เงาร้าย พ่ายรัก

ผมยืนหัวเสียอยู่ที่หน้าร้านหลังจากที่เธอหนีขึ้นแท็กซี่ไปแล้ว เธอไม่ยอมฟังผมเลย แล้วผมจะทำยังไงให้เธอเข้าใจล่ะ เฮ้อ.... อีกเรื่องที่ผมอยากจะบ้าตายคือคนที่ยืมกอดอกยิ้มเยาะชอบใจอย่างเบลล์เธอตามติดผมมาตลอด2ปีแล้วมั้ง เธอยังไม่เลิกยุ่งกับผมซะที ผมกับเบลล์เราเจอกันครั้งแรกที่ผับ เราได้พูดคุยกัน ผมหลงผิดคิดว่าเธอเป็นคนดี สวย เข้ากับคนง่าย เราคบกันได้ประมาณปีกว่า แล้วเราก็ได้เลิกกัน เพราะผมทนนิสัยที่นับวันจะยิ่งแย่ลงทุกที่ของเบลล์ไม่ได้ เธอตอบตกลงที่จะเลิกกับผมแต่โดยง่าย และอีกไม่นานเบลล์ก็พยายามหาทางเจอผมอีก และตอนนี้ผมก็ไม่ได้คิดอะไรกับเธออีกแล้ว....

 

นี้โทโมะค่ะคุณจะไปไหน  "Tomo : เบลล์ถามตามหลังผมที่กำลังเดินหนีเธอ"

 

ไม่ใช่เรื่องของคุณ

 

คุณจะไปหานังคุณหนูขี้วีน นั้นใช่มั้ย  "Tomo : ผมหยุดเดินแล้วหันหลังไปทางเธอ ผมชักจะหมดความอดทนกับเบลล์ละ"

 

มันเรื่องของผมคุณไม่เกี่ยว แล้วคุณก็เลิกตามผมได้ละ

 

ตอนนี้ไม่ แต่เมื่อก่อนนะเกี่ยว โมะเบลล์บอกโมะหลายครั้งแล้วนะเบลล์ยังรักคุณอยู่ กลับมาหาเบลล์เถอะนะค่ะ เบลล์รักคุณๆ นะโทโมะ

 

แต่ผมไม่ได้รักคุณ ผมไม่ได้คิดอะไรกับคุณแล้วเมื่อไหร่คุณจะเข้าใจซะทีเบลล์ เราต่างคนต่างอยู่เถอะ อีกอย่างผมกำลังจะแต่งงาน คุณรู้ไว้ด้วย 

 

งานแต่งที่ถูกคลุมถุงชนนะเหรอค่ะ ชั้นไม่เชื่อหรอกค่ะว่ามันจะอยู่ด้วยกันด้วยทั้งที่ไม่ได้รักกัน 

 

ถึงเราจะไม่ได้รักกัน แต่มันก็เป็นทางเลือกที่ดีกว่า ถัาให้เลือกกับการต้องกลับไปหาคุณ 

 

เบลล์มันน่าเกลียดขนาดนั้นเลยหรอคะ เบลล์ไม่เชื่อหรอกค่ะว่าคุณจะลืมรักเก่าอย่างชั้นได้

 

ผมเสียเวลากับคุณมามากพอละ และคำสุดท้ายที่ผมอยากจะบอกคุณอีกครั้ง ผมไม่ได้รักคุณแล้ว!!

 

ถ้าคุณแต่งงานกับนังนั้นไปแล้ว แต่ก็อย่าหวังเลยว่าจะได้อยู่กันอย่างมีความสุข เพราะชั้น ไม่ยอม!!ให้มันเป็นแบบนั้นแน่   

"Tomo : เธอพูดด้วยใบหน้าอันร้ายกาจของเธอ ที่แลดูน่ากลัว สามารถทำลายทุกสิ่งอย่างได้ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก แล้วก็เดินจากเธอไป" 

 

 

ตอนนี้ชั้นถึงบ้านแล้ว ชั้นเดินเข้าบ้านอย่างเสียอารมณ์ จนคนงานที่บ้านไม่กล้าแม้แต่จะปริปากทักทายชั้น  ชั้นเดินเข้าบ้านไปเรื่อยๆ จนเจอคุณหญิงแม่ 

 

อ้าว!! คุณหนูทำไมกลับมาเร็วนักละลูก แล้วพี่เค้าล่ะ

 

เออ...ไม่มีอะไรหรอกค่ะคุณแม่ คุณโทโมะคงไม่มีเวลามาส่งแก้วหรอกค่ะ แก้วขอตัวไปพักก่อนนะค่ะ  "kaew : ชั้นพยายามชักสีหน้าให้ดูเป็นปกติที่สุด เพื่อไม่ให้คุณหญิงแม่สงสัยแล้วก็หลีกตัวขึ้นห้องไป" 

 

<<ปัง>>

เสียงประตูห้องที่ถูกปิดด้วยมือของชั้นที่กำลังมีเรื่องตั้งมากมายอยู่ในหัว ชั้นไม่อยากจะคิดอะไรอีกแล้ว ชั้นเหนื่อยเลยเกินกับเรื่องที่ชั้นเจอมา เค้ามีคนรักแล้ว ชั้นไม่ได้อยากใช้ของร่วมกับใครหรอกนะ โอ้ยยยย ชั้นอยากจะบ้าตาย ฮึกๆ ใครก็ได้ช่วยชั้นที 

 

 

คุณหญิงแม่ครับ   "Tomo : ผมจอดรถที่บ้านของแก้วแล้วผมก็รีบเข้าบ้านไปทันที ผมอยากจะอธิบายให้เธอเข้าใจ ก่อนที่เธอจะคิดอะไรมากมายไปกว่านั้น" 

 

อ้าว!! โทโมะ ทำไมไม่กลับมาพร้อมน้องละลูก " Tomo : ผมเข้ามาก็เจอกับคุณหญิงแม่พอดี "

 

เออ...พอดีมีเรื่องกันนิดหน่อยน่ะครับคุณหญิงแม่ 

 

ถึงว่าละแม่เห็นคุณหนูสีหน้าไม่ค่อยจะดีเลย มีเรื่องอะไรก็พูดคุยกันให้เข้าใจนะลูก

 

ครับคุณหญิงแม่ แล้วนี่ คุณแก้วอยู่ไหนเหรอครับ

 

สงสัยจะอยู่ข้างบนน่ะลูก  

 

เออ....ผมไม่ไปตามดีกว่านะครับ ผมว่าคงไม่เหมาะ

 

ไม่เป็นไรหรอกลูกไหนๆก็จะแต่งกันละ แม่อนุญาต

 

ครับคุณแม่   " Tomo : ผมได้ยินดังนั้นผมก็สบายใจขึ้นอีกหน่อย เพราะอย่างน้อยคุณหญิงแม่ก็ไม่ได้โกรธผมแถมอนุญาตให้ผม ไปหาแก้วอีกด้วย แล้วผมไม่รอช้าที่จะขึ้นไปตามเธอ"

 

<<ก๊อกๆๆๆ>>

 

ขณะที่ชั้นอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็มีเสียงคนเคาะประตูดังขึ้น ใครอีกละเนี่ยชั้นเหนื่อยแล้วนะ

ใครค่ะ   ชั้นตะโกนผ่านประตูออกไปแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ ชั้นเลยตัดสินใจเปิดมันออก แล้วชั้นก็ต้องตกใจเมื่อ...

 

คุณโทโมะ!!  "kaew : ชั้นกำลังจะรีบปิดประตู แต่คุณโทโมะจับมันไว้ก่อน"

 

เดี๋ยว!! ผมมีเรื่องต้องอธิบายให้คุณฟัง  "Tomo : มือไวเท่าความคิดผมจับประตูที่เธอกำลังจะปิดไว้ได้ซะก่อน" 

 

นี้คุณ ตามชั้นมาทำไม กลับไปหาแฟนคุณสิ  นี้คุณชั้นบอกให้ปล่อย  "Tomo : ผมเปลี่ยนจากจับประตูมาเป็นข้อมือเธอ แล้วก็แทรกตัวเข้าห้องเธอไป พร้อมกับมือที่ยังจับข้อมือเล็กอยู่"

 

นี้คุณหยุดดิ้นแล้วฟังผมก่อน 

 

ไม่!! แล้วก็ออกจากห้องชั้นไปด้วยนะ ไม่งั้นชั้นจะเรียกคุณหญิงแม่ 

 

คงไม่ได้ผลหรอก ท่านอนุญาตให้ผมมาหาคุณเอง  

 

ฮึ่ย ปล่อยสิไอ้บ้า!!  "kaew : จับอยู่ได้ข้อมือเนี่ยเจ็บนะ" 

 

แล้วคุณจะฟังผมได้รึยัง  "Tomo : ผมถามเธอที่ยืนเงียบไปได้สักพัก"

 

รีบๆ พูดแล้วก็ออกไปซะ  "kaew : ชั้นเดินไปนั่งที่เก้าอี้ หน้ากระจกบานใหญ่ของชั้น แล้วดูซิเค้าจะแก้ตัวว่ายังไง" 

 

คุณฟังผมนะ ผมกับเบลล์ผู้หญิงที่คุณเจอเมื่อตอนกลางวัน เราไม่ได้เป็นอะไรกัน 

 

แค่เนี่ยนะ ใครก็พูดได้   

 

ผมยอมรับว่าผมกับเบลล์เคยคบกัน แต่นั้นมัน 2 ปีที่แล้ว และตอนเนี่ยผมไม่ได้คิดอะไรกับเบลล์แล้ว เธอตามผมมาตลอด 2ปีที่ผ่านมา ผมพยายามหลบเธอมาตลอด และนี้ก็เป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ทำให้ผมต้องแต่งงานกับคุณด้วย 

 

แต่งกับชั้นเพื่อหนีปัญหานี้น่ะเหรอ เหอะ!! น่าตลกนะ 

 

มันไม่ใช่เรื่องนี้เรื่องเดียวเหรอคุณ และเพื่อให้ผู้ใหญ่ท่านสบายใจด้วย คุณคงเข้าใจนะ 

 

พูดจบแล้วใช้มั้ย ออกไปได้ละ  "kaew : แล้วชั้นดันตัวเค้าให้ออกไปจากนอกห้องของชั้น" 

 

คุณ!! อย่าลืมนะ พรุ่งนี้เราต้องไปแจกการ์ดแต่งงานด้วยกัน

 

รู้แล้วน่ากลับไปเลยไป๊ชั้นจะพักผ่อนละ

 

<<ปัง>>

 

เธอปิดประตูใส่หน้าผมอย่างแรง เป็นบ้าอะไรวะ แต่ผมก็สบายใจขึ้นแล้วละ ที่ได้อธิบายให้เธอพอเข้าใจอยู่บ้าง แต่ผมกำลังสบสนกับความรู้สึกกับตัวเองอยู่ว่าทำไมผมต้องแคร์เธอขนาดนี้ ทำไมผมถึงต้องตามมาอธิบายเรื่องนี้ให้เธอฟัง ทำไมผมถึงรู้สึกสบายใจเมื่อผมพูดกับเธอเข้าใจแล้ว ทั้งๆที่ผมกับเธอเราไม่เคยรู้จัก และไม่มีความผูกพันธ์กันมาก่อน^^  

 

 

 

 

 

 

---

อีกตอนแล้วจร้าาาา ^^ กว่าจะอัพใช่ป่ะ 55555

แถวบ้านไรเตอร์ฝนตกหนักมาก แต่งไม่ค่อยรู้เรื่องเลย 

โหวตเม้นนนนนนน

**ตอนต่อไปจะไม่ปล่อยให้ช้าขนาดนี้ละ ฝันดีจร้าาาาา