"Just break ห่างกันซักพัก"

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~







'ผมมีความสุขที่สุดในโลกเลยครับ'



ตอนนี้ผมนอนเล่นอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ของฟาง โดยเจ้าตัวลงไปเอาของข้างล่าง ถามว่าผมอยากลงไปด้วยมั้ย? โครตอยากเลยครับ แต่แน่นอนว่ามันเป็นอะไรที่เป็นไปไม่ได้ เกิดใครเห็นเข้ามันจะไม่ดีต่อหน้าที่การงาน ความรับผิดชอบอันใหญ่หลวงของคนตัวเล็ก อีกทั้งคนที่เสียหายก็เป็นเธออีกนั่นแหละ ผมก็เลยต้องมานอนฟิน ยิ้มเป็นคนบ้าอย่างนี้...


ก็คนมันมีความสุขนี่ครับ ผมได้กลับไปเป็นเหมือนเดิมกับฟาง แถมยังมากกว่าเดิมเสียอีก ผมได้บอกความรู้สึก'เกือบ'ทั้งหมดออกไปแล้ว ที่ใช่คำว่าเกือบ ก็เพราะที่จริง ความรู้สึกของผมที่มีต่อฟางมันมากมายจนบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ แต่ผมก็ได้พูดมันออกไปแล้ว หลังจากที่เก็บงำมันมานานนับหกปี...




'ฟางรักป๊อปปี้นะ'




เสียงหวานๆแสนน่ารักน่าหลงใหลนั่นยังคงดังอยู่ในหัวผม ให้ตายเถอะ ตอนนั้นหัวใจผมมันเต้นแรงราวกับจะระเบิดหรือทะลุออกมาข้างนอกได้เลย ตัวชาไปหมด ในหัวคิดอะไรไม่ออก ผมได้แต่อึนคิดว่าผมหูฝาดไปหรือเปล่า หากแต่ใบหน้าสวยที่แดงจัดและท่าทางเขินอายแสนน่ารักของเธอเป็นเครื่องยืนยันทุกอย่างได้เป็นอย่างดี ฟางยิ้มเขินๆก่อนจะหลบตาผม เธอคงจะไม่รู้ว่ามันโครตน่ารักขนาดไหนจนผมอดฉวยโอกาสเธอไปยกใหญ่ไม่ได้ ถ้าฟางไม่ดิ้นหนี โวยวายเบรคผมไว้ล่ะก็ ผมอาจจะปล้ำเธอไปแล้วก็ได้นะ '_'






















"ป๊อป หยิบกระเป๋าในห้องในฟางหน่อยสิ"

เสียงหวานเอ่ยพร้อมกับร่างเล็กๆที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมกล่องใบหนึ่ง ใบหน้าหล่อฉายแววสงสัยแต่ก็ยอมเดินเข้าไปหยิบกระเป๋าให้ร่างเล็กก่อนจะถามอะไร



ห้องนอนสีครีม มีตุ๊กตาวางตามชั้นวางของที่ถูกจัดไว้ ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนแปลง เว้นแต่ผ้าห่มผืนใหญ่ที่ถูกกองเป็นก้อนอะไรซักอย่างไว้ ป๊อปปี้วางกระเป๋าใบสวยลงกับเตียงก่อนจะจัดการพับผ้าห่มเก็บให้



'นอนแล้วก็ไม่เก็บ คิดจะกลับมานอนต่อรึไงฮึ ยัยตัวเล็ก'





~ตุ้บ~

เสียงของหล่นจากผ้าห่มลงมาทำให้ป๊อปปี้หันไปตามเสียง คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นของสิ่งนั้น มือหนาเอื้อมหยิบมันขึ้นมา



"อัลบัมรูป?"




"ป๊อป กระเป๋าฟ... อ๊ะ"

ร่างเล็กที่พึ่งเดินเข้ามาตามหยุดคำพูดลง ก่อนจะตามมาด้วยน้ำเสียงตกใจ นัยต์ตาสวยเบิกกว้างพร้อมกับร่างเล็กที่กระโจนเข้าไปหาร่างสูงอย่างรวดเร็ว




"เอามานะ"


มือเล็กพยายามเกาะเกี่ยวแขนร่างสูงที่รู้ทันชูอัลบัมไว้เหนือหัว แต่จนแล้วจนรอด ด้วยความสูงที่มากอยู่แล้วของร่างสูง หรือเธอเตี้ยกันแน่ก็ไม่ทราบได้ ทำให้เธอคว้ามันมาไม่ได้ซักที




"ป๊อป ฟางขอ~"


เสียงหวานแปรเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงออดอ้อนพร้อมการเบียดร่างเข้าหาอีกฝ่าย ใบหน้าหวานถูไถไปกับแผงอกแข็งแกร่งหวังให้คนตัวสูงยอมคืนอัลบั้มสุดหวงนั้นมา




"ป๊อปคืนแน่ แต่ต้องให้ป๊อปดูก่อนว่าข้างในมันมีอะไร"


เสียงทุ้มเอ่ยอย่างหนักแน่นแม้ในใจมันอ่อนยวบไปหมดจากลูกอ้อนนั่น หากแต่ความอยากรู้ที่มีมากกว่าทำให้เค้าต้องเก็บอาการไว้แล้วเก็กเสียงเข้มแทน




"ป๊อป~"




"งั้นก็บอกป๊อปมา ว่าในนี้มันมีอะไร ทำไมป๊อปถึงดูไม่ได้"




"มันไม่มีอะไรหรอกน่า จะดูไปทำไมเล่า"




"ไม่มีอะไรแล้วทำไมป๊อปถึงดูไม่ได้"




"ก็..."


ฟางพูดไม่ออก ตั้งท่าจะหันหนี หากแต่คนตัวสูงรู้ทันตวัดแขนเรียวกอดเอวบางไว้แน่น ทำให้เธอต้องเผชิญหน้ากับเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้




"ก็อะไร"


ใบหน้าหล่อคมเลื่อนมาใกล้จนปลายจมูกโด่งแตะกัน นัยต์ตาสีนิลจ้องนัยต์ตาหวานของอีกฝ่ายไม่วางตา




"ไม่มีอะไร ชิ อยากดูก็ดูไป"


ฟางงอนผลักใบหน้าหล่อออกพร้อมดิ้นหวังให้หลุดจากอ้อมกอดอบอุ่นของอีกฝ่าย หากแต่ป๊อปปี้กลับนั่งลงบนเตียงทำให้เธอนั่งอยู่บนตักของเค้าซะอย่างนั้น แค่นั้นดูเหมือนจะยังไม่สมใจ ยังเอาหน้าหล่อๆนั่นมาเกยอยู่บนไหล่ คลอเคลียกับหน้าเธอไปมาอีกด้วย มือเรียวทั้งสองข้างจับอัลบัมไว้ ซึ่งก็เหมือนว่าเป็นการกักเธอไว้ในอ้อมกอดเช่นกันนั้นล่ะ ทำให้ฟางหมดทางหนี เลยตามเลย ซบตัวเองลงไปกับแผงอกแข็งแกร่ง





'Poppy & Fang'


เปิดอัลบัมมาก็เจอกับกระดาษที่เขียนชื่อเค้ากับเธอเอาไว้ เมื่อเปิดไปเรื่อยๆก็เจอแต่รูปคู่ของป๊อปปี้กับฟาง รวมไปถึงรูปของเค้าด้วย




"ก็แค่เนี้ย ให้ป๊อปดูไม่ได้หรือไง ฮื้ม"


เอ่ยเสียงหวานกับคนที่หน้าแดงจัดไปด้วยความเขินจนไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมาสบตา แขนแกร่งกอดรัดคนตัวเล็กบนร่างมากขึ้นพร้อมคลี่รอยยิ้มออกมาอย่างสุขใจ




"ก็ฟางอายนี่"


เสียงหวานที่ตอบมาเบาๆทำให้ป๊อปปี้หัวเราะร่า มือเรียวจับใบหน้าหวานที่ก้มหน้างุดขึ้นมาสบตาตัวเอง




"ไม่เห็นต้องอาย ป๊อปชอบมากเลยนะ ชอบที่ฟางก็ใส่ใจ'เรา'ขนาดนี้"




">///<"




"ป๊อปไม่ซีเรียสนะฟาง เราไม่ต้องเป็นแฟนกันก็ได้ อาจจะไม่ได้ไปเที่ยว หรืออยู่ด้วยกันบ่อยๆเหมือนคู่อื่นๆ แต่ป๊อปอยากให้ฟางรู้นะ ว่ายังไง'เรา'ก็ยังรักกันอยู่ดี"




"อื้อ"




"หรือจนวันไหน ฟางไม่ได้รักป๊อปแล้วนั้นแหละ ป๊อปถึงจะยอมปล่อยฟาง"




"ก็อย่าคิดเองเออเองสิ ไม่เคยพูดซักคำว่าไม่รัก"




"^^"


ป๊อปปี้อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้กับความสุขที่มันล้นใจออกมาในตอนนี้ แค่เค้ากับเธอ แค่รู้ว่ายังมี เรา เค้าก็ไม่สนใจใครอีก ใครจะว่ายังไงก็ช่าง ใครจะพูดยังไงก็ช่าง เค้าอาจจะต้องเหลา ต้องเจ็บ ต้องทนแค่ไหนอีกก็ช่าง...




ขอแค่ให้มีเธอ มีเรา อยู่ในใจ อยู่ตรงนี้ก็พอ












###########################################################


หวานพอม้ายยยยยย ถ้ายังไม่พอตอนหน้ามีอีก

ดีใจมากๆที่เห็นฟิคตัวเองได้ขึ้นท๊อปอีกครั้ง ขอบคุณทุกคนมากๆ ไม่มีทุกคนซันคงไม่มีวันนี้ ขอบคุณนะคะ