ความรักคือ...

ร่างสูงเมื่อค้นหาความหวานจากในปากของร่างบาง และเริ่มเลื่อนลงมาจูบหอมที่ลำหอที่ขาวของของ
 
ร่างบาง ที่นอนราบอยู่บนเตียงและดิ้นให้ร่างสูงที่ไม่มีสติอยู่
 
"โทโมะปล่อย ถ้าไม่ปล่อยฉันจะไม่คุยกับนายอีกเลย!!"
 
เมื่อร่างสูงได้ยินอย่างนั้นร่างสูงก็หยุดการกระทำทุกอย่าง
 
"แก้วฉัน ฉันขอโทด..."
 
ร่างบางนั้นเงียบไม่พูดจาอะไรนอกจากจัดการกับตัวเองที่เซอไปหมด
 
"อืม"
 
"แก้วขอโทด อย่าโกดฉันนะ"
 
"ฉันไม่ได้โกด"
 
"จริงหรอ"
 
เพี๊ยะ!!
 
ร่างบางเอาฝามือของตนลงแรงฟาดไปที่บนหน้าอันหล่อเหลาของร่างสูง
 
"ไหนเธอบอกไม่โกดแล้วมาตบฉันทำไมเนี่ย"
 
"ฉันตบไม่ได้แปลว่าฉันโกด ฉันตบเพื่อให้สตินายกลับคืนมา ให้เป็นโทโมะเหมือนเดิม นายนี่แย่
 
มากๆเลยนะ ขืนนายเป็นยังนี้ นายอยู่คนเดียวไม่ได้หรอก อาจจะฆ่าตัวตายก่อนละสิ"
 
"ขอโทด"
 
"ก็รู้แล้ว ขอโทดคำเดียวฉันก็เข้าใจแล้ว ฉันไม่โกดนายหรอกแต่ฉันเสียความรู้สึก ที่นายทำยังนี้กับ
 
ฉัน ถึงฉันจะเป็นแบบนี้ฉันก็ไม่ได้ง่าย ทีหลังนายห้ามทำยังนี้กับฉัน ไม่งั้นนายได้เจอดีกว่าตบแน่"
 
"คับ ผมจะไม่ทำอีกแล้ว^_^"
 
"ดีละ กลับมาน่ารักยังนี้แหละดีละ^^"
 
"นี่แก้ว"
 
"ว่า ?"
 
"ขอบคุนนะ"
 
"เรื่องอะไร"
 
"ขอบคุนทุกอย่าง ที่เธอช่วยฉันนะ"
 
"ไม่เป็นไร^^ ฉันเต็มใจ โดยเฉพาะเรื่องของยัยผู้หญิงคนนั้น เดียวฉันจัดการให้ เค ?"
 
"อืม แก้วขอหอมได้ปะ"
 
"อ่อหอมหรอ ได้ๆ อยู่ในตู้เย็นเต็มถุงเลย"
 
"ไม่ใช่เธอนิ 5555 หมายถึงขอหอมแก้ม"
 
"บ้า>< ฉันคิดค่าหอมนะ ข้างละ3,000 นะ><"
 
"ฉันให้ข้างละสามหมื่นเลยอะ"
 
"สำหรับนาย ฉันให้ฟรี ><"
 
ร่างบางทำแก้มป่องอย่างน่ารักเพื่อที่จะให้ร่างสูงหอม ร่างสูงยิ้มเพราะความน่ารักของร่างบาง
 
ฟอด~
 
 
 
************************************************
 
อัพอีกตอน อ่านแล้วคอมเม้นด้วยถ้าไม่มีคอมเม้น งอล>^<