[Fic Beast] How much? “ค่าตัวนาย..เท่าไหร่กัน?”

by nooonaa

 

 

How much? 12 : ทรมาน

 

 

 

+WoonKwang+

 

 

"พอแล้ว หยุดเถอะครับ อะ แฮ่กๆ"

 

อื่อ...อะไรกัน

 

"กล้าสั่งฉันงั้นหรอ ห๊ะ!"

 

ซ่า!!!

 

"อะ แฮ่กๆๆ อะไรกันเนี่ย" ผมสำลักน้ำขึ้นมาทันทีที่ผมโดนน้ำก้อนใหญ่สาดใส่หน้า ผมไอจนแสบคอไปหมดแต่กลับโดนใครอีกคนฉีดน้ำใส่หน้าจนสำลักน้ำยิ่งขึ้นไปอีก

 

"พะ พอแล้ว พอแล้ว" ผมพยายามเอามือบังหน้าตัวเองไว้เพื่อไม่ให้น้ำเข้าจมูก แต่คนฉีดกลับดูจะชอบมากที่ผมสำลักน้ำ

 

"รีบๆอาบน้ำซะ แล้วออกมาพบฉัน!" ร่างสูงที่ผมคุ้นเคยสั่งผมเสียงดั่งลั่นก่อนจะโยนฟักบัวใส่หัวผมอย่างไม่ใส่ใจ ทำให้มันฟาดหัวจนรู้สึกเจ็บไปหมด

 

หยาบคายที่สุด

 

หลังจากที่ร่างสูงออกไปจากหลังน้ำผมก็เอาแต่นั่งร้องไห้จนปวดหัวไปหมด ขอเวลาให้ผมทำใจก่อน ขอเวลาให้ผมมีแรงที่จะไปสู้กับคนเลวแบบนั้น

 

เขาทรมานผมแบบนี้มาสามวันติดแล้ว พอเขากลับมาจากข้างนอกร่างสูงก็เอาแต่เสพสุขกับร่างกายของผมจนหมดแรง แล้วเขาก็ไม่มีท่าทีจะเหนื่อยสักครั้งหลังจากหลั่งในตัวผมหลายต่อหลายครั้ง ผมเองก็แทบจะไม่มีแรงเหลือนอกจากนอนรอเขากลับมาทำเรื่องเดิมๆซ้ำแล้วซ้ำเล่าตลอดสามวัน แล้วตอนนี้หลังจากที่เขากลับมา เขาก็ลากผมมาที่ห้องน้ำแล้วทำกิริยาหยาบคายแบบนั้นใส่ผมโดยไม่คิดจะสงสารผมเลยสักนิด เพียงแค่เมื่อเช้าเขาทรมานผมก่อนไปทำงาน ทำให้ผมไม่มีแรงที่จะลุกขึ้นมาอาบน้ำก่อนที่เขาจะกลับมา

 

ผมเจ็บปวดเหลือเกินครับ เจ็บจนอยากจะตายๆไปจากโลกใบนี้ซะ ผมทรมานแล้วก็ปวดทั้งกายและใจจากการกระทำอันป่าเถื่อนของเขา ผมรู้ว่าผมทำให้น้องสาวคนเดียวของเขาตาย แต่ผมไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องมันเกิด ผมเองก็ตกใจและเสียใจไม่แพ้กัน แต่เขากลับโยนความผิดมาให้ผมทั้งหมด แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่ผมจะชดใช้ให้เขาหมด หรือต้องให้ผมตายด้วยอีกคนเขาถึงจะพอ

 

แต่ตอนนี้ผมจะมานั่งคิดอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้หรอก ผมต้องรีบออกไปหาเขาก่อนที่เขาจะโกรธผมไปมากกว่านี้

 

ผมเลยรีบล้างเอาสิ่งสกปรกออกจากตัวและภายในออกจนหมดแล้วคว้าเสื้อเชิ้ตของร่างสูงมาใส่แค่ตัวเดียวโดยไม่มีอะไรให้ใส่อีก ถึงเสื้อเชิ้ตจะตัวใหญ่จนมันเลยมาปิดสะโพกผมแต่มันก็ยังรู้แปลกๆอยู่ดี ตอนนี้ผมยังรู้สึกเจ็บช่วงล่างมากเนื่องจากมันฉีกขาดทำให้การที่ผมจะเดินออกไปหาเขาที่ห้องนั่งเล่นมันแสนจะยากลำบากสำหรับผมเหลือเกิน

 

"มีอะไรรึป่าวครับ" ผมเรียกหาร่างสูงที่นั่งอยู่บนโซฟาอย่างกล้าๆกลัวๆ เพราะถ้าผมพูดอะไรไม่เข้าหูเขา เขาอาจจะทำร้ายผมอีกก็ได้ ดังนั้นตอนนี้ผมต้องอ่อนให้เขา อย่าต่อต้าน

 

"มานั่งนี่สิ" นิ้วเรียวยาวที่ใช้สัมผัสผมตลอดสามวันกำลังชี้ไปที่พื้นระหว่างขายาวแกร่ง ผมเองก็เผลอกลืนน้ำลายลงคอด้วยหัวใจที่เริ่มสั่น แต่ผมก็ยอมลงไปนั่งตรงนั้นดีๆก่อนที่นิ้วเรียวอันเดิมจะเชยคางผมขึ้นช้าๆ

 

"หน้าซีดเชียว กลัวรึไง"

 

"ปะ ป่าว" แล้วผมก็ห้ามแสดงความอ่อนแอให้เขาเห็นด้วย

 

"อย่างนั้นหรอ ไม่ได้รู้สึกกลัวเลยงั้นสิ อย่างนั้นก็ดี...งั้นนายก็คงทำให้ฉันได้" สรรพนามที่เรียกผมและแทนตัวเขาเปลี่ยนไปอย่างเลือดเย็น ก่อนร่างกำยำนั้นจะเอนกายลงกับพนักโซฟา แต่มือหนากับแกะเข็มขัดที่เอวตัวเองออกช้าๆ ผมมองการกระทำนั้นด้วยความรู้สึกที่ชวนอ้วก เขากำลังจะหยาบศักดิ์ศรีของผม...อีกครั้ง

 

"เอาสิ อย่าปล่อยให้มันรู้สึกโกรธจนต้องหาอะไรที่ดีกว่านี้!"

 

อึก

 

ทุเรศ!

 

ผมสาบาน ถ้าผมเป็นอิสระ ผมจะไม่มีทางมาเจอคนหยาบคาบแบบคุณอีก ซนดงอุน!

 

"เร็ว!" มือหนาคว้าเข้าที่คอผมแล้วกดเข้าที่ระหว่างขาตัวเองอย่างแรง จมูกผมได้สัมผัสกับสิ่งที่แข็งขืน ผมเองก็รีบเอามือยันหน้าท้องอีกคนไว้แต่ก็ไม่สามารถต้านทานแรงเขาได้ ก่อนที่เขาเองจะเป็นคนเอาแกนใหญ่ยัดเข้าปากผม

 

"อื่อ! อ่า(อย่า).." ผมพยายามคายมันออกมาอย่างยากลำบากแต่ก็ถูกกดหัวไว้อย่างนั้นจนเขาสั่งเสียงกร้าว

 

"ห้ามกัด! ถ้าทำให้ฉันรู้สึกเจ็บแม้แต่นิดเดียว ฉันจะเอาคืนให้สาสมเลยคอยดู!!"

 

อื่อ...หยาบคายที่สุด! ผมต้องทนเรื่องแบบนี้อีกนานแต่ไหน ผมจะไม่ไหวแล้ว...ผมอยากจะอ้วก

 

"จัดการมันสิ!" คราวนี้เขายอมปล่อยมือออกจากหัวผม ผมเลยรีบคลายมันออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพราก แต่พอเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงผมกลับต้องรีบคว้าแท่งร้อนที่เริ่มขยายขึ้นมาทันที

 

เพราะใบหน้าหล่อนั้นมันบอกชัดเจนว่ายังไงผมก็ต้องทำ แล้วต้องทำเดี๋ยวนี้ด้วย

 

ผมเลยเริ่มดึงแกนใหญ่ขึ้นลงช้าๆสลับกับเร็วไม่เป็นจังหวะก่อนจะลงลิ้นเรียวที่โคนแท่ง ใจผมเริ่มเต้นแรงแปลกๆเมื่ออีกคนครางหือเหมือนรู้สึกดี ผมเลยรีบๆสาวให้มันเร็วขึ้นเพื่อที่มันจะได้เสร็จๆไปสักที

 

"เม้มด้วยสิ" เขาเสยผมที่ปรกหน้าไปถัดหูของผมอย่างแผ่วเบา มันดูเหมือนขอมากกว่าบังคับ ผมเลยอ้าปากแล้วเข้าเม้มที่หัวแดงบานนั้นก่อนที่มือหนาจะมากุมมือผมที่กำแท่งใหญ่ไว้แล้วชักขึ้นลงตาม แต่แล้วอยู่ๆร่างสูงกลับดึงผมออกแล้วอุ้มผมให้ลุกขึ้นก่อนจะดึงตัวให้ผมขึ้นไปคร่อมบนตักกว้าง

 

"ฉันเปลี่ยนใจแล้ว จับมันเข้าไปในตัวนายทีสิ คุณหมอ"

 

"พอเถอะครับ ผมไม่ไหวแล้ว" ถ้าขืนยังเป็นแบบนี้ต่อไป ผมคงตายแน่

 

"ฉันบอก..ให้ทำ ก็ ต้อง ทำ!"

 

อึก! บ้าที่สุด ทำไมผมต้องตกมาอยู่ในสภาพนี้ด้วย

 

ผมเลยจับแกนร้อนให้จ่อกับช่องทางของผมก่อนจะกดตัวเองลงช้าๆ อย่างช่วยไม่ได้

 

เจ็บ...เจ็บจากการฉีกขาดและเสียดสี

 

ผมใช้เล็บจิกไหล่กว้างนั้นเพื่อระบายความเจ็บ แต่มันก็ปนความเสียวอยู่ด้วย

 

นี่ตกลงผมรู้สึกยังไงกันแน่

 

"อะ อ่าาาาาาาา"

 

"อืม....ดีมาก ซี๊ดด อาาาาา"

 

หลังจากที่ผมกลืนกินมันเข้าไปจนหมด อีกคนก็ค่อยๆช่วยพยุงบั้นท้ายผมขึ้นแล้วกดลงมาให้ซ้ำไปซ้ำมาจนช่องทางด้านหลังมันเริ่มชิน ก่อนที่เรียวลิ้นร้อนจะก้มมาดูดดึงที่เม็ดเล็กสีชมพู ผมเองก็ครางหือไม่เป็นศัพท์จนต้องกัดปากตัวเองแน่นเมื่อร่างสูงเริ่มฝากรอยสีแดงจ้ำเต็มซอกคอและหน้าอกไปหมด ยิ่งมือที่ลากผ่านกลางหลังผมยิ่งทำให้ต้องแอ่นตามอีก มันเลยช่วยเพิ่มพื้นที่ที่เขาจะดอมดมได้จนทั่ว โดยที่ผมเองก็รู้สึกดี

 

ถึงแม้เขาจะไม่ได้รักผม แต่ครั้งแรกของผมเป็นของคนที่ผมรัก...แค่นี้ผมก็ยินดีแล้ว

 

แล้วคุณจะเห็นค่ามันบ้างไหม นอกจากความเกลียดชังที่คุณมีให้...คุณซนดงอุน

 

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

+JunSeung+

 

 

ไข่...เรียบร้อย

 

หมู...เรียบร้อย

 

ไส้กรอก แฮม...เรียบร้อย

 

ขนมปัง...เรียบร้อย

 

ผัก...เรียบร้อย

 

น่าจะครบแล้วนะ คาดอะไรอีกเนี่ย อืม...คงไม่แล้วมั้ง

 

เอ๊ะ!...แต่ผมลืมถามเจ้าตัวไปเลยว่าอยากทานอะไร แล้วถ้าทำไปแล้วเขาไม่ชอบผมก็เสียใจแย่สิ เอาไงดีล่ะ

 

คุณดูจุนไง ผมมีเขามาด้วย แล้วเขาก็รู้จักคุณจุนฮยองมากกว่าผมด้วย เขาคงจะรู้

 

"คุณดูจุนครับ คุณพอจะรู้ไหม ว่าคุณจุนฮยองชอบทานอะไรเป็นพิเศษ" ผมถามร่างหนาสมส่วนที่คอยเข็นรถเข็นตามผมก่อนที่เขาจะทำท่าคิดสักพัก

 

"คุณไงครับ เห็นจ้องแต่จะกลับห้องไปกินคุณ"

 

คะคุณดูจุน!

 

"พูดอะไรน่ะครับ!" พูดแบบนี้ผมเสียหายนะ แต่ดูคุณจะถูกใจเหลือเกินนะที่ผมไปไม่เป็นแบบนี้ ชอบแกล้งจริงๆ

 

"เรื่องจริงครับ ผมไม่ได้โกหก"

 

"ยังจะพูดอีก!" ผมค้อนเขาไปวงใหญ่แล้วรีบเดินหนีไปอีกทาง แต่เขากลับหัวเราะออกมาเล็กน้อยแล้วเดินตามผมมาเรื่อยๆ

 

"ท่านประธานเป็นคนทานง่ายครับ ทำอะไรท่านก็ทานหมดและครับ ไม่ต้องกังวลไปหรอก"

 

จริงหรอ

 

"แต่ผมกลัวจะไม่ถูกใจเขา"

 

"แค่มีโคล่าเย็นๆให้ท่านดื่มด้วยก็พอแล้วครับ อันนั้นนะ...เป็นอาหารหลัก" ถึงได้ว่า...มีโคล่าเต็มตู้เย็นไปหมด

 

"งั้นเราไปซื้อสักห้าโหลเลยนะครับ" เขาต้องถูกใจแน่ แล้วก็ต้องชมผม...แค่คิดก็ใจเต้นแล้ว

 

"ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ครับ ท่านน่ะสั่งให้คนเอามาส่งทุกวันวันละแพ็คอยู่แล้ว คุณไม่ต้องลำบากหรอก" ทำไมดื่มเยอะขนาดนั้น ถึงได้ว่า...แก้มบวมเชียว

 

หลังจากที่เราจ่ายเงินเรียบร้อยโดยเงินที่จ่ายไปก็เป็นเงินของคุณดูจุน พอผมบอกจะเอาตังมาคืนเพราะผมไม่มีสักวอนเดียวเลยตอนนี้ เจ้าตัวก็หัวเราะใส่ผมแล้วบอกว่า เงินที่จ่ายไปเป็นเงินของคุณจุนฮยองทั้งหมด ผมเลยรู้สึกเขินนิดหน่อยพอได้ยินแบบนั้น เหมือนเขาใส่ใจผมแม้แต่เรื่องเล็กน้อย

 

พอผมกลับมาผมก็เริ่มทำอาหารสำหรับปิคนิคบ่ายนี้ทันที ทำไปก็ฮัมเพลงไปเรื่อยๆไม่สนใจสิ่งรอบข้าง มันเหมือนรู้สึกอารมณ์ดียังไงไม่รู้ อยากจะทำแล้วให้เขาชิม...แล้วอยากรู้ว่าจะถูกใจเขารึป่าว

 

เอ๊ะ...แล้วทำไมผมต้องใส่ใจเขาด้วยล่ะ คิดมากเกินไปแล้ว ยังไงผมก็เป็นแค่ลูกหนี้คนหนึ่งเท่านั่นแหละ เขาไม่มีทางจะมาชมหรือชอบอะไรในสิ่งที่ผมทำหรอก เพราะผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่านอกจากร่างกายของผมที่เขาชอบ...เขาจะชอบอย่างอื่นของผมไหม แค่คิดก็หน่วงในหัวใจแปลกๆแล้ว

 

ผมรู้ครับว่าที่ผมยังอยู่ที่นี่ได้เพราะเขายังไม่เบื่อผม ถ้าเขาเบื่อแล้วเขาคงจะขายผมในตลาดมืดอีก เพราะสิ่งที่เขาเห็นว่ามีค่าที่สุดสำหรับเขาก็คือเงิน แล้วผมเป็นใครล่ะ...นอกจากนางบำเรอที่รอวันที่เขาจะเบื่อ

 

ก็ต้องทำใจครับ ตอนนี้ผมก็มีความสุขดีที่อยู่ที่นี่เหมือนมีครอบครัวใหม่ ถึงจะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆแต่ผมก็มีความสุข ดีกว่าอยู่โดดเดี่ยวคนเดียวเหมือนเมื่อก่อน

 

เลิกคิดเถอะครับ คิดแล้วก็ทำให้นึกถึงคุณลุงจุนกอน ผมยังรู้สึกผิดไม่หายเลย แล้วไม่รู้ว่าตอนนี้ท่านเป็นยังไงบ้าง แต่ยังไงผมก็จะขอภาวนาให้คุณลุงปลอดภัยและเลิกติดการพนันสักทีเถอะ เขาจะได้มีชีวิตที่ดีกว่านี้

 

หลังจากที่ผมวุ่นอยู่กับอาหารตรงหน้าจนเสร็จ ก็จัดเจงใส่กล่องให้สวยงามแล้วนำลงใส่ตะกร้า เตรียมเครื่องดื่มให้พร้อม แล้วทีนี้ก็เหลือแค่รออีกคน

 

เมื่อไหร่จะมานะ นี่มันก็จะบ่ายสองแล้วด้วย สงสัยจะงานยุ่งมั้ง เห็นบอกมีเวลาว่างไม่มาก นี่ผมทำให้เขาลำบากรึป่าวเนี่ย

 

แต่ช่างมันเถอะ เขาเป็นคนชวนผมนะ ยังไงก็ต้องมีเวลาอยู่แล้ว งั้นผมไปอาบน้ำรอเขามาดีกว่า...

 

บ่ายสาม...

 

ตกลงคุณจะมาได้มั้ย ผมรอคุณนานแล้วนะ

 

ผมนั่งรอเขามาเกือบชั่วโมงครึ่งแล้ว แต่ก็ไม่มีวี่แววของร่างหนาเลย แต่มันยังไม่เย็นนี่เนอะ ยังพอมีเวลา...

 

ติ๊ดๆ

 

แต่แล้วเสียงข้อความก็ดังเข้ามาในโสตประสาทผม ผมรีบคว้ามันมาดูก็เห็นข้อความของคุณจุนฮยอง ผมเปิดมันอ่านด้วยหัวใจที่เริ่มเต้นแรง

 

'งานยังไม่เสร็จ รอก่อนนะ'

 

เห้อ...ค่อยยังชั่ว ผมนึกว่าเขาจะยกเลิกนัดซะอีก

 

แล้วนี่เขาได้ทานอาหารกลางวันรึยัง เขาจะรอมาปิกนิคกับผมแสดงว่าก็ยังไม่ได้ทานอะไรเลยน่ะสิ งั้นผมเอาแซนวิซกับกาแฟไปให้เขารองท้องหน่อยดีกว่า

 

พอคิดได้อย่างนั้นผมก็รีบจัดเจงของที่จะเอาไปให้ เมื่อเสร็จก็ออกไปนอกห้อง แต่ผมออกมานอกห้องก็เจอลูกน้องของคุณจุนฮยองที่นั่งอยู่หน้าห้องอยู่สองคน ผมเลยหยิบแซนวิซในตะกร้าให้พวกเขาคนละชิ้น

 

"ทานแซนวิซของผมด้วยนะครับ ผมทำมาเผื่อ" ผมยิ้มให้พวกเขาที่เอาแต่ตีหน้าโหด แต่พอผมยิ้มให้เท่านั้นพวกเขาก็ยิ้มตอบทันที

 

"ขอบคุณครับนายหญิง"

 

นายหญิง!

 

"ทำไมเรียกผมแบบนั้นล่ะครับ เรียกผมว่าฮยองซึงก็พอแล้ว" เรียกแบบนี้ถ้าคุณจุนฮยองได้ยินคงโกรธน่าดู เพราะผมมันไม่มีค่าที่จะคว้าคำนั้นมาเป็นของผมหรอก

 

"อ่าครับ แล้วนี่จะไปไหนหรอครับ"

 

"ผมจะไปหาคุณจุนฮยองน่ะ คุณช่วยพาผมไปได้มั้ย ผมไปไม่ถูก"

 

"ได้สิครับ" แล้วหนึ่งในสองคนนั้นก็พาผมลงลิฟไปอีกห้าชั้น ก็ถึงชั้นทำงานของเขา ผมมองไปรอบๆห้องก็เจอแต่ลูกน้องคุณจุนฮยองเต็มไปหมด แถมยังดูโหดแล้วน่ากลัวอีกด้วย แต่พอเขาเห็นผมกลับลุกขึ้นแล้วโค้งคำนับพร้อมกับยิ้มให้ผมเล็กน้อย พอเห็นอย่างนั้นผมก็รีบก้มหัวตอบกลับทันที พวกเขาแก่กว่าผมอีกนะ จะมาก้มหัวให้ผมทำไมกัน

 

"สวัสดีครับนายหญิง"

 

"อะ เออ...อย่าเรียกแบบนั้นสิครับ" เรียกแบบนี้ผมก็เขินจนทำอะไรไม่ถูกแล้วนะ

 

"นายหญิงยังสวยเหมือนเดิมเลยนะครับ"

 

"ไม่ได้สวยนะครับ ผมเป็นผู้ชายนะ" จะมาสวยได้ยังไงกัน นี่พวกคุณจะแกล้งผมหรอ

 

"นายหญิงสบายดีไหมครับ"

 

"เออ ครับ ดีครับ" พวกเขานิสัยดีจัง เป็นห่วงผมด้วย

 

"นายหญิงยิ้มสวยจังครับ ผมช๊อบชอบ"

 

"ขอบคุณครับ..." เขินจัง เล่นมาชมกันแบบนี้

 

"แล้วชอบไปว่ายน้ำเล่นในบ่อฉลามไหม!!!"

 

อึก..อ๊ะ!

 

"คุณจุนฮยอง!" อยู่ๆตัวผมก็ปลิวไปทางด้านหลังอย่างแรงก่อนที่ตัวผมจะชนกับแผงอกของใครบางคน แต่พอผมเงยหน้าขึ้นไปมองก็เสียวสันหลังวาบทันที เพราะคนที่ผมตั้งใจมาหากำลังแสดงสีหน้าไม่ถูกใจสุดๆ

 

โดนโกรธอีกแน่เลย

 

"ผม เออ..."

 

"ฉันถามว่า ชอบ ไป ว่าย น้ำ เล่น ใน บ่อ ฉลาม ไหม ตอบ!!!"

 

"ไม่ครับท่าน!" ทุกคนรีบประสานเสียงตอบเมื่อร่างหนาถามเสียงเย็น ขนหัวผมเริ่มลุกชันจนเผลอเกาะแขนอีกคนแน่น

 

ผมกลัว...เขาจะโกรธผมไหม

 

"ดี! ต่อไปห้ามมองของของฉันอีก เข้าใจไหม!!!"

 

ของของฉัน...ผมเป็นได้แค่สิ่งของสินะ อึก รู้สึกเจ็บที่หัวใจ...อีกแล้ว

 

"ครับท่าน!!!"

 

"เข้าไปข้างในได้แล้ว!" พอได้รับคำตอบที่พอจากลูกน้อง เขาก็ลากผมเข้าห้องอย่างแรงจนผมเริ่มเจ็บแขน แต่พอพวกเราเข้ามาในห้องแล้ว เขาก็ถามผมเสียงเข้มผมอีก

 

"ลงมาทำไม!"

 

นี่คุณโกรธผมจริงๆงั้นหรอ

 

"ผมขอโทษครับ ผมแค่คิดว่าคุณน่าจะหิว เลยเอาแซนวิซมาให้ ผะ ผมไม่ได้ตั้งใจจะให้คุณโมโหนะ ผมขอโทษครับ" ผมรีบอธิบายเป็นไฟแลบเพราะกลัวเขาจะอารมณ์เสียไปมากกว่านี้ แต่เขากลับมองผมด้วยสายตาเย็นชามากจนผมเริ่มรู้สึกแย่ ผมเลยวางตะกร้าสวยที่ใส่แซนวิซกับกาแฟไว้บนโต๊ะแล้วรีบวิ่งออกจากประตูห้องเขาเพื่อจะขึ้นห้อง แต่ร่างหนากับเรียกผมไว้ได้ทันทำให้ผมชะงักกึกทันที

 

"จะไปไหน!"

 

"คะครับ" ทำเสียงดุอีกแล้ว ผมไม่ชอบเลย

 

"มาหาฉันหน่อยสิ" แต่แล้วเสียงของเขากลับเบาลง มันต่างจากเมื่อกี้โดยสิ้นเชิง ผมเลยยอมเดินเข้าไปหาเขาโดยง่ายก่อนจะโดนอุ้มขึ้นโต๊ะทำงานอย่างรวดเร็ว

 

"อะ! จะทำอะไรน่ะครับ" ผมรีบคอลำคอแกร่งเมื่อรู้สึกตัวเองจะหล่น แต่พอกอดไว้เท่านั้นแหละ ตัวผมก็นอนราบลงไปกับพื้นโต๊ะทันที ก่อนที่ร่างหนาจะแทรกตัวเองเข้ามาระหว่าขาผม

 

"นายกำลังทำให้ฉันรู้สึกโกรธ"

 

โกรธหรอ

 

"ผมขอโทษ..." ผมไม่ได้ตั้งใจนะ

 

"แต่พอนายทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ฉันกลับรู้สึกโกรธตัวเอง...มาก"

 

เอื้อก....คุณเป็นห่วงความรู้สึกผมงั้นหรอ

 

"คุณจุนฮยอง.."

 

"แต่ฉันว่า...เราไปปิกนิคกันเถอะ ก่อนที่ฉันจะทำอย่างอื่นแล้วมันจะไม่ได้ไป" แล้วร่างหนาก็ลุกออกจากตัวผมไปกระทันหันแค่ผมเรียกชื่อเขา เขาลูบหน้าตัวเองเหมือนหัวเสียแล้วคว้าเสื้อสูทออกจากห้องทันที

 

อะไร นี่ผมทำอะไรผิดอีกแล้วงั้นหรอ

 

 

 

<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><> 

130909

 

 

เริ่มเกลียดอุ่นอะ ร้ายกาจ (แต่งเองก็เกลียดเองด้วย==). ไม่เห็นใจกวางน้อยของไรท์เลย ตอนหน้าแต่งให้กวางเอาไม้ฟาดหัวดีกว่า จะได้หายหมันไส้บ้าง ห้าๆ ล้อเล่นคร่า ทำเหล่าอสูรน้อยไม่เป็น นอกจากให้อสูรทำ(จับกด)กันเอง

 

เม้นด้วยนะคะที่รัก จุบๆ