Always with you.. หยุดรักไว้ที่เธอ
เขียนโดย 
เบบี๋ทีเคอาร์
วันที่ 10 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 14.43 น.
แก้ไขเมื่อ 11 ตุลาคม พ.ศ. 2556 22.46 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
3)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"แก้ว !" เสียงใครนะ คุ้นๆ เหมือนเสียง.. โทโมะ ไม่ใช่หรอกมั้ง หูฝาดแน่ๆ
"แก้วๆๆ แก้วววววว" มันไม่น่าจะฝาดแล้วนะ
"หะ หืม ?" ฉันหันไปตามเสียงเรียก แล้วก็ใช่จริงๆด้วย เป็นเขาจริงๆ
"อาทิตย์หน้าฝากเอากระจกมาเผื่อหน่อยสิ"
"อ่ะเอ่อ ได้สิ" ฉันพูดแล้วยิ้มเจื่อนๆให้เขา แล้วเดินออกมา แน่ล่ะ ยัยเพื่อนจอมแสบทั้งสองพากันแซวฉันตลอดทางเดินมาที่ห้อง อะไรกันเล่า เขาไปหาซื้อเองไม่ได้รึไง ทำไมต้องฝากฉันด้วยนะ
"แหมแก มีการให้เอามาเผื่อด้วยนะเนี่ย ฉันว่าแกมีหวังแล้วล่ะ" ยัยเฟย์บอกแซวๆ
"ใช่แก้ว แกห้ามพลาดเลยนะ โอกาสแบบนี้หายากใช่เล่น" ยัยฟางก็พอกัน
"เฮ้ยเลิกพูดเถอะน่า ไปเรียนๆๆ" ฉันบอกปัดความเขิน มันอาจจะเป็นจริงก็ได้ใช่มั้ย ที่ว่าฉันยังพอมีหวังน่ะ..
ในเย็นวันนั้นฉันกับยัยฟางต้องไปเรียนพิเศษด้วยกันเลยไม่ได้กลับรถนักเรียนเหมือนปกติ แล้วจู่ๆ ก็มีชายปริศนาเดินตามหลังมาสองคน และค่อยๆเดินขนาบข้างฉันและยัยฟาง
"เฮ้ จะไปไหนกันน่ะ" คนที่ยืนอยู่ข้างฉันถามขึ้น ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองก็พบว่าเป็นป็อปปี้ งั้นคนที่อยู่ข้างยัยฟางก็ โทโมะน่ะสิ !
"อ้อ ไปเรียนพิเศษน่ะ" ฉันตอบป็อปปี้ไปโดยไม่หันไปทางยัยฟางซักนิด โอ้ยใจมันสั่น
"แล้วจะไปไหนกันเหรอ" ยัยฟางถามคนข้างๆ
"ไปส่ง :)" ประโยคนั้นทำให้ฉันหันไปทางต้นเสียงทันที เขาพูดว่ายังไงนะ ไปส่งงั้นเหรอ.. โทโมะจะไปส่งงั้นเหรอออออออออ
"อ้อเหรอ งั้นดีเลยโทโมะฝากไปส่งยัยแก้วหน่อยสิ" ห้ะ ยัยฟางแกว่าไงนะ
"เฮ้ยฟะ.." ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดยัยฟางก็แย้งขึ้นมาก่อน
"คือฉันจะไปซื้อของก่อนน่ะ ฉันว่าจะบอกแกนะแก้ว พอดีมานึกได้เมื่อกี้นี้ เอ้อนายป็อป ไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ" ยัยฟางพูดกับฉันก่อนจะพูดกับป็อปปี้
"เห ? ฉันเนี่ยนะ อ่ะเอ่อ ได้สิ ป่ะไปกัน" ป็อปปี้ทำหน้างงซักพักก็ตอบตกลงไปง่ายๆ ฮึ่ยทำไมต้องทิ้งฉันด้วยเล่า T^T
"เฮ้ยฟะ ฟาง ! เดี๋ยวสิ" ไม่ทันแล้วค่ะ เพื่อนรักฉันหายไปกับสายลมพร้อมกับป็อปปี้แล้ว งื้ออ ปล่อยฉันไว้แบบนี้ฉันก็หัวใจวายตายแน่ะล่ะสิ
หมับ !
"มาเถอะน่าเดี๋ยวฉันไปส่ง" อะ.. อะไรของเขาหว่า อยู่ดีๆก็มาจับมือ เฮ้ย! จับมือเลยเรอะ โอ้แม่เจ้าใจหนูจะระเบิดแล้วว -//-
"อะเอ่อ อื้ม ._."
อบอุ่นจังเลย.. ครั้งแรกที่ได้จับมือของเขา ครั้งแรกที่เราได้อยู่ใกล้กันขนาดนี้ บอกได้คำเดียว เขินค่ะ >////////<
"เอ่อคือ.. ถึงแล้วนะ" ฉันบอกโทโมะด้วยท่าทางที่เลิ่กลัก
"อ้าวถึงแล้วเหรอ เร็วจังนะ" ประโยคแรกฉันได้ยินนะแต่ไอ้ประโยคหลังนี่พูดอะไรงึมงำๆ -.-
"อะไรนะ"
"ปล่าวๆ" โกหกชัดๆ !
"เอ่อคือโทโมะ" ฉันเรียก
"หือ" เขาหันมา โอ้ย หันมาทำไม่ต้องจ้องตาด้วยเล่า
"ปะ ปล่อยมือฉันได้แล้ว" ก็คนเริ่มมองใหญ่แล้วสิ อ้ะ นั่นยัยฟางกับป็อปปี้นี่ โหยยัยเพื่อนตัวแสบเธอโดนฉันเอาคืนซักวันแน่
"อ้อ ขอโทษที" เขาปล่อยมือฉันออก อ่า.. ใจหายแฮะ
"ไม่เป็นไร ฉันไปก่อนนะ" ฉันบอกเขาพร้อมส่งยิ้มให้
"อื้ม ฉันกลับแล้วนะแก้ว" โทโมะบอกแล้วโบกมือบ้ายบายให้ฉันก่อนจะเดินจกกระเป๋ากางเกงไป น่ารักชะมัดเลยแฮะ
"กลับบ้านดีๆนะ.." ฉันพูดเบาๆถึงแม้เขาจะเดินไปไกลแล้วก็ตามทีเถอะ
พอกลับบ้านมาฉันก็เอาแต่คิดถึงเรื่องเมื่อตอนเย็น ฮึๆ มีกำลังใจแล้วสินะถึงจะเป็นเวลาสั้นๆก็เถอะ แต่มันก็ทำให้ฉันมีความสุขมากๆเลยล่ะ ไม่อยากล้างมือเลยนะเนี่ย -//-
วันนี้เป็นวันที่ฉันจะเอาของไปให้โทโมะ กระจกที่ยัยฟางไปซื้อมาเมื่อวานกับป็อปปี้นั่นแหละ ถามว่าทำไมป็อปปี้ไม่เอาไปให้เขาเอง ก็เพราะยัยฟางบอกให้ป็อปปี้ร่วมมือกันให้ฉันเอาไปให้โทโมะเองน่ะสิ เฮอะ แกล้งกันชัดๆเลย
ฉันเดินมาที่โต็ะที่กลุ่มของป็อปปี้นั่งอยู่ แต่โทโมะไปไหนนะ ไม่เห็นเขาจะอยู่เลย
"เอ่อป็อป ฉันฝากกระจกนี่ให้โทโมะหน่อยสิ" ฉันบอกป็อปปี้ที่มีเขื่อนนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ข้างๆ
"เธอเอาไปให้เองเถอะ มันอยู่บนห้องสาระน่ะ" อ่าแล้วไปทำอะไรที่นั่นกันนะ
"ขอบคุณนะป็อป" ฉันพูดขึ้นแล้วเดินหันหลังออกมา มุ่งไปสู่ห้องเรียนสาระเพิ่มเติมหรือห้องฟิสิกข์นั่นแหละ
แต่แล้วฉันก็ต้องชะงัก ภาพที่ฉันเห็นคือมีผู้หญิงกับผู้ชายนั่งกันอยู่สองคนที่โต้ะหนึ่งตัว มีกระจกแบบเดียวกับที่ฉันจะเอามาให้โทโมะ แล้วสองคนนั้นก็เป็นโทโมะ ..กับพิม กำลังจับไม้จับมือกันทำกล้องด้วยกัน แต่แล้วมันก็มีเหตุอะไรไม่รู้ที่อยู่ดีๆสองคนนั้นก็.. หันมาจูบกัน !
เพล้ง !
อย่างที่เข้าใจ ฉันทำกระจกที่ถือมาหล่นแตกออกเป็นชิ้นๆ
"แก้ว !" ทั้งสองคนผละออกจากกันก่อนที่โทโมะจะพูดขึ้น
"อย่าเดินมานะ ! เดี๋ยวมันจะบาดเท้า" ฉันพูดขึ้นแล้วรีบเก็บเศษกระจกบนพื้น แน่นอน มันบาดมือฉันเยอะ มันเจ็บจนฉันรู้สึกชาเลยล่ะ
หยดเลือดที่หยดลงพื้น พร้อมกันน้ำใสๆที่เริ่มเอ่อมาที่ตาของฉัน เจ็บเหลือเกิน.. ทั้งกาย และใจ ที่ได้เห็นภาพๆนั้น ฉันไม่น่ามาเลย ไม่น่าเลยจริงๆ
ฉันเก็บเศษกระจกไม่ให้เหลืออยู่ที่พื้น พยายามที่สุดที่จะไม่ให้ตัวเองสะอื้นออกมา ฉันเดินออกมานอกห้องแล้วทิ้งเศษกระจกลงไปในถังขยะ ซักพักยัยฟางยัยเฟย์ป็อปปี้และเขื่อนก็มาพอดี
"เฮ้ยแก้ว ! แกเลือดออก !!" ยัยฟางและยัยเฟย์พากันประสานเสียงออกมาพร้อมกัน
"ฉะ ฉันไม่เป็นไร หรอก.. น่า" ฉันตอบออกไปแบบนั้นทั้งที่เลือดชุ่มมือ ก่อนจะรู้สึกโลกหมุนติ้วๆ และแล้วก็..
ตุ้บ!
END KAEW PART
ว้ายๆ แก้วใจของเราจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ ตอนหน้าโทโมะจะทำยังไง
ติดตามและก็ให้กำลังใจกันด้วยนะรีดที่น่ารัก 
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
