[Fic Beast] How much? “ค่าตัวนาย..เท่าไหร่กัน?”

by nooonaa

 

 

How much? 33 : คำตอบของเรื่องนี้ (The end)

 

 

+JunSeung+

 

 

จุ๊บ

 

'มาม๊าฮับ...มาม๊าตื่นมาเล่นกับผมหน่อยสิครับ'

 

'มาม๊า....ป๋มรักมาม๊านะฮับ'

 

ใครกัน...ใครที่มาเรียกผมว่ามาม๊า แล้วทำไมถึงมารักผม แต่ถึงแม้ว่าผมจะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ผมกลับรู้สึกดีใจและรู้สึกอบอุ่นที่ได้ยินเสียงนี้ เพราะเสียงมันช่างน่ารักน่าเอ็นดูเหลือเกิน  เหมือนกับว่า...ผมเป็นมาม๊าของเด็กคนนี้จริงๆ

 

'มาม๊าดูนี่สิฮับ อิลฮุนวาดรูปมาม๊าด้วย มาม๊าแสนสวยของป๋ม' แสนสวยงั้นหรอ... ทำไมเด็กคนนี้ถึงน่ารักขนาดนี้ ผมอยากเห็นเขาจัง แต่ผมก็ไม่สามารถเห็นเขาได้ มันกลับได้ยินแค่เสียง...นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมผมถึงลืมตาไม่ได้ อิลฮุน...ช่วยมาม๊าด้วย

 

'อิลฮุน...อย่าไปนั่งตรงนั้นสิ เดี๋ยวก็ทับมาม๊าหรอก มาม๊ายิ่งไม่สบายอยู่นะ' แต่แล้วเสียงดุเบาๆก็ดังอยู่ข้างๆ ก่อนเจ้าตัวก่อกวนจะเถียงอีกคนสุดใจ

 

แต่เสียงนี้...คุ้นจัง เหมือนกับผมคุ้นเคยกับเจ้าของเสียงนี้ดี

 

'ไม่เอา! ป๋มจะนอนกอดมาม๊า' และแล้วแขนเล็กก็กอดร่างผมแน่น ผมรู้สึกถึงแรงเบาๆรัดอยู่ก่อนจะมีสิ่งที่หนักกว่ามาวางทับบนหน้าอกผม

 

กลิ่นนี้หอมจัง กลิ่นช่างเหมือนกับคนที่ผมกำลังคิดถึง...คุณจุนฮยอง

 

'อิลฮุน! ปาป๊าบอกแล้วไงลูก ว่าอย่าทับมาม๊า เดี่ยวมาม๊าเจ็บ!' พอสิ้นเสียงทุ้มผมก็รู้สึกเบาตัวทันที เหมือนกับอีกคนที่กอดผมจะหายไป

 

หายไปไหน...อย่าไปสิ อยู่กับผมก่อน...ผมเหงา

 

'ดงอุน...พาอิลฮุนไปโรงเรียนหน่อยสิ'

 

'ครับ นายท่าน'

 

นายท่าน! อย่าบอกนะว่าเขาคือคุณจุนฮยอง!

 

คุณจุนฮยองครับ! ช่วยผมด้วยครับ ผมขยับตัวไม่ได้ มันมืดไปหมด ช่วยพาผมออกไปจากที่นี่ที

 

แต่ทุกอย่างกลับเงียบ ถึงผมจะร้องเรียกหาอีกคนเท่าไหร่มันกลับไม่มีเสียงตอบรับเลย นี่มันเกิดอะไรขึ้น

 

ใครก็ได้...ช่วยผมที คุณจุนฮยอง...ผมอยากกอดคุณเหลือเกิน

 

'ฮยอนซึง...นายหลับสบายดีไหม'

 

เอ๋...ทำไมเสียงคุณถึงดุเศร้าขนาดนั้น คุณเป็นอะไรรึป่าว

 

'ถ้ามันหลับไม่สบายก็ตื่นขึ้นมาเถอะ ตื่นขึ้นมาหาฉัน' เสียงทุ้มหยุดลงก่อนจะหายใจเข้าเฮือกใหญ่ มันดูเหมือนเขาจะลำบากใจที่สุด ถึงได้มีน้ำเสียงเจ็บปวดขนาดนั้น แต่ว่า...นี่ผมหลับอยู่งั้นหรอ

 

'นายจะหลับนานเกินไปแล้วนะ ช่วยตื่นขึ้นมาอบรมอิลฮุนหน่อยเถอะ ลูกของเราดื้อจนฉันคุมไม่อยู่แล้ว'

 

ลูกของเรา!

 

หมายความว่ายังไงกัน ที่เด็กคนนั้นร้องเรียกมาม๊านั่น...เป็นลูกผมจริงๆนะหรอ

 

'ฮยอนซึง...วันนี้มันเป็นวันเกิดฉันนะ ฉันอยากได้ของขวัญจากนาย ดังนั้นช่วยตื่นขึ้นมาทีเถอะ ขอร้อง....นะ'

 

วันเกิดของคุณหรอครับ แล้วทำไมต้องเศร้าในวันดีๆแบบนี้ อย่าเศร้าสิครับ ผมรู้สึกไม่ดีนะ ถ้าผมต้องเป็นต้นเหตุให้คุณไม่มีความสุข

 

'หรือว่านายโกรธฉันมาก ถึงไม่ยอมตื่นขึ้นมาสักที หรือว่าตอนนี้...นายเกลียดฉันไปแล้ว' ไม่นะครับ ผมไม่เคยเกลียดคุณเลยนะ ผมมีแต่จะคิดถึงคุณและรักคุณมากขึ้นด้วย

 

'มันก็คงจะเป็นแบบนั้นสินะ เพราะฉันเป็นคนไล่นายให้ออกไปจากชีวิตฉันนิ แต่ฉันอยากจะบอก...ฉันไม่เคยเลิกรักนายเลยนะ แล้วฉันก็เสียใจที่ตัดสินใจทำแบบนั้น ฉันไม่อยากจะให้นายมาเจอเรื่องเลวร้ายเพราะคนอย่างฉันเป็นต้นเหตุ นายบริสุทธิเกินไปที่จะมารับเรื่องสกปรกแบบนั้น ฉันทนเห็นนายเจ็บไม่ได้...ทนไม่ได้ เพราะฉันอยากให้นายปลอดภัยและมีความสุข'

 

ไม่! ผมจะไม่มีความสุขต่างหากถ้าต้องจากกับคุณไป ผมคงตายแน่ถ้าผมไม่เห็นหน้าคุณ 

 

ได้โปรด...อย่าไล่ผมไปไหนอีก ผมยอมเสี่ยงอันตรายเพื่อให้ได้อยู่กับคุณ เพราะแค่นั้น...ผมก็มีความสุขแล้ว

 

'ตื่นขึ้นมาเถอะนะ...ตื่นขึ้นมาให้ฉันได้ชดใช้...ให้ฉันได้มีความสุขบ้าง เพราะฉันทรมานมานานเหลือเกิน'

 

อึก คุณจุนฮยอง

 

'จางฮยอนซึง ฉันรักนาย...'

 

แต่แล้วเสียงที่ขาดหายไปก็ถูกแทนที่ด้วยความเงียบ ก่อนผมจะรู้สึกหนักที่แผ่นอกอีกครั้ง มันรู้สึกได้ถึงอาการสั่นของอีกคนจนเหมือนเขากำลังร้องไห้ แต่มันกลับไม่เสียงเลยสักนิด มันกลับมีแต่ความชื้นที่ไหลลงผ่านเนื้อผ้าที่กั้นระหว่างเขา...กับเนื้อผม

 

น้ำตา...ของคุณหรอ

 

ไม่! อย่าร้องนะครับ ผมจะตื่นแล้ว ได้โปรด...อย่าร้องไห้ 

 

"ยะ อย่าร้อง ไห้...นะ ครับ"  อ่า...จะ เจ็บคอ

 

"ฮยอนซึง!!!"

 

อะ!

 

สิ้นเสียงเรียกชื่อผมอย่างตกใจ ร่างหนาตรงหน้าก็โผเข้าหาร่างผมทั้งร่าง เขากอดผมแน่นก่อนจะกดหน้าเข้าที่ซอกคอผมอย่างคิดถึง ผมค่อยๆเริ่มรู้สึกตัวก่อนร่างกายผมจะเริ่มขยับได้

 

"นายตื่นแล้ว! นายตื่นแล้ว!" ตื่นแล้วงั้นหรอ ผมค่อยๆลืมตาที่หนักอึ้งก่อนแสงจากดวงอาทิตย์จะส่องเข้าตาอย่างจัง จนต้องรีบหลับตาลงก่อนจะหันไปซุกหาอีกคนด้วยความเคยชิน

 

"ปวด...ผมปวดหัว" อยู่ๆก็รู้สึกปวดหนึบขึ้นมาที่กลางศีรษะก่อนอีกคนจะค่อยๆประคองร่างผมให้ซบเข้าที่อกแกร่ง มือหนาลูบไล้ใบหน้าผมอย่างอ่อนโยนก่อนจะปลอบผมด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น

 

"ปวดมากหรอ...นายไหวไหม เดี่ยวฉันจะไปตามหมอมาให้นะ" แต่พออีกคนทำท่าจะปล่อยผมออกจากตัวก็ทำเอาหัวใจผมหล่นหายทันที ผมคว้าเสื้อเชิตที่อีกคนใส่ไว้แน่นแล้วดึงกลับมาให้นั่งที่เดิม ก่อนจะค่อยๆปรับแสงให้เข้ากับตาแล้วเงยขึ้นมองหาอีกคนนิ่ง

 

"อย่าไป อึก ไหนนะครับ...ผม ผะ ผมอยากให้คุณ...กอดผม" มันเหมือนจิตใต้สำนึกสั่งให้พูด มันคงจะอัดอั้นมานานจนสมองไม่ทันสั่ง แต่พอผมหลุดปากออกไปแบบนั้น คุณจุนฮยองกลับก้มลงหอมแก้มผมไปมาทั้งสองข้างอย่างคิดถึง

 

"ไม่ไปไหน ฉันจะไม่ไปไหนอีก ฉันจะไม่ไล่นายไปไหนด้วย นายต้องอยู่กับฉัน แล้วฉันจะอยู่ดูแลนายแบบนี้...ตลอดไปนะ ฮยอนซึง"

 

"จริงหรอครับ คุณไม่ได้เกลียดผมหรอ" ทำไมมันถึงรู้สึกดีใจขนาดนี้ 

 

"จริงสิ...ฉันไม่เคยเกลียดนายนะ นับวันฉันยิ่งจะรักนายมากขึ้น ฮยอนซึง...ฉันดีใจเหลือเกินที่นายตื่นขึ้นมาหาฉันสักที ฉันรักนายนะ"

 

"คุณจุนฮยอง..." น้ำตาผมแทบไหลพอได้ยินเสียงเครือนั่น ผมคว้าลำคอแกร่งให้ลงไปหาก่อนจะยืดตัวเองให้ถึงริมฝีปากหนานั่น

 

ถึงยังไงก็รักสินะ ไม่ว่าจะเจ็บขนาดไหน ถูกขับไล่ไสส่งขนาดไหน....แต่ก็โกรธไม่ลง

 

"ผมก็รักคุณครับ" ผมกระซิบบอกเสียงเบาก่อนอีกคนจะค่อยๆกดจูบลงมา

 

รู้สึกอยากจูบ...เหมือนกับโหยหา

 

"อืม..." ทำไมมันนุ่มและหวานขนาดนี้ แต่ดูเหมือนอีกคนจะรู้สึกหวานกว่า เพราะเขาไม่ยอมถอนลิ้นที่ชอนไชอยู่ เขาเอาแต่รุกจนเหมือนคนอดอยากและมือหนาก็เริ่มอยู่ไม่สุข

 

"อะ พะ พอแล้วครับ ผะผมหายใจไม่ทัน" ผมต้องรีบเบือนหน้าหนีอีกคนถึงจะหลุดจากความหอมหวานแต่รุนแรง เขาเลยค่อยๆประคองร่างผมให้เข้าหาแล้วกอดแน่นขึ้นก่อนก้มลงหอมที่แก้มและซอกคอจนผมรู้สึกจักจี้ไปหมด

 

"อ่า....พะ พอก่อนครับ อ๊ะ..." แต่เสียงผมกลับหายไปฉับพลันเมื่อมือใหญ่ล้วงเข้าไปในกางเกงผมก่อนจะลูบไล้บั้นท้ายกลมสนุกมือ ถึงจะรู้สึกเขินอายที่อีกคนทำแบบนั้นแต่ผมกลับรู้สึกดี

 

"ปาป๊าเกาหลังให้มาม๊าอยู่หรอฮับ"

 

!!!!

 

"เห้ย!!!/ อะ!" เสียงหวานไร้เดียงสาถามพวกเราด้วยความอยากรู้อยากเห็นก่อนร่างเล็กตัวน้อยจะวิ่งขึ้นมาที่เตียง แต่ทำเอาผมกับคุณจุนฮยองต้องผละออกจากกันด้วยความตกใจ

 

"เออ...อิลฮุนเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ" พอร่างเล็กปีนขึ้นมาบนเตียงได้ ก็ขึ้นนั่งบนตักผมทันที ใบหน้าน่ารักน่าชังกำลังจ้องผมเอาเป็นเอาตายจนผมรู้สึกเขินขึ้นมาถนัด

 

นี่น่ะหรอ...ลูกชายของผม

 

"ปาป๊าเกาหลังมาม๊าแรงไปแน่ๆ มาม๊าหน้าแดงเลยด้วย"

 

"เออ...คือ..." คุณจะตอบยังไงละนั่น แล้วทำไมเอาแต่จ้องหน้าผมแบบนั้นละ

 

"อิลฮุนเห็นแค่ปาป๊าเกาหลังมาม๊าอยู่ใช่ไหมลูก" พอหาทางออกได้คุณจุนฮยองก็รีบถามก่อนใบหน้าใสจะพยักหน้ารับ อีกคนก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนเจ้าตัวเล็กจะหันมาจ้องหน้าผมแบบเดิม

 

"เออ..." อย่ามองแบบนั้นสิ แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้เอ่ยถามอะไร เจ้าตัวเล็กบนตักก็เขยิบตัวมาใกล้ก่อนจะเอามือเล็กมาจับหน้าผมไว้ให้มั่น ผมมองใบหน้าใสที่จ้องผมเขม็งก่อนริมฝีปากเล็กและจมูกโด่งรั่นจะตรงดิ่งเข้าหา แล้วกดลงไปที่แก้มผมทั้งสองข้าง และสุดท้ายก็มาจบที่ริมฝีปากของผม

 

"อรุณสวัสดิ์ฮับมาม๊า มาม๊านอนนานจัง อิลฮุนรอตั้งนานแหนะ"

 

อิลฮุน...น่ารักจัง

 

"อิลฮุนหรอ..." ผมค่อยๆลูบแก้มใสนั้นอย่างเบามือเหมือนกับกลัวว่าร่างเล็กตรงหน้าจะเจ็บก่อนผมจะหันไปหาอีกคนเพื่อขอความชัดเจนกว่านี้

 

ทำไมเขาถึงเป็นลูกของผม แล้วตกลง...ผมนอนไปนานเท่าไหร่กัน แต่ดูเหมือนคุณจุนฮยองจะเข้าใจในสิ่งที่ผมถามเขาเลยเอ่ยตอบกลับมา

 

"อิลฮุนเป็นลูกชายคนเดียวของฉัน...กับนาย"

 

จริงหรอ! "มาม๊าสวยจัง ตอนหลับก็สวย ตอนตื่นก็สวย"

 

อ่า...สวยงั้นหรอ

 

"อิลฮุนก็น่ารัก..." เพราะความน่ารักของเด็กคนนี้จริงๆถึงทำให้ผมอดที่จะหอมแก้มนุ่มนั่นไม่ได้ แต่พอผมก้มลงไปหอม เจ้าตัวเล็กก็เอาแขนมากอดคอผมแน่นก่อนจะกระซิบข้างหูผมเสียงเบา

 

"ป๋มก็รักมาม๊านะฮับ"

 

ตึกตักๆ

 

ผม...มีความสุขจัง

 

"อิลฮุน อย่ากอดมาม๊าแบบนั้นสิ ออกมาได้แล้ว" แต่แล้วมือหนาก็คว้าร่างเล็กออกห่างจากตัวผมก่อนที่ตัวเองจะเข้ามากอดผมแทน

 

"ปาป๊าขี้โกง ปาป๊ากอดมาม๊าคนเดียวได้ไง ป๋มไม่ยอมด้วย!" มือเล็กตรงเข้าทุบท่อนแขนหนาที่กอดผมไว้ก่อนจะพยายามดึงให้ห่าง แต่ร่างหนากลับเถียงกับลูกชายตัวเองอย่างกับเด็กๆ

 

"ก็อิลฮุนกอดไปแล้ว ตอนนี้ก็ตาปาป๊าบ้างสิ"

 

ฉ่า.. คุณพูดเหมือนคุณหึงผมเลย...ดีใจจัง

 

"ไม่เอา...อิลฮุนจะกอดมาม๊าด้วย" แล้วแขนเล็กก็เข้ามากอดเอวผมซะแน่น ก่อนจะถูใบหน้าเล็กเข้าที่หน้าท้องผมจนรู้สึกจักจี้ ผมเองก็ขำเล็กน้อยก่อนจะเรียกเจ้าตัวเล็กให้เงยหน้าขึ้นมา

 

"อิลฮุน...ลุกขึ้นมาหาผะ...เออ ลุกขึ้นมาหามาม๊าก่อน มาม๊าจักจี้นะ" ตอนแรกผมเกือบหลุดปากแทนตัวเองว่าผมเพราะความไม่เคยชิน แต่พอผมเห็นใบหน้าใสมองผมอย่างไร้เดียงสาก็ทำเอาผมต้องรีบเปลี่ยนคำแทนใหม่

 

ผมว่าตอนนี้...ผมหลงรักสองพ่อลูกนี้เต็มหัวใจอีกแล้ว

 

ก๊อกๆ

 

"คุณหนูครับ...ได้เวลาไปโรงเรียนแล้วนะครับ" แต่แล้วเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นเบาๆก่อนร่างสูงที่คุ้นตาก็เดินเข้ามาข้างใน แต่เมื่อเขาเห็นผมอยู่ตรงหน้า ใบหน้าคมก็ดูตกใจทันทีก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มและความยินดี

 

"คุณฮยอนซึง...คุณฟื้นแล้วหรอครับ" ร่างสูงรีบเดินเข้ามาหาด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม ผมเองก็รู้สึกดีใจที่เห็นเขายืนอยู่ตรงหน้าเหมือนกัน

 

"ครับ ผมคงต้องขอให้คุณดูแลผมต่อด้วยนะครับ" ผมขำเล็กน้อยก่อนจะพูดเล่นกับอีกคน แต่มันกลับทำให้ใครสองคนพูดเสียงเข้มออกมาพร้อมกัน

 

"ไม่ต้อง! ฉันดูแลเมียตัวเองได้! // ไม่เอา! อิลฮุนจะดูแลมาม๊าเอง!" ใบหน้าหล่อของสองพ่อลูกดูดุขึ้นมาถนัดก่อนจะจ้องคุณดงอุนเขม็ง เหมือนอยากจะเข้าไปหักคออีกคนให้ตาย ทำให้คุณดงอุนต้องรีบหาคำแก้ตัวทันที

 

"ผมมีภรรยาต้องดูแลแล้วครับ ผมขอผ่านดีกว่า" ฮ่าๆนี่คุณกลัวสองพ่อลูกนี่จริงๆน่ะหรอ

 

"ภรรยานี่...คุณหมายถึงคุณหมอลีหรือป่าวครับ" ผมถามเพราะไม่รู้ว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง ซึ่งคำถามผมมันกลับเรียกความเขินอายให้อีกคนได้ดี แต่ก็ยังเก๊กหน้านิ่งโหดแบบเดิม

 

"ผมมีภรรยาคนเดียวครับ" อ่า...ก็รักมากนี่เนอะ

 

"รู้สึกนายจะคุยกับคนอื่นมากเกินไปแล้วนะ ดงอุน! พาอิลฮุนไปส่งที่โรงเรียนที!" เสียดุผมด้วยความหงุดหงิดจนเห็นได้ชัด ก่อนจะสั่งให้อีกคนออกไปให้พ้นๆ คุณดงอุนเลยต้องรีบพาคุณหนูแสนดื้อไปโรงเรียนตามคำสั่ง แต่ร่างเล็กกลับร้องขออยู่กับผมต่อ จนตอนนี้กลายเป็นเด็กขี้แยไปซะแล้ว 

 

"ไม่เอา อิลฮุนไม่ไป อิลฮุนจะเล่นกับมาม๊า"

 

"อิลฮุนอย่าดื้อสิ ไปโรงเรียนได้แล้ว" คุณจุนฮยองช่วยแกะแขนเล็กให้ออกจากคอผม แต่แกะยังก็แกะไม่ออก

 

"ไม่เอา เดี่ยวมาม๊าก็นอนอีก แล้วมาม๊าก็จะไม่เล่นกับอิลฮุนอีก ไม่เอาๆ อิลฮุนอยากเล่นกับมาม๊า" เสียงเล็กงอแงใหญ่พร้อมกับกดใบหน้าเล็กเข้าที่ซอกคอผม ผมเลยต้องขอคุณจุนฮยองเป็นคนพูดกับแกเอง

 

"เดี๋ยวผมจัดการเองครับ" พอร่างหนาพยักหน้าให้ก็สั่งให้คุณดงอุนออกไปเตรียมรถ ผมเลยค่อยๆดันร่างเล็กออกแล้วกดจมูกลงบนแก้มนุ่มอีกครั้ง

 

"อิลฮุนครับ...อิลฮุนไปโรงเรียนเถอะนะ "

 

"ไม่เอา เดี๋ยวมาม๊าก็หนีอิลฮุนไปนอนอีก อิลฮุนเหงา..." คำพูดนั้นมันเล่นเอาจุกที่คอยังไงไม่รู้ เพราะมันเหมือนกับที่ผมรู้สึกเมื่อตอนที่ผมหลับ รู้สึกเหงา

 

"ถ้าอย่างนั้นเย็นนี้พออิลฮุนเลิกเรียนเสร็จ เดี๋ยวมาม๊ากับปาป๊าจะไปรับอุลฮุนที่โรงเรียนดีไหมครับ" พอผมบอกกับเจ้าตัวเล็กแบบนั้น เขาถึงยอมปล่อยอ้อมแขนเล็กออกก่อนจะยืนนิ้วก้อยเล็กมาทางผม

 

"มาม๊าสัญญากับป๋มแล้วด้วย ห้ามหายไปไหนอีก มาม๊าห้ามลืมนะฮับ"

 

"ฮ่าๆ สัญญาครับ ไม่ลืมแน่นอน" ผมรีบเกี่ยวนิ้วเล็กนั้นทันที

 

"ปาป๊าก็ต้องสัญญาด้วย" แล้วมือเล็กก็ยื่นนิ้วก้อยที่ผมเกี่ยวอยู่ให้อีกคนเกี่ยวด้วย พอร่างหนาเห็นอย่างนั้นก็ลังเลที่จะทำ แต่สุดท้ายก็ยอมเกี่ยว

 

คุณคงเขินสินะ...ถึงไม่กล้าเกี่ยวก้อยกัน มันก็แน่ละสิ คนเย็นชาโหดร้ายแบบคุณจะมาทำอะไรแบบนี้ได้ยังไง แต่ถึงคุณจะโหดร้ายขนาดไหน...ผมก็รักคุณนะครับ

 

"สัญญาว่าจะรักกันตลอดไปนะครับ"

 

ห้ามทิ้งผมไปไหน...นะครับ

 

"ฉันสัญญา...จะรักกันตลอดไป"

 

แล้วริมฝีปากหนาก็กดจูบลงบนนิ้วก้อยของพวกเรา มันเล่นเอาผมเขินจนทำหน้าไม่ถูกเลยทีเดียว แต่ว่า...ผมลืมอะไรไปรึป่าว ต้นเหตุที่ทำให้ผมมาเจอกับเขาคือหนี้ไม่ใช่หรอ

 

"แล้ว...หนี้ที่ผมติดคุณไว้ ผมจะทยอยใช้คืนนะครับ" ผมก้มหน้าลงชิดอกเมื่อรู้สึกอายเกี่ยวกับเรื่องนั้น ถึงผมจะรู้ว่าชาตินี้ผมไม่มีทางใช้คืนได้หมด แต่ผมก็ไม่หน้าหนาพอที่จะเอาความรักของเขามาทำให้เรื่องนั้นจบได้

 

"มันจะใช้หมดหรอ...นี่มันก็ผ่านมาห้าปีแล้วนะ ดอกเบี้ยคงท่วมหัวนายแน่" นั่นสินะ

 

"แล้วมันเท่าไหร่กันครับ" ผมเลยหน้าขึ่นถาม แต่อีกคนกลับเอามือที่ว่างขึ้นมาลูบแก้มผมเบาๆ

 

"แล้ว...ค่าตัวนาย...เท่าไหร่กัน?"

 

"ค่าตัวผมงั้นหรอ...คนอย่างผมจะมีค่าอะไร" มันคงเทียบอะไรไม่ได้กับเงินมหาศาลขนาดนั้น แต่อีกคนกลับยกยิ้มอย่างอบอุ่นมาให้ผมก่อนจมูกโด่งจะหอมลงมาที่แก้มผมอีกครั้ง

 

"มีสิ เพราะมันคือทั้งหมดของชีวิตฉัน...จางฮยอนซึง"

 

 

จบบริบูรณ์

 

 

 

 

++++++++++++++++++++++++++++++

131212

 

 

กระซิกๆ อย่าร้องนะ ไรท์ใจหาย จบแล้วๆ  เดี๋ยวมาต่อตอนพิเศษนะคะ มีหลายตอนที่อยากจะแต่งโดยเป็นฟิคบีส ฝากด้วยนะคะ^^*

 

พาร์ทหน้า เป็นพาร์ทวันเกิดของจุนฮยองนะ ^^*