you are my angel

 

 

 

 

 

“หนูๆ เป็นอะไรรึเปล่า ไปหาหมอมั้ย”คุณป้าคนหนึ่งทักฟางให้ตื่น ฟางตื่นมาพบว่าตัวเองนอนอยู่บน

เสื่อใต้ต้นไม้ของคุณป้ากับคุณลุงคู่หนึ่ง

 

“ไม่เป็นไรค่ะสงสัยหนูคงพักผ่อนน้อย ขอบคุณลุงกับป้ามากนะคะที่ช่วยหนู”ฟางตอบก่อนจะเดิน

ออกไป

 

 

 

 

“นี่น่ะแค่อาการเริ่มต้นต่อไปน่ะ น่ากลัวกว่านี้”โฟร์กลายร่างจากคุณป้าแล้วคืนร่างเดิมพูดขึ้น

 

“อาการมันน่ากลัวแบบนี้ มีหวังเราจะดูคู่นี้ไม่ห่างแล้วล่ะป้า”ธามไทที่คืนร่างจากตอนแปลงเป็นคุณ

ลุงพูดขึ้น

 

 

“ที่แน่ๆก็ต้องกันฟางไว้ด้วย เพราะการคืนความจำน่ะ มันมีแนวโน้มว่าอาจจะไปทับเส้นแดนแห่ง

ความตายด้วยเหมือนกัน”โฟร์พูดและยังกังวลกับยาที่ตัวเองโปรยไปเมื่อกี้นี้

 

 

“ไม่เป็นไรนะป้า เราจะช่วยคู่นี้ให้รักกันให้ได้”ธามไทให้กำลังใจโฟร์ก่อนทั้งคู่จะกางปีกแล้วหายขึ้น

ไปบนสวรรค์

 

 

 

 

 

“ผลการตรวจร่างกายของคุณไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงนะครับ”หมอพูดกับฟางหลังจากฟางหนีมาที่

คลีนิคเพื่อเช็คร่างกายตัวเอง

 

“อะไรคะ แล้วที่ชั้นเลือดกำเดาไหลล่ะ”ฟางถาม

 

“อาจเกิดจากคุณมีเรื่องที่เครียดให้คิดกับคุณพักผ่อนน้อย เอาล่ะเดี๋ยวหมอจะให้ยานอนหลับไปให้

คุณนะ”หใอสั่งก่อนจะเอาใบสั่งยาไปให้ฟาง ฟางรับยามาแล้วเดินกลับคอนโดมาด้วยความไม่เข้าใจ

ร่างกายตัวเอง ขณะขึ้นลิพท์จู่ๆภาพของเธอและป๊อปปี้ก็ผุดเขามาในหัว ฟางกุมขมับทันที

 

 

 

“โอ๊ย ทำไมปวดหัวแบบนี้นะ”ฟางร้องก่อนที่จะมองในลิฟท์แล้วรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก

 

 

“แค่กๆ”ฟางเริ่มออกมาอีกครั้งก่อนจะตกใจตัวเองเมื่อพบว่าตัวเองไปออกมาเป็นเลือด ฟางรีบเงย

หน้ามองกระจกก่อนจะตกใจเมื่อเห็นตัวเองในกระจกในลิฟท์เป็นตัวเองในชุดสีขาวสวยงาม และที่

สำคัญ เธอมีปีกเหมือนปีกนางฟ้าอยู่ที่หลัง

 

 

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย”ฟางมองอย่างไม่เชื่อก่อนที่ลิฟท์จะดังบอกว่าถึงชั้นแล้วฟางรีบเดินก้าวเท้า

ยาวๆไปเพื่อให้ถึงห้องอาหารปวดหัวมันทำให้ฟางแทบก้าวเดินไปไม่ไหว ก่อนจะรู้สึกว่าใจเต้นแรง

มาก จนฟางแทบทรุด

 

 

“กรี๊ดดดดดดดดดดด”ฟางเริ่มปวดหัวแทบจะระเบิดก็ร้องกรี้ดออกมาก่อนจะเป็นลมไป ป๊อปปี้ได้ยิน

เสียงกรี้ดหน้าห้องก็ตกใจรีบเปิดประตูไปก็พบว่าฟางนอนสลบอยู่

 

 

“ฟาง เกิดอะไรขึ้นเนี่ย”ป๊อปปี้ตกใจรีบอุ้มฟางเข้าไปในห้อง ก่อนจะให้ฟางนอนที่เตียงตัวเอง พลัน

สายตาหันไปเห็นถุงยาพบว่ามันเป็นยานอนหลับ และใบกำกับของแพทย์เขียนวิธีทานยาไว้ เพื่อให้

พักผ่อนให้เพียงพอจากภาวะเครียด ป๊อปปี้แทบกุมขมับหันไม่มองฟางที่นอนอยู่

 

 

 

“เธอเครียดกับเรื่องราวที่ผ่านมาจนต้องพึ่งยาเลยหรอฟาง”ป๊อปปี้ตกใจก่อนจะลูบผมฟางอย่างอ่อน

โยนแล้วลุกขึ้นไปนั่งเอาแฟ้มงานมาเช็คที่โซฟาด้านนอก

 

 

 

 

“อืมม”แก้วลืมตาตื่นมาในตอนเช้า พบว่าโทโมะนอนหลับที่โซฟาไม่ยอมขึ้นมานอนกับตัวเองก็ซึม

ลงไป นี่เขาเกลียดเธอขนาดนี้รึไงนะ แก้วลงขึ้นลุกขึ้นแล้วไปอาบน้ำก่อนจะออกมา ถ้าเธอจำไม่ผิด

ตอนที่เธอคบกับโทโมะอยู่เธอเอาเสื้อผ้ามาไว้ที่นี่ ไม่รู้โทโมะจะทิ้งไปรึยัง

 

 

“ดีจังที่ยังไม่ทิ้ง”แก้วยิ้มก่อนจะใส่เสื้อผ้าของตัวเองที่เอามาจากตู้เสื้อผ้าของโทโมะแล้วออกมา

เห็นโทโมะยังนอนอยู่ก็เดินมามองใกล้ๆ

 

 

“นายคงเกลียดชั้นแล้วสินะ”แก้วพูดเสียงเศร้าก่อนจะลุกขึ้นไปเพื่อจะกลับคอนโด

 

 

หมับ

 

 

โทโมะคว้ามือแก้วดึงมาอย่างแรงทำให้แก้วปะทะกับแผงอกกว้างของโทโมะทันที

 

“ทำไมนายถึงตัวอุ่นๆล่ะ”แก้วตกใจเมื่อสัมผัสกับตัวโทโมะแล้วชายหนุ่มตัวร้อนจี๋

 

“หิวข้าว ทำกับข้าวให้กินหน่อย”โทโมะพูดทำเสียงงัวเงียเหมือนเด็กไม่ได้ทานอะไรมาตั้งแต่เมื่อ

วาน แก้วส่ายหน้าๆเบาๆกะลุกไปทำกับข้าวให้โทโมะโดยที่ชายหนุ่มนอนที่โซฟามองแก้วตลอด

 

 

“เสร็จแล้วนะ เดี๋ยวนายทานยานะ แล้วก็พักผ่อน วันนี้ไม่ต้องไปทำงานหรอก”แก้ววางข้าวหมูทอดที่

ตัวเองทำให้โทโมะก่อนจะเดินไปหยิบยากับน้ำมาให้โทโมะ

 

 

“แค่กๆ แล้วเธอจะไปไหนน่ะ”โทโมะไอแล้วถามแก้วที่จะเดินออกจากห้องไป

 

“ก็กลับไง ชั้นรบกวนนายมาคืนนึงแล้ว นายคงจะอึดอัดสินะที่ชั้นมาอยู่ด้วยแล้วต้องมานอนที่โซฟา

เล็กๆแบบนี้ ชั้นกลับบ้านดีกว่า”แก้วพูดเศร้าๆ

 

 

“ชั้นป่วยอยู่นะ ถ้าชั้นอยู่คนเดียวแล้วช๊อคตายขึ้นมาล่ะ”โทโมะพูด

 

“เอ่อ คือ”แก้วอึกอัก

 

“ที่ชั้นไม่นอนข้างเธอ เธอก็ดูสิ ว่าชั้นน่ะไม่สบาย นอนข้างเธอไปก็มีหวังเธอก็ติดไข้ไปด้วยสิ”โท

โมะพูดจบก็ไออีกครั้ง แก้วอึ้งไม่คิดว่าโทโมะจะห่วงตัวเองแบบนี้

 

 

 

หมับ

 

 

“แก้ว”โทโมะตกใจที่แก้ววิ่งมากอดตัวเองแน่น

 

 

“ฮือออ คนบ้า”แก้วร้องไห้ออกมาแล้วกอดโทโมะแน่น ชายหนุ่มกอดตอบแก้ว

 

“ขอโทษนะ ทำเธอร้องไห้อีกแล้ว”โทโมะพูดเศร้าๆ

 

“ชั้นจะร้องไห้มากกว่านี้ถ้านายผลักไสไล่ส่งชั้นไปอีก คนบ้า ชั้นเลือกแล้วนะ ว่าชั้นเลือกจะอยู่กับ

นายน่ะ”แก้วงอแง

 

 

“แต่ชั้นมันเลวนะ ปากร้ายดีแต่ทำเธอเสียใจ”โทโมะพูด

 

“ชั้นดันชอบคนเลวนิ”แก้วพูดโทโมะหน้าแดง ก่อนจะงัดไม้เด็ด

 

“แล้วชั้นน่ะ ไม่รู้จักพอแถมเจ้าชู้ตัวพ่ออีกนะ”โทโมะพูด

 

“ไม่รู้จักพอนายก็ทำอะไรกับชั้นก็ได้ อยู่กับชั้นน่ะ สนุกกว่ายัยพวกนั้นเยอะ”คำตอบของแก้วเล่นเอา

โทโมะหน้าแดงกว่าเดิม

 

 

“อื้อออ”โทโมะช้อนแก้วมาจูบทันที

 

 

“งั้นขอนะ”โทโมะพูดจบดึงแก้วไปทีห้องนอนแก้วตกใจตีโทโมะไปทีนึง

 

“ไปทานข้าวก่อน แล้วกินยาด้วย ถ้าตัวเองเป็นอะไรขึ้นมาอีกล่ะ ชั้นจะอยู่ยังไง”แก้วดุ ชายหนุ่มรีบ

ไปทานข้าวต่อทันที แก้วมองแล้วยิ้มก่อนจะนั่งข้างๆแล้วหอมแก้มโทโมะไปทีนึง ก่อนจะนั่งอยู่ข้างๆ

โทโมะให้ทานข้าวทานยาให้เสร็จแล้วดูแลโทโมะที่ป่วยอยู่ตลอดทั้งวัน

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวก่อนนน”ฟางตะโกนออกมาก่อนจะลืมตาตื่นแล้วมองไปรอบๆห้องพบว่าเธอมาอยู่ที่ห้องนอน

ของป๊อปปี้ แต่เมื่อกี้ สิ่งที่ธอเห็น เธอเห็นตัวเองในกระจก เธอใส่ชุดดำ แต่ตัวของเธอที่อยู่ในกระจก

ใส่ชุดสีขาวและที่สำคัญ เธอมีปีก แล้วตัวเธอที่มีปีกกำลังวิ่งหนีเธอ เธอเรียกเท่าไหร่ตัวเธอคนนั้นก็

ไม่มีท่าทะหยุด ฟางคิดหนักพลางเอามือกุมขมับตัวเอง นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำเธอถึงเห็นตัวเธออีก

คน

 

 

 

“เป็นอะไรรึเปล่า ร้องซะเสียงดังเลย”ป๊อปปี้ที่เหมือนวิ่งเข้ามาเปิดประตูดูฟางในห้องด้วยท่าทางเป็น

ห่วง

 

“เปล่าน่ะ ฝันร้ายนิดหน่อย”ฟางตอบ แต่สีหน้ายังคงกังวลอยู่ ป๊อปปี้สังเกตได้ก่อนจะดึงมือเธอออก

ไปจากห้อง

 

“จะไปชั้นไปไหนหรอ”ฟางแปลกใจก่อนปีอปปี้จะดึงฟางนั่งลงที่เก้าอี้ แล้วชายหนุ่มนั่งตรงข้าม ก่อน

จะเปิดอาหารออกมา ฟางตกเพราะมีแต่ของที่เธอชอบทั้งนั้น

 

“ป๊อปรู้ได้ไงว่าทั้งหมดคือของที่ฟางชอบทั้งนั้น”ฟางถามอย่างตื่นเต้น

 

“ก็ทั้งหมดคือของที่ฟางแฟนชั้นชอบ ชั้นคิดถึงเค้าชั้นเลยทำมา”ป๊อปปี้ตอบ ฟางนิ่ง เพราะสรรพนาม

ที่ป๊อปปี้เรียกแทนตัวเองมันกลับไปเป็นเหมือนเดิมที่ตอนที่เธอกับป๊อปปี้คุยกันก่อนที่เธอกัยเขาจะมี

อะไรกันที่ชะอำ

 

“อ่อ อืม ขอโทษด้วยที่ชั้นสำคัญตัวผิดไป”ฟางนิ่งก่อนจะลุกขึ้นหนี

 

 

“แล้วนี่จะไปไหนน่ะ”ป๊อปปี้ถามฟาง

 

“ก้มันมีแต่ของที่ป๊อป เอ่อ นายทำให้คนที่นายรักคนที่นายคิดถึง ชั้นว่า ถ้าชั้นอยู่ด้วยคงจะไม่ค่อย

ดี”ฟางพูดก่อนจะกลับไปเปลี่ยนสรรพนามเป็นเรียกเหมือนเดิม ป๊อปปี้ชะงัก

 

“อย่าเรื่องมากน่า เธอต้องกินยาอยู่นะฟาง อย่างอนไร้สาระดิ”ป๊อปปี้พูด

 

“ใครงอน ไม่ได้งอน แต่ชั้นไม่อยากจะทับรอยใคร”ฟางว่า

 

“เมื่อคืนยังอยากเป็นฟางของชั้นอยู่เลยนิ แล้วจะมางอนอะไรอีก”ป๊อปปี้พูด

 

“ก็นายไม่อยากเป็น ชั้นไม่อยากใจนาย”ฟางพูดเศร้า แล้วก้มหน้าไม่สบตา ทำไมถึงปวดหัวใจแบบ

นี้นะ

 

 

“กะจะไปหากวินล่ะสิที่พูดแบบนั้น งั้นก็รีบไปเถอะ จะให้กวินมารับมั้ยเดี๋ยวชั้นโทรหาให้”ป๊อปปี้

เข้าใจว่าฟางคงเบื่อเขาแล้วก็พูดก่อนจะกดโทรศัพท์

 

 

“ไม่ต้องมาไล่หรอก ชั้นไปเองได้”ฟางน้อยใจป๊อปปี้ ตวาดชายหนุ่ม แล้วจ้องหน้าป๊อปปี้อย่างปวด

ใจ ป๊อปปี้จ้องหน้ากลับก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าตกใจ

 

 

“ฟาง”ป๊อปปี้ตกใจรีบหยิบทิชชู่มาแล้วเดินปะเช้ดเลือดกำเดาฟาง แต่ฟางตกใจปัดมือป๊อปปี้ออก

 

 

“ถ้าไม่อยากให้ชั้นเช็ดให้ก็เช็ดเองสิ”ป๊อปปี้ก้มเก็บทิชชู่แล้วยื่นให้ฟางอย่างเสียใจ ฟางเอะใจก่อน

จะเอามือแตะที่จมูกแล้วตกใจที่เลือดกำเดาไหลอีกแล้ว

 

 

“ไหลอีกแล้วหรอ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับชั้น”ฟางพูดอย่างตกใจก่อนจะไอออกมาไม่หยุด ป๊อปปี้ตกใจ

รีบไปประคองฟางแล้วรีบเช็ดเลือดที่จมูกก่อนจะเห็นฟางไอเป็นเลือด

 

 

“ฟางไปหาหมอมั้ย”ป๊อปปี้ถามด้วยความเป็นห่วง

 

 

 

“ไม่มีประโยชน์หรอก”ฟางพูดเพราะรู้ดีว่าตัวเองไปหามหมอมาแล้ว แต่หมอก็บอกว่าไม่มีอาการน่า

เป็นห่วง

 

 

 ตอนนี้ขอเคีลยรืเรื่องโทโมะกับแก้วก่อนนะ งอนมาหลายตอนแล้ว เดี๋ยวเรื่องป๊อปฟางจะ

ได้ใส่เต็มๆในตอนหน้านะจ้ะ

 

อยากรู้เป็นไงต่อก็เม้นกับโหวตเยอะๆนะจ้ะ