คนนั้นที่ฉันตามหา??

บ้านของป๊อปปี้

 

" ม๊าแก้วมาแล้วววววววววววววว" แก้วพอลงจากรถก็รีบวิ่งเข้าไปในบ้าน

 

 

 

" ฮึ่ยเรานี่น้าเสียงมากอ่นตัวอีกน่ะยัยแก้ว ฮึอึ" พ่อป๊อปพูด

 

 

 

" สวัสดีครับคุณป้า /คะคุฯนป้า" เขื่อน เฟย์ โทโมะ ฟาง เดินเข้ามาสวัสดีแม่ พ่อของป๊อปปี้

 

 

 

 

" ไหว้พระเถอะลูก แล้วนี่เจ้าตัวดีไปไหนแล้ว ละ " แม่ป๊ฮปพูดพลางถาม

 

 

 

 

" อยู่นี้ฮ่ะม๊า คิดถึงผมหรอครับ " ป๊อปปี้เดินเข้ามากอดแม่ของตัวเอง

 

 

 

" ม๊าม๊า คุณยายคนนั้นเป็นใครหรอฮ่ะ" ปังปอนด์กระตุกเสื้อหญิงสาวแล้วถามอย่างสงสัย

 

 

 

" คุณย่าเค้าเป็นแม่ของพ่อป๊อปไงครับ ปอนด์" ฟางตอบเบาๆๆกับเด็ฏน้อย

 

 

 

" พี่ป๊อปสวัสดีคะ เราไม่ได้เจอกันานนพี่ป๊อปเป็นยังไงบ้างคะ พิมคิดถึงพี่ป๊อปมากเลยนะคะ " พิมพูดเมื่อเธฮเดินเข้ามาเห็นป๊ฮปปี้ยืนอยู่ข้างแม่ของเขเธฮก็เดินเข้าไปเกาะแขนอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ

 

 

 

" เอ่อ... สวัสดีครับ น้องพิมพี่สบายดีครับ พี่ขอตัวก่อนน่ะ " ป๊อปปี้พูดพร้อมกับแกะมือของงพิมออกจากตัวเองแล้วเดินไปหาฟางกับเด็กน้อย 

 

 

 

" อ่ะแล้วนี่แม่หนู2 คนนี้เป็นใครละแล้วเด็กน้อยคนนี้อีก" พ่อป๊อปถมขึ้นเมื่อเห็นว่าบรรยากาศเริ่มไม่ดี

 

 

 

" อ๋อ นี่เฟย์แล้วนี่ก็ฟางครับพเป็นน้องสาวไอ้โมะมันครับ ส่วนเด็ฏหนุ่มคนนี้น่ะลูกชายไอ้ป๊อปไงพ่อ555" เขื่อนพูโพลางมองหน้าป๊อปปี้ที่มองหน้าเขื่อนอย่างกินเลือดเนีื้อ

 

 

 

" ห้ะ นี่มันอะไรกัน คะ พิมไม่ยอมนะคะคุณแม่ " พิมโวยวายก่อนใคร

 

 

 

" มันหมายความว่ายังไงป๊อปนี่แกทำตัวเหลวใหลขนาดนี้เลยหรือไงกันห้ะ แล้วแม่เด็กมันเป็นมครห้ะ" แม่ป๊อปปี้เริ่มโวยวายตาม

 

 

 

" โหยม๊าาา ใจเย็นดิ ป๊าช่วยหน่อยสิป๊า" แก้วพยายามทำให้แม่ตัวเองใจเย็นแต่ดูเหมือนยิ่งแม่เธออยู่ใกล้พิมมากเท่าไรแม่เธอก็ดูเปลี่ยนเป็นคนละคน

 

 

 

" เอาละเอาละ เดี๋ยวเราค่อยคุยกันน่ะไปทานข้าวกันดีกว่าไป ไปพ่อหนุ่มไหนมาหาปู่สิ" พ่อป๊อปปี้เรียกเด็กน้อยที่ตอนนี้เอาแต่ยืนกอดฟางแน่น

 

 

 

" ไปสิครับปังปอนด์ไปหาคุณปู่ คุณปู่ไม่ดูหรอกเชื่อป๊าน่ะ" ป๊อปปี้นั่งชันเข่าพูดกับเด็กน้อย ปังปอนด์เลยเดินเข้าไปหาพ่อของป๊อปแล้วยกมือไหว้ แล้วพวกเขาก็เข้าไปทานอาหารกัน โดยที่โต๊ะอาหารเกิดศึกขึ้นเล็กน้อย เนื่องจากป๊ฮปปี้นั้นพยายามจะตีตัวออกห่างจากพิมแต่ดูเหมือนเธอจะพยายามทำตัวติดชายหนุ่มอยู่เสมอ จึงทำใให้เดือดร้อนมาถึงเฟย์กับแก้วี่ต้องเอายัยปลิงตัวนี้ออกจากพี่เขยแล้วก็พี่ชาย

 

 

 

" อุ๊ยขอโทษนะคะพี่พิม พอดีแก้วอยากนั่งข้างเฮียอ่ะคะ พอดีคิดถึ๊ง คิดถึงเฮียมากกก" แก้วพูดอย่างกวนอารมณ์แต่พิมก็ทำอะไรไม่ได้เพราะพ่อแม่ของป๊อปปี้ก็อยู่ด้วย เธฮจึงเดินไปอีกฝั่งเพื่อนที่จะนั่ง แต่

 

 

 

" พี่ฟางนั่งนี่เลยยคะ แล้วเดี๋ยวเฟย์นั่งนี้ อุยขอโทษคะพี่พิม พอดีเฟย์คิดว่ามุมตรงนี้น่าจะเหมาะสำหรับพี่ฟานะคะ " เฟย์พูดติดกวนทำเอาพิมถึงกับโมโห 

 

 

 

" หนูพิมมานั่งข้างป้าก็ได้จร๊มามา" แม่ป๊ฮปปี้เรียกพิม

 

 

 

" คุณปู่ครับปอนด์ขอไปนั่งกับม๊าน่ะครับ " ปังปอนด์เอ่อยขอพ่อป๊อปปี้

 

 

 

" ฮึไหนม๊าเราละ " คุณพ่อของป๊อปปี้ถามปังปอนด์ บทสนทนานี้เล่นเอาทั้งโต๊ะอาหารอยู่ในความเงียบกันเลยทีเดียว เด็กน้อยไม่ได้กล่าอะไรแต่เดินอ้อมโต๊ะไปหาฟางพร้อมกับพยายามตะเกียกตะกายขึ้นไปนั่งบนตักของแม่ตัวเองจนป๊อปปี้ต้องช่วยเจ้าลูกชายตัวแสบไม่งั้นมีหวังร่างบางข้างๆๆต้องเป็นรอยแน่แน่

 

 

 

" นี่ไงครับม๊าของปังปอนด์ น่ารักไหมครับ  ฟอดดดด" ปังปอนด์หันไปพูดกับพ่อแม่ป๊อปปี้ แล้วก็หันไปหอมแก้มฟาง

 

 

 

" นี่มันอะไรกันตาป๊อป นี่หนูฟางเป็นแฟนเราหรอ" แม่ป๊อปปี้ถามขึ้นมา

 

 

 

 

" ครับม๊า ฟางเป็นแฟนของป๊อปเอง " ป๊อปปี้ตอบพร้อมกุมมือฟางอยู่

 

 

 

 

" แต่พี่ป๊อปเป็นคู่หมั้นพิมน่ะคะ ทำแบบนี้ได้ยังไง" พิมโวยวาย

 

 

 

 

" แล้วทำไมพี่ป๊อปจะทำไม่ได้ละคะพี่พิม แก้วเองก็คิดว่าถ้าการจะแต่งงานก็ควรแต่งกับคนที่เรารักใชไม่ใช่หรอคะ แค่นี้ก็ชัดแล้วน่ะคะว่าทำไมพี่ชายแก้วเขาถึงไม่อยากแต่งกับพี่พิม" 

 

 

 

" พอพอ ได้แล้ว ทานข้าวกันกอ่นแล้วกันแล้วเราค่อยมาพูดเรื่องนี้กันอีกที " พ่อป๊อปปี้พูดหลังจากนั้นทุกคนก็ทานอาหารไปอย่างสนุกสนาน จะมีก็แค่พิมที่ไม่ยอมพูโจาเอาแต่นั่งมองป๊ฮปปี้เอาอกเอาใจฟางแล้วก็เด็กน้อยพลางแค้นในใจแล้วพอทานข้าวเสร็จ พ่อแม่ป๊อปปี้ก็ไปคุญกับแก้วแล้วก็ป๊อปปี้ ส่วน เขื่อนโทโมะแล้วก็ฟาง ก็ออกมานั่งเล่นที่ห้องรับแขก ส่วนพิมนั้นก็เดินตามมาาด้วย

 

 

 

" ม๊าาา ครับปอนด์อยากออกไปเล่นข้างนอกม๊าพาปอนด์ไปน่ะ " ปอนด์อ้อนฟาง

 

 

 

" เอาสิครับไปกัน เดี๋ยวฟางมานะคะพี่โมะ" ฟางพูดกับเด็กน้อย

 

 

 

" อืม ดูแลตัวเองดีดีนะเรา มีอะไรตะโกนดังๆๆละ" โทโมะพูโเพราะว่าเป็นห่วงกลัวว่าพิมจะทำร้ายน้อสาว

 

 

 

" อย่าไปเล่นไกลนะครับ ลูกม๊านั่งรอตรงนี้ละ " ฟางพูโกับเด็กน้อยที่เอาแต่วิ่งเล่น

 

 

 

 

" ฮึ เธฮนี่หน้าด้านเนาะ แย่งได้แม้กระทั่งคู่หมั้นคนอื่น " พิมเดินตามฟางออกมาเพื่อหวังจะมาหาเรื่อง

 

 

 

" คุณหมายถึงใครคะ ถ้าหมายถึงฉันคุณคงเข้าจอะไรผิดแล้วละคะ คนที่แย่งคงจะเป็นคุณมากกว่านะคะ " ฟางพูโพลางมองหน้าพิมอย่างนิ่ง

 

 

 

" นี่แก ฉัะนไม่เชื่อหรอกน่ะว่าพี่ป๊ฮปจะเป็นแฟนแก พี่ป๊อปเขาไม่ต่ำขนาดเอาคนอย่างแกมาเป็นแฟนหอรก" 

 

 

 

" ถ้าคุณอยากรู้งั้นก็เชิญคุณไปถาม แฟน ชั้นดีกว่าน่ะคะ ฉันพูดไปคุณฏ็ไม่เชื่ออยู่ดี ขอตัวนะคะ" ฟางพูดจบก็เตรียมจะเดินไปหาเด็กน้อย แต่ถูกพิมรั้งมือเอาไว้

 

 

 

" หน้าแกนี่มันหนามากเลยหรืองไงห้ะ ขอฉันตบสั่งสอนหน่อยเถอะ" เพี๋ยะ พิมพูดจบก็ตบฟาง

 

 

 

" ม๊าาา ม๊าาเจ็บไหมครับ " ปังปอนดที่รีบวิ่งมาฟางก็เข้าไปกอดเอวแม่เอาไว้

 

 

 

" นี่คุณคุณตบชั้นทำไม ขอเหตุผลหน่อยคะ" ฟางที่พยายามยับยั้งสติตัวเอง

 

 

 

" เหตุผลหรอก็เพราะแกแย่งขอของฉันไง" พิมพูด

 

 

 

 

" 

 

 

 

 

"