[Fic Beast] How much? “ค่าตัวนาย..เท่าไหร่กัน?”

by nooonaa

 

 

How much? 10 : ของของฉัน

 

 

 

+JunSeung+

 

 

"อ๊ะๆ พะพอแล้วอะ คะคุณจุนฮยอง พะพอออออ อ๊าาาา"

 

"อ่าาา ซี๊ดดดด....พั่บๆๆ อ่า อืมมมม...พั่บๆๆ"

 

"คะ คุณ จุนฮยองงงงง"

 

ได้โปรด...พอเถอะครับ ผมจะไม่ไหวแล้ว

 

"อีกนิดเดียวฮยอนซึง อีก นิด เดียว...อ่าาาาา"

 

เมื่อสิ้นเสียงครางทุ้ม ร่างหนาก็ชักแท่งร้อนออกมาอย่างรวดเร็วก่อนจะสาวอีกสองสามทีจนมันพุ่งเลอะเต็มหน้าอกกับใบหน้าของผมไปหมด ผมหายใจหอบถี่ก่อนร่างหนาจะล้มลงนอนข้างๆ ผมเองก็ค่อยๆหุบขาตัวเองเข้าหากันหลังจากร่างหนาหยุดเคลื่อนไหวในตัวผมสักที

 

แทบขาดใจ

 

คืนนี้เขาเหมือนเก็บกด เขาลงกับผมจนแทบไม่เหลือแรงแม้แต่จะหายใจ แถมผมร้องขอให้หยุด เขาก็อัดเข้ามาเต็มเหนี่ยวจนผมต้องจิกแผ่นหลังกว้างนั้นเพื่อระบายอารมณ์ที่กำลังปะทุในตัวผม มันแยกไม่ออกเลยครับว่ามันรู้สึกยังไงกันแน่ มันตีรวนปนเปไปหมด

 

"ฮยอนซึง...มานี่หน่อย" ร่างหนาพูดเสียงงู้งี้ก่อนจะดึงตัวผมขึ้นอก ซึ่งผมเองก็ยอมง่ายๆเพราะผมตอนนี้ผมไม่มีแรงเหลือเลย แต่อยู่ๆหัวใจผมก็เริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อน้องชายของผมกระทบกับของเขาเบาๆ

 

ขนลุก...แบบแปลก

 

"อะ คุณจุนฮยอง"

 

"อะไร อืม...มีอารมณ์อีกรึไง" เขาพูดไปเอามือมาลูบแกนเรียวของผมไปจนหน้าผมเริ่มขึ้นสี ผมเลยเอาแต่หมุดหน้าลงกับอกแกร่ง แต่ร่างหนากลับยกตัวผมขึ้นไปบนตัวเขาอย่างกับตัวผมเบามาก

 

"ทำอะไรน่ะครับ" อย่าทำแบบนี้บ่อยๆสิ ผมไม่รู้ว่าจะต้องทำหน้ายังไงแล้วตอนนี้

 

"หน้าแดงเชียว..."

 

ฟอด...

 

"คุณจุนฮยอง! ทำอะไรน่ะครับ" ผมทุบอกหนาเบาๆแต่เขาก็รับหมัดผมได้แล้วรวบไว้ทั้งสองข้าง ก่อนนิ้วเรียวสวยจะยกขึ้นมาลูบที่แก้มผมช้าๆ

 

"นายนี่สวยจริงๆ สวยแล้วดูสะอาดกว่าทุกคนที่ฉันเจอ.."

 

จริงหรอ...ผมสวยจริงๆน่ะหรอ คุณอย่ามาพูดให้หัวใจผมทำงานหนักแบบนี้สิ

 

นี่ผมเป็นอะไรเนี่ย! มันชักจะแปลกๆแล้วนะ

 

"พูดอะไรก็ไม่รู้..."

 

"หึ...นายนี่เวลาไม่ขัดใจฉันก็ดูน่ารักดีนะ"

 

"คุณไม่ชอบให้ผมขัดใจอย่างนั้นหรอ ถ้าอย่างนั้นที่คุณไม่กลับบ้านเพราะผมไม่ให้คุณสัมผัสใช่มั้ย" คุณถึงปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวถึงห้าวันเต็มๆ นี่เพราะคุณโกรธผมใช่มั้ย

 

ใจร้ายที่สุด

 

"ถ้ารู้ว่าฉันโกรธ แล้วต้องทำยังไงให้หายโกรธล่ะ ฮยอนซึง"

 

ทำให้คุณหายโกรธงั้นหรอ ถ้าจะทำให้คุณหายโกรธก็จะต้อง...จูบ แบบที่เขาเคยสอน

 

เขากำลังต้อนผมให้จนมุมอีกแล้ว

 

"ว่ายังไงล่ะ"

 

"คือๆ คือว่า.." เอาไงดีล่ะฮยอนซึง

 

"เร็วๆหน่อย ถ้าช้าฉันอาจจะโกรธเพิ่มขึ้นก็ได้นะ"

 

จะโกรธเพิ่มขึ้นอีกแล้วหรอ ไม่ได้นะ

 

จุ๊บ

 

พะ พอไหม...

 

"แค่นี้เอง!" ทำไมต้องขึ้นเสียงสูงแบบนั้นด้วยล่ะ ผมก็พยายามทำแล้วนะ

 

"ไม่พอหรอครับ"

 

"มันไม่เห็นเหมือนที่ฉันเคยสอนเลย"

 

ที่สอน...

 

"ลิ้นหรอครับ อืม...แลบลิ้นออกมาหน่อยสิ" ผมบอกกับเขาเหมือนที่เขาเคยบอกผม ใบหน้าหล่อเองก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะยกยิ้มเจ้าเล่ห์แบบที่ผมกลัวที่สุด

 

"เริ่มเลยสิ" เขาบอกผมเสียงนุ่มก่อนจะแลบลิ้นออกมาเล็กน้อยแต่มันก็ทำให้ผมตื่นเต้นจนใจสั่น ผมเลยก้มลงไปช้าๆแล้วเอาลิ้นเล็กไปแตะกับของเขา

 

นุ่มจัง

 

มือหนาเริ่มยกขึ้นมาวางบนคอผมก่อนจะกดลงไปเบาๆจนปากเราประกบกันแบบแนบชิด แล้วทั้งหมดก็หยุดนิ่งเหมือนหยุดเวลาไว้เมื่อเขาเองที่เป็นคนควบคุมเกมส์ทั้งหมด

 

อืม...

 

"หวาน..."

 

แล้วจะหายโกรธผมรึยัง

 

"ดีไหมครับ" หายโกรธผมสักทีเถอะ ผมไม่อยากอยู่ห้องนี้คนเดียวอีกแล้วนะ ผมเหงา

 

"แล้วถ้าไม่ดีล่ะ"

 

"ผมก็ต้องอยู่คนเดียวอีก ผม...เออ" จะบอกยังไงดีล่ะ ถ้าผมบอกไปแล้วเขาจะมองผมว่าเป็นอ่อนแอไหม

 

"ผมอะไร..." อย่ากดดันผมสิ

 

"เออ..."

 

"อะไร..." คิ้วขมวดอีกแล้ว

 

"ผมเหงา...ผมไม่อยากอยู่คนเดียว" ผมตอบแล้วก้มหน้าชิดอกของอีกคนจนผมรู้สึกถึงแรงกระเพื่อมที่แผ่นอกหนาเบาๆเหมือนเขากำลังกลั้นขำอยู่

 

"คุณขำผมหรอ" ใจร้ายชะมัด

 

"ป่าว แล้วนี่เหงาหรอ พอฉันไม่อยู่น่ะ" นิ้วเรียวเชยคางผมขึ้นจนเราสบตากันแล้วเขาจ้องผมเขม็งเหมือนต้องการคำตอบ ผมเลยพยักหน้าให้

 

"หึ...นายนี่มันซื่อเกินไปแล้ว"

 

ซื่อ? ตรงไหนกัน

 

"แล้วอยากไปเที่ยวมั้ยล่ะ"

 

"จะจริงหรอครับ! คุณจะพาผมไปเที่ยวหรอ ที่ไหนหรอครับ"

 

ใจดีจัง

 

"นายอยากไปที่ไหนล่ะ" ที่ไหนดีล่ะ ที่จริงผมก็ไม่เคยไปเที่ยวที่ไหนหรอก ครอบครัวผมไม่ค่อยมีเงินเท่าไหร่เลยต้องใช้เงินให้ประหยัดๆ เราเลยไม่ค่อยจะได้ไปที่ไหนเลยด้วยซ้ำ

 

"ผมไม่รู้.."

 

"เลือกมาสิ" ให้ผมเลือกเลยหรอ

 

"ไปทะเลดีไหมครับ" ไม่ได้ไปมานานแล้ว

 

"เวลาไม่พอหรอก ฉันว่างแค่วันเดียว" งั้นหรอครับ

 

"เออ...ไปสวนสนุกมั้ยครับ" ผมยังไม่เคยไปเลย

 

"คนเยอะ" อะอ่าว

 

"สวนสัตว์"

 

"เด็กไป"

 

นี่! แล้วคุณจะให้ผมเลือกทำไมเนี่ย

 

"แล้วที่ไหนที่จะไปได้บ้างล่ะครับ" กี่ที่ๆคุณก็ไม่เอาทั้งนั้นอะ นี่ผมชักโมโหแล้วนะ

 

"ไปปิคนิคดีกว่า ฉันอยากพักผ่อน"

 

ปิคนิคหรอ...น่าสนใจดี

 

"ถ้างั้นให้ผมทำอาหารนะครับ" ผมจะทำให้สุดฝีมือเลย!

 

"อืม...พรุ่งนี้ถ้าฉันเคลียร์งานเสร็จแล้วจะมารับ ประมาณบ่ายๆ"

 

"ครับ" ผมยิ้มรับอย่างดีใจที่จะได้ไปเที่ยว ถึงจะเป็นแค่การปิคนิคก็เถอะ แล้วนี่ผมต้องทำอาหารอะไรบ้างเนี่ย เอ๊ะ แต่ว่าผมจะทำอาหารยังไงล่ะ มันไม่มีของสดแล้ว ผมเอามาทำอาหารมื้อเย็นของวันนี้ไปแล้ว

 

"แต่ผมต้องไปเลือกซื้อของด้วย...ผมไปซื้อได้มั้ย" ธรรมดาจะมีแม่บ้านซื้อของมาให้เพราะคุณจุนฮยองไม่ให้ผมก้าวออกจากห้องเลยแม้แต่ก้าวเดียว แต่คราวนี้มันพิเศษ ผมอยากไปเลือกเอง

 

"ทำไมต้องออกไปข้างนอก!" ขึ้นเสียงดุผมอีกแล้ว อะไรกัน...ผมตกใจนะ แค่ผมอยากไปเลือกของอร่อยๆให้คุณทานเท่านั้นเอง

 

"ผะ ผม...ไม่ไปก็ได้ครับ" คงอดแล้วล่ะ

 

"เห้อ...ให้ตายสิ นายกำลังทำให้ฉันประสาทกิน" ผมทำอะไรให้คุณงั้นหรอ...ผมไม่เข้าใจคุณเลยจริงๆ

 

"ผมขอโทษ"

 

"ช่างมันเถอะ...จะให้ดูจุนพาไปแล้วกัน" เขาถอนหายใจเล็กน้อยแล้วบอกกับผมแบบนั้นก่อนที่เจ้าตัวจะดันผมลงอกจากตัวเขา

 

เขาโกรธอีกแล้วหรอ

 

จุ๊บ

 

"อย่าโกรธผมเลยนะ" ผมรีบลุกขึ้นแล้วโน้มคอร่างสูงเข้ามาใกล้ก่อนจะกดริมฝีปากเข้าที่ปากของเขา แก้มผมเริ่มแดงอีกครั้งก่อนจะเห็นคิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน

 

"หึ...ให้ตาย นายนี่มันจริงๆเลยฮยอนซึง"

 

"อ๊ะ! จะทำอะไรน่ะครับ!!" อยู่ๆเขาก็ผลักผมลงกับเตียงก่อนที่ตัวเองจะคลานขึ้นมาคร่อมผมไว้ทั้งตัว

 

"ทำไมคุณถึงชอบทำแบบนี้กับผมจัง" ชอบทำแบบที่ผู้ชายเขาไม่ทำกัน แถมชอบทำอะไรแปลกๆกับผมด้วย

 

"ก็นายเป็นของของฉันนิ...จางฮยอนซึง"

 

 

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

 

+WoonKwang+

 

 

ปัง!

 

"คุณหมอลี! ช่วยดายุนด้วย!!!"

 

ห๊ะ!!

 

ไม่จริง!

 

"คุณดงอุน!!!"

 

"คุณหมอลี!" ทำไมถึงเป็นคุณ ทำไมคุณถึงมาในจังหวะนี้!

 

"ซึงโฮ ปล่อย! ฉันบอกให้นายปล่อยไงเล่า" ผมฮึดแรงสุดท้ายดันอีกคนที่คร่อมตัวผมออกก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วรีบวิ่งไปหาร่างสูงที่ยืนอึ้งอยู่

 

คุณคงไม่เชื่อใจผมอีกแล้ว คุณคงคิดว่าผมเป็นคนสำส่อนจริงแน่ๆเลย ให้ตายสิ ผมเครียดจนสมองจะแตกตายอยู่แล้ว

 

"มีอะไรหรอครับ ดายุเป็นอะไร" ผมพยายามเรียกสติของอีกคนที่ยืนอึ้งอยู่ให้กับมาก่อนเขาจะหันมามองผมเมื่อรู้สึกตัว

 

"ดายุนช็อกครับ ช่วยดายุนด้วย"

 

ช็อก!

 

ให้ตายสิดายุน เธอก็รู้ไม่ใช่รึไงว่าตัวเองไม่แข็งแรง ปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้ยังไงกัน!

 

"ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมจะช่วยเต็มที่" ผมจับไหล่กว้างแล้วบีบเบาๆเพื่อให้เขาเบาใจก่อนที่ตัวเองจะตรงไปที่ห้องไอซียูทันที

 

รอพี่ก่อนนะดายุน

 

"คุณหมอลีคะ เชิญทางนี้เลยคะ" นางพยาบาลสามคนต่างกู่เข้ามาช่วยผมใส่ชุดปลอดเชื้อก่อนจะตรงไปที่เตียงคนไข้ ผมมองร่างของดายุลแล้วก็ต้องใจกาย ตาเธอเหลือกผิดปกติแล้วที่สำคัญ...หัวใจเธอกำลังหยุดเต้น

 

"อาการเป็นไงบ้างครับ"

 

"อัตราการเต้นของหัวใจเริ่มช้าลงอย่างรวดเร็วเลยค่ะ"

 

"คุณ CPR เลย" ผมชี้ไปที่นางพยาบาบสาวคนหนึ่งซึ่งเธอก็พยักหน้ารับแล้วรีบเตรียมเครื่องมือ ผมรับมันมาแล้วเตรียมการช่วยเธอทันที

 

"เคลียร์!" กลับมาสิ

 

"เคลียร์!" ดายุน! ได้ยินพี่หมอมั้ย

 

"เคลียร์!" พี่จะมารับเธอไปเดทตามที่เธอบอกไง ตื่นสิ ดายุน!

 

ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

 

ไม่ๆ ไม่! ดายุน!!!

 

"14 นาฬิกา 17 นาที"

 

คุณดงอุน...ผมขอโทษ

 

 

 

"ไม่! คุณโกหกผม!!! ดายุนยังนอนอห้องเรียน! คุณมันโกหก!!"

 

"ผมขอโทษครับ ผมพยายามเต็มที่แล้ว" แล้วผมก็ไม่สามารถแก้ตัวได้เลย ผมพยายามเต็มที่แล้วจริงๆแต่ก็ยังไม่สามารถยื้อชีวิตเธอได้...ผมยอมรับผิดจริงๆ

 

ผมเสียใจ

 

"ไม่! คุณไม่พยายาม! คุณมัวแต่เริงรักกับไอ้บ้านั่นจนน้องผมตายต่างหาก!!"

 

อึก!

 

"ไม่ใช่นะครับ ผะ ผมไม่ได้ทำแบบนั้น ซึงโฮเขา..." ผมไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นเลยนะ คุณคิดผิดแล้ว

 

"ไม่ต้องมาอ้าง! ผมไม่อยากฟัง! คุณนั่นแหละที่ต้องรับผิดชอบ! คุณทำให้เขาตาย! ลีกีกวาง!!!" หลังจากที่ร่างสูงตวาดผมซะเสียงดังลั่นก่อนที่เขาจะเข้าคว้าแขนผมแล้วกระชากเข้าหาตัวอย่างแรง ใบหน้าคมนั้นดูโกรธมาก แบบที่ผิดไปจากเคย ผมเองก็เริ่มหัวใจสั่นแรงเหมือนกันเมื่อเราสบตากัน

 

มับอกว่าเขาเกลียดผม...ผมสัมผัสได้

 

เจ็บ...

 

ผมขอโทษ

 

อ๊ะ!

 

"ไม่นะ! คุณจะทำอะไร!" แต่แล้วร่างสูงกลับลากผมออกมาจากโรงพยาบาลอย่างแรงก่อนจะผลักผมเข้าไปในรถคันหรูมันแรงเหมือนกับเอาช้างมาฉุดผมยังไงยังงั้น ผมเองก็ตกใจที่ร่างสูงรุงแรงกับผมแบบนี้ แล้วนี่เขาจะทำอะไรกับผมถึงลากผมมาขึ้นรถแบบนี้ ยิ่งข้อมือที่เขียวช้ำและเจ็บนี่มันอะไร คุณเกลียดผมหรอ แต่ไม่นานพอร่างสูงเข้ามาทางฝั่งคนขับได้ผมก็รู้ทันทีว่าเขาจะทำอะไร

 

"ในเมื่อคุณชอบที่จะเริงรักกับผู้ชายมากขนาดนั้นจนทำให้น้องผมต้องตาย งั้นผมก็จะเป็นคนสนองให้คุณเอง! ลีกีกวาง!"

 

<><><><><><><><><><><><><><><><><><><> 

130906

รีดเดอหายกันไปไหนหมดคร่าา เงียบเชียว แค่มาลงช้านิดๆหน่อยๆเองนะ ได้โปรดกลับมา......ห้าๆ

เม้นๆแสดงความเห็นใก้ด้วยนะคะ เจอกันตอนหน้าคะ