[Fic Beast] How much? “ค่าตัวนาย..เท่าไหร่กัน?”

by nooonaa

 

 

How much? 30 : ได้โปรด

 

 

+JunSeung+

 

 

คุณจุนฮยอง...

 

อ๊าาาา

 

พรั่บๆๆ

 

แรงกระแทกเข้าจุดเสียวจนผมสั่นสะท้านไปทั้งตัว มันเน้นทุกจุดและทุกรอบที่หัวบานพยายามจะแทรกเข้ามาในผนังร้อนอุ่นนุ่ม ก่อนผมถูกยกขาข้างซ้ายเข้าพาดที่ไหล่เพื่อเพิ่มพื้นที่ให้แท่งร้อนเข้ามาได้ง่ายๆ

 

'อ่าาาาา ระแรง แรงอีก...อ๊า.." มือผมจิกหมอนแน่นเมื่อคนบนร่างทำตามที่ขอก่อนเอวสอบสวยจะเร่งเครื่องให้เร็วและแรงกว่าเดิม

 

'อ๊ๆๆ พรั่บๆๆ สวบๆ ซี๊ดดดด...'

 

สวบๆ

 

เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังรมแข่งกับเสียงครางที่ฟังไม่ได้ศัพท์ ก่อนมือหนาจะกำแท่งน้อยข้างหน้าแล้วสาวขึ้นลงอย่างเร็ว

 

อ่า...มะ ไม่แล้ว

 

พอได้รับการปลดปล่อยผมก็กระตุกถี่ก่อนจะปล่อยสิ่งที่อั้นอยู่ภายในจนเลอะไปหมด เสียงหอบจากคนบนร่างก็ช่างกระตุ้นให้ผมเกิดอารมณ์อีก

 

'เอาอีก อีกรอบ...นะครับ' ผมร้องขอเสียงหวานก่อนจะส่งมือลูบไล้ไปที่แผ่นอกกว้าง

 

'ฮยอนซึง...ฉันรักนาย' แต่แล้วร่างหนาก็พูดเสียงหวานก่อนจะบรรจงจูบบนหน้าผากผมเบาๆ เขากดลงไปช้าๆแต่ค้างไว้นาน จนแก้มผมเริ่มขึ้นสีแล้ว

 

ผมก็รักคุณครับ

 

แต่แล้วร่างสูงกลับถอนริมฝีปากนุ่มพร้อมกับส่วนที่แข็งขืนของตัวเองออกอย่างฉับพลันก่อนจะลุกขึ้นออกจากเตียง

 

ละ แล้วนั่นคุณจะไปไหน ทำไมถึงเดินจากผมไปแบบนั้นล่ะ

 

คุณจุนฮยอง

 

'ลาก่อน...ฮยอนซึง'

 

'ไม่! คุณจะไปไหน อย่าไปนะ!'

 

ไม่!

 

เฮื้อก!

 

ผมสะดุ้งลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะหายใจเขาปอดเฮือกใหญ่  มันเกิดอะไรขึ้น ผมรีบตั้งสติแล้วลองพอมองไปรอบๆก็พบแต่ความมืดและตัวผมคนเดียว

 

มันคือความฝันงั้นหรอ แต่มันเหมือนจริงมากนะ ยิ่งลมหายใจอุ่นที่เป่ารดหน้าเมื่อกี้นี้ก็ใช่...

 

"คุณจุนฮยอง..."  ตกลงมันคือความฝันหรือความจริง แล้วนี่ผมหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เท่าที่จำได้ผมว่าผมกำลังทรมานเรื่องยาอยู่นะ แล้วทำไมผมถึงมาอยู่ที่เตียงได้ แปลก หรือว่า...คุณจุนฮยองจะกลับมาแล้ว!

 

พอคิดแบบนั้นหัวใจผมก็บีบรัดกันแน่น ผมเลยรีบลุกออกจากเตียงแล้ววิ่งหาอีกคนจนทั่วทุกห้อง แต่กลับไม่มี

 

เขาไปไหน...หรือว่าเขาจะไปทำงานที่ห้องทำงานข้างล่าง แต่นี่มันก็ดึกแล้วนะ ไม่คิดจะพักบ้างหรือไง แล้วนี่เพิ่งเกิดเรื่องไปด้วย

 

สรุปแล้วเขาเป็นยังไงบ้างเนี่ย

 

แอ๊ด...

 

"ตื่นแล้วหรอครับ" เสียงผู้มาเยือนทักผมอย่างแผ่วเบา แต่พอผมหันกลับไปมองก็พบใบหน้าที่เหนื่อยล้าของอีกคน 

 

คุณดงอุน!

 

คุณกลับมาแล้ว แล้วทำไมสภาพคุณถึงดูไม่ได้แบบนั้น 

 

ผมไล่ตาดูจนทั่วร่างสูงด้วยความกลัว ใจก็ไม่กล้าที่จะดูแต่ก็อดไม่ได้ แล้วผมก็พบ...คราบเลือด

 

ของใคร!

 

"แล้วคุณจุนฮยองล่ะครับ เขาอยู่ไหน" ผมชะเง้อหาอีกคนที่น่าจะมาด้วยแต่กลับไม่พบเขาคนนั้น ใจผมตกหายวูบพร้อมกับที่มันเริ่มติดขัด คงไม่ใช่ของคุณใช่ไหม คราบเลือดคราบนั้น

 

"ท่านไม่ได้กลับมาด้วยครับ"

 

"ขะ เขาอยู่ไหนครับ พาผมไปพบเขาหน่อยได้มั้ยครับ...ตอนนี้"

 

"ตอนนี้คงไม่ได้หรอกครับ"

 

"ทะทำไมครับ ทำไมถึงไปเจอเขาไม่ได้" อย่ามาพูดกำกวมให้ผมรู้สึกกลัวไปมากกว่านี้ได้มั้ย ผมจะไม่ไหวอยู่แล้วนะ ผมกำลังจะบ้าตายอยู่แล้ว

 

"ตอนนี้ท่านกำลังพักผ่อนอยู่ครับ"

 

"แล้วทำไมถึงไม่กลับมาพักผ่อนที่บ้านล่ะครับ"  หรือว่าเขาไม่อยากจะเจอผม

 

"เห้อ...ท่านโดนยิงครับ ตอนนี้ท่านกำลังพักฟื้น" ผมรู้สึกได้ว่าเขาไม่อยากบอกให้ผมรู้ ซึ่งมันก็จริงที่ผมไม่อยากจะรู้ว่าเขา...บาดเจ็บ

 

โดนยิง!

 

จุก...ผมจุกจนหัวใจมันเกือบไม่เต้นแล้ว

 

"เขาเป็นอะไรมากไหมครับ" ผมพยายามบังคับเสียงตัวเองไม่ให้สั่นถึงแม้ว่าน้ำตามันจะไหลอาบหน้าไปแล้ว คุณดงอุนเลยลังเลเหมือนอึดอัดใจที่จะบอก แต่ตอนนี้ให้ผมได้รู้อะไรเกี่ยวกับเขาบ้างเถอะ  ได้โปรดเถอะ บอกผมทีว่าเขาปลอดภัย

 

"ผมก็บอกไม่ถูก...ถ้าคุณอยากรู้ก็คงต้องไปดูเอง"

 

"งั้นพาผมไปหาเขาเดี๋ยวนี้เลยนะครับ ขอร้อง ผมอยากเจอเขา" ผมรีบผวาคว้าแขนเขาแล้วกระชับให้เขารู้ว่าผมต้องการไปแค่ไหน

 

"ครับ งั้นไปกันเลย"

 

ไม่นานผมก็มาถึงโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังแถวย่านธุรกิจของคุณจุนฮยอง คุณดงอุนบอกว่านี่ก็คือหนึ่งในธุรกิจตระกูลยง ซึ่งมันทำให้ทึ่งในความสามารถของเขา ตอนแรกนึกว่าจะทำธุรกิจที่ผิดกฏหมายอย่างเดียวซะอีก แต่นี่เขาก็มีด้านๆดีอยู่บ้าง พอคุณดงอุนมาส่งผมที่ห้องๆหนึ่งที่ดูก็รู้ว่าเป็นห้องจองคุณจุนฮยอง เพราะมีลูกน้องเขานั่งเต็มหน้าห้องไปหมด ทุกคนดูเครียดมากจนผมไม่อยากจะเข้าใกล้ สงสัยจะเป็นห่วงนายตัวเอง

 

"อาการหนักมากเลยหรอครับ ทุกคนถึงดูเครียดแบบนั้น" ผมถามคนข้างๆเบาๆ

 

"ก็...เอาการอยู่ครับ" อึก! เพราะผม...เพราะผมคนเดียว ถ้าผมฉลาดและกล้ากว่านี้ เขาคงไม่ต้องมาอยู่ที่นี่

 

เพล้ง!!!!

 

"ออกไป!!!!" เสียงแก้วแตกดังลั่นห้องตดหน้าผมเช่นเอาทุกคนตื่นตระหนก ผมผวารีบวิ่งเข้าไปดูก็พบคุณดูจุนกำลังกุมหน้าตัวเองอยู่ โดยที่อีกคนที่ก่อเรื่องกำลัง...นั่งบนรถเข็น

 

"คุณดูจุน เป็นอะไรมากไหมครับ" ผมเข้าไปดูอีกคนก็พบว่าหน้าผากของเขาแตก คงจะโดนแก้วเมื่อกี้เขว้งใส่แน่

 

"ไม่เป็นครับ แต่นายท่าน..." อะไร เขาเป็นอะไร

 

"ทำไมครับ" ผมหันไปดูอีกคนที่นั่งบนรถเข็นแต่สภาพก็ดูไม่ได้แย่เท่าไหร่ ใบหน้ายังคงความหล่อไว้เหมือนเดิม อาจจะแค่ซีดเพราะพิษไข้ แต่ก็ไม่น่าเป็นห่วงนี่

 

"รำคาญ!! ฉันบอกให้ออกไปไงเล่า!!"

 

เพล้ง!!!

 

คราวนี่แจกันใบสวยข้างเตียงถูกปามาทางพวกเราอย่างจัง แต่โชคยังคงดีที่คุณดูจุนเข้ามาบังตัวผมไว้ ทำให้ร่างหนาโดนเข้าที่ไหล่เต็มๆ

 

"คุณดูจุน!!!"

 

"ออกไป! ทั้งสองคน ออกไป!!"

 

ออกไป! ทั้งสองคน...

 

นี่คุณไล่ผมงั้นหรอ...มันเกิดอะไรขึ้น

 

"คุณจุนฮยอง คุณเป็นอะไรรึป่าวครับ" ผมรีบเดินเข้าไปหาเขาด้วยความรู้สึกกล้าๆกลัวๆแต่ก็ต้องบังคับใจให้แข็งเข้าไปหา แต่พอผมเพียงเข้าไปใกล้ มือใหญ่ก็ผลักผมจนล้มไถลไปกับพื้นอย่างแรง

 

โอ้ย!!!

 

เจ็บ!

 

"คุณฮยอนซึง!" คุณดูจุนรีบวิ่งมาหาผมก่อนจะค่อยๆช่วยพยุงให้ผมลุก แต่ผมรู้สึกชาที่มือยังไงไม่รู้

 

"เลือด! มือคุณโดนแก้วบาดนี่ครับ"

 

เลือด!!

 

ผมมองเลือดที่ไหลไม่ยอมหยุดก่อนจะเงยหน้าไปหาอีกคน แต่เขากลับหันหน้าหนีแล้วพูดเสียดแทงใจผม

 

"แผลนิดหน่อยอย่ามาทำเป็นเรื่องใหญ่ ดูจุน...พาออกไปให้พ้นๆหน้าฉัน!" อะไรนะ! นี่คุณเป็นอะไรขึ้นมา ถึงทำกับผมแบบนี้ ทำไมถึงใจร้ายและเย็นชากับผม ทั้งๆที่เมื่อวานคุณยังช่วยผมอยู่เลย หรือว่าคุณโกรธที่ผมเป็นต้นเหตุทำให้คุณเจ็บ

 

"คุณโกรธผมหรอครับ" ผมเม้มปากตัวเองแน่นเมื่อกลัวสิ่งที่จะได้ยิน แล้วเขาก็พูดมันออกมาจริงๆ

 

"น่ารำคาญ! ออกไปให้พ้นหน้าฉัน!!" คราวนี้มือหนาจะปาโทรศัพท์ใส่อีกครั้งแต่ผมก็ถูกคุณดูจุนอุ้มออกมาจากตรงนั้นได้ทันก่อนมันจะกระแทกกับพื้นแล้วแตกกระจายไปคนละทิศคนละทาง แล้วสายตาเย็นชาคู่นั้นที่มองผมอีก นี่เขาเป็นอะไรไป

 

"คุณจุนฮยอง..."

 

"ออกไป!!!" สิ้นเสียงตวาดดังสนั่นห้องผมก็ถูกพาออกมาข้างนอกทันที ทุกคนที่ยืนรออยู่ก็ดูตกใจที่เห็นเลือดผมไหลเป็นทาง คุณดูจุนเลยรีบพาผมไปทำแผลก่อนคุณดงอุนจะเข้าไปดูแลร่างหนาต่อ

 

"ดีที่เข้าไม่ลึกนะครับ" ถึงจะไม่ลึกแต่ก็เล่นเอาปวดชะมัด ผมมองผ้าก็อตที่พันแผลตัวเองแล้วน้ำตาก็พาลจะไหล ผมเลยรีบสูดอากาศเข้าปอดจนลึกก่อนจะเอ่ยถามในสิ่งที่แปลกไป

 

"ทำไมเขาถึงดูโกรธผมถึงขนาดนั้นครับ ผมไปทำอะไรให้" พออีกคนได้ฟังก็อึกอักที่จะตอบ คงไม่อยากให้ผมรู้ล่ะสิว่าเขาเกลียดผมแล้ว

 

"บอกมาเถอะครับ ผมรับได้"

 

"เออ...ท่านประธานกำลังท้อครับ"

 

ท้อ!

 

"ท้ออะไรกันครับ"

 

"ท่านโดนยิงที่กลางหลัง กระสุนไปตัดเส้นประสาททำให้ช่วงล่างของท่านขยับไม่ได้...ตลอดชีวิต"

 

ตลอดชีวิต!

 

"ไม่จริง! คุณโกหกผม! มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหมครับ" อะไรกัน มันเกิดเรื่องบ้าๆแบบนี้ได้ยังไง เขายังหนุ่มแล้วจะกลายเป็นคนพิการไปได้ได้ยังไง เป็นเพราะผมคนเดียว เพราะผมเขาถึงต้องเจอเรื่องโหดร้ายแบบนี้

 

"เรื่องจริงครับ ท่านเลยหมดหวังแล้วก็อยากอยู่คนเดียว"

 

คนเดียว

 

"หมายความว่าไง ที่บอกว่าอยากอยู่คนเดียว" มันหมายถึงเฉพาะช่วงนี้หรือตลอดไป คุณจุนฮยอง คุณกำลังคิดอะไรอยู่

 

"อย่างที่คุณคิดนั่นแหละครับ ท่านไม่ต้องการคุณอีกแล้ว"

 

ช็อค!!!

 

ผมนิ่งค้างตึงเหมือนใครมาดับไฟที่สมองผม มันมืดกระทันหันแล้วไม่มีทีท่าจะสว่างขึ้นอีก  หายใจไม่ออก เขาไม่ต้องการผมแล้ว...มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม คุณหมดรักผมแล้วงั้นหรอ

 

"คุณฮยอนซึงครับ...คุณเป็นอะไรรึป่าว"

 

"เป็นเพราะผมทำให้เขาโดนยิงใช่ไหมครับ เขาถึงไม่ต้องการผม" ปากมันพูดออกไปโดยที่สมองยังไม่ทันสั่ง ซึ่งอีกคนก็เอาแต่มองหน้าผมแต่ไม่ยอมตอบ

 

"....." อย่าเงียบ...ได้โปรด

 

"บอกมาเถอะครับ" อะไรมันก็คงไม่เจ็บเท่ากับที่เขาไม่ต้องการผมแล้ว

 

"ครับ ท่านเกือบตายเพราะคุณ"

 

อึก!

 

นั่นสินะ  ถ้าไม่มีผมอยู่ทั้งคนเรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น แล้วยิ่งชีวิตของเขายังไงก็มีค่ามากกว่าคนอย่างผมอยู่แล้ว ดังนั้นเขาจะเอามาเสี่ยงกับผมทำไม

 

"เข้าใจแล้วครับ" ผมสูดลมเข้าปอดเฮือกใหญ่เพื่อเรียกกำลังใจให้ตัวเอง ก่อนจะเดินเขาไปหาอีกคนในห้องคนไข้

 

"จะไปไหนครับ" ผมไม่ตอบ เอาแต่เดินไปในที่ที่ผมต้องการจะไปจนมาถึงห้องของคนที่เขาไม่ต้องการผมแล้ว คุณดุจุนเองก็ห้ามไม่ให้ผมเข้าไปตอนนี้เพราะเขาอาจจะยังไม่หายอารมณ์เสีย แต่ผมจะมามัวรอไม่ได้ เพราะผมอยากจะบอกกับสิ่งที่ผมคิด และขอคำอธิบายจากปากเขา ผมเลยเปิดประตูที่กั้นระหว่างเราออกแล้วตะโกนไปหาอีกคนจนสุดเสียง

 

"คนเลว! จะมาบอกรักผมทำไมถ้าจะทิ้งกันแบบนี้..." พอหมดคำผมก็ทรุดฮวบลงกับพื้นอย่างหมดแรง น้ำตามันก็ทำหน้าทีไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ผมร้องอยู่นานแต่ก็ไม่มีเสียงใดๆตอบกลับ ผมเลยค่อยๆเงยหน้ามองเขาอีกครั้ง เขามองผมด้วยสายตาที่เย็นชามาก จนผมอยากจะหายไปจากตรงนั้น

 

"ทำไมล่ะครับ คุณไม่รักผมแล้วหรอ คุณจะทิ้งผมไปง่ายๆแบบนี้น่ะหรอ"

 

"...." 

 

"คุณก็เอาแต่เงียบ! แต่คุณไม่คิดถึงผมเลย ผมเจ็บนะ มาทำให้ผมรักทำไม จะมาบอกรักทำไม ถ้าจะมาทิ้งกันแบบนี้"

 

"นายมันก็แค่ของเล่น แล้วตอนนี้ฉันก็อยากจะทิ้งแล้ว เพราะมันทั้งน่าเบื่อและไร้ค่า" เสียงเย็นถูกเน้นออกมาทุกคำจนใจแทบจะแตกสลาย มันเหมือนมีมีดแหลมคมกำลังกรีดลงบนนั้นอย่างเลือดเย็น แล้วมันก็ทำให้ผมแทบจะลืมทุกสิ่ง

 

ถึงคุณจะไล่ผมก็จะขอหน้าด้านยืนอยู่ตรงนี้ จะหน้าด้านเพื่อขอให้ได้เห็นคุณตลอด

 

ถึงแม้ว่าตอนนี้.... ถึงแม้ว่าตอนนี้คุณจะไม่รักผมแล้ว แต่....

 

"แต่ผมไม่ไปหรอก ผมจะอยู่ให้คุณเกลียดแบบนี้จนตายกันไปข้าง..." จะอยู่ทรมานให้คุณไม่มีความสุข ให้คุณเบื่อของเล่นชิ้นนี้จนคุณตายนั่นแหละ

 

"แต่ฉันไม่อยากเห็นหน้านายแล้ว!"

 

"แต่ผมอยาก เพราะผมห่างจากคุณไม่ได้คุณจุนฮยอง ถ้าผมห่าง...ผมคงจะตาย" หมดแล้ว หมดแล้วจริงๆที่จะพูดเพื่อขอรั้งเขาไว้ แต่เขากลับทำเหมือนคำพูดผมไม่มีความหมายเลยสักนิด นี่คุณหมดรักผมแล้วจริงๆน่ะหรอ

 

"ฉันว่านายชักพูดไม่รู้เรื่องแล้วนะ! อย่ามาทำให้ฉันอารมณ์เสียไปมากกว่านี้ได้ไหม!" ร่างหนาหายใจเข้าเฮือกใหญ่ก่อนจะสั่งอีก

 

"ดูจุน! ฉันบอกให้พามันออกไป!!!!"

 

!!!

 

"ไม่! ผมไม่ไป! ฆ่าผมให้ตายตรงนี้ดีกว่าที่จะไล่ผมแบบนี้!" ผมสบัดมือของคุณดูจุนออกจากตัวก่อนจะคว้าปืนที่ร่างหนาเหน็บไปที่หลัง

 

"คุณฮยอนซึง! เอาคืนมานะครับ!" คุณดูจุนดูตกใจมากที่ปืนของเขาตกมาอยู่ที่ผม ผมจ้องวัตถุสีดำพร้อมกับน้ำตาก่อนจะเดินเอามันไปใส่มืออีกคนที่นั่งอยู่บนรถเข็น

 

ถ้าห่างคุณไปก็เหมือนกับตาย งั้นขอตายด้วยน้ำมือคุณนี่แหละ อย่างน้อยคนสุดท้ายที่ผมจะเห็นก็เป็นคุณ

 

ผมเดินถอยห่างออกไปเพื่อรอรับบัญชาจากเจ้าชีวิตของผม ตอนนี้ก็เหลือแต่เขาเท่านั้นที่จะเลือก...

 

จะให้ผมอยู่หรือจะให้ผมตาย

 

"เอาสิครับ อย่าให้ผมทรมานไปมากกว่านี้"

 

พ่อครับ แม่ครับ ผมขอโทษที่ทำตัวไร้ค่าแบบนี้ แต่ผมเหลือเขาคนเดียวแล้ว ผมไม่สามารถทนให้คนที่ผมรักทิ้งผมไปได้อีก ผมเจ็บเกินไปที่จะรับมันไหว 

 

ผมขอโทษนะครับ

 

"งั้นฉันจะสนองนายเอง จางฮยอนซึง"

 

"ผมรักคุณนะครับ..."

 

ปังๆๆๆ

 

อึก...

 

 

 

<><><><><><><><><><><><><><><>

131126

 

กี่อาทิตกว่าจะอัพคะคุณ!!! ห้าๆ มันยากนะเรื่องนี้อะ ห้าๆ ขอบคุณที่รอนะคร้า^^* จุบๆ