[Fic Beast] How much? “ค่าตัวนาย..เท่าไหร่กัน?”

bz nooonaa

 

How much? 08 : อาหาร

 

 

"JunSeung"

 

 

ติ๊กตอก ติ๊กตอก

 

ทำไมเวลาบนนาฬิกามันถึงเดินช้าขนาดนี้ ผมอยากให้มันเดินผ่านให้เร็วที่สุด แล้วเวลานั้นมันจะได้เป็นเวลาที่เขาจะกลับบ้านสักที...

 

เย็นวันต่อมาหลังจากที่คุณจุนฮยองบอกกับผมว่าจะไปพบลูกค้า เขาก็ไม่กลับมาที่ห้องอีกเลย ซึ่งผมเองก็เอาแต่นั่งมองบานประตูนั้นเผื่อมันจะถูกเปิดออกอีกครั้งด้วยเจ้าของห้องตัวจริง แต่มันกลับไม่มี มันไม่เคยเปิดเลยสักนิดตั้งแต่เมื่อคืน

 

แล้วผมต้องทำยังไง...เขาเกลียดผมแล้วงั้นหรอ

 

คุณจุนฮยอง กลับมาหาผมได้มั้ย...ผมเหงา

 

ผมอยู่คนเดียวที่ห้องสูทสุดหรูนี้ตลอดสี่ห้าวันโดยปราศจากใครบางคนที่สมควรจะอยู่กับผม เพียงเพราะผมบอกว่าไม่ชอบให้เขาสัมผัส มันก็สมควรอยู่หรอก ก็ผมมันไม่เจียมตัวว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไรแล้วควรปฏิบัติตัวยังไงกับเขา เขาเป็นเจ้าชีวิตผมซึ่งผมควรจะยอมเขาทุกอย่าง แต่ผมกลับแข็งข้อใส่ มันก็ควรที่เขาจะเกลียดผม

 

แล้วสักวัน...ผมก็จะถูกทิ้ง เพราะผมมันไม่มีค่าตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

 

ผมอยากจะร้องไห้...

 

ก๊อกๆ

 

อะ...กลับมาแล้วหรอ

 

หัวใจผมเต้นถี่เหมือนมันดีใจอะไรสักอย่างก่อนที่ผมจะเห็นใครบางคนเดินเขามาในห้อง พอผมเห็นเขาคนนั้น...หัวใจที่เพิ่งเต้นไปเมื่อกี้มันก็เหี่ยวลงทันที เพราะเขาคือ...

 

"คุณดงอุน...มีอะไรรึป่าวครับ"

 

ได้โปรด...อย่ามาบอกกับผมว่าเขาจะไม่กลับมาที่ห้องอีก ได้โปรด...อย่าบอกอย่างนั้นกับผม

 

"ผมเอาเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้คุณครับ"

 

เสื้อผ้าใหม่งั้นหรอ...ร่างสูงยื่นถุงมากมายที่ถือมาให้ผมแต่ไม่พูดอะไรอีก อย่างน้อยวันนี้ผมก็มีความหวังแล้วล่ะว่าเขาจะกลับมา

 

"ขอบคุณครับ เออ...แล้วคุณจุนฮยองล่ะครับ วันนี้เขาจะกลับมาที่ห้องไหม"

 

"ท่านไม่ได้บอกอะไรครับ ท่านแค่สั่งให้ผมนำของมาให้เท่านั้น"

 

แค่นั้นจริงๆงั้นหรอ...ใจร้ายที่สุด

 

"แล้วเขามีงานเยอะมากเลยหรอครับ...ถึงกลับมาที่ห้องไม่ได้เลย" ทั้งๆที่ห้องทำงานของคุณอยู่ใต้ห้องนี้ไม่กี่สิบชั้นเอง ทำไม...เพียงแค่กลับมาบ้างถึงทำไม่ได้

 

"ครับ...ช่วงนี้เศรษฐกิจรุนแรง ท่านประธานเลยตั้งเช็คดูตลอด ท่านคงยุ่งแบบนี้สักพักแหละครับ"

 

"งั้นหรอครับ"

 

อย่างน้อยก็เพราะงานแหละนะที่ทำให้คุณไม่กลับมาที่ห้อง

 

"คุณดูเศร้าๆนะครับ" คุณดูออกด้วยหรอ ว่าผมกำลังแย่สุดๆ

 

"ผมแค่..." จะพูดยังไงดีล่ะ

 

"ตอนนี้ท่านประธานก็ดูแปลกๆ ท่านไม่เคยโหมงานหนักแล้วก็ดูอารมณ์เสียมากขนาดนี้ ผมขอโทษนะครับที่ก้าวก่าย...แต่ถ้าคุณสองคนทะเลาะกัน ก็ช่วยคืนดีกันเร็วๆเถอะครับ ก่อนที่พนักงานคนอื่นจะทำงานหนักแล้วตายไปในที่สุด"

 

ทำงานจนตายเลยหรอ ตกลงคุณเป็นอะไรกันแน่ ผมชักงงแล้วนะ

 

"แล้วผมต้องทำยังไงล่ะครับ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาโกรธอะไรผม"

 

"ไม่รู้ก็ง้อๆเขาไปเถอะครับ ท่านประธานน่ะเป็นพวกข้างนอกแข็งแต่ข้างในแข็งกว่า ดังนั้นคุณจะอยู่เฉยๆไม่ได้ คุณต้องเริ่มก่อน"

 

"พวกข้างนอกแข็งแต่ข้างในแข็งกว่า...นี่มันเป็นคนยังไงครับ ผมงงนะ...ถ้าพูดแบบนี้" คุณพูดไม่เห็นจะรู้เรื่องเลยคุณดงอุน

 

"ท่านประธานน่ะ ต้องดูแลบริษัทนี้เองตั้งแต่สิบเจ็ด เขาต้องปกครองคนเกือบพันคนในเกาหลี ดังนั้นเขาเป็นคนอ่อนให้ใครไม่เป็นหรอกครับ เขาโหดเป็นอย่างเดียว"

 

โหดเป็นอย่างเดียว...อันนี้ผมเชื่อขาดใจเลยครับ เขาโหดจริงๆ ดังนั้นผมก็ควรจะเริ่มก่อนสินะ

 

"ถ้าเป็นแบบนั้น ผมควรจะ..." คุณช่วยแนะนำทีสิครับ

 

"โทรศัพท์ไงครับ โทรหาท่านสิ"

 

โทรศัพท์...นั่นสินะ

 

"ขอบคุณครับ" ผมรีบกล่าวคำขอบคุณคุณดงอุนแล้วรีบวิ่งเข้าไปในห้องนอนก่อนจะคว้าเข้าที่โทรศัพท์สุดหรูที่เขาคนนั้นซื้อให้ ผมมองชื่อที่อยู่บนหน้าจอด้วยหัวใจที่เริ่มพ่องโตก่อนจะตัดสินใจกดโทรออก

 

ตู๊ด....ตู๊ด....ตู๊ด...

 

รับสิครับ อย่าเมินผมแบบนี้สิ

 

'ฮะ ฮาโหล ฮึม...'

 

ปลายสายรับโทรศัพท์ผมก่อนจะไอในลำคอเล็กน้อย เหมือนตกใจที่ผมโทรไป แต่เพียงที่ผมได้ยินเสียงเขาผมก็แทบกลั้นยิ้มไม่อยู่

 

ผมดีใจ...ดีใจที่เขารับสายผม

 

'ฮยอนซึง...นะ นายมีอะไรรึป่าว' ทำไมคุณพูดกระตุกกระตักแบบนั้นนล่ะ คุณไม่สะดวกคุยกับผมหรอ

 

"ผมโทรมากวนคุณรึป่าวครับ"

 

'เห้ย...ป่าว ไม่กวนๆ นายมีอะไรกับฉันรึป่าว' ปลายสายพูดเร็วมากเหมือนรนที่จะตอบ แต่ผมกลับคิดว่ามันน่ารักซะงั้น

 

'ผม...เออ ผมอยากจะรู้ว่า...คุณจะกลับห้องมั้ยครับ คะคือๆอย่าเพิ่งโมโหนะครับ ผะผมคะแค่..อยากให้คุณกลับห้องบ้าง" ให้ตายเถอะ...ผมกลัวเขาจะโมโหผมขึ้นมาอีก ถ้าคราวนี้เขาโกรธ ผมคงร้องไห้แน่

 

'.......'

 

"คุณจุนฮยอง คุณเงียบทำไมครับ ผมขอโทษที่โทรมารบกวน คะแค่นี้นะ..."

 

'ไม่ใช่ๆ ไม่ได้กวน' อีกคนรีบปฏิเสธทันทีที่ผมจะตัดบทแล้วตัดสาย มันทำให้ผมมีความกล้ามากขึ้น

 

"แล้วคุณจะกลับมาไหมครับ ผมจะได้เตรียมอาหารเย็นไว้ให้"

 

ได้โปรดเถอะ กลับนะครับ ผมไม่อยากอยู่คนเดียวอีกแล้ว

 

'นายอยากให้ฉันกลับงั้นหรอ...' อยากไหมงั้นหรอ....อยากสิ

 

"ครับ"

 

'ถ้างั้นก็ช่วยทำกับแกล้มไว้ด้วยนะ วันนี้ฉันอยากดื่ม'

 

"จะจริงหรอครับ! คุณจะกลับห้องจริงๆนะหรอ". ดีใจจัง

 

'อืม อีกชั่วโมงฉันจะขึ้นไป'

 

ติ๊ด

 

เย้! ในที่สุดผมก็ทำสำเร็จ เขาหายโกรธผมแล้วแน่ๆ

 

แต่เอ๊ะ...ผมดีใจมากเกินไปรึป่าว ทำไมผมต้องดีใจขนาดนี้ด้วย ผมชักจะบ้าไปแล้ว เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ดังนั้นอย่าคิดเลยเถิดนะฮยอนซึง นายต้องเป็นตัวของตัวเองนะ

 

ช่างมันเถอะหน่า!

 

ไปทำอาหารไว้รอเขาดีกว่า แล้วผมจะทำอะไรดีล่ะ เขาจะชอบกินอะไรนะ เอ๊ะ...แล้วผมจะคิดทำไมเนี่ย ทำอะไรก็กินได้หมดแหละมั้ง

 

...

 

เสร็จ!

 

"ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว" เห้อ...เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย

 

"เสร็จแล้วหรอ"

 

เห้ย!!!

 

"มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ" ทำไมผมไม่เห็นรู้สึกตัวสักนิดว่าคุณเข้ามาในนี้แล้ว นี่ถ้าเขาไม่ส่งเสียงบอกผมคงต้องทำอะไรเลอะเทอะให้เขาเห็นแน่ สงสัยผมจะทำเพลินเกินไป

 

แต่ตอนนี้...ผมใจเต้นจนจะออกมาข้างนอกอยู่แล้ว

 

"มาตั้งนานแล้วล่ะ แล้วนี่กินได้รึยัง ฉันเริ่มหิวแล้ว" ร่างหนาบอกผมก่อนจะล้มตัวนั่งที่โต๊ะอาหาร ผมเลยรีบจัดโต๊ะอาหารจนเสร็จแล้วนั่งด้วยทันที

 

"มีหลายอย่างเลยครับ แต่ผมไม่รู้ว่าคุณจะชอบอันไหน ลองอันนี้สิครับ ผมรับรองว่าต้อวอร่อย อันนี้ด้วยครับ ไม่เผ็ดมาก ส่วนอันนี้ก็สูตรใหม่ของผมครับ ต้องอร่อยแน่เลย..."

 

จุ๊บ...

 

อ๊ะ!

 

"พูดมากนะวันนี้"

 

พูดมาก! แล้วทำไมต้องจูบผมด้วยเล่า!!

 

อ่า...หน้าผมจะระเบิดแล้ว

 

"คุณจุนฮยอง! ทำไมทำแบบนี้ละครับ" ผมก็เขินเป็นเหมือนกันนะ แล้วตอนนี้ผมก็ทำอะไรไม่ถูกแล้วด้วย

 

"หึ...แก้มแดงเชียว" อะไรของคุณเนี่ย!

 

"ทานอาหารเถอะครับ มันเย็นหมดแล้ว" ต้องรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนครับ ไม่งั้นเขาทำให้ผมจนมุมอีกแน่ แล้วถ้าเป็นแบบนั้น...ผมคงแย่

 

"หึ งั้นก็มานั่งนี่สิ" มือหนาตีหน้าขาตัวเองเบาๆเป็นเชิงบอกที่ที่ผมต้องไปนั่ง

 

ตุบๆ

 

บนตักคุณเนี่ยนะ

 

บ้า...

 

"ทำไมต้องไปนั่งตรงนั้นด้วยล่ะครับ" มันใช่ที่ซะที่ไหนกันเล่า

 

"ฉันอยากได้คนป้อน...ทำให้ฉันได้ไหม"

 

อึก อย่าพูดแบบนั้นสิ เหมือนคุณร้องขอจากผมเลย แค่นี้ก็ไม่ไหวแล้วนะ

 

"มาสิ..." มือหนายื่นมาหาผมที่อยู่อีกฝั่ง ผมมองมันก่อนจะเงยขึ้นมองใบหน้าหล่อแบดนั้น แต่ไม่รู้ทำไมพอผมมองดวงตาเรียวนั้นผมกลับยื่นมือไปรับมือหนานั้นได้ ทำไมกัน...ผมแพ้สายตาของเขางั้นหรอ

 

ฟอด...

 

"อืม...หอมเหลือเกิน" ทันทีที่ผมเดินไปนั่งบนตักเขา จมูกโด่งก็ตรงเข้าหอมที่ต้นคอผมแล้วกดจูบลงมาที่ปลายคาง ใจผมเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะจนต้องเกาะไหล่กว้างนั่นแน่น

 

"อย่าสิครับ..." มันไม่มีแรงอีกแล้ว

 

"อืม...จุ๊บ..." ไม่ว่าผมจะผลักจะร้องห้ามยังไงก็ไม่สามารถหยุดอีกคนได้เลย แบบนี้ก็ไม่ไหวนะ แต่พอผมเผลอได้ไม่นาน มือหยายก็ล้วงเข้าไปในกางเกงด้านหลังจนผมต้องโก่งบั้นท้ายขึ้นอย่างตกใจก่อนที่นิ้วเรียวยาวจะกดเข้าไปในช่องทางนิ่มช้าๆ

 

"อ๊ะ! คุณ จะจุนฮยอง!!" ผมรีบลุกขึ้นเพื่อจะให้หลุดจากนิ้วเรียวนั้น แต่มันก็ไม่สามารถทำได้ก่อนที่ผมจะถูกยกขึ้นจนตัวลอยจากพื้นแล้วนิ้วนั้นก็ถูกถอนออกเหมือนกัน

 

"จะทำอะไรน่ะครับ แล้วอาหารล่ะครับ ไม่ทานหรอ"

 

"นี่ไงล่ะ...อาหารของฉัน"

 

....

 

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

 

"DuSeop"

 

 

"คนใช้ของฉันอยู่ที่ไหน"

 

"อยู่นี่!"

 

"คนใช้ของฉันอยู่ที่ไหนกันนะ"

 

"ก็บอกว่าอยู่นี่ไงวะ!!! ตามึงบอดรึไง!!!" มึงเรียกแบบนี้มาห้ารอบแล้วนะเว้ย มึงต้องการอะไรจากสังคมหะ!

 

"คนใช้ของฉันอยู่ที่ไหนกันนะ"

 

"อ๊าก! ไอ้แก่!!! กูอยู่ตรงหน้ามึงนี่ไงวะ ถ้ามึงถามอีกทีกูจะเอาตีนยัดปากมึง" กูทำจริงนะเว้ย ไม่ได้ขู่...แล้วมึงน่ะน่าหมั่นไส้ที่สุดอะ เคยรู้ตัวมะ ยิ่งสภาพหนังหน้ามึงด้วยแล้วก็ยิ่งขึ้น ก็เพราะไอ้เหี่ยวๆมันสะกิดตีนกูยิบๆนี่ไง มีสิทธิโดนนะมึง กูขอเตือน

 

"คนใช้ของฉันอยู่ที่ไหนกันน้า เห้อ...." คราวนี้มันถอนหายใจออกเหมือนกำลังรู้สึกเบื่อจนผมจี๊ดตั้งแต่สมองถึงฝ่าตี.น ผมเลยเดินไปเผชิญหน้ากับมันที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาหน้าทีวี แต่มันก็มองผมเฉยๆตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้ากลับมามองหน้าผมใหม่

 

กวนตี.น...สุดๆ

 

"มีไรว่ามา! กูกำลังล้างห้องน้ำอยู่" นี่ผมต้องทิ้งหน้าที่อันสำคัญของผมเหมือนเดินมาหามันเลยนะ แต่มันก็ยังพูดแบบเดิม

 

"คนใช้ของฉันอยู่ที่ไหนกันนะ นายเห็นบ้างไหม"

 

อ๊ากกกกกก

 

"อยู่นี่ไงวะ!!!"

 

"อ่าว...นายเป็นคนใช้ฉันหรอ แปลกจังแหะ"

 

"แปลกไร!" หาเรื่องนะมึง

 

"คนใช้เขาพูดหยาบๆกับเจ้านายแแบนี้หรอ"

 

มึง! อื่ย! ด่าไม่ออกแล้วเว้ย!!

 

โยซอบ...นายต้องอดทน! เดี๋ยวโดนมันฆ่าตาย

 

"ต้องการอะไรไม่ทราบ"

 

"ห้วนไป"

 

"จะเอาอะไรครับ"

 

"กระแทกไป เสียงน่ะ"

 

อีแก่! กูบวกอีเหี่ยวแล้วดำให้มึงด้วย!

 

"จะรับอะไรหรอครับ" รีบๆบอกมา กูยังค้างงานที่มึงสั่งอีกหลายอย่างนะเว้ย มันน่ะปลุกผมตั้งแต่ตีสี่ให้ลุกขึ้นมาทำความสะอาดห้องแล้วก็ห้องครัวทั้งๆที่มันสะอาดจนไม่มีฝุ่นสักแอะแต่ผมก็ต้องทำใหม่ แล้วพอทำเสร็จมันก็บอกให้ผมไปซักผ้าซึ่งมันก็ขนเสื้อผ้าที่ยังไม่ใส่มาให้ผมซักจนหมดตู้ นี่ผมเพิ่งทำเสร็จไปนะ แล้วก็ต่อด้วยล้างห้องน้ำทันที

 

คำเดียว...เหนื่อยโฮก

 

แล้วคนอย่างผมน่ะหรอ เคยทำอะไรที่ไหนล่ะ ก็เลยทำตามละครที่เคยดู ไม่รู้สะอาดรึป่าว แต่ก็ทำเสร็จไปแล้วล่ะ

 

"ว่าอะไรนะ อีกทีสิ" กูว่าแล้วเชียวว่ามึงต้องย้อนกู

 

"จะรับเอาอะไรหรอครับ"

 

"ชื่อฉันล่ะ" แค่ชื่อมึงเนี่ยน่ะ!!

 

"จะรับเอาอะไรหรอครับคุณยุนดูจุน" คราวนี้ครบไหมมึง!

 

"ดีๆ น่ารักมากไอ้หนู ช่วยหยิบรีโมตให้หน่อยสิ"

 

รีโมต! รีโมต!!!

 

รีโมตที่อยู่บนโต๊ะนั่งเล่นข้างหน้ามึงเนี่ยนะ ย้ำ! ข้างหน้ามึงเนี่ยนะ! แค่มึงกระดกก้นนิดเดียวมึงก็จะหยิบได้แล้ว แต่ แต่มึงดันเรียกกูที่อยู่อีกฝั่งของห้องให้มาหยิบให้มึงเนี่ยนะ ยังไม่นับที่มึงกวนตี.นกูไปด้วยนะเว้ย!

 

ไอ้ยุนดูจุน! ไอ้แก่หนังเหี่ยว!

 

"ก็ อยู่ ข้าง หน้า คุณ ไง ครับ" ใจเย็นไว้ลูก...ใจเย็นนนน

 

"ก็ใช่ไง ก็หยิบมาสิ"

 

อึก! อ๊าก...ไม่เยิงไม่เย็นแล้วเว้ย!

 

"มึงตายซะเถอะไอ้แก่!!!"

 

ตุบ!

 

พรึบ!

 

อะ

 

"จะทำร้ายฉันอีกแล้วนะ ไอ้เด็กเหลือขอ!"

 

เห้ย ทำไมเป็นแบบนี้ตลอดเลยเล่า ผมจะต่อยมันนะ แต่ทำไมมันถึงรับหมัดผมได้ แถมตอนนี้...มันกลับพลิกผมเข้าหามันแล้วกอดผมทั้งตัวจากด้านหลังแบบนี้

 

เสียหมด! เสียหายหมดแล้วยังโย นายอย่านิ่งแบบนี้สิ

 

แล้วจะให้ทำไงเล่า! มันขยับไม่ได้ ขยับไปไหนไม่ได้เลยพอมีลมหายใจเป่ารดที่หลังหูแบบนี้

 

แข็ง...ทื่อ

 

"ปะปล่อยนะไอ้แก่"

 

"โอ๊ะ! ยังกล้าด่าอีกแหะ" อะ อย่าก้มมาใกล้แบบนี้ มันจะโดนแก้มอยู่แล้ว...ปลายจมูกนั่นน่ะ

 

"อะ หยุดๆพอๆ เอาหน้าออกไป" คราวนี้ผมร้องขอเสียงนิ่มเพื่อที่อีกคนจะได้เห็นใจ แต่มันกลับรั้งตัวผมทำให้เสียหลังล้มลงนั่งบนตักมันก่อนที่มันจะเปลี่ยนมาจับมือผมด้วยมือใหญ่ข้างเดียว

 

จะทำอะไร!

 

"ตัวนายนี่นิ่มดีจังนะ"

 

นิ่ม!

 

"ปล่อย!!!" อื่ย! หลุดสักทีสิวะ ขยะแขยงแล้วนะเว้ย!!

 

"ยิ่งดิ้นก็ยิ่งหอมดีเหมือนกันนะเนี่ย"

 

"ไอ้โรคจิต! มึงมันโรคจิต!"

 

"โรคจิตงั้นหรอ...ก็คงเป็นงั้นมั้ง แล้วถ้าเป็นโรคจิตจริง ไอ้แก่จริง มันก็กินเด็กอย่างนายได้ด้วยสินะ ว่ายังไงล่ะ...ยัง โย ซอบ"

 

อึก! กินเด็ก

 

มันคงไม่ได้หมายความว่า...

 

"ไอ้บ้า!! ปล่อยนะเว้ย ไม่เล่นแล้ว! ปล่อย!!" จะร้องไห้แล้วนะ ไม่เอาแบบนี้...

 

"ไอ้บ้าด้วยหรอ งั้นก็บนเตียงกันเถอะ"

 

บนเตียง!!!

 

"ปล่อย!!!!"

 

ตุบ!

 

 

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

130830

 

เดี๋ยวมาต่ออีกนะคะ เม้นด้วยนะคะ