Always with you.. หยุดรักไว้ที่เธอ

 
 
 
 
 
          
          "แก้ว !" เสียงใครนะ คุ้นๆ เหมือนเสียง.. โทโมะ   ไม่ใช่หรอกมั้ง หูฝาดแน่ๆ
 
          "แก้วๆๆ แก้วววววว" มันไม่น่าจะฝาดแล้วนะ 
 
          "หะ หืม ?" ฉันหันไปตามเสียงเรียก แล้วก็ใช่จริงๆด้วย เป็นเขาจริงๆ
 
          "อาทิตย์หน้าฝากเอากระจกมาเผื่อหน่อยสิ"
 
          "อ่ะเอ่อ ได้สิ" ฉันพูดแล้วยิ้มเจื่อนๆให้เขา แล้วเดินออกมา แน่ล่ะ ยัยเพื่อนจอมแสบทั้งสองพากันแซวฉันตลอดทางเดินมาที่ห้อง อะไรกันเล่า เขาไปหาซื้อเองไม่ได้รึไง ทำไมต้องฝากฉันด้วยนะ
         
 
          "แหมแก มีการให้เอามาเผื่อด้วยนะเนี่ย ฉันว่าแกมีหวังแล้วล่ะ" ยัยเฟย์บอกแซวๆ
 
          "ใช่แก้ว แกห้ามพลาดเลยนะ โอกาสแบบนี้หายากใช่เล่น" ยัยฟางก็พอกัน
 
          "เฮ้ยเลิกพูดเถอะน่า ไปเรียนๆๆ" ฉันบอกปัดความเขิน มันอาจจะเป็นจริงก็ได้ใช่มั้ย ที่ว่าฉันยังพอมีหวังน่ะ..
          
 
 
 
          ในเย็นวันนั้นฉันกับยัยฟางต้องไปเรียนพิเศษด้วยกันเลยไม่ได้กลับรถนักเรียนเหมือนปกติ แล้วจู่ๆ ก็มีชายปริศนาเดินตามหลังมาสองคน และค่อยๆเดินขนาบข้างฉันและยัยฟาง
 
          "เฮ้ จะไปไหนกันน่ะ" คนที่ยืนอยู่ข้างฉันถามขึ้น ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองก็พบว่าเป็นป็อปปี้ งั้นคนที่อยู่ข้างยัยฟางก็ โทโมะน่ะสิ !
 
          "อ้อ ไปเรียนพิเศษน่ะ" ฉันตอบป็อปปี้ไปโดยไม่หันไปทางยัยฟางซักนิด โอ้ยใจมันสั่น
 
          "แล้วจะไปไหนกันเหรอ" ยัยฟางถามคนข้างๆ
 
          "ไปส่ง :)" ประโยคนั้นทำให้ฉันหันไปทางต้นเสียงทันที    เขาพูดว่ายังไงนะ ไปส่งงั้นเหรอ.. โทโมะจะไปส่งงั้นเหรอออออออออ
 
          "อ้อเหรอ งั้นดีเลยโทโมะฝากไปส่งยัยแก้วหน่อยสิ" ห้ะ ยัยฟางแกว่าไงนะ
 
          "เฮ้ยฟะ.." ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดยัยฟางก็แย้งขึ้นมาก่อน
 
          "คือฉันจะไปซื้อของก่อนน่ะ ฉันว่าจะบอกแกนะแก้ว พอดีมานึกได้เมื่อกี้นี้ เอ้อนายป็อป ไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ" ยัยฟางพูดกับฉันก่อนจะพูดกับป็อปปี้
 
          "เห ? ฉันเนี่ยนะ อ่ะเอ่อ ได้สิ ป่ะไปกัน" ป็อปปี้ทำหน้างงซักพักก็ตอบตกลงไปง่ายๆ ฮึ่ยทำไมต้องทิ้งฉันด้วยเล่า T^T
 
          "เฮ้ยฟะ ฟาง ! เดี๋ยวสิ" ไม่ทันแล้วค่ะ เพื่อนรักฉันหายไปกับสายลมพร้อมกับป็อปปี้แล้ว งื้ออ ปล่อยฉันไว้แบบนี้ฉันก็หัวใจวายตายแน่ะล่ะสิ
 
 
 
 
หมับ ! 
 
 
          "มาเถอะน่าเดี๋ยวฉันไปส่ง" อะ.. อะไรของเขาหว่า อยู่ดีๆก็มาจับมือ เฮ้ย! จับมือเลยเรอะ โอ้แม่เจ้าใจหนูจะระเบิดแล้วว -//-
 
          "อะเอ่อ อื้ม ._."
 
          อบอุ่นจังเลย.. ครั้งแรกที่ได้จับมือของเขา ครั้งแรกที่เราได้อยู่ใกล้กันขนาดนี้ บอกได้คำเดียว เขินค่ะ >////////<
 
          "เอ่อคือ.. ถึงแล้วนะ" ฉันบอกโทโมะด้วยท่าทางที่เลิ่กลัก
 
          "อ้าวถึงแล้วเหรอ เร็วจังนะ" ประโยคแรกฉันได้ยินนะแต่ไอ้ประโยคหลังนี่พูดอะไรงึมงำๆ -.-
 
          "อะไรนะ" 
 
          "ปล่าวๆ" โกหกชัดๆ !
 
          "เอ่อคือโทโมะ" ฉันเรียก
 
          "หือ" เขาหันมา โอ้ย หันมาทำไม่ต้องจ้องตาด้วยเล่า
 
          "ปะ ปล่อยมือฉันได้แล้ว" ก็คนเริ่มมองใหญ่แล้วสิ อ้ะ นั่นยัยฟางกับป็อปปี้นี่ โหยยัยเพื่อนตัวแสบเธอโดนฉันเอาคืนซักวันแน่
 
          "อ้อ ขอโทษที" เขาปล่อยมือฉันออก อ่า.. ใจหายแฮะ
 
          "ไม่เป็นไร ฉันไปก่อนนะ" ฉันบอกเขาพร้อมส่งยิ้มให้
 
          "อื้ม ฉันกลับแล้วนะแก้ว" โทโมะบอกแล้วโบกมือบ้ายบายให้ฉันก่อนจะเดินจกกระเป๋ากางเกงไป น่ารักชะมัดเลยแฮะ
 
          "กลับบ้านดีๆนะ.." ฉันพูดเบาๆถึงแม้เขาจะเดินไปไกลแล้วก็ตามทีเถอะ
 
          พอกลับบ้านมาฉันก็เอาแต่คิดถึงเรื่องเมื่อตอนเย็น ฮึๆ มีกำลังใจแล้วสินะถึงจะเป็นเวลาสั้นๆก็เถอะ แต่มันก็ทำให้ฉันมีความสุขมากๆเลยล่ะ ไม่อยากล้างมือเลยนะเนี่ย -//-
 
 
 
 
 
          วันนี้เป็นวันที่ฉันจะเอาของไปให้โทโมะ กระจกที่ยัยฟางไปซื้อมาเมื่อวานกับป็อปปี้นั่นแหละ ถามว่าทำไมป็อปปี้ไม่เอาไปให้เขาเอง ก็เพราะยัยฟางบอกให้ป็อปปี้ร่วมมือกันให้ฉันเอาไปให้โทโมะเองน่ะสิ เฮอะ แกล้งกันชัดๆเลย
 
          ฉันเดินมาที่โต็ะที่กลุ่มของป็อปปี้นั่งอยู่ แต่โทโมะไปไหนนะ ไม่เห็นเขาจะอยู่เลย
 
          "เอ่อป็อป ฉันฝากกระจกนี่ให้โทโมะหน่อยสิ" ฉันบอกป็อปปี้ที่มีเขื่อนนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ข้างๆ
 
          "เธอเอาไปให้เองเถอะ มันอยู่บนห้องสาระน่ะ" อ่าแล้วไปทำอะไรที่นั่นกันนะ
 
          "ขอบคุณนะป็อป" ฉันพูดขึ้นแล้วเดินหันหลังออกมา มุ่งไปสู่ห้องเรียนสาระเพิ่มเติมหรือห้องฟิสิกข์นั่นแหละ
 
          
 
          แต่แล้วฉันก็ต้องชะงัก ภาพที่ฉันเห็นคือมีผู้หญิงกับผู้ชายนั่งกันอยู่สองคนที่โต้ะหนึ่งตัว มีกระจกแบบเดียวกับที่ฉันจะเอามาให้โทโมะ แล้วสองคนนั้นก็เป็นโทโมะ ..กับพิม กำลังจับไม้จับมือกันทำกล้องด้วยกัน แต่แล้วมันก็มีเหตุอะไรไม่รู้ที่อยู่ดีๆสองคนนั้นก็.. หันมาจูบกัน !
 
 
 
 
เพล้ง !
 
 
 
 
          อย่างที่เข้าใจ ฉันทำกระจกที่ถือมาหล่นแตกออกเป็นชิ้นๆ
 
          "แก้ว !" ทั้งสองคนผละออกจากกันก่อนที่โทโมะจะพูดขึ้น
 
          "อย่าเดินมานะ ! เดี๋ยวมันจะบาดเท้า" ฉันพูดขึ้นแล้วรีบเก็บเศษกระจกบนพื้น แน่นอน มันบาดมือฉันเยอะ มันเจ็บจนฉันรู้สึกชาเลยล่ะ 
 
          หยดเลือดที่หยดลงพื้น พร้อมกันน้ำใสๆที่เริ่มเอ่อมาที่ตาของฉัน   เจ็บเหลือเกิน.. ทั้งกาย และใจ ที่ได้เห็นภาพๆนั้น ฉันไม่น่ามาเลย ไม่น่าเลยจริงๆ
 
 
 
 
          ฉันเก็บเศษกระจกไม่ให้เหลืออยู่ที่พื้น พยายามที่สุดที่จะไม่ให้ตัวเองสะอื้นออกมา  ฉันเดินออกมานอกห้องแล้วทิ้งเศษกระจกลงไปในถังขยะ ซักพักยัยฟางยัยเฟย์ป็อปปี้และเขื่อนก็มาพอดี 
 
          "เฮ้ยแก้ว ! แกเลือดออก !!" ยัยฟางและยัยเฟย์พากันประสานเสียงออกมาพร้อมกัน
         
          "ฉะ ฉันไม่เป็นไร หรอก.. น่า" ฉันตอบออกไปแบบนั้นทั้งที่เลือดชุ่มมือ ก่อนจะรู้สึกโลกหมุนติ้วๆ และแล้วก็..
 
 
ตุ้บ!
 
 
END KAEW PART
 
          

ว้ายๆ แก้วใจของเราจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ ตอนหน้าโทโมะจะทำยังไง
ติดตามและก็ให้กำลังใจกันด้วยนะรีดที่น่ารัก