พันธนาการหัวใจ

 

 

“มีอะไรรึเปล่าคะพ่อ ทำไมหน้าตาเครียดจัง”ฟางเดินเข้ามาในบ้านหลังจากไปทำงานก็ต้องแปลกที่

เห็นแคทและพ่อของเธอทำหน้าเครียดๆ

 

“คือ มีเรืองยุ่งๆที่บริษัทนิดหน่อยน่ะค่ะหนูฟาง”แคทตอบแทน

 

“ชั้นถามพ่อ ไม่ได้ถามเธอ อย่ามาสอด”ฟางว่าแคท

 

“ฟาง อย่าหาเรื่องแคทนะ”พ่อฟางดุฟาง

 

“แหม แตะไม่ได้เลยนะคะเมียใหม่พ่อน่ะ รักกันจริงๆจนไม่มีเวลาไปหาแม่ที่โรงพยาบาลเลย”ฟาง

พูดอย่างน้อยใจ

 

“อย่ามาหาเรื่องแถวนี้ จะไปไหนก็ไป”พ่อฟางว่าก่อนจะลุกขึ้น จู่ๆก็หน้ามืดล้มลง

 

“คุณคะ”แคทรีบประคองพ่อฟาง

 

“คุณพ่อ”ฟางรีบเข้าไปประคองอีกข้างนึงก่อนจะพาพ่อฟางมานั่งที่โซฟาตามเดิม

 

“ทีนี้บอกฟางได้รึยังคะว่าเกิดอะไรขึ้น”ฟางถามพ่ออีกครั้ง

 

“บริษัทของเรากำลังจะล้มละลาย”พ่อฟางพูดน้ำเสียงเครียดๆ

 

“อะไรนะคะ เกิดอะไรขึ้นทำไมถึงเป็นแบบนี้”ฟางพูดอย่างตกใจ

 

“พ่อผิดเองที่บริหารบริษัทไม่ดี แต่ตอนนี้มีคนมาขอซื้อหุ้นทั้งหมดของบริษัทเราไว้เพื่อช่วยบริษัท

เรา”พ่อฟางพูด

 

“ใครคะ”ฟางถาม

 

 

 

เอี้ยดดด

 

 

“มาพอดีเลย”แคทพูดขึ้น ฟางหันไปต้องตกใจเมื่อคนที่เดินเข้าบ้านเธอมาคือ ป๊อปปี้

 

“มาทำอะไรที่นี่ ออกไปซะ”ฟางไล่ป๊อปปี้

 

“ผมมาหาพ่อคุณไม่ใช่คุณ”ป๊อปปี้พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาก่อนจะเดินผ่านฟางไปนั่งตรงข้ามกับพ่อ

ฟาง

 

“สวัสดีครับคุณอา”ป๊อปปี้สวัสดีชายสูงวัย

 

“ป๊อปปี้ ทำไมกัน”พ่อฟางอึ้งไม่เข้าใจ

 

“คืองี้ค่ะคุณ ช่วงที่คุณไปดูงานต่างประเทศ ก็ได้คุณภานุนี่ล่ะค่ะ คอยช่วยเหลือบริษัทเราให้อยู่รอด

จนทุกวันนี้”แคทช่วยพูด

 

“เพราะผมเห็นว่าคุณอาอายุมากแล้ว แล้วเราก็เคยสนิทกันมาก่อน อะไรที่ผมช่วยบริษัทคุณอาได้

ผมก็จะช่วยนะครับ”ป๊อปปี้พูด

 

“อย่าไปฟังเค้านะคะ เค้ามันตัวอันตราย”ฟางรีบพูด

 

“ฟาง เงียบ อย่าว่าป๊อปปี้ ถ้าแกไม่คิดจะช่วยอะไรพ่อก็ไม่ต้องมายุ่ง”พ่อฟางตวาดฟางจนเธออึ้ง

ก่อนน้ำตาจะไหลออกมา

 

“คุณพ่อ”ฟางร้องไห้ออกมาก่อนจะเอามือปาดน้ำตาทิ้ง

 

“นี่ครับ”ป๊อปปี้ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ฟางแต่ฟางปัดมันทิ้งอย่างไม่ไยดี

 

“ฟาง หยุดทำมารยาทแย่ๆกับแขกของพ่อซักที ออกไป”พ่อฟางหมดความอดทนตะคอกฟางก่อน

จะไล่เธอไป ฟางอึ้งน้อยใจก่อนจะวิ่งออกไปที่สวนเพื่อร้องไห้ออกมา ทำไมพ่อถึงต้องเชื่อผู้ชาย

ร้ายกาจแบบนั้น ฟางนั่งร้องไห้อยู่ตรงชิงช้าตัวโปรดของเธอเป็นเวลานาน

 

 

 

“ขอขอบคุณคุณภานุมากนะคะ ถ้าไม่ได้คุณ บริษัทของเราต้องแย่แน่ๆ”แคทเดินออกมาส่งป๊อปปี้ที่

รถ ฟางได้ยินเข้าก็แอบดู

 

“อย่างน้อยคุณอาก็เคยมีเมตตากับผมฮะ อะไรที่ช่วยได้ก็ช่วยไป”ป๊อปปี้ยิ้มให้กับแคท

 

 

“อ๊ะ”แคทเซล้มจนป๊อปปี้เข้าประคองกอดแคทไว้

 

“เจ็บตรงไหนรึเปล่าครับ”ป๊อปปี้ถามอย่างอ่อนโยน แคทและป๊อปปี้สบตากันนิ่ง ฟางทนไม่ไหวรีบ

ออกมาจากที่ซ่อนทันที

 

“มันจะมากไปแล้วนะ ทำอะไรเกรงใจพ่อชั้นบ้าง”ฟางโวยวาย

 

“หนูฟาง คือมันเป็นอุบัติเหตุน่ะค่ะ”แคทอธิบาย

 

“อย่ามาโกหกชั้นเห็นเธอมองตาอีตานี่ซะหวานเยิ้มเลย นี่อย่าคิดจะสวมเขาพ่อชั้นเด็ดขาดนะ”ฟาง

ว่าแคท แคทร้องไห้ออกมาจนป๊อปปี้ต้องรีบปลอบ

 

“นี่ เลิกดูถูกแม่เลี้ยงคุณได้แล้ว”ป๊อปปี้ดุฟาง

 

“อย่ามายุ่ง คนนอกอย่างคุณน่ะ กลับไปได้แล้ว”ฟางไล่

 

“ส่วนเธอ ไม่ขึ้นไปดูแลพ่อชั้นล่ะ จะเสนอหน้าอยู่ตรงนี้ทำไม”ฟางหันไปมองแคท แคทรีบปาด

น้ำตาก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในบ้านทันที ฟางมองนิดนึงก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านแต่ป๊อปปี้คว้าแขนไว้

ได้

 

 

 

“เอ ที่บอกว่าคนนอกอย่ามายุ่งนี่ คงจะใช้กับชั้นไม่ได้หรอกนะ เพราะชั้นมันคนใน รู้หมด ทุกซอก

ทุกมุม”ป๊อปปี้พูดก่อนจะใช้สายตาโลมเลียมองฟางอย่างเจ้าชู้

 

“ทุเรศ อย่ามาทำอะไรแบบนี้กับชั้นอีก ถือว่าที่ผ่านมาชั้นทำทาน”ฟางว่า ป๊อปปี้รีบดึงฟางมาแนบลำ

ตัว

 

“สงสัยผมคงมีบุญ ได้ทานเป็นนางฟ้าแสนสวยแบบนี้มาก่อน เป็นบุญจนจำไม่รู้ลืม จำได้เสมอว่ามัน

หอมหวานขนาดไหน”ป๊อปปี้พูดยั่ว ฟางสะบัดตัวเองออกมาจากป๊อปปี้ทันที

 

 

เพี้ยะ

 

 

“กลับไปได้แล้ว ถ้าไม่จำเป็นอย่ามาที่นี่อีก ชั้นเกลียดคุณ”ฟางพูดจบก็วิ่งเข้าบ้านไป ป๊อปปี้มองตาม

อย่างสะใจ

 

 

 

 

ปัง

 

 

ฟางรีบเข้าห้องนอนตัวเองมาก่อนจะกระโดดขึ้นเตียงร้องไห้ออกมา เกือบไปแล้ว ถ้าเธออยู่นานกว่า

นี้เค้าต้องรู้แน่ๆ ว่าเรายังอ่อนแออยู่ ฟางลุกขึ้นปาดน้ำตาก่อนจะเปิดตู้เสื้อผ้า แล้วหยิบกล่องไม้กล่อง

หนึ่งออกมา ฟางเปิดมันออกมา ข้างในเป็นรูปต่างๆที่ป๊อปปี้และฟางถ่ายคู่กัน การ์ดต่างๆที่ป๊อปปี้

ชอบส่งให้เธอ ไหนจะเป็นตั๋วหนังรอบต่างๆที่เคยดูด้วยกัน พูดง่ายๆมันคือกล่องแห่งความทรงจำ

ของฟางที่มีต่อป๊อปปี้นั่นเอง

 

 

“พี่มันคนใจร้าย ฮืออ ฟางเกลียดพี่”ฟางร้องไห้ออกแล้วกอดตุ๊กตาหมีพูห์ที่ป๊อปปี้ซื้อให้ฟางแน่น

ก่อนจะผลอยหลับไป

 

 

 

 

แอ้ดด

 

 

ฟ้าก็ล่วงเลยเป็นเวลามืดแล้ว ฟางยังคงหลับอยู่ โดยไม่รู้เลยว่าได้มีคนไขกุญแจเข้ามาในห้องนอน

ของฟาง

 

 “ยัยเด็กบ้า ทำเป็นปากดีเมื่อตอนกลางวัน มันน่าตบนัก”แคทที่มองฟางนอนหลับกอดตุ๊กตาอยู่

แทบกลั้นอารมณ์โกรธไม่อยู่ง้างมือจะตบแต่ป๊อปปี้ห้ามไว้

 

“อย่าพี่แคท เดี๋ยวยัยนี่ตื่นขึ้นมาจะยุ่ง”ป๊อปปี้พูดขึ้น แคทจึงลดมือลงแล้วมือลงเห็นกล่องข้างๆตัว

ฟางแล้วยิ้มเยาะ

 

“เป็นอย่างที่แกคิดจริงๆด้วย ยัยเด็กนี่มันยังไม่ลืมแก”แคทชูกล่องไม้ที่ใส่รูปขึ้น ป๊อปปี้อึ้ง ยัยนี่เก็บ

รูป การ์ด ทุกอย่างที่เขาเคยให้ไว้อยู่หรอเนี่ย ป๊อปปี้หันไปมองฟางที่นอนกอดตุ๊กตาที่เขาเคยให้เธอ

ด้วยสายตาอ่อนโยน

 

“นี่ อย่าบอกนะว่าแกจะใจอ่อนกับยัยนี่น่ะ”แคทพูดขึ้นเรียกสติป๊อปปี้คืนมา

 

“ไม่ ไม่มีวัน มันก็แค่เกมส์เท่านั้นล่ะ”ป๊อปปี้พูดเสียงแข็ง

 

“เหอะ ขอให้มันจริงละกัน ชั้นไปล่ะ เดี๋ยวไอ้แก่นั่นมันจะตื่นแล้ว อ้อ กุญแจห้องเด็กนี่แกเก็บไว้เลย

ก็ได้นะ ชั้นไม่อยากเก็บหรอก”แคทพูดก่อนจะเดินออกจากห้องไป

 

 

ปัง

 

 

“เธอมันอ่อนแอฟาง”ป๊อปปี้พูดขึ้นก่อนจะก้มลงมองฟาง ที่แม้จะหลับแต่ก็ยังมีน้ำตา ป๊อปปี้เอื้อมมือ

ไปปาดน้ำตาให้ฟางอย่างเบามือ ก่อนจะก้มลงจูบฟางอย่างอ่อนโยน ก่อนป๊อปปี้จะผละออก แล้ว

ออกจากห้องนอนของฟางไป

 

ขอฝากเรื่องนี้หน่ยน้าาา คอมเม้นกันได้นะ