ซี่รีย์ เรื่อง รักฉันได้ไหม นายสุดหล่อ (PF)

ป๊อปปี้กลับมาอย่างเศร้าๆ เมื่อตามไปแล้ว ไม่พบแม้แต่เงาของร่างน้อย

"ฉันมันโง่มากจริงๆ"เขานั่งดูรูปในมือถืออย่างเซ็งๆ  ทำไมไม่มีเธอ ฉันถึงเหงา

แบบนี้นะ เฮ้อ...

ป๊อปปี้เงยหน้าขึ้นไปดูปฏิทินอย่างแสนเศร้า ใช่... อีกไม่กี่วัน ก็จะเป็นวันเกิด

ของเขา วันนั้นสาวน้อยคงจะลืมและไม่ใส่ใจเรื่องเขาไปแล้วล่ะมั้ง...

เขาถอนหายใจช้าๆก่อนจะลุกขึ้นแต่งตัวเพื่อจะไปซ้อมใหญ่กับเพื่อนๆ

ที่ค่ายเพลง

"มาล่ะเหรอ  เป็นอะไรวะนั่น หน้าเป็นตูดเชียว"จงเบทักเพื่อน

"ไม่สบายนิดหน่อยว่ะ"ป๊อปปี้ตอบ  สายตามองหาร่างเล็กที่มักจะมาดูเขา

ซ้อมบ่อยๆแต่วันนี้กลับว่างเปล่า....

"เฮ้ย...ไหวไหมเนี่ย "เขื่อนเข้ามาดูอาการเพื่อน ดูท่าทางจะนอนน้อย

เหม่อลอย ตาลอย ไม่มีสติเอาซะเลย

"เออ  อย่าสนใจฉันนักเลย ซ้อมเหอะ"ป๊อปปี้เดินไปเปิดเพลงก่อนจะนำเต้น

เต้นกันไปสักพัก ประตูห้องก็เปิดออกช้าๆ เขาหันไปมองทันที แต่ก็ต้อง

ผิดหวัง เมื่อไม่ใช่ฟาง แต่เป็นแก้ว  ผู้จัดการสาวหน้าสวยต่างหาก

"ฉันหิ้วของกินมาจากบ้าน"แก้ววางของกินต่างๆ  พวกหนุ่มๆกรูกันเข้ามา

หยิบเลือกอาหารที่ตนชอบ ยกเว้น ป๊อปปี้ที่ยังเต้น อยู่อย่างนั้น

แก้วมองชายหนุ่มหน้ากระจกอย่างชื่นชม

"ทำไมไม่เอาตัวอย่างป๊อปบ้างห๊ะ พวกนายน่ะ"แก้วหันไปว่าที่เหลือ

"ฉันไม่ได้อึด ขนาดนั้นนะ ยัยก้านยาว"เคนตะพูด

"ใครก้านยาวห๊ะ ไอ้หน้าลิงกัง"แก้วหันไปต่อปากต่อคำกับเพลย์บอยหนุ่ม

จอมปากเสียอย่างเคนตะ 

"แหม...ว่าแต่เขา ดูหน้าตัวเองเหอะ สวยตายล่ะ"โทโมะพูดลอยๆขึ้นมา

แก้วขึ้นทันที หันมาทางโทโมะ

"ไม่ต้องกินแล้ว "แก้วแย่งขนมปังจากปากโทโมะไปเพราะอารมณ์โกรธ

"เฮ้ย...ได้ไงวะ "โทโมะกับแก้วยื้อแย่งขนมกันเป็นเด็กๆ  ทั้งสองกัดกัน

มาตั้งแต่ไหนแต่ไร   อย่างกับคู่สามีภรรยาที่ชอบหยอกกันอย่างไงอย่างงั้น

"ตึง!" เสียงล้มตึงของชายร่างสูง ทำให้ทุกคนหันมามอง

"ป๊อปปี้"เขื่อนวิ่งไปถึงตัวเพื่อนคนแรก  ก่อนจะเขย่าเพื่อเรียกสติ

" ไอ้ป๊อป  ๆ" ทุกคนรีบพาป๊อปปี้ไปส่งโรงพยาบาลทันที

พ่อหมีป่วยแว้ว   แง....แม่หมีมาด่วนเลยนะ