Always with you.. หยุดรักไว้ที่เธอ
เขียนโดย 
เบบี๋ทีเคอาร์
วันที่ 10 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 14.43 น.
แก้ไขเมื่อ 11 ตุลาคม พ.ศ. 2556 22.46 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
26)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"ก็อกๆๆ แก้วววววววววววววว" เสียงเคาะประตูที่เปล่งดังออกมาจากปากเรียวจิ้มลิ้มเมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้องคนไข้ภายในโรงพยาบาลชื่อดัง เป็นการส่งสัญญาณให้กับ 'วิญญาณ' ที่นั่งอยู่บนขอบเตียงของคนไข้ตัวจริง
"อ้าว วันนี้แฟนสุดที่รักไม่มาคอยเฝ้าเหรอไงเนี่ย" เมื่อมาถึงที่ขอบเตียงฟางก็เอ่ยขึ้นอย่างเอะใจที่ในวันนี้ตอนนี้มีเพียงแก้วที่นั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงคนเดียว ผิดแปลกไปจากปกติที่ไม่ว่าจะเวลาไหนยังไงก็จะมีโทโมะมาคอยเฝ้าคอยดูแลอยู่เสมอ แต่นี่ ไม่มี
"ไม่รู้สิฟาง ฉันว่าเมื่อคืนเราก็นอนกอดกันทั้งคืนนี่ พอตื่นมาฉันก็ไม่เห็นเขาอยู่ที่นี่แล้ว" ประโยคทั้งหมดที่แก้วพูดออกมาทำให้ฟางถึงกับชะงัก
"เดี๋ยวนะยัยแก้ว นี่แกจะบอกว่าแกนอนหลับเป็นด้วย ?"
"ทำไม แกไม่เชื่อฉันเหรอ ฉันหลับจริงๆนะ ถึงจะเป็นวิญญาณแต่ฉันก็พักสายตาได้นี่" ก็จริงอย่างที่แก้วบอก สงสัยฟางเองคงจะเพิ่งได้รู้จักกับคำว่าวิญญาณมาหมาดๆ เลยยังไม่เข้าใจถ่องแท้ว่า บางสิ่งที่คิดว่าสิ่งที่มองไม่เห็นทำไม่ได้ แต่มันกลับทำได้
"โอเคๆ เชื่อก็เชื่อ แล้วที่โทโมะไม่ได้บอกแกก่อนจะไปเลยเหรแว่าเขาจะไปไหน" คำตอบที่ได้จากการส่ายหน้าและการเอาหน้าซุกหัวเข่าของเพื่อนรักนั้นทำให้ฟางต้องคิดใหม่อีกครั้ง โทโมะไม่ได้มองเห็นวิญญาณเหมือนเธอนี่นา
"ยัยแก้ว ฉันขอโทษนะ.."
"ช่างเหอะ ว่าแต่วันนี้แกไม่มีเดทกับไอ้หมีของแกเหรอถึงมาหาฉันได้" สุดท้ายก็ต้องมาถึงคำถามนี้อยู่ดี คำถามที่ยังไงซะก็เลี่ยงไม่พ้น -.-
"นั่นไง ฉันว่าแล้วว่าแกต้องถาม ก็เพราะอย่างงี้ไงฉันถึงต้องรีบถ่อมาหาแกก่อนที่หมีจพมารับน่ะ ไม่งั้นคงไม่ได้คุยกับแกอย่างรู้เรื่องแน่ๆ" ฟางพูดพร้อมเอามือพิงหน้าผากอย่างหน่ายใจกับพฤติกรรมแสนซนของคนรักของเธอ ตั้งแต่ปิดเทอมมานี้เขาแทบไม่มีเวลาให้เธอได้ทำตัวอย่างอิสระซักนิด ดีที่ยังปล่อยให้นอนที่บ้าน ไม่งั้นวันทั้งคืนคงจะตัวติดกันยิ่งกว่าฝาแฝดไปแล้ว
"ค่า ขอบคุณที่อุตส่าห์ลงทุนนะคะ คุณเพื่อนที่แสนดี ^^" รอยยิ้มเล็กผุดขึ้นมาบนใบหน้าที่โทรมน้อยๆ อย่างน้อยแก้วก็มีเพื่อนคนนึงนี่แหละ ที่จะคอยแบ่งเบาเธอได้ในยามที่เธอไม่มีใคร
"ว่าแต่ยัยแก้ว ถ้ามีคนรู้ว่าฉันมองเห็นแกขึ้นมา เราจะทำยังไงกันดีล่ะ" จากที่สดใสไปด้วยมิตรภาพที่มีให้กันกลับกลายเป็นความวิตกกังวลของทั้งสองไปโดยปริยาย ถึงพวกเธอจะคุนกันได้ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเสมอไป
"เราควรบอกใครเพิ่มอีกซักคนดีมั้ย ?" ข้อเสนอของแก้วเป็นเรื่องวที่น่าสนับสนุน แต่ตอดตรงที่ว่า
"แล้วจะบอกใครล่ะ ใครจะเชื่อ" จากที่มีอยู่ปัญหาเดียวกลับมีอีกหนึ่งปัญหาเข้ามาอีก ใครจะเชื่อกันล่ะว่ามีคนมองเห็นวิญญาณและคุยกับวิญญาณได้ โลกนี้มันไม่มีอะไรง่ายดายอย่างที่คิดไว้จริงๆ
"ยัยเฟย์.." จากที่นั่งครุ่นคิดกันมานานทั้งสองสาวก็พูดขึ้นมาพร้อมกันถึงเพื่อนสาวอีกหนึ่งคนที่ขึ้นชื่อว่าสนิทสนมกลมกลึง แต่พอไปอยู่กับเขื่อนแฟนของเธอปุ๊บ เธอก็ออกห่างจากกลุ่มเพื่อนปั๊บ แต่นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ ในเมื่อทั้งสองตัดสินใจแล้วว่ายังไงซะก็ต้องเป็นเฟย์ที่จะรับรู้เรื่องนี้ ตอนนี้ฟางกำลังหาทางติดต่อให้เพื่อนสาวอีกคนของเธอได้เข้ามาหาเธอที่นี่ เดี๋ยวนี้
"แฮ่กๆ นี่ จะรีบตามฉันมาทำไมเนี่ยฮะ" เสียงบุคลคลที่สามภายในห้องคนไข้นิทราดังขึ้นเมื่อประตูถูกเปิดออก สาวสวยในชุดเดรสฟูฟ่องพร้อมกับกระเช้าผลไม้ในมือซึ่งไม่รู้ว่าจะซื้อมาให้ใครได้กิน
"กว่าจะมาได้นะยัยเฟย์ เห็นแฟนดีกว่าเพื่อนรึไงกัน" ได้ทีฟางก็เอ็ดเพื่อนสาวของตนทันที
"ฉันปล่าวนะ นี่ก็มาแล้วไง เอ้อ ! แก้ว ยัยแก้วเป็นยังไงบ้างล่ะยัยฟาง" ท่าทางตื่นตูมของเฟย์กำลังทำให้ทั้งห้องที่มีเพียงสองคนกับหนึ่งวิญญาณนั้นปั่นป่วน เธอเดินไปรอบเตียงของเพื่อนด้วยการวินิจฉัย นานแล้วเหมือนกันที่ไม่ได้มาเยี่ยมเพื่อนสนิทคนนี้ เพราะมัวแต่ถูกกักบริเวณไม่ให้ไปไหน แทนที่จะเป็นพ่อแม่ แต่กลับเป็นแฟนของเธอ
"เฮ้อออ ฉันล่ะไม่อยากจะคิดจริงๆเลยฟางว่ายัยเฟย์จะเชื่อ" แก้วพยายามพูดออกมาให้เพื่อนทั้งสองได้ยิน ถึงจะได้ยินเพียงหนึ่ง แต่ก็เป็นการระบายอารมณ์ได้ดีไม่น้อย
"เอ้ะฟาง แกคุยกับตัวเองทำไมน่ะ ?" เฟย์หันขวับมาทันทีที่ได้ยินเสียงเพื่อนของเธอเรียกชื่อตัวเอง และคุยกับตัวเอง ?
"ฮะ ฉันนี่นะคุยกับตัวเอง แกประสาทรึปล่าว อยู่กับสันเขื่อนมากไปเพี้ยนแล้วมั้ง"
"อย่ามาว่ากบน้อยเค้านะ >< แต่ฉันได้ยินจริงๆนะฟาง แกพูดว่าแกไม่อยากจะเชื่อว่าฉันจะเชื่อ อะไรทำนองเนี้ย เมื่อกี๊ฉันได้ยิน" ยังไงซะเฟย์ก็ยังยืนยันคำเดิม ที่เธอได้ยินเมื่อกี๊นี้ไม่ผิดเพี้ยนแน่ๆ
"เฮ้ย ! เมืื่อกี๊ฉันพูด" แก้วที่นั่งฟังเหตุการณ์ดังกล่าวก็โพล่งขึ้นมาอีกครั้ง
"นั่นไง แกบอกว่าแกพูด" เฟย์ชี้หน้าไปที่ฟางอย่างจับผิด ฟางที่ดูเหมือนจะเถียงแต่ก็สะดุดกึกกับสิ่งที่เฟย์พูดเมื่อกี๊นี้ เธอบอกว่าได้ยินคนพูดชื่อของเธองั้นเหรอ แสดงว่าเธอได้ยินเสียงของแก้วงั้นสิ !?
"ยัยเฟย์ แกมองปากฉันนะ.." ฟางจับไหล่เพื่อนสาวตรงหน้าแล้วหันไปพยักหน้าให้กับแก้ว
"คนที่พูดไม่ใช่ยัยฟาง แต่เป็นฉันเอง แก้วไง" ชัดเป้ะ ฟางเม้มปากไว้แน่นนั่นเป็นสิ่งที่แสดงออกให้เห็นว่าสิ่งที่เฟย์ได้ยินนั้นไม่ใช่เสียงของฟาง แต่เป็นเสียงของคนที่นอนหลับสนิทมีเครื่องครอบหายใจอยู่บนเตียงต่างหาก
"มะ ไม่จริงอ่ะ 0.0" ถึงแม้จะเป็นไปแล้วก็ตามเฟย์เองก็ยังคงอึ้งในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มันจะเป็นไปได้ยังไงที่แก้วจะมาพูดเอาตอนนี้ เป็นไปไม่ได้ !!
"แกฟังฉันนะยัยเฟย์ แกน่ะได้ยินเสียงยัยแก้ว แต่แกมองไม่เห็น ฉันน่ะทั้งเห็นทั้งได้ยิน ยัยแก้วตอนนี้ทรมานมากเลยเฟย์ ยัยแก้วเป็นวิญญาณที่กลับเข้าร่างไม่ได้.." ฟางไขข้อข้องใจให้กับเพื่อนสาวที่อ้าปากค้างไม่หยุด
"แก้ว แกเป็นวิญญาณจริงเหรอเนี่ย.. โอ้พระเจ้าช่วยเถอะ"
"จริงสิยัยเฟย์ แกจำเสียงฉันไม่ได้เหรอ" แก้วหย่อนก้นนั่งลงข้างเพื่อนสาวบนโซฟานุ่มนิ่ม
"แล้วทำไมแกถึงเข้าร่างไม่ได้ ทำไมแกต้องมาทรมานอยู่แบบนี้ล่ะแก้ว" ความสงสารเพื่อนรักเริ่มกอบกุมหัวจิตหัวใจ อะไรมันจะเหมือนในนิยายแบบนี้ เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไง
"พวกเราก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เราต้องช่วยกันหาทางออกให้ยัยแก้วให้ได้ แกต้องขช่วยฉันยัยเฟย์ ช่วยปลดปล่อยแก้วให้เป็นอิสระ ช่วยให้ยัยแก้วกลับมาหาพวกเราทุกคน ถึงแม้ว่ายัยแก้วจะจำพวกเราไม่ได้ก็ตาม.. " ความเศร้ากำลังจะเกิดขึ้นในห้วงเวลานี้ หยาดน้ำตาแห่งความเป็นเพื่อนรักเพื่อยย่อมกลั้นไว้ไม่อยู่เมื่อรู้ว่าเพื่อนต้องทรมาน เฟย์และฟางโอบกอดกันอย่างมีจุดหมายเดียวกัน แก้วที่เห็นแบบนั้นก็พยายามนำตัวเองเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเพื่อนทั้งสอง มีกันอยู่แค่นี้ จะไปพึ่งพาใครที่ไหนไม่ได้แล้ว
ผมออกมาเตรียมของเซอร์ไพรส์ให้กับมิกกี้ของผมครับ ผมไม่ได้บอกลาเธอมาก่อนด้วยซ้ำหลังจากที่เมื่อคืนได้นอนกอดกับเธอทั้งคืน ยอมรับครับว่าถึงมันจะเป็นอ้อมกอดที่อบอุ่น แต่มันก็ยังอุ่นได้ไม่ถึงที่สุด เธอไม่ได้กอดตอบผม ไม่ได้จูบผมตอบเหมือนที่ผมทำกับเธอ แต่ก็ดีแค่ไหนแล้วล่ะครับ ที่อย่างน้อยแก้วก็ยังคอยหายใจได้ตลอดเวลา..
คุณรู้อะไรมั้ยครับ ? ชีวิตทั้งชีวิตนี้ผมไม่เคยคิดเลยว่าผมจะได้มีคนรักที่สมบูรณ์แบบอะไรเยี่ยงนี้ ไม่ได้สมบูรณ์แค่ในทางกาย แต่ในทางความรู้สึก ความคิด การแสดงออก ความจริงใจที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับเธอมันมีมากมายเหลือเกิน ผมแค่คิดว่ามันคงจะไม่มีอะไรที่สมบูรณ์แบบขนาดนี้อีกแล้ว
ถ้าถามว่าทำไมผมถึงรักเธอ ? ผมไม่มีคำตอบให้หรอกครับ คำตอบของผผมมันไม่ได้สิ้นสุดที่ปลายกระดาษหลายๆแผ่น มันไม่สามารถอธิบายได้ว่าทำไมมันถึงเกิดขึ้นมาได้ มันเป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นมาเองเสียดื้อๆ เกิดขึ้นมาโดยที่ผมเองไม่ทันรู้ตัว และผมก็ไม่เคยคิดที่จะห้ามมัน
ตลอดระยะเวลาที่ผมและแก้วได้รู้จักกันมา ผมรู้ครับว่าเธอรักผมมาตลอดตั้งแต่แรกพบ เธอพยายามทำทุกอย่างเพื่อผม ถึงเธอจะไม่เคยพูดออกมาผมก็สัมผัสได้ว่ามันจริงใจ มันคือสิ่งที่ผมปรารถนาแม้ว่าซักวันนึงเธออาจเปลี่ยนใจ แต่จนมาถึงทุกวันนี้มันก็ยังคงเหมือนเดิม เธอจะรู้บ้างมั้ยนะ ว่าที่เธอเคยบอกผมว่ารักผมตั้งแต่แรกเห็นน่ะ ผมเคยเห็นเธอก่อนที่เธอจะเห็นผม และรักเธอก่อนที่เธอจะรักผมเสียอีก
พูดถึงเรื่องที่ผมจะเซอร์ไพรส์แก้วดีกว่า ผมไม่ได้ทำอะไรมากมายหรอกครับ เพียงแต่ตอนนี้ผมออกมาเดินหาความหวังต่างหาก ความหวังที่ต้องการจากผู้วิเศษทั้งหลาย ไม่ว่าจะเป็นพระเจ้าพระองค์ใดก็ตาม ไม่ว่าจะเทวทูตที่ใด จะเป็นนางฟ้าใจดีมาจาดไหน อยากจะให้พรอะไรผมผมก็ไม่เอา ผมขอแค่อย่างเดียว ถึงจะเป็นอย่างเดียวแต่ก็มีความรวมถึงอะไรหลายๆอย่างที่สำคัญสำหรับผม
ผมขอแค่ให้แก้วกลับมาหาผม กลับมารักผมเหมือนที่ผ่านมา
ผมขอแค่ให้แก้วหายดี และตื่นมาจำทุกๆคนได้เหมือนอย่างเคย
ผมขอแค่ให้ชีวิตทั้งชีวิตนี้ของผมและเธอ ได้อยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข แบบที่ไม่ว่าจะเป็นใครก็ไม่มีทางสุขเท่าผมและเธอได้อีกแล้ว
ผมรักเธอ.. ถ้าเธอต้องเป็นอะไรไป ขอพระองค์ จงนำชีวิตผม ไปแลกกับชีวิตของเธอ..
เฮ้พวกนาย เราจะบอกว่าตอนนี้คงเป็นตอนสุดท้าของสัปดาห์นี้
คงจะได้มาอัพอีกทีวันเสาร์ไม่ก็อาทิตย์น้า
รอน้าติดตามน้าเม้นต์กำลังใจน้าอย่าลืมแม็กสเต็ปน้า รักน้าาาา ♥
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
