[Fic Beast] How much? “ค่าตัวนาย..เท่าไหร่กัน?”

by nooonaa

 

How much? 27 : บังคับแปลว่ารัก

 

 

+DuSeop+

 

 

"ดูจุน...ทำไมมือสั่นแบบนี้"

 

"ไม่มีอะไร" ยังจะบอกไม่มีอะไรอีก เหงื่อออกทุกที่แบบนี้ยังจะบอกไม่เป็นอะไร ยิ่งมือที่คอยกุมมือผมไว้นั้นสั่นและเปียกจนผมอดเป็นห่วงไม่ได้ มันยิ่งทำให้ผมอยากจะรู้ว่าอีกคนน่ากลัวขนาดไหน

 

ที่บอกว่ายิ่งกว่าปีศาจ...มันจะสักเท่าไหร่กันเชียว มันจะน่ากลัวกว่าอีกคนขนาดนั้นเลยหรอ เพราะผมคิดว่าดูจุนเป็นผู้ชายที่น่ากลัวที่สุดแล้ว

 

"สวัสดีครับคุณดูจุน" พอเรามาถึงห้องๆหนึ่งที่อยู่สูงขึ้นไปจากห้องของดูจุนก็เจอชายชุดดำยืนอยู่หน้าห้องนั้น พวกเขากล่าวทักทายดูจุนด้วยความนอบน้อม

 

"อืม...ช่วยเคาะประตูที"

 

"ครับ" แล้วเขาคนนั้นก็เคาะประตูให้ ก่อนดูจุนจะเป็นคนพูดต่อ

 

ก๊อกๆ

 

"ท่านประธานครับ ผมดูจุนครับ" ไม่นานประตูก็เปิดออกก่อนจะเผยร่างบางเพรียวน่าตาสวย ผมเห็นแล้วก็ต้องอึ้ง เพราะเธอสวยจริงๆ แล้วยิ่งผิวขาวอย่างกับหิมะนั่นอีก มันยิ่งทำให้เธอดูมีเสน่ห์

 

แต่เหมือนผมจะเคยเจอเขาที่ไหนนะ

 

"สวัสดีครับคุณดูจุน" ร่างบางยิ้มทักอย่างเป็นมิตรก่อนจะเปรยตามามองผม เธอดูตกใจที่เห็นผมแต่ก็ยังมีมารยาทที่จะยิ้มให้ผมด้วย

 

แต่เธอนั้นเป็นผู้ชายหรอ ทำไมถึงสวยขนาดนี้

 

"ผมมาพบท่านประธานครับ" ดูจุนตอบอย่างนอบน้อมจนผมรู้สึกได้ว่าอีกคนต้องมีอำนาจกว่าดุจุน เพราะไม่อย่างนั้นคนแข็งกระด้างแบบดูจุนจะมาพูดเพราะแบบนี้ทำไม

 

"อยู่ข้างในครับ เชิญเลยครับ" ร่างบางหลีกให้ร่างหนากับผมเดินเข้าไปข้างใน ดูจุนเลยกระชับมือผมให้แน่นเหมือนกลัวว่าผมจะหายไปแล้วพาเข้าไปในห้อง ผมเลยเดินตามไปเงียบๆแต่อีกคนก็คอยหันมามองตลอดเหมือนกังวลอะไรสักอย่าง ผมเลยเร่งฝีเท้าให้ตามทันแล้วคว้าแขนล่ำนั้นมากอดแทนแล้วส่งสายตาไปบอกให้หายห่วง ไม่ต้องกลัวฉันเป็นอะไรหรอก มีนายอยู่ทั้งคน...ฉันเชื่อว่าฉันจะปลอดภัย

 

พอผมเดินมาถึงห้องนั่งเล่นก็เจอเจ้าพ่อเงินกู้มหาโหดนั่งรออยู่ แค่บรรยากาศโดยรอบก็ทำให้ผมขนลุก มันดูตึงเครียดมาก เลยทำให้ผมเผลอหลบไปอยู่ข้างหลังอีกคนโดยไม่ได้ตั้งใจ

 

ผมเข้าใจความหมายของดูจุนแล้ว...ที่ว่าโหดยิ่งกว่าปีศาจ น่ากลัว

 

"มาแล้วหรอ สวัสดีครับคุณโยซอบ" เมื่อคุณจุนฮยองเห็นเราสองคนก็รีบลุกขึ้นมาต้อนรับ ถึงใบหน้าหล่อจะดูดุและเหนื่อยขนาดไหน เขาก็ยังทำเป็นยิ้มต้อนรับผมอย่างดี ผมเลยก้มหัวทักทายเขาก่อนจะหลบตาคมดุนั้น

 

"ท่านประธานมีธุระอะไรกับผมหรอครับ" เสียงทุ้มดูสั่นจนเหมือนกับกลัวร่างหนาตรงหน้ามาก ผมเลยลูบต้นแขนเขาเบาๆก่อนอีกคนจะกระชับมือผมแน่น แต่คุณจุนฮยองกลับก้มลงมาจ้องมือใหญ่ที่กุมมือผมก่อนจะเงยขึ้นมองใบหน้าหล่อเข้มต่อ

 

"งานที่ฉันสั่งให้ไปทำ ดูเหมือนนายจะทำดีเกินคาดนะ" งานอะไรหรอ แล้วทำไมถึงต้องพาผมมาด้วย ถ้าจะคุยเรื่องงานกัน แต่ดูจุนกลับตอบอย่างร้อนรนเหมือนทำอะไรผิดไว้ นี่มันเรื่องอะไรกัน

 

"ผมอธิบายได้ครับท่าน"

 

"ไม่ต้องมาพูดมาก วันนี้ฉันเหนื่อย...ฉันแค่ต้องการรู้ว่าคุณโยซอบปลอดภัยรึป่าว หรือเขาอยากจะให้ฉันช่วยอะไรจากลูกน้องไม่รักดีอย่าง แก ดูจุน" แต่แล้วเสียงทุ้มก็ดุขึ้นมาก่อนจะตวัดดวงตาคมเจ้าเล่ห์เหล่มาที่ผม มันเล่นเอาผมสะดุ้งโหยงพร้อมกับขนลุกทั้งตัว

 

"ผมสบายดีครับ" ผมตอบอ้อมๆแอ้มๆก่อนจะกอดแขนล่ำอีกคนแน่น  ทำไมเขาน่ากลัวขนาดนี้เนี่ย ผมไม่ชอบเลยให้ตายสิ

 

"อย่าเพิ่งไปสิฮยอนซึง...มานั่งกับฉันก่อน" อยู่ๆเสียงทุ้มเข้มก็เรียกร่างบางที่กำลังเดินผ่านพวกเราไปพร้อมกับเจ้าหมาสีขาวตัวอ้วน ใบหน้าสวยดูแดงขึ้นมานิดหน่อยก่อนจะเดินเข้ามาหาคนเรียก แต่ยังไม่ทันที่เธอจะล้มลงนั่งเจ้าหมาตัวอ้วนก็ดิ้นหลุดออกมาจากอ้อมแขนเล็กก่อนจะนั่งบนตักกว้าง อีกคนที่กำลังจะเดินมาหาก็หน้ามุ้ยเหมือนโดนขัดใจจนคุณจุนฮยองแอบขำเล็กน้อย

 

เพียงแค่นั้นบรรยากาศโดยรอบก็ดูผ่อนคลายมากขึ้นพอมีคุณฮยอนซึงเข้ามา

 

คนสำคัญของคุณสินะ...คุณจุนฮยอง

 

"ถ้าคุณบอกแบบนั้นผมก็เบาใจ เพราะผมไม่อยากให้ลูกน้องผมนิสัยแย่ขนาดบังคับคนอื่นให้อยู่กับตัวเอง เหมือนพวกไม่มีน้ำยา รู้ถึงไหนอายถึงนั่น...ใช่ไหมดูจุน"  บังคับเพื่อให้อยู่กับตัวเองหรอ...จริงหรอ เหมือนกับนายอยากให้ฉันอยู่ใกล้ๆ

 

"คะ ครับท่าน" อ่า...มันดีใจมาดจริงๆนะดูจุน ที่รู้ว่านายเองก็ต้องการฉัน

 

"ดี ฉันแค่ไม่อยากให้มีปัญหาทีหลัง ถ้ารักเขาก็ไปขอคุณคิมเขาดีๆ อย่ามาฉุดเหมือนพวกกุ๊ยข้างถนน เพราะมันทำให้ชื่อเสียงฉันดูแย่ตามไปด้วย"

 

"ครับท่าน" "คุณโยซอบครับ ถ้าขาดเหลืออะไรบอกผมได้นะ แล้วเรื่องของคุณพ่อคุณ ผมจะจัดการให้ ท่านจะได้สบายใจ" พอเขาคุยกับดูจุนเสร็จก็หันมาบอกผมด้วยน้ำเสียงที่ต่างไปจากเดิม มันดูนุ่มนวลมากกว่าที่คุยกับดูจุน 

 

"ขอบคุณครับ" ผมเลยตอบรับด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนกับเขาโล่งใจยังไงก็บอกไม่ถูก เหมือนกับที่ผมดีใจแฝงไปด้วย ที่ผมจะได้อยู่กับดูจุน ก็เหลือแต่ปาป๊าเท่านั้นสินะ ผมก็จะมีความสุขแล้ว ไม่ใช่สิ เหลือดูจุนด้วย ว่าเขาจะรักผมไหม

 

"งั้นผมขอตัวก่อนนะครับคุณโยซอบ ส่วนแก...ดูจุน อย่าให้ฉันรำคาญกับการกระทำของแกมาก ไม่อย่างนั้นแกจะเหมือนดงอุน" ร่างหนาพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะจูงมือร่างบางเข้าห้องนอน ทิ้งผมกับอีกคนไว้ข้างหลัง พอคุณจุนฮยองไป ดูจุนก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะรีบพาผมออกจากห้องนั่นอย่างไว

 

"ช้าๆหน่อยสิ ฉันเจ็บนะ" ทำไมต้องรีบร้อนขนาดนั้นด้วย จูงกันดีๆไม่ได้รึไง

 

"อย่าเพิ่งมาชวนทะเลาะตอนนี้ เราต้องรีบไปจากที่นี่"

 

รีบไป!

 

"ไปไหน" ผมรั้งอีกคนเพื่อให้ตอบ แต่มันกลับดึงผมให้เดินตามจนถึงลานจอดรถกว้าง แล้วดันตัวผมให้ขึ้นรถสปอร์ตคันหรูสีดำทันที

 

"ดุจุน...จะไปไหน บอกกันก่อนสิ" ผมเลยถามอีกครั้งเมื่อรถเริ่มออกจากตึกใหญ่ ผมมองตามทางแล้วเริ่มใจสั่น ผมกลัวครับ...ผมกลัวว่าเขาจะพาผมไปทิ้ง เพราะเขายังไม่ได้มีผมอยู่ในสายตาของเขาเลย

 

"ไปทะเล อยากไปไหม" ทะเลหรอ

 

"อยากสิๆ" ผมรีบตอบรับแล้วยิ้มกริ่ม มันรู้สึกดีใจพิลึกที่จะได้ออกไปเที่ยวกับเขา เพราะมันเหมือนออกเดท แต่แล้วอยู่มือใหญ่ของอีกคนก็เอื้อมมากุมมือผมไว้ก่อนจะดึงไปวางบนตักตัวเอง ผมมองแล้วหัวใจก็เต้นแรงตาม เพราะเขาทำแบบนี้เหมือนผมเป็นคนรักของเขา

 

"นายชอบฉันบ้างรึยัง" แล้วผมก็นิ่งฟังคำตอบ บางทีผมก็เกลียดตัวเองนะที่เป็นคนเอาแต่ใจแบบนี้ อยากรู้อะไรก็ถาม เลยไม่เคยดูสถานการณ์ว่าสมควรจะทำรึป่าว ครั้งนี้ก็เหมือนกัน เพียงแค่ผมอยากรู้ว่าเขาชอบผมบ้างรึยัง ถึงได้ทำตัวเหมือนมีเยื่อใยให้กันแบบนี้ มันเหมือนมีความหวัง แต่อีกคนกลับไม่ตอบอะไรกับผมเลย เขาตีไฟเลี้ยวเข้าข้างทางก่อนจะถอดเข็มขัดนิรภัยตัวเองออกแล้วโน้มตัวลงมาหาผม

 

"ถามแบบนี้หมายความว่าไง"

 

"ก็..." ผมแทบจะตอบอะไรไม่ถูกพอลมหายใจอุ่นเป่ารดหน้าพร้อมกลิ่นตัวหอมกรุ่นที่ลอยเข้าจมูก ก่อนจมูกโด่งจะก้มลงมาแตะจมูกผมแล้วหยุดไว้ตรงนั้น เขาจะทำอะไร...รู้ไหมว่าผมเขิน

 

"ก็อะไร"

 

"ก็อยากรู้" ผมเบี่ยงหน้าหนีเมื่อทนไม่ไหวจนจมูกโด่งนั้นพลาดมาโดนแก้ม ฉ่า หน้าผมแดงมากแล้วแน่ๆ

 

"อยากรู้อะไร ลองถามใหม่สิ๊" น้ำเสียงอีกคนดูเหย้าหยอกมาก จนผมเผลอกำแขนเสื้อมันแน่นก่อนจมูกนั้นจะไล้จากแก้มลงมาถึงซอกคอผม

 

"ชอบกันบ้างรึยัง"

 

"ชอบงั้นหรอ...หึ" แล้วร่างหนาก็ผละออกจากตัวทันที

 

อะไรกัน...ทำไมล่ะ แล้วเราสองคนก็ไม่พูดอะไรกันอีกเลย ผมเองก็ไม่หันไปมองอีกคนเลยสักครั้ง เอาแต่มองนอกหน้าต่างจนถึงบ้านพักหลังเล็กชั้นเดียวริมชายหาด ผมเลยรีบลงจากรถแล้วเดินหนีเอีกคนทันที

 

ผมเบื่อ...ผมจะทนไม่ไหวแล้วนะ

 

ในเมื่อผมยอมทุกอย่างให้เขาทำตามอำเภอใจ แล้วทำไมถึงชอบกันไม่ได้บ้าง

 

ทำไม! ผมชักจะไม่ไหวแล้ว!

 

"โยซอบ เข้ามาข้างในได้แล้ว อากาศมันเย็นเดี๋ยวไม่สบาย" สนใจกันด้วยรึไง แต่ผมก็ไม่คิดจะหาเรื่องใส่ตัวเลยเดินกลับไปหามันที่ยืนกอดอกมองผมอยู่ตรงประตูบ้าน พอผมเดินไปหามือใหญ่ก็แตะตัวผมทันที

 

"ตัวเย็นเลย ไม่หนาวรึไง" แล้วมันก็ลูบแขนผมทั้งสองข้างไปจนมันเริ่มอุ่น

 

"หิวรึยัง อยากกินอาหารทะเลไหม"

 

"อืม" ตอนนี้ผมไม่มีกระจิตกระใจจะอยากทำอะไรแล้ว เพราะมันเกิดอาการเบื่อเกินทนจริงๆ

 

"งั้นเดินไปซื้อกัน" แล้วมันก็เดินนำไปแต่ผมกลับมองเฉยๆไม่คิดจะเดินตาม บอกแล้วไงว่าเหนื่อย

 

"มาสิ" ใบหน้าหล่อหันกลับมามองก่อนจะเรียกอีกครั้ง ผมเลยเดินเข้าบ้านไม่สนใจแต่ทำได้แค่หันหลังเท่านั้น ผมก็โดนกระชากแขนอย่างแรงจนแทบล้มกับพื้น

 

"โยซอบ!"

 

"เจ็บนะเว้ย! ปล่อย!" มือใหญ่กำมันจนแน่นก่อนผมจะเห็นสันกรามที่ขึ้นนูนบ่งบอกว่าเขาโกรธมาก

 

"เดินหนีฉันทำไม!" น้ำเสียงยังดูโกรธอยู่อย่างนั้นโดยไม่คิดจะสงสาร ผมเลยต้องพยายามบิดแขนตัวเองหนี

 

"ปล่อย!"

 

"โยซอบ!"

 

อะ!

 

เจ็บ!

 

เพี้ยะ!

 

"พอ! พอกันที! จะไม่ทนอีกแล้ว! จะไปตายที่ไหนก็ไป! ปล่อย!" คราวนี้มันเหมือนลาวาแตก ผมเดือดจนแทบควบคุมอารมณ์ไม่ได้ก่อนจะตบใบหน้าหล่ออย่างจัง หน้ามันสะบัดหันไปอีกทางก่อนเลือดจะซึมออกมาตรงปาก

 

เลือด!...ผมไม่ได้ตั้งใจนะ 

 

"ดูจุน...ขอโทษ เจ็บไหมๆ" ผมรีบผวาไปคว้าหน้าอีกคนให้หันมาก่อนจะเห็นเลือดนั้นชัดเจน ผมสะอึกจนแทบหายใจไม่ออก ผมไม่ตั้งใจจะทำรุนแรงขนาดนี้นะ

 

"ขอโทษ"

 

"นายคงเหนื่อยเลยไม่อยากไป นายพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวฉันไปเอง" พอร่างหนาพูดจบก็เดินจากผมไปทันที ผมมองตามแล้วใจหายวาบเหมือนกลัวอะไรสักอย่าง แต่มันก็ไม่อยากจะรั้งหรือทำอะไร เพราะผมเหนื่อย

 

แต่แล้วเขาก็ไม่กลับมา

 

ผมนั่งรอเขาร่วมห้าชั่วโมง ตั้งแต่ห้าโมงเย็นจนตอนนี้สี่ทุ่มกว่าเขาก็ยังไม่กลับมา แค่มีคนมาส่งอาหารทะเลให้พร้อมข้าวกล่อง แต่คนสั่งดันไม่กลับมา ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกแย่ขนาดนี้ เมื่อเย็นก็ทะเลาะรุนแรงด้วย แล้วนี่ยังไม่กลับมาอีก หรือว่า...เขาโกรธผม

 

เพียงแค่นั้นผมก็วิ่งออกไปที่ชายหาดแล้วกวาดตามองจนทั่ว แต่กลับไม่พบใครเลย มีแต่เสียงคลื่นและลมทะเลที่เย็นเชียบเท่านั้น ผมเดินตามหาอีกคนทั่วชายหาดก็ไม่พบจนปากผมเริ่มสั่นด้วยความหนาว

 

อยู่ไหนกัน

 

"ดูจุน ดูจุน...นายอยู่แถวนี้รึป่าว" ผมเริ่มตะโกนหาเมื่อเริ่มทนอากาศหนาวไม่ไหว แต่ก็ไม่เห็นอีกคนเลยสักนิด ใจผมเองก็เริ่มไม่ดีที่หาเขาไม่เจอ ไม่รู้จะเกิดอันตรายกับเขารึป่าว ผมเลยลองวิ่งหาอีกครั้งจนถึงชายหาดหลังบ้านแต่ก็ยังไม่เจอ นี่ผมเริ่มวิ่งไม่ไหวแล้วนะ ขามันล้าและก็ปวดไปหมดแล้ว ไปไหนของเขา

 

"ดูจุน นายอยู่ไหน ออกมาได้แล้ว เลิกเล่นเป็นเด็กๆสักที ฉันชักจะทนไม่ไหวแล้วนะเว้ย" คราวนี้ขาผมนั้นก็ทรุดลงกับพื้นทันที มันเหมือนจะไม่มีแรงอย่างไงอย่างนั้น ผมเลยกราดด่าด้วยความโมโหที่กำลังปะทุ

 

"ดูจุน! ฉันปวดขาแล้วนะเว้ย! ถ้านายยังไม่มา...ฉันจะกลับโซลจริงๆด้วย ฉันบอกให้ออกมา ไอ้บ้า!"

 

"...." เงียบ ทำไมเงียบแบบนี้ ตกลงนายอยู่ที่ไหนกัน ออกมาเถอะ ฉันตามหานายไม่ไหวแล้วนะ

 

"ดูจุน...ฉันหนาว" ผมพูดประโยคนั้นออกมาอย่างแผ่วเบาพร้อมกับปากที่ซีดเขียวโดยที่ไม่มีการตอบรับของอีกคนเลย แต่แล้วอยู่ๆก็มีแขนแกร่งดึงผมให้ลุกขึ้นแล้วอุ้มผมในท่าเจ้าสาวทันที

 

ดูจุน

 

"ถ้าหนาวแล้วจะออกมาทำไม" ถึงคำพูดจะดูต่อว่าแต่น้ำเสียงมันกลับนุ่มเพราะเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด ผมเลยรียกอดคอมันก่อนจะพบว่าตัวมันเย็นอย่างกับน้ำแข็ง

 

"ทำไมตัวเย็นขนาดนี้ ไปอยู่ไหนมา" แต่มันก็ไม่ตอบผมเอาแต่เดินจนถึงห้องนั่งเล่นแล้วค่อยปล่อยตัวผมลง

 

"สนใจด้วยรึไง" คำพูดนั้นทำเอาผมสะอึกไปสักพัก

 

"ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ"

 

"อยากให้ไปตายไม่ใช่รึไง แล้วจะออกมาตามหาทำไม ทำไมไม่ปล่อยให้ตายไปเลยล่ะ" นี่นายกำลังประชดอยู่ใช่ไหม ถึงได้พูดแบบนั้นออกมา แล้วไม่รู้รึไงว่าทำไมฉันถึงต้องออกไปตามหานาย

 

"เพราะรักไงล่ะ ถึงต้องตามหา" แล้วก็เพราะรักอีกนั่นแหละ ที่ทำให้ฉันเป็นห่วงนายขนาดนี้

 

"รักงั้นหรอ"

 

"ทำไม นายไม่เชื่อคำพูดของฉันรึไง" ทั้งๆที่ยอมทุกอย่างขนาดนี้

 

"นอนเถอะ เดี๋ยวจะไม่สบาย"

 

"หนี นายหนีฉันอีกแล้ว ทำไม....ทำไมถึงต้องปล่อยให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ ทั้งๆที่นายสามารถพูดออกมาตรงๆเลยว่าต้องการฉันรึป่าว ถ้าไม่ก็บอกมา เพราะตอนนี้ฉันเหนื่อยเกินทนแล้ว" ผมปล่อยสิ่งที่อัดอั้นออกมาหมดจนใบหน้าหล่อดูอึ้ง ผมเลยรีบประกบแก้มสากทั้งสองข้างนั้นไว้แล้วกดจูบลงไปทันที

 

"ดูจุน แค่บอกว่ารักกันมันยากมากเลยรึไง ถ้านายรักก็บอกออกมาสิ ให้ฉันหายเหนื่อยบ้าง...หายเหนื่อยจากการที่คิดไปเองว่านายรักฉัน บอกให้ฉันได้มั่นใจ...ได้ไหม" คราวนี้น้ำตามันก็ไหลออกมานองหน้า มันควบคุมไม่อยู่แล้ว มันอัดอั้นจนทะลักออกมา ผมรู้ว่ามันอ่อนแอที่ผู้ชายจะร้อง แต่ผมขอเถอะ เพราะหัวใจมันบีบรัดจนทรมานไปหมดแล้ว

 

"ร้องไห้อีกแล้ว....ทำไมถึงชอบร้องไห้นักนะ" แล้วนิ้วเรียวก็ยกขึ้นมาเกลี่ยน้ำตาผมออกจากแก้มก่อนเราจะสบตากัน

 

"บอกมาสิ...บอกมาว่ารักฉัน"

 

"ไอ้คำว่ารัก ว่าชอบ มันสำคัญขนาดนั้นเลยรึไง ถึงอยากได้ยินนัก"

 

"สำคัญสิ ก็นายเอาแต่บังคับแล้วก็สั่งๆ จนฉันเริ่มไม่มั่นใจว่านายจะรักฉันขึ้นมาบ้าง" แล้วก็ชอบทำร้ายกันด้วย ที่ผ่านมามันเจ็บปวดมากนะ ขอแค่ยืนยันเท่านั้นเอง แล้วจะไม่ขออะไรอีก

 

"แล้วที่ฉันบังคับอยู่ตลอดนั้นคือให้นายทำอะไร"

 

ทำอะไรงั้นหรอ...ให้ฉันอยู่กับนายไง

 

"ให้อยู่กับนาย" ผมตอบตามที่คิด แต่สิ่งที่ได้กลับก็แทบทำให้ผมดีใจจนเป็นบ้า

 

"แล้วที่บังคับให้อยู่นั่นมันไม่ใช่ว่าฉันต้องการนายรึไง"

 

ต้องการ...นายต้องการฉันหรอ

 

"มันก็แค่ต้องการ"

 

แต่มันไม่ใช่รักนิ

 

"แล้วความต้องการให้ใครคนหนึ่งอยู่กับเราตลอด...มันไม่แปลว่ารักรึไง"

 

รัก!

 

"ดูจุน...จะ จริงหรอ"

 

ไม่อยากจะเชื่อ

 

"รักมันก็แค่คำพูด แต่การกระทำสำหรับฉันมันสำคัญกว่า"

 

"แต่นายก็กระทำเกินไปนะ"

 

รุนแรงตลอด

 

"ยิ่งทำเกินไปก็ยิ่งแปลว่ารักมากไง"

 

รักมาก!

 

อ่า...นี่ผมต้องฝันไปแล้วแน่ๆ

 

เขารักผม...มากด้วย

 

 

 

<><><><><><><><><><><><><><><>

 

131030

 

สักทีๆคู่นี้ นี่ก็เล่นตัว บอกๆยังโยไปเถอะ ปล่อยให้น้องเครียดอยู่คนเดียวอยู่นั่นแหละ โรคจิต! 

 

อุ่ย! เขาอินอะ (เมนดู๋จะฆ่าไรท์มั้ย555)

 

รอตอนต่อไปด้วยนะคะตอนนี้ไฝว้กับมาสเตอร์เว็บเด็กดีอยู่ ด่าไปสี่ฉบับและ เงียบกริบเลย ถ้าโดนแบนหมดก็ช่วยมาปลอบใจไรท์ด้วยนะรีดเดอ จุบๆ