[Fic Beast] How much? “ค่าตัวนาย..เท่าไหร่กัน?”

by  nooonaa

 

 

How much? 28 : ความจริง

 

 

+WoonKwang+

 

 

"คุณหมอคะ คุณหมอ คุณหมอลีคะ!"

 

"หะ! ว่าอะไรนะครับ" ผมสะดุ้งตกใจทันทีที่มือเล็กเขย่าแขนผม แต่พอผมหันไปมองหน้าพวกเธอ เขาก็พร้อมใจยิ้มล้อผม

 

"คิดถึงคุณซนอยู่หรอคะ เหม่อเชียว"

 

อ่า....แล้วจะไม่ให้ผมคิดได้ไงล่ะ ก็เขาเล่นพูดแบบนั้น

 

'แต่ถ้าคุณหมอลีตกลงจะเป็นแฟนผม...ผมก็ไม่โสดแล้วครับ'

 

มันพิเศษกับผมมากๆเลยนะ ผมได้ยินแล้วเหมือนกับหัวใจมันจะหยุดเต้น แล้วอยากจะถามเขาอีกครั้ง...เพื่อยืนยันว่าเป็นเรื่องจริง

 

ดีใจจัง

 

"ไม่ครับไม่ ผมแค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ" แต่ผมก็คงโกหกไม่ขึ้นอยู่ดี เพราะอะไรกันนะ

 

"หน้าแดงขนาดนี้ยังจะโกหกอีกนะคะ"

 

หน้าแดงหรอ...ผมจะไม่ไหวแล้ว

 

"พอเถอะครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอกลับก่อนนะครับ" ผมรีบยื่นแฟ้มคนไข้ให้กับเลขาของผมก่อนจะเดินหนีทันที เพื่อไม่ให้พวกเธอแซวผมอีก

 

แค่นี้ก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว

 

พอผมกลับมาถึงห้องทำงานก็พบร่างสูงนอนเหยียดกายบนโซฟา แต่ดูท่ามันจะไม่สะดวกสบายเอาซะเลย เพราะขาเรียวที่พ้นออกมาจากโซฟานั้นก็พอจะเดาได้ ผมเลยจะเดินเข้าไปปลุกให้ตื่นเพื่อจะได้กลับบ้านกัน

 

แต่เพียงแค่ผมเห็นใบหน้าหล่อคมในระยะประชิดก็แทบทำให้ทุกสิ่งในหัวนั้นหายไปในพริบตา ผมทำได้แค่จ้องแล้วพิจารณาว่าคนๆนี้ที่ผมเฝ้ามอง ตอนนี้กำลังจะเป็นของผม

 

ถึงวันนั้นสักทีสินะ

 

ผมเลยล้วงเอาแหวนในกางเกงที่อีกคนเคยให้ขึ้นมาดู ก่อนจะหันไปหาเขาอีกครั้ง

 

เขาให้เพื่อเป็นเครื่องยืนยันว่าผมจะอภัยให้เขา แล้วถ้าผมพร้อม...ผมก็จะใส่วงนี้

 

แล้วตอนนี้ผมพร้อมรึยังนะ

 

ถึงยังไงก็ยังคิดหนัก ว่าต้องทำยังไงต่อไป เพราะผมยังติดต่อคุณจงฮยอนไม่ได้ ผมเลยไม่กล้าตัดสินใจอะไร เพราะผมเข้าใจความเจ็บปวดที่อกหักได้ดี

 

ว่ามันทรมานขนาดไหน

 

"เพราะคุณคนเดียว ที่ทำให้เรื่องมันวุ่นวายขนาดนี้" ผมพูดกับร่างสูงที่ยังคงหลับก่อนจะไล้นิ้วลงที่แก้มนิ่ม

 

"ทำไมกันนะ ทำไมคุณถึงได้ร้ายกาจขนาดนั้น ทั้งๆที่คุณออกจะเหมือนเทพบุตร"

 

ทำไมกันนะ

 

"เพราะเกลียดกันงั้นหรอ"

 

ถึงทำให้เรื่องมันรุนแรงขนาดนี้ แล้วผมล่ะ...สมควรอภัยให้เขารึยัง

 

"แต่ถึงคุณจะไม่รักผม...ผมก็ยังคงรักคุณนะ คุณดงอุน"

 

"แล้วฉันบอกรึไงว่าไม่รักนาย"

 

อึก!

 

"คุณดงอุน!! คุณไม่ได้หลับหรอ" ให้ตายเถอะ ผมทำอะไรลงไป

 

"แค่กลิ่นนายก็ทำให้ผมหลับต่อไม่ได้แล้ว" แล้วร่างสูงก็ลุกขึ้นนั่งก่อนที่ผมจะลุกขึ้นยืนบ้าง แต่ก็คงไม่ทันอีกคนเพราะเขาดึงผมลงไปนั่งบนตักแข็งซะแล้ว

 

"ทำอะไรน่ะครับ นี่โรงพยาบาลนะ"

 

"ที่ไหนฉันก็ไม่สนหรอก"

 

หมายความว่ายังไง คุณจะทำอะไรพิเรนๆอีกใช่ไหม

 

แต่ผมยังไม่ทันจะถาม มือใหญ่ก็กับคางผมให้หันไปประจันหน้ากันก่อนจะประทับรอยจูบหวานลงมา

 

อืม...

 

รู้สึกดีจัง

 

ใบหน้าหล่อเอียงให้ได้องศาก่อนจะใช้ลิ้นเรียวดุนดันเพื่อขอทางผ่าน ผมเองก็อนุญาตจนมันเข้าไปดูดลิ้นผม แล้วสูบพลังและเรียวแรงทั้งหมดของผมไป

 

ไม่ไหวแล้ว

 

"อืม..."

 

"กีกวาง...อืมมมมมม" เสียงครางยาวเป็นสัญญาณว่าอีกคนเริ่มควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ผมเลยต้องพยายามดันอกแกร่งให้ออกห่างแล้วใช้มือปิดปากอีกคนไว้

 

"พอแล้วครับ..."

 

"กีกวาง..."

 

"อย่า อย่ามาทำเสียงอย่างนี้กับผมนะ!" ให้ตายเถอะ แบบนี้ใครเขาจะไปทนไหวกัน

 

คุณนี่มันปีศาจชัดๆ

 

"หึ" พอผมดุไป ใบหน้าหล่อก็ยอมถอยห่างก่อนยกมือผมขึ้นมาดู

 

"ยังไม่สวมอีกหรอ" หมายถึงแหวนอะนะ

 

"ทำไมครับ รอไม่ได้หรอ" ผมแกล้งถามด้วยน้ำเสียงผิดหวัง โดยที่อีกคนก็คงดูออกว่า เลยแกล้งตอบกลับมาให้ผมตกม้าตายซะเอง

 

"รอน่ะรอได้ แต่ตอนนี้ฉันจะคลั่งตายอยู่แล้วนะ"

 

"บ้า! คลั้งเคลิงอะไรกัน พอทีคุณทำผมยังไม่พูดแบบนี้เลย"

 

"ตอนนี้ฉันก็ได้รับบทลงโทษที่สาสมแล้วนะ ไม่คิดจะให้อภัยกันบ้างหรอ"

 

นี่สาสมแล้วหรอ

 

"แต่คุณทำผมเสียใจมากเลยนะ"

 

"งั้นฉันให้นายทำแบบที่ฉันทำบ้าง จะได้เท่าเทียมกัน"

 

"บะ บ้า! คุณคิดออกมาได้ไงเนี่ย" แค่ฟังผมก็หน้าร้อนแล้ว ให้ผมทำคุณคืนงั้นหรอ ถ้าผมทำคุณก็มีแต่ได้ แต่ผมนี่สิ มีแต่เสียกับเสีย

 

"ทำไมล่ะ นี่ฉันจริงจังนะ"

 

"นี่คุณแกล้งผมแน่!"

 

"แกล้งอะไรล่ะ ก็ฉันให้นายทำฉันคืนนี่ไง"

 

"ให้ผมปล้ำคุณเนี่ยนะ บ้ากันใหญ่แล้ว!" ผมรีบผลักอีกคนหนีก่อนจะลุกออกจากตักนั้น เขาเองก็ขำที่ต้อนผมซะจนมุม ผมเลยทำได้แค่ต้องหลบสายตาเจ้าเล่ห์นั้น

 

ทำไมผมถึงแพ้คุณตลอดเลยนะ...คุณดงอุน

 

"แต่ฉันพูดจริงนะ ฉันจะคลั่งตายแล้วจริงๆ ถ้านายไม่เป็นของฉันสักที"

 

แล้วตอนนี้ผมยังไม่เป็นของคุณอีกหรอ

 

ทั้งร่างกาย...และหัวใจดวงนี้

 

แต่ผมก็ไม่พูดอะไร ก่อนผมจะหันมาเก็บของเพื่อกลับบ้าน จนลืมดูว่าอีกคนเดินมาหาผมถึงข้างหลังแล้ว แต่ไม่ทันที่ผมจะหันไป อ้อมกอดแกร่งก็รัดผมจากด้านหลังแน่นก่อนจะวางคางแหลมลงมาที่ไหล่ผม

 

"ฉันไม่เคยโกรธนายเรื่องดายุน เพราะเป็นฉันเองที่ทำให้ดายุนตาย"

 

หะ!!!

 

"มะ หมายความว่าไงครับ"

 

"วันนั้นดายุนรู้ว่านายโกรธฉัน เธอเค้นความจริงให้ฉันบอก จนเธอเครียดแล้วก็...ช็อค"

 

ถ้างั้นมันก็เป็นความผิดของผมด้วยน่ะสิ ที่ทำตัวให้ดายุนคิดมาก

 

"แต่ผมก็ไปช่วยเธอช้าไป ผมขอโทษ" ผมลูบแขนล่ำที่กอดเอวผมเบาๆก่อนจมูกโด่งจะกดเข้าที่ต้นคอของผม

 

"ไม่หรอก ฉันเข้าใจ...มันคงถึงเวลาของดายุนแล้วจริงๆ"

 

คุณเข้าใจ?

 

หมายความว่าไง

 

"แต่คุณก็โกรธผมมากนี่ครับ" ถึงได้ทำร้ายกันขนาดนั้น

 

"ใช่ ฉันโกรธมาก..."

 

"ผมขอโทษ"

 

"โกรธที่ฉันไม่ได้สัมผัสนาย แต่เป็นไอ้บ้านั่น"

 

!!!!!

 

คุณพูดเหมือนคุณหึง

 

"ไม่ใช่นะครับ วันนั้นผมกับเขาไม่ได้ทำอย่างที่คุณเห็น" ผมรีบพลิกตัวไปหาตนข้างหลังก่อนจะจับใบหน้าหล่อนั้นไว้แน่น

 

"....."

 

"คุณต้องเชื่อผมนะ"

 

"ฉันเชื่อ...ฉันเชื่อว่าฉันเป็นคนแรกของนาย"

 

จะ จริงหรอ

 

ผมเชื่อคุณได้ใช่ไหม

 

แต่สายตาคู่นั่น มันก็ทำให้ผมมั่นใจว่าเขาพูดออกมาจากใจจริงๆ

 

"ขะ ขอบคุณนะครับ" เพียงแค่นั้นผมก็ดีใจที่สุดแล้ว ที่เขาคนนี้ที่ผมหลงรัก...เชื่อผม

 

"ถ้าอย่างนั้น...ช่วยสวมนี่ให้ผมหน่อยสิ" แล้วผมก็ยื่นแหวนเงินวงสวยให้อีกคนก่อนจะยกมือข้างซ้ายให้

 

มันคงไม่มีอะไรที่ทำให้ผมมีความสุขได้เท่านี้อีกแล้ว คงไม่มีจริงๆ

 

แล้วมือหนาก็รับแหวนจากมือของผมไปก่อนจะค่อยๆบรรจงสวมมันเข้าที่นิ้วนางให้ ใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อเขาสวมเสร็จแล้วประทับรอยจูบลงไปอีกครั้ง

 

"ฉันสัญญากีกวาง...ฉันจะรักนายให้มากกว่าที่นายรักแน่นอน"

 

คุณดงอุน!

 

คุณรักผม!

 

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

 

+JunSeung+

 

 

 

ซ่า!!!

 

อึก!!

 

เฮื้อก!

 

แฮ่กๆ

 

เสียงสำลักน้ำดังไปทั่วบริเวณเมื่อผมไอจนแสบคอ แต่มันก็ยังคงสาดน้ำใส่ผมจนเริ่มส่างจากอาการง่วง ผมเลยค่อยๆลูบเอาน้ำออกจากหน้าแล้วลองมองไปรอบเมื่อรู้สึกแปลกตา

 

ที่นี่ที่ไหน

 

คุณจุนฮยองล่ะ!

 

"คุณจุนฮยอง! ช่วยผมด้วยครับ" ผมส่งเสียงเรียกหาอีกคนจนรู้สึกเจ็บคอ แต่มันกลับไม่มีเสียงเจ้าของชื่อตอบกลับเลยสักนิด

 

นี่คุณทิ้งผมจริงๆงั้นหรอ

 

"คุณจุนฮยอง..." เสียงผมเริ่มสั่นก่อนน้ำตาจะค่อยๆไหล แต่แล้วก็มีมือกระชากเส้นผมของผมจากด้านหลังจนหัวผมเอนตามแรงนั้นก่อนจะเห็นคนที่คุ้นเคย

 

คุณฮาร่า!

 

นี่มันอะไรกัน

 

"ปล่อยผมนะ อะ!" เพียงแค่ผมเอ่ยปาก มือเล็กก็กระชากเส้นผมของผมอีก จนตอนนี้มันปวดไปทั้งหัวแล้ว

 

"ฝันไปเถอะนางร่าน! คิดว่าฉันจะปล่อยแกไปง่ายๆรึไง หะ!!!"

 

เพี้ยะ!!

 

อะ!

 

หน้าผมหันไปตามแรงตบจนหัวผมกระแทกพื้นอย่างแรง มันรู้สึกเจ็บจี๊ดทั้งแก้มและหน้าผากก่อนจะมีน้ำไหลลงมาผ่านตา

 

เลือด!

 

ผมเช็ดมันออกด้วยแรงที่แทบไม่มีเหลือก่อนจะหันไปหาอีกคน

 

"คุณทำแบบนี้ทำไมกัน"

 

"เพราะแกมันร่านไงล่ะ แกแย่งคุณยงไปจากฉัน!!!"

 

แย่ง!

 

"ไม่จริงนะ! ผมไม่เคยทำแบบนั้น" ทั้งหมดที่เกิดขึ้น มันเกิดเพราะความรัก ผมไม่ได้แย่งเขามาจากคุณแน่นนอน

 

"ยังจะตอแหลอีก! ถ้าไม่ใช่เพราะแก ป่านนี้คนที่จะต้องนอนเคียงข้างเขาก็ต้องเป็นฉัน ไม่ใช่แก!!"

 

เพี้ยะ!

 

หน้าผมสะบัดอีกครั้งก่อนมือเรียวจะตรงเข้าจิกหัวผมอีก

 

"เจ็บ! ปล่อยผม!" ผมพยายามแกะมือนั้นออกแต่ก็ไม่เป็นผล ก่อนเธอจะตบผมอีกครั้ง

 

เพี้ยะ!

 

"ฮาร่า! พอแล้ว" แต่แล้วเสียงสวรรค์ก็มาโปรด มันดังขึ้นขัดแรงตบอีกรอบได้อย่างหวุดหวิด ผมเลยค่อยๆยันตัวเองลุกขึ้นก่อนหันไปทางต้นเสียง

 

หน้าคุ้นๆ เหมือนผมเคยเจอที่ไหน

 

"อย่ามาห้ามฉันนะซีวอน ฉันอยากจะฆ่ามัน!" เสียงที่ออกมาเหมือนเธอกัดฟันแค้นสุดฤทธิ์ มันทำให้ผมเริ่มกลัว แล้วก็รู้สึกถึงอันตรายพอได้ยินชื่ออีกคน

 

ชเวซีวอน

 

ผู้ชายที่ดูแลของประมูลในตลาดมืด...อย่างผม

 

"อย่าเพิ่งสิ ขอให้ฉันจัดการธุระก่อน แล้วมัน...ฉันจะยกให้" เสียงเย็นนั้นพูดอย่างไร้ความรู้สึก ก่อนนิ้วเรียวยาวจะคีบบุหรี่ขึ้นสูบ

 

"คุณทำแบบนี้ทำไม" ผมส่งเสียงถามเขาด้วยความไม่เขาใจก่อนจะได้เสียงหัวเราะกลับมา

 

"ฮ่าๆ ทำไมงั้นหรอ แกถามฉันว่าทำไมงั้นหรอ ถ้าไม่เพราะไอ้จุนฮยองนั่นไง!!!"

 

อะไรนะ!

 

"เขามาเกี่ยวอะไรด้วย!" วันๆผมก็เห็นเขาอยู่แต่กับบริษัท เขาจะไปทำอะไรคุณได้

 

"เพราะมันนั่นแหละที่ทำให้ฉันกลายเป็นคนไร้ชื่อแบบนี้!" เสียงเย็นเริ่มกลายมาเป็นเกรี้ยวกราด จนมันทำให้ผมเผลอถอยหลังไม่รู้ตัว

 

น่ากลัว

 

"เขาไปทำอะไรคุณ"

 

"ทำอะไรงั้นหรอ นี่มันไม่บอกแกเลยใช่ไหม ว่ามันสั่งถล่มคนที่เกี่ยวข้องเรื่องประมูลตัวแกน่ะหะ! จนทำให้ทุกคนต้องหนีหัวซุกหัวซุนจนเกือบตายอย่างกับฉัน!!" เพียงแค่นั้นแสงไฟทั่งห้องก็ถูกเปิดออกจนเห็นผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังเขานับสามสิบคน

 

นี่มันบ้าอะไรกัน

 

เอ๊ะ! นั่นคนนั้น ผมจำเขาได้ เขาคนที่จับผมขึงไว้ในกรงตอนที่ประมูล แล้วทำไมหน้าถึงบากเป็นแผลยาวขนาดนั้น

 

นี่อย่าบอกนะว่าเป็นฝีมือคุณ...คุณจุนฮยอง

 

ทำไมคุณถึงโหดร้ายขนาดนั้น

 

"ไม่จริง...ผมไม่เชื่อคุณหรอก"

 

"หึ งั้นก็รอถามมันละกัน แต่ก็ไม่ค่อยแน่ใจสักเท่าไหร่หรอกนะว่าจะได้ถามน่ะ เพราะมันอาจจะตายก่อนที่แกจะได้ถามก็ได้"

 

ตาย!

 

"คุณจะทำอะไรเขา! อย่านะ!" เพียงแค่ฟังก็แทบทำให้ผมขาดใจ และถ้าเขาตายจริง...ผมคงจะต้องตายตามแน่

 

"หึ ฉันก็ฆ่ามันให่สาสมกับที่มันทำไงล่ะ!"

 

ไม่จริง!

 

"ไหนนายบอกจะสั่งสอนเขานิดเดียวไง ทำไมต้องฆ่าเขาด้วย ฉันไม่ยอมนะ" คราวนี้เสียงคุณฮาร่าถามอย่างตกใจก่อนเธอจะเค้นอีกครั้ง

 

"แกโกหกฉันใช่ไหม!!!"

 

"หึ อีนี่ก็โง่จริง ถ้ายังไม่อยากตายก็หุบปากไปซะ ไป!!"

 

ผลัวะ

 

เสียงไล่จบเสียงหลังมือก็ตามมาทันที ร่างเล็กร่วงกับพื้นอย่างแรง ผมเลยรีบวิ่งเข้าไปรับก่อนมันจะกระแทกพื้น

 

ตุบ

 

เจ็บ

 

"เป็นอะไรไหมครับ" ผมพลิกตัวเธอให้หันมาก่อนจะเห็นใบหน้าสวยเต็มไปด้วยเลือดที่ไหลออกมาจากปาก พร้อมกับที่เธอสลบไปทันที

 

ทำไมต้องรุนแรงขนาดนี้ด้วย!

 

"คุณมันเลวเกินคนจริงๆ ผู้หญิงก็ไม่เว้น!" ผมด่าออกไปด้วยความรู้สึกที่แย่เกินกว่าจะเก็บ แต่อีกคนกลับเดินมาหาผมแล้วทำท่าจะตบอย่างที่ทำกับเธอ

 

"ปากดีนักนะมึง!!"

 

อะ

 

"หยุด!" อยู่ๆเสียงเย็นเชียบก็ดังขึ้นขัดจังหวะก่อนที่หลังมือนั่นจะกระทบลงกับหน้าผม ผมเองก็หันควับก่อนที่ผมจะเห็นใบหน้าหล่อของคนที่ผมร้องหา

 

"คุณจุนฮยอง! ช่วยพวกเราด้วยครับ"

 

ปลอดภัยแล้ว...พวกเราต้องปลอดภัยแน่ครับคุณฮาร่า

 

ผมมั่นใจ

 

 

 

 

 

<><><><><><><><><><><><><><><> 

131104

 

 

เม้นด้วยนะคะๆ จุบๆ

ฝากแฟนสเพจด้วยนะคะ

https://www.facebook.com/nooonaaovo