Always with you.. หยุดรักไว้ที่เธอ

 
          
 
 
          เวลาผ่านไปซักพักเราสองคนก็ยังนั่งกันอยู่ในร้าน  แล้วมันบังเอิญหรือปล่าวไม่รู้ที่ในร้านไม่ค่อยจะมีคน เสียงในร้านก็เลยมีแต่เสียงเพลงเปิดคลอเบาๆเท่านั้น
 
 
          "กินข้าวเย็นกันเลยมั้ยล่ะ" อยู่เงียบมานานโทโมะก็ถามขึ้น
 
          "เอาสิ" ตอบไปแค่นั้นแล้วฉันก็หยิบเมนูมาดู พนักงานก็เดินมาจดรายการพอดี
 
          "ผมเอาข้าวผัดอเมริกันครับ" เฮ้ย ทำไมมันมาสั่งเหมือนกันได้ล่ะเนี่ย
 
          "ฉันขอเหมือนเขาค่ะ" พนักงานร้านรับออร์เดอร์ไปยิ้มๆ
 
          "เธอกินเลียนแบบฉันเหรอ" เขาถามพร้อมกับทำหน้าตากวนประสาท
 
          "ฉันนึกไว้แล้วต่างหากเล่า" ฉันขอเถียงหน้าตายเลย
 
          "งั้นเหรอ ? จะบอกว่าใจเราตรงกันงั้นสิ" ยัง ยังกวนไม่เลิก
 
          "บ้าน่า อาหารมาแล้ว กินเข้าไปเลย" ชิ หน้าหมั่นไส้ชะมัด
 
          "ฮ่าๆ เวลาเธอโมโหนี่น่ารักชะมัด" เห ? เขาว่ายังไงนะ
 
          "อะ.. อะไรนะ" ขอชัดๆซิเหมือนเมื่อกี๊ฉันหูฝาดนะ
 
          "ฉันพูดไปแล้ว ของดีมีรอบเดียว" ฮึ่ยย ไอ้บ้าเอ้ย
 
          "ตามใจนายเถอะ เชอะ" ฉันตั้งหน้าตั้งตากินอย่างเดียวไม่สนใจเขาแล้ว พอกินเสร็จเขาก็เอาแต่นั่งขำอยู่นั่นแหละ มีอะไรน่าตลกนักนะ
        
          "ขำอะไรของนาย"
 
          "ขำเธอนั่นแหละ กินมูมมามชะมัดเลย ตัวก็มีอยู่แค่เนี้ย อยู่นิ่งๆ" จะหาว่าฉันตะกละว่างั้นสิ -_-*  เขาหยิบทิชชูมาแล้วค่อยเช็ดมุมปากให้ฉัน อ่า.. นึกถึงตอนกินไอติมด้วยกันซะแล้วสิ
 
          "ใครจะไปรู้ อย่างฉันเห็นตัวแค่นี้แรงเยอะล้มนายได้นะจะบอกให้" ให้ฉันต่อยกับใครก็ได้นะ ขอเอาชีวิตเป็นประกันเลยว่าฉันล้มเขาได้จริงๆ
 
          "เยอะขนาดนั้นเลยเหรอ ? พิสูจน์ให้ดูหน่อยสิ :)" เขาพูดพร้อมทำหน้าตาเจ้าเล่ห์
 
          "ไอ้ลามก !" ขอพูดจากใจ
 
          "อะไรของเธอ ก็เธอบอกเองว่าแรงเยอะล้มฉันได้ ฉันก็แค่อากจะรู้นักว่ามันจะเยอะแค่ไหนกันเชียว" หืมม มันส่อเหลือเกินไอ้คำพูดของเขาเนี่ย
 
          "อะ ไอ้บ้า ! นายมันบ้าชัดๆ !" เดี๋ยวนี้เขาเปลี่ยนไปทุกๆวันเลยจริงๆ ไปกินอะไรแปลกๆมารึปล่าวนะ
 
          "หึหึ เธอมันไม่แน่จริงนี่นา ฮ่าๆๆๆ" ได้โทโมะได้ เดี๋ยวนายจะได้รู้  
 
          "อยากให้ฉันพิสูจน์ใช่มั้ย ไว้นายได้รู้แน่ๆ แต่ไม่ใช่ที่นี่" หึ แกล้งฉันมาก็ขอย้อนกลับหน่อยเถอะ
 
          "เก็บไว้เถอะน่ะแรงของเธอ ซักวันเธอต้องได้ใช้มันแน่ๆ" อะไรของเขาวะ -.-
 
          "อะไรของนายเนี่ย"
 
          "ช่างเถอะ กลับบ้านกัน" อะไรกัน ฉันล่ะงงกับเขาจริงๆนะเนี่ย
 
          "ฉันล่ะไม่ข้าใจนายจริงๆ" ฉันพูดขึ้นขณะที่เขาจูงมือฉันไปจ่ายตังค์แล้วก็เดินออกมานอกร้านเพื่อจะไปขึ้นรถ ฮึ่ยยยย ไอ้คนแปรปรวน !
 
END KAEW PART
 
          
 
 
 
 
 
          
          "นายจะพาฉันไปไหนเนี่ย" ฉันถามป็อปปี้ที่กำลังขับรถไปไหนซักที่ที่ไม่ใช่บ้านฉัน
 
          "ฉันยังไม่อยากกลับบ้านอ่ะ เหงา.." เหงาบ้าอะไรของเขา เมื่อกี้ก็เพิ่งเจอกับเพื่อนไปนี่
 
          "แล้วมันมาเกี่ยวอะไรกับฉันเล่า" ฉันชักจะโมโหแล้วจริงๆ 
 
          "ไม่เกี่ยวไม่ได้หรอก ฉันอยากดูหนัง ไปเป็นเพื่อนหน่อยสิ" 
 
          "นายมันคนไม่มีเหตุผล !" ฉันพูดใส่เขาอย่างหงุดหงิด ซักพักรถของเขาก็มาจอดถึงที่โรงหนัง
         
 
 
 
          "ไปกันเถอะ" ลงจากรถมาไม่เท่าไหร่ เขาก็จับมือฉันไปซะแล้ว อะไรกัน ขาดความอบอุ่นรึไง หรือไม่ได้กินน้ำผึ้งเลยเครียดหว่า ?
 
          "นายนี่ดูหนังแบบนี้เป็นด้วยเหรอ"
 
          "มาเถอะน่า" เขาพูดแค่นั้นแต่ยังจับมือฉันไม่เลิก แล้วพาฉันไปนั่งที่นั่งระดับวีไอพี
 
          "เธอรู้มั้ย ทำไมฉันถึงอยากดูหนังเรื่องนี้"
 
          "ทำไมล่ะ"
 
          "เรื่องนี้ฉันดูมาแล้วรอบนึง ฉันติดใจเลยอยากดูอีก กับเธอ.."
 
          ".........." สตั้น 10 วิ
 
          "เรื่องน่ะมันมีอยู่ว่าพระเอกกับนางเอกเป็นเพื่อนกัน แล้วสองคนนี้น่ะชอบทะเลาะชอบเถียงกันบ่อยๆ แต่ไปๆมาๆพระเอกกลับชอนางเอกซะงั้น มันคงเป็นความรู้สึกผูกพันธ์ละมั้ง หรืออะไรที่ทำให้สองคนนี้ใกล้ชิดกัน พอถึงตอนจบ ทั้งสองคนก็รักกัน.."
 
          "....." ฉันพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ทำไมฉันถึงมีความรู้สึกว่าเขากำลังสื่อถึงอะไรบางอย่าง ซึ่งมันทำให้ฉันนิ่งจนขยับไม่ได้ ทำไมฉันต้องใจสั่น..  มันเริ่มประทุขึ้นมาเรื่อยๆ เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ อย่างห้ามไม่ได้เลยจริงๆ..
          
 
          "แล้วนายจะสปอยล์ฉันทำไมเนี่ย" พอฉันได้สติก็เลยแกล้งโวยวายกลบเกลื่อนใส่เขาไปหน่อย
 
          "ฮ่าๆๆ มันอดไม่ได้นี่นา" หนังฉายไปได้เรื่อยๆ พูดได้เลยว่าในแถวที่ฉันนั่งไม่มีใครนั่งอยู่เลย เราสองคนมองหน้ากันอยู่อย่างนั้นไม่ขยับไปไหน จนเหมือนมันมีแรงดึงดูดที่ทำให้ทั้งฉันและเขาประชิดใบหน้าเข้าหากันมากขึ้น มากขึ้น.. จนปลายจมูกเราชนกัน ฉันและเขามองตากันไม่กระพริบ เราจ้องหน้ากันอยู่นานมาก และฉันเอง ก็ดันตัวเองออกมาเมื่อได้สติ    เกือบไปแล้ว...
 
 
 
          "หนังจบแล้ว กลับกันเถอะ" เขาพูดแล้วจูงมือของฉันออกไปจากตรงนั้น แทบจะบอกได้เลย ว่าดูหนังไม่รู้เรื่องจริงๆ
 
 
          เราขึ้นมาบนรถ เขาไม่พูดอะไรทั้งสิ้น ฉันเองก็เพียงแต่นั่งเหม่ออกไปนอกหน้าต่างอย่างเดียว เหม่อจนไม่รู้ว่ารถหยุดอยู่หน้าบ้านแล้ว
 
          "ฟาง"
 
          "ฟาง ยัยเป็ด"
 
          "เฮ้ฟาง ! เป็นอะไรไป" ป็อปปี้เรียกฉันที่เอาแต่เหม่อลอย ฉันจึงหันไปมองหน้าเขา
 
          "ปล่าว ฉันไปนะ" ฉันพูดแค่นั้นแล้วปลดเข็มขัดออก แต่เขาก็จับข้อมือฉันไว้ ทำให้ฉันต้องหันไปประจันหน้าเขาทันที
 
 
          แต่เพียงหันไปแค่นั้นก็เจอกับใบหน้าของเขาที่ยื่นเข้ามา แล้วจู่โจมริมฝีปากของฉันทันทีโดยที่ไม่ทันตั้งตัว ฉันรู้สึกชาและไม่มีแรงต่อต้านหรือตอบโต้ใดๆ   มันเป็นจูบที่หอมหวานอะไรอย่างนี้ อธิบายไม่ถูกกับสิ่งที่เขาทำเลยจริงๆ ความรู้สึกหวั่นไหว มันกำลังทำให้ใจฉันเต้นแรงอย่างห้ามไม่ได้  เขาถอนจูบออกช้าๆ และมองหน้าฉันอยู่อย่างนั้น มันทำให้ฉันยิ่งอึ้งจนทำตัวไม่ถูก เมื่อเขาพูดคำๆนี้ออกมา
 
 
         
          "ฟาง ฉันชอบเธอ"
           
 
 
 
 

มันหวานป่ะ พยายามให้หวานนะแต่ออกมาแบบนี้ได้ไงไม่รู้ -0-
ซียูทูมอโรวค่ะ ;)