[Fic Beast] How much? “ค่าตัวนาย..เท่าไหร่กัน?”

by nooonaa

 

 

How much? 09 : ไม่ใช่เรื่องจริง

 

 

 

"WoonKwang"

 

 

 

"พักอีกสักหน่อยนะครับ ผมจะมาดูอีกทีตอนเย็น"

 

"ขอบคุณนะคะหมอ"

 

"ครับ ไม่เป็นไรครับ" ผมฉีกยิ้มกว้างจนตาหยี๋ซึ่งมันเป็นเอกลักษณ์ของผมไปซะแล้วให้กับคนไข้รายใหม่ที่เข้ามาอยู่ในความดูแลของผมเมื่อวาน เธออายุยังไม่เท่าไหร่เลย แต่มีความเสี่ยงที่จะอยู่บนโลกนี้น้อยเหลือเกิน เธอไม่น่ามีโรคแบบนี้เกิดขึ้นกับตัวเธอเลยจริงๆ

 

ถ้าอย่างนั้น...ผมจะช่วยคุณจนสุดความสามารถเลยนะครับ คุณเองก็ได้โปรดอยู่รอผมจนถึงวันนั้นนะ

 

"ต่อไปตรวจที่ห้องไหนหรอครับ"

 

"คุณหมอไม่พักหน่อยหรอคะ นี่คุณตรวจตั้งแต่เช้าแล้วนะคะ" พักงั้นหรอ ผมไม่อยากจะพักหรอก เพราะถ้าผมพัก...ผมก็กลับไปคิดเรื่องนั่นเอง เรื่องที่เขาคิดว่าผมเป็นคนสำส่อนอย่างนั้น มันทำให้ผมเจ็บ...จนหายใจแทบไม่ออกด้วยซ้ำ

 

"ไม่เป็นไรหรอกครับ ตรวจต่อเถอะ แต่คุณจะไปพักก่อนก็ได้นะ ผมไปคนเดียวได้" ผมเองก็ลืมไปว่าพยาบาลคนสนิทของผมอาจจะเหนื่อย แล้วอยากจะพักบ้าง

 

"ไม่เป็นไรคะ ต่อไปก็ห้องรวมหญิง ดายุนคะ"

 

"ดายุนงั้นหรอ" ให้ตายสิ เขาคนนั้นจะอยู่ที่นั่นไหม ผมยังไม่อยากเจอเขาตอนนี้นะ

 

"เป็นอะไรรึป่าวคะคุณหมอ"

 

"เออ ป่าวครับ ไปกันเลยละกัน" ผมรีบปรับสีหน้าเป็นปกติก่อนจะออกเดินนำมา แต่หัวใจของผมตอนนี้มันกลับเต้นแรงจนเหมือนผมจะไปออกสนามรบยังไงยังงั้น นี่ผมจะทำยังไงดี ถ้าเกิดผมเจอคุณดงอุน

 

แอ๊ด...

 

"พี่หมอ!" เสียงหวานใสเรียกหาผมอย่างดีใจทันทีที่ผมเปิดประตูเข้าไปในห้อง ผมเลยต้องพยายามฉีกยิ้มกว้างเพื่อไม่ให้เจ้าตัวรู้สึกถึงความผิดปกติอะไรถึงแม้ว่าคนที่ผมไม่อยากเจอตอนนี้กำลังนั่งอยู่ข้างๆเตียงก็ตาม

 

ทำไมวันนี้คุณมาเร็วจังคุณดงอุน

 

"เป็นยังไงบ้าง หมอขอตรวจหน่อยนะ" ผมเดินเข้าไปใกล้ด้วยท่าทีปกติ แต่ร่างสูงที่นั่งอยู่ตรงข้ามกลับจ้องผมเขม็งแบบต้องการค้นหาอะไรสักอย่าง ผมเลยแกล้งทำเป็นไม่สนใจเขาแล้วเริ่มตรวจอาการของดายุนทันที

 

"วันนี้พี่หมอมาเร็วจังค่ะ ธรรมดาจะมาอีกชั่วโมงนี่คะ" ก็ผมรู้น่ะสิ ว่าอีกชั่วโมงหนึ่งมันจะเป็นเวลาที่คุณดงอุนมาเยี่ยมน้องสาวของเขาทุกวัน ผมเลยรีบมานี่ไง แต่ก็คงไม่ทันแล้วละ ก็เขาเอาแต่จ้องผมอยู่นี่ไง

 

"วันนี้หมอมีนัดน่ะ เลยอยากตรวจคนไข้ให้เสร็จก่อน จะได้ไม่เป็นห่วง" ผมต้องแสร้งทำเป็นโกหกเพื่อเลี่ยงที่จะตอบความจริง แต่ดายุนสาวน้อยน่ารักกลับยิ้มให้ผมอย่าใสซื่อเพราะไม่รู้เรื่องอะไร ซึ่งมันทำให้ผมรู้สึกผิดกับเธอ

 

พี่ขอโทษนะ

 

"หึ คงจะนัดกับแฟนเก่าไว้สินะ" อยู่ๆร่างสูงก็ส่งเสียงหึในลำคอใส่ผม ก่อนจะพูดจาน่าเกลียดแบบนั้น ผมฟังแล้วก็คิดหนัก เขาต้องการประชดผมงั้นหรอ นี่เขาคิดว่าผมสำส่อนจริงๆใช่มั้ย

 

ผมกลายเป็นคนไม่ดีในสายตาคุณไปแล้วละสิ ถึงได้ไม่มีแม้แต่ความสุภาพแบบเมื่อก่อนกับผมเลย...คุณดงอุน

 

"มันเรื่องของผมครับ คุณไม่เกี่ยวคุณดงอุน" ผมพยายามกดเสียงให้ต่ำเพื่อระงับความโกรธไว้ก่อนจะเริ่มวัดชีพจรของดายุน แต่อีกคนกลับยังไม่เลิกถากถางผม

 

"นี่ก็คงคิดถึงกันมากสินะ ถึงต้องแอบนัดกันต่อ หึ"

 

อีกแล้ว! หยุดสักทีเถอะ!

 

"คุณดงอุน มันจะมากเกินไปแล้วนะครับ หยุดกล่าวหาผมแบบนั้นสักที ดายุน...หมอขอตัวก่อนนะ หมอจะให้หมอท่านอื่นมาตรวจต่อให้" ฟิวผมขาดลงทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น ผมเลยสวนกลับไปเหมือนกัน อย่าคิดว่าผมไม่สู้คน แต่ยิ่งคนที่ทำให้ผมผิดหวังแบบคุณต่างหากที่ผมยิ่งต้องสู้

 

ผมหันกลับมาหาแล้วลูบหัวดายุนเล็กน้อยเมื่อผมเห็นเธอทำสีหน้าตกใจที่เห็นผมว่าพี่ชายของหล่อน ผมเลยยิ้มให้เธออีกทีหนึ่งก่อนจะเดินออกจากห้องรวมหญิงอย่างรวดเร็วพร้อมกับเสียงสะอื้นของสาวน้อยตามมาเบาๆ

 

พี่ขอโทษนะดายุน แต่ถ้าให้พี่อยู่ต่อ พี่คงอึดอัดตายแน่

 

"คุณหมอโอเคไหมคะ"

 

"ไม่เป็นไรครับ ผมขอลาครึ่งวันเลยนะวันนี้ คุณไปเถอะ" ผมบอกกับพยาบาลเลขาผมแล้วถอดเสื้อกราวออกเมื่อใกล้ถึงห้อง ผมหยุดสูดลมเข้าปอดลึกๆเพื่อคลายความเครียดก่อนจะเข้าห้อง แต่พอผมเปิดประตูเข้าไปในห้องส่วนตัวของผมกลับเจอใครอีกคนที่ผมให้ความเครียดผมกลับมาทันที

 

"กีกวาง.."

 

"ซึงโฮ! นายมาได้ไง แล้วเข้ามาในห้องของฉันได้ยังไงกัน" ผมผงะถอยหลังอย่างตกใจเมื่อเจอร่างหนา แต่อีกคนกลับตรงเข้ามาดึงผมไว้แล้วลากเข้าห้องทันที ผมพยายามขืนตัวเองไว้ไม่ตามเข้าไปแต่เขาก็ยังคงดึงผมเข้าไปจนได้

 

"ทำไมทำหน้าเหมือนไม่อยากเจอฉันอย่างนั้นล่ะ ฉันคิดถึงนายนะ"

 

เอะ

 

ผมรีบเบี่ยงหน้าหลบจมูกโด่งที่จะเข้ามาหา ก่อนจะดันอีกคนออกห่าง แต่เขากลับรั้งเอวผมเข้ามาใกล้แล้วจับหน้าผมไว้แน่น

 

เหมือนเขาอยากจะให้ผมเลิกต่อต้าน

 

"พอเถอะซึงโฮ นายต้องการอะไรจากฉัน เลิกยุ่งกับฉันสักที" ทำไมอยู่ๆถึงอยากจะกลับมา ทั้งๆที่คนอย่างนายมันหยุดที่ใครไม่ได้ แล้วยังจะกลับมาทำให้ฉันเสียใจอีกอย่างนั้นหรอ

 

"อะไรกัน จะให้เลิกยุ่งได้ยังไง ฉันรักนายนะ"

 

"หยุด! นายไม่เคยรักฉัน! นายแค่อยากได้ฉันแล้วเอาไปอวดคนอื่นต่างหาก!!" อย่ามาพูดคำนั้นให้ฉันได้ยิน ไอ้คำว่ารักจอมปลอมของนาย! ซึงโฮ!!

 

'ประกาศ คุณหมอลีเชิญที่ห้องไอซียูด่วนค่ะ คุณหมอลีเชิญที่ห้องไอซียูด่วนค่ะ'

 

เกิดอะไรขึ้น

 

ทำไมถึงเรียกผมกระทันหันแบบนี้

 

"ปล่อยซึงโฮ ฉันต้องไปแล้ว!" ผมพยายามดิ้นให้หลุดออกจากอ้อมกอดนั้น แต่ร่างหนากลับผลักผมลงกับโซฟาแล้วขึ้นคร่อมทับร่างผมทันที

 

"ช่างมันเถอะหน่า วันนี้ฉันอุตส่าห์มาหานายนะ"

 

'ประกาศ คุณหมอลีเชิญที่ห้องไอซียูด่วนค่ะ คุณหมอลีเชิญที่ห้องไอซียูด่วนค่ะ'

 

"ซึงโฮ! หยุด!"

 

ไม่! อย่าทำแบบนี้

 

มือหนาจับมือผมไว้เหนือหัวก่อนจะใช้มืออีกข้างล้วงเข้าไปในเสื้อเชิตของผมแล้วสะกิดหัวนมเม็ดเล็กพร้อมกับจมูกโด่งเข้ามาดอมดมที่ซอกคอขาวจนผมเสียวที่ท้องน้อยวาบ แต่ไม่ว่าผมจะทำยังไงก็ไม่สามารถหลุดออกจากเขาได้

 

"พอ! ซึงโฮหยุด!"

 

"กลิ่นนายนี่หอมแบบสะอาดๆดีจังแหะ"

 

"ไม่! ซึงโฮ!!!"

 

ปัง!

 

"คุณหมอลี! ช่วยดายุนด้วย!!!"

 

ห๊ะ!!

 

ไม่จริง!

 

"คุณดงอุน!!!"

 

ไม่นะ! ได้โปรด...ขอให้คนที่เข้ามาเห็นภาพอุบาจนี้ไม่ใช่คุณทีเถอะ...ผมขอ คุณดงอุน

 

 

 

 

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

 

"DuSeop"

 

 

 

"ปล่อยนะเว้ยไอ้แก่! มึงจะทำอะไร ปล่อย!"

 

"เรียกฉันว่าแก่อีกแล้ว...กูแก่ตรงไหนวะ" มันว่าผมแล้วสถบกับตัวเองเบาก่อนจะเหวี่ยงผมลงจากหลังมันอย่างแรง

 

ตุบ

 

"โอ๊ย! เจ็บนะเว้ยไอ้ง้าว! " บอกให้ปล่อยไม่ได้ให้เหวี่ยงเว้ย มึงหูหนวกรึไง หรือแก่จนหนังมันยานเลยปิดหูมึง ไอ้เหี้.ย!

 

"ไอ้ง้าว...มีคำใหม่มาอีกแล้วแหะเด็กสมัยนี้" แล้วดูมันดิ มันยังทำหน้ายียวนใส่ผมอีกด้วย อยากจะอาละวาดให้โลกแตกจริงเว้ย ขัดใจ!

 

"เห้ยๆ มึงจะทำไร!"

 

ใจสั่นเลยครับ เมื่อมันถอดเอาเนคไทน์มันออกจากคอแล้วตรงเข้าคว้ามือผมไว้ มันจับตัวผมยกขึ้นให้ชิดกับหัวเตียงก่อนจะผูกข้อมือผมติดกับหัวเตียงไว้แน่น แน่นจนเลือดยังไม่สามารถไหลผ่านได้

 

"ปากดีให้ตลอดละกันไอ้เด็กเวร ยิ่งด่าฉันมากเท่าไหร่ นายก็ต้องทำให้ฉันสนุกมากขึ้นเท่านั้น แล้วจะได้รู้กัน...ว่าไอ้แก่อย่างฉันนี่มันแก่ยังไง!"

 

"อ๊ะ...ไม่!"

 

แขวก!!!

 

มันกระชากเสื้อผมจนหลุดติดมือก่อนจะเห็นแผ่นอกบางขาวสีน้ำนมพร้อมกับเม็ดทับทิมเล็กสีสวย อีกคนเองชะงักกึกทันทีเมื่อเห็น มันจ้องอยู่นานก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อก ผมเห็นท่าทางแบบนั้นก็ต้องบิดตัวหนีสายตามัน แต่มันก็ดันจับผมพลิกกลับมาแล้วจับกดไว้แน่น

 

"ปล่อยนะเว้ย!! ไอ้เหี้.ย!"

 

เจ็บ

 

กลัว

 

ความรู้สึกที่ผมมีตอนนี้ให้ผู้ชายคนนั้น

 

"ซ่อนรูปนี่หว่า แบบนี้ค่อยน่าเล่นด้วยหน่อย"

 

พรืด!

 

"เห้ย!" มือใหญ่แกะกระดุมกางเกงผมออกแล้วดึงรวดเดียวจนหลุดออกจากบั้นท้ายของผม ก่อนที่มือหยาบนั้นจะแหวกขาผมออกกว้าง

 

"อย่ามองนะ ฮึก พอแล้ว ปล่อย ปะปล่อยกูไป" ไม่ไหวแล้ว ผมกลัว ผมกลัวผู้ชายคนนี้ เขาจะทำอะไรผม ทำไมเขาต้องมองผมด้วยสายตาแบบนั้นด้วย

 

"ปล่อย!!!"

 

"หึ ตรงนั้นของนายนี่สวยชะมัดเลยวะ สวยจนอยากจะทำให้มันแปดเปื้อน นายว่ามั้ย"

 

หยาบคาย!

 

ทุเรศ!

 

มันพูดเนิบๆก่อนก้มลงตวัดปลายลิ้นไปทั่วแผงอกลงไปถึงหน้าท้องผม

 

"ไอ้เหี้.ย!!! ปล่อยกูนะเว้ย มึงมันโรคจิต กูเกลียดมึง!!" ผมปล่อยคำด่ามากมายแข่งกับเสียงสะอื้นของผมเอง ก่อนจะพยายามหุบขาตัวเองที่โดนแหกออกกว้าง แต่ไม่ว่าจะทำยังไง มันก็คงยังจ้องอยู่แค่ตรงนั้น...ตรงช่องทางนุ่มร้อน

 

"'เกลียด' ใช้คำได้รุนแรงดีนะ แต่ก็เท่านั้นแหละ เพราะฉันเริ่มสนุกกับร่างกายของนายขึ้นมาแล้ว ช่วยตอบสนองฉันด้วยละกัน...ยัง โย ซอบ"

 

"อ๊ะๆ ไอ้บ้า!! ปล่อยนะเว้ย อย่าจับ! ไอ้เหี้.ย!" ไม่ว่าจะด่ายังไงมันก็ไม่ยอมปล่อยผม กลับเอามือสากอันน่าขยะแขยงของมันมาลูบที่เอวผมมันวนไปวนมาหลายครั้งก่อนจะลับหายเข้าไปคลำที่ของสงวน ผมเลยพยายามใช้เรี่ยวแรงที่มีบิดเอวหนีแต่มันก็ล็อคไว้ได้ก่อนจะสอดนิ้วเรียวยาวเข้าไปในรูร้อนนั้นช้าๆ ผมชะงักกึกก่อนจะขมิบนิ้วนั้นถี่รัวเมื่อรู้สึกเจ็บแต่อีกคนกลับดันเข้าไปจนสุดนิ้วแล้วกดเข้าจุดที่ทำให้ผมต้องหลับตาลงทันที

 

เจ็บ!

 

หัวใจผมหล่นวูบไปอยู่ปลายเท้า เมื่อนิ้วเรียวถูกชักเข้าชักออกอย่างต่อเนื่อง แล้วมันก็เลื่อนมือลงไปสัมผัสส่วนอ่อนไหวของผมเบาๆอีกครั้ง ผมสะดุ้งเฮือก เผลอจับหัวมันไว้ ขาก็กางกว้างอัตโนมัติ

 

"อ๊ะ...."

 

"รู้สึกดีรึไง"

 

ไม่! ผมไม่ได้รู้สึกบ้าๆแบบนั้นนะ

 

"ไม่เอานะ พอแล้ว...เอาออกไป!!"

 

"หึ..."

 

ณ ตอนนั้นเองที่มันเหมือนมีน้ำแข็งก้อนใหญ่หล่นมาทับผมทั้งตัวเมื่อมันยิ้มเยาะเหมือนสมเพชผม มันทำให้ผมรู้สึกชาไปทั้งตัวจนไม่สามารถขยับไปไหนได้

 

"นิ่งเชียวไอ้หนู ชอบรึไง"

 

ชอบ...มึงพูดคำนั้นออกมาได้ยังไง มันรู้สึกขยะแขยงต่างหาก ขยะแขยงมือและสีหน้าทุเรศๆของมึงทั้งหมด

 

กูเกลียดมึง!

 

ถ้าหลุดไปได้ มึงกับกูต้องได้เห็นดีกันแน่

 

แต่ตอนนี้...ผมอยากเจอพ่อแล้ว

 

"เห้ยๆ นี่นายร้องไห้!"

 

ฮึก

 

ไม่ ได้ ร้อง สัก หน่อย ฮือ......

 

ใครก็ได้เอาผมออกไปให้พ้นๆมือหยาบนี่สักที จะทนไม่ไหวแล้ว

 

"โยซอบๆ เฮ้..ไม่ร้องหน่า ผู้ชายเขาไม่ร้องกันนะเว้ย แม่.ง! เป็นเรื่องจนได้" มันบ่นใส่ผมเสียงดัวก่อนจะถอนนิ้วออกจากตัวผมทั้งหมด ร่างหนายืนอึ้งอยู่สักพักแล้วรีบตรงเข้ามาแกะเนคไทให้หลุดออกจากข้อมือ แต่พอผมเป็นอิสระได้เท่านั้นแหละ ผมก็รีบถอยกู่ไปที่หัวเตียงแล้วคว้าผ้าห่มมาห่อตัวผมไว้จนมิดทันที

 

นี่ปลอดภัยแล้วใช่มั้ย

 

"นายโอเคไหม"

 

เพี้ยะ!!!

 

"ไม่ต้องมายุ่ง มึงมันน่ารังเกียจ กูเกลียดมึงที่สุด ไอ้ยุนดูจุน!!" ผมปัดมือที่พยายามจะเข้ามาจับหน้าผมออกแล้วกร่นด่าด้วยความโกรธที่มีอยู่ทั้งหมด มันเองก็ชะงักเล็กน้อยแต่ก็ยอมที่จะถอยลงจากเตียงไป

 

"ฉันขอโทษ..."

 

"ไม่ต้องมาพูดคำนั้นกับกู มึงไม่มีสิทธิจะทำอะไรแบบนี้กับกูด้วยซ้ำ มึงมันทุเรศ!"

 

ฮึก เกลียด...เกลียดจนอยากจะอ้วก

 

"โยซอบ นายอย่าร้องสิ"

 

"ออกไป!!! ออกไปให้พ้น ไอ้บ้า!" คราวนี้ผมคว้าโครมไฟที่หัวเตียงแล้วเขว้งใส่มันอย่างบ้าคลั่ง โดยมันเองก็ยังสามารถหลบผมได้เหมือนมันเป็นเรื่องเล็ก แต่มันทำให้ผมโกรธมากขึ้นไปอีก โกรธจนอยากจะหักคอมันให้รู้แล้วรู้รอดไปซะ!

 

"โยซอบ นายหยุดร้องก่อน แล้วฉันจะไป" มันเองก็ยังคงพยายามจะให้ผมหยุดร้องโดยที่ท่าทางมันร้อนรนมากเหมือนรู้สึกผิด แต่ความรู้สึกผมตอนนี้มันกู่ไม่กลับแล้ว

 

"ถ้ามึงไม่ไป กูจะไปเอง!" ผมยื่นคำขาดแล้วลุกออกจากเตียงทันที ผมคว้าเสื้อผ้าของผมที่มันขาดรุ่งริ่งนั้นมาใส่ก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องนั้น แต่อีกคนกลับคว้าแขนผมไว้แล้วดึงเข้ามาหาตัวได้โดยง่ายจนผมเซใส่อกมันอย่างแรง

 

"จะไปไหน" ยังจะถามอีกหรอ มึงทำขนาดนี้กูคงจะอยู่รอให้มึงบ้าขึ้นมาแล้วข่มเหงกูอีกรึไง ไม่มีทาง

 

"ไม่ต้องมายุ่ง!"

 

"นี่! มีเหตุผลหน่อยสิ สภาพนายอย่างนี้คงไม่พ้นเด็กๆข้างนอกหรอก"

 

"เพราะมึงคนเดียว เพราะมึง...ฮือๆ"

 

ไม่ไหวแล้ว อยากออกไปจากที่ี่นี่

 

"ไม่เอาหน่าโยซอบ อย่าทำแบบนี้ ฉันใจไม่ดีนะ" มันดึงผมเข้าไปกอดแล้วลูบหลังผมขึ้นลง มันคงอยากให้ผมหยุดร้อง ซึ่งผมเองก็พยายามกลั้นมันอยู่ แต่ยิ่งมันโอ๋ผมมากเท่าไหร่ ผมก็หยุดไม่ได้สักที

 

"ปล่อย กูจะกลับบ้าน แล้วกูจะเอาเงินมาคืนมึงแน่ ไม่ต้องกลัวไปหรอก" ผมผลักมันออกจากตัวผมอย่างแรงจนมันล้มหงายหลังลงไปกับเตียง ผมเห็นอย่างนั้นเลยรีบวิ่งออกมาจากห้องด้วยสติที่เหลืออยู่ แต่พอมาถึงหน้าห้องของมัน ผมกลับเจอผู้ชายในชุดสูทดำหน้ากลัวสี่ห้าคนเฝ้าอยู่หน้าห้อง พวกเขามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะแสยะยิ้มจนขนหัวผมลุกพรึบ ผมเลยรีบวิ่งกลับเข้ามาในห้องแล้วปิดประตูล็อคทันที

 

น่ากลัว

 

"ไม่ต้องไปไหนหรอก ยังไงนายก็ออกไปไม่ได้"

 

"ทำไม" แค่รออีกหน่อย ให้ผมพร้อม...แล้วผมก็จะออกไปได้

 

"ก็นายเป็นคนใช้ของฉันไง แล้วตอนนี้ฉันก็ไม่ได้อนุญาตให้นายไป จนกว่าฉันจะเบื่อนาย ยังโยซอบ"

 

จนกว่าจะเบื่อผมงั้นหรอ...แล้วมันอีกนานแค่ไหน

 

นี่เป็นเพราะความคิดบ้าๆของผมแท้ๆที่ทำให้ต้องตกมาอยู่ในสภาพแบบนี้ ไม่น่าเลย...

 

แต่บ้าที่สุด...ตอนนี้ผมชักกลัวผู้ชายคนนี้ขึ้นมาจริงๆแล้ว

 

ผู้ชายที่ชื่อยุนดูจุนคนนี้

 

"เข้าใจไหม ว่าตอนนี้ฉันกำลังสนุก"

 

 

 

 

<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><> 

 

 

130904

 

เม้นด้วยนะคะรีดเดอ ^^*