คนนั้นที่ฉันตามหา??

          หลังจากนั้นแก้วก็รักษาตัวจนเวลาผ่านไป นานพอสมควรจนหายดีแล้วกลับมารักษาตัวที่บ้าน โดยมีโทโมะคอยมาดูแลอยู่เป็นประจำ จนทั้ง4คนที่เหลืออดแซวทั้ง2 คนไม่ได้ ส่วนปังปอนด์ก็ยังงอยุ่กับฟางและป๊อปปี้เหมือนเดิมจะผิดปกติก็คือ เหมือนมีคนคอยตามพวกเขาทั้ง7คนตลอดเวลา โดยที่ป๊อปปี้ เขื่อน โทโมะ รับรู้แต่ที่เหลือไม่รู้ จนพวกเขาต้องมาวางแผนกัน

 

 

บ้านป๊อปปี้ 

 

" เมิงคิดว่าไงว้ะ "ป๊อปปี้เป็นคนเปิดประเด็น พร้อมส่งรูปถ่ายจำนวนหนึ่งวางลงบนโต๊ะทำงาน ตอนนีทั้ง 3 หนุ่มมารวมตัวกันท่ห้องทำงานของปีอปปี้ ส่วน สาวกับเด็กหนุ่มไปเล่นกันอยู่ที่สวนหลังบ้างพร้อมกับพ่อแม่ของป๊อปปี้แก้ว 

 

 

 

" กูว่าผู้หญิงคนนี้น่าจะเป็นแม่ของปังปอนด์ " โทโมะพูดพร้อมมองรูปถ่ายผู้หญิงคนหนึ่งรูปร่างสูง หุ่นดี แต่แต่งแตัวมิดชิดมีผ้าคลุมหน้า กำลังแอบยืนมองพวกเขาอยู่ 

 

 

 

 

" อืม กูก็ว่างั้นว่ะ กูดูจากลักษณะเหมือนกับคนนั้นมากว่ะไอ้โมะ" เขื่อนพูดพร้อมมองไปที่โทดมะ 

 

 

 

" พวกเมิงเคยเห็นเธอด้วยหรอ " ป๊อปปี้พูดมองหน้าเพื่อนชายของเขาสลับกัน โดยที่ได้คำตอบเปฺ็นการพยักหน้าเบาๆ 

 

 

 

" แล้วเธอเป็นแม่ของปอนด์จริงทำไมถึงไม่เข้ามาทัก มาหาพวกเราว้้ะ จะตามดูพวกเราแบบนี้ไปทำไม " ป๊อปปี้พูดพร้อมมมองรูปถ่ายอย่างสงสัย 

 

 

 

" กูจะรู้ไหมเนี่ยอยู่ด้วยกันนเนี่ย " เขื่อนพูโติดตลก แต่เพื่อนของเขากลับไม่ตลกด้วยเสียเลย 

 

 

 

" กูว่าเราจะรู้ได้ก็มีทางเดียว คือเราต้องรู้มาจากปากของเธอเท่านั้น " โทโมะพูด ป๊อปปี้และเขื่อนมองหน้าโทโมะประมาณว่า (เมิงจะทำไง)

 

 

 

"เดี๋ยวก็รู้ ไปกันเถอะ ป่านนี้พวกนั้นคงจะรอเราพาไปทานข้าวกันแล้วละวะ " โทโมะพูดแล้วเดินออกไป ก่อนปล่อยให้เพื่อนหนุ่มของเขามองตามอย่างง

 

 

" อะไรของมันว้ะเมิงรู้ป้ะไอ้ป๊อป " เขื่อนมอองป๊อปปี้ที่อมยิ้มมองตามโทโมะ ไป 

 

 

 

" เหอะเดี๋ยวเมิงก็รู้ไปเหอะ่ะป่านนี้ เมียกับลูกกูรอนานละ " ป๊อปปี้พูดอย่างอารมณ์ดี แล้ววิ่งลงไปเช่นเดียวกัน 

 

 

" อะไรของพวกมันว้ะไอ้ห่าเดี่ยวนี้มีไรไม่บอก " เขื่อนเดินตามทั้ง2 คนไปพร้อมกับบ่นอุบ 

 

 

 

 

 

 

สวนหลังบ้าน ....

 

 

 

" ป๊าาฮ้ะ คุณย่าคุณปู่กับพวกม๊าแกล้งปอนด์ฮ้ะ " ทันทีที่ป๊อปปี้เขื่อนและโทโมะเดินเข้ามาที่สวนหลังบ้านปังปอนด์ก็รีบวิ่งไปฟ้องคนเป็นพ่อทันที โดยที่มีป๊อปปี้้าแขมรับพร้อมอุ้มเจ้าตัวแสบมาอยู่ในอ้อมแขน

 

 

" 555 ไหนไหนม๊าแกล้งเราหรอ งั้นมาเดี๋ยวป๊าเอาคืนให้น่ะ " ป๊อปปี้เล่นเนียนเดินเข้าไปหาฟางแล้วจี้เอวร่างบางจนร่างบางต้องวิ่งหนี 

 

 

" 555 อย่างนั้นเลยป๊าเร็วดิฮ้ะ " ปังปอนด์เร่งคนเป็นพ่อให้วิ่งตามฟางให้ทัน เพื่อที่จะแกล้งร่างบาง ส่วนฟางนั้นก็วิ่งหนีไปหลบอยู่หลังแก้ว เฟย์ บ้างเรียกเสียงหัวเราะของคนอื่นได้ 

 

 

" เฮียพอเถอะแค่นี้ยัยฟางก็วิ่งจนไขมันละลายแล้ว " แก้วที่เห็นเพื่อนสาวของเธอเริ่มหอบก็พูดขึ้น โดยได้รับเป็นแรงฝฝ่ามือจากเพื่อนสาวแทน 

 

 

" เดี๋ยวเหอะยัยแก้ว " ฟางที่เริ่มหอบเดินเข้ามาตีหลังแก้วแล้วเดินไปนั่งลงข้างๆๆ โดยที่มีป๊อปปี้ที่อุ้มเจ้าตัวแสบมให้นั่งที่ตักของร่างบางแล้วนั่งลงดื่มน้ำด้วยเช่นกัน 

 

 

" อืม หนูฟางลูกแล้วเมื่อไรพ่อแม่เราจะกลับมาละลูก " แม่ของป๊อปปี้และแก้วพูดขึ้น 

 

 

 

" อืมน่าจะสิ้นเดือนนี้นะคะคุณน้า " ฟางพูดพลางยิ้มให้

 

 

 

" นี่น้าอีกแล้วน่ะลุกแม่บอกให้เรียกแม่ไงเรานี่น้าามีลูกกับลูกชายแม่แล้วน่ะยังจะไม่ยอมเรียกแม่อีก " แม่ป๊อปปี้พุดทำให้ทั้ง6คนยิ้มแหยๆๆไปให้ 

 

 

 

" เอ่อ หิ๊วววหิวอ่ะไปกินข้าวกันเถอะเนาะ " แก้วพูดเพื่อเปลี่ยนเรื่อง พร้อมสะกิดเฟย์ให้ช่วยสมทบ 

 

 

 

" เออใช่ๆๆ งั้นคุณน้าคะพวกเราขอตัวก่อน่ะคะ " เฟย์พูดพร้อมยกมือไหว้พ่อแม่ป๊อปปี้

 

 

 

" อ่ะจร้าา ไหว้พระเถอะลุก ขับรถกันดีดีละลุก แล้วมาเยี่ยมย่าบ่อยๆๆน่ะครับ " แม่ป๊อปปี้รับไหว้แล้วเดินไปหอมแก้มเด็กน้อย อย่างอ่อนโยน

 

 

" ครับป๋ม" ปังปอนด์หอมแก้มแม่ของป๊อปปี้กลับแล้วทำท่าตะแบ๋ะเรียกรอยยิ้มให้ทุกคนเป็นอย่างดีหลังจากนั้นทั้ง7คนก็แยกย้ายกันไป ตามคู่ของตัวเองจนมาถึงร้านอาหาร ทั้ง3หนุ่มก็ยังรุ้สึกเหมือนเดิมว่าีคนตามและก็คงเดาได้ไม่ยากว่าเป็นใคร ทั้งโทโมะเขื่อนและป๊อปปี้มองหน้ากันอย่างรู้เหมือนว่าต้องการอะไร 

 

 

" จะกินไรดีครับปังปอนด์วันนี้น่ะลุงโมะเข้าเลี้ยง " ทันทีที่ทั้ง7คนนั่งลงแก้วก็เริ่มพูดขึ้น

 

 

"อ้าววอะไรของเธอยัยทอมฉันยังไม่ได้พูโเลยน่ะ " โทโมะแย้งทันที แต่ก็ไม่ได้อะไรมากเพราะเรื่องแค่นี้ไม่ระคายเคืองกับนักยริหารระดับเขาหรอกแต่ก็แค่อยากหาเรื่องทพูดคุยกับแก้วเท่านั้น 

 

 

" แค่นี้ทำไมได้หรอห้ะ งก!! " แก้วพูดเชิงประชด

 

 

" 555 ยัยแก้วพี่โมเขาแค่ล้อเล่นหน่า แกก็ทำเป็น" เฟย์ที่เห็นเพื่อนสาวอารมณ์เสียก็พูด

 

 

" ชิส์" แก้วพูดพร้อมหันกลับไปเล่นกับตัวแสบแทนส่วนโทโมะก้มองแก้วส่ายหัวพร้อมระบายยิ้มออกมาอย่างไม่อาย 

 

 

" เหอะไอ้โมะจ้องน้องกุนานไปแล้ว เดี่ยวยัยแก้วมันก็ท้องหรอก เมิงนิ " ป๊อปปี้ที่เห็นเพื่อชายเค้าจ้องน้องสาวตัวเองนานเกินไปก็แซว 

 

 

" 55เออใช่นี่เมิงถ้ายัยแก้วมันท้องเนี่ยเมิงต้องเป็นพ่อน่ะเว้ย ไม่งั้นน่ะไอป๊อปเอาเมิงตายแน่เลยว่ะ555" เขื่อนช่วยพูดเสริม 

 

 

" เออ กูต้องเป็นพ่ออยูาแล้ว ว่าแต่แม่เถอะพร้อมรึยังละ " โทโมะตอบนิ่งๆๆแล้วหันไปมองแก้วที่ยิ้มแล้วเบือนหน้าหนีเขา 

 

 

 

" พอเลยพวกพี่นี่พูดอะไรกัน หิวแล้วสั่งอาหารเลยน่ะ " แก้วพูดพลางทำเสียงดุโวยวายโมโหหิวก็เรียกเสียงหัวเราะของเพื่อนสาวและพี่ชายของเธอได้ไม่ยาก ส่วนโทโมะน่ะหรอเหอะนั่งยิ้มหน้าบานอยู่น่ะสิ 

 

 

" 555 เปลี่ยนเรื่องน่ะจร๊เพื่อรสาว อ่ะอ่ะเดี๋ยวยัยแก้วจะเป็นมากกว่าเดิม พี่คะสั่งอาหารหน่อยคะ " เฟย์พูดแล้วเรียกพนักงานคนหนึ่งมา ซึ่งพนักงานคนนั้นเป็นพนักงานชาย

 

 

" ครับรับอะไรดีครับ " พนักงานคนนั้นพูดพร้อมองสามสาวแล้วยิ้มหวานให้ หนุ่มๆๆถึงกับหน้าตึง

 

 

" อืมมเอ่อ..  ม๊าห้ะปอนด์อยากกินไอติมฮ้ะ" ปังปอนด์ที่มองหน้าป๊อปปี้ก็รู้ทันทีว่าพ่อของตัวเองเริ่มไม่พอใจพนักงานคนนั้นเลยพยายามแสดงให้พนักงานรุว่าฟางนั้นมีลุกแล้ว ซึ่งก็ได้ผล พนักงานหุ่มคนนั้นหน้าเจื่อนลงไปแต่ก็ไม่วายกลับไปมองแก้วและเฟย์แต่แก้วนั้นก็โดนโทโมะจับมือที่วางอยู่บนโต๊ะ เลยเหลือแค่เฟย์คนเดียวที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตามองรายการอาหาร โดยพนักงานก็มองไม่ละ ส่วนเขื่อนก็โมโหจนอยากจะลุกขึ้นไปต่อยหน้าพนักงานแต่ยังทำไมไม่ได้ 

 

 

" ไม่ได้น่ะครับต้องทานข้าก่อนน่ะลุก " ฟางเอ่ยเตือนลุกชาย พร้อมเลือกอาหารแล้วสั่งไป 

 

 

 

" อืมงั้นเฟย์เอา.............. คะ " เฟย์พูดพร้อมส่งรายการอาหารคืนให้พนักงานแล้วยิ้มหวานให้ พนักงานก็ยิ้มตอบกลับ เพราะเธอต้องการยั่วคนบางคนที่ตอนนี้นั่งเงียบเป็นกบจำศีลอยู่ 

 

 

" เอ่อเท่านี้ก่อนน่ะคะ " แก้วที่เห็นว่าบรรยากาศเริ่มไม่ดีก็พุดเพื่อให้พนักงานออกไป 

 

 

 

" ฉันขอตัวก่อนน่ะ เดี๋ยวมา " เขื่อนพูดจบก็ลุดพรวดพราดเดินออกไปทันที เฟย์มองตามอย่างง 

 

 

 

" ยัยเฟย์ไปง้อมันเลยน่ะ ดูดิกบงอนแล้ว " โทโมะพุด

 

 

 

" ไรอ่ะพี่โมะเฟย์ยังไม่ได้ทำไรเลยน่ะ " เฟย์พูดพร้อมทำท่าไม่สนใจแต่ในใจกลับว้าวุ่น อยากจะเดินตามร่างสูงตรงหน้าออกไป

 

 

 

" เฟย์พี่ว่าเราไปดูพี่เขื่อนหน่อยก็ดีน่ะ " ฟางพูด เฟย์จึงพยักหน้าแล้วรีบเดินตามเขื่อนออกไป 

 

 

 

" แหมทีพี่บอกละไม่เชื่อ นี่พี่กลายเป็นคนไม่น่าเชื่อถือขนาดนั้นเลยหรอฟาง " โทโมะพูดอย่าตัดพ้อเล่นเอา ฟางยิ้มออกมากับความน่ารักของพี่ชายไม่ได้ 

 

 

" โอ๋ๆๆๆ พี่ชายฟางคนนี้น่ะน่ารักที่สุดเลยคร่าา อย่าคิดมากกน้าาา ฟอดดฟอดด " ฟางลุกขึ้นไปหยิกแก้มของโทโมะ อย่างหมันไส้ในความคิดเดก็ๆๆของพี่ชายพร้อมกับหอมแก้มทันีท เล่นเอา ทั้งแก้วและป๊อปปี้หน้าตึง 

 

 

" ม๊าาาาาาาาาาาาา ป๊าหึงน่ะ ลุงโมะด้วยอาแก้วงอนแล้วน่ะเนี่ยดูหน้าดิ  "ปังปอนด์พูดพร้อมจับหน้าแก้วที่เบือนหน้าหนีโทโมะมาทางโทโมะ 

 

 

 

" เอ่อ... " โ?โมะจะพูดแต่แก้วกลับลุกขึ้นไปอีกทาง 

 

 

" เอ่อ คือพี่ป๊อปคะ ฟางกับพี่โมะเป็นพี่น้องกันน่ะ " ฟางเริ่มเปิด

 

 

" พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรนิครับ " ป๊อปปี้ตอบเสียงเรียบไม่นานพนักงานก็เอาอาหารมาเสริฟ ป๊อปปี้ก็นั่งทานไปเงียบๆ 

 

 

" พี่ป๊อป ตักนั่นให้ฟางหน่อยสิคะ ฟางตักไม่ถึง " ฟางพยายามพูดเพื่อให้ป๊อปปี้คุยกับเธอป๊อปปี้นิ่ง แล้วตักอาหารให้ฟาง ฟางหันไปมองลูกชายตัวแสบก็เอาแต่ส่ายหน้า

 

 

" เห้อ!! พี่ป๊อปฟางง้อใครไม่เป็นน่ะ เอาเป็นว่าฟางทำแบบนี้กับพี่โมเป็นประจำอยู่แล้วเพราะเราเป็นพี่น้องกัน ถ้าพี่จะคิดบ้าๆๆอะไรก็คิดไปเถอะ " ฟางพูดจบก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตาทาน ป๊อปปี้ได้ยินก็ชะงัก จริงสิ เขากับแก้วก็เคยหอมแก้มกันบ่อยๆๆ แต่ทำไงได้ก็คนมันหวงนี่หว่าถึงเป็นพี่ชายก็เถอะมาหอมต่อหน้าได้ไง 

 

 

 

"............." ทั้งโตะปกคลุมไปด้วยความเงียบ ปังปอนด์ก็เอาแต่ทานไม่สนใจป๊า กับม๊าว่าจะเป้นไง ป๊อปปี้และฟางก็เงียบไม่มองหน้ากันเลย 

 

 

 

 

#เอาแล้วไงงอนกันอีกโอ๊ยยปวดหัวเนาะ 555