[Fic Beast] How much? “ค่าตัวนาย..เท่าไหร่กัน?”

by nooonaa

 

How much? 31 : ต่อรอง

 

+JunSeung+

 

ปังๆๆๆ

 

อึก... คะ

คุณยิงจริงๆงั้นหรอ คุณไม่ได้รักผมแล้วจริงๆงั้นหรอ...คุณจุนฮยอง

"คุณฮยอนซึง!! เป็นอะไรไหมครับ" เสียงตกใจตะโกนถามผมลั่นก่อนผมจะล้มลงกับพื้นอย่างหมดแรง มันเหมือนกับเจ็บไปทั้งร่าง ทั้งๆที่กระสุนที่ยิงมานั้นมันไปถูกโซฟาด้านข้าง ถึงจะไม่โดนแต่ก็เจ็บ

ทำไมคุณถึงทำแบบนี้

"คุณ คุณไม่ได้รักผมแล้วจริงๆน่ะหรอ" ผมร้องถามด้วยหัวใจที่บีบรัดจนแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ

"พากลับบ้านไปดูจุน" เขาไม่ยอมตอบไม่ยอมมองหน้าผมสักนิด คุณดูจุนเลยช่วยพยุงผมให้ลุกขึ้นก่อนจะพาเดินออกจากห้องคนไข้ ผมมองร่างหนาจนคล้อยหลังแต่เขาก็ยังคงนิ่ง ทำไมกันครับ นี่ตกลงเราต้องเลิกกันจริงๆงั้นหรอ

"แต่พอออกมาจากโรงพยาบาลได้ คุณดูจุนก็จะพาขึ้นรถกลับห้องพัก แต่ตอนนี้ผมไม่มีหน้าจะอยู่ห้องนั้นอีกแล้ว เขาไล่ผมซะขนาดนั้น ผมคงจะกลับไปไม่ได้

"ผมกลับเองได้ครับ คุณกลับไปดูแลคุณจุนฮยองเถอะ" ผมบอกเขาเสียงอ่อนก่อนจะถอนหายใจออกยาว คุณดูจุนก็ดูจะงงในสิ่งที่ผมพูดเลยรั้งผมไว้

"จะกลับยังไงครับ คุณต้องกลับไปรอท่านประธานที่ห้องนะครับ" กลับไปรอ...รอเพื่ออะไรกัน

"มันไม่จำเป็นแล้วไม่ใช่หรอครับ ก็เขาไล่ผมแบบนั้นแล้ว" ถ้ายังดันทุรังที่จะอยู่ต่อ ผมนี่แหละที่จะตายทั้งเป็น

"เห้อ...คุณฮยองซึง"

"ไม่เป็นไรหรอกครับ อย่ามาสงสารผมเลย ผมเองก็ทำใจไว้แล้วว่าสักวันเขาจะต้องเบื่อผม" ถึงจะทำใจแต่พอเอาเข้าจริงๆมันก็รับไม่ไหว เพราะยังไงผมก็ต้องการเขา

"แล้วคุณจะยอมแพ้ง่ายๆหรอครับ ในเมื่อคุณก็เคยทำให้ท่านประธานหลงได้ขนาดนั้น ผมเชื่อว่าครั้งนี้คุณก็คงทำได้"

หมายความว่า...คุณจะให้ผมทำเรื่องน่าอายแบบนั้นอีกแล้วน่ะหรอ

"แต่มันไม่เหมือนกันนะครับ" 

"ถ้าไม่เหมือนแล้วคุณจะใจแข็งพอทิ้งท่านประธานให้อยู่โดดเดี่ยวได้หรอครับ ท่านต้องการกำลังใจจากคุณอยู่นะ แล้วเย็นนี้ท่านก็จะกลับห้องแล้วด้วย" ใช่สิ ผมจะทิ้งเขาไว้คนเดียวให้ต่อสู้กับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขาได้ยังไงกัน ตอนนี้เขาก็โดดเดี่ยวมากพอแล้ว ดังนั้นผมต้องอยู่เคียงข้างเขาสิ

"ถ้าอย่างนั้นคุณช่วยพาผมไปส่งที่ห้องหน่อยนะครับ ผมจะกลับไปเตรียมห้องไว้รอเขาเย็นนี้" เพียงแค่คิดว่าผมสามารถเป็นประโยชน์กับอีกคนก็ทำให้ผมอดที่จะยิ้มไม่ได้ 

"ได้สิครับ ยังไงผมก็ขอให้คุณดื้อให้ถึงที่สุดนะครับ" ผมฟังคำอวยพรนั้นแล้วก็ขำกึก แสดงว่าคุณก็ไม่ได้เกลียดผมหรืออยากให้ผมไปสินะ คุณถึงใจดีกับผมมากขนาดนี้

"ขอบคุณมากนะครับ คุณใจดีกับผมมากจริงๆ"

"ยินดีครับ เพราะทั้งหมดผมทำให้ท่านประธาน" ยังไงเขาก็มาเป็นที่หนึ่งสินะ

"แล้วคุณมีอะไรแนะนำอีกไหมครับ แบบว่า...ผมควรทำยังไงบ้างให้เขาพอใจ" เขาอยู่กับคุณจุนฮยองมานานน่าจะรู้นิสัยเขาดี คุณดูจุนเลยนิ่งคิดอยู่สักพักก่อนจะยิ้มกรุ้มกริ่มออกมา คุณยิ้มแบบนี้เหมือนจะไม่ใช่เรื่องดีเลยนะครับ

"ไม่ยากครับ แค่คุณต้องเปลี่ยนเสื้อผ้านิดหน่อย"

หือ? 

"แล้วที่ใส่อยู่มันไม่ดีหรอครับ"

"มันก็ดีครับ แต่ไม่ค่อยเซ็กซี่" ผมชักไม่ค่อยแน่ใจแล้วสิ ว่าผมคิดถูกที่ถามเขา

"งั้นผมต้องทำยังไงครับ" "เดี๋ยวผมจัดการให้ แต่ตอนนี้เรากลับห้องกันเถอะครับ" 

"ครับ" ผมตอบรับก่อนจะเดินขึ้นรถเก่งสีดำคันหรูเพื่อกลับห้อง ระหว่างทางผมก็คิดไปเรื่อยว่าต้องทำอะไรบ้าง ทั้งเรื่องอาหารและเรื่องการดูแลเขา แต่พอคำพูดที่ไล่ผมให้ไปจากเขา มันก็กระเด็นเข้าสมองก่อนเล่นเอาหัวผมมันปวดไปหมด...พร้อมกับหัวใจที่เจ็บแปล๊บ แต่ไม่ว่ายังไง ผมก็ทนให้ได้...ก็ผมรักเขาไปแล้วนิ

พอกลับมาถึงห้องผมก็รีบทำความสะอาดห้องยกใหญ่ พร้อมกับจัดการอาบน้ำให้จุนซึงจนมันหองฉุย เมื่อทุกอย่างเสร็จผมก็หันมาทำอาหารเพื่อรอใครอีกคนที่จะกลับมาอีกไม่กี่ชั่วโมง แค่คิดว่าเขาจะกลับมาผมก็ดีใจแล้ว

"หอมจังครับ" อยู่ๆเสียงนุ่มของคุณฮยอนซิคก็ดังมาจากข้างหลังผม ผมสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันไปหา

"มาซะเงียบเชียว" เขายิ้มรับก่อนจะชูถุงกระดาษของห้างสรรพสินค้าชื่อดังให้ผมดู

"อะไรครับ เยอะแยะเชียว" ผมวางช้อนที่คนแกงอยู่ลงก่อนจะเดินเข้าไปรับถุงกระดาษสามสี่ถุง

"เฮียดูจุนให้เอาขึ้นมาให้ครับ แล้วเฮียก็ฝากบอกนายหญิงด้วยว่า ให้เริ่มเย็นนี้เลย" พอฟังแบบนั้นหน้าผมก็ร้อนผาว แสดงว่าของที่อยู่นั้นก็คงเป็นเสื้อผ้าเซ็กซี่ๆแน่

"ขอบคุณครับ" 

"แล้วคุณทำอะไรน่ะครับ หอมมากเลย" ร่างหนาชะเง้อมองเข้าไปในครัวก่อนจะทำจมูกฟุดฟิดซะน่ารัก

"ซุปเนื้อครับ อ่า...คุณมาพอดีเลย ช่วยชิมให้หน่อยสิครับว่ามันอร่อยมันไหม" มาได้จังหวะพอดี ผมกำลังหาคนชิมอยู่ ผมเลยรีบไปหยิบช้อนคันเล็กมาแล้วตักน้ำซุปให้ร่างหนาชิม แต่ยังไม่ทันที่ปากจะได้แต่ช้อนเสียงเขียวขุ่นก็ดังขึ้นอย่างน่ากลัว เล่นเอาเราสองคนผละออกจากกันโดยอัตโนมัติ

"ทำอะไรกัน!!" คุณจุนฮยอง!! มาตั้งแต่เมื่อไหร่กันครับ ผมวิ่งไปหาอีกคนที่นั่งอยู่บนรถเข็นไฟฟ้าโดยมีคุณดงอุนยืนอยู่ข้างๆ

"กลับมาแล้วหรอครับ"

"ฉันถามว่าพวกนายสองคนกำลังทำอะไรกัน!!" แต่ดูเขาจะไม่สนใจสิ่งที่ผมถาม เพราะเขาเอาแต่จ้องคุณฮยอนซิคเหมือนจะฆ่าอีกคนให้ตาย ผมเลยต้องรีบแก้ตัวให้อีกคนฟัง

"คือ...ผมกำลังให้เขาช่วยชิมซุปอยู่ครับ ว่ามันอร่อยแล้วหรือยัง"

"แล้วทำไมต้องป้อนด้วย!" เสียงเข้มตวาดอีกครั้งจนคุณฮยอนซิครีบวิ่งออกมาแล้วก้มหัวแทบจะเก้าสิบองศา

"ผมขอโทษครับนายท่าน!"

"ดงอุน...เอามันออกไปไกลๆตาฉัน" แต่ร่างหนาไม่สนใจอะไรแม้แต่นิด กลับสั่งให้พาคุณฮยอนซิคออกไป จนตอนนี้ในห้องเหลือแค่ผมกับเขา มันเงียบเชียบเชียว เงียบจนน่ากลัว

"เออ...คุณหิวรึยังครับ" พอเริ่มทนสภาพแบบนี้ไม่ไหวผมก็เลยรีบเปลี่ยนเรื่อง แต่ยังไม่ทันที่ผมจะออกก้าวเดิน อีกคนก็พูดขัดออกมา

"ฉันไม่หิว!" ทำไมต้องตวาดด้วย

"ถ้าอย่างนั้น...อาบน้ำไหมครับ" 

"ไม่!" แล้วเขาก็บังคับรถเข็นตัวเองจากผมไป ผมมองเขาด้วยหัวใจที่บีบรัด

นี่ตกลงเขาจะทรมานผมจริงๆใช่ไหม

ผมเดินกลับไปปิดเตาแก๊สพร้อมกับจัดการเคลียร์อาหารที่ทำทั้งหมดเข้าตู้เย็นด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยว ก่อนจะเดินตามร่างสูงเข้าไปในห้อง แต่เพียงแค่ผมเข้าไป ความน้อยใจก็ตีแสกหน้าทันที เมื่อผมเห็นร่างหนากำลังนั่งเล่นกับจุนซึง

"ว่าไงลูกพ่อ ตัวหอมเชียว"

บ๊อกๆ

อึก...นี่คุณจะสนใจแต่จุนซึงใช่ไหม

ใจร้าย

เจ้าตัวเล็กสีขาวก็เอาแต่ซุกบนตักกว้างอย่างน่ารัก โดยมีอีกคนคอยลูบหัวให้ ไม่รู้ทำไม แต่ผมอยากจะเป็นจุนซึงมากตอนนี้ ผมอยากให้เขาอ่อนโยนกับผมเหมือนกับที่เขาทำกับจุนซึง นี่ผมเกิดอาการอิจฉางั้นหรอ

บ้าน่า... แต่ถ้ามันเจ็บขนาดนี้ก็คงใช่แล้วล่ะ

ผมยืนดูภาพนั้นอยู่สักพักก็ชุกคิดถึงเรื่องที่คุณดูจุนพูดไว้ ผมเลยเดินไปหยิบถุงกระดาษนั้นมาดูของข้างในก่อนจะพบเสื้อเชิตสีขาวตัวบางที่พอผมเอามาทาบกับตัวก็พบว่ามันปิดแค่บั้นท้ายผมเท่านั้น แต่ถ้าก้มทีก็เห็นหมดไส้หมดพุงเลยทีเดียว

พอลองดูอีกถุงก็เจอกางเกงในสีขาวบางเฉียบอีกสามสี่ตัว เพียงแค่นั้นแก้มผมก็ร้อนฉึ่งจนต้องรีบเก็บมันเข้าที่เดิม นี่คุณจะให้ผมใส่แค่นี้น่ะหรอ น่าอายชะมัด ผมค่อยๆหายใจเข้าปอดลึกๆสองสามทีก่อนจะเปิดดูอีกถุง คราวนี้เล่นเอาผมช็อคตาค้างทันที ผมหยิบมันขึ้นมาดูก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อก

นี่มันอะไรกัน...ชุดแมวเหมียว!

ชุดแมวเหมียวสีดำ มีหูแมวเหมียวสีดำแล้วก็ปลอกคอที่ติดกระดิ่งสีทองกับหางอันยาวที่เย็บติดอย่างดีกับกางเกงที่ยาวแค่คืบ แถมเสื้อตัวน้อยแขนกุดที่ปิดได้แค่หน้าอกทำให้เห็นหน้าท้องกับเอวชัดเจน แล้วก็นี่อีก...ถุงมือแมวคู่เล็ก

ให้ตายเถอะ...ถ้าผมใส่มันคงจะอ้วกแตกทั้งประเทศแน่ 

แล้วพอทำใจมาดูอีกถุงก็เจออีก คราวนี้เป็นชุดกระต่ายสีขาวน่ารัก มีทั้งหูอันยาวกับหางฟูฟ่องอันเล็ก ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างปลงๆก่อนจะเก็บชุดพวกนั้นนั้นเข้าถุง รอวันสิ้นโลกละกันนะครับคุณดูจุน ผมถึงจะใส่มัน แต่พอมาคิดอีกที...เสื้อเชิตสีขาวก็คงพอใส่ได้ พอคิดแบบนั้นก็ต้องทำใจหยิบมันขึ้นมาเปลี่ยนก่อนจะเดินเข้าไปหาอีกคนที่อยู่ในห้อง

สู้ฮยอนซึง! นายต้องทำให้เขารักนายอีกครั้งให้ได้

สู้!

แอ๊ด...

ผมเปิดประตูเข้าไปข้างในอย่างเงียบๆก่อนจะเห็นอีกคนกำลังชมวิวกลางคืนของโซลอยู่ที่หน้าต่างกระจกบานใหญ่ของห้อง ผมเลยเดินเข้าไปหาเขาช้าๆก่อนจะเอ่ยถามเสียงเบา

"จะอาบน้ำไหมครับ" พอผมเอ่ยถาม...เขาก็หันมามองผมก่อนใบหน้าหล่อจะดูอึ้งไปสักพัก นัยน์ตาเจ้าเล่ห์ไล่มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะมาหยุดที่ต้นขาขาวของผม แต่ไม่นานใบหน้าหล่อนั้นก็หันหนีก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อก

เหมือนกับมันจะได้ผล...เขาสนใจผมด้วย แค่นี้ผมก็นอนตายตาหลับแล้ว

"เดี๋ยวผมจะเช็ดตัวให้นะครับ" เขาไม่ตอบหรืออะไรกับผมเลย เอาแต่หันหน้าหนี ผมเลยเดินกลับออกมาก่อนจะหากะละมังกับผ้าขนหนูเพื่อมาเช็ดตัวให้อีกคน พอเตรียมเสร็จก็ยกไปหาเขาทันที ผมวางกะละมังไว้ข้างๆรถเข็นของอีกคนก่อนจะค่อยๆล้มตัวลงนั่งด้านหน้า ร่างหนาเองก็เอาแต่มองผมแต่ก็ไม่พูดอะไร จนผมรู้สึกถึงความเย็นชาที่ส่งมา ซึ่งมันทำให้ผมอึดอัด

"ถอดเสื้อสิครับ" พอเห็นอีกคนยังคงนั่งนิ่งผมก็เลยบอกให้เขาถอดเสื้อ แต่เขากลับตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงยียวน

"จะเช็ดตัวให้ฉันไม่ใช่รึไง ถ้าจะทำก็ถอดเสื้อฉันด้วยสิ" ให้ผมถอดงั้นหรอ ผมนิ่งเขินอยู่สักพักก็ค่อยๆเอื้อมมือไปปลดกระดุมเสื้อเชิตของอีกคน พอปลดหมดก็ค่อยๆถอดมันออกก่อนจะเห็นผ้าพันแผลอันเบ้อเร้อถูกพันรอบเอวของเขา ผมมองแล้วก็รู้สึกตาร้อนผ่าว เพราะผมรู้สึกผิดจริงๆกับเรื่องนี้ พอเถอะฮยอนซึง...นายต้องเข้มแข็งแล้วก็ดูแลเขาให้เต็มที่

"ผมจะเริ่มเช็ดแล้วนะครับ" ผมปรับสีหน้าให้กลับมายิ้มก่อนจะเริ่มค่อยๆนำผ้าขนหนูมาเช็ดที่แขนเขาเบาๆ แล้วไล่ลงมาที่หน้าอก แต่พอถึงช่วงที่พันแผลผมก็เว้นไว้แล้วมาเช็ดที่หน้าท้องแกร่งจนเห็นทิวขนยาวตั้งแต่สะดื้อจนหายเข้าไปในกางเกง เพียงแค่นั้นขนแขนผมก็ลุกพรึบเมื่อสมองมันคิดอะไรๆที่เกินเลย

ชักทะลึ่งใหญ่แล้วนะจางฮยอนซึง! พอๆ หยุดคิดเรื่องแบบนั้นสักทีเถอะ

"สะเสร็จแล้วครับ" พอบอกกับเขาเสร็จก็รีบลุกขึ้นยืนทันที แต่มือใหญ่กลับคว้าแขนผมไว้ก่อนจะมองต่ำไปที่ตักตัวเอง

"แล้วข้างล่างของฉันล่ะ"

ข้างล่าง!!!

"อะไรนะครับ!" เรื่องแบบนั้น...จะให้ผมทำให้ได้ยังไง

"อย่าทำมาเป็นใสซื่อ คนที่กล้าเล่นชู้กับลูกน้องคนอื่นในบ้านของคนอื่นก็คงกร้านโลกพอตัวอยู่หรอกมั้ง...ใช่ไหมล่ะ"

กร้านโลก!

อึก!! คะ คุณดูถูกผม!!!

"ผมไม่ได้คบชู้กับใครนะครับ!! แล้วผมก็ไม่ได้มีนิสัยทุเรศๆแบบที่คุณพูดด้วย!!" ผมเถียงขาดใจเมื่อสมองมันคิดไม่ทันใจที่เจ็บจี๊ด แต่สีหน้ายียวนเหยียดหยันที่แสดงตอบกลับก็ทำเอาสติผมขาดกระจุย

"หึ...แล้วชุดที่ใส่นี่มันคงไม่ได้บ่งบอกนิสัยของนายเลยเนอะ" ชุดที่ใส่นี่น่ะหรอ!!!

คนบ้า!! 

"ใจร้าย!! ผมใส่มันเพราะคุณต่างหากล่ะ!"

"ฉันเกี่ยวอะไรด้วย.." ยังจะถามอีกงั้นหรอ

"เพราะผมอยากให้คุณรักผมอีกครั้งไงล่ะ! เพราะผมอยากจะให้คุณรักผมอีกครั้ง..." มันเหมือนหมดแรงยังไงไม่รู้ ผมทรุดลงกับพื้นตรงหน้าเขาก่อนน้ำตามันจะไหลอย่างห้ามไม่อยู่ ผมเสียใจที่เขาดูถูกผมแบบนี้

"หึ...นี่นายกะเอาตัวสกปรกๆของนายมาให้ฉันงั้นหรอ น่าสมเพชจริง"

อึก!!ทำไมต้องว่ากันขนาดนี้ด้วย! 

"ผมทำอะไรผิดคุณถึงต้องพูดทำร้ายจิตใจผมขนาดนั้น! คุณเกลียดผมมากงั้นหรอครับ"

"ใช่ ฉันเหม็นขี้หน้านายด้วย ถ้าทนได้ก็ทนไป แต้ถ้าทนไม่ได้...ก็ออกไปจากชีวิตฉัน!!" เสียงตวาดลั่นนั้นมันทิ่มแทงใจผมเหมือนเป็นดาบนับพันเล่ม มันช็อคจนแทบหายใจไม่ออก นี่คุณอยากให้ผมไปขนาดนั้นเลยหรอครับ

"แต่ผมรักคุณนะ..." ได้โปรดเถอะ ช่วยมองผมตรงนั้นด้วย

"แต่ฉัน เกลียด นาย!!" เขาเน้นเสียงทุกคำจนมันเด่นชัดในสมอง ทำให้สมองผมไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้อีกแล้ว

"ละ แล้ว ฮือๆ ผม ต้องทำยังไง ฮึกๆ ให้คุณรัก...ผม" บอกผมมา บอกผมมาเถอะ ผมพร้อมจะทำ

"ยิ่งนายทำแบบนี้ฉันก็ยิ่งเกลียดนาย...จางฮยอนซึง แต่จะคิดๆไป...มันก็มีอยู่ทางหนึ่งนะ" มีทางหนึ่งหรอ...

"บอกมาเลยครับ ฮึกๆ ผมพร้อมจะทำ.." ผมถามสวนทันควันก่อนจะรีบปาดน้ำตาให้หมดจากหน้า

"....."

"อย่าเงียบ...สะ สิครับ ฮึกๆ บอกผมมา..." ผมคว้ามือหนาขึ้นมากุมด้วยหัวใจที่มีหวัง ก่อนใบหน้าหล่อจะก้มมองต่ำเป็นสัญญาณให้ผมหันตามลงไปมอง

"อะไรหรอครับ..." คุณต้องการสื่ออะไรถึงมองหน้าขาตัวเอง

"หึ...ก็เห็นอยู่นี่ ทำให้มันหายโกรธนายสิ" หมายถึงอะไรกัน  ผมยังคงนิ่งเพราะไม่เข้าใจความหมายของเขา แล้วอีกคนก็คงจะรู้เลยช่วยตอบให้โดยการเอามือผมที่กุมมือเข้าอยู่ลงไปวางบน...น้อยชายของเขา

!!!

ผมตกใจชักมืออกก่อนจะลุกขึ้นยืนฉับพลัน นี่เขากำลังให้ผมทำให้เขาใช่ไหม

"ตกใจอะไร อย่าทำมาเป็นไม่เคยไปหน่อยเลย"

"......."

อีกแล้ว...คำพูดถากถาง

"ก็แล้วแต่นายนะ ถ้าทำก็อยู่ที่นี่ต่อ แต่ถ้าไม่ทำ...ก็ออกไป" นี่คุณต่อรองกับผมใช่ไหม...คุณกำลังตัดหนทางของผมออกใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นผมก็จะทำให้คุณรู้...ว่าจางฮยอนวึงคนนี้ทำได้ทุกอย่างเพื่อคนที่เขารัก

"ผม...จะทำให้มันพอใจจนหายโกรธ แล้วกับมารักผมให้ได้"

รวมถึงคุณที่จะขาดผมไม่ได้อีกเลย...ตลอดชีวิตคุณ...ยงจุนฮยอง

<><><><><><><><><><><><><><>

131130

 

เรื่องนี้นับวันยิ่งดราม่า 555 ฝากติดตามจนจบด้วยนะคะ^^*