My Girlfriend เพื่อนอย่างเธอ รักได้ป้ะ?

          “โอ้ย แสบ!” ฉันเผลอร้องออกมาเมื่อโทโมะเอายาใส่แผลให้ มันแสบจริงๆนี่ -0-
 
          “ขอโทษ เสร็จแล้ว เดี๋ยวปิดแผลให้” O.o ฉันอึ้งกับคำขอโทษของโมะ แล้วความตั้งใจของมัน ไม่ค่อยเห็นมันตั้งใจทำอะไรขนาดนี้เลยนะเนี่ย
 
          โทโมะปิดแผลให้ฉันอย่างเบามือ สงสัยกลัวฉันเจ็บล่ะมั้ง  ไม่เคยเห็นมันในมุมนี้มาก่อนเลย เห็นแต่เต้นอยู่บนเวทีแล้วยิ้มเก็กท่าเท่ๆให้แฟนคลับ คริคริ น่ารักดีเหมือนกัน เอ๊ะ! รู้สึกว่าฉันจะชมมันว่าน่ารักบ่อยเกินไปแล้วนะ -3-
 
          นานเท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่เรามองหน้ากัน หน้าของเราขยับเข้ากันเรื่อยๆเหมือนมีแรงดึงดูดเข้าหากัน อีกไม่กี่เซนที่ปากของฉันจะสัมผัสกับริมฝีปากของโทโมะ แต่ดันไม่เสียงเตือนมาจาก iPhone ของโทโมะ ฉันหันหน้าหนีทันที ก่อนที่โทโมะจะตื่นจากภวังค์แล้วหยิบ iPhone ออกมา ฉันชะโงกหน้าเหลือบไปดูก็เห็น
 
 
 
 
Belledara:คิดถึงโทโมะจังเลย -3-
 
 
 
 
          โทโมะมองหน้าฉันพร้อมกับส่ายหน้าด้วยแววตารู้สึกผิด เหอะ เห็นตตาขนาดนี้แล้ว ยังจะทำแบบนี้อีก ฉันไม่ได้โง่นะว้อยยย ฉันลุกขึ้นจากเตียงทันที
 
          “ไปข้างล่างก่อนนะ” ฉันบอกแล้วเดินไปเปิดประตู ก็เจอ พ่อ แม่ เฟย์ ฟาง เขื่อน แล้วก็ ป็อปปี้ ตกใจที่ฉันออกมาจากห้อง
 
          “เฮ้ย! มาทำไรเนี่ย?”
 
          “แฮ่ๆ” พวกนางไม่ตอบเอาแต่ยิ้มให้ บ้าป่ะ? หรือว่ามาแอบฟัง -0- มานานยังเนี่ยรู้สึกว่าประตูมันปิดไม่สนิทด้สนนะตอนออกมา ตายล้ะ เห็นไรกันบ้างวะเนี่ย
 
          “มากันนานยังเนี่ย?” ฉันถามออกไป ในใจก็ลุกลี้ลุกลน พ่อกับแม่ก็อยู่ด้วย จะเห็นตอนนั้นมั้ยวะ อ๊ากกก ไอ้มั เพราะแก เพราะแก๊ ทำไมไม่ปิดประตูให้มิดชิดวะ ฟรัคคคคค
 
          พวกนั้นรวมทั้งพ่อและแม่ไม่ตอบแต่กลับวิ่งลงไปข้างล่างแทน จะหนีหรอ ไม่ได้การแล้ว ฉันกำลังจะวิ่งตามลงไปแต่หันไปมองทางโทโมะแวบนึง มันกำลังจิ้มๆ iPhone ของมันอยู่ ฮึ่ยย! หงุดหงิดเว้ย >o<;;;
 
          ฉันวิ่งตามพวกนั้นลงไป แต่พ่อกับแม่ก็หยุดวิ่งกะทันหัน ฉันเบรกอย่างรวดเร็ว อะไรเนี่ย เกือบชน จะหยุดก็หยุด (บ่นพ่อแม่ตัวเอง) -0-?
 
          “แฮกๆ เหนื่อย” ที่แท้ก็เหนื่อยนี่เอง 5555555555555
 
          “สมน้ำหน้า แอบดูคนอื่นดีนัก :P”
 
          “แอบดูคนอื่นที่ไหนกันเล่า ก็แอบดูลูกตัวเองนี่หว่า ^^” พ่อกวนประสาทอ่ะ -0-
 
          “พ่อเห็นอะไรบ้าง แม่ด้วย แม่เห็นอะไรบ้างบอกมา - -^”
 
          “ก็...ก็เห็นในสิ่งที่เห็นนั่นแหละ ^^”อย่าบอกนะว่า O[]O!
 
          “พ่อออออออ -///3///- แก้วกับไอ้โมะไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ไม่ได้เป็นไรกันเลยด้วย โทโมะไปทำแผลให้แก้วเฉยๆ พ่อกับแม่ที่รักอย่าเข้าใจผิดน้า -3-”
 
          “ก็ยังไม่ทันได้พูดอะไรเลยหนิ” พ่อทำหน้าอินโนเซ้นต์ แล้วทำตาเฉไฉไปมา
 
          “ช่ายยยย ยังไม่ทันได้พูดอะไรซักหน่อย แกร้อนตัวไปเองรึเปล่าแก้วจายยยย” อะไร เสียงประสานกันนี่คืออะไร พวกบ้านี่ อย่าแซวดิวะ -////-
 
          “-0-.” ฉันวิ่งไล่พวกมันรอบบ้าน พวกนี้ก็วิ่งรเวกันเหลือเกิน แต่ไม่มีใครวิ่งเร็วกว่าแก้วใจคนนี้หรอก แชมป์กรีฑาตอน ป.2 นะจะบอกให้ นั่น พวกมันวิ่งเข้าบ้านไปแล้ว
 
ตึกๆๆๆๆ
 
          ฉันวิ่งตามพวกมันไปอย่างรวดเร็ว พวกมันวิ่งอ้อมนั่นอ้อมนี่ จนพ่อแม่ ทนไม่ไหว
          "หยุดวิ่งกันได้แล้ววววว!!"
 
________________________________________________________
เม้นโหวตด้วยนะ คริคริ
ไม่ได้อัพนานเลย เอามาแค่ครึ่งตอน