ขอรักเธอ.. จนหมดลมหายใจ

   
      "อร๊ายยย!! ช่วยด้วย ใครก็ได้" เสียงกรี๊ดร้องของหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังโดนชายฉกรรณจ์ลวมลามข่มขืน หญิงสาวพยายามขัดขืนป้องกันตัวสุดแรงแต่สุดท้ายก็ต้องแพ้พลังของชายฉกรรณจ์พวกนั้น 
 
 
 
    ตุ๊บ!! โคร่มม !
 
  อยู่ๆก็มีเสียงบางอย่างดังขึ้น เหมือนมีใครสักคนเข้ามาช่วยฉัน ฉันมองไปที่ชายปริศนาคนนั้นที่กำลังสู้กับชายฉกรรณจ์พวกนั้นและสภาพที่เห็น ชายที่ทำร้ายฉันเมื่อกี้โดนต่อยหมดสภาพกองลงไปกับพื้นอย่างไม่เหลือสภาพดี และสักพักภาพทุกอย่างก็พล่ามัว มืดลงไป ....
 
 "อื้อ.." เสียงหญิงสาวร่างน้อยครางขึ้นเธอสลบไปหลังจากที่ผมเข้าไปช่วยเธอไว้
"ฟื้นแล้วหรอ เป็นยังไงบ้าง" 
 
"ที่นี่ที่ไหน นายเป็นใคร " หญิงสาวพูดด้วยความมึนงงหลังจากเห็นการณ์ที่ผ่านไปเมื่อสักครู่
 
"ฉันมาช่วยเธอไว้จากพวกที่จะข่มขืนเธอเมื่อกี้ ยังไม่ตอบคำถามฉันเลยเจ็บตรงไหนมั้ย"
 
"เจ็บแขนนิดหน่อยค่ะ ขอบคุณนะที่ช่วยฉันไว้"
"ไม่เป็นไรหรอก เดินคนดียวในตอนกลางคืนแบบนั้นมันอันตรายว่าแต่..เธอชื่ออะไร"
 
"ฉันชื่อ แก้วค่ะ แล้วนาย"
 
"ผม โทโมะครับ เธอน่าจะเป็นน้องฉัน 3-4 ปีนะ ยังไงเรียกเธอว่า 'น้องแก้ว' ก็แล้วกัน"
 
"เอ่อ ..ถามแก้วหรือยังเนี่ย? ค่ะๆ พี่โทโมะ"ฉันพูดไปพร้อมกับหัวเราะไม่นานฉันกับพี่โมะก็เข้ากันได้ดีเป็นปี่เป็นขลุ่ยอย่างน่าแปลกใจ -..- เราคุยกันไปสักพักจนตอนนี้รู้สึกสนิทกันอย่างรวดเร็วแต่ฉันจำได้ว่าเราเพิ่งรู้จักกันเมื่อไม่นานนี่เองนิ แต่อาจเป็นเพราะยิ่งเราคุยกันทำให้รู้ว่าเราสองคนมีอะไรที่คล้ายๆกันหลายอย่างเลยคุยกันถูกคอละมั้ง
 
"แก้วจะต้องกลับบ้านพักแล้วเพื่อนแก้วคงเป็นห่วงแย่แน่เลย"
 
"แต่นี่มันมืดมากแล้วนะ นอนพักบ้านพี่ก่อนก็ได้พี่มีห้องอยู่ห้องหนึ่งน้องแก้วไปนอนห้องนั้นก็ได้"
 
"แต่ว่า ..."
 
"ไม่มีแต่ ถ้าโดนจับไปข่มขืนแบบเมื่อกี้พี่ก็อาจไม่ได้ไปช่วยนะ"
 
" -O- เอ่อ ค่ะ"
ฉันคงจะไว้ใจผู้ชายที่เพิ่งรู้จักเมื่อไม่นานนี้ได้สินะ แต่ฉันรู้ไม่รู้สึกระแวงอะไรแต่กลับรู้สึกดีแปลกๆแบบบอกไม่ถูกซะด้วยซ้ำ (การที่มานอนค้างบ้านผู้ชายเนี่ยนะรู้สึกดีห๊ะแแก้ว) -_-
 
 
 
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ฝากด้วยนะค่ะ เพิ่งแต่งเรื่องแรกซะด้วยสิ ^O^
เม้นหน่อยน้าจะได้รู้ว่าเป็นยังไง