คนนั้นที่ฉันตามหา??

 
แอ๊ดดดดดดดดดด
 
" รีบตื่นมาหาม๊าน่ะครับตัวแสบ " ป๊อปปี้และฟางที่เดินเข้ามาให้ห้อของปังปอนด์ ฟางก็เดินเข้าไปลุบหัวเด็กน้อยอย่างอ่อนโยน ป๊อปปี้มองงแล้วยิ้มออกมาบางๆๆ 
 
 
" เออ จริงสิพี่ป๊อป ใครเป็นคนยิงพิมคะ " ฟางเงยหน้าถามปีอปปี้ ป๊อปปี้ก็นิ่งไป 
 
 
" พี่ไม่รู้เหมือนกันฟาง แต่เท่าที่ดูต้องเป็นการยิงที่ไม่ไกลมากจากตรงนั้น แต่ทำไมเราไม่ห็นก็ไม่รู้ พี่ว่านมันต้องมีอะไรสักอย่างที่พวกเรายังไม่รุ้แน่ แต่เอาเถอะตอนนี้ เราควรจะใส่ใจ เจ้าตัวแสบก่อนน่ะ " ป๊อปปี้พูดพลางเดินไปลูบหัวตัวแสบ 
 
 
" อือออ ป๊าา ม๊าา " ปังปอนด์ค่อยๆๆลืมตาก็ร้องเรียกหาปีอปปี้และฟาง 
 
 
" ม๊าอยู่นี่น่ะลุก " ฟางพูดพร้อมลูบหน้าของเด็กน้อยอย่างอ่อนโยน 
 
 
" ดื่มน้ำก่อนน่ะลุก " ปีอปปี้เอาแก้วน้ำมาให้ปอนด์ดื่นแล้วค่อยๆๆพยุ่งตัวแสบ นั่งพิงเตียง 
 
 
" ม๊า ป๊าา  ฮืออ พวกป้านั่นใจร้ายย ทำร้ายปอนด์ฮืออ ปอนด์เจ็บ " ฟางรีบดึงตัวแสบไปกอดปลอบทันที 
 
 
" โอ๋ ๆๆ ไม่มีอะไรแล้วน่ะลุก ไม่มีอะไรแล้วน่ะครับ " ฟางพูด 
 
 
" อืม ถ้ายังงอแงแบบนี้งั้นเกมส์รุ่นใหม่ก็คงจะอดละสิ " ป๊อปปี้เห็นว่าปังปอนด์ไม่ยอมหยุดร้องก็พูดขึ้น 
 
 
" อ๊ะ หนุด แล้วฮึก ครับ ฮึกก" ปังปอนด์รีบปล่อยกอดฟางแล้วปาดน้ำตาตัวเองทันทีที่ได้ยินว่าเกมส์ ป๊อปปี้และฟางหัวเราะออกมาทันที  
 
 
          หลังจากนั้น ทั้ง โทโมะ เขื่อนเฟย์ฟาง ป๊อปปี้ ก็ต่างกันเข้าโรงพยาบาลทุกๆๆๆวัน จนเวลาผ่านไป 1 เดือนเต็มๆๆ จนตอนนี้เด็กน้องตัวแสบออกจาโรงพยาบาลแล้วจะเหลือก็แต่แก้วใจ ที่ยังไม่ยอมฟื้น 
 
 
 
"ป๊าห้ะเมื่อไรอาแก้วจะฟื้นห้ะ " ตอนนี้ทุกคนอยู่ที่ห้องของแก้ว แล้วปังปอนด์ก็พูดขึ้นในขณะที่เล่นเกมส์อยู่กับป๊อปปี้และเขื่อน ดโยโทโมะที่นั่งอยู่ข้างเตยงก็หันไปมองหน้าร่างบางท่นิ่งงงัน
 
 
" ป๊าก็ไม่รู้เหมือนกันสิ แสบอาเราอ่ะขี้เซาละสิไม่ยอมตื่นมาเล่นกับเราอ่ะไปปลุกอาเราป้ะ " ป๊อปปี้พูดพลางติดล้อเล่นแต่เด็กน้อยก็เอาจริงรีบเดนไปหาแก้วที่เตียงแล้วพยาามตะเกียกขึ้นเตียงแต่ไม่เป็นผล จนโทโมะต้องอุ้มขึ้นไปแล้วตัวแสบก็ .งงง
 
 
"อาแก้วห้ะ ปอนด์คิดเถิ๊งงงคิดถึง อาแก้วน่ะฮ้ะะ ตื่นมาเล่นกับปอนด์หน่อยสิฮ้ะ ฟอดด ฟอดด" ทุกคนต่างอมยิ้มกับอาการของปังปอนด์เพราะเด็กน้อยมันจะหอมแก้วแก้วเป็นประจำทุกครั้งที่มาเยี่ยมอยู่แล้วแต่มีครั้งนี้ที่เด็กน้องถึงขั้นปีนเตียงไปนอนกอดคนเป็นอาอย่างออดอ้อน
 
 
 
"อืออ " เสียงครางของแก้ว เล่นเอาทุกคนต่างรีบมมาลมร้อมที่เตียงอย่างไม่ได้นัดหมายเลย 
 
 
" แก้ว แก้ว ยัยทอม " โทโมะเป็นคนแรกที่เรียกชื่อแก้ว พร้อมค่อยๆๆ ที่แก้วค่อยๆๆ ลืมตาขึ้นมา
 
 
" อืออ ไอ้บ้านายตะดกนทำไมฮ้ะ " แก้วที่ได้ยินเสียงโทโมะตะโกนใส่แก้วหูก็โวยวายขึ้นท่ามกลางความดีใจทั้งเพื่อนพ้องและใครอีกหลายคน 
 
 
" เย้อาแก้วฟื้นแล้วเห็นไหมฮ้ะป๊าา ปอนด์มียาวิเศษ " ป๊อปปี้ยิ้มแล้วเดินเข้าไปอุ้มปังปอนด์ออกจากตัวของน้องสาวก่อนที่น้องสาวของเขาจะหายใจไม่ออก
 
 
" แก้วแกตื่นแล้วหรอ ฉันดีใจจัง ฉันจะได้เห็นแกใส่ทูพีชแล้ว555 " เฟย์พูดพร้อมหัวเราะเรียกเสียงหัวเราะของคนอื่นได้ไม่ยากแต่ร่างบางที่อยู่บนเตียงกลับหน้ามุ่ย 
 
 
" แกพูดบ้าไรยัยเฟย์ ฉันบอกตอนไหนว่าจะใส่ย้ะ "แก้วที่โดนโทโมะประคองให้นั่งพิงเตียงก็พูด ใส่เฟย์ทันที เฟย์ไม่ตอบแต่กลัยิ้มแล้วลากเขื่อนไปจัดการกับผลไม่ที่ยังปลอกไม่เสร็จ 
 
 
" เป็นยังไงบ้างแก้ว ปวดเมื่อยตรงไหนบ้างหรือเปล่า " ฟางเดินเข้ามาถามแก้วอย่างเป็นห่วงตามมมาด้วยป๊อปปี้ที่อุ้มเด้กแสบอยู่ แก้วยิ้มให้ 
 
 
" ไม่ตายง่ายๆๆหรอกน่ายัยฟาง ยังไงอ่ะฉันจะรีบตายได้ไง ยังไม่เห็นแกกับเฮียแต่งงานเลย ไม่ได้หรอก รีตายได้ไง 555 " แก้วพูดพลางหัวเราะป๊อปปี้เดินเข้าไปเขกหัวแก้วีหนึ่งส่วนางก็เขินไปตามระเบียบ 
 
 
" แหม!! ทำเป็นแซวพี่ฟางน่ะแก้ว นี่แก้วรู้ไหม ตอนแก้วยังไม่ฟื้นน่ะมีใครบางคนเข้าแทบเป็นบ้าแหนะ งานการก็ต้องหอบมาทำที่นี่ บ้างช่องไปกลับ ดูสิซูบไปตั้งเยอะแหน่ะ อย่าลืมให้รางวัลด้วยละ555 " เฟย์ที่ตะโกนกลับเข้ามา ทำให้แก้วหันไปมองโทโมะ โดยที่โทโมะเอว ก็รีบเบือนหน้าหนี ด้วยความเขิน จนทำให้ตอนนี้ทั้งห้องเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ 
 
 
 
 
หน้าห้องง...
 
 
" อีกไม่นานนะลูก แม่จะมาพาหนูกลับไป " เสียงปริศนาพูดขึ้นหลังจากที่ยืนมองเหตุการณ์ต่างๆๆ อยู่หน้าห้องของแก้ว พร้อมน้ำตา แล้วเดินจากไป 
 
 
 
".....
 
 
 
#ใครน่ะ ใครกันเอ่ย!!