My wife ขอโทษครับ เมียผมดุ

บทที่ 5
หมาหัวเน่า
 
 
ผมเดินลงบันไดมาอย่างงัวเงียเนื่องจากเพิ่งตื่นจากการนอนมาหมาดๆ แต่พอมองนาฬิกาก็ต้องแปลกใจ เมื่อเวลามันล่วงเลยมาสิบโมงกว่าๆแล้ว ที่ผมแปลกใจไม่ใช่เพราะอะไร.....เพราะแก้วไม่มาปลุกผมให้กินข้าวเช้าอย่างเคยนะสิ - -
 
 
 
“แก้วววว เขาหิวข้าวอ่ะ” พูดน้ำเสียงออดอ้อน น่ารักแอ๊บแบ๊วสุดๆ
 
 
 
“เต้าหู้มากินข้าวเร็วววว”
 
 
 
“เอิ่ม.....แก้วครับ โทโมะหิวข้าวแล้วนะ”
 
 
 
“เต้าหู้จ้า ทำไมไม่กินอ่ะ อาหารอร่อยนะ”
 
 
 
“เอ่อ...แก้ว” “อ๊ายยย เก่งมากเลยจ้ากินให้หมดเลยนะ”
 
 
 
“แก้ว!!” ผมตะโกนอย่างเหลืออด คิ้วขมวดหากันทันทีด้วยความอารมณ์เสีย อะไรมันจะขนาดนั้นฟ่ะ สามีอุส่าทำท่าแอ๊บแบ๊วขอกินข้าวไม่ยอมหันมา แต่พอแก้วหันมาตามเสียงเรียกดันพูดขึ้นว่า…….
 
 
 
“อะไรของโทโมะเนี่ย อยู่กันใกล้ๆไม่เห็นต้องตะโกนเลย พูดเบาๆก็ได้ยินและ”
 
 
 
แน่ใจเหรอ!! ผิดที่กูไหมเนี่ย
 
 
 
“เขา-หิว-ข้าว” ผมเน้นย้ำทีละคำแบบให้บอกประมาณว่า ไม่ได้ตะโกนนะ แต่กำลังเน้นย้ำอยู่ - -
 
 
 
“เขากำลังป้อนข้าวเต้าหู้อยู่อ่ะ โทโมะช่วยหาอาหารกินเองนะ”
 
 
 
“.......”
 
 
 
เงิบเลยทีเดียว.....
 
 
 
เออ!! เธอมันไปมีคนใหม่แล้วนิ ไม่สนใจคนเก่าอย่างฉันแล้วนิ กูมันเก่าไปแล้วนิ น้อยใจๆๆๆ
 
 
 
ผมเดินกระแทกเท้าอย่างประชดประชันเข้ามาในห้องครัว แล้วเปิดตู้เย็นขึ้นอย่างอารมณ์เสีย ทำอาหารก็ไม่เป็น......แดกน้ำเปล่าแม่ง!! - -
 
 
 
ผมแหล่หันไปมองแก้วว่าจะมีปฏิกิริยายังไงกับการที่ผม ทำอะไรเสียงดังประชดประชันแบบนี้ แต่เป็นอันว่า.........แก้วยังไม่หันมาเหลียวแลผมเลย ให้ตายเถอะ!! โอ้ยยยย อารมณ์เสียแต่เช้าเลยเว้ย
 
 
 
เพราะคนใหม่ของแก้วนั้นแหละ......
 
 
 
เพราะอีหมาตัวนั่นนั้นแหละ!! ใช่......ภรรยาผมไปมีหมาใหม่เป็นประหนึ่งคนรัก ป้อนข้าว อาบน้ำ เปลี่ยนชุด พาเข้านอน ยันเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวแก้วก็ทำให้ - -
 
 
 
 
ตั้งแต่ที่แก้วสงบศึกกับยัยเจ้าของร้านสัตว์เลี้ยงที่อ่อยผมเสร็จ ซึ่งก่อนออกก็ได้ทำเขาร่างกายบาดเจ็บสาหัสเลือดตกยางออกไป แล้วแน่นอนว่าแก้วก็งอนผมตามระเบียบ เดินตามง้อซะวนห้างได้รอบหนึ่ง ผมก็ไม่รู้จะง้อยังไงให้หายโกรธสนิท
 
 
 
 
จึงรีบเดินเข้าไปในร้านขายสัตว์เลี้ยงอีกร้านหนึ่ง ผมบอกให้เขาช่วยแนะนำ เขาก็แนะนำเจ้าลูกสุนัขไซบีเรียน ฮัสกี้ ตัวสีขาวสะอาดตา นำเข้าจากต่างประเทศ และแข็งแรงมาก ผมจึงซื้อมันมาแล้วให้เงินพนักงานแบบไม่ต้องถอนตัง เพราะแก้วกำลังจะเดินออกห้างหนีผมไปแล้ว
 
 
 
 
ซึ่งมันก็ได้ผล เมื่อแก้วชอบมันมากจนลืมโกรธผมไปสนิท ซึ่งมันชื่อว่าเจ้าเต้าหู้.........ก็ไอ้หมาที่แก้วกำลังสนใจมันมากกว่าผมตอนนี้อยู่ยังไงล่ะ!! ไอ้หมาเวร ไม่น่าซื้อมึงมาเลยจริงๆ ค่าตัวก็แพง ยังจะมาแย่งแก้วตาดวงใจกูไปอีก - -
 
 
 
 
แล้วชีวิตกูนี้จะเอายังไง......จะกินแต่น้ำเปล่าในตอนเช้าเหรอ เอาไส้กรอกไปเวฟก็ได้ฟ่ะ .
.
.
.
.
 
ผมนำไส้กรอกที่ตัวเองเอาไปเวฟมานั่งกินบนโต๊ะอยู่เงียบๆคนเดียว ที่จริงมันก็ไม่เงียบหรอก เพราะในบ้านกำลังมี 1 คน และอีก 1 ตัว กำลังเล่นกันอย่างสนุกสนาน แบบมีผมเป็นส่วนเกิน
 
 
 
“โทโมะ~ เดี๋ยวแก้วไปซื้ออาหารเม็ดให้เต้าหู้ก่อนนะ กลัวมันกินไม่พอ” แก้วพูดขึ้นอย่างร่าเริง โดยมีเจ้าหมาตัวน้อยเดินตามต้อยๆมาด้วย ผมเหลือบไปมองที่ถุงอาหารของเจ้าเต้าหู้
 
 
 
แม่งยังลดไม่ถึงครึ่งถุงเลย ไม่น่าจะกลัวอด น่าจะกลัวอ้วนมากกว่า - -
 
 
 
 
“แล้วทำไมครับ” ไปซื้อของก็ไปซื้อสิ จะมาบอกผมทำไม
 
 
 
 
“ก็จะให้โทโมะดูแลเต้าหู้ให้หน่อย ตอนที่แก้วไม่อยู่”
 
 
 
“........” ให้ดูแลเหรอ.....ให้ฆ่าง่ายกว่าม่ะ = =
 
 
 
“งั้นเขาฝากด้วยนะ ไปล่ะ” แก้วพูดก่อนจะวิ่งพรวดพราดออกนอกบ้านไป โดยไม่ฟังความต้องการของผมสักนิด
 
 
 
“โฮ่งๆ” ผมหันไปตามเสียงเหาของหมาตัวเล็กที่อยู่ตรงเท้าผมพอดีเป๊ะ ซึ่งมันก็มองมาที่ผมตาแป๋ว
 
 
 
 
“อะไรมึง......จะต้องการอะไรจากกูฮะ ไส้กรอกเหรอฮะ”
 
 
 
“โฮ่ง!!”
 
 
 
“อือหื้อ ตอบรับด้วยนะมึง ไม่ให้เว้ย!!” ผมพูดเสียงดังแล้วหันไปกินไส้กรอกของตัวเองเหมือนเดิม แบบไม่สนใจมันอีก จะรอจนกว่าแก้วจะกลับมาแล้วกัน ดูลงดูแลอะไรนะ ทำไมเป็นหรอก ปล่อยให้มันออกไปเดินเล่นเองตามสบาย - -
.
.
.
 
 
“โฮ่งๆ” หลังจากมันไปเที่ยว(?)มา เสียงมันเหาขึ้นอย่างเรียกร้องความสนใจ พร้อมกับสะกิดที่ขาผมเป็นระยะๆ แต่ผมไม่สนใจหรอก บอกแล้วจะรอแก้ว
 
 
 
“โฮ่งๆๆๆ” บอกแล้วจะรอแก้ว ไม่ยุ่งกับมันๆ
 
 
 
“โฮ่งๆๆๆๆๆๆ” ไม่ยุ่งกับมัน...
 
 
 
“โฮ่ง!!!!!”
 
 
 
“โอ้ย อะไรฟ่ะ!!” ผมทนไม่ไหวจนต้องหันไปมองเจ้าหมาตัวดีที่นั่งจ้องผมแล้วเห่าเสียงดังอยู่อย่างนี้ แก้วหูกูจะแตก
 
 
 
“โฮ่งๆ” มันเหาก่อนจะใช่เท้าเขี่ยๆอะไรมาสักอย่าง ซึ่งสิ่งที่มันนำมาทำเอาผมเบิกตาขึ้นด้วยความตกใจ แล้วรีบก้มไปหยิบสิ่งนั้นทันที
 
 
 
ถ้าผมไม่ได้คิดไปเอง มันน่าจะเป็นสร้อยคอวันครบรอบ 3 ปี ของผมกับแก้ว ที่แก้วเคยให้ผมมาเป็นของขวัญ แต่พอหลังจากนั้นเพียงไม่นาน เราก็ทะเลาะกันอย่างรุนแรง จนผมโยนสร้อยออกนอกหน้าต่างมาแล้วตกลงบนสวนหน้าบ้าน
 
 
 
แล้วคืนนั้นฝนมันดันตกหนัก ดินแฉะจนกลบสร้อยหายไป ผมจำได้ว่าผมลงไปก้มหาแถบตายไม่เจอ แต่เจ้าเต้าหู้มันมาอยู่แค่วันเดียวมันดันเจอเนี่ยนะ ผมนึกว่ามันจะกลายเป็นฟอสซิลไปแล้วซะอีก ตั้ง 2 ปีล่ะ
 
 
 
แต่ผมรู้สึกดีใจชะมัดที่มันเจอ เพราะของที่แก้วให้มา ผมไม่เคยทำหายเลยสักชิ้น มีชิ้นนี้แหละที่ดันรักษาไม่ได้ ถึงแม้แก้วจะลืมมันไปแล้วก็เถอะ แต่ผมไม่เคยลืม
 
 
 
“ขอบใจนะ ไอ้เต้าหู้” ผมลงไปลูบหัวมันเบาๆ เป็นเชิงขอบใจที่มันหาของสำคัญผมเจอ
 
 
 
“แต่กูไม่ได้ชอบมึงมากขึ้นหรอกนะ” โทโมะชักมือกลับอย่างรวดเร็ว เมื่อคิดได้ว่ามันคือเจ้าเต้าหู้ ตัวที่ทำให้กูเป็นหมาหัวเน่า
.
.
.
.
.
 
 
หลังจากวันนั้นก็ หนึ่งอาทิตย์มาแล้ว.....วันที่เจ้าเต้าหู้เข้ามาอยู่ในบ้านผม
...หนึ่งอาทิตย์ที่แก้วหลงระเริงในความน่ารักของมัน
...หนึ่งอาทิตย์ที่แก้วป้อนน้ำป้อนข้าวมัน แทนที่จะป้อนผม
...หนึ่งอาทิตย์ที่แก้วไม่สนใจผม
 
 
 
ขนาดตอนไปเฝ้าร้าน แกล้งไม่อยากไปด้วย ทุกครั้งที่จะต้องอ้อนผมให้ไปเป็นเพื่อน แต่คราวนี้กลับพูดว่า
 
 
 
“ไม่เป็นไร เขาไปกับเต้าหู้ก็ได้” ถ้าเจ้าหมานั้นเป็นคน คงหัวเราะใส่ผมจนฟันหลุดแน่ๆ T^T ทำไมชีวิตคู่เราต้องมีมือที่สาม ที่มีสี่ตีนด้วย!!
 
 
 
 
สุดท้ายผมก็ต้องตามแก้วไปเองโดยที่เจ้าตัวไม่ได้ง้อ ก็ผมเป็นห่วง จะให้เฝ้าร้านคนเดียวได้ยังไง แต่ผมก็ยังงอนอยู่ จึงได้แต่นั่งงอนอยู่คนเดียวอยู่หลังร้าน ซึ่งมันก็คนเดียวจริงๆ เมื่อภรรยาที่รักไม่มีท่าทีว่าจะมาง้อเลย
 
 
 
 
ผ่านไปยาวนานปานสิบเจ็ดล้านปี แก้วก็ไม่โผล่หน้าหวานๆมาง้อผมเลย เอาเถอะ หายเองก็ได้ว่ะ นั่งอยู่คนเดียวนานๆมันหน้าเบื่อ
 
 
 
 
ผมเดินออกเปิดประตูมาจากหลังร้าน ตอนแรกผมกะจะเข้าไปอ้อนภรรยาสุดที่รักแบบเนียนๆ แต่ทว่า.....
 
 
 
“น้องแก้วครับ สนใจมานั่งซ้อนท้ายพวกพี่ไหม” น้ำเสียงหื่นกามของกลุ่มคนอันธพาล ที่มากันเป็นฝูงกำลังจับแขนแก้วใจของผมอยู่!!
 
 
 
“ปล่อยมือเมียกูเดียวนี้นะพวกมึง!!” ผมรีบยืนมาขวางระหว่างแก้วและไอ้อันธพาลนั้น พร้อมปัดมือสกปรกๆออกจากแก้วซะ
 
 
 
เสียงของเจ้าเต้าหู้เห่าเสียงดังเมื่อเห็นคนแปลกหน้าไม่พึงประสงค์อย่างพวกมันตามธรรมชาติ ซึ่งผมก็อยากให้มันทำต่อไป เอาเลยลูกพวกเราอุดมการณ์เดียวกัน (เป็นมิตรกันเมื่อไหร่= =)
 
 
 
“พวกมึงมาทำอะไรที่นี้”
 
 
 
“ก็มาหาน้องแก้วใจของกูนี้ไง หรือมึงมีปัญหา ฮ่าๆๆ”
 
 
 
“มีแน่ เพราะนี้มันเมียกู!!
 
 
 
“แหม.......เมียมึงสวยดีนะ อยากจะขายให้พวกกูสักหน่อยไหมล่ะ น่าจะได้ราคา ฮ่าๆๆๆๆ”
 
 
 
พลั้ก!!
 
 
 
ความอดทนขาดสะบั้น เมื่อมันพูดไม่ให้เกียรติภรรยาผมขนาดนี้ ผมคงจะทนให้มันด่าต่อไปไม่ได้!!
 
 
 
 
หลังจากที่ชกเจ้าตัวปากหมาลงไปกองกับพื้นแล้ว พวกที่เหลือเมื่อเห็นเพื่อนโดนโจมตี ผมก็เกิดภาวะ การถูกรุมจากพวกมัน แต่ผมสู้ยิบตาครับ เมียใคร ใครก็รัก เมียใคร ใครก็ห่วง รู้ไว้ซะด้วย!!
 
 
 
แลกหมัดกันอยู่นานตอนแรกๆผมก็พอหลบได้บ้าง สวนได้บ้าง แต่เพราะว่าจำนวนที่มีมันต่างกันเกินไป
 
 
 
ผมจึงโดนหนึ่งคนในนั้นที่มีไม้ติดมืออยู่ฟาดเข้าที่หัวจนผมลงไปกองกับพื้นจนมึนไปหมด
 
 
 
“โทโมะ!!” แก้วร้องขึ้นอย่างตกใจเมื่อผมลงไปกองกับพื้น พอจะลุกขึ้นมาใหม่ก็โดนเหยียบซ้ำเข้ามาอีก  
 
 
 
“อัก!!” 
 
 
 
“ฮึก โทโมะ!! พวกนายหยุดเดียวนี้นะ” เสียงแก้วเริ่มสั่นเครืออย่างน่าใจหาย ผมลืมตามองคนรักที่ตอนนี้น้ำตานองหน้า แต่ปากก็พูดขอร้องให้พวกนั้นหยุดกระทำผม
 
 
 
 
อ่า....อยากเข้าไปเช็ดน้ำตาให้แก้วจัง แต่แรงจะลุกตอนนี้ยังไม่ค่อยจะมีเลย
 
 
 
 
“โฮ่งๆๆๆๆๆ” เสียงของเจ้าเต้าหู้ดังขึ้นอย่างเสียงดังที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินมา มันวิ่งพุ่งเข้ามากัดเข้าที่ขาไอ้คนที่กำลังเหยียบหลังผมอยู่ จนมันร้องขึ้นเพราะเขี้ยวคม
 
 
 
 
“โอ้ย!! ไอ้หมาบ้า มากัดกูทำไมว่ะ”
 
 
 
 
“เอ๊ง!!” เสียงร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อมันโดนเจ้าคนที่มันกัดเมื่อกี้ เตะเข้าที่ท้องจนตัวปลิว
 
 
 
 
“เต้าหู้!!” แก้วรีบเดินมาดูอาการเจ้าหมาตัวเล็กอย่างวิตกกังวล แล้วร้องไห้หนักกว่าเดิมเมื่ออุ้มมันขึ้นมาในร่างไร้สติ
 
 
 
เพราะช่วยผม......
 
 
 
“แม่งเอ้ย!!” ผมลุกขึ้นอีกครั้งหลังจากถูกพวกมันเหยียบย้ำมานาน ลุกขึ้นได้เพราะเจ้าเต้าหู้ได้ไล่คนที่เหยียบหลังผมไปแล้วยังไงล่ะ
 
 
 
 มันคงอยากปกป้องแก้วเหมือนผม
 
 
 
“พวกมึงผิดเองนะที่ทำให้กูเอาจริง!!!”
 
..............................................................................
 
เค้าขอโทษที่ทำให้เรื่องมันดราม่า 555555 เเต่ตอนหน้าเค้าจะเอาหวานๆมาเลย สัญญา~