I'm Rorikon ผมนี่แหละ ผู้ชายโรคจิต!

 
 
“แล้วแกจะให้ฉันคิดว่ายังไงเล่า แกเล่นหายกันไปทั้งคืนแบบนั้น แถมกลับมาในสภาพ...เอ่อ...แบบนี้ ฉันคงไม่คิดว่าพี่เขาพาแกไปเล่นขายของ?”
 
 
“เงียบน่า! ฉันบอกว่าไม่มีอะไรก็คือไม่มีอะไร ขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน บาย” ฉันแก้วตัดบทเพื่อนสนิทขี้สงสัยก่อนจะรีบวิ่งขึ้นห้องด้วยความรวดเร็ว ไม่สนแล้วล่ะเสียงเรียกของเฟย์ เธอไม่อยากอยู่ให้ยัยนี่ซักไซ้จนเผลอพูดออกมาได้
 
บอกเลยว่าอับอายยันชาติหน้า!
 
 
 
            ร่างบางวิ่งตึกตักด้วยความรวมเร็วราวกับว่าอยากจะให้ถึงห้องตัวเองในระยะเวลาอันสั้นที่สุด ไม่เคยรู้สึกรักตัวหวงชีวิต ไม่เคยรู้สึกคิดถึงบ้าน...คุณป๋าของเธอหรือแม้แต่ห้องนอนมากขนาดนี้ มันเหมือนกับว่าไม่ได้กลับมานานแม้ว่าเธอเพิ่งจะห่างหายจากมันไปแค่คืนเดียว!
 
 
            ถ้าผู้ชายคนนั้นไม่ทำบ้าๆกับเธอแบบนั้น แก้วก็คงไม่ต้องมีมลทินติดตัวแบบนี้! แถมเขายังบังคับให้เธอกินยาบ้าอะไรอีกก็ไม่รู้ แล้วก็ไม่คิดจะรับผิดชอบอะไรเลยด้วยซ้ำ ถึงต่อให้รับผิดชอบด้วยการแต่งงาน หมั้น หรืออะไรก็ตามที่ต้องผูกมัดกับผู้ชายคนนี้ เธอก็ไม่มีวันยอมรับได้หรอก! ก็แค่ถือซะว่า...ให้หมามันกิน!
 
 
“กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ! ไอ้ลุงบ้าเอ๊ย! อย่าให้ได้เจอกันอีกเลยในชาตินี้” 
 
 
            ร่างบางพาตัวเองเข้าห้องอาบน้ำไปก่อนจะทั้งขัดทั้งทึ้งร่างกายตัวเอง...ทุกจุดที่เขาสัมผัสเมื่อคืน เธอแทบจะใช้เล็บแหลมยาวของตัวเองขูดเนื้อหนังตรงนั้นทิ้งด้วยความรังเกียจ เขาเป็นใคร ก็แค่ลุงแก่ๆในสายตาของเธอ แล้วเธอล่ะ...เป็นลูกสาวของผู้มีอิทธิพลใหญ่คับฟ้าแต่กลับทำอะไรเขาไม่ได้เลย!
 
 
“ไอ้ลุงบ้าเอ๊ย!”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
มหาวิทยาลัย K
 
 
“เอ้าๆๆ ยัยแก้วเป็นอะไร อยู่ๆก็ล้มพับลงไปแบบนั้นอ่ะ”
 
 
“ฉัน...ฉันเจ็บขานิดหน่อยอ่ะ ไม่เป็นไรแล้วล่ะ”  ร่างบางกัดฟันกรอดนึกไปถึงต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด ถ้าเขาไม่รังแกเธอแบบนั้น ป่านนี้เธอคงไม่ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้หรอก! เหอะ!
 
 
“แต่ฉันว่าแกกำลังจะเป็นละ...แล้ว...”
 
 
“อะไรล่ะ”  แก้วตอบปัดเพื่อนด้วยความหงุดหงิดเมื่อเห็นเฟย์ทำน้ำเสียงละล่ำละลั่กเหมือนกลัวอะไรสักอย่างแบบนั้นแหละ
 
 
“แก...”
 
 
“กลับบ้านเถอะ ฉันปวดหัวจะบ้าแล้ว ถ้าแกอยากจะนอนเฝ้าคณะก็เชิญนะ ฉันจะกลับบ้าน!”
 
 
“เธอนี่มันปากจัดกับทุกคนไม่เว้นแม้กระทั่งเพื่อนสนิทเลยนะ”
 
 
“ยุ่ง!...”  แก้วยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเสียงที่เอ่ยแรกขึ้นมานั้นเป็นใครหากเธอไม่หันหน้ากลับไป เจ้าตัวได้แต่ยืนแข็งทื่อ ตาโตด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่ทางด้านหลังเป็นใครและแก้วก็เพิ่งเข้าอารมณ์ของเฟย์ก็ตอนนี้เอง
 
 
“มาทำซากอะไรที่นี่!”
 
 
“เธอความจำเสื่อมหรือไง จำไม่ได้เหรอว่าครั้งที่แล้วที่เธอปากดีใส่ฉัน...ฉันมีบทลงโทษสำหรับเด็กไม่มีมารยาทยังไง”
 
 
“ไปตายซะ!”  ริมฝีปากปากเม้มแน่นพลางกระซิบลอดไรฟันอย่างเข่นเคี้ยว ทั้งโมโหทั้งช๊อคที่เห็นเขาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ทั้งที่มันไม่ควรจะเป็นแบบนั้นสำหรับศิษย์เก่าที่จบไปเป็นชาติแล้วอย่างเขา
 
 
“ไปขึ้นรถ”
 
 
“นี่ลุง พูดไม่รู้เรื่องหรือไง...ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าถ้าจะออฟเด็กน่ะให้ไปหาเศษหาเลยที่ผับลุงโน่น ผู้หญิงในคณะนี้ไม่ได้ง่ายกันหรอกนะ...”
 
 
“...”
 
 
“นี่พวกเธอ...ง่ายอย่างที่ตาลุงนี่พูดหรือเปล่า ?” นอกจากจะพูดเสียงดังจนคนรอบข้างหันมามองชนิดแทบจะทุกคนเลยด้วยซ้ำ แถมยัยเด็กตัวแสบคนนี้ยังหันไปถามเพื่อผู้หญิงที่อยู่ใกล้ๆอีกด้วย และแน่นอนว่าใครๆก็ต้องเชื่อเธออยู่แล้ว เมื่อโทโมะไม่ได้ปฏิเสธเองนี่นา!
 
 
“ไปขึ้นรถ!” โทโมะเอื้อมไปกระชากข้อมือแก้วอย่างแรงเมื่อเขาเริ่มรู้สึกหมั่นไส้กับความร้ายกาจเธอเต็มทน เผลอเป็นไม่ได้ ต้องกาเรื่องปวดหัวให้เขาตลอด!
 
 
“โอ๊ย! ช่วยด้วยคะ ผู้ชายคนนี้เป็นโรคจิต...เป็นพวกโลลิค่อนน่ะ เห็นเด็กผู้หญิงอย่างพวกเราๆไม่ได้ จะจับไปข่มเหง! นี่ฉันโดนตามราวีมาหลายวันแล้วนะ พวกเธอระวังตัวได้ด้วยแล้วกัน อะ...โอ๊ย!”ร่างบางตะโกนร้องโหวกเหวกเสียงดังจนคนเริ่มมุงขึ้นเรื่อยๆ แม้ว่าคำที่เธอบอกกล่าวจะดูหวังดีสำหรับเพื่อนนักศึกษาด้วยกันหากแต่แววตาที่ใช้เย้ยหยันอีกฝ่ายกลับทำให้โทโมะเดือดดาลมากถึงมากที่สุด
 
 
“ยัยแก้ว! พะ...พี่โทโมะคะ ปล่อย ปล่อยเพื่อนเฟย์นะ นี่พี่เป็นแบบนั้นจริงๆเหรอ”
 
 
“ยัยเด็กนี่โกหก! เหอะ...”
 
 
“ฉันไม่ได้โกหก! ก็ลุงมันเป็นพวกชอบออฟเด็กแถมยังโรคจิตชอบใช้ความรุนแรงจริงๆนี่!”
 
 
“ได้ เธอจะเอางี้ใช่มั้ย”
 
 
“ใช่! แบบนี้แหละ!”
 
 
“ยัยนี่เป็นเด็กของฉันเอง...แค่วันนี้ฉันไม่พาไปซื้อกระเป๋าแบรนด์เนมหรูๆ ราคาสักสี่ห้าแสนเธอก็เลยงอน...”แก้วออกอาการงุนงงเล็กน้อยไม่รู้ว่าเขาจะมาไม้ไหนแต่ดูท่าตัวเธอเองก็คงจะเริ่มไม่ปลอดภัยแล้วล่ะ
 
 
“...”
 
 
“แล้วก็มาประกาศใส่ร้ายฉันแบบนี้ ทุกคนดูหน้าผู้หญิงคนนี้เอาไว้...ความจริงแล้วเธอเป็นเด็กของฉันเอง และถ้าใครไม่เชื่อก็เชิญคุณผู้หญิงด้วยกันมากระชากเสื้อยัยนี่ออกดู...แล้วบอกด้วยนะว่าบริเวณหน้าท้องข้างขวา เธอสักรูปผีเสื้อสีน้ำเงินเอาไว้หรือเปล่า”
 
 
“นี่ ละ...ลุง!”
 
“เพราะถ้ามี...นั่นหมายความว่าผมย่อมรู้จักผู้หญิงคนนี้ ‘ลึกซึ้ง’ อย่างดีและไม่ได้เป็นพวกโรคจิตอย่างที่เธอใส่ร้าย...ถูกมั้ย”
 
 
            ร่างสูงพูดอย่างใจเย็นก่อนจะกดยิ้มที่ริมฝีปากหยักลึกด้วยความสะใจที่เห็นอีกฝ่ายกำลังสติแตกหันไปแก้ตัวกับผู้คนแถวนั้นแถมทำท่าว่าจะไม่มีใครเชื่อเสียด้วยเพราะขนาดเพื่อนสนิทของเธอเองยังออกอาการตื่นตะลึงไม่หาย
 
 
“ยัยแก้ว...พี่เขารู้ได้ยังไงว่าแกสักรูปผีเสื้อ เรื่องนี่มีแกกับฉันที่รู้...แล้ว...”
 
 
“อย่าคิดอะไรบ้าๆนะยัยเฟย์ ตาลุงนี่ก็เดามั่วไปเรื่อย มันไม่เป็นความจริงนะทุกคน!”
 
 
“แล้ว...ปานแดงที่กลางหลังเธอล่ะ จะว่ายังไง”
 
 
“นี่ลุง! กรี๊ดดดดดดดดดดด! หยุดนะ หยุดเดี๋ยวนี้”
 
 
“เธอฆ่าตัวเองตายนะแก้ว ฮะๆ”
 
 
“ไอ้โรคจิต! ออกไปให้พ้นหน้าฉันนะ กรี๊ดๆๆๆๆ!”  เจ้าตัวกรีดร้องอย่างนึกโมโห ทั้งแค้นทั้งเจ็บใจที่เขาสามารถหาวิธีเล่นงานเธอได้อย่างฉับไวขนาดนี้ แถมตอนนี้ดูท่าผู้คนก็เริ่มจะเชื่อโทโมะกันไปหมดแล้วด้วย
 
 
“มองอะไร! มีอะไรก็ไปทำกันสิ ชอบจังนะเรื่องชาวบ้านน่ะ เหอะ!” 
 
 
แก้วหันไปตวาดจนคนรอบข้างเดินหนี เพราะรู้ดีว่าถ้ามีเรื่องกับเธอก็คงไม่ต่างอะไรไปกับฆ่าตัวตายทางอ้อม รวมถึงเฟย์ด้วยเหมือนกัน เจ้าตัวยังยืนงงไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปดี ครั้นจะเชื่อเพื่อนรักหลักฐานที่โทโมะมีก็ผูกมัดแน่นเกินจนแก้วดิ้นไม่หลุด ครั้นจะเชื่อโทโมะมันก็จะดูเป็นการหักหลังเพื่อนไปหน่อยหรือเปล่า ?
 
 
“จะไปขึ้นรถดีๆหรือจะให้ฉัน ‘เผา’ เธอต่อหน้าทุกคนอีก”
 
 
“เออ! หุบปากสักทีได้ม่ะลุง!”
 
 
“แก้ว แกจะไปไหน”
 
 
“แกกลับบ้านไปก่อนนะ ฉันขอเวลาไปหาวิธีฆ่าคนก่อน!”  แก้วหันไปบอกเฟย์แค่นั้นก่อนจะเดินกระแทกส้นเท้าขึ้นไปนั่งรอโทโมะในเบาะข้างคนขับด้วยอาการบึ้งตึง ผิดกับอีกฝ่ายที่ยังคงยิ้มกริ่มได้อย่างสบายอารมณ์ไม่ได้รู้สึกผิดใดๆ
 
 
“มาทำบ้าอะไรที่นี่ แล้วกล้าดียังไงมาทำให้ฉันขายหน้าคนอื่นเขา!”
 
 
“คิดดูดีๆว่าใครทำใครขายหน้าก่อนกัน”
 
 
“ใครใช้ให้ลุงเสนอหน้ามาเหยียบที่นี่กัน” แก้วเบ้ปากใส่เขาขณะที่โทโมะจอดรถระหว่างทางบนถนนที่ค่อนข้างร้างไร้รถยนต์ นานๆถึงจะแล่นสวนมาสักที
 
 
“...”
 
 
“แล้วนี่จอดรถทำบ้าอะไร แล้วนี่มันที่ไหน ถนนที่ลุงขับมาเนี่ยมันมีอยู่ในแผนที่ประเทศไทยหรือเปล่า แล้วถ้าเกิดมีพวกโจรขับสวนมายิงแสกหน้าลุงหรือไม่ก็ฉันตายใครจะรับผิดชอบ มีสมองหรือเปล่าฮะ…อะ...อื้ออออ!”
 
 
           
            โทโมะใช้มือทั้งสองรั้งใบหน้าสวยหวานเข้ามาก่อนจะทาบทับริมฝีปากรุนแรงราวกับเขาต้องการจะกลบเสียงบ่นรำคายหูให้เงียบสนิท และมันก็ได้ผลดีอย่างมากด้วยล่ะ!
 
 
“อื้ออออ! อย่ามาคิดอกุศลกับฉันเป็นรอบที่สองเด็ดขาด บอกไว้เลยว่าคราวนี้ฉันไม่ยอมให้ลุงแอ้มง่ายๆแน่!”แก้วออกแรงผลักจนอีกฝ่ายผละออกไปห่างจากตัว แต่ก็แค่คืบเดียวเท่านั้น ร่างบางโวยวายยกใหญ่ไม่ยอมท่าเดียว
 
 
“เงียบก่อนได้มั้ย จะโวยวายอะไรนักหนา”
 
 
“แล้วลุงมาจูบฉันทำไมเล่า!”
 
 
“ก็แหกปากไม่หยุดหย่อนแบบนี้ใครเขาจะไม่รำคาญ ทำนิสัย!”
 
 
“ทำไม! ทำนิสัยยังไงฮะ!” แก้วโต้กลับไม่ยอมลดราวาศอกจนโทโมะชักเหนื่อยใจ เขาคิดผิดหรือเปล่าที่กลับมาหายัยเด็กนี่ แต่คาดว่าคงผิดมหันต์เลยล่ะ!
 
 
“ปากร้าย ปากจัด ไม่มีความเคารพผู้ใหญ่ เห็นทีฉันคงต้องสั่งสอนเธอหน่อยแล้ว...”
 
 
“ในฐานะอะไร!” เจ้าตัวหันมาแว้ดเขาทันทีที่โทโมะพูดขึ้นมาแบบนั้นด้วยความเผลอ แก้วไม่ได้เจตนาจะถามถึงเรื่องอื่นหากแต่คนฟังกลับเข้าใจไปอีกทาง
 
 
“อย่าแกล้งโง่ทำไม่รู้เรื่องไปหน่อยเลย เธอก็รู้ว่าฉันอยู่ในฐานะ ‘อะไร’ ของเธอ”
 
 
“คนแก่!”
 
 
“แก้ว!”
 
 
“ทำไม จะทำไม!” ใบหน้าเรียวสวยเชิดขึ้นพลางกอดอกไม่แคร์ว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกยังไงที่ถูกเธอตอกหน้าจนเจ็บแสบแบบนั้น เด็กคนนี้ไม่ใช่ผู้หญิงง่ายๆแล้วก็ธรรมดาเหมือนผู้หญิงทั่วไป แก้วร้ายกาจคูณสองแถมยังปากจัดเหนือผู้หญิงทุกคนที่เขาเคยเจอ!
 
 
“พูดจากับสามีแบบนี้ได้ยังไงกันครับ”
 
 
“พูดว่าอะไรนะ!”
 
 
“ก็คนแก่คนนี้ไม่ใช่หรือไงที่เธอนอนด้วยเมื่อคืนก่อน”
 
 
“กรี๊ดดดด! ใครนอนกับลุงหา ลุงนั่นแหละที่บังคับฉัน ไอ้โรคจิตคิดจะมาโยนความผิดให้ฉันหรือไง ใครเขายอม บอกไว้เลยนะ ให้ตายฉันก็ไม่มีวันชายตาแลคนอย่าลุงหรอก หยี...แก่ก็แก่ ไม่มีอะไรดีซักอย่างกะอีแค่เป็นเจ้าของผับหรู นั่นน่ะ...ฉันรวยกว่าเป็นไหนๆ!”
 
 
“ พ่อเธอรวย ไม่ใช่เธอรวย! ลูกคุณหนูเหยียบขี้ไก่ไม่ฟ่อ วันๆเอาแต่ช้อปปิ้งบ้าบอ ตกกลางคืนก็ปาร์ตี้แบบเธอจะมีปัญญาอะไรมาเทียบชั้นกับฉัน ?”
 
 
“รู้ได้ไงว่าฉันเป็นคนแบบนั้น รู้จักฉันดีแล้วเหรอ!” แน่สิ เรื่องอะไรจะยอมให้เขากล่าวหาในทางที่ไม่ดีแบบนั้น แก้วชอบช้อปปิ้งชอบปาร์ตี้ก็จริง แต่เรื่องการเรียนเธอก็ไม่เป็นสองรองใครแล้วอีกอย่างเธอก็มีปัญญามากพอที่ว่าเรียนจบกลับมาแล้วสามารถสานต่อธุรกิจของคุณป๋าเธอได้ ไม่ใช่ลูกสาวที่แบมือขอเงินพ่อไปวันๆเสียหน่อย!
 
 
“ไม่รู้ ดูจากการกระทำ...” โทโมะตอบห้วนๆ อย่างไม่สนใจนัก
 
 
“งั้นก็เงียบปากไปเลย ไม่รู้อะไรอย่าพูดส่งเดช แล้วนี่จะกลับได้หรือยังหา!” ฃ
 
 
“เออน่า!”
 
 
            โทโมะกระชากเกียร์รถออกด้วยความรวดเร็วจนกระทั่งมาถึงผับของเขา และแน่นอนว่าย่อมตามาด้วยเสียงโวยวายของแก้วอีกตามเคย แหงสิ! เขาวกรถไปมาจนทำให้เธองงแถมสุดท้ายยังมาโผล่ที่หน้าผับหายนะนี่อีก แก้วยังจำได้จนตายก็ไม่ลืมว่าไอ้การมาที่นี่น่ะ ทำให้เธอต้องพบเจอกับอะไรบ้าง!
 
 
“เงียบ! ไม่ต้องโวยวาย ฉันพาเธอมาที่นี่เพื่อคุยอะไรบางอย่างด้วยเท่านั้น ไม่ลากเธอไปปล้ำเหมือนเมื่อคืนก่อนหรอก” เขาพูดแทงใจดำจนอีกฝ่ายนึกอยากจะกรี๊ดดังๆหากแต่ต้องเก็บไว้เมื่อโทโมะชี้หน้าเธออย่างเอาเรื่องอยู่ตอนนี้
 
 
            แก้วได้แต่เดินตามเขาเงียบๆทั้งที่ในใจตะโกนด่าเขาด้วยสารพัดถ้อยคำ จนกระทั่งโทโมะพามาถึงโซนวีไอพีซึ่งเป็นพื้นที่ส่วนตัวของลูกค้าคนพิเศษรวมถึงเจ้าของที่นี่อย่างเขาด้วย กระเปาแบรนเนมยี่ห้อดังถูกวางกระแทกลงบนโต๊ะทันทีที่มาถึง พร้อมด้วยอากรกระฟัดกระเฟียดตามฉบับผู้หญิงเอาแต่ใจ
 
 
“ดื่มอะไรหน่อยมั้ย”
 
 
“ลุงมีเรื่อง?” แก้วตอบไม่ตรงคำถาม เจ้าตัวสะบัดหน้าหนีอย่างหน่ายๆ ยอมรับเหมือนกันว่ากลัวผู้ชายคนนี้ไม่น้อย อยู่ดีๆเขาจะลากเธอไปทำอะไรอีกหรือเปล่ายังไม่รู้เลย!
 
 
“เราลองมาคบๆกันดูดีมั้ย”
 
 
“ว่าไงนะ!”
 
 
            ร่างสูงใหญ่เดินมานั่งเบียดกับร่างเล็กที่พยายามจะกระเถิบตัวหนีหากแต่ถูกฝ่ามืออุ่นๆออกแรงรั้งเอวบางลงมาแนบชิดอีกครั้ง ใบหน้าหล่อเหลาที่ถูกเธอมองว่าแก่ทั้งที่ความจริงแล้ว ไม่ได้เป็นแบบนั้นสักนิดเดียว เขามีใบหน้าอ่อนใสตามฉบับลูกครึ่งชาวญี่ปุ่น นัยน์ตาดำขลับทรงเสน่ห์ ริมฝีปากหยักลึกได้รูปสวยสีแดงธรรมชาติแม้จะดูคล้ำลงนิดๆด้วยฤทธิ์ของนิโคตินแต่ก็เพียงแค่นิดเดียวเท่านั้น ความจริงเขาไม่ได้แก่เลย แก้วยอมรับว่าเธอแค่รู้สึกชังขี้หน้าขาก็เลยออกปากด่าไปแบบนั้น!
 
 
“ฉันไม่ใช่ผู้ชายที่เลวขนาดไม่รับผิดชอบเธอหรอกนะ”
 
 
“ไม่! ไม่เอา...ไม่ต้องเลย!”
 
 
“ทำไม ? เธอมีใครอยู่แล้วงั้นเหรอ เหอะ...”
 
 
“ไม่ต้องยุ่ง รู้แค่ว่าลุงไม่ต้องมารับผิดชอบอะไรฉันทั้งนั้น ฉันไม่คบ ไม่คุย ไม่อะไรๆกับลุงแล้ว ฉันจะกลับบ้าน!”
 
 
“เอ๊ะ! เธอนี่พูดไม่รู้เรื่องหรือยังไง หรือเป็นพวกชอบเก็บแต้ม เห็นว่าการนอนกับผู้ชายเป็นเรื่องธรรมดา ไม่ถือสาหาความอย่างนั้นเหรอ!”
 
 
“ก็ลุงบอกเองไม่ใช่หรือไงว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นจะไม่รับผิดชอบ แล้วทำไมถึงมากลืนน้ำลายตัวเองเล่า! อีกอย่าง ฉันไม่ได้รักลุง เราสองคนไม่ได้รักกันจะมาคบกันได้ไง บ้าป่ะ!” แก้วเหวี่ยงใส่โทโมะด้วยความโมโห ยอมรับว่าตอนแรกที่ไดยินเขาขอคบกันซึ่งๆหน้านั้น หัวใจที่กำลังเต้นแทบจะหยุดเอาดื้อๆ
 
 
            ก็ไม่ใช่ว่าคนสวยอย่างเธอจะไม่มีใครมาจีบ แต่กับผู้ชายคนนี้มันต่างกัน ทุกอย่างดูรวดเร็ว เร็วเกินกว่าที่แก้วจะตั้งรับไหว เขาเป็นผู้ชายคนแรก! ที่รู้ทุกจุดบนร่างกายแม้มันจะเป็นเพียงคืนแรกและคืนเดียว ต่อให้เกลียดขี้หน้าแทบตายยังไงมันก็ต้องมีหวั่นกันบ้าง อีกอย่างโทโมะก็จัดว่าเป็นผู้ชายที่หล่อมาก ผู้หญิงหลายคนหากได้ยินประโยคเมื่อครู่คงไม่โง่คิดให้เสียเวลา เผลอๆยอมทอดกายให้เขาก่อนจะตอบรับด้วยซ้ำ!
 
 
แต่ไม่ใช่สำหรับแก้ว!
 
 
“ไม่ ไม่คบ!”
 
 
“ทำไม?!”
 
 
“ฉันจะมีแฟนนะไม่ได้จะมีลุงแก่ๆมาคอยดูแล บ้าเหอะ! ว่างๆก็ล้างสมองบ้างนะ ใช่ซิ...แก่แล้วนี่ ว้ายยยย!” คนที่ยืนด่าเขาป่าวๆถูกแขนแกร่งโอบรั้งลงมานั่งตักอย่างแน่นหนาไม่ปล่อยให้ยัยตัวดีดิ้นหลุดการควบคุมของเขา
 
 
“ฉันไม่ได้แก่พอที่จะเป็นลุงเธอ เธอสมควรเรียกฉันว่าพี่ด้วยซ้ำไป! และฉันว่าเธอรู้ดี...หากฉันแก่จริงอย่างที่เธอว่า คงไม่มีปัญญาเอาเรี่ยวแรงมากำราบเธอเหมือนคืนนั้นหรอก ใช่มั้ย..”
 
 
“ไอ้...ไอ้..!”
 
 
“ที่บ้านไม่สั่งสอนหรือไงว่าต่อหน้าผู้ใหญ่ให้พูดจาเพราะๆ แบบนี้คงต้องสั่งสอนหน่อยแล้วมั้ง เธอเป็นผู้หญิงของฉัน...เป็น ‘แฟน’ ฉันแล้ว จะมาพูดจากระโชกโฮกฮากแบบนี้ไม่ได้”
 
 
“ไม่เอา! ไม่เป็นแฟน อ๊ายยยยยย! หยุดนะ จะ...จะทำบ้าอะไร”
 
 
            คงไม่ต้องให้บอกว่าเขามีวิธีจัดการเด็กดื้อแล้วก็มารยาทยอดแย่ที่สุดในโลกนี่ยังไง เจ้าตัวโวยวายได้อยู่พักเดียวเป็นต้องเงียบเสียงลงเมื่อถูกเขา ‘ลงโทษ’ แก้วทั้งโกรธทั้งแค้นตัวเองที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้แถมยังปล่อยให้เขาทำอะไรตามใจชอบโดยที่เธอขัดขืนไม่ได้แม้แต่นิดเดียว!
 
 
 
 
 
“เห้ย! เมื่อกี๊มึงเห็นยัยแก้วหรือเปล่าวะ เห็นมากับไอ้เจ้าของผับเนี่ย ไหนบอกว่าไอ้ลุงนั่นเป็นพวกโรคจิตตามไล่ปล้ำไง ที่นี้ยอมมากับมันง่ายๆ โห สุดยอดไปเลยผู้หญิง สงสัยจะงอนที่ไอ้แก่นั่นไม่ซื้อกระเป๋าให้จริงๆด้วย เสียดายว่ะ สวยก็สวย รวยก็รวย ไม่น่า...”
 
 
 
“ไม่น่าอะไรวะ” 
 
 
“ก็ไม่น่า...เห้ย!” คอเสื้อของร่างสูงถูกกระชากก่อนโทโมะจะปล่อยหมัดเข้าเต็มๆที่ใบหน้าหล่อตี๋นั่นสุดแรงเกิด
 
 
            ตอนที่เขาออกมาพบลูกค้าในขณะที่แก้วยังคงอยู่ในห้อง บังเอิญได้ยินผู้ชายสองคนนั่งคุยกันที่โต๊ะเริ่มแรกเขาก็ไม่ได้สนใจอะไรหากไม่ได้ยินชื่อของแก้วอยู่ในบทสนทนานั่นด้วย ยอมรับว่าเมื่อเย็นเขาก็มีส่วนผิดที่พูดทำให้คนอื่นมองแก้วในทางที่ไม่ได้ แต่ใครจะไปคิดว่าผู้ชายหน้าตาดีแบบสองคนนี้จะเอาผู้หญิงมานินทาลับหลังแบบไม่อายกันล่ะ แล้วเรื่องอะไรที่เขาจะยอมทนฟังได้เฉยๆ!
 
 
“มึงเป็นใคร...อ๋อ แก ไอ้คนเมื่อเย็นที่มารับยัยแก้วนี่ว่า ถุ้ย! ทำหล่อจะปกป้องผู้หญิงเหรอมึง...”
 
 
“...”
 
 
“มึงคิดว่ามึงเป็นเจ้าของที่นี่แล้วกูจะกลัวเหรอ เหอะ! แน่จริงมึงเข้ามา...” ยังไม่ทันพูดจบสองฝ่ายก็เข้าตะลุมบอนกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ยามนี้โทโมะโกรธจนเลือดขึ้นหน้าหลงลืมทุกอย่างแล้วว่านี่คือลูกค้า แต่แล้วไง ลูกค้าเลวๆแบบนี้เขาไม่ควรให้เกียรติไม่ใช่หรือไง!
 
 
“เอาตัวมันออกไป!” ร่างสูงหันไปสั่งลูกน้องเขาให้มาลาก ‘ศัตรู’ ออกไปจัดการต่อเพราะเขาขี้เกียจจะมีเรื่องกับกุ๊ยแบบนั้นเหมือนกัน แค่ต่อยหมัดสองหมัดก็แทบจะสลบคาแทบเท้าเขาอยู่แล้ว ถ้าจะให้มีเรื่องกันจริงๆเขาก็ไม่ถอยหรอกนะ
 
 
“พวกเวรเอ๊ย!”
 
 
 

 
นุกไม่รู้ว่ามันสนุกหรือเปล่า แค่อยากเขียนหลายๆแนว
 
กลัวคนเบื่อ เอ้ะ หรือเบื่อนานแล้ว55555555555
 
อย่าเบื่อเลย ทนๆอ่านไปหน่อยเหอะนะ จะพยายามอัพ
 
ให้บ่อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ เห็นคนอ่านมีความสุข
 
ล่ะมันมีกำลังใจจริงๆนะ ซึ้งล่ะสิ ซึ้งล่ะสิ ครุคริ -..-