั่งท่าเดิม

 

     กริ๊ก

 

“หือ”   ฟางปรือตาขึ้นมองคนที่มาไขกุญแจ

 

“รู้สึกว่าไอ้ป๊อปปี้จะมาแล้วนะ”   กวินเดินมาหาฟาง

 

“นายอย่าทำร้ายคนอื่น ขอร้องหล่ะ”   ฟางว่า

 

“หึ!! ถ้ามันไม่ขัดขืนอ่ะนะ ไปได้แล้ว!!”  กวินฉุดตัวฟางขึ้นยืนแล้วลากฟางออกข้างนอกโกดัง

 

 

 

 

 

“ไอ้กวิน แกส่งฟางมานะ”   ป๊อปปี้เมื่อเห็นฟางก็ดีใจ

 

“เงินล่ะ”   จินนี่ถามหาเงินทันที

 

“เอาตัวฟางมากก่อน”  พ่อฟางพูด

 

“พวกคุณมีสิทธิ์ต่อรองเหรอครับ”    กวินจี้มีดไปที่หลังฟาง

 

“เอาไปเลย”    ป๊อปปี้โยนกระเป๋าเงินใส่จินนี่

 

“ส่งตัวนังฟางคืนไปสิกวิน เราจะได้ไปกัน”   จินนี่ถือกระเป๋าเงินอย่างโหยหา

 

“ใครว่าชั้นอยากได้เงินหล่ะ นังนี่ต่างหากหล่ะ ที่ชั้นอยากได้”    กวินรั้งตัวฟางมาโอบแน่น แล้วช้อน

ตัวฟางขึ้นพาดบ่า

 

“เห้ย ไอ้กวิน แก!”     ป๊อปปี้วิ่งตามกวินไปทันที

 

“กวิน คุณอย่าทิ้งกันแบบนี้สิ”   จินนี่มองกระเป๋าเงินสลับกับกวินที่วิ่งหนีไปแล้ว

 

“บุก!!”    เสียงตำรวจดังขึ้น

“หว๋า อยู่ไม่ได้แล้ว”   จินนี่ทำท่าจะวิ่ง

 

“จะไปไหนหล่ะ นังงูเห่า”   พ่อฟางพูดแล้วสั่งคนให้จับจินนี่

 

“ปล่อยชั้นนะ!”

 

“เดี๋ยวเอาไปปล่อยแน่....ในคุกนะ”    พ่อฟางยิ้มแล้วถือปืนวิ่งตามป๊อปปี้ไป

 

 

 

 

 

 

“นายฝรั่งบ้า นายจะพาชั้นไปไหนห้ะ!!”    ฟางดิ้นบนหลังกวิน

 

“อย่าดิ้นนักสิ ชั้นต้องการเธอนะฟาง เธอสวยมากรู้ไม๊”   กวินปล่อยฟางลงมาจากหลังแกร่ง

“นายจับชั้นมาทำไม ชั้นจะไปหาป๊อปปี้ ปล่อยชั้นไปเถอะนะ”   ฟางว่า

 

“อืม...ไม่เอาน่าที่รัก”    กวินซุกไซร้ไปที่ซอกคอฟาง

 

“กวิน....ปล่อย..ชั้น”    สติฟางเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

 

“เห้ย ทำอะไรฟาง”    ป๊อปปี้จ่อปืนที่กวิน

 

“มารจริงเว้ย!”    กวินอารมณ์เสีย ฟางจึงให้จังหวะนั้นวิ่งมาหาป๊อปปี้

“ฟาง มากับชั้นสิ ชั้นรักเธอนะ”    กวินพูด

 

“ชั้นไม่ได้รักนายนะ มอบตัวเธอกวิน”   ฟางว่าแล้วหลบหลังป๊อปปี้

 

“นายอยากจะรอดต่อไปรึจะตายที่นี่”    ป๊อปปี้เล็งหน้าอกกวิน

 

“ชั้นอาจจะไวกว่านายนะป๊อปปี้ หากชั้นรอดไปได้ ชั้นจะต้องได้ฟาง”    กวินพูดแล้วยิงต้นแขน

ป๊อปปี้และปืนป๊อปปี้จนปืนหลุดมือ

“ป๊อป!”    ฟางนั่งลงใกล้ๆป๊อปปี้

 

“ไม่มีวันนั้นหรอกเว้ย”

 

               ปัง!

 

 

 ..หลังจากสิ้นเสียงทุ้มๆ เสียงปืนก็ดังขึ้น..

 

          กึก

 

..ร่างของกวินล้มลงในป่าใหญ่ ท่ามกลางความตกใจของคนแถวนั้น..

 

“พ่อ..”   ฟางมองไปที่คนที่เล็งปืนอยู่หลังกวิน

 

 

 

 

 

“หมอคะ ป๊อปปี้เป็นยังไงบ้างคะ”    ฟางวิ่งเข้าถามหมอทันทีที่ออกจากห้องฉุกเฉิน

 

“ปลอดภัยแล้วครับ”

 

“ขอบคุณค่ะหมอ ของคุณจริงๆ”    ฟางยิ้มทั้งน้ำตา

“เค้ารักลูกมากนะฟาง เค้าเป็นคนดีจริงๆ ถ้าลูกจะคบกับป๊อปปี้จริงจัง พ่อจะดีใจมาก”   พ่อฟางพูด

 

“พ่อ....ฟางขอโทษสำหรับทุกอย่างนะคะ ฟางมันไม่ดีเอง แต่ทุกครั้งที่ฟางทำตัวแบบนั้น ฟาง

อึดอัดมากเลยนะ”   ฟางกอดพ่อตัวเอง

 

 

“ไม่เป็นไรลูก ไม่เป็นไร”   พ่อฟางกอดฟางยิ้มๆ

 

 

---

 

                      คนอ่านหาย  ไหงเป็นงี้ง่า ไกล้จบละนะ