"Just break ห่างกันซักพัก"
8.9
เขียนโดย 
Sunshiney_PF
วันที่ 14 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 21.04 น.
43 chapter
607 วิจารณ์
92.66K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 24 กันยายน พ.ศ. 2557 21.05 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
34) "ทำใจไม่ได้ I Can't"
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"เฮ้อ"
ลมหายใจอุ่นๆที่ปล่อยจากจมูกโด่งกระทบกับผิวหน้าเนียนหล่อของเจ้าตัวครั้งแล้วครั้งเล่า สายตาคมทอดมองหน้าจอไอโฟนที่เปิดไลน์ที่คุยกับสาวน้อยร่างเล็กไว้ เกือบอาทิตย์แล้วที่เธอไม่ยอมตอบไลน์เค้า ไม่ยอมรับโทรศัพท์ ตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้น....
วันที่เค้าเผลอหลุดชื่อรุ่นน้องที่ทำงานออกไป
ให้ตายเถอะ คิดไปแล้วนึกอยากจะตบปากตัวเองให้แตกไป ทำไมเค้าถึงพูดแบบนั้นออกไปได้นะ
'เห็นอลิสบอกว่าผู้หญิงชอบให้พูดแบบนี้'
เค้าไม่ได้โกหก อลิสเป็นคนบอกเค้าจริงๆ แต่เค้าก็ไม่ทันได้คิด ไม่ทันได้คิดว่าคนตัวเล็กของเค้าอ่อนไหวขนาดไหน...
เอาจริงๆ คือคิดไม่ถึงว่าเธอจะอ่อนไหวกับเรื่องนี้ขนาดนั้นต่างหาก ก็ปกติ ไม่เห็นเธอจะเคยสนใจ....
ผู้หญิงกี่สิบคนที่ีออกตัวว่าชอบเค้า เข้ามาตีสนิท เข้ามาอยู่ใกล้ เธอกับไม่ยักเคยหึง ไม่เคยหวง ไม่เคยแสดงท่าทีอะไรแบบนั้น แต่ทำไมกับอลิส ทำไมตอนนี้เธอถึงได้แสดงอาการกลัวแบบนั้น แสดงอาการน้อยใจ แสดงอาการที่ทำให้เค้าแอบดีใจว่าเธอก็หวง เธอก็หึงเค้าเหมือนกันออกมา.........
แต่ถ้าให้เธอแสดงอาการแบบนั้นแล้วเงียบหายไปแบบนี้ เค้าเลือกให้เธอไม่ต้องมาหึงมาหวงเค้าเลยดีกว่า...
~ตรึ้ง~
เสียงไลน์ที่ดังเตือนในตอนแรกทำไมป๊อปปี้สะดุ้ง ฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจ หากแต่พอเห็นว่าใครเป็นคนไลน์มา รอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลาพลัีนเลือนหาย หัวใจที่เคยเต้นรัวห่อเหี่ยวลงทันทีเมื่อคนที่ไลน์มาไม่ใช่คนที่หวัง
Alice : เฮียยยยยยย ว่างป้ะ ปาร์ตี้กันๆ
Poppy : ไม่ว่าง
Alice : ง่ะ ทำไมอ่าาา
Poppy : เฮียรอคนๆนึงอยู่
"เฮ้อออ"
เสียงหวานถอนหายใจพร้อมกับมองข้อความจากป๊อปปี้ที่เธอเปิดทิ้งไว้ ตั้งแต่วันนั้นเธอก็ทำแต่งาน งาน งาน ไม่ได้ตอบเค้าเลยแม้แต่นิด เอาจริงๆ ต่อให้ไม่มีงานเธอก็ไม่ตอบเค้าอยู่ดี ไม่รู้จะตอบอะไร ไม่รู้จะพิมพ์อะไร กลัว กลัวจริงๆ กลัวคำตอบที่เค้าจะตอบมา....
“แอบมอง ... ทุกวัน”
“…”
“แอบฝัน ... ตรงนี้”
“อยู่นานนับ....”
“ยัยเฟย์!”
ฟางเอ่ยใส่น้องสาวตัวแสบที่เดินเข้ามาร้องเพลงของร่างสูงให้เธอฟังด้วยน้ำเสียงดุๆ เฟย์หุบยิ้มไปหากแต่แววตาก็ยังล้อเลียนพี่สาวไม่เลิก แน่สิ ถึงฟางจะทำหน้าดุขนาดไหนมันก็ไม่น่ากลัวเลย
“ดุเฟย์ทำไมเล่า เฟย์พูดความจริงนะ มองอยู่นั้นแหละ ตอบๆเค้าไปมั่ง โทรศัพท์น่ะรับไปเหอะ ไม่อยากคุยกะเค้ารึไง”
ฟางถึงกับอึ้งเมื่อน้องสาวเอ่ยใส่เธอเป็นฉอดๆ เฟย์มองหน้าพี่สาวตัวเองอย่างหนักแน่น ไม่เข้าใจจริงๆว่าพี่สาวเธอทำไมงี่เง่าแบบนี้ เห็นอยู่ชัดๆว่าป๊อปปี้น่ะรักเธอจะตาย ยังจะไม่มั่นใจอะไรอีกก็ไม่รู้
“พี่ไม่ได้อยากคุยซะหน่อย”
“อ้อหรา~”
“อยากคุยก็ได้”
เสียงหวานอ้อมแอ้มตอบเบาๆเมื่อน้องสาวตัวดีย้อนเข้าอย่างรู้ทัน เฟย์ยิ้มกว้างด้วยความดีใจก่อนจะยุให้พี่สาวโทรไปหาว่าที่พี่เขยทันที
“จะดีหรอเฟย์”
“ดีสิคะ ดีมากกกกกกก มากถึงมากที่สุด”
“แต่พี่...”
“ถ้าพี่ฟางไม่โทร เฟย์จะโทรเอง!!!”
“พี่โทรเองได้”
ฟางรีบเอ่ยพร้อมกดโทรออกหาร่างสูงทันที เฟย์ยิ้มให้พี่สาวอย่างให้กำลังใจก่อนจะเดินออกไป
“สวัสดีครับ”
เพียงแค่เสียงนุ่มๆของอีกฝ่ายที่ดังมาตามสายก็ทำเอาเธอใจเต้นระรัว ใบหน้าหวานอดแดงซ่านขึ้นมาไม่ได้ เพียงแค่ได้ยินเสียง...
“ป๊อป ฟางเองนะ”
“หึ้ม???” อีกฝ่ายเปล่งเสียงอุทานออกมา ก่อนจะเงียบไป ไม่นานอีกฝ่ายก็ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงดีใจอย่างออกนอกหน้า
“ฟาง ฟางจริงๆด้วย ป๊อปคิดถึงฟางมากเลยนะ ฟางเป็นอะไรรึเปล่า หายโกรธป๊อปแล้วใช่มั้ย”
“ป๊อป ใจเย็นๆสิ”
ถึงคำพูดจะดูเหมือนระอาชายหนุ่ม หากแต่ริมฝีปากบางกลับคลี่ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
“ก็ป๊อปคิดถึงฟางนี่”
“อือ ฟางก็คิดถึงป๊อปเหมือนกันแหละ”
“ป๊อปไม่ได้ฝันไปใช่มั้ยอ่ะฟาง”
“ถ้าป๊อปฝัน ฟางก็คงฝันอยู่เหมือนกันน่ะสิ”
######################################
มาอัพแล้ววววว ลืมกันรึยางงงงงง
เรายุ่งๆเลยไม่ได้มาอัพ ขอโทษทุกคนและขอบคุณทุกคนนะที่ยังติดตามกันอยู่
ยังมาตามทวงฟิค ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกันตลอด
#เราตัดสินใจได้แล้วล่ะว่าจะให้จบแบบไหน ยังไงก็อย่าพึ่งทิ้งกันนะ รักทุกคนนะคร้าบบบบบ
"เฮ้อ"
ลมหายใจอุ่นๆที่ปล่อยจากจมูกโด่งกระทบกับผิวหน้าเนียนหล่อของเจ้าตัวครั้งแล้วครั้งเล่า สายตาคมทอดมองหน้าจอไอโฟนที่เปิดไลน์ที่คุยกับสาวน้อยร่างเล็กไว้ เกือบอาทิตย์แล้วที่เธอไม่ยอมตอบไลน์เค้า ไม่ยอมรับโทรศัพท์ ตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้น....
วันที่เค้าเผลอหลุดชื่อรุ่นน้องที่ทำงานออกไป
ให้ตายเถอะ คิดไปแล้วนึกอยากจะตบปากตัวเองให้แตกไป ทำไมเค้าถึงพูดแบบนั้นออกไปได้นะ
'เห็นอลิสบอกว่าผู้หญิงชอบให้พูดแบบนี้'
เค้าไม่ได้โกหก อลิสเป็นคนบอกเค้าจริงๆ แต่เค้าก็ไม่ทันได้คิด ไม่ทันได้คิดว่าคนตัวเล็กของเค้าอ่อนไหวขนาดไหน...
เอาจริงๆ คือคิดไม่ถึงว่าเธอจะอ่อนไหวกับเรื่องนี้ขนาดนั้นต่างหาก ก็ปกติ ไม่เห็นเธอจะเคยสนใจ....
ผู้หญิงกี่สิบคนที่ีออกตัวว่าชอบเค้า เข้ามาตีสนิท เข้ามาอยู่ใกล้ เธอกับไม่ยักเคยหึง ไม่เคยหวง ไม่เคยแสดงท่าทีอะไรแบบนั้น แต่ทำไมกับอลิส ทำไมตอนนี้เธอถึงได้แสดงอาการกลัวแบบนั้น แสดงอาการน้อยใจ แสดงอาการที่ทำให้เค้าแอบดีใจว่าเธอก็หวง เธอก็หึงเค้าเหมือนกันออกมา.........
แต่ถ้าให้เธอแสดงอาการแบบนั้นแล้วเงียบหายไปแบบนี้ เค้าเลือกให้เธอไม่ต้องมาหึงมาหวงเค้าเลยดีกว่า...
~ตรึ้ง~
เสียงไลน์ที่ดังเตือนในตอนแรกทำไมป๊อปปี้สะดุ้ง ฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจ หากแต่พอเห็นว่าใครเป็นคนไลน์มา รอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลาพลัีนเลือนหาย หัวใจที่เคยเต้นรัวห่อเหี่ยวลงทันทีเมื่อคนที่ไลน์มาไม่ใช่คนที่หวัง
Alice : เฮียยยยยยย ว่างป้ะ ปาร์ตี้กันๆ
Poppy : ไม่ว่าง
Alice : ง่ะ ทำไมอ่าาา
Poppy : เฮียรอคนๆนึงอยู่
"เฮ้อออ"
เสียงหวานถอนหายใจพร้อมกับมองข้อความจากป๊อปปี้ที่เธอเปิดทิ้งไว้ ตั้งแต่วันนั้นเธอก็ทำแต่งาน งาน งาน ไม่ได้ตอบเค้าเลยแม้แต่นิด เอาจริงๆ ต่อให้ไม่มีงานเธอก็ไม่ตอบเค้าอยู่ดี ไม่รู้จะตอบอะไร ไม่รู้จะพิมพ์อะไร กลัว กลัวจริงๆ กลัวคำตอบที่เค้าจะตอบมา....
“แอบมอง ... ทุกวัน”
“…”
“แอบฝัน ... ตรงนี้”
“อยู่นานนับ....”
“ยัยเฟย์!”
ฟางเอ่ยใส่น้องสาวตัวแสบที่เดินเข้ามาร้องเพลงของร่างสูงให้เธอฟังด้วยน้ำเสียงดุๆ เฟย์หุบยิ้มไปหากแต่แววตาก็ยังล้อเลียนพี่สาวไม่เลิก แน่สิ ถึงฟางจะทำหน้าดุขนาดไหนมันก็ไม่น่ากลัวเลย
“ดุเฟย์ทำไมเล่า เฟย์พูดความจริงนะ มองอยู่นั้นแหละ ตอบๆเค้าไปมั่ง โทรศัพท์น่ะรับไปเหอะ ไม่อยากคุยกะเค้ารึไง”
ฟางถึงกับอึ้งเมื่อน้องสาวเอ่ยใส่เธอเป็นฉอดๆ เฟย์มองหน้าพี่สาวตัวเองอย่างหนักแน่น ไม่เข้าใจจริงๆว่าพี่สาวเธอทำไมงี่เง่าแบบนี้ เห็นอยู่ชัดๆว่าป๊อปปี้น่ะรักเธอจะตาย ยังจะไม่มั่นใจอะไรอีกก็ไม่รู้
“พี่ไม่ได้อยากคุยซะหน่อย”
“อ้อหรา~”
“อยากคุยก็ได้”
เสียงหวานอ้อมแอ้มตอบเบาๆเมื่อน้องสาวตัวดีย้อนเข้าอย่างรู้ทัน เฟย์ยิ้มกว้างด้วยความดีใจก่อนจะยุให้พี่สาวโทรไปหาว่าที่พี่เขยทันที
“จะดีหรอเฟย์”
“ดีสิคะ ดีมากกกกกกก มากถึงมากที่สุด”
“แต่พี่...”
“ถ้าพี่ฟางไม่โทร เฟย์จะโทรเอง!!!”
“พี่โทรเองได้”
ฟางรีบเอ่ยพร้อมกดโทรออกหาร่างสูงทันที เฟย์ยิ้มให้พี่สาวอย่างให้กำลังใจก่อนจะเดินออกไป
“สวัสดีครับ”
เพียงแค่เสียงนุ่มๆของอีกฝ่ายที่ดังมาตามสายก็ทำเอาเธอใจเต้นระรัว ใบหน้าหวานอดแดงซ่านขึ้นมาไม่ได้ เพียงแค่ได้ยินเสียง...
“ป๊อป ฟางเองนะ”
“หึ้ม???” อีกฝ่ายเปล่งเสียงอุทานออกมา ก่อนจะเงียบไป ไม่นานอีกฝ่ายก็ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงดีใจอย่างออกนอกหน้า
“ฟาง ฟางจริงๆด้วย ป๊อปคิดถึงฟางมากเลยนะ ฟางเป็นอะไรรึเปล่า หายโกรธป๊อปแล้วใช่มั้ย”
“ป๊อป ใจเย็นๆสิ”
ถึงคำพูดจะดูเหมือนระอาชายหนุ่ม หากแต่ริมฝีปากบางกลับคลี่ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
“ก็ป๊อปคิดถึงฟางนี่”
“อือ ฟางก็คิดถึงป๊อปเหมือนกันแหละ”
“ป๊อปไม่ได้ฝันไปใช่มั้ยอ่ะฟาง”
“ถ้าป๊อปฝัน ฟางก็คงฝันอยู่เหมือนกันน่ะสิ”
######################################
มาอัพแล้ววววว ลืมกันรึยางงงงงง
เรายุ่งๆเลยไม่ได้มาอัพ ขอโทษทุกคนและขอบคุณทุกคนนะที่ยังติดตามกันอยู่
ยังมาตามทวงฟิค ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกันตลอด
#เราตัดสินใจได้แล้วล่ะว่าจะให้จบแบบไหน ยังไงก็อย่าพึ่งทิ้งกันนะ รักทุกคนนะคร้าบบบบบ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.1 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.9 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
