[Fic Beast] How much? “ค่าตัวนาย..เท่าไหร่กัน?”

by nooonaa

 

 

How much? 17 : ขอเป็นเพียงความฝัน

 

 

+DuSeop+

 

 

"คุณหนูแน่ใจหรอครับ"

 

"แน่ใจสิ"

 

"แล้วจะกลับบ้านเมื่อไหร่ครับ"

 

"ไม่รู้"

 

"ถ้ายังไงก็โทรหาผมได้ทุกเมื่อเลยนะครับคุณหนู"

 

"อืม ขอบใจนะ"

 

เอาล่ะ คราวนี้ก็ได้เวลาที่จะจัดการเรื่องที่มันค้างคาใจแล้ว

 

ผมเดินลงมาจากรถหลังจากที่ลูกน้องปาป๊าขับรถมาส่งที่ที่ผมเคยอยู่ ห้องพักไอ้ดูจุนไง ใครจะว่าผมยังไงก็ช่างเถอะแต่ผมทนแบบนี้ไม่ไหวหรอก ผมอยากเจอมัน แค่เวลาผ่านไปวันเดียวเหมือนจะขาดใจ

 

"พี่ครับๆ ผมมาหาไอ้...เออ คุณยุนน่ะ" ผมบอกกับพี่ยามรักษาความปลอดภัยหน้าตึก พี่เขามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะหัวเราะเบาๆ

 

"รู้จักกับคุณยุนด้วยหรอไอ้หนู" พูดเสียดสีวะ กวนตีนชิบ

 

"รู้จักดิ พาไปหาหน่อย"

 

"นี่! ที่นี่ไม่ใช่สนามเด็กเล่นนะ จะได้มาเล่นได้ ไปๆ กลับไป!" พี่ยามดุผมเสียงดังจนผมผงะถอยหลังไปก้าว นี่ผมเหมือนเด็กขนาดนั้นเลยรึไง ผมโตแล้วนะ

 

"พูดงี้ต่อยกันมั้ยห๊ะ! กวนตีนวะ!" จะไม่ทนแล้วนะเว้ย

 

"อ่าวไอ้หนู! พูดงี้ก็สวยดิ!" มันเดินจังก้ามาหาผมก่อนจะคว้าไม้ตะบองขึ้นมาชี้หน้า

 

"จะทำไร! จะตีเด็กหรอห๊ะ!" ผมเองก็ตั้งการ์ดสู้เต็มที่เหมือนกัน มึงมาสิ เอาสักตั้งมะ

 

"โยซอบ!"

 

"ไอ้แก่!" แต่แล้วก็เหมืินมีเสียงสวรรค์ช่วยผมได้ทันเวลา ผมหันไปดูคนที่ยืนอยู่ในตึกแล้วใจเต้นสั่นแรง เหมือนดีใจที่ได้เจอ

 

ได้เจอมึงสักที

 

"คุณยุน คุณรู้จักไอ้เด็กนี่ด้วยหรอครับ" พูดให้มันดีๆนะมึง เรียกซะเสียหายหมด

 

"มาทำอะไรที่นี่" แต่ไอ้แก่กลับไม่สนใจที่ยามถาม มันเดินมาหาผมแล้วจ้องหน้าผมเขม็ง

 

ผมหยุดคิดอยู่นานว่าจะบอกกับมันตามตรงหรือจะหาคำพูดอย่างอื่นดี แต่พอเห็นใบหน้าหล่อคมนั้นผมก็เลือกที่จะพูดความจริง

 

"กู เออ...กูอยากเจอมึง" พูดออกไปแล้ว

 

พอผมพูดแบบนั้น ใบหน้าหล่อก็ดูตกใจไม่น้อย มันมองไปรอบๆก่อนจะคว้าแขนผมไว้

 

"มานี่!" ร่างหนากระชากแขนผมให้เดินตามเข้าไปในตึก ไม่นานเราสองคนก็มาหยุดที่ห้องน้ำก่อนที่มันจะปล่อยแขนผมออก

 

"ฉันบอกแล้วไง ว่าอย่ามาเจอกันอีก"

 

"ทะ ทำไมล่ะ" ทำไมต้องห้ามด้วย

 

"นายกับฉันมันอยู่คนละโลกกัน ทำแบบนี้มีแต่จะเดือดร้อน"

 

คนละโลก มันคืออะไร แล้วไอ้แค่คำว่าคนละโลกถึงทำให้ผมต้องห่างจากมันเลยหรอ

 

"เพราะกูเป็นลูกของคิมแชชูใช่ไหม มึงถึงทิ้งกู" แล้วมันผิดมากรึไง คนเรามันเลือกเกิดไม่ได้นิ ไม่งั้นก็คงจะได้อยู่กับมึงแล้ว

 

"ฟังนะโยซอบ คิมแชชูคือบุคคลที่ไม่ควรยุ่งมากที่สุดในวงการ แล้วนายก็เป็นลูกชายเขา ฉันไม่อยากเดือดร้อน" ผมต้องมองตาเรียวคู่นั้นอย่างเสียใจ เขาพูดมันออกมาเหมือนมันเป็นเรื่องที่จัดการได้ง่ายๆ แต่ความรู้สึกผมล่ะ มันจะจัดการได้ง่ายแบบนั้นไหม

 

เข้าใจแล้ว...ไปก็ได้

 

ฮึก..

 

อย่าสิโยซอบ อย่าร้อง ฮือ...

 

"โยซอบ! ร้องไห้ทำไม" มันดูตกใจมากที่เห็นน้ำตาผมไหลลงมา ผมเองก็เพิ่งรู้ตัวตอนที่มันพูด เลยรีบเช็ดน้ำตาออกแล้วเดินหนีทันที

 

"ขอโทษที่มารบกวน"

 

"โยซอบ" แต่เพียงแค่ผมเดินผ่านร่างหนามันก็คว้าแขนผมไว้แล้วดึงกลับมาใหม่ มือหนาจับหน้าผมขึ้นก่อนที่มันจะใช้แขนอีกข้างรั้งเอวผมไว้

 

"ปล่อย! กูจะไปแล้วนี่ไง" แล้วจะไม่มาอีก ไม่มาเจอคนใจร้ายแบบมึงอีก

 

"โยซอบ อย่าร้องไห้สิ ฉันไม่ชอบน้ำตา"

 

"มันก็เรื่องของมึง ปล่อย!" ผมพยายามดิ้นให้ออกจากอ้อมกอดมันอย่างแรง ทั้งทึ้งหน้าอกมันต้องหลายครั้ง แต่มันกลับกดหัวผมจมอก

 

"โยซอบ! หยุดได้แล้ว!"

 

อ๊ะ!

 

มึงขึ้นเสียงใส่กูหรอห๊ะ!

 

ร่างหนายังคงไม่พูดอะไรอีก แต่นิ้วเรียวยาวกลับเชยคางผมขึ้นก่อนจะกดริมฝีปากบางสวยนั้นลงมาช้าๆ พอเห็นแบบนั้นใจผมก็สั่งให้รอรับจูบหวานที่เขาจะมอบให้

 

"อืม...." อ้อมแขนแกร่งกระชับผมเข้าหาอกมากขึ้นก่อนจะปรับองศาหน้าให้พอเหมาะแล้วส่งเรียวลิ้นเข้าไปสำรวจของในโพรงนุ่มทันที มันหวานละมุนแบบที่ไม่เคยรู้สึก แล้วมันก็ทำให้ผมรู้สึกอีก...ว่ามันไม่พอ

 

"หึ...นายมันง่ายอย่างนี้นี่เอง"

 

ห๋า!

 

"มึงว่าอะไรนะ"

 

"ที่นายมาหาฉันที่นี่ เพราะอยากเรื่องอย่างว่าใช่ไหมล่ะ"

 

ทะ ทำไม

 

"ทำไมมึงพูดแบบนั้น"

 

"หึ...เด็กใจแตกงั้นสิ"

 

พลั่ก!

 

"จะทำอะไร!" อยู่ๆมือหนาก็พลักผมออกจากตัวก่อนจะกดหน้าผมลงกับแท่นอางน้ำ ผมตกใจทำอะไรไม่ถูกก่อนที่มันจะกระชากกางเกงผมลง

 

"ทำไม...ต้องการไม่ใช่หรอ"

 

"ไม่ใช่นะ! แค่อยากเจอ ไม่ได้อยากทำเรื่องแบบนี้! ปล่อยนะเว้ย!"

 

"อยากเจอ....หึ เด็กสมัยนี้แก่แดดจังนะ"

 

พรึบ

 

อะ!

 

"เจ็บ! ไอ้บ้า! อย่าเอาเข้ามานะ!" อยู่ๆไอ้บ้านั่นมันก็สอดนิ้วเข้ามาทางด้านหลังโดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว มันเจ็บ เจ็บเหมือนจะฉีกขาดแต่อีกคนกลับไม่สนใจ มันทะลวงเข้ามาไม่ยั้งก่อนจะชักเข้าชักออกอย่างรุนแรง

 

"อ๊ะ อะๆๆ อย่า เอาออกไป..."

 

หยาบคาย มันหยาบคายกับผมอีกแล้ว

 

"ร้องเสียงหวานหยดขนาดนี้ ยังจะบอกให้เอาออกอีกหรอ ปากไม่ตรงกับใจ"

 

ใจร้าย

 

"อะ อย่า อ๊าๆ ... อึก ฮึกๆ" ไม่ไหวแล้ว ผมอยากจะร้องไห้

 

"พั่บๆๆ สวบๆ..."

 

"พอ! ฮือๆๆ อย่า...เจ็บแล้ว" ผมพยายามเอื้อมมือไปคว้าแขนมันให้หยุดเคลื่อนไหว แต่ก็โดนมืออีกข้างกดไว้อีก น้ำตาผมไหลอย่างเจ็บปวดทั้งกายและใจจนไม่อยากจะรับรู้อะไรแล้ว

 

ทำไมถึงทำกับผมแบบนี้

 

แอ๊ด...

 

"เฮีย! โอ๊ะโอ...เล่นอะไรอยู่หรอครับ"

 

ลูกน้องของมัน

 

ผมรีบผลักคนด้านหลังออกหลังจากเห็นผู้ชายชุดดำสามสี่คนเดินเข้ามาในห้องน้ำ แต่มือใหญ่ยังคงกดหลังผมไม่ยอมปล่อยก่อนจะถอนนิ้วเรียวยาวออกจากตัวผมช้าๆ

 

"สนใจไหม สนองเด็กมันหน่อยสิ"

 

หมายความว่าไง!!

 

"ไม่นะ! อย่าทำกับกูแบบนี้! ดูจุน...อย่านะ" น้ำตาเริ่มไหลอาบเต็มหน้าอย่างตกใจ แต่มันกับดึงผมขึ้นมาจากแท่นอ่างน้ำแล้วผลักผมใส่ผู้ชายพวกนั้นที่รอรับอยู่

 

"จริงหรอเฮีย น่ารักซะด้วย"

 

"ผิวเนียนด้วยวะ"

 

"เหี้.ย น่าฟัดชิบ"

 

"ปล่อย! อย่ามาแตะกู!"

 

"อย่ารุนแรงมากนักละ เด็กมันไม่เคย" ใบหน้าหล่อเข้มแสยะยิ้มออกมาอย่างน่ารังเกียจก่อนจะจุดบุหรี่ขึ้นสูบ ไม่สนใจสายตาที่ผมอ้อนวอนเลยสักนิด ผมรีบบิดตัวหนีฝ่ามือร้อนหยาบที่เอาแต่ลูบไล้ผิวผมอย่างหยาบคาย

 

"จริงหรอเฮีย เสร็จกู..หึๆ"

 

ทุเรศ!

 

"อย่าจับ! ปล่อยกูนะเว้ย! ดูจุน ดูจุน ช่วยกูด้วย อย่าให้มันทำแบบนี้กับกู"

 

"หึ...ขอโทษที ฉันไม่ชอบเล่นหมู่ นายก็ตามสบายนะ"

 

"ไม่! ดูจุน! ปล่อยกูนะ!!" ขยะแขยงที่สุด!

 

"ดิ้นจังเว้ย! จัดการดิ" สิ้นเสียงเข้มของหนึ่งในสี่ หมัดก้อนใหญ่ทั้งดุ้นก็สวนเข้าที่ท้องผมอย่างจัง มันจุกแน่นแทบหายใจไม่ออกก่อนที่ร่างผมทั้งร่างจะทรุดลงพื้น

 

ใจร้าย...ทำไมถึงปล่อยให้มันทำแบบนี้กับผม

 

ดูจุน...มึงใจร้ายมาก

 

"ฮึกๆ ดูจุน ฮือๆ กูเกลียดมึง"

 

มันคงผิดที่ผมเอง ที่อยากมาตามหาความรู้สึกของผมจากมัน เลยจบลงด้วยสภาพแบบนี้

 

ผมจะไม่รักคนแบบนี้อีกแล้ว

 

ใจร้ายที่สุด

 

อึก!

 

พรึบ

 

แล้วแสงสว่างทุกอย่างก็ดับวูบกระทันหัน สติเริ่มไม่มีเหลือ ผมหลับตาลงช้าๆเหมือนผมไม่อยากจะรับรู้เรื่องราวที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้อีก พอกันที ผมขอเรื่องทั้งหมดเป็นแค่ความฝัน ทั้งเรื่องตอนนี้และเรื่องมัน

 

 

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

 

+JunSeung+

 

 

"จุนซึง...อยู่ไหนเนี่ย จุนซึง...มาอยู่กับฉันก่อน คุณจุนฮยองยังไม่กลับนะ"

 

หายไปไหนเนี่ย

 

ผมหาเจ้าหมาตัวอ้วนที่พอกินข้าวเสร็จก็หายจ้อยไปเลย ปล่อยให้ผมนั่งเหงาอยู่คนเดียว ส่วนคุณจุนฮยองก็ยังไม่กลับ เขาบอกจะไปสังสรรค์กับลูกน้อง แล้วก็ให้ผมเฝ้าห้องไว้ สั่งอย่างกับผมเป็นเด็กน้อยอย่างนั้นแหละ

 

ติ๊ด

 

แอ๊ด

 

กลับมาแล้ว!

 

"คุณจุนฮยอง..." พอผมได้ยินเสียงประตูเปิดออกผมก็รีบวิ่งไปที่หน้าประตูทันที แต่มันกลับไม่ได้มีแค่ร่างหนาที่ผมอยากเจอ เพราะเขากำลังพาใครมาด้วย ร่างเล็กหน้าตาดีมากที่คุณจุนฮยองกำลังโอบหลังเขาไว้

 

"ใครหรอครับคุณจุนฮยอง" ผมถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่เริ่มสั่นเหมือนจะร้องไห้ยังไงยังงั้น ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงเป็นแบบนี้ แต่ผมเห็นภาพตรงหน้าแล้วมันโหวงๆในใจชอบกล

 

แล้วก็รู้สึกเจ็บที่หัวใจ

 

"หาโกโก้ร้อนมาให้เขาหน่อยสิ ฮยองซึง"

 

ทำไมไม่ตอบคำถามผม ทำไมไม่บอกว่าคุณสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน อย่าทำให้ผมเจ็บแบบนี้สิคุณจันฮยอง

 

"ไม่! ผมจะไม่ทำอะไรทั้งนั้น! คุณต้องบอกผมมาก่อนว่าเขาเป็นใคร! ไม่ใช่เด็กใหม่ของคุณใช่ไหม!"

 

"ฮยองซึง...ไม่เอาหน่า นายกำลังทำตัวไร้เหตุผลอยู่นะ" ไร้สาระ! คุณคิดว่าความรู้สึกผมเป็นเรื่องไร้สาระงั้นหรอ

 

"ก็คุณกำลังจะทิ้งผม คุณพาเขามาแล้วคุณจะทิ้งผมใช่ไหม ใจร้าย คุณจุนฮยองใจร้าย ฮือๆ" ผมปล่อยโฮออกมาอย่างเสียใจพอความคิดนั้นมันพุ่งเข้าหัว แต่ร่างหนากลับเดินเข้ามากอดผมไว้แน่นแล้วเช็ดน้ำตาออกให้

 

"ไม่ใช่สักหน่อย ทำไมเป็นเด็กที่คิดมากขนาดนี้ เขากำลังเดือดร้อน ฉันกำลังช่วยเขา แล้วก็เลิกคิดได้แล้วว่าฉันจะเอาใครมาแทนที่นาย มันไม่มีวันนั้นหรอก หยุดร้องนะ"

 

"จริงนะนะครับ" คุณจะไม่หรอกผมนะ

 

"จริงสิ คราวนี้จะช่วยฉันไปเอาโกโก้ร้อนได้รึยัง"

 

ยิ้ม...เขายิ้มให้ผม

 

"ครับ" ผมรีบตอบรับแล้ววิ่งไปเอาโกโก้ร้อนมาให้ตามคำสั่ง เพียงแค่เขายิ้มผมก็ลืมเรื่องที่คิดไปหมด มันทำให้หัวใจผมเต้นแรงด้วย

 

แต่ว่า...เขาคนนั้นเป็นใครกัน

 

แต่ช่างมันเถอะ เดี๋ยวค่อยถามก็ได้ ผมเลยหันมาชงโกโก้ร้อนแล้วยกไปวางบนโต๊ะหน้าผู้ชายตัวเล็กคนนั้น แต่ตอนนี้คุณดงอุนก็มาอยู่ในห้องด้วย ผมว่ามันชักแปลกๆแล้วละ ผมเลยเลือกที่จะเดินหนีเข้าห้องนอนมาเพื่อจะได้ไม่รบกวนพวกเขา แต่บทสนทนาที่ผมได้ยินกับทำให้ใจผมวูบหาย

 

สงสารคุณกีกวางจัง

 

"นี่คนของนายรึป่าว"

 

"ครับท่าน"

 

"เขาเป็นใคร...เพื่อนนายใช่รึป่าว"

 

"ไม่ใช่ครับ"

 

"แล้วเขาเป็นใคร"

 

"......."

 

"ตอบสิ ฉันไม่ได้มีเวลาว่างมากนะ"

 

"แค่ที่ระบายความใคร่"

 

เอื้อก...

 

ทำไมคุณดงอุนถึงกล้าพูดคำนั้นออกมา

 

"นายกล้าพูดแบบนั้นแสดงว่าคุณกีกวางไม่ได้สำคัญสำหรับนายเลยงั้นสิ"

 

"พอเถอะครับคุณจุนฮยอง ผมไม่อยากได้ยินอีกแล้ว" ผมได้ยินเสียงเขาคนนั้นแล้วรู้สึกสงสารจับใจ เขาคงเจ็บปวดมากที่ได้ยินคนอื่นพูดถึงตัวเองได้หยาบคายขนาดนั้น

 

"ครับท่าน"

 

"แน่ใจนะ"

 

"ครับ"

 

"ถ้านายพูดอย่างนั้นฉันก็ขอสั่งให้นายเลิกยุ่งกับเขา ห้ามทำร้ายหรือเข้าใกล้เขาอีกตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป เข้าใจไหมดงอุน"

 

"....."

 

"ฉันถามว่านายเข้าใจไหม ดงอุน"

 

"เข้าใจแล้วครับ"

 

นี่คุณคิดอะไรอยู่กันแน่คุณดงอุน คุณไม่น่าจะเป็นคนใจร้ายขนาดนั้น

 

บ๊อกๆ

 

"อ่า จุนซึง หายไปไหนมาเนี่ย" เจ้าหมาตัวอ้วนวิ่งดิ่งมาหาผมหลังจากส่งเสียงเรียก ผมละจากเรื่องข้างนอกแล้วมาอุ้มมันขึ้นอกก่อนจะหอมมันสามฟอดใหญ่

 

น่ารัก

 

"ง่วงนอนรึยัง ปะ"

 

"ฮยอนซึง..." อยู่ๆประตูห้องก็เปิดออกพร้อมกับร่างหนาที่เดินเข้ามา ผมเลยปล่อยจุนซึงลงจากอ้อมกอดแล้วเดินไปหาเขาทันที

 

"เสร็จแล้วหรอครับ"

 

"อืม..." ทำไมคุณดุเครียดจัง

 

"มีอะไรึป่าวครับ เล่าให้ผมฟังได้นะ"

 

"ไม่มีไรหรอก แค่หมันไส้ลูกน้องตัวเอง"

 

"หมายถึงคุณดงอุนหรอครับ" ทำไมต้องหมันไส้ด้วยล่ะ

 

"อืม...คอยดูนะ ฉันจะพาคุณกีกวางหนีให้มันหาจนบ้าไปเลย แล้วตอนนั้นฉันจะซ้ำให้มันบ้าหนักเข้าไปอีก" นี่ดูเหมือนคุณจะไม่ชอบใจมากเลยนะ ดูจริงจังซะน่ากลัวเลย แถมพูดมากกว่าที่เคยอีก

 

"คุณเป็นห่วงคุณกีกวางหรอครับ"

 

"ไม่หรอก แค่สงสาร"

 

"แค่นั้นจริงๆนะครับ"

 

"หึ...คิดมากอีกแล้ว" เขารั้งเอวผมเขาหาตัวก่อนจะก้มลงหอมที่ซอกคอผมไปมาโดยมีมือใหญ่ลูบแผ่นหลังผมขึ้นลงช้าๆ

 

"คุณจุนฮยอง ไม่เหนื่อยหรอครับ ทำงานมาทั้งวัน" ผมรู้ว่าผมเล่นตัวไปมันก็ไร้ประโยชน์ ยังไงอีกคนก็ต้องได้ถ้าเขาจะทำ แต่เล่นทำบ่อยขนาดนี้ผมก็จะตายเอานะ

 

"พอเห็นหน้านายแล้วมันหายเหนื่อย อยากจะทำอย่างอื่นมากกว่า"

 

พูดอะไรไม่รู้

 

บ๊อกๆ

 

แต่แล้วเสียงเห่าของจุนซึงก็เล่นเอาเราสองคนผละออกจากกันอย่างตกใจ ผมเลยรีบจัดเสื้อตัวเองให้เรียบร้อยแล้วเดินไปอุ้มจุนซึงหนีอีกคน

 

รอดไป...ขอบใจนะจุนซึง

 

"มารหัวขนจริงๆ" ร่างหนาบ่นพึมพำแต่ก็ไม่ว่าอะไร ก่อนเจ้าตัวจะหายเข้าห้องน้ำไป ผมหายใจอย่างโล่งอกก่อนจะพามันไปนอนในที่ของตัวเอง

 

คุณจุนฮยองไม่ยอมให้มันนอนในห้องครับ เขาบอกว่ามันสกปรก แต่ผมก็เข้าใจเขานะ เขาคงเป็นคนไม่ค่อยชอบอะไรแบบนี้ แค่ยอมให้ผมเลี้ยงจุนซึงผมก็พอแล้ว

 

"ฮยอนซึง..มานอนได้แล้ว"

 

อะ เขาอาบน้ำเสร็จแล้ว

 

"ฝันดีนะจุนซึง"

 

ผมรีบวิ่งกลับเข้าห้องก่อนจะเดินขึ้นเตียงหลังใหญ่ไปหาอีกคนโดยที่มือหนาเปิดผ้าห่มผืนใหญ่รออยู่แล้ว ผมเลยมุดตัวเข้าไปใกล้ร่างอุ่นก่อนที่เขาจะกระชับกอดผมเข้าไปอีก

 

"ฝันดีนะครับ"

 

"อืม..."

 

ฝันถึงผมด้วยล่ะ

 

 

 

<><><><><><><><><><><><><> 

130924

 

ขอโทษที่ช้านะคะ พอดีไม่ค่อยถูกใจตอนของดูซอบเท่าไหร่ เลยแก้แล้วแก้อีก ส่วนจุนซึงก็มุ้งมิ้งแก้เครียดไปนะคะ 555

 

เจอกันตอนหน้าคะ