you are my angel

 

 

 

 

 

 

 

“เธอมาทำอะไรที่นี่น่ะ ฟาง”ป๊อปปี้ถามฟางขึ้น ทำเอาฟางชะงัก เมื่อพบกับสายตาเย็นชาของป๊อปปี้

 

“ชั้นก็แค่มาหาเพื่อน”ฟางอึกอักก่อนจะพูดออกมา ป๊อปปี้ชะงักเมื่อได้ยินว่าเพื่อน จริงสินะก็แค่

เพื่อน

 

“หรือว่าป๊อปเกลียดฟางแล้ว แม้แต่คำว่าเพื่อน ป๊อปคงไม่อยากจะมองให้ฟางสินะ”ฟางเศร้าลงไป

 

 

“เข้ามาสิ”ป๊อปปี้มองฟางก่อนจะไขกุญแจห้องเข้าให้ฟางเอาของเข้ามาในห้อง ฟางรีบไปนอนที่

โซฟาด้วยความเพลียทันที

 

 

“เอ้า อย่าพึ่งนอน ลุกขึ้นมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อนฟาง”ป๊อปปี้ดุทำให้ฟางยอมลุกขึ้นมานั่งดีๆ

 

 

“ป๊อปปี้ ฟางไม่สบายใจ ฟางสับสนกับทุกอย่างที่เกิดขึ้น ตอนนี้ฟางไม่อยากกลับบ้าน กลับไปฟาง

เจอกับหวายกับกวินที่มาหาแม่ทุกวันมันทำให้ฟางต้องเครียดจนเป็นบ้าแน่ๆ ฟางไม่มีที่ไปแล้วจริงๆ

ให้ฟางอยู่ที่นี่ได้มั้ย ซักพักเท่านั้น ไว้ฟางจัดการกับความสับสนในใจฟางจะกลับไป ไม่มารบกวน

ป๊อปปี้อีกเลย”ฟางร้องขอป๊อปปี้ ตอนนี้เธอไม่มีใครแล้วจริงๆ ถัดจากกวินก็คือเค้า ป๊อปปี้เท่านั้นที่

เธอสนิทด้วย

 

 

“ถ้ามันจำเป็นก็อยู่ที่นี่ก็ได้ถ้าเธอไม่สบายใจ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะยื่นน้ำให้ฟางดื่ม

 

“ขอบคุณนะ”ฟางยิ้มดีใจก่อนที่โทรศัพท์ฟางจะดังพบว่ากวินโทรมา

 

 

“จ้า ฟางอยู่บ้านเพื่อน ไม่ต้องห่วงหรอก เพื่อนคนนี้ไว้ใจได้”ฟางพูดกับกวิน ป๊อปปี้ชะงักที่เห็นฟาง

ลุกไปคุยโทรศัพท์

 

 

“บอกไม่ได้ ขอละกันนะกวิน เพื่อนคนนี้คือตัวละครลับ”ฟางยิ้มขณะคุยกับกวิน

 

 

“อือ ขอบคุณมากนะที่เป็นห่วง แค่นี้ก่อนนะ บาย”ฟางวางสายกวินไปแล้วเห็นป๊อปปี้หลบไปสูบบุหรี่

ก็เดินไปหาป๊อปปี้

 

 

 

“สูบบุหรี่อีกแล้วนะ เดี๋ยวก็ปอดพังหรอก”ฟางพูด

 

“เป็นห่วงกันแล้วจะขอเลิกกับกวินทำไม”ป๊อปปี้จ้องหน้าฟาง

 

“ฟางบอกแล้วไง ตอนนี้ฟางสับสนไปหมดฟางแค่อยากจะขอเวลา”ฟางพูด

 

“จะขอเวลาอีกทำไม ในเมื่อกวินมันห่วงฟางแทบบ้า แล้วฟางก็สบายใจที่คุยกับมัน สู้กลับไปคืนดี

กันมันง่ายกว่านี้นะ”ป๊อปปี้มองหน้าฟางแล้วพูดอย่างเจ็บปวด

 

 

“เพราะเรารู้จักกันมานานกวินจะห่วงฟางมันก็ไม่แปลก แล้วป๊อปล่ะ ถ้าฟางหายไป ป๊อปจะห่วงฟาง

แบบกวินมั้ย”ฟางถาม

 

 

“คนเรามันไม่เหมือนกันนะฟางจะให้ป๊อปไปห่วงฟางเหมือนกวินมันไม่ได้หรอก”ป๊อปปี้พูดพลางสูบ

บุหรี่

 

“ป๊อปะไม่ห่วงฟางไม่เป็นไร แต่ป๊อปห้ามสูบอีกได้มั้ย ฟางเป็นห่วงป๊อปนะ”ฟางดึงมือที่ป๊อปปี้สูบ

บุหรี่ออก

 

 

“เหอะ ในฐานะ”ป๊อปปี้ถาม ฟางนิ่ง

 

“แล้วป๊อปอยากให้เป็นฐานะอะไรล่ะ”ฟางย้อนถาม

 

“ถ้าแค่นี้ฟางยังตอบไม่ได้ว่าป๊อปอยู่ในฐานะอะไร ป๊อปก็ไม่รู้เหมือนกัน ถ้าการที่มีป๊อปอยู่ข้างๆฟาง

ทำให้ฟางสับสนกับความสัมพันธ์ของกวินกับฟาง งั้นป๊อปไปก็ได้นะ”ป๊อปปี้พูดจบแล้วบี้ก้นบุหรี่ทิ้งจะ

เดินหนีแต่ฟางกอดป๊อปปี้ไว้ด้านหลัง

 

 

“ไม่เอานะฟางไม่ให้ป๊อปไปไหนทั้งนั้นฟางเลิกกับกวินแล้วนะ ละที่สำคัญ ฟางเป็นของป๊อปแล้ว

ป๊อปจะไปไหนไม่ได้เด็ดขาด”ฟางพูดก่อนจะงัดไม้เด็ดออกมารั้งป๊อปปี้

 

 

“เป็นของป๊อป แต่ห่วงกวิน แคร์กวิน แล้วตอบไม่ได้ว่าเราเป็นอะไรกัน แบบนี้อย่าเป็นอะไรกันจะดี

กว่า”ป๊อปปี้พูดเสียงแข็ง

 

 

“ป๊อปไม่อยากเป็นแต่ฟางอยากให้ป๊อปเป็นของฟาง”ฟางพูดจบก็พลิกตัวป๊อปปี้มาจูบทันที ป๊อปปี้อึ้ง

ซักพักก่อนจูบตอบฟางอย่างอ่อนโยน ทั้งคู่จูบกันเนิ่นนานก่อนป๊อปปี้จะถอนจูบฟางออกมาแล้วอุ้ม

ฟางขึ้น

 

 

“พูดเองนะ”ป๊อปปี้พูดฟางเอามือคล้องคอป๊อปปี้แทนคำตอบป๊อปปี้จึงอุ้มฟางเข้าไปในห้องนอนตัว

เองเพื่อจัดการให้ตัวเองเป็นของฟางอีกครั้งตามความต้องการของฟาง

 

 

 

 

 

 

“เค้าหายไปไหนของเค้านะ เลิกงานแล้วก็น่าจะกลับคอนโดสิ”แก้วเดินถือกล่องข้าวมาชะเง้อที่หน้า

คอนโดโทโมะในตอนเย็นแล้วไม่เห็นรถชายหนุ่มพลางดูเวลาในนาฬิกาข้อมือ

 

 

“หยุด อย่าขยับ ส่งของมีค่ามาให้หมด”โจรคนหนึ่งใช้มีดชี้เอวแก้ว แก้วตกใจ

 

“ดีมาก อย่าตุกติกล่ะ”โจรคนนั้นรับกระเป๋าจากแก้วแล้วพูด ก่อนจะดึงมือแก้วมา

 

 

“จะทำอะไรน่ะ”แก้วตกใจ

 

“กำไลสวยดีนิ พี่ขออีกซักอันนะ”โจรคนนั้นพูด แก้วขัดขืน

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

โจรตบแก้วล้มคว่ำแล้วตรงไปจัดการกับกำไลของแก้ว

 

 

 

“อย่านะ ช่วยด้วยยย”แก้วร้องจึงโดนโจรตบอีกครั้งจนเลือดกบปากพยายามกระชากกำไลมาจาก

แขนแก้ว

 

 

 

ผลัวะ

 

 

 

โทโมะเอาไม้หน้า3มาฟาดเข้าที่ท้ายทอยโจรทันที ก่อนยามของคอนโดจะมารวบตัวโจรไป

 

 

 

“แก้วไม่เป็นอะไรนะ”โทโมะรีบถามแก้ว แก้วโผเข้ากอดโทโมะแน่น

 

 

“ฮือออ”แก้วร้องไห้ด้วยความกลัว โทโมะจึงกอดปลอบแก้วไว้ ก่อนจะพาแก้วขึ้นมาที่ห้องตัวเอง

เพื่อทำแผล

 

 

“ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ยิ่งตรงนั้นมันยิ่งเปลี่ยวด้วยนะ”โทโมะถามแก้วทันที

 

 

“ชั้นก็แค่จะเอาข้าวมาให้นาย เห็นพวกเขื่อนบอกว่านายเคลียร์งานแล้วไม่ได้ทานข้าวทั้งวัน แต่ มัน

เละหมดแล้ว”แก้วมองกล่องข้าวที่เละไปแล้วก็ซึม โทโมะมองก่อนจะแกะกล่องข้าวที่แตกแล้วเอา

ส้อมมาจิ้มหมูทอดกิน

 

 

“อย่านะ มันสกปรกหมดแล้ว เดี๋ยวทีหลังชั้นทำมาให้ใหม่ก็ได้”แก้วร้อง

 

 

“ไม่เอาวันหลังอ่ะ อยากกินวันนี้”โทโมะพูด ก่อนจะเอาผ้าที่ประคบน้ำอุ่นประคบที่แก้มแก้วที่แดง

เพราะถูกตบเมื่อกี้สองข้างเลย

 

 

“ทำกับข้าวให้ชั้นมาทุกมือเดี๋ยวทำอะไรเบาๆให้กินละกันนะ”โทโมะพูดก่อนจะทำข้าวต้มมาให้แก้ว

แล้วป้อนให้แก้ว

 

“ขอบคุณนะที่มาช่วยวันนี้”แก้วพุดเมื่อทานข้าวหมดแล้วตามด้วยยาแก้ปวด

 

 

“อืม เดี๋ยวชั้นไปส่งนะ”โทโมะพูด แต่แก้วรั้งแขนห้ามโทโมะก่อนจะเดินหนีกลับไปนอนที่เตียงโท

โมะทันที

 

 

“ชั้นกลัว คืนนี้ชั้นไม่อยากกลับ แล้วตอนนี้ก็ง่วงแล้ว หาวววว”แก้วแกล้งง่วงก่อนจะรีบหลับตาลง โท

โมะมองแล้วส่ายหน้า

 

 

“ไม่กลัวชั้นปล้ำรึไง”โทโมะพูดแล้วมานั่งข้างๆแก้ว

 

“ชั้นเจ็บอยู่นายจะทำลงรึไง”แก้วลืมตามอง ทั้งคู่จ้องตากัน

 

“อย่าคิดนะว่าชั้นไม่กล้า”โทโมะพูดขู่

 

 

“ไม่ไล่ชั้นด้วยวิธีนี้ได้มั้ยโทโมะ ชั้นยอมรับก็ได้ที่มาเพราะชั้นเป็นห่วงนายจริงๆ ถึงแม้นายจะเลว ชั้น

ก้ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันที่ลืมนายไม่ลง ฮะๆ สงสัยชั้นคงจะชอบคนเลวๆมั้ง”แก้วพูดจบก็พลิกตัว

หนีโทโมะแล้วหลับตาลงโทโมะมองแก้วที่หลบตัวเองก็ยิ้ม ก่อนจะโน้มหน้าลงไปจูบหน้าผากแก้ว

 

 

“หลับซะ เพ้อเจ้อใหญ่ละ”โทโมะพูดก่อนจะเดินไปอาบน้ำ แก้วพลิกตัวมามองโทโมะที่เข้าห้องน้ำ

ไปแล้ว

 

 

 

“ชั้นพูดจริงนะ คนบ้า”แก้วพูดอีกครั้งก่อนจะหลับไปด้วยความเพลีย

 

 

 

 

ฟางลืมตาตื่นมาในตอนเช้า มองคนที่เธอกอดไว้ทั้งคืนแล้วยิ้ม เธอแปลกใจกับตัวเอง ทั้งๆที่เจอ

ป๊อปปี้ไม่นาน แต่ทำไมเธอรู้สึกผูกพันผู้ชายคนนี้มากมายขนาดนี้ ยอมทุกอย่างเพื่อไม่ให้เขาคนนี้

ไปจากเธอ ราวกับว่าจะไม่ยอมให้เขาไปไหนอีกแล้ว

 

 

 

ตรู้ดด

 

 

 

“จ้า ตื่นแล้ว”ฟางรับสายกวินก่อนจะใส่ผ้าคลุมอาบน้ำแล้วออกไปคุยที่ระเบียง โดยไม่รู้ว่าป๊อปปี้ตื่น

แล้วมองตามฟางออกไป

 

 

“อือ กวินล่ะ เป็นไงมั่ง”ฟางถาม ป๊อปปี้ที่เดินออกมาชะงักเมื่อได้รู้ว่าฟางคุยโทรศัพท์กับใครก่อนจะ

เดินหนีเข้าห้องน้ำไป

 

 

 

ซ่า

 

 

 

ป๊อปปี้ปล่อยให้สายน้ำรดทั่วตัวของเขา ภาพที่เขากับฟางมีอะไรกันเมื่อคืนนี้ ตัดกับภาพที่ฟางคุย

โทรศัพท์กับกวินเมื่อกี้

 

 

 

เพล้ง

 

 

 

“บอกว่าชั้นเป็นของเธอ แล้วเธอทำแบบนี้หมายความยังไงฟาง”ป๊อปปี้ชกกระจกห้องน้ำจนแตกก่อน

จะพูดออกมาอย่างน้อยใจ เมื่ออกจากห้องน้ำเห็นว่าฟางยังอยู่ที่ระเบียง ป๊อปปี้จึงจัดการเปลี่ยน

เสื้อผ้าแล้วเดินออกมาเรื่อยๆจนถึงสวนสาธารณะที่ฟางและเขาเคยมาที่นี่ด้วยกัน ชายหนุ่มมานั่งตรง

ที่รูปปั้นกามเทพแล้วนึกถึงอดีต

 

 

“กามเทพ ถ้านายมีตัวตนจริงๆนายช่วยบอกชั้นหน่อยได้มั้ยว่าชั้นควรทำยังไงต่อไป”ป๊อปปี้พูดขึ้น

อย่างเหนื่อยหน่าย

 

 

 

 

ฟางวางสายกับกวินแล้วเดินกลับมาที่ห้องต้องแปลกใจที่ไม่เจอป๊อปปี้ก่อนจะเดินเข้ามาในห้องน้ำ

แล้วพบว่ากระจกในห้องน้ำแตกแล้วมีรอยเลือด

 

 

“ป๊อปปี้”ฟางตกใจ รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วกดโทรศัพท์โทรหาป๊อปปี้ทันที

 

 

“ทำไมไม่รับนะ”ฟางเริ่มหงุดหงิด

 

 

“รูปปั้นกามเทพ”เสียงกระซิบของโฟร์ทำให้ฟางชะงัก

 

 

 

ฟางเดินมาเรื่อยๆจนถึงสวนสาธารณะที่มีรูปปั้นกามเทพ ฟางเดินมาจนเจอป๊อปปี้ ฟางจึงเดินไปนั่ง

ข้างๆ

 

 

“มานั่งอยู่นี่เอง กลับกันเถอะ”ฟางบอกป๊อปปี้ ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือที่ป๊อปปี้เป็นแผลอยู่ แต่

ป๊อปปี้สะบัดมือฟางออก

 

 

“ขอโทษที พอดีป๊อปอารมณ์ไม่ดีน่ะ งั้นเราเจอกันที่ห้องละกัน”ป๊อปปี้พูดจบก็เดินไป ฟางกำลังจะ

เดินตาม จู่ๆสายลมก็พัดขึ้นที่ด้านหลังฟาง ฟางหันหลังไปมองที่รุปปั้นกามเทพเหมือนถูกมนต์สะกด

ฟางเดินไปแตะมันช้าๆ

 

 

 

 

 

“แค่กๆ”จู่ๆเหมือนมีลมปะทะเข้าหน้าฟางอย่างแรงจนฟางสำลัก และไอไม่หยุด จนเอาผ้าเช็ดหน้า

มาปิดปาก ก่อนจะเอาออกม่ต้องตกใจเมื่อพบว่าเป็นเลือด แล้วฟางก็เอื้อมมือไปจับพบว่าตัวเอง

เลือดกำเดาออก

 

 

 

 

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย”ฟางตกใจกับร่างกายตัวเองพลางเช็ดเลือดกำเดานั้น แล้วมองรูปปั้นกามเทพ

ที่เหมือนซ้อนร่าง2ร่างของใครบางคนอยู่และที่สำคัญ ทั้งคู่มีปีกติดที่หลัง

 

 

ตอนที่แล้วฟางมาเองนะเปล่าเป็นยาของโฟร์ แต่ตอนต่อจากนี้ล่ะจะเป็นยาของโฟร์แล้ว

 

อยากรู้จะเป็นยังไงก็อย่าลืมเม้นกับโหวตกันนะๆๆ