[Fic Beast] How much? “ค่าตัวนาย..เท่าไหร่กัน?”

By nooonaa

 

 

How much? 07 : ตัดขาด

 

 

 

"WoonKwang"

 

 

 

"วันนี้พอแค่นี้นะครับ...ผมจะกลับแล้ว"

 

"ค่ะ คุณหมอลี"

 

หลังจากที่ผมสั่งงานพยาบาลประจำตัวของผมเสร็จ ผมก็เตรียมตัวกลับบ้านเมื่อนาฬิกาที่ฝาผนังบอกเวลาสองทุ่มกว่าๆ ที่จริงแล้วผมก็เลิกงานต้องนานแล้วล่ะ แต่พอจะกลับบ้านก็รู้สึกเปล่าเปลี่ยวหัวใจยังไงชอบกลเมื่อผมต้องกลับไปอยู่คนเดียว ก็ผมมันคนไร้คู่นี่จะให้ทำไงได้ ถึงจะมองหายังไงก็ไม่เจอ สู้เอาเวลาที่ผมจว่างมาดูรายงานผลตรวจของคนไข้ดีกว่า...แล้วอย่างน้อยผมก็จะได้เจอเขาคนนั้น

 

คุณซนดงอุน

 

ตอนนี้ผมกลายเป็นคนบ้าที่ชอบถ้ำมองผู้ชายคนนั้นไปแล้วล่ะ ยังไงๆผมก็ต้องเจอเขาให้ได้ทุกวัน ถึงจะต้องแอบมองก็ตาม เพราะแค่เพียงเสี้ยวหน้าเดียวที่ผมเห็นมันก็ทำให้ผมลืมความเหงาที่เข้ามาซะสนิท และนั่นมันก็ทำให้ผมมีความสุข

 

ผมจัดเจงเก็บของที่อยู่บนโต๊ะให้สะอาดเรียบร้อยตามความเคยชินก่อนจะกะเวลาให้มันถึงสองทุ่มครึ่ง เพราะนั่นจะเป็นเวลาที่ผมจะได้เจอเขาที่กำลังจะกลับบ้านหลังจากการเยี่ยมน้องสาว

 

"อ่าวคุณหมอ" นั่นไง...เจอแล้ว

 

"สวัสดีครับคุณดงอุน"

 

ตึกตักๆ

 

หัวใจผมเต้นแรงเกินไปแล้ว...มันดังจนผมกลัวว่าเขาจะได้ยิน

 

"หน้าคุณแดงเชียว เป็นอะไรมั้ยครับ"

 

"ปะ ป่าวครับ" ผมรีบถอยผงะหลังทันทีที่คุนดงอุนจะเอามือมาจับหน้าผม แต่มันกลับเฉี่ยวแก้มผมไปนิดเดียวเอง ถึงจะนิดเดียวก็เถอะ...มันก็ทำให้หน้าผมยิ่งแดงขึ้นไปอีก

 

"คุณดูแปลกๆนะ โอเคแน่นะครับ"

 

"อ่า ครับ" แปลกสิ มันต้องแปลกอยู่แล้ว ก็แก้มผมสัมผัสกับมือคุณมันก็ต้องแปลกอยู่แล้วไม่ใช่หรอ เพราะมันเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วเหมือนกัน

 

"นี่คุณหมอจะกลับบ้านรึป่าวครับ" อยู่ๆเขาก็ถามผมหลังจากที่ผมก้มหน้ามองพื้นอยู่นาน ผมเลยเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขาก่อนที่ผมจะเห็นรอยยิ้มมุมปากเรียวสวยนั้นนิดหน่อย

 

เขายิ้มให้ผม...ยิ้มที่ผมชอบมองเมื่อเขายิ้มให้กับน้องสาว ตอนนี้มันมาอยู่กับผมแล้ว ถึงจะครั้งเดียวก็เถอะ

 

"ใช่ครับ ผมกำลังจะกลับ"

 

"ผมเองก็กำลังจะกลับครับ งั้นให้ผมไปส่งคุณมั้ย"

 

ส่ง!

 

ตึกตักๆ

 

เขาจะไปส่งผมจริงๆน่ะหรอ ให้ตายสิ..หัวใจมันจะกระโดดออกมาเต้นนอกอกผมอยู่แล้ว แล้วผมควรจะตอบอะไรดี ไป...ไม่ไป เอาอันไหนดี เอ๊ะ!  แต่ว่า...

 

"ผมเอารถมา.." ผมตอบเขาไปด้วยน้ำเสียวที่ดูเศร้าเหลือเกิน ก็มันเป็นเรื่องจริงนี่ ผมเอารถมาทำงานทุกวัน แล้วผมก็ไม่เคยโกหกใครถึงผมจะอยากทำก็เถอะ เพราะผมโกหกไม่เป็น แต่ผมก็ยังอยากให้เขาไปส่งอยู่ดี แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวแล้วผมจะไม่ขออะไรอีก

 

"ถ้าอย่างนั้น...เราก็ไปหาอะไรทานกันเถอะครับ ผมยังไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เที่ยงเลย" คนตัวสูงเอ่ยด้วยท่าทีนิ่งๆแต่ผมก็รู้สึกดีมากที่เขาชวนผม ซึ่งมันทำให้ผมอมยิ้มจนตาหยี๋ แค่นี้ก็ดีใจแล้วครับ

 

"งั้นผมรู้จักร้านอาหารอร่อยๆอยู่ร้านหนึ่งครับ บรรยากาศดี คุณน่าจะชอบ"

 

"ดีครับ ผมกำลังอยากผ่อนคลายเลย" เขายิ้มหวานให้ผมอย่างดีใจ มันยิ่งทำให้ผมแทบล้มตึง เพราะเสน่ห์ชวนน่าหลงใหลของเขา...มันน่าเคลิ้มจริงๆ

 

"......"

 

"เงียบเลย เราไปกันเถอะครับ เดี๋ยวคุณจะกลับบ้านดึก" ดึกขนาดไหนผมก็ยอมครับ ขอแค่ให้ได้อยู่กับคุณนานๆ

 

ทำไมคุณถึงดูสมบูรณ์แบบขนาดนี้นะ ทั้งหน้าตา การงาน นิสัย มันทำให้ผมยิ่งรู้สึกดี ที่จริงผมก็ไม่ค่อยได้คุยกับเขาหรอกครับ นานๆที่ถึงจะได้คุย แต่ถึงจะคุยกันก็แค่ถามถึงเรื่องอาการของดายุนน้องสาวของเขา มันทำให้ผมรู้ไงครับว่าเขาน่ารักมาก นิสัยดี สุภาพบุรุษ ดูเป็นผู้นำ

 

สรุปคือ...สมบูรณ์แบบเกินไป

 

ไม่นานผมกับเขาก็มาถึงร้านอาหารบรรยากาศดีที่ผมแนะนำ เขาดูจะชื่นชอบมันมากเลยครับ ผมเองก็ดีใจที่เขาชอบ เราสองคนเดินเข้าไปในร้านก่อนจะเลือกมุมสวนสวยที่อยู่หลังร้าน มีลำธารเล็กๆไหลผ่านระเบียงที่ยื่นออกไปในแอ่งน้ำสวย ผมสูดบรรยากาศยามค่ำคืนนั้นอย่างคิดถึง นานแล้วเหมือนกันที่ผมไม่ได้มาที่นี่

 

"คุณดูจะชอบที่นี่มากเลยนะครับ" อยู่ๆมือหนาก็สัมผัสหลังผมจนสะดุ้งตกใจ ผมเลยรีบหันไปมองแล้วเบี่ยงตัวหนี

 

ใจเต้นอีกแล้ว

 

"คะ..ครับ ชอบมาก" อย่ามาแตะตัวผมสิ แตะทีไรเหมือนมีไฟฟ้ามาช็อตร่างกายผมให้ขนลุกทั่วตัวแบบนี้ มันจะทำให้หัวใจผมวายนะ

 

"ดูคุณจะไม่ค่อยชอบผมเท่าไหร่เลยนะครับ"

 

"ไม่ใช่นะครับ ผมแค่ตกใจ"

 

มะ ไม่ใช่นะ เพราะชอบมากต่างหาก เลยให้คุณโดนตัวไม่ได้ ไม่งั้นผมคงควบคุมตัวเองไม่ได้แน่ แล้วถ้าผมควบคุมตัวเองไม่ได้ บางทีผมอาจจะแสดงกิริยาอันน่าเกลียดใส่คุณ จนคุณรังเกียจผมแน่ ถ้าเป็นแบบนั้นผมคงตายทั้งเป็น

 

"อ่า โอเคครับ เราหาที่นั่งกันเถอะ" เขาเลยรีบเปลี่ยนเรื่องเมื่อบรรยากาศมันเริ่มอึดอัด ผมมองหาที่นั่งไปทั่วจนเจอโต๊ะว่างที่อยู่ตรงระเบียงพอดี ตรงนั้นเห็นได้ทั้งสวนเลยล่ะ

 

"อะ ตรงนั้นว่างครับ"

 

"ไปกันเถอะครับ"

 

"กีกวาง!"

 

อะ!

 

อยู่ๆก็มีคนเรียกผมจากด้านหลัง ผมหันไปมองก็ต้องตกใจ

 

นั่นมัน....

 

"ซึงโฮ" รักแรกของผม

 

รักแรกที่แสนเจ็บปวด

 

"มากับใครเนี่ย" ซึงโฮถามผมด้วยท่าทีที่ดูไม่ชอบใจนัก แต่ผมก็ทำได้แค่ยิ้มให้เท่านั้น

 

"เพื่อนน่ะ แล้วนาย...มากับใครหรอ" ผมชะเง้อมองหาคนอื่นๆที่น่าจะมากับอีกคน แต่เขากลับเดินเขามาใกล้แล้วเอาแขนมาวางบนไหล่ผม

 

"มากับเพื่อนน่ะ ว่าแต่...นายยังโสดอยู่มั้ย"

 

ถามอะไรเนี่ย!

 

ผมรีบผลักอกหนานั้นออกจากตัวแล้วจ้องใบหน้าหล่อนั้นนิ่ง

 

"มันเรื่องของเรา นายไม่เกี่ยว!" มาทำให้ผมเจ็บแล้วยังจะมาถามว่าผมโสดรึป่าว มาพูดแบบนั้นเหมือนจะมาทำให้ผมเจ็บอีก

 

น่ารังเกียจ!

 

"อะไรของนายเนี่ย เอาเถอะๆ วันนี้นายคงอารมณ์เสีย ไว้เราจะไปหาที่คอนโดนะ" ทำไมต้องพูดแบบนั้น!! ไม่ให้เกียรติกันเลยสักนิด

 

"ขอโทษทีนะ อะไรที่นายพูดไปทั้งหมดมันก็ดูดีนะ แต่ทุเรศวะ มาพูดแบบนี้กับแฟนคนอื่นมันไม่มากไปหน่อยรึไง" อยู่ๆร่างสูงก็เข้ามาโอบเอวผมเข้าชิดตัวแล้วกร่นเสียงทุ้มจนน่ากลัวใส่ซึงโฮ อีกคนเองก็ดูตกใจไม่น้อยแต่ก็รีบปรับสีหน้าให้ทะเล้นเหมือนปกติ

 

"หึ แฟนงั้นหรอ....งั้นนายคงต้องเบื่อลีลาของกีกวางแน่ เพราะฉันเองยังเบื่อเลย"

 

อึก!!!!!

 

ไอ้ทุเรศ!!!!!

 

ทำไมต้องพูดในเรื่องที่มันไม่เคยเกิดขึ้นด้วย ทำไมกัน!  จะทำให้ผมกระอักเลือดตายเลยใช่มั้ย!

 

"มันไม่จริงนะ ผมมะไม่.." ผมรีบท้วงแต่ร่างสูงกลับพูดแทรกขึ้นมาก่อน

 

"งั้นนายก็ควรจะรู้ไว้นะ ว่าเขาเองก็เบื่อไอ้นั่นที่เล็กกว่าของมดของนายเหมือนกัน เขาถึงมาหาอะไรที่ดีกว่าอย่างฉันไงล่ะ"

 

อึก!!

 

คุณดงอุน!!!

 

"นี่มึงด่ากูหรอห๊ะ!!" ซึงโฮตวาดลั่นร้านก่อนจะตรงเข้ากระชากคอเสื้อคุณดงอุนอย่างเกรี้ยวกราดแต่อีกคนยังไม่ทันจะถึงตัว ร่างสูงก็ยกเท้าเข้าทีบที่หน้าท้องจนซึงโอล้มหงายหลังไปหลายตลบ ผมมองแล้วก็ตกใจแต่คุณดงอุนกลับเดินเข้าไปหาร่างที่นอนหมอบด้วยความเจ็บ

 

"อย่ามาซ่ากับฉัน ไอ้ สะ หวะ!!!"

 

ปึก!!!

 

"พอแล้วครับ! พอแล้ว" ผมรีบดึงแขนล่ำนั้นออกห่างจากซึงโฮก่อนที่เขาจะเตะเสยเข้าที่ท้องเป็นรอบที่สาม

 

"มันดูถูกคุณนะ"

 

"ช่างเขาเถอะครับ ผมไม่สนใจหรอก แต่คุณจะดูแย่นะ"

 

"แต่ผมรับไม่ได้!"

 

คุณเป็นห่วงผมงั้นหรอ

 

ดีใจ

 

"ขอบคุณครับ" ผมขอบคุณเขาด้วยความรู้สึกตื้นตันใจที่สุดก่อนจะหันไปพูดกับอีกคน

 

"ซึงโฮ...อย่ามายุ่งกับฉันอีก เรื่องของฉันกับนายมันจบไปแล้ว ส่วนเรื่องวันนี้ฉันจะถือว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น" ผมบอกกับเขาด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกเลยได้เลยว่าผมเกียจเขาแค่ไหนก่อนที่ผมกับคุณดงอุนจะเดินออกจากร้านนั้นทันที แต่พอเดินออกมาได้ไม่นานร่างสูงก็รั้งมือผมไว้

 

"เขากับคุณเคยเป็นอะไรกัน" ถามทำไม...หรือคุณอยากรู้

 

"เออ...คือ " ถ้าบอกไป มันจะเป็นยังไงนะ

 

"บอกผมมา เขาคงไม่ได้..."

 

"ใช่ครับ เราเคยเป็นแฟนกัน แต่ตอนนี้มันจบไปแล้ว แล้วมันก็ไม่มีทางเป็นไปได้ด้วย" แค่นี้ใช่มั้ยที่คุณต้องการจะรู้จากผม

 

"แล้วที่เขาพูด...." อะไรกัน!!! นี่คุณเชื่อคำของเขางั้นหรอ

 

"แล้วแต่คุณจะคิดเถอะครับ ผมไม่มีอะไรที่จะอธิบาย" อยากจะเชื่ออะไรก็ช่าง ผมไม่แคร์หรอก เพราะตอนนี้ผมเหนื่อยเหลือเกิน

 

"คุณหมอ.." เสียงเรียกผมให้หยุดเดินแต่ผมก็ไม่ยอมหยุด ผมรีบโบกรถแท็กซี่ที่ผ่านมาแล้วขึ้นไปบนรถทันที

 

พอกันที ถ้าคุณไม่คิดจะเชื่อใจผมแบบนี้...ผมก็ควรจะต้องตัดใจ

 

ผมต้องเว้นระยะห่างของเราแล้วล่ะ...คุณดงอุน

 

 

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

"DuSeop"

 

 

 

"อื่อ..."

 

"ตื่นแล้วหรอ"

 

เห้ย!!!!

 

ผมสะดุ้งผงะตกใจทันทีที่มีใบหน้าหล่อโน้มมาใกล้หน้าผมแทบติดกัน ใจผมเต้นตึกตักโดยไม่รู้สาเหตุแต่ก็ต้องเปลี่ยนสีหน้าให้ไวเพื่อตั้งตัวรบกับไอ้แก่นี่

 

"เอาหน้าเหี่ยวๆออกไปนะเว้ย!!" ทำไมวะ ทำไมกูถึงรู้สึกเกลียดหน้ามึงมาก เกลียดไอ้ที่ดำๆแก่ๆแล้วก็สามารถมองออกว่าผมคิดอะไรแบบนั้น ผมเกลียดมัน

 

"หึ...แก่งั้นหรอ เหี่ยวๆงั้นหรอ"

 

"ใช่! เอาออกไป!!" แล้วทำไมต้องพูดทวนมันออกมาด้วยวะ จะหาเรื่องกูใช่ไหม!

 

"หึ ปากนี่มันน่าขยี้ให้หายหมาจริงๆ"

 

"เห้ย! หมายความว่าไงวะ! " มึงพูดอะไรออกมารู้ตัวรึป่าว

 

ขยี้!

 

หมายความว่ามึง...

 

"ก็หมายความว่า...ถ้าด่าฉันอีกแค่คำเดียว นาย ไม่ รอด แน่!"

 

เอื้อก!

 

น้ำลายมันก้อนใหญ่จังวะ ไหลลงคอไม่ได้!

 

"มึงจะทำอะไร" ผมเองก็รีบผลิกตัวหนีจากมันทันทีที่ทำท่าจะเอาใบหน้านั้นเข้ามาใกล้ๆอีกแล้วยันตัวลุกขึ้น ทำให้ตอนนั้นเองที่ผมเริ่มรู้สึกแปลกๆกับที่นี่

 

"ห้องนอน!!  มึงพากูมาที่ไหนวะ" ทำไมถึงเป็นห้องนอน แล้วมึง...มึงใส่แค่กางเกงสเล็คสีดำเท่านั้นเอง โชว์กล้าเนื้ออกที่เป็นมัดๆแถมยังมองผมแปลกๆ

 

"จะว่าไปนายนี่ก็หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มดีนะ ก็พอไหว"

 

"ก็พอไหวอะไร!! มึงพูดดีๆนะเว้ย!!" มาพูดจากำกวมแบบนี้ทุเรศวะ ส่อแววในทางบัดสีที่สุด

 

"เมื่อกี้ฉันลองนับเงินในกระเป๋าดู...มันก็หายไปไม่แค่กี่วอนอะนะ แต่ฉันก็คิดว่า...การที่มีคนมาเอาเงินฉันไป มันก็ต้องทำงานคืน นายเห็นด้วยกับฉันมั้ย"

 

ทำงานคืน....

 

ซวยแน่ แล้วผมต้องทำงานแบบไหนเนี่ย

 

"กูไม่ทำ! มีไรมะ" คนอย่างกู...ไม่เคยก้มหัวให้ใครเว้ย! รู้ไว้ซะ

 

"ก็ยังคิดจะซ่าเหมือนเดิมอีกนะ ทั้งๆที่รู้ว่า...สู้ไม่ได้"

 

อ๊ากกกก ผมเกลียดมัน!  ยิ่งน้ำเสียงยียวนแบบนั่นอีก ผมเกลียดมัน!

 

"มึงกับกูมาสักตั้งสิมา! กวนตี.น!" แม่.ง จะซัดให้หายแก่เลยมึง

 

โอ๊ย! ขัดใจเว้ย!!!

 

"โอ๊ะๆ น่ากลัวจังเนอะ" อ๊าก! มันล้อเลียนผม ผมจะฆ่ามัน!

 

จะ ไม่ ทน แล้ว เว้ย!

 

สวบ!

 

พรึบ!

 

"โอ้ยๆๆๆ เจ็บๆ ไอ้แก่ ปล่อยๆ เจ็บๆ" ไอ้เหี่ยวมันรับมัดผมได้แล้วยังหักข้อมือผมซะเกือบหัก มันเจ็บสุดๆแต่ผมก็ไม่สามารถขยับตัวได้เลยสักนิด เพราะถ้าขยับข้อมือผมคงหักเป็นท่อนแน่

 

"ยังจะซ่ากับฉันอีกมั้ย"

 

"มะไม่แล้ว ปะ ปล่อยๆ" เจ็บเว้ย!

 

"หึ.."

 

พรึบ! ตึง!

 

อ๊ะ!

 

มันผลักผมลงกับเตียงเหมือนเดิมก่อนจะขึ้นเหยียบยอดอกจนจุกไปทั้งตัว

 

มันหยาบคายกับผมที่สุด

 

"ฉันจะให้โอกาสสุดท้ายกับนาย จะทำงานชดใช้หนี้มั้ย ไอ้เด็กเหลือขอ!" ไม่รู้ทำไม...น้ำเสียงมันถึงเย็นเชียบแล้วก็น่ากลัวขนาดนั้น

 

ผมคงไม่มีทางเลือก...คงจ้องยอม

 

"ต้องทำอะไร"

 

"แค่มีหน้าที่ซักผ้า ล้างจาน ทำความสะอาดห้อง ทำกับข้าว อะไรประมาณนั้น" เป็นคนใช้งั้นสิ

 

ฝันไปเถอะ กูนี่ลูกคิมแชชูนะเว้ย ไม่มีทางที่ก้มหัวให้ใคร เอ๊ะ!  แต่ผมก็ไม่ที่ไปนี่หว่า ไม่แน่มันอาจจะเป็นทางออกให้ผมก็ได้

 

"แล้วทำไมต้องเป็นกู"

 

"เพราะมึงใช้เงินกูไป แล้วก็...น่าแกล้งดี"

 

น่าแกล้ง!

 

มึงโรคจิตชัวร์

 

"ฉันยุนดูจุน ยินดีที่ได้ทำงานร่วมกัน"

 

"ยังโซซอบ" ผมเองก็บอกชื่อตัวเองไปเมื่อมันเอาเท้าออกจากตัวผมก่อนจะยันตัวลุกขึ้นนั่ง

 

"ยังโยซอบ...หึ! น่าสนใจดีจริง"

 

 

 

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

 

 

"JunSeung"

 

 

 

น่าเบื่อ...

 

น่าเบื่อที่สุด ไม่รู้ทำไมในหัวผมถึงว่างเปล่าจนน่าปวดหัวแบบนี้

 

ผมไม่รู้เลยว่าผมนั่งจ้องบานประตูห้องมานานเท่าไหร่ เหมือนจะรอใครสักคน แต่ก็ดันไม่มีใครมาสักที ซึ่งผมเองก็เอาแต่ทำแบบนั้นอยู่อย่างนั้นไม่ไปไหนจนมีความรู้สึกเบื่อ

 

แอ๊ด

 

พรึบ!

 

"กลับมาแล้วหรอครับ" ผมรีบลุกไปที่ประตูห้องเมื่อได้ยินเสียงประตูเปิด แล้วหัวใจผมก็เต้นแรงเพิ่มขึ้นไปอีกเมื่อเห็นร่างหนาเดินเข้ามา

 

"อืม" แค่นั้น...แค่ 'อืม' หรอครับ ไม่ได้เจอกันเลยตลอดสามวัน คุณแค่อืมงั้นหรอ

 

ใจร้าย

 

"วันนี้คุณจะทานข้าวเย็นไหมครับ"

 

"ไม่"

 

อะไรกัน นี่คุณยังโกรธผมอยู่งั้นหรอ

 

"งั้นหรอครับ" ถ้าอย่างนั้นผมก็ควรจะอยู่เฉยๆเพื่อไม่ให้คุณรำคาญไปมากกว่านี้ใช่มั้ย

 

"วันนี้ฉันจะออกไปพบลูกค้า อาจจะไม่กลับ"

 

ไม่กลับอีกแล้ว

 

แล้วร่างสูงก็เดินเข้าห้องไปโดยไม่หันมาสนใจผมอีก เขาดูห่างเหิรเกินไป เหมือนคนไม่รู้จักกัน ทั้งๆที่ผมคิดว่าผมเริ่มเข้ากับเขาได้ดีขึ้นกว่าเมื่อวันแรกที่เราเจอกันซะอีก

 

ไม่นานคุณจุนฮยองก็เดินออกมาด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่ เจ้าตัวมองผมที่ยืนรออยู่หน้าประตูห้องด้วยเพียงหางตาแล้วก็เดินผ่านไป

 

"รีบเข้านอนเถอะ" คุณพูดกับผมงั้นหรอ

 

"แล้วคุณจะกลับวันไหนครับ"

 

"ฮยอนซึง! ฉันว่าจะไม่อารมณ์เสียกับนายแล้วนะ"

 

อึก!

 

ดุผมอีกแล้ว

 

"ขอโทษครับ ผมจะไม่ทำอีก" ถ้าไม่อยากตอบก็ไม่เห็นต้องอารมณ์เสียใส่ผมแบบนั้นเลย ทำแบบนี้ผมเสียใจรู้บ้างไหม

 

"งั้นก็ดี" เขาพูดแค่นั้นแล้วก็ออกจากห้องไปเลย ผมมองตามด้วยความรู้สึกที่ตีรวนเมื่อแผ่นหลังหนาเริ่มห่างไกลออกไป

 

"ผมจะทำยังไงดี เพื่อให้คุณใจดีกับผมบ้าง คุณจุนฮยอง"

 

ใครก็ได้บอกผมที

 

 

 

 

<><><><><><><><><><><><><><><><><><> 

 

พาสนี้กีกวางจัดเต็มนะคะ เดี๋ยวจะมาต่ออีกนะ รอกันด้วยนะคะ

 

ปล.เม้นติชมกันบ้างนะคะรีดเดอร์ จุบๆ