คนนั้นที่ฉันตามหา??

วังรุ่งขึ้น 
 
 
" อ้าว ทำไมวันนี้ตื่นเช้ากันจังเลยคะ " ฟางที่เดินลงมาพร้อมป๊อปปี้และปังปอนด์ก็ถามขึ้น 
 
 
 
" ไม่มีไรหรอกฟางก็แค่อยากเที่ยวอ่ะ ว่าแต่งเหอะทำไมลงมาช้าอั่นแน่ทำอะไรกันหรือเปล่า" แก้วที่รีบตอบเพราะกลัวว่าเพื่อนสาวจะซักเพิ่มเลยเปลี่ยนเรื่อง
 
 
 
 
" อะไรเล่าแก้ว นี่จะโทษน่ะโทษพี่ชายของแก้วเลย กว่ายอมลุกจากเตียงนี่ยังไม่พอน่ะ ไม่รู้ว่าไปถ่ายทอดวิชาการขี้เซากันตอนไหน ขี้เซาทั้งพ่อทั้งลูกเลย " ฟางบ่นพลางเดินลงไปนั่งข้างแก้ว 
 
 
 
 
" อ้าว ก็อากาศมันดีหนิฟางแถม นานจะมีหมอนข้างทั้งนิ่มทั้งหอมแบบนั้นก็ต้องใช้คุ้ม ใช่ไหมครับปอนด์ " ป๊อปปี้ตอบ
 
 
 
 
" อันแน่ " คนอื่นๆๆต่างพากันแซว 
 
 
 
 
" คุยอะไรกันอยู่คะ น่าสนุกจังขอพวกเราคุยด้วยน่ะ " จินนี่ มีน พิม ที่เดินเข้ามา 
 
 
 
 
" พวกเธอเข้ามาที่นี่ไดยังไง " เขื่อนที่เห็นสามสาวเดินเข้ามาทั้งๆๆที่เขาสั่งลูกน้องเอาไว้แล้วว่าห้ามใครรบกวนถ้าไม่ได้รับอนุญาติ 
 
 
 
" โถ่เขื่อนคะ อย่าทำหน้าเครียดแบบนี้สิไม่ดีใจหรอที่มีนมา ที่นี่ยังเหมือนเดิมเลยน่ะ " มีนอดีตคนรักของเขื่อนเดินเข้ามาเกาะแขนเขื่อนพลางซบลงที่อก
 
 
 
" มีน ผมว่าคุณปล่อยผมเถอะ " เขื่อนที่พยายามแกะ ตัวเองออกจากมีน เพราะเห็นว่าเฟย์มองมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ 
 
 
 
 
" เฟยขอตัวไปหาอะไรทานก่อนน่ะคะ " เฟย์รีบเดินออกไปจากบ้าน ทำเอาทุกคนต่างเหวออ 
 
 
 
 
" เฮ้ยเฟย์ รอแก้วด้วย " แก้วที่เห้นว่าจินนี่เดินมาควงแขนโทโมะ ก็เดินออกไปตามเฟย์ทันที 
 
 
 
 
 
" นี่ป้าฮ้ะ มาเกาะแขนป๊าทำไม ป้าไม่มีสันหลังรออ้ะ เค้าเรียกว่าอะไรน้ะ อ๋อปอนด์จำได้ ตัวนั้นไงฮ้ะ ที่ม๊าเคยสอนว่ามันไม่มีกระดูกสันหลังเลยต้องเลื้อยไปเรื่อยๆๆ เรียกว่า ...?  อ๋อ อะมีบ้า ใช่ไหมฮ้ะ ม๊า" ปอนด์พูดจบก็เดินไปหาฟาง 
 
 
 
 
" กรี๊ดดด ไอ้เด็กบ้า มาว่าฉันเป็นอะมีบ้าได้ยังไง " พิมที่ปรี๊ดแตก จนลืมตัว 
 
 
 
 
" เอ่อ คือออ น้องมาว่าพี่ทำไมคะ ฮืออ พี่ไม่ได้ทำอะไรให้เลยน่ะ " พิมที่แกล้งกลับมาทำเป็นสาวไร้เดียวสาอีกครั้ง 
 
 
 
 
" ป๊า ปอนด์หิวข้าวแล้วน่ะ ไปเหอะ ม๊าก็หิวใช่ไหมฮ้ะ " ปังปอนด์เดินมาแกะมือพิมอออกแล้วดึงป๊อปปี้ให้เดินไปยืนข้างฟางแล้วทำท่าทางให้ป๊อปปี้อุ้ม 
 
 
 
" เอ่อ ใช่ครับ งั้นเราไปทานเข้าวกันดีไปครับ ฟาง " ป๊อปปี้พูดจบก็จับมือฟางเดินออกไปทันที 
 
 
 
 
 
"  เอ่อ งั้นผม 2 คนขอตัวก่อนน่ะ " เขื่อนที่เอ่ยปากกับสองสาวก็รีบดึงโทโมะให้พ้นจากพันธนาการออกมาทันที 
 
 
 
 
" อร๊ายย มันไม่จบแค่นี้หรอก " พิมที่โวยวายกรี๊ดลั่นบ้าน 
 
 
 
 
" ฮึ่ไอ้กบบ้า ไอ้เขียดตะปาด ไอ้.. ฮึ่ยย " เฟย์ที่เดินออกมาเพื่อจะเดินไปที่ร้านอาหารก็ พูโระบายอารมณ์ออกมา 
 
 
 
 
" แหม พูโสะขนาดนี้หึงพี่เขื่อนหรอเฟย์" แก้วที่เดินตามมาติดๆๆก็แซวเพื่อนสาว 
 
 
 
 
" อะไรใครหึงไม่มี๊" เฟย์ตอบมองไปทางอื่นไม่ยอมสบตาแก้วทำเอาแก้วถึงกับยิมออกมา
 
 
 
"หรอ ไม่มีจริงจริง " แก้วยังไม่ยอมหยุดเลยโดนเฟย์ตอกกลับไป 
 
 
 
 
" แล้วแก้วล่ะรีบออกมาทำไม นี่อย่านึกว่าเฟย์ไม่รู้น่ะว่าเมื่อคืนแก้วกับพี่โมะ ... " เฟย์ที่พูดพลางทำท่าทางนิ้วจิ้มกัน ให้แก้วดู ก็เขินเองจนหน้าแดง 
 
 
 
 
" อะไรใครทำอะไร บ้าแล้วยัยเฟย์ พี่ชายแกอ่ะ ต่อให้ไม่มีผู้ชายเหลืออยู่บนโลกนี้น่ะ ฉันก็ไม่เอาไปทำพ่อของลูก หรอกย้ะ จะบอกให้ " แก้วตอบแล้วรีบเดินนำเฟย์ไปทันที เพราะเธอเองก็เขินเหมือนกันถ้าให้คิดถึงเรื่องเมื่อคืน 
 
 
 
 
 
" อ้าวไม่เขิแล้วรีบไปไหนล่ะ รอเฟย์ด้วยดิ แก้วแก้ว " เฟย์ที่ยืนพูดอยู่คนเดียวก็รีบวิ่งตามเพื่อสาวสุดห้าวไปทันที 
 
 
 
 
 
" เดี๋ยวคะ " ฟางจับมือป๊อปปี้ให้หยูด
 
 
 
" มีอะไรหรือเปล่าฟาง " ป๊อปปี้พูดพลางมองหน้าฟาง 
 
 
 
 
" มีแน่นอนคะ ตัวแสบ ทำไมเราไปพูดกับพี่เขาแบบนั้นละ พี่เขาอายุมากกว่าเราอีกน่่ะ ทำตัวแบบนี้ไม่น่ารักเลยน่ะ " ฟางพูด 
 
 
 
 
" ปอนดืขอโทษฮ้ะ ก็ปอนด์เห็นม๊าทำหน้าเศร้าอ่ะ ปอนด์เลยคิดว่าม๊าต้องหึงป๊าแน่เลย เลยทำแบบนั้นไปอย่าดกรธปอนด์เลยน้าา " ปอนด์พูดออกมาทำเอาร่างสูงหันมามองหน้าร่างบางด้วยรอยยิ้มที่ล้อเลียน 
 
 
 
 
" อะไร ม๊าเศร้าตอนไหนเราหน่ะ มั่วแล้ว แล้วอีกอย่านึเราจะรู้ได้ไงว่าทำหน้าแบบไหนเขาเรียกว่าหึงหืม เรานี่มันแก่แดดดเกินไปแล้วน่ะ " ฟางที่ตกใจกับคำพูดของลูกรักก็รีบแก้ตัวทันที 
 
 
 
 
" น้าแก้ว กับน้าเฟย์บอกฮ้ะ ก็ตอนที่ม๊าเจ็บเท้าแล้วคุณอาคนนั้นจะช่วยม๊าอ่ะป๊าทำหน้าดุอย่างกับหมีแหน่ะ น้าแก้วบอกว่าป๊า หึงม๊า ปอนด์เลย เดาเอา " ปอนด์ตอบพลางกอดคอคุณพ่อสุดที่รักอย่างออดอ้อน 
 
 
 
" เรานี่หน้าจริงๆเลย " ป๊อปปี้ที่ได้ยินคำพูดของ เด็กน้อยก็อดคิดไม่ได้ว่า ไอ้ลูกคนนี้มันไปกินอะไรมาทำไมถึงได้ฉลาดแบบนี้ มีความสามารถพิเศษ อ่านใจคนได้รึไงกัน เนี่ย 
 
 
 
" เอ่อ ฟางว่าเราไปทานข้าวกันเถอะคะ หวแล้ว " ฟางรีบเปลี่ยนเรื่องแล้วเดินนำไปทันที 
 
 
 
 
" อ้าว หึ ปอนด์ครับ เนี่ยม๊าเราอ่ะเขินอยู่อาการแบบนี้น่ะใช่เลย " ป๊อปปี้ก็เติมข้อมูให้ลูกรักอีกเพื่อว่าวันข้างหน้า เจ้าตัวแสบจะช่วยเขาได้เห็นมุมน่ารักน่ารักของร่างบางอีกครั้ง 
 
 
 
 
" 55 " แล้ว2 พ่อลูกก็เดินตามร่างบางไป ตลอดทางมีแต่เสียงหัวเราะ ของสองพ่อลูกทำเอาฟางสงสัยกับอาการที่เกิดขึ้นแต่ก็ไม่ได้ทักท้วงอะไร 
 
 
 
 
" เฮ้ออ มากันได้ยังไงว้ะเนี่ย " เขื่อนที่ดเดินออกมากับโทโมะก็พูโขึ้น 
 
 
 
 
 
" ช่างเหอะว่ะ คงไม่มีอะไรหรอก " โทโมะ พูด 
 
 
 
 
" กูก็หวังอย่างนั้นว่ะ หวังว่าเฟย์จะไ่เข้าใจกูผิดน่ะ " โทโมะ มองสีหน้าเพื่อนรักพลางตบใหล่เพื่อนรักเพื่อเป็นการปลอบใจ 
 
 
 
 
" คงไม่ทันแล้วแหละว่ะ น้องกูคนนี้ขี้งอน รีบง้อน่ะเว้ยระวังจะเสียโอกาศ " โทโมะพูดพลางมองหน้าเขื่อน 
 
 
 
 
 
" เฮ้ออ เออ ว่าแต่ของกูของคุณเพื่อนละ เมื่อกี้กูแอบเห้นแก้วไม่พอใจน่ะเว้ย " เขื่อนพูดจบโทโมะก็ได้แต่ยิ้ม 
 
 
 
 
" ไม่มีอะไรหรอกหน่าาา " โทโมะพูดเพราะสีหน้าของเขื่อนมีแต่คำถาม มาหาเขา 
 
 
 
 
 
" 5555 ร้อนตัวว่ะ คิดไปคิดมา มีลูกแบบไอ้ป๊อปก็ดีน่ะ จะได้ ช่วยกันกูออกจากมีน ดูอย่างเมื่อกี้ดิ55 เอาสะ พิมเผยตัวจริงเลยอ่ะ " เขื่อนพูดพลางนึกไปถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมา 
 
 
 
 
" เออ ก็จริง แต่ตอนนี้เราไปกิน้ขาวเหอะหิวว่ะ แล้วอีกอย่างท่าทางวันี้มีเรื่องให้เคลียร์อีกเยอะเลย " โทโมะ พูดพจบก็ได้คำตอบด้วยการพยักหน้าของเขื่อน ทั้ง2 gเดินจากไปมุ่งหน้าที่ร้านอาหารทันที