[Fic Beast] How much? “ค่าตัวนาย..เท่าไหร่กัน?”

by nooonaa

 

How much? 13 : หัวใจกำลังจะวาย

 

 

+DuSeop+

 

 

ติ๊กต๊อกๆ

 

"แกคิดจะจ้องหน้าฉันไปอีกนานเท่าไหร่โยซอบ"

 

"....."

 

"มีอะไรก็พูดมาสิ จะจ้องหน้าฉันให้คำตอบมันผุดออกมาเองรึไง"

 

"....."

 

"งั้นก็ตามใจ กินเสร็จก็ไปเตรียมน้ำให้ฉันอาบด้วย"

 

"เดี๋ยวก่อน!" ผมรีบผวาคว้าเนคไทของมันที่นั่งอยู่ตรงข้ามก่อนที่มันจะลุกหนีผมไป มันเองก้มมองมือของผมแล้วเงยมาจ้องหน้าผมแบบโมโหนิดหน่อย แต่สีหน้าแบบนี้มันน่ากลัวตะหงิดๆ ผมเลยรีบปล่อยมันออก

 

"อะไรของนาย ฉันเริ่มจะโมโหแล้วนะ ฉันเหนื่อย ฉันอยากนอน" ทำไมต้องขึ้นเสียงใส่ด้วยวะ ก็กูไม่กล้าถามมึงนี่หว่า

 

"...."

 

"โยซอบ!!"

 

สะดุ้ง!

 

"อะ! ทำไมเมื่อคืนกูถึงไปนอนในห้องมึง แล้วทำไมกูไม่ได้ใส่เสื้อผ้า แล้วทำไมกูถึงมีรอยแดงเต็มท้องไปหมด มันเกิดอะไรขึ้น!"

 

แฮ่กๆ

 

หายใจไม่ทันเว้ย!

 

คราวนี้ผมปล่อยคำถามที่ค้างคาใจออกมาจนหมดก่อนรีบโกยอากาศหายใจเข้าปอด ทำไมการที่จะถามเรื่องอะไรแบบนั้นถึงยากขนาดนี้เนี่ย

 

"หึ นายสงสัยอะไรรึไง"

 

อ๊ากกกกกก ยังจะย้อนอีก! มึงนี่มันน่าฆ่าทิ้งจริงๆเว้ย อยากจับมาหักคอแล้วโยนออกนอกหน้าต่างไปเลย อื่ย!

 

"ตอบคำถามมา...อย่ามาเล่นลิ้นกับกู"

 

"หึๆ นายนี่น่ารักจังนะเวลาหน้าแดงแบบนี้"

 

น่ารัก!

 

อึก!

 

"ไม่ต้องมาชม! จะอ้วกเว้ย!" ผมรีบเอาเท้ายันตัวมันให้ออกห่างจากตัวเมื่อมันทำท่าจะเดินเข้ามาใกล้ มือใหญ่เองก็คว้าจับข้อเท้าผมไว้แล้วก้มลงมากระซิบที่ข้างหูช้าๆ

 

"อยากรู้จริงๆน่ะหรอ แน่ใจ?"

 

"อื่อๆ" ผมรีบพยักหน้าตอบแล้วนิ่งรอฟัง

 

ฟอด

 

อ๊ะ!

 

จุ๊บ!

 

ร่างทั้งร่างของของผมนิ่งค้างเติ่งเมื่อจมูกโด่งกดเข้าที่แก้มนุ่ม แต่พอผมรีบหันไปมองมันอย่างตกใจ ปากผมกับมันก็สัมผัสกันทันที

 

จูบ...

 

นี่ผมกับมันจูบกันงั้นหรอ...ทำไม!

 

ยิ้ม...

 

อื่อ...ไอ้บ้า จะมายิ้มแบบนั้นทำไม!

 

"ออกไป!" ผมรีบผลักมันออกเมื่อมันยกยิ้มชอบใจที่ผมไปไม่เป็นแบบนั้น สายตาที่จ้องมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะหัวเราะแล้วเดินหายเข้าไปในห้องนอน ปล่อยให้ผมหายใจติดขัดอยากจะทึ้งหัวตัวเองตายอยู่คนเดียว

 

มันแกล้งผมอีกแล้ว

 

ไอ้คนชอบแกล้ง ไอ้แก่ดำทึก ผมจะจัดการมันยังไงดีเนี่ย ถ้าขืนยังจะปล่อยไว้แบบนี้...ผมต้องหัวใจวายตายแน่

 

 

 

"เสร็จแล้ว ไปอาบได้เลย"

 

ผมเดินมาบอกมันเมื่อเตรียมน้ำให้มันเสร็จ นัยน์ตาเรียวคู่คมนั้นก็ละสายตามาทางผมก่อนจะควัดมือเรียกให้เข้าไปหา ผมเองก็ช่างใจอยู่ไม่น้อยแต่ก็ไม่อยากจะมีปัญหากับมันเลยเลือกยอมที่จะเดินเข้าไปหา

 

"มีอะไร"

 

"ถามไม่มีหางเสียงอีกแล้ว ถามฉันให้มันดีๆหน่อยได้ไหม" มันบอกผมแบบไร้อารมณ์เหมือนเบื่อที่จะคุยเรื่องนี้กับผมอีก นี่มันมาไม้ไหนกันเนี่ย เดี๋ยวดีเดี๋ยวแกล้งเดี๋ยวนิ่ง นี่กูตามมึงไม่ทันแล้วนะเว้ย

 

"เอาเบียร์ตามเข้าไปในห้องน้ำด้วย" มันบอกแค่นั้นก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป แล้วที่ให้เอาเบียร์ตามเข้าไปนี่มึงจะดื่มในนั้นหรอ หรือวันนี้มึงเหนื่อยมากจริงๆ

 

ผมเดินตามมันเข้าไปในห้องน้ำหลังจากหยิบเบียร์แช่เย็นในตู้เย็นเสร็จ ก็เจอร่างหนากำยำนอนแผ่หลาเต็มอ่าง พอผมมองเรือนร่างมันก็ต้องกลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อก...ก็แผ่นอกและหน้าท้องมีแต่กล้ามเนื้อที่ได้รับการดูแลมาอย่างดี แล้วยิ่งกล้ามแขนยิ่งไม่ต้องพูดถึง...มันดูเซ็กซี่มาก ผมขอยอมรับ

 

"มาแล้วหรอ เอาเบียร์มา แล้วก็มานวดให้หน่อย" มันยืนมือมาคว้ากระป๋องเบียร์ไปจากผมที่เอาแต่ยืนอึ้งอยู่ มันเลยหันมามองหน้าผมแล้วก็กลับไปก้มดูตัวเอง ทันใดนั้นรอยยิ้มยียวนของมันก็ปรากฏบนใบหน้าหล่อทันที

 

"อยากดูก็ไม่บอก ทะลึ่งนะเราเนี่ย"

 

พรึบ!

 

"หะเห้ย! มึงจะลุกขึ้นมาทำไม!!"

 

อ๊าก อนาคอนด้าบุกโลก!

 

เห้ย!

 

ตุ้ม!

 

อยู่ๆร่างทั้งร่างจองผมก็ร่วงลงไปในอ่างนั้นด้วยแรกดึงจากคนตรงหน้า ทำให้ตอนนี้ผมเห็นอนาคอนด้าตรงหน้าชัดขึ้นเมื่อผมเงยขึ้นไป

 

ใหญ่เบ้อเหิ้ม!

 

มึงยัดดุ้นใส่เข้าไปแน่

 

"หึ จ้องซะน่ากลัวเลยวะ" มันขำในลำคอก่อนจะดึงผมขึ้นจากอ่าง แล้วใจผมก็เต้นไม่เป็นจังหวะทันทีเมื่อมันเชยคางผมขึ้น

 

"อยากรึไง"

 

อยาก!

 

"กูสนองให้ก็ได้นะ เพราะดูตอนนี้มึงก็คง...อยากน่าดู"

 

มะไม่ใช่! ไม่ได้อยาก! ไม่ได้ต้องการอนาคอนด้ามึง!!

 

"ปล่อย!!ไอ้แก่!!!"

 

 

 

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

 

+JunSeung+

 

 

"ท่านประธานครับ ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วครับ"

 

"ดี กันให้ดีล่ะ อย่าให้ฉันเห็นแม้แต่คนเดียว"

 

"ครับท่าน พวกเราจัดการหมดแล้วครับ ไม่มีแม้แต่หมาตัวผู้สักตัวตามที่ท่านสั่งเลยครับ"

 

"ดี! ดูจุน...ให้รางวัลพวกมันหน่อยสิ"

 

"ครับท่าน"

 

"ขอบคุณครับท่านประธาน"

 

"ฮยอนซึง...เราไปกันเถอะ" หลังจากคุณจุนฮยองคุยเรื่องอะไรไม่รู้กับลูกน้องเสร็จก็หันมาดันผมเดินเข้าไปในสวนสาธารณะที่ตอนนี้ดอกไม้กำลังบานสะพรัง ถึงแม้มันจะดูแปลกๆเหมือนสวนสาธารณะนี้จะร้างไร้ผู้คนยังไงไม่รู้ แต่มันก็ดีนะ จะได้มีเพียงแค่ผมกับคุณจุนฮยองสองคน อ่า...แล้วผมมาคิดอะไรเนี่ย เขาจะอยากอยู่กับผมไหมนั่น คิดเองตลอดเลยฮยอนซึง

 

ผมกับเขาเดินไปเรื่อยๆจนเห็นตะกร้าอันสวยของผมที่ลูกน้องเป็นคนมาวางแล้วก็หาที่ให้ ผมเลยรีบสูดอากาศเข้าจนสุดปอดแล้วเดินไปที่ตรงนั้นแต่กลับมีอีกคนจะรั้งผมไว้ให้หยุดเดิน

 

"มีอะไรหรอครับ" ผมกำลังเพลินเลย

 

"ถอดรองเท้าก่อนสิ" เขาไม่พูดเปล่า ร่างหนาทรุดลงนั่งยองๆกับพื้นหญ้าสีเขียวก่อนจะยกเท้าผมขึ้นแล้วถอดรองเท้าออกให้ทั้งสองข้าง ตอนแรกผมก็ขัดขืนแต่มือหนากลับยึดมันไว้แล้วถอดต่อ

 

"ขะ ขอบคุณครับ" ทำไมคุณใจดีแล้วก็ดูเป็นสุภาพบุรุษขนาดนี้กันนะ

 

"ลองเดินบนหญ้าแบบเท้าเปล่านะ มันจะทำให้นายผ่อนคลายขึ้น"

 

อ่า...จริงๆด้วย

 

เมื่อผมลองเดินผมก็พบว่ามันจริงอย่างที่เขาพูด มันนุ่มเท้ามากเลยครับ ผมกับเขาเลยเดินเท้าเปล่าจนมาถึงที่นั่งก่อนเราจะล้มตัวลงนั่งเหยียดขากัน

 

"ชอบที่นี่ไหม"

 

"ชอบครับ แต่เสียดายที่ไม่มีใครอยู่เลย" ไม่รู้หายไปไหนกันหมด

 

"ดีแล้ว จะได้ไม่มีใครมาแอบมองของของฉัน" แล้วใครจะมาแอบมองผมล่ะ หรือว่าที่ลูกน้องของคุณบอกว่าจัดการหมดแล้วนี่หมายถึง...

 

"คุณไล่พวกเขาออกจากสวนหรอ"

 

"ใช่ ให้อยู่ได้แค่เด็ก คนแก่ แล้วก็ผู้หญิง"

 

"แล้วผู้ชายล่ะ"

 

"ไม่ให้อยู่ไง"

 

บ้า! นี่คุณคิดอะไรกันเนี่ย

 

"แล้วคุณทำแบบนี้มันไม่เกินไปไหนหรอ นี่มันสวนสาธารณะนะ ใครๆก็ควรมีสิทธิ" ถ้าเขาทำแบบนี้ผมเองก็รู้สึกไม่สบายใจเลย เหมือนผมเป็นต้นเหตุให้คนอื่นเดือดร้อน

 

"นี่นายกล้าเถียงฉันงั้นหรอฮยอนซึง ชักจะก้าวร้าวใหญ่แล้วนะ"

 

อะ

 

"ผมขอโทษ" ผมลืมไปว่าผมไม่มีสิทธิ์ทำอย่างนั้น ผมแค่รู้สึกไม่สบายใจเท่านั้นเอง

 

"ช่างมันเถอะ เอาโค้กมาดื่มหน่อยสิ แล้วก็เอาอาหารที่นายทำออกมาด้วย ฉันหิวแล้ว" เขาบอกก่อนจะเขยิบเข้านั่งใกล้ๆ ร่างหนาเอนไปด้านหลังเล็กน้อยแล้วดันผมให้เกยไหล่เขา ผมเองก็สงสัยในสิ่วที่เขาทำ แต่พอนั่งไปนานๆผมกลับทิ้งตัวไปพิงเขาแบบไม่ได้ตั้งใจโดยที่เจ้าตัวรอรับอยู่แล้ว

 

"นี่โค้กครับ"

 

"อืม"

 

"อันนี้แซนวิสครับ"

 

"อืม"

 

"ลองทานไข่ม้วนด้วยสิครับ"

 

"ไข่ม้วน..." อะไร ไม่เคยกินหรอ

 

"อร่อยนะ คุณต้องชอบจนร้องขอให้ผมทำให้อีกแน่"

 

"หึๆ ร้องขอเลยหรอ ฮ่าๆ"

 

ขะ เขาหัวเราะ!

 

อ่า...ดีใจจัง

 

"ยิ้มอะไรฮยอนซึง"

 

"คุณหัวเราะด้วย ผมไม่เคยเห็น"

 

"แล้วมันแปลกรึไง" อะ เออ...สำหรับผมมันก็ต้องแปลกสิ ก็คุณเอาแต่หน้าบึ้ง โหด เจ้าเล่ห์ มีอยู่สามอย่าง ผมก็ต้องคิดว่ามันแปลกสิ

 

"ก็...นิดหน่อย แหะๆ"

 

"ให้ตายสิ นายนี่จะซื่อไปถึงเมื่อไหร่เนี่ย รู้ไหมว่ายิ่งทำแบบนี้ฉันยิ่งอยากเก็บนายไม่ให้ใครเห็น"

 

ตึกตัก

 

"พะ พูดอะไรน่ะครับ" พูดแบบนี้ผมก็แย่สิ คุณกำลังทำให้หัวใจผมเต้นแรงผิดปกติ แล้วถ้ามันแรงมากๆจนผมเกิดหัวใจวายตายขึ้นมาล่ะจะทำยังไงกัน

 

"แล้วนายก็เป็นคนที่เก็บอารมณ์ไม่มิดเลยนะ จะเขินก็หน้าแดง ไม่พอใจก็ขมวดคิ้ว แสดงชัดเจนมาก"

 

จริงหรอ

 

ผมรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดูหน้าผมก็พบว่ามันแดงเถือกไปหมดจนถึงใบหู ผมเลยหันหน้าไปอีกทางก่อนจะตบแก้มตัวเองเบาๆเพื่อให้มันคืนสภาพให้เร็วที่สุด แต่ร่างหนากลับเกี่ยวเอวผมเข้าไปหาแล้วเกยคางไว้บนไหล่ช้าๆ

 

"ตบหน้าตัวเองทำไม ไม่เจ็บหรอ"

 

ฉ่า...

 

ตึกตักๆๆ

 

อ่า...ผมควบคุมหัวใจตัวเองไม่ได้แล้ว

 

"คุณจุนฮยอง...หัวใจผมกำลังจะวาย!"

 

 

 

 

<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><> 

 

130913