[Fic Beast] How much? “ค่าตัวนาย..เท่าไหร่กัน?”

by nooonaa

 

 

 

How much? 29 : สำคัญขนาดไหน

 

 

+JunSeung+

 

 

"คุณจุนฮยอง ช่วยพวกเราด้วยครับ"  ผมมองร่างหนาที่อยู่มองผม ดวงตาคมดูอึ้งเล็กน้อยที่เห็นผมก่อนมันจะเปลี่ยนเป็นสงบนิ่งเหมือนเดิม แต่ยังไงผมก็ดูออกว่าเขาโมโหแค่ไหนในตอนนี้ ไม่นานพอเขาละสายตาจากผมไป เขาก็วางกระเป๋าก่อนจะเดินถอยห่างจากมันไป

 

"ห้าร้อยล้าน" ร่างหนาพูดออกมาเสียงเย็นจนคนรอบข้างเผลอถอยหลังด้วยความรู้สึกกลัว แต่หัวหน้าแผนการนี้กลับหัวเราะเสียงดังลั่น "ฮ่าๆ นี่แกคิดว่าฉันจะเอาเงินเพียงแค่นั้นรึไงกันคุณยง

 

"ห้าร้อยล้าน! นี่คุณยังบอกว่ามันแค่นั้นได้ยังไงกัน ไอ้คนทุเรศ โกงเขาแล้วยังหน้าด้านมาต่อรองอีก

 

"จะเอาเท่าไหร่"

 

"คุณจุนฮยอง อย่าไปยอมมันนะครับ"

 

ผลั้ว!

 

"หุบปาก!!!" ฝ่ามือหนักตบหน้าผมอีกครั้งจนหน้าผมกระแทกลงกับพื้น มันรู้สึกขมปากไปหมดเมื่อเลือดเริ่มซึมออกมา ผมเลยพยายามเงยหน้าขึ้นแต่มันกลับลุกไม่ได้มันชาแล้วก็เจ็บไปหมด

 

"คุณชเว...ผมว่าผมเคยบอกคุณก่อนจะมาแล้วนะ ว่าอย่าแตะต้องของของผม" ถึงเสียงเย็นนั้นจะช่วยคุมสถานการณ์ทุเรศนี้ไม่ให้เลวร้ายไปกว่าเดิมได้ แต่ก็ยังไม่สามารถทำให้อีกคนเป็นต่อ ผมเลยต้องพยายามบังคับร่างกายตัวเองให้ลุกขึ้น เพื่อบอกกับอีกคนว่าผมดูแลตัวเองได้

 

ทั้งๆที่จริงแล้ว ตอนนี้ผมกลัวมาก

 

"คิดว่าตอนนี้คุณมีสิทธิมาสั่งผมรึไง ผมว่าคุณเอาเวลานั้นรีบๆขนเงินมาให้ผมดีกว่าก่อนที่อะไรๆจะเป็นใจให้ผมทำเกินกว่านี้!!"

 

อ้าก!อยู่ๆมือหนาก็ตรงเข้ามาจิกหัวผมก่อนกระชากไปทางด้านหลังอย่างแรง จนตอนนี้หัวผมชาเหมือนมันถูกถลกหนังไปทั้งหัว น้ำตาผมค่อยๆไหลจนตอนนี้ผมมองอีกคนไม่เห็นแล้ว

 

คุณจุนฮยอง ช่วยผมด้วย ผมเจ็บ

 

"แก ไอ้ชเว" เสียงทุ้มเข้มที่ถูกดันออกมาตามไรฟันบอกได้ว่าอีกคนโกรธมาก ก่อนที่เจ้าของมือใหญ่บนหัวผมจะหัวเราะสะใจลั่นห้อง

 

"ฮ่าๆๆๆ โกรธมากล่ะสิ มันก็ต้องแน่อยู่แล้ว มันก็ต้องโกรธอยู่แล้ว เหมือนกับที่ฉันโกรธไงล่ะ"

 

คุณมันโรคจิต!

 

"......"

 

"เงียบทำไมล่ะ แกน่าจะจำวันนั้นได้นะ วันที่แกฆ่าเมียของฉัน!!!"

 

อะไรนะ!

 

"ไม่จริง! คุณจุนฮยองไม่มีทางฆ่าใครแน่! คุณมันคนโกหก!!" ผมกราดด่าอย่างลืมตัวเมื่อมันมาใส่ร้ายเขา ผมโกรธ โกรธจนกล้าทำทุกอย่าง เพราะผมไม่เชื่อ คนใจดีแบบเขา จะกล้าฆ่าใครลงได้ยังไง ยังไงผมก็ไม่เชื่อ

 

"หึ ใสซื่ออย่างนี้สินะ แกถึงหลงมัน เพราะมันไม่รู้ว่าแกมันเลวนี่เอง"หมายความว่าไงผมหันไปมองอีกคนที่ถูกกล่าวหา แต่เขากลับไม่ยอมสบตาผม เหมือนกับเรื่องที่โดนว่ามันเป็นเรื่องจริง

 

"เงียบทำไมล่ะ บอกมันไปสิ ว่าตัวเองเลวขนาดไหน"

 

"คุณชเว...คุณต้องการอะไรพูดมาเลยดีกว่า" เหมือนคุณจุนฮยองจะเริ่มทนไม่ไหว เลยเอ่ยปากตัดบท ก่อนจะล้วงเอาอะไรบางอย่างออกมาจากสูทด้านใน

 

"คุณจะเอาเท่าไหร่" พอผมมองดีๆก็พบว่ามันเป็นเช็คเงินสด คุณจุนฮยองเซ็นชื่อข้างในฉีกแผ่นบนสุดให้

 

"เอาเท่าไหร่มันก็ไม่คุ้มหรอก มันต้องทำให้แกทรมานด้วย เห้ย! จัดการดิ!"พอสิ้นเสียงอันน่ารังเกียจ พวกผู้ชายร่างใหญ่ที่ยืนดูอยู่นานก็รีบตรงเข้ามาหาผมก่อนจะกระชากแขนให้ลุกขึ้นไปนั่งบนโซฟา ส่วนอีกคนก็พาร่างคุณฮาร่าออกจากห้องไป ผมเองก็แทบจะขัดขืนไม่ได้ เพราะแรงที่มีอยู่คงสู้ผู้ชายสามคนไม่ได้แน่

 

"แกคิดจะทำอะไรไอ้หมาลอบกัด!" เสียงกัดฟันพูดออกมาอย่างโกรธแค้นก่อนที่เสื้อผมจะถูกกระชากออกจากตัวอย่างขาดวิ่น ผมเองก็ผวาคว้าเสื้อตัวเองไว้แต่ก็ยังคงช้าไปผมตายแน่

 

"หึ ขาวเนียนอย่างกับผู้หญิงเชียว" ผู้ชายที่ยืนมองอยู่ตรงหน้าไม่พูดเปล่า แต่เอามือหยาบกร้านอันใหญ่มาลูบที่หน้าอกผมด้วย ผมพยายามปัดมันทิ้งแต่ก็ถูกผู้ชายอีกคนล็อคแขนไว้ ก่อนคนที่สามจะดึงกางเกงยีนผมออกจนหลุด

 

"อย่านะ!" ผมร้องเสียงหลงเพื่อให้เขาหยุด แต่เพียงแค่ร่างกายผมไม่มีอะไรปกปิดทุกคนในห้องก็เงียบแล้วจ้องมองผมด้วยสายตาที่แปลกไป

 

"อย่ามอง! ได้โปรด...ปล่อยผม" มันรู้สึกสมเพชเหลือเกินที่มาอยู่ในสภาพนี้ ทำไมต้องมาทำกิริยาทุเรศๆแบบนั้นกับผม 

 

"ไอ้ชเว...ไอ้เลว วันนี้มึงไม่ตายดีแน่" เสียงกูมึงถูกสบถออกมาก่อนร่างหนาจะผวาเข้าหาร่างสูง แต่ก็ถูกลูกน้องมันที่ยืนคุมสถานการณ์อยู่จ่อปืนเข้าให้

 

"คุณจุนฮยอง ช่วยผมด้วย อย่าให้มันทำแบบนี้กับผม" ถึงจะรู้ว่าอีกฝ่ายก็จนตรอก แต่ผมก็ยังมีความหวังที่จะรอด โดยที่ผมเองก็รู้อยู่แก่ใจว่าไม่

 

"ร้องไปเหอะ เดี๋ยวสักพักแกก็จะเปลี่ยนคำพูด" คุณซีวอนชี้หน้าผมพรางกลั้นยิ้มอุบาจก่อนจะเอาอะไรบางอย่างใส่ปาดผมแล้วบังคับให้กลืน ผมเองก็พยายามคายมันออกแต่ถูกบีบจมูกไว้เลยต้องยอมกลืนลงคอด้วยความจำเป็นจนรู้ว่ามันเป็นยา

 

เหมือนกับคืนประมูลวันนั้น

 

ยาปลุกเซ็กส์

 

"อย่า...อย่า ทะ เอื้อก ทำ ผม..." เสียงผมเริ่มติดขัดเมื่อผมเริ่มรู้ตัวว่าตัวเองกำลังจะเจอกับอะไร

 

"ฮ่าๆ ลูกแมวน้อยตัวนี้ช่างน่ารักจริงๆ ฉันว่ากะจะลองเชยชมสักครั้งคงจะดี ว่ามันคุณยง"

 

"มันจะมากเกินไปแล้วนะไอ้ชเว ฉันชักจะหมดความอดทนกับแกแล้ว"

 

"อุ กลัวจัง ฮ่าๆ ยังจะกล้ามาขู่อีกรึไง เห้ย จัดการมันดิ" ใบหน้าหล่อของคุณซีวอนหันไปส่งลูกน้องด้านข้าง ก่อนพวกนั้นจะตรงเข้าไปซัดร่างหนาจนทรุดกับพื้น เขาไม่ตอบโต้ เขายอมถูกซ้อม

 

ทำไมล่ะ...ทำไมคุณไม่สู้ ผมเชื่อว่าถ้าคุณจะทำ คุณก็สู้มันได้

 

ตุ๊บ!

 

พลั่ก!

 

"แฮ่กๆ คะ คุณจุนฮยอง...." ได้โปรด...อย่าเป็นอะไรนะครับ

 

"เสียงหวานวะ อยากแล้ว"

 

"ดูดิ แม่งสวยสัดๆ"

 

"ยะ อย่า อย่าแตะตัวผม" ผมพยายามบิดสะโพกหนีมือใหญ่ที่พยายามลูบคลำและบีบเค้นจนผมรู้สึกเจ็บก่อนมือใหญ่ของใครบางคนจะค่อยๆแหวกขาผมออกแล้วล็อคไว้แน่น

 

"อู...." เสียงร้องซีดดังระงมขึ้นทันควันจนคนพวกนั้นหยุดซ้อมร่างหนาแล้วหันมาจ้องสิ่งสงวนทุเรศ ทำไมต้องหยามกันขนาดนี้

 

"หึ คงจะใช้งานหนักสินะ ถึงได้ช้ำแดงขนาดนั้น แต่ก็ถือว่าไม่เลว ถ้ามันยังคงสวยขนาดนี้" มันหยักไหล่เล็กน้อยเหมือนไม่ใส่ใจอะไรก่อนจะหยิบอะไรบางอย่างแล้วเดินมาหาผม ผมเองก็พยายามดิ้นให้หลุดแต่ก็ถูกยึดไว้ทุกที่ เลยเปิดช่องทางให้ไอ้เลวนั้นทำสิ่งหยาบคายใส่ 

 

นิ้วเรียวใหญ่ค่อยๆกรีดลงบนช่องทางนุ่มแล้วค่อยๆกดลงไปช้าๆไม่ทันให้ผมได้ตั้งตัว แล้วค่อยๆดึงเข้าดึงออกจนผมต้องแอ่นบั้นท้ายตามมือใหญ่นั้น ตอนนี้หัวใจผมสั่นจนอยากจะหาอะไรมาฆ่าตัวเองให้ตาย เพราะถึงใจจะกรี๊ดร้องบอกให้หยุดแต่ร่างกายผมกลับตอบสนอง 

 

เหมือนกับยาเริ่มออกฤทธิ์

 

"อะ อ๊าาาาาา" ผมครางเสียงหืออย่างห้ามไม่อยู่ ก่อนข้อมือนั้นจะเริ่มเพิ่มความเร็วยิ่งขึ้น

 

"อ๊ะๆๆ ยะ หยุด! หยุดๆ พอ อ๊า"

 

"หยุดเดี๋ยวนี้นะเว้ย! กูบอกให้หยุด!!!" ร่างหนายัดตัวลุกขึ้นแล้ววิ่งฝ่าฝูงนักเลงพวกนั้นก่อนจะกระชากตัวไอ้เลวนั้นให้ออกห่างจากผม มาอีกคนเหฌนช่องทางก็ตรงเข้าซัดพวกที่จับผมไว้จนล้มลงกับพื้นก่อนจะหันมาคว้าตัวผมเข้ากอดไว้แน่น 

 

"ฮึกๆ คุณจุนฮยอง อ๊ะ ช่วยผมด้วย" ผมกำเสื้อสูทนั้นจนยับก่อนใบหน้าหล่อที่ตอนนี้ฟกช้ำไปทั้งหน้าจะหันมาสำรวจผม

 

"ฉันขอโทษ..." อย่าครับ...อย่าโทษตัวเอง

 

"คุณจุนฮยอง..."

 

"รักกันดีจังนะ หึ เห็นแล้วหมันไส้ชิบหายเลยวะ ไปเอาตัวมันมาสิ ฉันยังจัดการไอ้นั่นไม่เสร็จ"

 

"อ๊ะ! ไม่ อย่า!

 

" "อย่านะเว้ย!!" มือใหญ่ที่กอดผมก็คอยดึงผมไว้แน่นไม่ยอมให้หลุด ผมเองก็กอดเอวหนาไว้เหมือนกัน ยังไงผมก็จะไม่ปล่อยแน่

 

"กวนตีนวะ!"

 

ผลั้ว!

 

ปัง!!

 

เสียงมือใหญ่ฟาดลงหน้าถูกกลบด้วยเสียงปืนที่ยิงเข้ากลางไหล่ของเจ้าของมือ ทุกอย่าง ณ ตรงนั้นเงียบกริบก่อนจะเผยร่างสูงสองคนที่เพิ่งมาใหม่

 

"ไอ้ดูจุน! ไอ้ดงอุน! มาได้ไงวะ ไหนบอกว่ามันไม่ได้อยู่โซลไง!"

 

"หึ ไอ้สวะเอ้ย! มึงคิดว่าพวกกูจะปล่อยให้เจ้านายตัวเองมาเจอคนเหี้.ยอย่างนายรึไง คราวนี้ก็คงถึงเวลาสำหรับพวกมึงกับพวกกูแล้ว!" คุณดูจุนขึ้นเสียงดังจนทุกคนผงะไปตามๆกัน แต่หัวหน้าใหญ่ยังคงตีหน้านิ่งทั้งๆที่มือตัวเองก็สั่นไปด้วยความกลัว

 

"คิดว่ากูจะกลัวมึงรึไง!!"

 

"ไม่คิดก็ดี เพราะกูจะทำให้มึงคิดนี่แหละ!"ปังๆๆๆๆๆเสียงห่ากระสุนสาดใส่กันก่อนที่ผมจะถูกอุ้มมาหลบอยู่หลังที่กำบังโดยมีร่างหนากอดบังกระสุนผมไว้แน่น 

 

ปังๆๆๆ

 

"ไอ้หมาลอบกัด! มึงออกมาสิวะ!"

 

ปังๆๆๆ

 

"ดงอุน ไปพาท่านประธานมาเร็ว!"เสียงตะโกนสั่งดังลั่นก่อนคุณดงอุนจะพยายามวิ่งฝ่ากระสุนมาฝั่งพวกเรา

 

"นายท่านครับ ปลอดภัยใช่ไหมครับ"

 

"อืม พาฮยอนซึงไปจากที่นี่ที" ร่างหนาไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรมาก ก็ดันผมให้เข้าหาอีกคน

 

"แล้วท่านล่ะครับ"

 

"ฉันต้องจัดการมันก่อน"

 

อะไรนะ!

 

"ไม่นะครับ ไปกับผมนะ" อย่าทำแบบนี้ ผมกลัวคุณจะโดนลูกหลง

 

"ดงอุน! ฉันบอกให้พาฮยอนซึงไปไง!" เสียงทุ้มเย็นสั่งเสียงเขียวจนร่างสูงต้องอุ้มผมขึ้นอกอย่างช่วยไม่ได้ก่อนคุณจุนฮยองจะถอดเสื้อสูทมาคลุมตัวผมไว้เพื่อปกปิดร่างกายเปลือยเปล่า

 

"ระวังตัวด้วยนะครับท่าน"

 

"อืม"

 

"คุณจุนฮยอง..."

 

"ไปรอฉันที่ห้องนะ ฉันจะกลับไปหา"

 

"สัญญานะครับ" คุณจะไม่โกหกผมใช่ไหม

 

"สัญญาสิ" มือหนาลูบแก้มผมเบาๆเป็นการยืนยัน ก่อนจะหันไปพยักหน้ากับคุณดงอุนให้พาผมไป ร่างสูงเลยรีบพาผมหนีโดยมีอีกคนคอยยิงคุ้มกันหลังให้

 

ปังๆๆๆๆๆ

 

กลับมาหาผมด้วยนะครับ...คุณจุนฮยอง

 

พอหลุดออกมาจากห้องใหญ่นั้นได้ผมก็ถูกพาขึ้นรถคันหรู แต่อีกคนกลับสั่งให้คุณฮยอนชิคพาผมกลับส่วนตัวเองก็จะกลับขึ้นไปช่วยข้างใน

 

"พาเขากลับมาหาผมด้วยนะครับ"

 

"ครับ ผมจะพาท่านกลับไปแน่นอน ฮยอนชิค...เอาคนของเราคุ้มกันคุณฮยอนซึงจนกว่าจะถิ่นเราด้วย" พอผมฟังก็มองออกไปรอบๆก็เจอลูกน้องคนจุนฮยองยืนตามจุดต่างๆเต็มไปหมด เห็นแบบนี้ก้หายห่วงไปเปาะหนึ่ง

 

"ครับคุณดงอุน" พอสิ้นเสียงคุณดงอุนผมก็ถูกพาออกมาจากตึกร้างหลังใหญ่ ตามทางกลับก็มีรถคันดำหรูคอยวิ่งคุ้มกันพวกเราเต็มไปหมดจนถึงที่หมาย ส่วนผมเองก็ต้องคอยควบคุมอารมณ์ที่เริ่มปะทุอย่างหนักหน่วงจนต้องจิกมือตัวเองแน่น

 

"ปลอดภัยแล้วครับนายหญิง"ผมปลอดภัย...แล้วคุณจุนฮยองล่ะ

 

"ผมเป็นห่วงคุณจุนฮยอง"

 

"ไม่ต้องเป็นห่วงท่านหรอกครับ ท่านเก่งเกินกว่ามนุษย์อยู่แล้ว" ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีน่ะสิ

 

"เขาไม่น่าเสี่ยงชีวิตไปช่วยผมเลย" เป็นเพราะผมคนเดียว ถ้าผมดื้อที่จะอยู่ ไม่ยอมหนีออกจากห้อง เรื่องนี้มันก็คงไม่เกิด

 

"อย่าพูดแบบนั้นสิครับ ที่ท่านประธานทำไปทั้งหมดเพราะนายหญิงนะครับ"

 

"แต่เขาก็ถูกซ้อม ถูกทำร้ายเพราะผม"

 

"ท่านยอมโดนเพราะต้องการถึงตัวคุณก่อน เพราะถ้าท่านสู้ตอนนั้น คุณอาจจะโดนทำร้ายก็ได้"นี่คุณคิดถึงแต่ผมจนยอมให้ตัวเองถูกทำร้ายงั้นหรอ คุณมันบ้าจริงๆ บ้าที่เห็นผมสำคัญขนาดนั้นขอบคุณนะครับ...ที่รักผมขนาดนี้

 

"กลับขึ้นไปพักผ่อนเถอะครับ คุณท่าจะไม่ไหว" หน้าผมคงจะแดงมาก คุณฮยอนชิคเลยพูดแบบนั้น ผมเลยค่อยๆพาตัวเองเข้าไปในตึกช้าๆ

 

"ผมช่วยพยุงนะครับ"

 

"อย่าครับ! อย่า" อย่ามาโดนตัวผมตอนนี้ ร่างกายผมยิ่งไม่ปกติอยู่ ถ้าคุณโดนผมไม่รู้ว่าตัวเองจะทำอะไรทุเรศๆออกไป

 

"ไม่เป็นอะไรนะครับ"

 

"ครับ ผมขอตัวนะครับ"ผมรีบขอตัวแล้วพาตัวเองจนเข้ามาถึงห้อง ก่อนที่ร่างตัวเองจะทรุดลงพื้นอย่างหมดแรงผมทนตัวเองไม่ไหวแล้ว 

 

ตอนนี้มันรู้สึกร้อนเหลือเกิน ร้อนจะอยากระบาย ผมควรจะทำยังไงดี

 

ผมค่อยๆลุกขึ้นก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป พอถึงก็รีบเปิดก็อกน้ำให้มันราดใส่ตัวเผื่อบางทีจะช่วยดับอาการร้อนนี้ได้ แต่ผมคิดผิด เพราะมันยิ่งทำให้ผมต้องการต้องการมากผมเลยตัดสินใจคว้าแท่งเรียวของตัวเองขึ้นมาแล้วค่อยๆสาวมันช้าๆ แต่แรงผมก็มีไม่พอที่จะทำให้ตัวเองถึงฝั่ง เลยต้องนอนทรมานอยู่ในอ่างอยู่อย่างนั้น

 

ช่วยผมด้วย...คุณจุนฮยอง

 

ช่วยให้ผมพ้นจากความทรมานนี้ที

 

<><><><><><><><><><><><><>

131113

 

พอๆ อ่านแต่เอ็นซี เป็นเด็กเป็นเล็กนะคะ555 มาดราม่าได้แล้วคู่จุนซึงเนี่ย555