you are my angel

 
 
 
 
 
“ขอบคุณค่ะ”แก้วรับกาแฟจากทีเจแล้วมานั่งที่ร้านกาแฟ พลางทอดมองรถที่ติดด้านนอกร้าน
 
“คิดถึงเค้าอยู่ล่ะสิ”ทีเจทักแก้วก่อนจะนั่งลงข้างๆ
 
“บ้า เปล่าซักหน่อย”แก้วอึกอักก่อนจะทำท่าเป็นดื่มกาแฟไป
 
“แก้วโกหกไม่เก่งเหมือนเดิมนะ”ทีเจยิ้ม แก้วสำลักกาแฟเพราะความร้อน ทีเจรีบใช้ทิชชู่เช็ดปาก
แก้ว แล้วก่อนที่ทั้งคู่จะหัวเราะกันเพราะขำกับท่าทางตัวเอง พลันสายตาแก้วหันไปมองคนที่ยืนมอง
นอกร้านกาแฟไกลๆ
 
 
“โทโมะ”แก้วพึมพำชื่อโทโมะ ทีเจหันไปมองตามแก้ว พบว่าโทโมะยืนมองอยู่ แก้วจึงเลื่อนมือไป
จับมือทีแน่น โทโมะนิ่งซักพักก่อนจะเดินออกไป แก้วมองตาม
 
 
“ห่วงเค้าแล้วยังจะประชดเค้าอีก คนเรานี่เนาะ”ทีเจพูดดักคอ
 
“พูดมากน่า กินๆไปเลย”แก้วบ่นก่อนะยัดคุกกี้เข้าปากทีเจ แล้วคุยกันซักพักก่อนจะเดินกลับคอนโด
แล้วก็ตกใจเมื่อคนตัวสูงที่เดินจากเธอไปเมื่อกี้มายืนอยู่ที่หน้าห้องเธอ
 
 
 
 
“นายมาทำอะไรที่นี่”แก้วถามคนที่นั่งฟุบหน้าอยู่ตรงหน้าห้องเธอ โทโมะเงยหน้าขึ้นมาสบตาแก้ว
 
“เอากล่องข้าวมาคืนน่ะ”โทโมะตอบสั้นๆก่อนจะยื่นกล่องข้าวคืนให้แก้ว
 
“เอ่อ จะเข้าไปดื่มน้ำในห้องก่อนมั้ย นายอุตส่าห์มารอตั้งนาน”แก้วพูด
 
“ไม่ล่ะ มันจะดูไม่ดี ชั้นไปก่อนนะ”โทโมะเดินจากแก้วไป แก้วซึม นี่เขาคงไม่อยากอยู่กับเธอขนาด
นี้สินะ แก้วไขกุญแจห้องกลับเข้าไป ตอนนั้นเองแก้วทำกล่องข้าวหล่น ก็หยิบขึ้นมา ก่อนจะรู้สึกถึง
วัตถุในนั้น แก้วเขย่า ก่อนจะเปิดกล่องข้าวออกมา แล้วพบว่ามันคือกำไลเงิน พร้อมกระดาษโน้ต
แผ่นหนึ่งอยู่
 
 
‘ชั้นตั้งใจทำให้เธอแล้ว ชั้นอยากให้เธอจริงๆ เพราะชั้นคงจะให้ใครไม่ได้อีกแล้ว ชั้นไม่หวังให้เรา
กลับมาคบกันเหมือนเดิม เพราะชั้นมันเลวเกินที่ทำร้ายจิตใจเธอ ขอให้เธอไปเจอกับคนที่ดี แล้ว
ดูแลเธอได้โดยไม่ทำให้เธอมีน้ำตานะแก้ว 
 
โทโมะ’
 
 
 
แก้วอ่านข้อความในกระดาษนั่นถึงกับอึ้งก่อนจะหยิบกำไลวงนั้นมาใส่ไว้กับตัวเองทันที ก่อนจะเอา
กำไลที่ใส่ไปแล้วแนบกับหน้าของตัวเองแล้วร้องไห้ออกมา
 
“โทโมะ ฮืออออ คนบ้า”แก้วร้องไห้ออกมาเมื่อนึกถึงคนใจร้ายที่ให้กำไลนี้กับเธอ
 
 
 
 
 
ก๊อกๆ
 
 
ป๊อปปี้เดินไปเปิดประตูต้องชะงักเมื่อเห็นว่าใครมาหาเขา กวินนั่นเอง
 
“นายออกมาจากโรงบาลเมื่อไหร่เนี่ย”ป๊อปปี้ถาม
 
“ออกเมื่อเช้า เลยว่าแวะมาหานาย”กวินตอบก่อนจะชูกกระป๋องเบียร์ ก่อนที่ป๊อปปี้จะชวนกวินมานั่ง
ที่โซฟาแล้วดื่มเบียร์ด้วยกัน
 
“แล้วแฟนนายล่ะ ไปไหนแล้วล่ะ”ป๊อปปี้ถามพลางกระดกเบียร์กระป๋องเข้าปาก
 
“คุณแม่พาฟางไปเช็คร่างกายอีกทีที่เยอรมัน มะรืนคงจะกลับนี่ล่ะ”กวินตอบพลางนั่งมองทีวี
 
“แล้วเรื่องนายกับหวาย”ป๊อปปี้ถามต่อ
 
“หวายเป็นคนบอกเองว่าจะไม่คบกับชั้น อยากให้ชั้นคืนดีกับฟาง”กวินพูดแล้วกระดกเบียร์เข้าปาก
ไป
 
 
“คืนดี หมายความว่าไง”ป๊อปปี้เอะใจ
 
“ฟางมาขอถอนหมั้นกับชั้น เค้าบอกสับสันในตัวเอง ทั้งตัวชั้น หวาย และทุกๆคน เค้าอยากอยู่กับตัว
เองซักพักเพื่อทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมาทั้งหมดน่ะ ชั้นคิดว่ามันดีแล้วล่ะ เพราะตอนนี้ชั้นยอมรับ ชั้น
เองก็สับสนตัวเองเหมือนกัน”กวินพูด
 
“แต่นายก็รักฟางนิ”ป๊อปปี้พูด
 
“แล้วนายล่ะ รักฟางรึเปล่า”กวินพูดพลางหันไปมองกรอบรูปที่โซฟา ที่เป็นรูปคู่ฟางกับป๊อปปี้ตอนที่
ฟางยังเป็นนางฟ้าอยู่
 
“ชั้นสับสนกับเรื่องที่เกิดขึ้นเหมือนกัน”ป๊อปปี้พูด เพราะตัวเองรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ฟางคนนี้กับฟาง
ของเขา เป็นคนเดียวกันจริงหรอ หรือว่าคนละคน
 
“เรื่องความรักยิ่งคิดยิ่งปวดหัวเนอะ”กวินพูดเศร้าๆ
 
 
 
 
 
“โอ๊ย นี่มันไปกันใหญ่หมดแล้วเนี่ย แต่ละคู่ ปวดหัวแทนจริงๆ”ธามไทมองผ่านลูกแก้วแล้วบ่น ก่อน
จะเอะใจว่าโฟร์หายไปนานจัง จึงเดินออกไปที่ห้องของโฟร์ เห็นโฟร์คนยาในหม้อ
 
 
“ทำอะไรน่ะป้า”ธามไทถาม
 
 
“เรื่องมันชักยุ่งไปหมด ฟางเองก็จำไม่ได้แบบนี้ มันจะยิ่งให้ฟางโลเล ตอนแรกข้ากะจะให้พวกเค้า
รักกันเองแต่ข้าทนต่อไปไม่ไหวแล้ว”โฟร์พูดแล้วอ่านสูตรปรุงยาจ่อแล้วคนยาต่อไป
 
 
“เห้ย ป้านี่มันยารื้อฟื้นความจำนิ ป้าหาตำรามาได้ไง”ธามไทตกใจเพราะตำราปรุงยาฟื้นความจำมัน
เป็นตำราที่หายากมาก ถึงขั้นพวกแม่มดหรือยมฑูตแทบจะแย่งกันมา
 
 
“ข้ามีมาตั้งนานแล้วล่ะ ที่ข้าไม่อยากให้มันเพราะฤทธิ์ยามันแรงมาก ข้าไม่อยากทำร้ายมนุษย์ แต่นี่
ข้าทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ป๊อปปี้เป็นคนดี ไม่ควรจะต้องเป็นแบบนี้”โฟร์พูด
 
 
“แล้วมันร้ายแรงแบบไหนล่ะ”ธามไทถาม เมื่อเห็นโฟร์รินยาสีฟ้าลงไปในขวดโหลใสๆ
 
 
“ข้าปรับสูตรให้จำชาติที่แล้วไม่ได้ แต่ก็ยังคงความแรงอยู่ เจ้าอยากรู้ว่าเป็นยังไงเดี๋ยวเจ้าก็รู้”โฟร์
พูด
 
 
 
 
 
“ฟาง แล้วนี่หนูจะไม่กลับบ้านพร้อมแม่จริงๆหรอลูก”แม่ฟางถามขณะที่เครื่องบินลงมาถึงเมืองไทย
 
“ค่ะ ฟางว่าฟางจะไป เอ่อ ค้างบ้านเพื่อนน่ะค่ะ ฟางไปก่อนนะคะแม่”ฟางพูดก่อนจะขึ้นแท็กซี่ไป
แม่ฟางจึงกลับมาที่บ้านคนเดียว
 
“อ้าว แล้วพี่ฟางละคะแม่”หวายถามแม่อย่างแปลกที่แม่กลับมาคนเดียว
 
“ฟางบอกเค้าอยากพักผ่อนน่ะจ้ะเลยจะไปค้างบ้านเพื่อนซัก2-3วัน”แม่บอก กวินที่พาป๊อปปี้มาที่
บ้านฟางได้ยินก็ตกใจ
 
 
“อะไรนะครับแม่ แต่ฟางอยู่เมืองนอกมาตลอด จะไปมีเพื่อนที่เมืองไทยที่ไหนกัน”กวินโวยวาย
ป๊อปปี้เองก็พลอยตกใจไปด้วย
 
 
“จริงด้วยสิ แล้วยัยฟางเค้าคิดจะทำอะไรของเค้าเนี่ย”แม่เริ่มกังวล
 
 
 
“ทำไมถึงดื้อแบบนี้ไม่เปลี่ยนเลยนะ”กวินพูดพลางกดโทรศัพท์โทรหาฟางทันที ถึงแม้เขากับฟาง
จะเลิกกันแล้ว แต่กวินก็ได้ชื่อว่าเป็นคนสนทิที่สุดของฟางที่แม่ของสองสาวไว้วางใจให้ดูแล (แม่ยัง
ไม่รู้เรื่องกวินกับหวาย รู้แค่ฟางกับกวินเลิกกัน) หวายมองกวินที่โทรศัพท์หาฟางด้วยท่าทีเป็นห่วง
และร้อนรนก็รู้สึกจุกที่ลำคอแปลกๆ ทำไมนะ ทั้งๆที่เธอเป็นคนบอกเค้าเองว่าไม่ต้องการความรับผิด
ชอบจากเขา แต่ทำไมเราถึงเจ็บแบบนี้
 
 
 
“ฮัลโหลฟาง นี่ฟางอยู่ไหนกัน แม่ฟางบอกกวินหมดแล้วนะ ฟางเองไม่มีเพื่อนสนิทที่ไทยคนไหน
ไม่ใช่หรอ กลับบ้านมาเดี๋ยวนี้นะ รู้รึเปล่าว่าทุกคนเป็นห่วงน่ะ”กวินพูดถามยาวเหยียดเมื่อฟางรับสาย
แล้ว ทำเอาป๊อปปี้อึ้งไม่คิดว่าคนกะล่อนอย่างกวินบทจะห่วงใครซักคนนี่ห่วงมากยิ่งกว่าพ่อห่วงลูก นี่
กวินคงจะรักฟางมากสินะ ถึงได้ห่วงแบบนี้ เหมือนกับฟาง เขารู้แล้วว่าทำไมฟางถึงไม่ลืมกวินไปจาก
ใจได้ซักที เพราะเขาเป็นแบบนี้ไง
 
 
 
“อะไร ไม่ต้องมาหัวเราะ ไม่ตลก”กวินพูด
 
 
“ไม่ได้บ่นเป็นคุณลุง จะไม่ให้กวินห่วงได้ไง ตัวเองอ่ะยิ่งป่วยง่ายๆด้วย แล้วไปพักที่ไหนเค้าไว้ใจ
ได้รึเปล่าก็ไม่รู้”กวินบ่นตามโทรศัพท์ที่คุยกับฟางยาวเหยียด
 
 
“นี่สรุปกวินก็สั่งฟางไม่ได้เหมือนเดิมสินะ อ่ะๆ ตามใจละกัน แต่ถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพากลต้องโทร
กวินเลยนะ ครับๆ สวัสดีครับ”กวินพูดก่อนวางสายฟางไปอย่างเซ็งๆ
 
 
 
 
“งี้ล่ะค่ะ พี่ฟางเห็นแบบนั้นน่ะดื้อเงียบจะตาย บทจะฟังก็ฟังเค้าจนเหลือเชื่อ บทจะดื้อล่ะใครห้ามไม่
อยู่เลย ก็ได้พี่กวินนี่ล่ะค่ะที่คอยดูแลตอนที่คบกันมา”หวายพูดให้ป๊อปปี้ฟัง แล้วยิ้มเศร้าๆ แล้วนึกถึง
ความรักของฟางกับกวินที่มีแง่งอนบ้าง สุดท้ายก็กลับมารักกัน แต่ครั้งนี้มันคงเกินกว่าที่ฟางจะรับได้
จริงๆ
 
 
 
 
 
“เห้อ ขี้บ่นเหมือนเดิม”ฟางยิ้มเมื่อวางสายกวินไป
 
“หนุจะให้ลุงไปส่งที่ไหนครับ”ลุงขับรถแท็กซี่ถามฟาง
 
“อ่อ งั้นส่งหนูที่คอนโดxxxนะคะ”ฟางพูดกับลุงขับแท็กซี่ก่อนรถจะออกจากสนามบินไปในตอนเย็น
 
 
 
 
 
 
 
“อืม งั้นเดี๋ยวชั้นช่วยนายตามหาอีกแรงละกันกวิน นายไปพักผ่อนเถอะ”ป๊อปปี้บอกกวินก่อนจะวาง
สายไป
 
 
“เธอไปอยู่ไหนของเธอนะยัยตัวแสบ รู้มั้ยว่าคนเค้าเป็นห่วงกันเนี่ย”ป๊อปปี้เดินขึ้นลิพท์ที่คอนโดมา
พลางกดโทรศัพท์โทรหาฟางตลอด แต่ก็ไม่มีคนรับ
 
“รับสิฟาง”ป๊อปปี้บ่น ก่อนจะกดโทรออกหาฟางเรื่อยๆ
 
 
 
 
ตรู้ดๆ
 
 
 
เสียงโทรศัพท์เครื่องหนึ่งดังมากป๊อปปี้แปลกใจ เพราะมันดังมาตรงทางไปห้องของเขา ป๊อปปี้ยัง
โทรหาฟางเรื่อยๆแล้วเดินมาที่ห้องตัวเอง ก่อนจะสะดุดกับใครคนหนึ่งนอนอยู่หน้าห้องเขา
 
 
ฟางนอนหลับพิงกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ ข้างๆเธอเป็นโทรศัพท์ของฟางที่เขาโทรเข้าแต่ไม่มีท่าทีที่
ฟางจะตื่นมารับ
 
 
“ฟาง ตื่นๆ”ป๊อปปี้เขย่าตัวเรียกฟางให้ตื่น ฟางงัวเงียลืมตามามองป๊อปปี้
 
 
 
“ป๊อปปี้ อ้าว โทรมาหาหรอ โทษทีนะพอดีขึ้นเครื่องมานาน แล้วเวลามันเปลี่ยน เลยปรับตัวไม่ทัน
น่ะ หาวว”ฟางพูดเมื่อมองเห็นมือถือตัวเองที่ป๊อปปี้โทรหาหลายสายก่อนจะขอโทษชายหนุ่ม
 
 
 
“เธอมาทำอะไรที่นี่น่ะ ฟาง”ป๊อปปี้ถามฟางขึ้น
 
 
 
 นั่นน่ะสิฟางมาทำอะไรที่นี่ล่ะๆ
 
อยากรู้ว่าเรื่องจะเป็นยังไงก็อย่าลืมเม้นกับโหวตเยอะๆนะจ้ะ