I'm Rorikon ผมนี่แหละ ผู้ชายโรคจิต!
เขียนโดย 
StrawberryTKCuTe
วันที่ 16 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 21.12 น.
แก้ไขเมื่อ 16 ตุลาคม พ.ศ. 2556 21.50 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
3)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
๋
"มีเรื่องอะไรกันอ่ะลุง” ร่างบางเดินออกมาดูตามเสียงโวยวายข้างนอกด้วยเสื้อผ้าที่ไม่ค่อยจะเรียบร้อยนัก แต่แล้วไงใครสนล่ะ...เธอไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้วนี่ พอเห็นเจ้าของผับยืนทำตาขวางอยู่หน้าเคาท์เตอร์เจ้าตัวก็รีบเข้าไปถามไถ่ทันที
“ไปแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนได้มั้ย”
“ทำไม ? กลัวเด็กๆสาวๆที่นี่เห็นมาฉันมาด้วยแล้วจะ ‘อะไรๆ’ กันไม่ถนัดเหรอถึงได้ไล่ฉันน่ะ”
“เธอหึงหรือไง”
“แหวะ...บ้าป่ะ!” แก้วเบ้ปากใส่เขาอย่างหมั่นไส้ โทโมะคิดว่าตัวเองหล่อมากขนาดที่เธอต้องหึงเลยงั้นเหรอ มากเกินไปแล้ว! แก้วไม่เคยหึงใครเพราะไม่มีความจำเป็นจะต้องรู้สึกอย่างนั้น ผู้ชายที่ผ่านเข้ามาในชีวิตก็แค่คบผ่านๆไม่ได้จริงใจอะไร
“ถ้าฉันจะอะไรๆกับใครจริงๆก็ไม่เห็นต้องกลัวเธอนี่ เธอก็รู้ว่าฉันเป็นใคร...ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าปฏิเสธฉันหรอกนะ”
“มั่นใจในตัวเองเกินไปหรือเปล่า!”
“เมื่อกี้เธอเองก็เป็นหนึ่งในนั้นนะ” นิ้วเรียวเลื่อนขึ้นไปแตะปลายจมูกสวยพลางเคาะเบาๆอย่างยั่วแหย่เรียกความโมโหให้อีกฝ่ายได้สมใจอยาก แก้วหน้าแดงแปร๊ดที่เขาพูดขึ้นมาแบบนั้น จงใจฉีกหน้ากันชัดๆนี่นา!
“ลุงบังคับฉันต่างหาก นี่อย่าเปลี่ยนเรื่องได้ม่ะ ฉันถามว่าเมื่อกี้มีอะไรกัน”
“ขึ้นไปรอบนห้องก่อน เดี๋ยวฉันตามไป”
“นี่ลุงคิดว่าตัวเองเป็นใครหา! ไม่เอาแล้วนะ ฉันจะกลับบ้าน!”
“แต่ฉันยังไม่ ‘จบ’ กับเธอ ขึ้นไปซะ เดี๋ยวฉันตามไป” แก้วส่ายหน้าฟึดฟัดอย่างเอาแต่ใจแต่ก็ยอมขึ้นไปรอเขาโดยดี ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องรอ! รู้แต่ว่าตอนนี้หงุดหงิดตัวเองจนจะบ้า แค่คำว่าขอเป็นแฟนแค่นั้นไม่ได้ทำให้เธอหวั่นไหวหรอก แค่อยากรู้เรื่องเมื่อกี้ต่างหากล่ะ!
ร่างบางนั่งรอบนโซฟาหรูกลางห้องพลางเปิดทีวีดูไปพลางจนนี่ก็ปาเข้าไปเกือบจะชั่วโมงแล้วอีกฝ่ายยังไม่เห็นขึ้นมาตามที่บอก แก้วเห็นแบบนั้นเลยไม่อยากจะเสียเวลาอะไรอีก มือเรียวเอื้อมไปหยิบกระเป๋าก่อนจะเปิดประตูห้องออกไปด้วยความหงุดหงิด หากเจอหน้าเขาเมื่อไหร่จะแหกอกให้!
“อืมมม...”
“เหอะ...” หญิงสาวแค่นเสียงเบาๆอย่างหมั่นไส้ ก็จะอะไรซะอีกล่ะ เธอพอจะรู้แล้วว่าทำไมเขาถึงไม่ขึ้นมาซะที ก็มัวแต่ไปจูบกับยัยหน้าจืดที่ไหนก็ไม่รู้อยู่ตรงทางเดินที่ทอดยาวไปตัวอาคารอีกด้านนั้นน่ะ
อี๋! หน้าไม่อายที่สุด! แล้วแบบนี้อ่ะนะจะขอฉันเป็นแฟน ฝันไปเหอะ
“หลีกหน่อยได้มั้ยค่ะ!” แก้วจงใจเดินเบียดสองคนนั้นก่อนจะกระแทกรองเท้าส้นเข็มเต็มแรง เมื่อโทโมะหันมาเห็นใบหน้าสวยหวานนั่นกำลังงอง้ำเขาก็นิ่งไปสักพักเพราะไม่คิดว่าเธอจะออกมาเห็นช็อตเด็ดเข้าพอดิบพอดีแบบนี้
“จะไปไหน”
“ไม่มีสมองเหรอลุง!”
“กลับเข้าไปในห้องเดี๋ยวนี้” โทโมะพยายามกดน้ำเสียงลงต่ำเพื่อควบคุมอารมณ์ มันไม่สนุกนักหรอกนะที่เขาจะถูกผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างแก้วตอกหน้าให้อับอายแบบนี้
“มีเด็กใหม่แล้วนี่ ก็พากันไปเซ่ ส่วนฉัน...จะกลับบ้าน!”
“ปล่อยยัยนี่ไปเหอะโทโมะ ไม่คิดเลยนะว่าเราไม่เจอกันแค่สองปี นายจะชอบเด็ก ไหนบอกว่าเด็กงี่เง่าไง แบบนี้ทโมะเอาเบลล์ไปไว้ที่ไหนแล้วล่ะ...” ร่างเพรียวระหงที่ยืนอยู่ข้างเขาเอื้อมมือมาคล้องแขนแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ แก้วเองก็ไม่ได้โง่เรื่องแบบนี้ พอจะรู้อยู่หรอกว่าสองคนนี้เคย ‘เกี่ยวข้อง’ กันยังไงมาก่อน
ถ้าให้เดานะ สองคนนี้คงอายุเท่ากัน แถมสนิทแน่นปึ้กกันพอสมควรเลยล่ะ!
“อ๊ะ...มันแน่นอนอยู่แล้วป้า! ผู้ชายเขาก็ต้องชอบเด็กๆ สดๆ ซิงๆ งี่เง่านิดๆ ขี้อ้อนหน่อยๆอยู่แล้ว แก่หนังเหี่ยวเคี้ยวไม่เข้า เขาจะเอาไปทำไมกัน!” ร่างบางยิ้มหวานหากแต่นัยน์ตากลมสวยวาวโรจน์ไปด้วยความเคืองขุ่น
แก้วเอื้อมแขนไปคล้องคอเขาก่อนจะรั้งท้ายทอยร่างสูงที่ยังยืนนิ่งลงมาก่อนจะกดริมฝีปากลงบนแก้มใสของเขาต้องการจะยั่วให้อดีตผู้หญิงคนสำคัญของโทโมะเดือดพล่าน แต่ผิดคาด...นอกจากเบลล์จะไม่รู้สึกอะไรแล้ว ร่างเพรียวระหงนั่นยังเคลื่อนย้ายเข้ามาใกล้ชิดโทโมะอีกครั้งพร้อมกับกดริมฝีปากเรียวสวยลงบริเวณซอกคอของเขาแทน
“โทโมะ...เขามีจุดอ่อนตรงนี้ต่างหากนังเด็กโง่!”
“นั่นมันสองปีที่แล้ว ใช่มั้ยลุ...เอ่อ...พี่โทโมะ?”
“!?” แก้วว่าพลางซบหัวลงตรงหัวไหล่เขาอย่างไม่ยอมแพ้เช่นเดียวกัน เรื่องอะไรจะยอมให้ยัยป้านั่นมาหักหน้ากันได้ง่ายๆเล่า!
“โทโมะ เบลล์เดินทางจากอเมริกามาเหนื่อยๆ ขอพักห้องเดิมกับโทโมะได้หรือเปล่า”
“ได้สิ” เขาว่างพลางยิ้มหวานให้เธอ เบลล์เป็นผู้หญิงที่เขา ‘เคยสนิท’ ด้วยเมื่อสองปีก่อน เอาเป็นว่าเคยคบๆกันอยู่นั่นแหละ แต่มีอันต้องห่างกันไปเพราะเธอมีผู้ชายคนใหม่ เขาเองก็ไม่ได้ซีเรียสอยู่แล้ว แค่ผู้หญิงที่คบกันเล่นๆแฟร์ๆไม่ได้จริงจังอะไรและเขาก็ถือว่าเธอเป็น ‘เพื่อน’ ที่ดีมากคนนึง
ไม่มีข้อผู้มัดให้ต้องวุ่นวาย! ไม่ตามหึงหวงเขา!
“ไม่ได้!”
“เธอรีบกลับไม่ใช่เหรอ ไปสิ...ฉันมีเรื่องจะคุยกับโทโมะมากมาย! คุยยันเช้าก็คงไม่จบหรอก...กลับไปกินนมรอที่บ้านก่อนนะสาวน้อย เดี๋ยวป้า...จะส่งเขาคืนให้ไปกล่อมหนูบ้าง” มือเรียวสวยเอื้อมมาจับปลายคางของแก้วน้อยๆอย่างเย้ยหยัน ร่างบางรีบสะบัดหน้าออกอย่างรวดเร็วด้วยความหั่นไส้
“แต่เขาเป็นแฟนฉัน!” จู่ๆแก้วก็โพล่งออกไปแบบนั้น เปล่าเลย...ไม่ได้นึกจะเป็นแฟนเขาจริงซะหน่อย เธอก็แค่ยั่วผู้หญิงตรงหน้ามากกว่า พอเห็นยัยตัวเล็กพูดออกไปแบบนั้น โทโมะก็แอบลอบยิ้มอย่างพึงพอใจ
“ไหนว่าไม่เอา ไม่คบไง?”
“ก็ตอนนี้จะเอา จะคบ! มีไรมั้ย”
“เปล๊า...” โทโมะปฏิเสธเสียงสูงด้วยท่าทีกวนประสาท
“ให้ตาย...รสนิยมนายเปลี่ยนไปมากนะโทโมะ คิดไงขอยัยเด็กนี่คบ? ปากจัด ไม่มีมารยาทมีดีก็แค่หน้าตา ผิวพรรณ ‘อย่างอื่น’ ล่ะ ได้เรื่องเหรอ...เหอะ!”
“พูดแบบนี้อยากมีเรื่องหรือไงป้า!” แก้วเตรียมจะเข้าไปเอาเรื่องแต่ดันถูกท่อนแขนแข็งแรงขวางไว้ เธอไม่เข้าใจเลย ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงดูไม่แคร์โลกซักนิด ทนได้หรือไงที่ใช้ผู้ชายร่วมกับคนอื่นอ่ะ อย่างลุงเนี่ยนะ เหอะ!
“กลับไปก่อน”
“ให้พูดใหม่อีกรอบนะลุง เมื่อกี้...ไล่ใครหา!”
“ไล่เธอนั้นแหละ กลับไปก่อน วันนี้ฉันมีธุระ”
“ธุระของลุงคือการ ‘คุย’ ทั้งคืนกับเพื่อนเก่าน่ะเหรอ!”
“แล้วเธอเดือดร้อนอะไรล่ะ ไหนว่าไม่มีทางสนใจลุงแก่ๆอย่างฉันไง?”
“โอ๊ย! ใครสนใจล่ะ อยากทำอะไรก็ทำจะคุยกันยันกี่โมงกี่ยามก็เชิญ ฉันไม่แคร์...ผู้ชายอ่ะนะ ลงไปข้างล่างก็หิ้วกลับได้แล้ว ลุงมั่นใจในตัวเองเกินไปล่ะ!” ร่างบางสะบัดเสียงใส่เขา แต่อีกฝ่ายกลับมองว่าเธอกำลังงอนและที่สำคัญ เจ้าตัวกำลังหึงเขา
“ก็ดี...ไปกันเถอะเบลล์”
เบลล์คล้องแขนควงโทโมะเดินผ่านแก้วไป ร่างบางมองตามคนทั้งคู่จนทั้งสองหายลับเข้าไปในห้อง เหอะ! คงไม่ต้องให้บอกหรอกนะว่าเขาจะนั่งคุยหรือนอนคุยกันท่าไหน แก้วไม่ได้สนใจอยู่แล้ว!
“ฮึ่ยยย! ไปตายที่ไหนก็ไปคนบ้า!”
ร่างสูงละจากริมฝีปากนุ่มๆสุดร้อนแรงของหญิงสาวคู่ขาเก่าที่เพิ่งเดินทางกลับจากประเทศอเมริกาหลังจากที่ ‘คุย’ กันจบแล้ว อันที่จริงเรื่องแบบนี้ถือเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับคนสองคน ต่างคนจะไปมีใครก็ได้ เบลล์เองก็ไม่ใช่เด็กๆ เธอโตแล้ว แล้วก็รู้ด้วยว่าตัวเองกับโทโมะอยู่ในสถานะไหน เธอไม่มีสิทธิ์เรียกร้องในตัวเขา เขาไม่มีสิทธิ์เรียกร้องในตัวเธอ แค่วันไหนเหงา...ค่อยมาทำความรู้จักกัน แค่นั้น
“นายเปลี่ยนไปมากนะ...”
“ยังไง” ร่างสูงหยิบมวลบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบอย่างไม่สนใจจะฟังสิ่งที่เบลล์พูดมากนัก หญิงสาวเลยเลื่อนมือมาสอดกอดรอบเอวเปล่าเปลือยมีเพียงผ้าขนหนูสีขาวพันท่อนล่างอย่างหมิ่นเหม่ซึ่งก็ไม่ได้ต่างอะไรจากตัวเธอนัก
“ยัยเด็กนั่นมีดีอะไร ทำไมนายดูแคร์?”
“เลิกกับเอ็ดเวิร์ดแล้วหรือไง” เขาถามย้อนโดยไม่สนใจจะตอบคำถามเธอนัก
“เป็นชาติแล้ว...นี่ตอบคำถามฉันมาซะทีเหอะ อย่าบ่ายเบี่ยง”
“จะให้ตอบว่าไง”
“บอกเองไม่ใช่เหรอว่าไม่ชอบเด็ก...ผู้หญิงพวกนั้นงี่เง่า ต้องคอยเอาใจ นายไม่ปลื้ม นายชอบแบบฉัน”
“หลงตัวเองไปหรือเปล่าที่รัก” โทโมะก้มจูบริมฝีปากอวบอิ่มนั่นเบาๆเป็นการปลอบขวัญ ยังไงซะเบลล์ก็ยังทำตัวน่ารักและรู้ใจเขาดีเสมอ
“ปากจัดแบบนั้นหลงเข้าไปได้ยังไง ชิ...”
“ใครว่าฉันหลงยัยเด็กปากร้ายนั่น”เขาหันไปถามเพื่อนสนิทเสียงขุ่นก่อนที่รอยยิ้มขบขันจะปรากฏขึ้นจากอีกฝ่ายนั่นทำให้โทโมะหงุดหงิดเข้าไปใหญ่
“นี่ไม่ได้โง่นะ ฮะๆ”
“หัวเราะอะไรของเธอ เธอก็เห็นฤทธิ์เดชยัยตัวแสบนั่น เด็กบ้านั่นเรียกเธอว่าป้านะยังจะยิ้มอยู่ได้!”
“ฉันจำได้ว่ายัยเด็กไม่มีมารยาทนั่นก็เรียกนายว่าลุงนะ ฮะๆ ไปเก็บมาจากไหนล่ะคนนี้ ดูท่าไม่ธรรมดาเอาซะเลยนะคะคุณลุง” นิ้วเรียวลามไล้ไปตามใบหน้าเขาพลางเอ่ยล้อเลียนโทโมะด้วยความขบขัน อันที่จริงเธอก็ไม่ได้อะไรกับแก้วอยู่แล้ว โทโมะจะมีผู้หญิงกี่คนนั่นมันเรื่องของเขา แต่เด็กคนนั้นดันมาปากร้ายใส่เธอเองก่อนนี่นา
ก็ต้องยั่วให้โมโหกันหน่อยล่ะ
“เจอกันที่นี่ล่ะ ยัยนั่นเมาแล้วมาโวยวายใส่...ฉันก็เลยจัดซะ”
“ว้าว! นายพรากผู้เยาว์นะ ดูท่าแล้วคงประมาณยี่สิบ?”
“ยัยนั่นสิบเก้าเองต่างหาก!”
“เฮ้! ฉันจำได้ว่าเด็กคนนั้นบอกว่านายขอเธอเป็นแฟน ? โอ้...โทโมะ นายคิดจะจริงจังหรือว่าแค่อยากรับผิดชอบที่ไปรังแกเธอแบบนั้นน่ะ”
“...” ไม่รู้เหมือนกัน เขาเองก็ตอบไม่ได้! บางทีเขาอาจจะแค่อยากรับผิดชอบเพราะรู้สึกผิดต่อแก้ว มันอาจจะไม่ใช่คำว่าจริงจัง เพราะเขาก็ไม่เคยใช่คำนั้นกับใครเหมือนกัน
“ฉันว่ายัยเด็กนั่นก็น่าจะมีใจให้นายนะ”
“ว่าไงนะ”
“ฮึ? ทีนี้ล่ะทำสนใจขึ้นมาเชียว ไหนว่าไม่หลงไม่รักไง โกหกจริงๆ!”
“อย่ากวนน่า! พูดมา เมื่อกี้เธอพูดว่า ?”
“ฉันพิสูจน์ให้เอาม่ะ”
“พิสูจน์?”
“ว่ายัยเด็กนั่นหึงนายกับฉัน”
“เพื่ออะไร”
“อ้าว! ก็นายจะได้มั่นใจไง คนจะเป็นแฟนกันเห็นแฟนตัวเองไปอยู่กับผู้หญิงอื่นมันต้องหึงอยู่แล้ว เอาน่า! ฉันจัดการเอง...หรือถ้านายไม่อยากรู้ว่าเด็กนั่นคิดยังไงก็ได้นะ ฉันไม่ยุ่งก็ได้...”
“จะทำอะไรก็ทำ” โทโมะตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบแต่นั่นกลับทำให้อีกฝ่ายหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ
ดูท่าก็รู้แล้วว่าเขาคงคิดอะไรกับยัยเด็กปากร้ายนั่นจริงๆ เพราะถ้าไม่คิดคงไม่มานั่งทำหน้าบึ้งแบบนี้หรอก เขาไม่เคยแคร์ผู้หญิงคนไหนไม่ใช่เหรอ...เพราะฉะนั้นเด็กคนนั้นจะมาทำให้เขาว้าวุ่นไม่ได้หากเขาไม่สนใจอย่างที่ปากพูดออกไปจริงๆ
“แต่ที่แน่ๆ นายกำลังหลงเด็กนะที่รัก ฮะๆ”
“...!!!”
Next Day
“ตกลงว่าแกกับพี่โทโมะนี่...ยังไงๆ” เฟย์พยายามเค้นเอาความจริงจากปากแก้วให้ได้ บ่ายนี้เธอก็เลยลากแก้วมาที่คอฟฟี่ช็อปข้างมหาลัยก่อนจะเข้าเรียนต่อ
“ไม่มีอะไร ตาลุงนั่นแค่ต้องการให้ฉันอับอายเข้าใจมั้ย!”
“แล้วเรื่องรอยสัก?”
“ก็...ก็เสื้อฉันเปิด ใครๆก็เห็นทั้งนั้นแหละ อย่าคิดเยอะนักเลยน่า เมื่อวานฉันยังเห็นหมอนั่นเข้าห้องกับผู้หญิงอยู่เลย ฉันไม่มีทางเกี่ยวข้องกับผู้ชายมักมากแบบนั้นแน่ๆ!”
“พูดเหมือนหึงเลยนะ”
“ตกลงว่าเธออยู่ข้างใคร ฉันหรือลุงนั่นหา?” แก้วหันไปทำเสียงหงุดหงิดใส่เพื่อนสนิทก่อนที่อีกฝ่ายจะอมยิ้มน้อยๆและยังไม่ทันได้ตอบอะไรกลับไปดันมีผู้ชายเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาร้ายกาจแบบแบดบอยเดินเข้ามาหาแก้วเสียก่อน
“ปาร์ตี้กับฉันมั้ยคืนนี้ ที่ xxx ?”
“นายคิดว่านายกำลังพูดอยู่กับใครเหรอ ทีเจ?” แก้วเบ้ปากใส่ทันที แบบนี้น่ะเธอเจอมานักต่อนักแล้ว ผู้ชายห่วยๆที่ไม่มีค่าแบบนั้น แก้วไม่สนหรอก
“คงกลัวแฟนแก่ของเธอตามมาคุมสินะ”
“เมื่อกี้นายพูดอะไรออกมานะ!”
“ฉันบอกว่าเธอคงกลัวไอ้แฟนแก่ของเธอตามมาคุมก็เลยปฏิเสธฉัน” ร่างสูงกระตุกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ เขารู้ดีว่าแก้วเป็นผู้หญิงประเภทที่ไม่ยอมให้ใครมาหยามได้ง่ายๆ ก็เลยใช้วิธีสกปรกแบบนี้ แต่...
“ที่ฉันปฏิเสธ...นั่นเป็นเพราะนายต่างหาก! ไปเหอะยัยเฟย์” ร่างบางหันไปจูงมือเพื่อนสนิทก่อนจะพากันเดินออกไปทิ้งให้อีกฝ่ายนั่งกัดฟันกรอดอย่างไม่สบอารมณ์ที่ทุกอย่างดูผิดแผนไปหมด
“แก้วเดี๋ยว...ผู้หญิงที่อยู่ในรถคันนั้นกำลังมองเรา...ไม่ใช่สิ มองแกอยู่หรือเปล่า?” เฟย์หันไปพยักเพยิดให้แก้วมองตาม ภายในรถสปอร์ตสีแดงเพลิงที่จอดเทียบท่าอยู่ตรงหน้ามีร่างระหงของผู้หญิงคนหนึ่งกำลังจับตามองมาที่เธออย่างที่เฟย์บอกจริงๆ และแก้วก็พอจะจำได้ดีด้วยว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร!
ร่างบางก้าวยาวๆกลับไปหาคนที่ตนเองเพิ่งปฏิเสธมาเมื่อครู่อย่างรวดเร็ว!
“ไง เปลี่ยนใจแล้วเหรอคนสวย”
“เมื่อกี้ฉันล้อนายเล่น ใครจะกล้าปฏิเสธหนุ่มออตอย่างนายกันล่ะ เอาเป็นว่าคืนนี้เจอกันนะที่รัก” แก้วหันไปยิ้มหวานพลางเอื้อมมือไปจัดปกเสื้อของอีกฝ่ายให้อย่างเรียบร้อยพร้อมเดินกลับออกมาเผชิญหน้ากับผู้หญิงที่อยู่ในรถอีกครั้ง
“ยัยแก้ว จะบ้าเหรอ! ไปตอบรับหมอนั่นแบบนั้นได้ไง”
“เอาน่า แกอยู่เฉยๆไปเหอะ ฉันจัดการเอง กลับบ้านกัน อยู่ตรงนี้นานๆแล้วอยากจะอ้วก” ร่างบางจงใจพูดเสียงดังเมื่อเห็นว่าคนที่อยู่ในรถกำลังเปิดประตูลงมา หญิงสาวอยู่ในชุดเดรสสั้นสีดำอวดแผ่นหลังขาวเนียนและเรียวขาสวยงามของผู้สวมใส่ แก้วไม่ปฏิเสธว่าผู้หญิงคนนี้สวยมาก
ทั้งหน้าตา รูปร่าง ผิวพรรณ กินกันกับเธอไม่ลงเลยล่ะ!
ไม่น่าล่ะ ตาลุงถึงได้ติดใจ ชิ~
“ใครอ่ะแก ฉันว่าเขารู้จักแกนะ”
“หวัดดีสาวน้อย”ร่างเพรียวเดินเข้ามาใกล้เฟย์กับแก้วก่อนจะถอดแว่นสีชาออกพลางเอ่ยทักทายอีกคนที่ยืนหน้าง้ำเพราะไม่ยินดีกับการมาของผู้หญิงคนนี้เท่าไหร่นัก
“ใครใช้ให้ป้าเรียกฉันแบบนั้น!”
“แล้วใครใช้ให้เธอเรียกฉันว่าป้ากันล่ะ ?”
“พอใจ!”
“งั้นฉันก็พอใจ” เบลล์ตอบยอกย้อนเหมือนที่อีกฝ่ายตอบกลับทำให้คนฟังถึงกับเดือดดาลพลางคิดในใจว่ายัยป้านี่จะมาหาเธอที่นี่ทำไมกัน มาเพื่อเยาะเย้ยเรื่องเมื่อคืนงั้นเหรอ!
“นี่...!”
“ฮอตไม่เบาเลยนะเราน่ะ เมื่อกี้ฉันเห็นผู้ชายคนนั้นเข้ามาจีบเธอ ว้าว! ร้ายกาจไม่เบาเลย แบบนี้ถ้าโทโมะรู้เข้าคงช็อกตายแหงๆ”
“เรื่องอะไรที่หมอนั่นต้องช็อกตาย”
“ก็ไหนว่าเธอเป็นแฟนเขาไง หว้า...หรือเธอขี้ตู่ไปเอง แย่มากเลยนะสาวน้อยที่ริอ่านโกหกตั้งแต่เด็กแบบนี้” เบลล์วางฝ่ามือเรียวสวยลงบนศีรษะของแก้วเบาๆคล้ายว่าเธอเป็นผู้ใหญ่ใจดีที่นึกเอ็นดูเด็กสาวอย่างแก้ว แต่อีกฝ่ายกลับปัดมือเธอออกอย่างแรงแล้วก็ทำท่าไม่พอใจสุดๆด้วย
“อย่ามาจุ้นจ้านกับฉัน!”
“ฉันมีเรื่องอยากคุยกับเธอนะสาวน้อย ขึ้นรถสิ...เดี๋ยวฉันไปส่งที่บ้าน”
“นอกจากจะเป็นผู้หญิงที่ไม่แคร์โลกแล้วป้ายังเป็นเลสเบี้ยนด้วยเหรอ คิดจะทำอะไรฉันหรือเปล่าหา! ยัยป้าแม่มด!”
“ฮะๆ คิดอะไรเด็กจริงๆ ฉันเป็นเลสเบี้ยนหรือเปล่าอันนี้โทโมะท่าจะรู้ดีสุดนะ” ดูก็รู้ว่าเบลล์จงใจกวนประสาทแก้วชัดๆ ที่พูดออกไปแบบนั้นไม่ใช่ว่าแก้วคิดว่าผู้หญิงสวยมากที่ยืนอยู่ตรงหน้าเป็นพวกชอบเพศสามอะไรหรอก แค่อยากพูดให้เบลลืเสียเซลฟ์เล่นๆก็เท่านั้น
แต่ดูท่าเธอก็ยังทำเหมือนไม่แคร์โลกว่าใครจะคิดยังไงอยู่ดี!
“ไม่รู้ ไม่อยากรู้! หลีกไป ฉันจะกลับกับเพื่อน และแน่นอนว่าไม่มีทางไปกับป้าเด็ดขาด”
“ไม่สนใจเรื่องที่ฉันจะเล่าให้ฟังหรอกเหรอ”
“...!”
“เรื่องของฉันกับโทโมะน่ะ เธอเป็นแฟนเขา ควรจะรู้ไว้นะ”
“ฉันไม่ใช่แฟนลุงบ้านั่น”
“แต่ฉันว่าเธออยากรู้ ไปขึ้นรถสิ...แล้วฉันจะบอกเธอทุกเรื่อง”
“...!”
“เธอไม่อยากรู้เรื่องของโทโมะเหรอ”
“มีความจำเป็นอะไรที่ฉันต้องไปอยากรู้ เลิกเพ้อเจ้อได้ม่ะ!” แก้วตั้งท่าจะเดินหนีแต่กลับถูกอีกฝ่ายขวางอย่างถึงที่สุด
“เธอต้องอยากรู้เรื่องของฉันกับโทโมะแน่ๆสาวน้อย”
“...”
“เพราะฉะนั้น...ไปขึ้นรถ” เบลล์ปรายตางมองไปยังที่อย่างข้างคนขับเพ่อบอกให้รู้ว่ายังไงแก้วก็ต้องไปกับเธอ
“รู้หรือเปล่าว่าพูดอยู่กับใคร ถ้าบังคับคนอย่างฉันได้...ก็ให้มันรู้ไปสิ!”ร่างบางจงใจพูดกระแทกใส่เบลล์ก่อนจะหันไปจูงมือเฟย์ที่ยืนอยู่ข้างๆหลีกไปอีกทาง มันเรื่องอะไรกันที่คนอย่างเธอจะต้องไปฟังคำสั่งของยัยผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้ มันใช่เรื่องเหรอ!?
“ฉันว่าเธอคงไม่อยากให้ใครรู้เรื่องของเธอกับโทโมะ...รวมถึงเพื่อนเธอด้วยหรอกนะสาวน้อย”
“แก้ว มันเรื่องอะไรกันเนี่ย ฉันงงไปหมดแล้วนะ” เฟย์เขย่าแขนแก้วเบาๆด้วยความอยากรู้ พักหลังมานี้เพื่อนสนิทอย่างแก้วดูทำตัวแปลกๆไป
“ขู่ฉันเหรอ!”
“เปล๊า...” อีกฝ่ายตอบปฏิเสธเสียงสูงราวกับตั้งใจจะกวนประสาทแก้วไม่เลิกรา และแก้วก็พอจะเดาได้ว่าผู้หญิงคนนี้คงไม่ใช่แค่ขู่ เธอกล้าทำแบบนั้นแน่เพราะขนาดบุกมาที่มหาลัย ยังกล้าทำเลย!
“ชิ~ เฟย์...แกกลับไปก่อนนะ ไว้พรุ่งนี้เราค่อยเจอกัน บาย” ร่างบางรีบตัดบทอย่างลวกๆก่อนจะเดินขึ้นไปนั่งบนรถของเบลล์ด้วยความรวดเร็ว ทิ้งให้เฟย์ยืนมองด้วยความงุนงงแต่ยังไม่ทันจะถามอะไรเบลล์ เธอก็รีบขับรถออกไปทันที
“มีอะไรจะพูดก็รีบๆพูดมาคืนนี้ฉันมีนัด”
หลังจากที่เบลล์ขับรถออกจากมหาลัยแก้วได้ ผ่านมาครึ่งทางต่างคนต่างก็ยังเงียบไม่มีใครพูดอะไรต่อกันนั่นทำให้แก้วยิ่งรู้สึกหงุดหงิด พลางนึกค่อนแคะเบลล์ในใจก่อนจะทนต่อความอึดอัดไม่ไหวเลยโพล่งออกมาแบบนั้น
“ใจร้อนอย่างที่โทโมะบอกจริงๆเลยนะหนูน้อย”
“ป้าเป็นญาติผู้ใหญ่ฝ่ายไหนของฉัน ถึงได้เรียกฉันแบบนั้นหา!”
“...”
“แล้วไม่ต้องมาย้อนด้วยนะว่าฉันเป็นหลายฝ่ายไหนของป้าถึงได้เรียกป้าว่าป้า...พอใจจะเรียก โอเคนะ!”
“วู้ว! เธอนี้แสบเป็นบ้าเลยสาวน้อย มิน่าล่ะ โทโมะถึงได้...”
“อะไร ตาลุงนั่นทำไมฮะ” แก้วหันไปถามด้วยอาการเซ็งจัดเมื่อได้ยินชื่อของเขา
“เอาเป็นว่าเธอทำให้สุดหล่อของฉันต้องหัวปั่นเลยทีเดียวล่ะ”
“สุดหล่อ? แหวะ!” ร่างบางเบ้ปากใส่ทันทีที่เห็นผู้หญิงข้างๆเชิดชูเขาแบบนั้น ไม่ใช่แค่เบลล์แต่นั่นหมายถึงผู้หญิงทุกคนที่ได้ใกล้ชิดเขาไม่เว้นแม้กระทั่งเฟย์ แต่เรื่องอะไรที่เธอจะต้องเป็นหนึ่งนั้นกันเล่า!
“ใช่ โทโมะหล่อมากแล้วก็ฮอตมากๆด้วย เราสองคนน่ะ...เคยกิ๊กกันมาก่อน เมื่อสองปีที่แล้ว”
“บอกฉันเพื่อ? เหอะ!”
“อย่าเพิ่งรีบหึงซิ ระหว่างฉันกับโทโมะมีอะไรน่าตื่นเต้นกว่านั้นเยอะเลยน้า...”
“ใครหึง! ถ้าป้าอยากจะได้ผู้ชายคนนั้นมากก็เอาไปเลย ฉันไม่แคร์อยู่แล้ว...บอกทำไมเสียเวลา ชิ”
“เธอหึงแล้วน่ารักแบบนี้นี่เอง โทโมะถึงไม่ยอมปล่อย...ฉันชอบเธอจังเลยสาวน้อย ฮะๆ” แก้วคิดว่าผู้หญิงคนนี้คงเป็นพวกโรคจิตแหงๆ เห็นเธอโมโหแทบบ้าแต่กลับหัวเราะราวกับมันเป็นเรื่องตลกได้หน้าตาเฉย แค่นั้นไม่พอ...มือเรียวยังเอื้อมมือหยิกแก้มเธอเบาๆราวกับหมั่นไส้ในความน่ารักของเธออีกแบบนั้น
เกินไปแล้วนะ! คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงมาล้อเล่นกันฉันแบบนี้ ชิ!
ยอมรับค่ะว่าคิดไม่ออก พอคิดไปคิดมา เอ๊ะ! มันคิดได้แค่นี้จริงๆ5555
#ดึกๆข่าวลือมาน้า
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
