คนนั้นที่ฉันตามหา??

 

 "ม๊าาาาาาาาาาาาาาา"

 

 

"ปังปอนด์ " ทั้งฟางและป๊อปปี้ต่างเรียกชื่อของเด็กน้อยพร้อมหันกลับไปมองตามเสียงก็พบว่าร่างเด็กน้อยที่โดนพิมอุ้มอยู่อาบไปด้วยเลือดเต็มไปหมด พร้อมกับมีรอยฟกช้ำมากมาย 

 

 

 

"ฮึ มันไม่จบง่ายๆๆหรอกน่ะนังฟาง เพราะแกเพราะแกคนเดียวทำให้ฉันกลายเป็นแบบนี้ เพราะแกถ้าฉันไม่มีความสุขแกก็อย่าหวังว่าจะมีเลยนังฟาง " พิมพูดพร้อมจ่อปืนไปทางฟางแต่ป๊อปปี้ดึงฟางให้ไปอยู่ด้านหลังตัวเองทำให้พิมถึงกับปล่อยโฮ อย่างหนัก เนื่องจากตอนี้ตำรวจเริ่มออกไปกันหมดแล้ว จึงทำมห้เหลือแค่ป๊อปปี้ พิม ฟางและเด็กน้อยเท่านั้น ส่วนที่เหลือก็อยู่ด้านนอก 

 

 

 

 

" พิมพอเถอะ มอบตัวเถอะน่ะเชื่อป๊อปน่ะ " ป๊อปปี้ที่พยายามเกลี้ยกล่อมพิมเพื่อไม่ให้เกิดเหตุอะไรขึ้นอีก แต่พิมกลับไม่ฟังเขาเลย 

 

 

 

 

"ไม่ ทำไมป๊อปรักมันมากนักหรือไง คนที่ป๊อปควรที่จะรักคือพิม ไม่ใช่มัน ทำไมป๊อปพิมก็สวย รว เก่ง พิมสามารถมีลูกให้ป๊อปได้เหมือนกันทำไม ป๊อปไม่มองพิมบ้างทั้งๆๆที่เราเป็นคู่หมั้นกัน ฮืออ" พิมปล่อยโฮออกมา ตอนนี้ในโกดังเต็มไปด้วยเสียงร้องไห้ของพิม และเสียงของเด็กนน้อยที่ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ฟางเห็นลูกชายไม่แท้ของตัวเองอยู่ในสภาพนั้น ซึ่งตัวเองทำอะไรไม่ได้ก็น้ำตาไหลพราก

 

 

 

 

" ป๊อปขอโทษพิม ป๊อปขอโทษ แต่ผู้หญิงที่ป๊อปรักคือฟาง แล้วเธอก็จะเป็นแม่ของลุกป๊อปเพียงคนเดียวเท่านั้น พิมพอเถอะน่ะ " ป๊อปปี้พูดพร้อมจับมือฟางแน่น ฟางที่ได้ฟังป๊อปปี้พูดกับพิมก็ยิ่งร้องไห้ออกมาไม่คิดว่าชายหนุ่มคนนี้จะรักเธอขนาดนี้ 

 

 

 

 

" ฮืออ ป๊า ม๊าา ช่วยปอนด์ด้วยปอนด์เจ็บบ ฮือออ" ปังปอนด์เรียกฟางและป๊อปปี้ทั้งน้ำตาอาบสองแก้ม พิมก็ยิ่งบีบไปที่แผลของเด็กน้อยจนเด็กน้อยร้องออกมาอีกครั้ง 

 

 

 

 

" ฮืออ พิมปล่อยปังปอนด์เถอะน่ะ เอาตัวฟางไปแทนน่ะ ฟางขอร้อง ฮืออปล่อยลูกฟางเถอะ " ฟางร้งอไห้ออกมาแล้วพยายามจะเดินเข้าหาพิมแต่ถูกป๊อปปี้โอบกอดไม่ให้เข้าไป 

 

 

 

 

" ฮึ รักมากนักหรอ ลูกชายแกนี่นา เหอะถ้าชั้นฆ่าแกมันก็ง่ายไปสินะ แต่ถ้าเป็น ดวงใจของแกเหอะ ทั้งแกและป๊อปคงบ้าตายแน่555 ลาก่อนน่ะเด็กน้อยช่วยไม่ได้แกอยากเกิดมาเป็นลุกของนังนั่นเอง " พิมพูดจบก็จ่อปืนไปทางปังปอนด์ ท่ามกลางเสียงร้องห้ามของฟางและป๊อปปี้ รวมไปถึงเสียงเรียก ป๊าม๊าที่ปังปอนด์เรียกป๊อปปี้ฟาง แต่แล้ว....

 

 

ปัง .. ปัง...

 

 

 

" ป๊าา ม๊าาา" ปังปอนด์ที่หลุดออกจากการกอบกุมของพิมก็รีบวิ่งเข้าไปกอดฟางและป๊อปปี้ ส่วนพิมนั้น โดนยิงแล้วล้มลง โดยที่ไม่มีใครรสนใจเลย 

 

 

 

" เจ็บมากไหมลูก ป๊าขอโทษน่ะครับ " ป๊อปปี่้รีบถามปังปอนด์ที่อยู่ในอ้อมกอดทันที  ปังปอนด์ส่ายหน้าแล้วกระโดกอดฟางทันที 2 แม่ลูกกอดกันกลม ส่วนคนเป็นพ่อเดินที่ร่างไร้วิญญาณของพิม แล้วมองหาคนยิง แต่กลับไม่มีวี่แวว ของคนยิงเลย ไม่นานตำรวจก็กลับเข้ามาอีกครั้ง 

 

 

 

 

" พี่ป๊อปฮืออ ช่วยปอนด์ด้วยคะ ปอนด์ลืมตามพูดกับม๊าก่อนสิลุก " ฟางร้องเรียกป๊อปปี้พร้อมกับเขย่าลูกชายสุดที่รัก แต่ก็ไร้การตอบกลับป๊อปปี้รีบวิ่งกลับมาหาฟาง แล้วอุ้มร่างของเด็กน้อยไปที่โรงพยาบลทันที 

 

 

 

 

 

 

 

โรงพยาบาล 

 

 

" พี่ฟาง เกิดอะไรขึ้นคะทำไม " เฟย์ถามทันทีเมื่อเห็นร่างของหลานชายถูกเข็นผ่านไป ด้วยสภาพที่เธอเองก็รับไม่ได้ แล้วพี่สาวของเธอละเป็นยังไง 

 

 

 

" ฮืออ เฟย์ พิมทำร้ายปังปอนด์  เค้าใจร้ายมาก ทำไมเค้าทำกับเด็กได้ขนาดนี้  แก้วละเฟย์แก้วเป็นไงบ้าง " เฟย์ได้แต่ส่ายน้ำพร้อมน้ำตาให้กับฟางแล้วทั้ง2คนก็กอดกัน ส่วน อีก3 หนุ่ม ก็เครียดไม่แพ้กัน 

 

 

 

" ใจเย็นเว้ยไอ้โมะ ไอ้ป๊อป ทั้งแก้วและก็ปังปอนด์เป็นคนดี ต้องผ่านเรื่องนี้ไได้ เชื่อกุน่ะ " เขื่อนที่เห็นเพื่อนชายของเขาเครียด และเศร้าไปในเวลาเดียวกันก็เดินเข้ามาแตะบ่า ป๊อปปี้ มองหน้าเขื่อนแว๊บหนุึงแล้วหันกลับไปสนใจ ในห้อง ICU ต่อ 

 

 

 

" อืมม ยัยแก้วมันถึกจะตาย ยังไงก็ต้องรอด " ป๊อปปี้พูดพลางยิ้มเบาเบา แล้วกลับไปเครียดดังเดิม โทโมะเอาแต่นิ่งเงียบยืนมองห้อง ICU อย่างกังวล ตัวเล้กของเขาจะเป็นอะไรไหม เขายังแกล้งเธอไม่หมดเลย เขายังไม่ได้บอกความรู้สึกกับเธอเลย เธฮจะจากเขาไปไม่ได้ถ้าเขาไม่ปล่อยเธอไป 

 

 

 

 

แอ๊ดดดดดดดดดด

 

" หมอ หมอ น้องกับลุกผม เป็นไงบ้างหมอ " ทันทีที่ประตูห้องเปิด ป๊อปปี้ก็รีบปรี่ไปหาหมดอตามมาด้วยโทโมะ 

 

 

 

" ใจเย็นน่ะครับ ตอนนี้คนไข้ปลอดภัยทั้งคู่น่ะครับ เอ่ แต่ คุณจริญญา หมอยังบอกไม่ได้น่ะครับว่าเธอจะฟื้นเมื่อไร เพราะเนื่องจากร่างกายของเธอเสียเลือดไปมากพอสมควรและร่างกายของเธอบอบช้ำมากอาจจะต้องการการรักษาตัว ส่วนเด็กน้องตอนนี้ปลอดภัยแล้วครับ" หมดพูดจบก็เดินออกไปปีอปปี้ยิ้มที่ทั้ง2ค ปลอดภัยแต่ นน้องสาวของเขา อาการที่หมอบอกเหมือนเชิงว่า น้องาวตัวแสบของเขาจะไม่ฟื้น

 

 

 

" เฮ้ยเอาหน่าไปเย่ยม ทั้ง2 คนกันเถอะว่ะ " เขื่อนเห็นสีหน้าของเพื่อนชาย ทั้ง2 ที่ไม่ไดแตกต่างกันเลย ก้กอดคอเพื่อนชายเดินไปหห้องพักของแก้วและปังปอดน์ทัที ตามมาด้วยเฟย์และฟาง

 

 

 

 

แอ๊ดดดดดดดดดดด

 

 

 

" เราต้องฟื้นขึ้นมาน่ะแก้ว เราบอกว่าจะไปช่วยเฮียทำงานที่บริษัทไง เฮียยังไม่ได้แกล้งแกเลยน่ะ กลับมาหาเฮียน่ะ " ป๊อปปี้ที่เดินเข้ามาก็เดินมากุมมือน้องสาวแล้วน้ำตาล่วงออกมา เมื่อเห็นสภาพน้องสาวนอนนิ่ง มีแต่รอยฟกช้ำ

 

 

 

" รีบกลับมาหาเฟย์น่ะแก้ว เฟย์จะไม่ดื้อกับแก้วอีกแล้ว กลับมาหาเฟย์น่ะ ฮืออ เรายังไม่ได้ไปเที่ยวทะเลยด้วยกันเลยน่ะ แก้วบอกว่าจะใส่ทู้พีชอ่ะ เฟย์ยังไม่ได้เห็นแก้วใส่เลย อึก แล้วมาทิ้งไปอย่างนี้ได้ไง ฮึกก " เฟย์พูดพร้อมร้องไห้ โดยมีเขื่อนยืนปลอบ อยู่ ฟางและโทโมะยืนมองแก้ว ด้วยอาการนิ่ง สุดท้าย ฟางก็เดินเข้ามานั่งที่เตียงของแก้ว 

 

 

 

 

" แก้ว... ฟางคิดถึงแก้วน่ะกลับมาได้ไหม  กลับมาหาฟางได้ไหม ทุกคนคิดถึงแก้วน่ะ ดูสิ แก้วต้องเข้มแข็งน่ะ ฟางเอาใจช่วย " ทันทีี่ฟางพูดจบ ก็หลับตาลง เพื่อเอาน้ำตาที่อยู่ขอบตาออกมา น้ำตาล่วงไปที่มือของแก้ว หลังจากนั้น ทั้ง6 คนก็แยกย้ายกันไป เฟย์ขอตัวกลับไปเอาเสื้อผ้ามาให้ทั้ง 3 คนที่เหลือ โดยมีเขื่อนไปด้วยส่วน ป๊อปฟางก็ไปอีกห้องหนึ่งซึ่งเป็นห้องของลุกชาย (ไม่แท้) ของตัวเอง ตอนนีเหลือแต่โทโมะที่อยู่กับแก้วเท่านั้น 

 

 

 

 

 

" ยัยทอมเธอต้องรีบฟื้นขึ้นมาน่ะ ฉัน... ฉันยังแกล้งเธอไม่หมดเลย " โทโมะเดินมาร่างบางที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง แล้วเอามือไปลุบผมของแก้วอย่างเบามือ 

 

 

 

 

" ........." 

 

 

 

 

" ยัยบ้าฉันอุตส่าห์ไปช่วยเธออกมาน่ะเธอจะมายอมแพ้แค่นี้เองหรือไง ตื่นมาเถอะ ทุกคนเป็นห่วงเธอนะ่ะ รวมถึงชั้นด้วย " โทโมะพูดพร้อมกับจับมือของแก้วมาแนบแก้มตัวเอง แล้วจุมพิตเบาๆๆ 

 

 

 

 

" .............." 

 

 

 

 

" เธอ นี่มันกวนประสาทฉันจริงๆๆน่ะ หยิ่งหรือไงถามไม่ตอบพูดด้วยไม่ยอมพูดเนี่ย หืมม อย่างนี้มันน่าจับลงโทษน่ะรู้ไหม รีบตื่นมาให้ฉันลงโทษเธอเลยน่ะ   ...แก้ว " โทโมะขยับเ้าไปกระซิบที่ข้างหูของแก้วแล้วก้มลงหอมแก้มคนตัวเล้กแล้วอมยิ้มขึ้นมา หลังจากนั้นก็นั่งกุมมือร่างบางอยู่ดดยไม่มีท่าทีที่จะปล่อยไปเลย แล้วก็เผลอหลับไป 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

# ตอนหน้ามาดูป๊อปฟางน่ะ ขอโทษด้วยที่ไม่หนุก ใกล้จบละ 555