[Fic Beast] How much? “ค่าตัวนาย..เท่าไหร่กัน?”

By nooonaa
 
 
 How to love? : JunHyung with HyunSeung P.1
 
คนในวงการนี้มันเชื่อใจกันไม่ได้
 
คนในวงการนี้ต้องสั่งสอนถึงจะจำ
 
คนในวงการนี้มันรักใครไม่เป็น
 
ดังนั้นการอยู่ตัวคนเดียวจึงจะปลอดภัยที่สุด
 
แต่ผมกลับละกฏพวกนั้นไว้ข้างหลัง แล้วเกี่ยวเอาหัวใจของใครบางคนมาครอบครองไว้ และนั่นคือจุดเริ่มต้นชีวิตใหม่ของผู้ชายเลวๆอย่างผม ที่ทำให้ผู้ชายที่มีหัวใจสีดำกลายเป็นสีแดง
 
ทุกอย่างในโลกนี้มันช่างโหดร้ายและน่าขยะแขยง ทุกคนเอาแต่โกหกและหลอกลวงเพื่อความสุขและอำนาจ ผมมองสิ่งเหล่านั้นเหมือนกับมันเป็นเรื่องตลก เพราะทุกอย่างผมสามารถทำให้มันมาอยู่ในมือได้เพียงใช้แค่เงิน แต่มีเพียงสิ่งเดียวที่ผมไม่อยากจะใช้อำนาจของเงินเข้าไปแลกเพื่อให้ได้มาครอบครอง เพราะผมอยากจะทำทุกอย่างให้เด็กคนนั้นรักผมเหมือนที่ผมกำลังมี
 
จางฮยอนซึง...เด็กหนุ่มที่น่าหลงใหล
 
ใบหน้าสวยใสที่ชอบเขินอายเวลาผมมอง และเรือนร่างขาวเนียนสะโอดสะองอย่างกับหญิงสาว มันช่าง....
 
ช่างบอบบางน่าทะนุถนอม
 
และช่างไร้เดียงสาจนอยากจะทำให้แปดเปื้อน
 
แต่ทุกอย่างที่เด็กคนนั้นมี มันกลับทำให้ผมอยากจะเก็บไว้ที่ตัวไม่ให้ห่าง และไม่อยากจะให้สิ่งใดมาทำอันตรายกับเด็กคนนี้ได้
 
ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้นายอยู่กับฉันทุกวินาทีจนนายหมดลมหายใจ
 
ผมเฝ้ามองเด็กคนนี้มาตลอดตั้งแต่ยังมีชีวิตปกติทั่วไป มีครอบครัวแสนสุขและอนาคตที่สดใส แต่แล้ววันหนึ่งไอ้สารเลวนั่นก็ทำให้ชีวิตที่สดใสของเด็กคนนี้เปลี่ยนไป มันกล้าที่จะฆ่าน้องชายกับน้องสะใภ้ตัวเองได้หน้าตาเฉยเพียงแค่ต้องการทรัพย์สมบัติที่มี พอมันได้มรดกของเด็กคนนั้นไว้ครอบครอง มันก็เอาไปใช้หนี้และเล่นการพนันจนหมดตัว สุดท้ายสมบัติที่เหลืออยู่มันก็เอาไปขาย
 
ใช่...มันขายนางฟ้าตัวน้อยของผม
 
แล้วผมก็จะไม่มีทางปล่อยให้มันใช้ชีวิตสงบสุข รวมถึงทุกคนที่เกี่ยวข้อง
 
เมื่อผมตามไปประมูลนางฟ้าตัวน้อยของผมจนได้และสั่งให้เก็บกวาดพวกโสมมให้หายไปจากโลกใบนี้ เพราะผมไม่ต้องการให้ชีวิตที่มีค่าของคนนั้นต้องมาใช้อากาศร่วมกับมัน พวกที่ทำให้หัวใจผมต้องเจ็บปวด
 
แต่พอผมได้สัมผัสร่างกายแสนสวยนั้น มันก็ทำให้ผมทนต่อความเถื่อนดิบภายในตัวไม่ได้สักนิด ผมใช้โอกาสที่อีกคนกำลังทุกข์ทรมานนั้นมาสนองตามต้องการของตัวเอง ผมเชยชมร่างนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนอิ่มเอมใจ แต่มันทำให้ผมทุกข์ทรมานแทน เพราะหลังจากนั้นผลของการกระทำที่เห็นแก่ตัวก็ตามมา...เด็กคนนั้นเกลียดผม
 
ทุกครั้งที่เข้าใกล้ มันจะตัวสั่นเหมือนกลัวผมมาก ผมมองภาพตรงหน้าแล้วอยากจะฆ่าตัวเองให้ตาย เพราะผมทำให้เด็กไร้เดียงสาคนนี้แปดเปื้อน แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมจะไม่มีทางปล่อยมันไปจากชีวิตผมแน่
 
เพราะผมคงตายทั้งเป็นแน่ถ้าชีวิตนี้ต้องขาดมันไป
 
และแล้ววันหนึ่งนางฟ้าตัวน้อยของผมก็ค่อยๆเริ่มเปลี่ยนไป มันไม่ขัดขืนไม่ต่อต้านและยอมผมทุกอย่างที่ผมอยากจะทำ ถึงตัวเองจะกลัวและเขินอายขนาดไหนก็อดทน เพราะมันกลัวแค่ผมจะโกรธ
 
แล้วคืนนั้นมันก็เกิดขึ้น คืนที่มันรุกผมอย่างร้อนแรงซึ่งเล่นเอาไฟในตัวผมโหมกระหน่ำจนแทบอยากจะขย้ำร่างบางให้แหลกคามือ มันใช้ร่างกายที่ผมหลงมายั่วยวนจนแทบคลั่ง และขอคำสัญญาที่จะไม่ทิ้งตัวเองไปไหน แค่นั้นมันก็ทำให้ผมเริ่มเข้าใจ ว่านางฟ้าตนนี้กำลังหลงรักซาตานอย่างผมเข้าให้แล้ว
 
แล้วเมื่อซาตานอย่างผมได้สิ่งที่ต้องการมากที่สุดในชีวิต ก็ย่อมตอบสนองทันที
 
ผมจะทำทุกอย่างให้มันมีความสุข
 
แต่แล้ววันที่ผมกลัวที่สุดในชีวิตก็มาถึง วันที่คู่อริคิดเล่นไม่ซื่อ มันจับกล่องดวงใจของผมไปแล้วทรมารร่างกายแสนบอบบางนั้นจนผมแทบคลั่ง ในหัวใจตอนนั้นมันสั่งออกมาจนสุดเสียงให้ทำทุกอย่างเพื่อให้ไอ้พวกบ้านั้นหยุด แต่สมองก็สั่งให้อยู่นิ่งๆเพราะกลัวมันจะเป็นอันตรายมากกว่าเดิม ตอนนั้นผมยอมแลกทุกอย่างที่มีเพื่อมัน แต่สิ่งที่ผมหวงแหนที่สุดกลับไปกระตุ้นอารมณ์สัตว์ป่าอันโหดร้ายของพวกมันเข้า
 
มันอยากจะเชยชมร่างกายแสนสวยนั้นเหมือนกับผม
 
และนั่นก็คือจุดจบจองพวกมัน
 
ผมปล่อยซาตานที่อยู่ในตัวพุ่งทะยานไปคว้าร่างบางให้กลับมาอยู่ในอ้อมกอด ถึงแม้จะโดนรุมเท่าไหร่ผมก็จะไม่ยอมปล่อยแน่ และสิ่งที่ตามมาจากนั้นก็คือ...ผมจะไม่มีวันให้นางฟ้าของผมจะต้องมาเจอเรื่องโสมมแบบนี้อีกต่อไป
 
พอผมได้ดวงใจกลับมาอยู่กับตัวแล้วนั้น มือซ้ายและมือขวา(ดงอุนและดูจุน)ที่แสนจะจงรักษ์ภักดีต่างก็เข้ามาช่วยกันจัดการพวกเห็บพวกไรให้หายใบจากโลกใบนี้จนสิ้น ผมสั่งให้พวกมันถอนรากถอนโคนไม่ให้เหลือซากและไม่สามารถกลับมารอบกัดพวกเราอีกครั้ง และเมื่อเรื่องทุกอย่างจบ ผมก็รีบกลับไปหาอีกคนที่ห้องของตัวเองทันที แต่ผมกลับพบร่างบางนอนทรมานเพราะฤทธิ์ยาในอ่างน้ำ ตัวมันสั่นและซีดเซียวจนผมแทบหยุดหายใจ ก่อนเสียงหวานจะร้องหาผมให้ช่วยทำให้ตัวเองพ้นจากความทุกข์นี้สักที
 
ผมเลยจัดการสนองความต้องการให้จนอาการเริ่มดีขึ้น แต่ร่างบางก็ยังคงขอให้ผมทำอีกอยู่หลายครั้งจนน่าสงสาร เพียงแค่นั้นผมก็ปวดใจจนแทบกระอักเลือด ทำไมชีวิตที่แสนสวยดวงนี้ถึงต้องมาเจอเรื่องบ้าๆแบบนี้ด้วย
 
ผมต้องไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก และทางเดียวที่จะทำให้เป็นอย่างนั้นได้ก็คือ...ชีวิตนั้นต้องไม่มีผม
 
ผมเตรียมเรื่องราวทั้งหมดว่าทุกอย่างเป็นเพราะมันที่ทำให้ผมพิการ และพยายามขับไล่ไสส่งอย่างไม่ใยดี ถึงแม้จะปวดใจมากก็เถอะแต่มันก็ต้องทำ เพื่อความสุขของมันเอง แต่ไม่ว่าจะทำยังไง ร่างบางก็ยังดื้อด้านที่จะอยู่ มันยอมทำทุกอย่างเพียงขอให้ได้อยู่เคียงข้างผม แม้ต้องแลกด้วยชีวิต
 
และนั่นคือจุดจบของเรื่องนี้...นางฟ้าแสนสวยของผมจบชีวิตด้วยการฆ่าตัวตาย เลือดสีแดงสดที่ไหลอาบข้อข้อเล็กพร้อมกับน้ำตานองหน้านั้นก็ทำให้ผมแทบบ้า เป็นเพราะผมคนเดียว เพราะผมคนเดียวที่ทำให้มันต้องมาเจ็บปวดขนาดนี้
 
ดังนั้นมันต้องเลิกเจ็บและกลับมาอยู่ด้วยกัน
 
ไม่นานทีมแพทย์ก็สามารถนำคนที่ผมรักกลับมาหาผมจนได้ ถึงแม้จะโล่งอกที่ร่างกายแสนสวยนี้จะยังคงมีหัวใจดวงน้อยๆเต้นอยู่ภายใน แต่จิตวิญญาณมันกลับไม่ยอมกลับมาหาผมด้วย มันเอาแต่นอนเป็นเจ้าชายนิทราอยู่บนเตียงนั้นโดยไม่คิดถึงใจผมเลยสักนิด ว่าผมจะทรมานขนาดไหนที่ทำได้แค่มองคนที่ตัวเองรักกำลังจะตาย ผมเฝ้าขอโทษร่างบางที่ไร้ชีวิตนั้นอยู่ทุกวัน และเฝ้าขอให้มันกลับมา ผมยอมแลกทุกอย่างแม้แต่ชีวิตเลวๆของผมคนนี้ แต่ไม่ว่าจะทำยังไง ทุกอย่างก็มืดมน...และดูเหมือนจะไร้ความหวัง
 
จนกระทั่งวันหนึ่งผมได้พบเด็กชายตัวเล็กหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งหนึ่งที่ผมเป็นผู้อุปการะอยู่ เด็กคนนั้นเหมือนกับช่วยให้ชีวิตผมมีความหวัง เพียงแค่ดวงตาใสเป็นประกายกำลังจ้องมองผมอย่างสงสัย แต่มันกลับเหมือนดวงตาหวานสวยของใครอีกคนที่ผมเฝ้ารอ และนั่นก็ทำให้ผมมีความสุขอีกครั้ง ผมรับเด็กชายตัวน้อยอายุเพียงแค่หนึ่งขวบมาดูแล โดยมีผมทำหน้าเป็นปาป๊าและมีนางฟ้าแสนสวยของผมเป็นมาม๊า ช่วยกันดูแลคุณหนูอิลฮุนแสนดื้อให้เติบโตขึ้น
 
แต่เวลากลับผ่านไปช้าๆอย่างไร้ค่าพร้อมกับความทรมานใจของผม ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีร่างบางก็ยังไม่ตื่น จนลูกชายแสนดื้อเริ่มถามถึงมาม๊าแสนสวยของตัวเอง ผมเลยต้องโกหกว่ามาม๊าแสนสวยของเขานั้นกำลังหลับและอีกไม่นานเธอก็จะตื่น แต่มันดันผ่านมาตั้งห้าปี ห้าปีที่ร่างไร้ชีวิตนั้นปล่อยให้สองพ่อลูกที่น่าสงสารนี้อยู่กันเพียงลำพัง
 
และแล้ววันแห่งความสุขของผมกับลูกชายตัวน้อยก็มาถึง มันเป็นวันเกิดที่แสนเจ็บปวดแบบนั้นตลอดห้าปี แต่ไม่รู้ทำไมมันถึงเจ็บปวดจนน้ำตาไหล เหมือนกับว่าอีกคนจะไม่ยอมตื่นขึ้นมาหาผมอีก...ตลอดไป ผมร่ำไห้จนหมดศักดิ์ศรีเจ้าพ่อเงินกูมหาโหดเพียงแค่อยากให้เด็กคนนั้นกลับมา ถึงแม้ความหวังจะริบรี่ก็เถอะ แต่ดูเหมือนครั้งนี้พระเจ้าจะเห็นใจกับคำขอของผม ท่านยอมปล่อยให้นางฟ้าของผมตื่นขึ้นมา และยังคงกลับมาพร้อมกับความรักที่มีต่อกันเหมือนเดิม และนั่นคือความสุขที่สุดเท่าที่ผมเคยมี
 
ความสุขที่ซาตานอย่างผมจะพบ...จนวันตาย
 
 
 
 
"อ๊ะ บะเบาๆสิครับ อะ คุณจุนฮยอง ผะ ผมเจ็บ"
 
พรั่บๆๆ สวบๆๆ
 
"อ่าาาา...." ให้ตายเถอะ ทำไมผมถึงโหยหาร่างกายที่หอมหวานร่างนี้จนแทบบ้าแบบนี้
 
"อ๊ะๆๆ ตะตรงนั้น ครับ อ๊ะๆ...."
 
ผมใส่แรงเข้ากระแทกช่องทางอุ่นตรงหน้าไม่ยั้งพร้อมกับบีบเค้นทุกส่วนอย่างหื่นกระหาย ยิ่งภายในที่ไม่ได้ถูกเชยชมมานานเกือบห้าปีก็ยิ่งทำให้ผมแทบบ้า มันทั้งโอบรัดแน่นก่อนจะตอดดุ้นผมถี่ยิบ เล่นเอาผมถอนและสวนกลับเข้าไปด้วยยากความลำบาก แต่ถึงลำบากผมกลับมีความสุขอย่างที่สุด
 
พอรู้สึกเมื่อยกับการควบอีกคนอยู่นานผมก็จัดการอุ้มร่างบางที่ยังซีดเซียวเพราะพิษไข้ให้ขึ้นมาอยู่ด้านบน ก่อนจะร้องขอให้อีกคนช่วยให้ผมขึ้นไปถึงสวรรค์ แต่เพียงแค่นั้นใบหน้าสวยก็ขึ้นสีระเรื่อก่อนจะทรุดตัวลงซบไหล่ผม ทั้งๆที่ส่วนแกนกายยังคงเชื่อมอยู่ภายใน
 
"คะคุณจุนฮยอง ผมไม่ไหว อะ..." เสียงหวานบอกอย่างเขินอายแต่ก็ยังคงขยับช่วงล่างเหมือนอึดอัด ผมเลยจับสะโพกมนเนียนให้หมุนวนช้าๆจนเริ่มเข้าที่แล้วค่อยๆช่วยยกร่างบางขึ้นก่อนจะกดสวนกลับลงมาอย่างแรง
 
"กรี๊ดดด อ๊าาาาาา...."
 
เสียงกรีดร้องเพราะความเจ็บเสียงดังลั่นห้องการผมจะรู้สึกถึงของเหลวที่ไหลสวนออกมา ผมเลยหยุดแล้วรีบคลำดู มันคือเลือดที่คงมาจากการเสียดสีแล้วฉีกขาดเมื่อกี้แน่ ยิ่งอีกคนหายใจหอยถี่ผมก็ยิ่งรู้สึกผิด เพราะผมลืมไปว่าอีกคนไม่ได้ทำมานาน
 
"เจ็บมากมั้ย..." ผมประคองร่างขาวเนียนเข้าอกก่อนอีกคนจะกอดคอผมแน่น ผมเลยกดจมูกไล้ไปตามซอกคอผอมก่อนอีกคนจะส่ายหน้า
 
"มะ ไม่เจ็บครับ...อะ" ถึงปากจะบอกไม่เจ็บแต่ด้านหลังกลับดูดแท่งร้อนของผมใหญ่ ผมเลยจับร่างบางให้นอนหงายก่อนจะเอาหมอนใบนุ่มเข้ามาหนุน
 
"แน่ใจนะ เพราะฉันจะไม่ยอมหยุดแน่"
 
"คะครับ ระ รีบทำเถอะครับ ผะผมทนไม่ไหวแล้ว" เสียงหวานเริ่มแหบเพราะครางมานาน ผมเลยค่อยๆเคลื่อนเอวตัวเองออกแล้วค่อยๆกดเข้าไปใหม่ช้าๆ แต่ทุกครั้งผมจะแยงซ้ายแยงขวามหาจุดเสียงของอีกคนจนขาเรียวก็แหกออกกว้างกว่าเก่า แล้วครางซีีดอย่างสุขสมจนผมต้องค่อยๆเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นเรื่อยๆ
 
"อ๊ะๆๆๆ คะ คุณ อะ จุนฮยอง...ระเร็วอีก"
 
พรั่บๆๆๆๆ สวบๆๆๆ
 
อืม รัดแน่นจังวะ
 
"อ่า ฮยอน ซึง แน่น แน่นมาก" ไม่ว่าจะกี่ครั้งก็แน่นจนหยุดไม่ได้ ยิ่งหัวปลายบานนั้นขุดกับผนังอุ่นด้านในก็ยิ่งอยากทำให้มันฉีกขาด เลยต้องทุ่มแรงใส่เข้าไปไม่ยั้ง จนอีกคนต้องร้องซี๊ดเหมือนจะขาดใจ
สวบๆๆๆ
 
พรั่บๆๆๆๆ
 
สวย ร่างกายนี้มันช่างสวยจริง
 
"อะ อะ อ๊าาาาาาา....." สิ้นเสียงหวานร่างบางก็กระตุกถี่ก่อนจะปล่อยน้ำรักสีขาวพุ่งเลอะเต็มไปหมด ผมเลยค่อยๆหยุดสวนแกนร้อนแล้วดึงออกทั้งๆที่ตัวเองยังไม่ถึงสวรรค์ เพราะช่องทางรักของคนข้างใต้มันทั้งแดงและฉีกขาดจนน่่าสงสาร แถมแผ่นออกบางขยับขึ้นลงเหมือนหายใจไม่ทันนั่นอีก ผมเห็นแล้วทรมานต่อไม่ลง
 
อาจจะเป็นเพราะมันกำลังป่วย ถึงรองรับอารมณ์ผมได้เพียงแค่นี้
 
"คุณจุนฮยอง...จะไปไหนครับ" แต่ยังไม่ทันที่ผมจะถอนแกนออกหมด อีกคนก็ถามเสียงหวานก่อนจะมองผมด้วยสายตาหวานเยิ้มอย่างเชิญชวน ผมเลยตรงเข้าไปจูบพร้อมกับที่แกนผมค่อยๆมุดเข้าไปในถ้ำอุ่นใหม่
 
"อืม..."
 
"วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวนายจะไม่ไหว" พอผมถอนริมฝีปากออกก่อนบอกกับอีกคนอย่างใจเย็น ถึงแม้ในใจจะอยากสวนกระแทกให้หายอยาก แต่ก็ต้องอดทน
 
"แต่คุณยังไม่ได้ปล่อยเลยนะครับ" ใบหน้าสวยเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆเมื่อพูดประโยคนั้น มันก็แน่น่ะสิ ก็นายไปแล้วตั้งสองครั้งทั้งๆที่ฉันยังไม่ไปถึงไหน มันก็สมควรจะอายบ้างอะนะ
 
"ช่างมันเถอะ นายพักผ่อนซะ" ผมก้มลงหอมแก้มนิ่มนั้นอีกครั้งก่อนจะดึงแกนใหญ่ออกมาจนหมด แต่พอถอนออกมาได้มันกลับรู้สึกปวดหนึบยังไงก็ไม่รู้ ผมเลยต้องคว้าแท่งยาวของตัวเองขึ้นสาวอย่างเร็วแต่ก็ยังคงไม่สามารถพามันไปถึงฝั่ง จนสุดท้ายมือเล็กที่มองผมอยู่นั้นก็เข้ามาคว้ามันไปก่อนจะใช้ปากบางเล็กเข้าครองงำทั้งแท่งจนหมด
 
"ฮยอนซึง! ไม่ต้องทำหรอก เดี๋ยวฉันจัดการเอง" ผมร้องเสียงหลงอย่างตกใจแต่ร่างบางก็ยังคงดื้อไม่ฟังก่อนจะคว้ามือผมให้ไปลูบยอดอกเม็ดเล็กของตัวเอง ผมเลยปล่อยให้อีกคนทำก่อนจะขยี้เม็ดอกนั้นเบาๆ
 
"อะอ๊า...ซี๊ดดด อะ อย่างนั้นแหละ แรงๆ" ยิ่งอีกคนเม้มให้ผมก็ยิ่งกดหัวอีกคนเข้าไปจนถึงลิ้นไก่ แต่มันยังคงเหลืออีกครึ่งที่ยังเข้าไปไม่หมดจนอีกคนต้องค่อยๆถอนออกแล้วเลื่อนมาเลียทั้งแท่งจนฉ่ำ
 
"อืม... ม๊วบๆๆ อื่อ...แผล่บๆ..."
 
อะ อ่า โคตรจะเสียวเลยว่ะ
 
"แรงๆ อย่างนั้น อืม...." มันม๊วบแกนไปก็ชำเรืองหน้าผมไปก่อนผมจะเห็นอีกคนค่อยๆเอานิ้วเรียวตัวเองแหย่เข้าไปทางด้านหลังแล้วชักเข้าชักออกเหมือนมีอารมณ์ตาม ผมเลยเอื้อมมือไปดึงนิ้วเล็กนั้นออกและแทนนี้ด้วยสองนิ้วตัวเองเข้าไป
 
"อะ...." ร่างบางข้างหน้าสะดุ้งตกใจเล็กน้อยก่อนจะกลับมาเม้นที่หัวแดงต่อ ทั้งลิ้นทั้งมือที่ช่วยกันปรนเปรอให้ผมจนถึงฝั่งก่อนผมจะรีบดันหน้าอีกคนออกแล้วปล่อยน้ำรักให้พุ่งออก ผมกระตุกสองสามทีก่อนจะสาวรีดมันออกให้หมด โดยที่มีอีกคนนั่งมองแกนผมแล้วเลียปากตัวเองแผลบ
 
"หึ...มองแบบนั้นหมายความว่าไง"
 
"เอ๊ะ...ป่าวมองนะครับ" มันรีบปฏิเสธก่อนจะหันใบหน้าแดงก่ำหนี ผมเลยจับแท่งร้อนที่อ่อนแรงแต่ก็ยังไม่หมดอารมณ์นั้นขึ้นมาใหม่แล้วเรียกอีกคนให้หันมาหา
 
"อยากกินอีกรึไง" มันนิ่งมองเล็กน้อยก่อนจะส่ายหัวยิก
 
กล้าโกหกฉันรึไง ทั้งๆที่แท่งน้อยแท่งนั้นก็กำลังมีอารมณ์อีกครั้ง
 
"แน่ใจนะ ถ้าไม่อยากฉันจะไปแต่งตัวแล้ว" มันคงจะสนุกเพราะดูมันจะชอบเหลือเกินที่อมให้ผม แต่ร่างบางกลับเอาแต่จ้องไม่ยอมตอบ ผมเลยทำท่าจะลุกหนี แต่ยังไม่ทันจะลุกอีกคนก็กดขาผมไว้ก่อนที่ตัวเองจะขึ้นมานั่งทับบนหน้าท้องผม โดยหันช่องทางสวยมาให้ ส่วนตัวเองก็ค่อยๆเริ่มปลุกอารมณ์น้องชายผมใหม่
 
เด็กหนอเด็ก หึ
 
ผมเลยจับก้นงอนงามให้เลื่นมาให้ถึงหน้าก่อนจะใช้ลิ้นเข้าเลียรูสวาทสีสวยจนมันขมิบตอดลิ้นผมใหญ่ เสียงครางอ่าก็ดังอย่างต่อเนื่องก่อนจังหวะมือและปากจะสาวแกนผมเร็วขึ้น
 
"อะ อืม...."
 
หวานดีจริงๆ หวานจนอยากจะชิมให้หมดทั้งตัว
 
"อะ ซีด...คุณจุนฮยอง เร็วๆ...อ่า..."
 
หึ...ช่างใสซื่อซะจริงนะ
 
ก๊อกๆ
 
"ท่านประธานครับ ขอโทษที่รบกวนครับ แต่อีกหนึ่งชั่วโมงโรงเรียนคุณหนูอิลฮุนจะเลิกแล้วนะครับ" เสียงร้องเตือนของดงอุนทำให้ร่างบางด้านบนหยุดการกระทำเอาเสียดื้อๆ ก่อนใบหน้างามจะหันมามองผม
 
"ลูกจะเลิกเรียนแล้ว" มันดูเขินอายเล็กน้อยก่อนจะหันตัวมาทางผมแล้วค่อยๆซบลงบนอก ผมเลยค่อยๆประคองบางให้ขึ้นมาหาจนหน้าเราเสมอกัน
 
"เสียดายรึไง"
 
"ป่าวสักหน่อย..." เสียงปฏิเสธอ้อมแอ้มจนผมกลั้นยิ้มไม่อยู่ ก่อนจะดันตัวมันออก
 
"ถ้าอย่างนั้นก็ไปรับอิลฮุนกันเถอะ เดี๋ยวลูกจะงอนเราเอา" ถึงแม้ผมเองที่เสียดายที่ต้องหยุดทำกิจกรรมหรรษานี้ แต่ผมก็ไม่อยากจะให้ลูกชายแสนดื้อมางอแงอีก เห็นน่ารักแบบนั้นแต่เวลาโกรธนี่น่ากลัวอย่าบอกใคร
เหมือนใครก็ไม่รู้...เห้อ
 
"แล้วเย็นนี้ให้ผมทำอาหารเย็นนะครับ ผมอยากทำให้คุณกับลูกทาน" ผมชอบจังเวลาฮยอนซึงคอยดูแลผมแบบนี้ มันดูเหมือนศรีภรรยาที่ดีของสามีอย่างผม
 
"อืม...งั้นเรารีบไปกันเถอะ"
 
ไม่นานพวกเราก็มารอเจ้าตัวน้อยที่หน้าโรงเรียน โดยฮยอนซึงดูจะตื่นเต้นเป็นพิเศษ ร่างบางเอาแต่ชะเง้อมองเข้าไปโรงเรียนก่อนคอยถามเวลาผมว่าเมื่อไหร่โรงเรียนจะเลิก ผมเห็นแบบนั้นก็ทำเอากลั้นอมยิ้มไม่อยู่จนต้องเกี่ยวร่างบางมากอดไว้
 
ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไหร่ฮยอนซึงก็ยังคงสดใสและสวยงามเหมือนเดิม แล้วยิ่งนานวันความสวยก็ยิ่งเพิ่มพูน สวยจนใครๆที่อยู่แถวนั้นต้องลอบมองอยู่บ่อยครั้ง และนี่คือเหตุผลที่ผมไม่อยากจะให้มันออกมาจากห้อง
 
หวง...ผมหวงจนรู้สึกหงุดหงิด
 
"มาม๊า..." ไม่นานเสียงใสก็เรียกหาร่างบางก่อนอีกคนจะรีบผละออกจากตัวผมแล้วก้มรอรับร่างเล็กให้เข้ามากอด
 
"อิลฮุน..." จมูกโด่งรั้นกดลงบนแก้มใสไปมาทั้งสองข้างก่อนจมูกเล็กจะหอมตอบ
 
"มาม๊ามารับอิลฮุนด้วย มาม๊าน่ารัก"
 
หึๆ พอมีมาม๊าก็ลืมปาป๊าเลยนะอิลฮุล
 
"ก็มาม๊าสัญญาแล้วนี่ มาม๊าก็ต้องมารับสิ"
 
ทำไมกันนะ ทำไมผมถึงกลายเป็นผู้ชายที่มีความสุขในโลกไปได้ เพียงแค่ผมมีนางฟ้าตัวน้อยกับลูกชายแสนดื้อสองคนนี้
 
"...ปาป๊า ปาป๊าฮับ"
 
"หะ ว่าอะไรนะครับ" ผมอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นอกก่อนจะหอมแก้มนุ่มนั้น
 
"ป๋มอยากกินติม ปาป๊าพาป๋มไปกินนะฮับ"
 
หึๆ ช่างขี้อ้อนเหมือนกับใครนะ
 
"งั้นอิลฮุนกับมาม๊าต้องหอมปาป๊าก่อน หอมเสร็จจะพาไปกินนะครับ" พอผมยื่นข้อเสนอเสร็จ เจ้าตัวเล็กก็หอมแก้มผมทันที แต่อีกคนกลับก้มหน้างุดอย่างเขินอาย จนผมต้องเกี่ยวใบหน้าสวยให้ขึ้นมามอง
 
"เร็วๆสิ เดี๋ยวอิลฮุนงอแงนะ"
 
"มาม๊า อิลฮุนอยากกินติม"
 
หึ เอาสิคนสวย เจอลูกร้องขอแบบนี้แล้วนายจะทำยังไงได้ละนอกจากจะยอมหอมฉัน
 
"คนนิสัยไม่ดี" มือเล็กทุบอกผมเบาๆก่อนจะยอมหอมแก้มผมเหมือนขอไปที ผมเลยเกี่ยวเอวบางเข้าหาก่อนจะกดจูบริมฝีปากนิ่ม
 
นายก็ยังคงอายที่จะทำต่อหน้าคนอื่นอยู่สินะ หึ ช่างน่ารักซะจริง
 
"อื่อ..." มือเล็กกำเสื้อผมแน่นก่อนผมจะยอมถอนออก
 
"หึ รีบไปกินติมกันเถอะ คนสวย"
 
 
 
"อิลฮุนนั่งตักมาม๊านะฮับ"
 
"ได้สิครับ มาๆ" มือเล็กเอื้อมไปรับเจ้าลูกชายตัวดีขึ้นนั่งตักก่อนจะจัดแจงเลื่อนไอติมมาข้างหน้า อิลฮุนเองก็ตักไอติมรสโปรดของตัวเองเข้าปากก่อนจะตักป้อนมาม๊าตัวเองอย่างน่ารัก
 
"ป้อนปาป๊ามั้งสิอิลฮุน" ฮยอนซึงกระซิบบอกเจ้าตัวเล็กก่อนไอติมจะถูกยื่นมาตรงหน้าผม ผมมองแล้วต้องยิ้มรับแต่ก็ต้องดันมันออกห่าง
 
"กินเถอะ ปาป๊าไม่ชอบกินไอติมน่ะ"
 
"อ่าว..." เสียงใสร้องอ่าวแต่ก็เอาคำนั้นเข้าปาก ผมมองสองแม่ลูกตรงหน้าก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเมื่อมันมีข้อความแจ้งเข้า
 
"งานเข้าหรอครับ"
 
"ไม่ใช่หรอก แค่รายงานหุ้นน่ะ" ข้อความจะถูกส่งเข้ามาให้ผมทุกเย็นเพื่อรายงานหุ้นที่ผมลงทุนไป โดยที่ผมก็มีหน้าที่แค่ตัดสินใจจะซื้อหรือขายต่อ
 
"เอามานี่" แต่แล้วมือเล็กก็ฉกมันไปจากผมก่อนจะค้อนผมขวับไปหลายที
 
"อิลฮุน เอาคืนปาป๊ามานะ" ให้ตายเถอะ ทำไมเอาแต่ใจขนาดนี้
 
"ปาป๊ามัวแต่ทำงาน จนปล่อยให้คนอื่นแอบมองมาม๊าของอิลฮุน ป๋มโป้งปาป๊าด้วย"
 
หึ นี่ผมมีคนคอยหวงฮยอนซึงแทนผมแล้วหรอเนี่ย ช่างเป็นเด็กที่ดีจังนะ
 
"อิลฮุน ไม่เห็นมีใครมองมาม๊าเลย" นี่ก็ใสซื่อเกินไป
 
ผมเลยลองมองโดยรอบก็เป็นอย่างที่อิลฮุนว่า ไม่เว้นแต่พนักงานขาย
 
เห้อ...ผมชักจะหมดความอดทนแล้วนะ
 
"กลับบ้านได้แล้ว"
 
"ตะแต่ว่า..."
 
"ใช่ๆ กลับเลยๆ อิลฮุนไม่ชอบที่นี่แล้ว" แล้วก็เป็นเจ้าตัวเล็กอักนั่นแหละที่เป็นคนดึงดันพาร่างบางกลับ ผมเลยวางเงินไว้ที่โต๊ะก่อนจะเดินตามสองแม่ลูกนั้นไป พร้อมกลับทิ้งรังสีแห่งความโกรธไว้
 
โชคดีของพวกแกไปนะที่วันนี้วันเกิดฉัน
 
แต่ครั้งหน้า...ร้านนี้จะเหลือแค่ชื่อแน่
 
 
 
++++++++++++++++++++++++++++ 131216
โหดจริงโหดจังนะอิลฮุน ตกลงใครเป็นสามีมาม๊ากันแน่จ๊ะ 555
เอาเท่านี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวมาต่อพาสสองให้ แล้วกะว่าจะมีพาสของดงอุนและดูจุนด้วย รอด้วยนะคะ