you are my angel

9.3

เขียนโดย Chapond

วันที่ 8 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 20.11 น.

  60 ตอน
  663 วิจารณ์
  149.77K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 24 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 13.05 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

51) เธอเป็นอะไรเห็นชั้นเป็นอะไรของเธอ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีประโยชน์ นี่เธอพูดอะไรของเธอน่ะ เลือดกำเดาออก แล้วยังไอเป็นเลือดแบบนี้นะไม่เป็น

อะไร”ป๊อปปี้พูด

 

 

“ก็ไม่เป็นอะไรก็ไม่เป็นอะไรไง อย่าเซ้าซี้สิ”ฟางว่ากลับแล้วคว้ากระเป๋าจะเดินหนีป๊อปปี้คว้ามือฟาง

ไว้แล้วจูงกึ่งลากฟางออกจากห้อง

 

 

“เดี๋ยว นี่นายจะพาชั้นไปไหนน่ะ ปล่อยนะ”ฟางตกใจพยายามขืนตัวเอง ป๊อปปี้ตัดสินใจอุ้มฟางขึ้น

ทันที

 

 

 

“ปล่อยนะ ไม่เอา ไม่ไป”ฟางดิ้นโวยวายแต่ไม่เป็นผลถูกป๊อปปี้จับยัดขึ้นรถของเขาแล้วก็ถูกพามา

โรงพยาบาลจนได้

 

 

 

“ผลเป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ”ป๊อปปี้รียถามหมอที่ตรวจร่างกายฟางเสร็จ

 

“ตรวจร่างกายแล้วคนไข้แข็งแรงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงเลยนะครับ”หมอบอก

 

“แล้วทำไมเพื่อนผมถึงไอเป็นเลือด แล้วเลือดกำเดาไหลแบบนี้ล่ะครับ”ป๊อปปี้ถาม

 

 

“ถ้าเลือดกำเดาออกผมเห็นว่าน่าจะเกิดจากการพักผ่อนไม่เพียงพอ แต่ไอเป็นเลือดด้วยนี่สิ ผม

แปลกใจมากเพราะร่างกายคนไข้ปกติดีไม่มีโรคแทรกซ้อนอะไรนะครับ งั้นเพื่อความสบายใจ เดี๋ยว

อาทิตย์หน้าคุรพาคนไข้มาให้หมอตรวจอีกนะครับ”หมอบอกวันนัดป๊อปปี้ก่อนจะเดินออกไป ป๊อปปี้

มองฟางที่เดินออกมา

 

 

“บอกแล้วไงมันไม่มีประโยชน์หรอกเพราะชั้นเคยไปให้หมอที่คลินิกตรวจแล้ว หมอก็บอกแบบ

เดิม”ฟางพูด

 

 

“แล้วเธอเป็นอะไรกันล่ะฟาง ทำไมจู่ๆเธอถึงไอเป็นเลือด”ป๊อปปี้ถาม

 

 

“ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกันนะ ไม่เข้าใจด้วยว่าทำไมชั้นถึงเป็นแบบนี้ สงสัยจะเป้นโรคกรรมเก่ามั้ง แบบ

ชาติที่แล้วทำกรรมไว้เยอะ เลยโดนสวรรค์ลงโทษแบบนี้”ฟางหัวเราะใส่เรื่อของตัวเอง

 

 

“สวรรค์ไม่เคยลงโทษใครหรอก”ป๊อปปี้พูด

 

 

“ยังจะมาเชื่อเรื่องเทวดานางฟ้าไร้สาระอีกนะนายน่ะ โตแล้วนะๆ”ฟางพูดไม่ใส่ใจก่อนจะเดินหนี

ป๊อปปี้ พลันสายตาตัวเองเห็นอะไรบางอย่างก็ตกใจ ก่อนจะรีบหันกลับไปคล้องแขนป๊อปปี้แน่น

เหมือนตกอะไรบางอย่าง

 

 

“มีอะไรหรอ”ป๊อปปี้แปลกใจกับท่าทางฟาง

 

“ไม่มีอะไรหรอกเรากลับกันเถอะ นะๆป๊อปปี้รีบๆกลับเลย”ฟางบอกก่อนจะรีบพาป๊อปปี้ออกไปจาก

โรงพยาบาล

 

 

 

 

 

“ไม่เชื่อเรื่องสวรรค์เรื่องเทวดานางฟ้านะ เดี๋ยวคอยดู นี่พวกเราอุส่าห์ช่วยนะ”ธามไทปรากฎตัวพร้อม

โฟร์ก่อนจะบ่นยาวเหยียดใส่ฟาง

 

“ไม่เอาน่าธาม เจ้าอย่าลืมสิ ฟางน่ะเป็นผู้หญิงสมัยใหม่ คงเห็นว่าเรื่งพวกนี้เป็นเรื่งไร้สาระน่ไม่

แปลก”โฟร์บอก

 

“มองโลกในแง่ดีตลอดๆ แล้วนี่ป้าอาการเลือดกำเดากับไอเป็นเลือดนี่พอมียารักษาได้มั้ยอ่ะ ข้ากลัว

มนุษย์โลกคนอื่นจะแตกตื่นคิดว่าฟางเป็นโรคร้ายน่ะ”ธามไทบอก

 

 

“ข้ากังวลว่าถ้าเราหายามาแก้นะ มันจะเหมือนเป็นของแสลงทำให้ฟางกินแล้วอาการร้ายแรงกว่า

เดิม”โฟร์กังวล

 

“แล้วถ้าเราแบบร่ายมนต์คอยบรรเทาอาการที่เกิดจากผลข้างเคียงของฟางล่ะจะเป็นอะไรมั้ย”ธาม

ไทถามต่อ

 

“มันก็พอบรรเทาได้ล่ะ แต่ข้ากลัวเหลือเกินว่าฟางจิตจะอ่อนแอ เพราะผลข้างเคียงต่อจากนี้มันร้าย

แรงขึ้นเรื่อยๆ ถ้าจิตของฟางอ่อน มันจะทำให้ฟางก้าวข้ามเส้นดินแดนความตายได้น่ะสิ”โฟร์ยังกังวล

ฟาง

 

“แต่ป้าบอกเองไม่ใช่หรอว่าป๊อปปี้คือคู่แท้ของฟาง ดังนั้นคนที่เป็นคู่แท้กันจะต้องมีพลังหรือสิ่งที่

เกื้อกูลคู้แท้ของเขาไม่ให้จิตอ่อนได้นิ”ธามไทรีบพูด

 

“ได้สิ แต่ป๊อปปี้กับฟางดันมาทะเลาะกัน ไม่ข้าใจกันแบบนี้น่ะ มันคงจะไม่ช่วย”โฟร์พูด

 

“นี่ป้าอย่าลืมสิว่าป้าอยู่กับข้าม ข้าเป็นกามเทพนะ ข้าช่วยให้คู่นี้เข้าใจกันอยู่แล้วน่า อ้อ แต่ถ้ามัน

เกินกำลังแล้วข้าขออนุญาตใช้ยาเสน่ห์กามานะๆๆๆ”ธามไทรีบอ้อน

 

“ถึงเวลานั้นถ้าฟางยังดื้ออีกข้าก็ไม่ห้ามเจ้าแล้วล่ะธามไท ฟางนะฟาง ดื้อจริงๆ”โฟร์ยอมธามไทก่อน

จะส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจกับฟาง พลันสายตาหันไปเห็นใครคนหนึ่งที่สวมชุดหนังสีดำ ถือเคียว

ใหญ่ยาวและจูงโซ่สีเงินวาวมัดดวงวิญญาณที่ถึงฆาตแล้ว

 

 

 

“มารับวิญญาณหรอมด”โฟร์ถามมด ยมทูตสาวแสนสวยเมื่อเห็นว่ามดยืนอยู่ ไม่แปลกหรอกท่ะเจอ

มดที่นี่เพราะที่ไหนที่มีการ เกิด เจ็บ ตายมาก ก็มักจะมียมฑูตอยู่มากเป็นธรรมดา

 

“ผู้หญิงคนนั้น ไม่มีในบัญชีมนุษย์ที่ดวงถึงฆาตนิ ทำไมเธอถึงเห็นข้านะ”มดพูดสายตาจ้องไปทาง

ฟางที่เดินออกไปพร้อมป๊อปปี้ โฟร์มองตามก็ตกใจ

 

“เอ่อ เจ้าอย่าลืมสิมด ว่ามนุษย์ที่เห็นพวกเราน่ะ เค้าต้องมีเรื่องราวเฉียดความตายมานะ ไม่แปลกมั้ง

ว่าเธอจะเห็นเจ้าได้เพราะเธอก็เคยเกือบตายด้วยอุบัติเหตุมานะ”โฟร์พูดให้มดเข้าใจ

 

“แต่ข้าว่ามันต้องมีอะไรกว่านั้น ดี ข้าจะต้องสืบประวัติของมนุษย์คนนั้นแล้วล่ะ เผื่อข้อมูลอาจจะผิด

พลาดอะไร”มดพูดจบก็รีบหายตัวไปทันทีเพื่อไปส่งวิญญาณให้กับท่านยมเพื่อตรวจวิญญาณ

 

 

“ถ้ายมทูตมดสืบเรื่องนี้แล้วจะเป็นยังไงล่ะป้า”ธามไทถาม

 

“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่มดน่ะ เป็นผู้ควบคุมวิญญาณไปตัดสินคดี และคอยดูแลวิญญาณที่โลกแห่ง

ความตายด้วยนะ”โฟร์พูดเพราะกลัวมดจะทำอะไรฟางในตอนที่อาการากผลข้างเคียงของยารื้อฟื้น

ความจำมันแรงขึ้นมากกว่านี้

 

 

 

 

 

 

 

“ทานข้าวก่อนจะได้กินยา”ป๊อปปี้พาฟางกลับมานั่งที่โต๊ะแล้วสั่งฟางทานข้าว

 

“ไม่อ่ะ ฟางยังไม่หิว”ฟางพูด

 

“ต้องกิน อย่าลืมสิว่าตัวเองป่วยอยู่ แล้วที่สำคัญหมอยังวินิจฉัยโรคไม่ได้ด้วยว่าฟางเป็นอะไรกันแน่

ฟางอย่าดื้อ ทานข้าวซะจะได้ทานยา”ป๊อปปี้ดุฟางอีกครั้ง

 

 

“ไม่เอา ป๊อปอย่ามาบังคับฟางน่า เดี๋ยวฟางหิวฟางก็ออกมากินเอง ฟางจะนอนแล้ว”ฟางเดินหนี

 

“แต่เมื่อกี้กินยาก่อนอาหารแล้วต้องกินข้าว ไม่งั้นยามันจะกัดกระเพาะนะฟาง”ป๊อปปี้พูดแกมสั่งฟาง

ทำไมคนตัวเล็กนี่ดื้อแบบนี้นะ เหมือนที่หวายเคยบอกเด้ะเลย บทจะดีก็ดี พอดื้อล่ะห้ามยากชะมัด

 

 

“กัดไปเลยก็ดี อยากจะรู้ว่าป๊อปน่ะห่วงฟางบ้างมั้ย ไม่เห็นเหมือนกวินเลย ถ้าฟางไม่ชอบนะ กวินก็

จะไม่ขัดถ้าจะขอฟางให้ฟางทำอะไรเค้าก้พูดหวานๆพูดดีๆกับฟาง”ฟางบ่นแล้วนึกถึงกวิน ทำเอา

ป๊อปปี้ซึมลงไป

 

 

 

 

“คนเรามันไม่เหมือนกัน ป๊อปคือป๊อป กวินคือกวิน จะให้มาเหมือนกันได้ไง ป๊อปเป็นป๊อปแบบนี้

ห่ามๆดิบๆพูดจาไม่ดี ไม่ได้ปากหวานเหมือนกวิน คอยเอาใจเหมือนกวินที่เอาใจฟางเก่งแบบนั้น ถ้า

ฟางอยากได้คนเอาใจ คนตามใจฟางก็กลับไปหากวินเถอะ เพราะป๊อปเป็นให้ฟางไม่ได้”ป๊อปปี้พูด

นิ่งๆก่อนจะหันหลังไปที่ระเบียง ฟางนิ่งรู้ตัวว่าตัวเองเผลอพูดถึงกวินไป พลางตบปากตัวเอง ไม่น่า

เผลอพูดแบบนั้นเลย ก่อนจะเดินตามป๊อปปี้ไปที่ระเบียงแล้วกอดป๊อปปี้จากด้านหลัง

 

 

 

 

“ขอโทษค่ะ”ฟางพูดออกมาจากใจจริงของฟางก่อนจะซุกหน้าลงที่แผ่นหลังป๊อปปี้

 

 

“ฟาง ป๊อปอยากรู้ว่าใจฟางตอนนี้ฟางคิดอะไรอยู่ ฟางเลิกกับกวิน แล้วบอกกับป๊อปว่าอยากเป็นฟาง

คนนั้นของป๊อปอยากให้ป๊อปเป็นของฟาง แต่ฟางทำอะไรน่ะ ฟางกลับคุยกับกวินมันหมายความว่า

ไงอ่ะฟาง”ป๊อปปี้พูดอย่างเหนื่อยใจ

 

 

“ฟางกับกวินเราเลิกกันแล้วจริงๆแต่กวินโทรมาหาฟางเพราะห่วงฟาง เราห่วงใยกันในฐานะเพื่อน

เท่านั้นนะ ทำไมล่ะป๊อป ฟางกับกวินเราจะเป็นเพื่อนกันไม่ได้หรอ”ฟางแย้ง

 

 

“เป็นได้ แต่แล้วเราล่ะฟาง ระหว่างเรามันคืออะไร ฟางให้คำตอบได้มั้ย”ป๊อปปี้มองหน้าฟางอย่าง

สับสน

 

 

“เอ่อ ฟางไม่รู้ ฟางไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันป๊อป ทั้งๆที่เราเจอกันมาไม่นาน แต่ฟางไม่เข้าใจตัว

เองว่าทำไมฟางถึงสนใจเรื่องของป๊อป อยากรู้เวลาที่ป๊อปไปไหนแล้วไม่ไปทำงาน รู้สึกดีกับสิ่งที่

ป๊อปทำให้ฟางทั้งหมด ตอนแรกฟางพยายามห้ามใจตัวเองไม่ให้ทำดีหรือรู้สึกดีกับป๊อปเพราะฟางมี

กวินอยู่ แต่ตอนที่ฟางเสียใจเรื่องกวิน ฟางอยู่กับป๊อป ป๊อปดูแลฟางดีตลอด มันทำให้ฟางยิ่งรู้สึกดี

มาก เหมือนกับว่าฟางเคยเจอป๊อปมาก่อน เคยรู้จัก เคยพูดคุย เพราะฟางรู้สึกอบอุ่นแล้วคุ้นเคย

อย่างประหลาดทุกครั้งเวลาที่ป๊อปดูแลฟาง เวลาที่ป๊อปกอด เวลาที่ป๊อปจูบฟาง”ฟางอธิบายทุก

อย่างให้ป๊อปปี้ฟังเกี่ยวกับเรื่องของตัวเอง ฟางสบตาป๊อปปี้ที่มองฟางด้วยแววตาท้อใจ และสับสนไป

หมด

 

 

 

“งั้นป๊อปขอถามฟางอีกคำถามว่าความรู้สึกทั้งหมดที่เกิดกับฟางเวลาป๊อปทำให้ มันทำให้ฟางรู้สึกดี

จนมันสามารถเรียกว่ามันเป็นความรักได้มั้ย”ป๊อปปี้ถาม

 

 

“เอ่อ ป๊อป ฟางพึ่งอกหักมานะ จะให้มารักมันไม่ไวไปหรอ”ฟางอึกอัก

 

 

“หรือฟางแค่เหงาที่เลิกกับกวินแล้วฟางไม่มีใครแล้วบังเอิญป๊อปคือผู้ชายที่เข้ามาดูแลฟาง ฟางเลย

แค่มีปีอปเอาไว้แก้เหงาเท่านั้น”ป๊อปปี้มองฟางอย่างเจ็บปวด

 

 

“ไม่ใช่นะป๊อป ฟางไม่เคยมองป๊อปว่ามีค่าแค่แก้เหงานะ”ฟางรีบพูด

 

 

“งั้นฟางก็ตอบมาสิว่าฟางรู้สึกอะไรกับป๊อป ขอร้องล่ะ อย่าปล่อยให้มันคาราคาซังแบบนี้ได้มั้ย ไม่ใช่

ฟางเองที่สับสน ป๊อปเองก็สับสนไม่แพ้ฟางเหมือนกัน สับสนไม่รู้ว่าฟางจะเอาไงกันแน่ ไม่มีใคร

อยากเป็นคนคั่นเวลาหรอกนะฟาง”ป๊อปประเบิดอารมณ์ออกมาและชกกับกำแพงอย่างแรง ฟาง

ตกใจเพราะมือที่ป๊อปปี้ชกกระจกมันถูกกระแทกอีกครั้งทำให้เลือดซึมออกมา ฟางรีบไปจับมือที่เจ็บ

ของป๊อปปี้ แต่ป๊อปปี้สะบัดมือออก

 

 

 

“ฮึก ฟางไม่รู้ ฟางไม่รู้จริงๆ ไม่นะป๊อป อย่าไป”ฟางตอบก่อนจะตกใจเมื่อป๊อปปี้จะเดินหนีฟางไป

ฟางรีบกอดป๊อปปี้ไว้ทันที

 

 

“ฟาง ปล่อย”ป๊อปปี้พูดเสียงเย็นชา ฟางยิ่งร้องไห้หนัก ป๊อปปี้แค่ฟังเสียงฟางร้องไห้เขาเองก็เจ็บ

ปวดไม่น้อย แต่ถ้าฟางยังไม่เลือกกับสิ่งที่ฟางสับสนในใจแบบนี้ เขาเองก็เป็นคน มีเลือดเนื้อ มี

หัวใจ เจ็บเป็น ร้องไห้เป็น

 

 

 

“ไม่เอานะ อย่าไป”ฟางร้อง ป๊อปปี้จึงค่อยๆแกะมือของฟางออกอย่างแรงแล้วเดินไปก่อนจะตกใจ

เมื่อฟางวิ่งมากอดขาป๊อปปี้ไว้แน่น

 

 

“ไม่เอาป๊อปปี้ อย่าไปจากฟางนะ”ฟางร้องไห้อ้อนวอนกอดเข่าป๊อปปี้ไว้แน่น

 

 

“งั้นตอบมาสิ ว่าฟางรู้สึกยังไง เรื่องง่ายๆแค่นี้ทำไมมันตอบยากตอบเย็นล่ะ ห้ะ”ป๊อปปี้ทั้งโกรธ ทั้ง

เสียใจ เจ็บปวดหัวใจปะปนกันไปหมด พูดกระแทกเสียงจนคนตัวเล็กที่กอดเข่าอยู่สะดุ้ง

 

 

 

“ฟาง ฟาง ไม่รู้ ฮือๆ”ฟางร้องไห้หนัก ป๊อปปี้ได้ยินเท่านั้นก็สะบัดตัวออกจากฟางอย่างแรงแล้วเดิน

ออกจากห้องไปทันที

 

 

 ตอนนี้ขอให้ป๊อปปี้ฟิวส์ขาดก่อนนะ เพราะฟางยังโลเลอยู่

 

อยากรู้เรื่องเป็นไงก็เม้นกับโหวตต่อนะจ้ะ

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.3 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.4 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา