you are my angel

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ”ป๊อปปี้ตกใจที่หันกลับไปดูร่างฟาง

 

 

 

 

“อ๊ายย”ฟางร้องตกใจเมื่อเห็นฟางที่ถูกโซ่ที่ดำรัดก่อนที่ประตูโลกแห่งความตายเปิดออกแล้วดูดฟาง

ไป

 

 

 

 

“พี่โฟร์ช่วยด้วย”ฟางร้องเมื่อโฟร์จับมือฟางไว้

 

 

“ป้าอย่าไปนะ ไม่งั้นพลังป้าหมดแน่ๆ”ธามไทตกใจที่เห็นโฟร์เฃือดออกมาจากปาก ก่อนจะถูกโซ่

ฟาดแล้วฟางถูดพาไปโลกแห่งความตาย

 

 

“ฟางงงงงง”ป๊อปปี้ตกใจเรียกฟางไว้ ก่อนะหันกลับมามองร่างฟางที่แน่นิ่ง

 

“ชีพจรเต้นแผ่วมากเลยว่ะป๊อป”โทโมะวัดชีพจรฟางแล้วพูด

 

 

 

“เราจะทำยังไงดีๆ”ป๊อปปี้คิดหนัก

 

 

“เราพาฟางกลับมาได้มั้ยคะนางฟ้า”แก้วถามโฟร์

 

 

“ได้น่ะมันก็ได้นะ แต่โลกของความตายน่ะ ร่างคนปกติน่ะเข้าไปได้ที่ไหน”ธามไทพูด

 

 

“ข้าไม่น่าใจร้อนถอดจิตฟางออกมาเลย ฮือ ไม่งั้นฟางคงไม่ไปโลกแห่งความตายเร็วแบบนี้”โฟร์

ทรุดลงร้องไห้

 

 

“แต่ถ้าไม่ถอดจิตฟางออกมา ฟางเองก็จะตายเหมือนกันนะป้า”ธามไทกอดโฟร์แล้วปลอบ

 

“พาผมไปหาฟางได้มั้ย”ป๊อปปี้นิ่งแล้วพูดขึ้นท่ามกลางความตกใจของทุกคน

 

“เห้ย ไอ้ป๊อป มึงรู้ตัวรึเปล่าว่าพูดอะไรออกมา นั่นไม่ใช่ที่เล่นๆนะเว่ย นั่นมันโลกแห่งความตาย

นะ”โทโมะตกใจ

 

 

“มันไม่ใช่ที่ๆมนุษย์จะเข้าออกไปได้ง่ายนะป๊อปปี้”แก้วเองก็ตกใจรีบพูดขึ้น

 

 

“แต่ชั้นจะไม่ปล่อยให้ฟางเป็นอะไรไปอีกแล้วนะแก้ว แม้ตัวชั้นจะตาย ชั้นก็ยอม”ป๊อปปี้พูดนิ่งๆ เขา

ตัดสินใจแล้ว ถ้าฟางเป็นอะไรไปอีก เขาจะไม่ปล่อยอีกแล้ว แม้ตัวเขาจะตายก็ยอม

 

 

“มันพาไปได้น่ะ ก็ไปได้นะ แต่มันเสี่ยงมากเลยนะกับชีวิตมนุษย์ที่ถึงไม่ถึงฆาตน่ะ”โฟร์พูด

 

 

“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับผม ผมยอม เพื่อที่จะได้ฟางกลับมา”ป๊อปปี้พูด แก้วนิ่งไปซักพักก่อนจะ

หายไปที่ห้องตัวเองแล้วกลับมาพร้อมกับหนังสือเก่าๆเล่มหนึ่ง

 

 

 

“จะว่าไปมันก็มีวิธีนึงนะ ที่เราไปในโลกแห่งความตายแต่มันเสี่ยงมากนะ นายยอมมั้ยล่ะ”แก้วพูด

 

“ยอม ชั้นยอมหมดบอกวิธีมาได้เลย”ป๊อปปี้พูด แก้วจึงเปิดหนังสือเล่มนั้นออกมา

 

“วิธีถอดจิต เอ่อ ตอนเด็กๆ ชั้นเคยเห็นปู่ชั้นทำอยู่ แต่มันตรายและเสี่ยงมากเลยนะ”แก้วพูด

 

“ชั้นพร้อมแก้ว ให้ชั้นทำเถอะ”ป๊อปปี้พูด แก้วมองหน้าก่อนจะเอาธูปมาตั้งไว้หน้าป๊อปปี้

 

 

“ธูป1ดอกระยะเวลาถอดจิตเท่ากับธูป1ดอก ถ้านายกลับมาไม่ทัน นายจะเข้าร่างไม่ได้อีกเลย นาย

จะยอมมั้ยล่ะป๊อปปี้”แก้วพูด

 

 

“ยอม ชั้นยอมหมดทุกอย่าง”ป๊อปปี้พูด ทำให้แก้ว โทโมะ โฟร์และธามไทอึ้งกับความตั้งใจของ

ป๊อปปี้ท่จะไปตามฟางมาก ก่อนจะให้ป๊อปปี้นอนข้างๆฟางแล้วให้ป๊อปปี้หลับตาเพ่งจิตให้แน่วแน่

แก้วเอาสายสิญจน์มาพันที่มือป๊อปปี้และมือเอ แก้วสวดมนต์ไปเรื่อยๆ ซักพักป๊อปปี้ก็ลุกออกมาจาก

ร่างตัวเอง

 

 

 

 

“พร้อมแล้วใช่มั้ย ข้าขอเตือน เวลาเรามีไม่มาก ห้ามออกนอกเส้นทางเด็ดขาด ไม่งั้นมันจะทำให้

เจ้าตายได้”ธามไทพูด

 

 

 

“ชั้นพร้อมแล้ว”ป๊อปปี้พูดก่อนโฟร์จะเปิดประตูมิติออกแล้วเดินนำเข้าไป ตามด้วยป๊อปปี้และธามไท

 

ด้านโลกแห่งความตาย ทางที่มืดรอบๆตัวเต็มไปด้วยเสียงร้องไห้ และเสียงโหยหวน

 

 

 

“อย่าไปฟังมันนะป๊อปปี้ เสียงพวกนี้มันคือเสียงของพวกวิญญาณที่ไม่ถึงฆาตแล้วไปไหนไม่ได้ ไป

แดนแห่งความตายไม่ได้ และไปโลกมนุษย์ไม่ได้เหมือนกัน เจ้าอย่าไปพูดคุยกับพวกนี้มันจะพาเจ้า

ไปอยู่ด้วย”โฟร์พูด ธามไทจึงร่ายมนต์ใส่ป๊อปปี้

 

 

“พวกวิญญาณเร่ร่อนจะได้ทำอะไรเจ้าไม่ได้ละอย่างนึง”ธามไทพูดก่อนจะเดินต่อไป จนถึงโซนสี

เทา ซึ่งเป้นโซนที่ฟางเคยถูกกักวิญญาณไว้ที่นี่

 

 

 

“ข้าเคยพาฟางมารอไปเกิดตรงนี้น่ะ แต่ที่อื่นข้าไม่เคยไป”โฟร์พูด

 

 

 

“ก่อนข้าจะมาเป็นกามเทพข้าก็เคยมาที่นี่นะ อ๊ะ นั่น”ธามไทสำรวจตรงดินแดนแห่งความตายก่อนจะ

ชี้อย่างตกใจเมื่อเห็นฟางที่ถูกโซ่สีดำรัดอยู่ ทุกคนรีบวิ่งไปหาฟางทันที

 

 

 

“ฟาง ป๊อปมาช่วยแล้ว”ป๊อปปี้พูดพลางจะเข้าไปช่วยแก้โซ่สีดำจากฟาง

 

 

 

“อย่าจับนะป๊อปปี้ มันอันตราย มันจะทำป๊อปปี้เจ็บ”ฟางพูดเตือนคนรัก ป๊อปปี้มองฟางี่ถูกโซ่รัดตัว

แล้วรอยที่ถอยโซ่รักช้ำจำเป็นสีแดงม่วงก็สงสารมาก

 

 

 

“แล้วฟางล่ะ ฟางก็เจ็บเหมือนกันนะ”ป๊อปปี้พูดแล้วไม่ฟังฟางวิ่งเข้าไปจับที่โซ่นั่น แต่เหมือนป๊อปปี้

ถูกไฟช๊อต ลอยหวือกระเด็นไปจนธามไทต้องรีบรับไว้ จนล้มลงไปทั้งคู่

 

 

“บอกแล้วไงว่าโซ่นั่นมันอันตรายเจ้ายังไม่ฟังอีกรึ”มดโผล่มาแล้วพูด

 

“ปล่อยฟางไปเถอะครับอย่าทรมานฟางเลย”ป๊อปปี้พูดแล้วขอร้องมดทันที

 

“ข้าไม่มีสิทธ์ปล่อยฟาง”มดพูด

 

 

“ทำไมล่ะครับ คุณเป็นยมทูตของโลกแห่งความตายนี้คุณพาฟางมาแล้วทำไมคุณปล่อยไม่ได้ล่ะ

ครับ”ป๊อปปี้พูด

 

 

“ข้าพาฟางมาก็จริง แต่ข้าไม่มีสิทธ์ปล่อย”มดยังยืนยันคำเดิม ป๊อปปี้โมโหจึงพยายามลุกขึ้นแล้ว

เดินตรงดิ่งไปหามด

 

 

“คุณอย่ามาโกหกผมนะคุณยมฑูต”ป๊อปปี้โมโห มดจึงตวัดแรงออกไปใส่ป๊อปปี้ทำให้ชายหนุ่มลอย

หวือไปอีกที

 

 

 

“เจ้ามนุษย์เจ้ากล้าว่าข้าพูดปดงั้นหรอ เกลับไปเลยนะ นี่มันไม่ใช่โลกของคนเป็น”มดว่า

 

“นี่ก็ไม่ใช่โลกของฟางเหมือนกัน”ป๊อปปี้ว่า

 

 

 

“พอกันทั้งหมดนั่นล่ะ ป๊อปปี้ มด ที่ฟางหลุดออกจากโซ่สีดำนี้ไม่ได้เพราะ โซ่ที่พันธนาการฟางนี้มัน

คือสิ่งที่ฟางกลัว ฟางกังวลอยู่ยังไงล่ะ ภายใต้ความสดใสในชีวิตของฟางแฝงได้ด้วยความกลัวเหล่า

นี้ มันคอยรัดเหนี่ยวฟางไว้ยังไงล่ะ”โฟร์อธิบายทำให้ป๊อปปี้หวนนึกถึงคำทำนายในไพ่ยิปซีของแก้ว

ที่ทายไว้ถึงไพ่เดวิลที่ฟางเปิดเจอ

 

 

 

“รึจะไม่เถียงว่าเจ้าไม่เคยอยากคิดฆ่าตัวตายฟาง”มดพูด

 

“อะไรนะ ฟาง ไม่จริงน่า”ป๊อปปี้ตกใจ

 

“ตอบคนรักของเจ้าไปสิ นิ่งทำไม”มดพูด

 

 

 

“ขอโทษนะป๊อปปี้ เมื่อก่อนฟางเคยคิดอยากจะฆ่าตัวตายจริงๆ”ฟางสารภาพ ก่อนน้ำตาจะไหลออก

มา

 

 

“ทำไมล่ะฟ้า ในเมื่อฟางเองก็มีทุกอย่างที่ดีพร้อมนี่ แล้วทำไมถึง”ป๊อปปี้อึ้ง

 

 

 

“ฟางเกิดมา พอจำความได้ ฟางเองก็เห็นแต่วิญญาณ ทั้งเที่ นางฟ้า ยมทูต จนเพื่อนๆไม่คบ มอง

ฟางเป็นตัวประหลาด ต่างหวาดกลัว ฟางเองไม่มีเพื่อน พอมีก็ถูกแกล้งต่างๆนาๆพอขึ้น ม.ต้น พี่รุ่น

พี่มาจีบฟาง แต่สุดท้ายเค้าก็เป็นเหมือนคนอื่นๆ เค้าหลอกฟาง คุณพ่อก็มาทิ้งแม่ให้เลี้ยงฟางกับ

หวายตามลำพังเพราะฟางเป็นตัวประหลาด แม่ถูกข้างบ้านนินทา ฟางคิดว่าไม่มีฟางทุกอย่างคงจะดี

กว่านี้”ฟางสารภาพ

 

 

 

 “ฟาง”ป๊อปปี้อึ้ง

 

 

“ฟางไม่อยากเป็นตัวประหลาดป๊อปปี้ ฮือออ”ฟางร้องไห้หนัก

 

 

 

 

“อย่าคิดแบบนั้นนะฟาง มันคือดีต ถ้าฟางยังฝังใจอยู่มันจะไม่มีทางที่ทำให้ใจฟางเป็นสุข ป๊อปอยาก

ให้ฟางคิดถึงปัจจุบันของเรา ถ้าฟางไม่มีเซ้นส์ แล้วเราจะได้เจอกันหรอ ฟางป๊อปรักฟางมากนะ ฟาง

อย่าคิดแบบนี้ถ้าฟางเป็นอะไรป๊อปจะอยู่ยังไง เราเป็นคู่แท้ของกันและกันไม่ใช่หรอ ฟางอย่าคิดอีก

จะได้มั้ย”ป๊อปปี้พูดพยายามให้ฟางตัดจากอดีตที่ฟางยังคิดฝังใจอยู่ เพราะตอนนี้โซ่สีดำที่รัดฟาง

เริ่มดูดพลังในตัวฟางจนตัวฟางเริ่มเป็นสีม่วงแล้วเห็นเส้นเลือดชัดขึ้น

 

 

 

 

 

“ทำไงดีแก้วธูปจะหมดแล้ว”โทโมะมองธูปที่จะหมดแล้วกับประตูมิติที่เปิดอยู่หันไปหาแก้วที่สวด

มนต์อยู่ก็ตกใจที่เห็นแก้วเลือดออกจมูกมาแต่ยังไม่หยุดสวด

 

 

“ไอ้ป๊อปโว้ย ได้ยินมั้ย ธูปใกล้จะหมดแล้ว ขอร้องล่ะ แก้วเองก็จะไม่ไหวแล้วด้วย”โทโมะลองเสี่ยง

ตะโกนเข้าไปในประตูมิติที่เปิดอยู่ และโชคดีที่เสียงนั้นดังเข้ามาถึงด้านใน ธามไทและโฟร์มองหน้า

กันอย่างตกใจ

 

 

“ฟางขอร้องล่ะ อย่าคิด เลิกยึดติด ตอนนี้ธูปจะหมดแล้วถ้าธูปหมดเจ้ากับป๊อปปี้ก็จะกลับไปอีกไม่ได้

นะ เจ้าอยากให้ป๊อปปี้คนที่เจ้ารักตายงั้นหรอ”ธามไทรีบพูด

 

 

“ข้าไปดูแก้วก่อนนะ”ธามไทพูดก่อนจะหายวับไปหาแก้วที่เริ่มไม่ไหวเพราะถ้าหยุดสวดมนต์เท่ากับ

ว่าประตูที่เชื่อมทางให้ป๊อปปี้เข้ามาจะปิดทันที

 

 

 “ฟางรักป๊อปปี้มากนะ”ฟางร้องไห้ออกมา

 

 

“ฟาง ป๊อปขอร้องเลิกคิดเถอะนะ ใจป๊อปเป็นของฟางนะ ป๊อปรักฟางมากนะ ป๊อปอยากมีชีวิตอยู่กับ

คู่แท้ของป๊อป อยากอยู่กับฟาง ถ้าขาดฟางไปป๊อปคงมีชีวิตอยู่แต่ไม่มีหัวใจ”ป๊อปปี้พูดฟางยิ่ง

ร้องไห้ ก่อนจะลองสูดลมหายใจเลิกคิดเลิกยึดติดกับทุกอย่าง

 

 

 

“ทำไม ทำไมมันไม่หายไปล่ะ”ฟางตกใจที่โซ่ไม่หายไป ป๊อปปี้ตัดสินใจกระโดดขึ้นไปกอดฟางที่มี

โซ่ที่ช๊อตร่างตัวเองแต่ไม่ยอมปล่อยฟาง จนเลือดออกจากปาก

 

 

“ป๊อปปี้ปล่อยฟางนะ ไม่เอา ป๊อปปี้เลือดออกหมดแล้ว”ฟางร้องไห้สงสารคนรักมาก

 

 

“ถ้าฟางออกไปไม่ได้ป๊อปก็ไม่ออกไปเหมือนกัน เราเป็นคู่แท้ของกันและกัน ถ้าอยู่ด้วยกันไม่ได้บน

โลกมนุษย์ ป๊อปก็ขอยอมอยู่กับฟางที่นี่ตลอดไป”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“ฮือออ ป๊อปปี้ ฟางรักป๊อปปี้นะ”ฟางร้องไห้

 

 

“ไม่ทันแล้ว”โฟร์พูดตกใจเพราะธูปไหม้จนจะหมดก้านอยู่แล้ว

 

 

 

แว้บบบ

 

 

 

แสงสว่างที่ขาวสาดส่องทั่วร่างของฟางและป๊อปปี้จนสว่างจ้าไปทั่ว

 

 

 

ตอนหน้าเป็นตอนจบแล้วนะจ้ะ อย่าลืมเม้นกับโหวตเรื่องนี้เยอะๆน้าาาา