[Fic Beast] How much? “ค่าตัวนาย..เท่าไหร่กัน?”

by nooonaa

How much? 32 : ลาก่อน
 
 
 
+JunSeung+
 
 
 
นี่คุณต่อรองกับผมใช่ไหม...คุณกำลังตัดหนทางของผมออกใช่ไหม
 
ถ้าอย่างนั้นผมก็จะทำให้คุณรู้...ว่าจางฮยอนซึงคนนี้ทำได้ทุกอย่างเพื่อคนที่เขารัก
 
"ผม...จะทำให้มันพอใจจนหายโกรธ แล้วกับมารักผมให้ได้"
 
ผมมองใบหน้าหล่อนั้นจริงจังก่อนจะทรุดตัวนั่งตรงหน้าเขา มือผมค่อยๆดึงเจ้าโลกที่ยังคงสลบไสลออกมาเผชิญโลก ถึงแม้มือกับใจผมจะสั่นด้วยความกลัวมากแค่ไหนผมก็ต้องทำ ทำเพื่อให้เขาเห็นว่าผมทำได้ทุกอย่างเพื่อเขา
 
"อย่าเอาแต่มองมันสิ รีบๆจัดการมันซะ" เสียงเข้มนั้นสั่งเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยว่าตอนนี้ผมกลัวแค่ไหน ผมเลยเหลือบมองเขาอีกครั้งเพื่อความเห็นใจ...แต่มันกลับถูกส่งกลับมาด้วยรอยยิ้มแสยะ
 
จงใจแกล้งกันใช่ไหม
 
"ถ้าทำไม่ได้ก็เชิญ! นั่นประตู" เขาสั่งผมอีกครั้งพี้อมกับผลักหัวผทออกจากหว่างขาจนผมล้มหงายหลังจนหมดท่า ก่อนอีกคนจะเคลื่อนรถเข็นหนีไปที่เตียง ผมมองร่างหนาที่เท้ามือกับรถเข็นแล้วเคลื่อนตัวเองขึ้นเตียงด้วยความสามารถที่มี ทั้งๆที่ช่วงล่างก็ขยับไม่ได้ ซึ่งมันแสดงได้อย่างชัดเจน...ว่าเขาไม่จำเป็นต้องมีผม
 
เขาไม่ต้องการผมอีกแล้ว
 
"คุณจุนฮยอง...ให้โอกาสผมอีกสักครั้งสิครับ ให้ผมได้ดูแลคุณบ้าง" แค่เพียงหางตาก็ไม่แล เขาจงใจหยิบหนังสือข้างหัวเตียงขึ้นมาอ่านเหมือนอยากจะบังหน้าผมไว้
 
"....."
 
ผมนั่งมองอยู่ตรงพื้นที่ล้มอยู่สักพักก็ไม่มีคำพูดใดหรือการกระทำใดต่อผมอีก มันเจ็บจี๊ดจนอยากจะตายๆไปให้พ้น ผมเลยค่อยๆพยุงร่างที่อ่อนแรงของตัวเองลุกขึ้นแล้วเดินไปหาอีกคนที่ปลายเตียง
 
"อยากให้ผมไปมากเลยหรอครับ"
 
พอแล้วล่ะ พอแล้วที่จะดื้อรั้นต่อไป...ผมเจ็บพอแล้ว
 
"....."
 
"ขอแค่คำเดียวแล้วผมจะไป แค่คุณบอกชัดๆอีกครั้งให้ผมฟัง...ว่าคุณไม่ได้รักผมแล้ว"
 
แค่คำนี้...ผมก็จะไป
 
"......" ทำไม ทำไมไม่พูดล่ะ หรือคุณเองก็ไม่อยากให้ผมไป
 
"ผมพร้อม...พร้อมจะเป็นขาให้คุณ ถ้าคุณอยากให้เป็น ผมจะพาคุณไปทุกที่ที่คุณต้องการจะไป"
 
"........" ทำไมต้องเอาความเงียบมาทำให้ผมเสียความมั่นใจแบบนี้ บอกมาสิ...ว่าต้องการผมหรือไม่
 
เพราะครั้งนี้...ผมจะทำจริง
 
"ผมพร้อม...พร้อมจะลำบากเคียงข้างไปกับคุณ ผมจะทำแทนคุณทุกอย่างถ้าคุณไม่ไหว ผมจะไปปริปากบ่นสักคำ ผมจะทำทุกอย่างให้คุณพอใจ"
 
"............"
 
"ผมพร้อม...พร้อมที่จะเสี่ยงอันตรายไปกับคุณ ไม่ว่าคุณจะทำธุรกิจแบบไหน จะมีผลต่อชีวิตคุณหรือผมแค่ไหน ผมจะขอรับอันตรายนั้นคนเดียว ผมจะทำทุกอย่างให้คุณปลอดภัย ขอเพียงอย่างเดียว...ขอเพียงให้ผมดูแลคุณได้ไหมครับ"
 
หมดแล้ว...หมดแล้วจริงๆที่จะพูดออกไป ถ้าคุณยังพอใจ ผมก็คงไม่มีหน้าจะอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว
 
"ผมยอมตายแทนคุณได้ ขอเพียงแค่อย่าไล่ผมไปจากคุณ...นะครับ"
 
ขอแค่อย่างเดียว...ให้ผมได้อยู่กับคนที่ผมรักเถอะ
 
"............"
 
"ได้โปรด"
 
มันเหมือนกับสิ่งที่คิดที่ขอมันจะไม่สมหวังทันทีที่อีกคนยังคงเงียบ เงียบจนเริ่มรู้สึกคำตอบที่จะพูดออกมาจากเขา...เขาไม่ต้องการผมแล้ว
 
"ไม่ต้องการผมแล้วใช่ไหม...ครับ"
 
".............."
 
จบสักทีสินะ...ความรักที่แสนเจ็บปวด
 
"ถ้าเป็นแบบนั้น...ผมยอมตายดีกว่า" เสียงพึมพรำของผมที่ออกมาอย่างแผ่วเบาแต่ทำให้อีกคนละสายตาจากหนังสือตรงหน้าได้ ใบหน้าหล่อขมวดคิ้วเล็กน้อยที่เห็นน้ำตาผมไหลอาบหน้า แต่เขาก็ยังคงนิ่ง...ไม่ยอมพูดอะไร
 
เข้าใจแล้ว...เข้าใจทุกอย่างแล้ว
 
"ลาก่อนนะครับ...." ผมเอ่ยลาอีกคนด้วยหัวใจที่บีบรัดจนแทบแตก ก่อนจะค่อยๆสาวเท้าออกห่างอีกคน
 
ลาก่อนนะครับ ถ้าชาติหน้ามีจริง....ผมขอให้เราเกิดมาคู่กันและรักกันจนกว่าเราจะหมดลมหายใจ
 
ตอนนี้สมองผมมันไม่สั่งอะไรอีกแล้ว มันคิดอยู่อย่างเดียวว่าผมสมควรจะทำยังไงกับความเจ็บนี้ จนสุดท้ายสายตาผมก็ไปสะดุดกับมีดเล่มเล็กคมกริบที่วางอยู่บนถาดผลไม้ ถ้าผมเอามันมาตัดสินชีวิตผมตอนนี้...มันจะดีไหมนะ
 
มันก็ต้องดีสิ...เราจะได้หายทรมานสักที
 
ผมหยิบมีดเล่มนั้นขึ้นมาแล้วมองความคมของมันนิ่ง ก่อนใจจะสั่งให้กดใบมีดนั้นที่ข้อแขนตัวเอง
 
ขอโทษนะครับพ่อ ขอโทษนะครับแม่ ผมขอโทษที่ทำตัวงี้เง้าขนาดนี้ แต่ผมอยู่ต่อไม่ได้แล้วถ้าผมต้องจากกับคนที่รักอีกครั้ง ให้การสูญเสียของผมจบแค่นี้เถอะ ให้ผมเจ็บแค่นี้พอ รอผมก่อนนะครับ...ผมกำลังจะไปหา
 
"ลาก่อนนะครับคุณจุนฮยอน....ผมรักคุณนะ"
 
กรีด....
 
อึก...เจ็บ
 
ทนหน่อยฮยอนซึง นายกำลังจะมีความสุขแล้ว
 
ผมลงแรงเพิ่มจนใบมีดเข้าลึกขึ้นก่อนเลือดสีแดงสดจะค่อยๆไหลออกมา ผมหลับตาลงช้าๆคอยรับความรู้สึกที่ต่างจากนี้
 
มันกำลังจะดีขึ้นแล้ว...
 
ลา...ก่อน
 
"ฮยอนซึง!!!!"
 
พรึบ!!!
 
อยู่ๆมือหนาก็เข้ามากระชากมีดออกจากมือที่เต็มไปด้วยเลือดก่อนจะเคว้งมันทิ้งไปไกลสุดตา เขาคว้าผมเข้ากอดพร้อมกับกำข้อมือที่มีเลือดไหลไม่ยอมหยุด
 
"นายกำลังจะทำบ้าอะไรห๊ะ!!!!"
 
คุณจุนฮยอง...เขามาห้ามผมงั้นหรอ ละ แล้วทำไมคุณเดินได้!!!
 
ผมมองขาแกร่งทั้งสองข้างที่รองรับน้ำหนักตัวผมทั้งตัวไว้ก่อนจะประคองหน้าของผมที่เริ่มซีดขึ้นเรื่อยๆ
 
"คะ คุณจุนฮยอง..."
 
"เจ้าบ้าเอ้ย! ทำไมถึงคิดสั้นแบบนี้!!!" เสียงตวาดด้วยความโกรธดังสั่นห้องก่อนมืออีกข้างจะฉีกเสื้อกล้ามตัวเองมาพันแผลผมให้
 
อย่าทำแบบนี้...ถ้าไม่ได้รักกันแล้ว
 
"ผมขอโทษ...แต่ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ" มือสากตบแก้มผมเบาๆเหมือนค่อยปลุกสติผม แต่มันเหมือนไม่อยากจะตื่นแล้ว
 
"ฉันจะพานายไปหาหมอนะ อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ" เสียงเข้มเริ่มสั่นจนผมรู้สึกได้ว่าอีกคนเริ่มกลัวว่าผมจะเป็นอะไรไป ก่อนมือใหญ่จะค่อยๆพยุงผมขึ้นแล้วอุ้มขึ้นอก เขาพยายามวิ่งออกจากห้องอย่างไวพร้อมกับสั่งไม่ให้ผมหลับ แต่ตอนนี้ผมเพลียเหลือเกิน
 
"อย่าหลับนะฮยอนซึง นายจะไม่เป็นอะไรนะ..."
 
อ่า...คุณเป็นห่วงผมด้วย
 
แต่ผมไม่ไหวแล้ว ผมเพลีย...ละ เหลือ กะเกิน...
 
"ฮยอนซึง!!"
 
 
 
 
'ปาป๊าฮับบบบ...' เสียงใสของเด็กน้อยวัยห้าขวบกำลังเรียกหาคนเป็นพ่ออย่างร่าเริงเมื่อเห็นเขากำลังเดินเข้ามาในห้องที่ตนอยู่ ก่อนร่างหนาจะอ้าแขนออกกว้างเพื่อรอรับร่างเล็กเข้าหาตัว
 
'ว่าไงไอ้ลูกชาย...ไปเล่นที่ไหนมาครับ' จมูกโด่งกดลงบนแก้มใสอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนจะมือเล็กของลูกชายตัวน้อยจะชี้ไปอีกฝั่งของห้อง
 
'ตรงนั้นฮับ แต่มาม๊าไม่ยอมเล่นกับอิลฮุน มาม๊าเอาแต่นอน'
 
เสียงใสที่พูดออกมาโดยไม่ได้คิดอะไรแต่เล่นเอาอีกคนรู้สึกตัวแข็งขึ้นมาถนัด แต่ก็ต้องทำเป็นยิ้ม
 
'มาม๊ากำลังพักผ่อนนะครับ เดี๋ยวมาม๊าก็ตื่นมาเล่นกับอิลฮุนเองนะครับ'
 
'ไม่เอาอะ ป๋มจะเล่นกับมาม๊าตอนนี้ มาม๊านอนมากเกินไปแล้ว อิลฮุนอยากเล่นกับมาม๊าแล้วด้วย'
 
เสียงงอแงดังลั่นห้องทันทีที่เด็กตัวน้อยรู้สึกขัดใจเมื่อเขาไม่ได้เล่นกับแม่ของเขาเลย...ทั้งชีวิต
 
'อย่าดื้อสิอิลฮุน ถ้ามาม๊ารู้ว่าหนูเป็นเด็กนิสัยไม่ดี มาม๊าเขาจะโกรธแล้วก็จะไม่ยอมตื่นมาเล่นกับหนูอีกเลยนะ' เพียงแค่ขู่ว่าคุณแม่แสนสวยของเขาจะไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลยก็ทำเอาคุณหนูอิลฮุนตัวน้อยอยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ
 
'มะ ไม่เอา อิลฮุนอยากให้มาม๊าตื่น อิลฮุนอยากกอดมาม๊าแล้ว' ริมฝีปากบางรูปกระจับสวยอันเล็กเริ่มแปะตามน้ำตาที่ค่อยๆไหล่อาบเต็มหน้า เล่นเอาคนเป็นพ่อรีบดึงร่างเล็กเข้ามาปลอบแทบไม่ทัน
 
'ไม่ร้องสิครับคนดี เป็นลูกผู้ชายต้องไม่ร้องนะครับ'
 
'กะ ก็ผมปะ ฮึกๆ เป็นเด็กไม่ดี ละ แล้วมาม๊า ฮือๆ จะๆ จะไม่ตื่น ฮื่อๆๆ' เสียงเล็กร้องดังระงมก่อนจะกอดคอพ่อตัวเองแน่น แผ่นหลังเล็กเองก็สั่นจนน่าเห็นใจ เขาเล่นต้องยอมชมลูกชายแสนดื้อของตัวเอง
 
'อิลฮุนของปาป๊าไม่เห็นจะดื้อเลย อิลฮุนของปาป๊าออกจะเป็นเด็กดี แล้วมาม๊าก็ต้องดีใจจนต้องตื่นขึ้นมาเล่นกับอิลฮุนแน่นอน' มือใหญ่ลูบหลังหัวเล็กเพื่อปลอบประโลมจนอีกคนยอมที่จะหยุดร้อง
 
'ฮึกๆ จะจริงหรอฮับ..ฮึกๆ'
 
'จริงสิ...แล้วไปจูบทักทายมาม๊าแล้วรึยังครับ'
 
'จูบแล้วด้วย มาม๊าปากนิ่ม" ใบหน้าเล็กยกยิ้มเหมือนภูมิใจที่มาม๊าของตัวเองสวยเอามากๆ ก่อนจะผละออกจากอกแกร่งแล้ววิ่งขึ้นไปนั่งข้างๆร่างบางที่หลับนิ่งอยู่
 
'มาม๊าตื่นมาเล่นกับอิลฮุนเร็วๆด้วย อินฮุลรักมาม๊านะฮับ'
 
จุ๊บ
 
พอปากเล็กได้ประทับลงบนริมฝีปากสีส้มอมชมพูสวยก็รีบวิ่งลงจากเตียงแล้วหนีหายออกไปจากห้อง จนตอนนี้ภายในห้องสีขาวล้วนห้องนี้เหลือแค่ผู้ชายที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีหรือคนรักของร่างบางที่หลับสนิทบนเตียงนั้น
 
นัยน์ตาคมมองใบหน้าสวยที่ยังคงหลับตาพริ้มไม่ยอมตื่นด้วยหัวใจที่แสนจะเจ็บปวดก่อนจะคว้ามือเล็กนิ่มขึ้นมากุมไว้แน่น เขากดจูบเบาๆที่หน้าผากเนียนก่อนจะเลื่อนมาที่ริมฝีปาก แล้วสุดท้ายก็มาหยุดที่หลังมือขาว
 
'เมื่อไหร่จะตื่นสักที...อิลฮุนกับฉันรอนานเกินไปแล้วนะ'
 
'..........' แต่ถึงอีกคนจะพร่ำอะไรออกไปเท่าไหร่ ร่างที่นอนแน่นิ่งมาห้าปีเต็มก็ไม่มีท่าทีที่จะตอบสนองกลับเลยสักนิด
 
'ตื่นสักทีเถอะ ตื่นขึ้นมาให้ฉันได้ไถ่โทษ'
 
'.........'
 
'ตื่นขึ้นมาให้ฉันได้รักนายอีกครั้งเถอะ...จางฮยอนซึง'
 
คุณจุนฮยอง...นั่นคุณหรอ
 
 
 
 
<><><><><><><><><><><><><><>
131205
 
ตอนนี้ขอสั้นๆ เพราะมันเศร้าเกินไป ไรท์รับไม่ได้ ฝากติดตามด้วยนะคะ ใกล้จะจบแล้ว^^*