"Just break ห่างกันซักพัก"
8.9
เขียนโดย 
Sunshiney_PF
วันที่ 14 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 21.04 น.
43 chapter
607 วิจารณ์
92.68K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 24 กันยายน พ.ศ. 2557 21.05 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
30) 'แฟนเขา แฟนเรา Whom???'
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“โอ้ยยยย คิดถึงๆๆๆๆๆ”
ป๊อปปี้กอดร่างเล็กๆของฟางที่แวะมาหาเค้าที่ห้องแน่น ฟางหน้าแดงซ่านกับท่าทางน่ารัก น่าเอ็นดูของชายหนุ่ม หลังจากที่ผ่านช่วงอึนๆ อึมๆ ครึมๆ ระหว่างกันและกันมา ทุกอย่างก็กลับไปเป็นปกติ แต่ก็เป็นปกติที่ห่างมาก เนื่องจากเธอยุ่งสุดๆ นี่ก็เป็นครั้งแรกในรอบ อืม... เกือบสองเดือนเลยล่ะ ที่ได้เจอกัน
“เตี้ยลงหรือเปล่าเนี่ย”
ป๊อปปี้หมุนร่างฟางมาเผชิญหน้า มือเรียวยกขิ้นวางบนศีรษะทุย สายตาคมไล่มองขึ้นๆลงๆระหว่างอีหฝ่ายกับตัวเอง ฟางหน้ามุ่ยทันที
“หมีบ้า ใครมันจะไปเตี้ยลงได้ยะ”
“ก็ฟางไง แปลกเนอะ ความสูงลดลงแต่ทำไมขนาดตัวมันไม่ลดลงเลยเนี่ย”
“ป๊อปปี้!!!”
เสียงหวานเอ่ยขึ้นพร้อมยกมือนุ่มตีอกแกร่งดังเพี๊ยะ ทำเอาเจ้าตัวร้องโอดโอย หากแต่เธอก็ไม่ได้สนใจ กลับส่งมือตัวเองไปจับแก้มของอีกฝ่ายบ้าง
“ว่าแต่เค้า แล้วตัวเองล่ะ แก้มงี้... โห่ เยอะกว่าฟางอีก”
“อิจฉาล่ะซี้”
“ใครจะไปอิจฉา อ้วนแล้วนะเนี่ย กล้ามหายหมดแล้ว” ฟางจับไปตามตัวร่างสูง
“อะไรๆ ยังมีอยู่ก็พอ”
“หรา”
“แน่สิ ถ้าไม่มีจะเอาอะไรไปรั้งคนแถวนี้ไว้ล่ะ”
“... บ้า”
ฟางก้มหน้าหลบสายตาคมที่มองเธออย่างเปิดเปลือยความรู้สึก ป๊อปปี้รั้งร่างเล็กมากอดแน่น ฟางหลับตาลงซบหน้าหวานลงที่แผงอกกว้างอย่างสุขใจ
“ป๊อปไม่ได้ใช้กล้ามรั้งฟางไว้หรอกนะ”
“…”
“ตรงนี้ของป๊อปไง ที่รั้งฟางไว้ รัดฟางไว้ จนฟางไปไหนไม่ได้”
มือบางทาบลงบนหน้าอกแกร่งตรงกับบริเวณตำแหน่งที่หัวใจของเค้าเต้นอยู่ ป๊อปปี้ยิ้มบางๆ ลูบไปที่กลุ่มผมนุ่ม ทั้งสองร่างกอดกันอย่างอบอุ่น ความรักเอ่อล้นไปทั่วพื้นที่นั้น...
‘ตรึ้ง’
เสียงไลน์จากไอโฟนของป๊อปปี้ทำให้ฟางที่กำลังเล่นไอโฟนเค้าอยู่ขมวดคิ้ว ก่อนสายตาหวานจะแปรเปลี่ยนเป็นวาวโรจน์เมื่อเห็นว่าใครเป็นคนไลน์หาหมีพูห์ของเธอ
‘Alice’
“อะไรกัน ยัยนี่”
เสียงหวานเอ่ยอย่างหงุดหงิด ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบห้อง ป๊อปปี้ลงไปซื้อของข้างล่าง ยังไม่ขึ้นมา งั้นเธอก็ขอดูหน่อยล่ะกันนะ
‘เฮียย พรุ่งนี้อลิสต้องส่งงานแล้วนะ อย่าลืมสัญญาของเรานะ’
“สัญญา? ป๊อปไปสัญญาอะไรกับเธอยะ!!!”
ฟางพึมพำ มือบางเลื่อนขึ้นไปดูการสนทนาระหว่างป๊อปปี้กับยัยอลิส รุ่นน้องคิดไม่ซื่อนั่น
‘งานยังไม่เสร็จเลยอ่ะเฮีย TToTT’
‘ก็รีบทำสิคร้าบบบบ’
‘เดี๋ยวต้องส่งแล้ว ไม่ทันแน่เลยอ่ะ เฮียมาช่วยหน่อยดิ’
‘อะไร อย่ามาเนียน งานพี่ยังไม่เสร็จเลย’
‘ชิ ใจร้าย’
“ป๊อปเค้าไม่สนใจเธอหรอก ยัยอลิส”
ฟางเอ่ยอย่างสะใจ เมื่อได้อ่านยว่าป๊อปปี้ไม่ช่วยเหลืออลิส หากแต่พอเลื่อนลงมาก็ทำเอาเธอถึงกับสะอึก
‘ส่งไม่ทันแน่เลยๆ แบร่ :P’
‘เอางี้เฮีย ถ้าอลิสส่งทัน เฮียต้องเลี้ยงข้าวอลิสนะ’
‘แล้วถ้าอลิสส่งไม่ทันอ่ะ’
‘อลิสก็เลี้ยงเฮียไง เคป่าว’
‘เคๆ พี่เตรียมตัวรอกินข้าวฟรีได้เลยสิ’
‘เตรียมตัวเลี้ยงข้าวอลิสเหอะ’
‘เดี๋ยวก็รู้ 555’
ฟางได้แต่กรี๊ดในใจ แอบนับถือความกล้าของยัยอลิสนี่นะ แต่มันไม่ซุยไปหน่อยหรอคะ?!?!? ยัยนี่ไม่เคยดูข่าวรึไงนะ ว่าป๊อปปี้เค้ากิ๊กกะเธออยู่น่ะ
‘ดินเนอร์คืนนี้อร่อยมากเลยยยยย คิคิ’
‘โธ่ ทำมาพูดๆ จะผ่านป้ะเถอะๆ’
‘ถ้าผ่านเลี้ยงข้าวอลิสป้ะล่ะ??’
‘ตลกล้ะ พี่ไม่มีตังแล้วว’
‘ใครจะไปเชื่อ หัวหน้าวงบอยแบนด์อันดับหนึ่งของประเทศไม่มีตัง’
‘มีตังก็ไม่เลี้ยง เคมั้ย พี่ไม่ว่าง’
‘นัดกะสาวที่ไหนเนี่ย อลิสหึงนะ!!!’
ฟางอ้าปากค้างด้วยความอึ้ง ยัยนี่... ทำไมถึงได้พูดแบบนี้กับ...กับ ป๊อปปี้นะ
จะให้เธอพูดว่าเค้าเป็นของเธอ เธอก็พูดได้ไม่เต็มปาก แต่ให้เธอทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอก็ทำไม่ได้หรอกนะ หัวใจใจอกข้างซ้ายสั่นระรัวขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ ถ้าเธอเค้าเลือกอลิส ถ้าเกิดเค้าหวั่นไหวกับอลิสขึ้นมา เธอจะทำยังไง เธอจะเสียเค้าไปใช่มั้ย เธอจะเสียหัวใจไปใช่มั้ย...
ความผิดที่เคยทำไว้กับป๊อปปี้ผุดขึ้นมาเป็นฉากๆ ที่เธอทำให้เค้าเสียใจ ทำให้เค้าน้อยใจ ทำให้เค้าหวง ทำให้เค้าหึง ทำให้เค้าเจ็บมาสารพัด ถ้าเกิดว่าเค้าเปลี่ยนใจขึ้นมา ถ้าเกิดเค้าไม่อยากรอเธอแล้วล่ะ เธอจะทำยังไง
ทำให้เค้าไม่ไปจากเธอ....
“ทำไมคุยนานจัง”
เสียงหวานเอ่ยพร้อมสายตาหวานที่ชะโงกหน้ามองร่างสูงที่คุยโทรศัพท์อยู่ที่ระเบียง ส่วนคนที่โทรมาน่ะหรอ ก็อลิสไงล่ะ โทรมาหาป๊อปปี้ตอนที่เธอกำลังเล่นกับเค้าอยู่เลย และป๊อปปี้ก็น่ารัก ขอตัวออกไปคุยโทรศัพท์ ทิ้งให้เธอแกร่วอยู่คนเดียวแบบนี้ไง
“เคๆๆ งั้นเดี๋ยวพี่ไปด้วย”
ฟางชะงักขาที่กำลังก้าวไปหาป๊อปปี้เมื่อแอบเปิดกระจกระเบียงไป คือกะจะแกล้งจ๊ะเอ๋เล่นๆ แต่จุดประสงค์ที่แท้จริง คือจะแสดงตัวให้ผู้หญิงในสายรู้ต่างหาก ว่าตัวจริงของป๊อปปี้อยู่ตรงนี้!!!
“ก็พี่เป็นห่วง เราเป็นผู้หญิงนะ”
เสียงทุ้มที่เอ่ยอีกทำเอาฟางแทบทรงตัวไม่อยู่ หัวใจดวงน้อยที่ระแวงอยู่แล้วยิ่งกังวลคิดมากไปกันใหญ่ จากความมั่นใจที่ตอนแรกพกมาเต็มร้อยว่าป๊อปปี้จะมีแค่เธอ รักแต่เธอเริ่มจะเสียศูนย์
“รีบนอนเถอะ ไม่สบายนี่ กินยา ดื่มน้ำ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปทำงานไม่ไหวนะ”
ร่างเล็กก้าวหนีออกมาทันที มือบางปิดประตูกระจกเสียงเบาๆ ก่อนฟางจะทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างหมดแรง ในหัวคิดไปถึงคำพูดที่ป๊อปปี้เคยเอ่ยกับเธอตอนที่เธอไม่สบาย...
‘รีบนอนเถอะ ไม่สบายนี่ กินยา ดื่มน้ำ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปทำงานไม่ไหวนะ’
มันเป๊ะมาก เหมือนมาก ทำไมเค้าถึงได้เอาคำพูดที่ใช้กับเธอ ไปใช้กับยัยนั่นด้วยนะ แล้วอีกต่อไปล่ะ หัวใจเค้าที่เป็นของเธอ จะเป็นของยัยนั่นไปด้วยรึเปล่า...
“ฮึก...”
น้ำตาสีใสหยดลงมาอาบแก้มขาวเงียบๆ ยิ่งเสียงเพลงที่เปิดคลออยู่ยิ่งทำให้เธฮร้องหนักเข้าไปอีก หากแต่...
คนที่คุยกับคนอื่นอยู่ที่ระเบียงนั่นไม่ได้รับรู้เลย...
‘บอกกับฉันได้มั้ย สิ่งที่ฉันไม่รู้ ของใครเป็นของใคร
จะให้หวงก็ผิดคิดจะคืน แต่มันก็ค้างคา
บอกกับฉันได้มั้ย แค่ช่วยย้ำชัดๆ เธอนั้นเป็นแฟนของใคร
คงไม่หนักหนา ถ้ามันจะแค่เสียใครซักคน’
#################################################
ขอกราบขอโทษรีดเดอร์ทุกคนที่ติดตามจริงๆๆๆๆๆนะคะ พอดีเรายุ่งมากๆๆๆจริงๆ มีพรีเซนต์งาน ส่งงาน เก็บคะแนนอะไรมากมายเลย เราเลยไม่ได้แต่งไม่ได้อัพ แต่ก็ไม่ได้ทิ้งนะคะ ขอบคุณทุกคนมากที่มาติดตาม มาเม้น โหวต ให้ ขอบคุณมากจริงๆค่ะ
#Meemijang ขอบคุณมากๆค่ะ เม้นย้อนให้ทุกตอนเลย หนูก็เป็นแฟนฟิคพี่นะคะ ปกติเม้นให้ทุกตอน มีตอนสองตอนหลังที่ไม่ได้เม้นเพราะไม่ได้เข้า เดี๋ยวเม้นให้นะค้าาา
#Chapond ขอบคุณเช่นกันค่ะ หนูก็เป็นแฟนฟิคพี่ด้วย ขอบคุณที่มาติดตามนะคะ ดีใจมากๆเลย
#ทุกๆคนเลยนะคะ ขอบคุณมากที่ติดตามกันมาตลอด ถ้าจะทวงฟิค ทวงได้ที่ Facebook 'Issaraporn Kaewnoppakul' นะคะ #เผื่อทำงานเพลิน #ทำไมม.3 ใกล้จบแล้วงานเยอะแบบนี้ TToTT
สุขสันต์วันตรุษจีนนะคะ ซินเจียยู่อี๋ ซินนี่ฮวดไซ้ ได้อั่งเป่าอย่าลืมโหวตเมนต์เข้าใจ๋?!?!?
#555
“โอ้ยยยย คิดถึงๆๆๆๆๆ”
ป๊อปปี้กอดร่างเล็กๆของฟางที่แวะมาหาเค้าที่ห้องแน่น ฟางหน้าแดงซ่านกับท่าทางน่ารัก น่าเอ็นดูของชายหนุ่ม หลังจากที่ผ่านช่วงอึนๆ อึมๆ ครึมๆ ระหว่างกันและกันมา ทุกอย่างก็กลับไปเป็นปกติ แต่ก็เป็นปกติที่ห่างมาก เนื่องจากเธอยุ่งสุดๆ นี่ก็เป็นครั้งแรกในรอบ อืม... เกือบสองเดือนเลยล่ะ ที่ได้เจอกัน
“เตี้ยลงหรือเปล่าเนี่ย”
ป๊อปปี้หมุนร่างฟางมาเผชิญหน้า มือเรียวยกขิ้นวางบนศีรษะทุย สายตาคมไล่มองขึ้นๆลงๆระหว่างอีหฝ่ายกับตัวเอง ฟางหน้ามุ่ยทันที
“หมีบ้า ใครมันจะไปเตี้ยลงได้ยะ”
“ก็ฟางไง แปลกเนอะ ความสูงลดลงแต่ทำไมขนาดตัวมันไม่ลดลงเลยเนี่ย”
“ป๊อปปี้!!!”
เสียงหวานเอ่ยขึ้นพร้อมยกมือนุ่มตีอกแกร่งดังเพี๊ยะ ทำเอาเจ้าตัวร้องโอดโอย หากแต่เธอก็ไม่ได้สนใจ กลับส่งมือตัวเองไปจับแก้มของอีกฝ่ายบ้าง
“ว่าแต่เค้า แล้วตัวเองล่ะ แก้มงี้... โห่ เยอะกว่าฟางอีก”
“อิจฉาล่ะซี้”
“ใครจะไปอิจฉา อ้วนแล้วนะเนี่ย กล้ามหายหมดแล้ว” ฟางจับไปตามตัวร่างสูง
“อะไรๆ ยังมีอยู่ก็พอ”
“หรา”
“แน่สิ ถ้าไม่มีจะเอาอะไรไปรั้งคนแถวนี้ไว้ล่ะ”
“... บ้า”
ฟางก้มหน้าหลบสายตาคมที่มองเธออย่างเปิดเปลือยความรู้สึก ป๊อปปี้รั้งร่างเล็กมากอดแน่น ฟางหลับตาลงซบหน้าหวานลงที่แผงอกกว้างอย่างสุขใจ
“ป๊อปไม่ได้ใช้กล้ามรั้งฟางไว้หรอกนะ”
“…”
“ตรงนี้ของป๊อปไง ที่รั้งฟางไว้ รัดฟางไว้ จนฟางไปไหนไม่ได้”
มือบางทาบลงบนหน้าอกแกร่งตรงกับบริเวณตำแหน่งที่หัวใจของเค้าเต้นอยู่ ป๊อปปี้ยิ้มบางๆ ลูบไปที่กลุ่มผมนุ่ม ทั้งสองร่างกอดกันอย่างอบอุ่น ความรักเอ่อล้นไปทั่วพื้นที่นั้น...
‘ตรึ้ง’
เสียงไลน์จากไอโฟนของป๊อปปี้ทำให้ฟางที่กำลังเล่นไอโฟนเค้าอยู่ขมวดคิ้ว ก่อนสายตาหวานจะแปรเปลี่ยนเป็นวาวโรจน์เมื่อเห็นว่าใครเป็นคนไลน์หาหมีพูห์ของเธอ
‘Alice’
“อะไรกัน ยัยนี่”
เสียงหวานเอ่ยอย่างหงุดหงิด ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบห้อง ป๊อปปี้ลงไปซื้อของข้างล่าง ยังไม่ขึ้นมา งั้นเธอก็ขอดูหน่อยล่ะกันนะ
‘เฮียย พรุ่งนี้อลิสต้องส่งงานแล้วนะ อย่าลืมสัญญาของเรานะ’
“สัญญา? ป๊อปไปสัญญาอะไรกับเธอยะ!!!”
ฟางพึมพำ มือบางเลื่อนขึ้นไปดูการสนทนาระหว่างป๊อปปี้กับยัยอลิส รุ่นน้องคิดไม่ซื่อนั่น
‘งานยังไม่เสร็จเลยอ่ะเฮีย TToTT’
‘ก็รีบทำสิคร้าบบบบ’
‘เดี๋ยวต้องส่งแล้ว ไม่ทันแน่เลยอ่ะ เฮียมาช่วยหน่อยดิ’
‘อะไร อย่ามาเนียน งานพี่ยังไม่เสร็จเลย’
‘ชิ ใจร้าย’
“ป๊อปเค้าไม่สนใจเธอหรอก ยัยอลิส”
ฟางเอ่ยอย่างสะใจ เมื่อได้อ่านยว่าป๊อปปี้ไม่ช่วยเหลืออลิส หากแต่พอเลื่อนลงมาก็ทำเอาเธอถึงกับสะอึก
‘ส่งไม่ทันแน่เลยๆ แบร่ :P’
‘เอางี้เฮีย ถ้าอลิสส่งทัน เฮียต้องเลี้ยงข้าวอลิสนะ’
‘แล้วถ้าอลิสส่งไม่ทันอ่ะ’
‘อลิสก็เลี้ยงเฮียไง เคป่าว’
‘เคๆ พี่เตรียมตัวรอกินข้าวฟรีได้เลยสิ’
‘เตรียมตัวเลี้ยงข้าวอลิสเหอะ’
‘เดี๋ยวก็รู้ 555’
ฟางได้แต่กรี๊ดในใจ แอบนับถือความกล้าของยัยอลิสนี่นะ แต่มันไม่ซุยไปหน่อยหรอคะ?!?!? ยัยนี่ไม่เคยดูข่าวรึไงนะ ว่าป๊อปปี้เค้ากิ๊กกะเธออยู่น่ะ
‘ดินเนอร์คืนนี้อร่อยมากเลยยยยย คิคิ’
‘โธ่ ทำมาพูดๆ จะผ่านป้ะเถอะๆ’
‘ถ้าผ่านเลี้ยงข้าวอลิสป้ะล่ะ??’
‘ตลกล้ะ พี่ไม่มีตังแล้วว’
‘ใครจะไปเชื่อ หัวหน้าวงบอยแบนด์อันดับหนึ่งของประเทศไม่มีตัง’
‘มีตังก็ไม่เลี้ยง เคมั้ย พี่ไม่ว่าง’
‘นัดกะสาวที่ไหนเนี่ย อลิสหึงนะ!!!’
ฟางอ้าปากค้างด้วยความอึ้ง ยัยนี่... ทำไมถึงได้พูดแบบนี้กับ...กับ ป๊อปปี้นะ
จะให้เธอพูดว่าเค้าเป็นของเธอ เธอก็พูดได้ไม่เต็มปาก แต่ให้เธอทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอก็ทำไม่ได้หรอกนะ หัวใจใจอกข้างซ้ายสั่นระรัวขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ ถ้าเธอเค้าเลือกอลิส ถ้าเกิดเค้าหวั่นไหวกับอลิสขึ้นมา เธอจะทำยังไง เธอจะเสียเค้าไปใช่มั้ย เธอจะเสียหัวใจไปใช่มั้ย...
ความผิดที่เคยทำไว้กับป๊อปปี้ผุดขึ้นมาเป็นฉากๆ ที่เธอทำให้เค้าเสียใจ ทำให้เค้าน้อยใจ ทำให้เค้าหวง ทำให้เค้าหึง ทำให้เค้าเจ็บมาสารพัด ถ้าเกิดว่าเค้าเปลี่ยนใจขึ้นมา ถ้าเกิดเค้าไม่อยากรอเธอแล้วล่ะ เธอจะทำยังไง
ทำให้เค้าไม่ไปจากเธอ....
“ทำไมคุยนานจัง”
เสียงหวานเอ่ยพร้อมสายตาหวานที่ชะโงกหน้ามองร่างสูงที่คุยโทรศัพท์อยู่ที่ระเบียง ส่วนคนที่โทรมาน่ะหรอ ก็อลิสไงล่ะ โทรมาหาป๊อปปี้ตอนที่เธอกำลังเล่นกับเค้าอยู่เลย และป๊อปปี้ก็น่ารัก ขอตัวออกไปคุยโทรศัพท์ ทิ้งให้เธอแกร่วอยู่คนเดียวแบบนี้ไง
“เคๆๆ งั้นเดี๋ยวพี่ไปด้วย”
ฟางชะงักขาที่กำลังก้าวไปหาป๊อปปี้เมื่อแอบเปิดกระจกระเบียงไป คือกะจะแกล้งจ๊ะเอ๋เล่นๆ แต่จุดประสงค์ที่แท้จริง คือจะแสดงตัวให้ผู้หญิงในสายรู้ต่างหาก ว่าตัวจริงของป๊อปปี้อยู่ตรงนี้!!!
“ก็พี่เป็นห่วง เราเป็นผู้หญิงนะ”
เสียงทุ้มที่เอ่ยอีกทำเอาฟางแทบทรงตัวไม่อยู่ หัวใจดวงน้อยที่ระแวงอยู่แล้วยิ่งกังวลคิดมากไปกันใหญ่ จากความมั่นใจที่ตอนแรกพกมาเต็มร้อยว่าป๊อปปี้จะมีแค่เธอ รักแต่เธอเริ่มจะเสียศูนย์
“รีบนอนเถอะ ไม่สบายนี่ กินยา ดื่มน้ำ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปทำงานไม่ไหวนะ”
ร่างเล็กก้าวหนีออกมาทันที มือบางปิดประตูกระจกเสียงเบาๆ ก่อนฟางจะทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างหมดแรง ในหัวคิดไปถึงคำพูดที่ป๊อปปี้เคยเอ่ยกับเธอตอนที่เธอไม่สบาย...
‘รีบนอนเถอะ ไม่สบายนี่ กินยา ดื่มน้ำ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปทำงานไม่ไหวนะ’
มันเป๊ะมาก เหมือนมาก ทำไมเค้าถึงได้เอาคำพูดที่ใช้กับเธอ ไปใช้กับยัยนั่นด้วยนะ แล้วอีกต่อไปล่ะ หัวใจเค้าที่เป็นของเธอ จะเป็นของยัยนั่นไปด้วยรึเปล่า...
“ฮึก...”
น้ำตาสีใสหยดลงมาอาบแก้มขาวเงียบๆ ยิ่งเสียงเพลงที่เปิดคลออยู่ยิ่งทำให้เธฮร้องหนักเข้าไปอีก หากแต่...
คนที่คุยกับคนอื่นอยู่ที่ระเบียงนั่นไม่ได้รับรู้เลย...
‘บอกกับฉันได้มั้ย สิ่งที่ฉันไม่รู้ ของใครเป็นของใคร
จะให้หวงก็ผิดคิดจะคืน แต่มันก็ค้างคา
บอกกับฉันได้มั้ย แค่ช่วยย้ำชัดๆ เธอนั้นเป็นแฟนของใคร
คงไม่หนักหนา ถ้ามันจะแค่เสียใครซักคน’
#################################################
ขอกราบขอโทษรีดเดอร์ทุกคนที่ติดตามจริงๆๆๆๆๆนะคะ พอดีเรายุ่งมากๆๆๆจริงๆ มีพรีเซนต์งาน ส่งงาน เก็บคะแนนอะไรมากมายเลย เราเลยไม่ได้แต่งไม่ได้อัพ แต่ก็ไม่ได้ทิ้งนะคะ ขอบคุณทุกคนมากที่มาติดตาม มาเม้น โหวต ให้ ขอบคุณมากจริงๆค่ะ
#Meemijang ขอบคุณมากๆค่ะ เม้นย้อนให้ทุกตอนเลย หนูก็เป็นแฟนฟิคพี่นะคะ ปกติเม้นให้ทุกตอน มีตอนสองตอนหลังที่ไม่ได้เม้นเพราะไม่ได้เข้า เดี๋ยวเม้นให้นะค้าาา
#Chapond ขอบคุณเช่นกันค่ะ หนูก็เป็นแฟนฟิคพี่ด้วย ขอบคุณที่มาติดตามนะคะ ดีใจมากๆเลย
#ทุกๆคนเลยนะคะ ขอบคุณมากที่ติดตามกันมาตลอด ถ้าจะทวงฟิค ทวงได้ที่ Facebook 'Issaraporn Kaewnoppakul' นะคะ #เผื่อทำงานเพลิน #ทำไมม.3 ใกล้จบแล้วงานเยอะแบบนี้ TToTT
สุขสันต์วันตรุษจีนนะคะ ซินเจียยู่อี๋ ซินนี่ฮวดไซ้ ได้อั่งเป่าอย่าลืมโหวตเมนต์เข้าใจ๋?!?!?
#555
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.1 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.9 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
