พันธนาการหัวใจ

 
 
 
 
“ฟางๆ”เฟย์เรียกชื่อฟางที่ขยับตัวแล้ว
 
“อือ พี่มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”ฟางลืมตาตื่นแล้วมองไปรอบๆ พบว่าตัวเองกลับมาอยู่ที่ห้องนอน
 
“ก็เมื่อคืน มีคนงานมาบอกว่าพี่ฟางเป็นลมอยู่ตรงแถวๆกระชังหอยมุก สงสัยพี่ฟางคงจะลื่นหัวโขก
กับเสาแถวนั้น ดีนะที่ไม่ถึงกับเย็บแผลอ่ะ”เฟย์พูด
 
 
“ไม่ใช่”ฟางพูด
 
“ไม่ใช่ อะไรอ่ะพี่ฟาง”เฟย์ถาม
 
“พี่ไม่ได้ไปที่กระชังหอย แต่พี่ไปที่ห้องเก็บของของฟาร์ม”ฟางพูด
 
“แต่คนงานเค้าเห็นพี่นอนสลบอยู่แถวกระชังจิงๆนะ อุ้มมาที่บ้านก็ดึกมากแล้วด้วย ไม่เชื่อพี่ลองไป
ถามคนงานดูสิ”เฟย์พูด
 
 
“แต่เมื่อคืน พี่ป๊อปปี้มาช่วยพี่นะ”ฟางโพล่งออกมาทำเอาเฟย์อึ้ง เขื่อนที่เดินเข้ามาได้ยินก็ตกใจ
 
“เป็นไปไม่ได้ ถ้าเป็นป๊อปปี้จริงๆมันก็มาหาลูกกับเมียแล้ว จะปล่อยฟางให้เป็นลมสลบอยู่ตรงนั้น
ทำไมล่ะ”เขื่อนพูด
 
 
“แต่ ฟางได้ยินเสียงพี่ป๊อป พี่ป๊อปช่วยฟาง แล้วยังกอดฟาง แล้วยัง จูบฟาง ฟางจำอ้อมกอดนั้น
ได้”ฟางรีบพูด เขื่อนและเฟย์มองหน้ากัน
 
“พี่ฟางนอนพักก่อนละกันเนาะ เดี๋ยวเฟย์ลงไปดูหลานก่อน”เฟย์พูดก่อนจะจูงมือเขื่อนออกมา
 
 
“พี่เขื่อนคะ อย่าบอกนะว่าพี่ฟางเจอผีพี่ป๊อปปี้เมื่อคืนนี้”เฟย์ถามเขื่นก่อนจะมองไปรอบๆด้วยความ
กลัว
 
 
“พี่ก็ไม่รู้แฮะ ถ้าป๊อปมันยังไม่ตายมันก็ต้องมาหาฟางสิ นอกซะจากฟางจะฝันว่าป๊อปปี้มาหา”เขื่อน
พูด เฟย์เริ่มคล้อตาม
 
 
 
 
“ทานข้าวก่อนนะลูก”แม่ฟางเดินเอาข้าวกลางวันมาให้ลูกสาวที่นอนอยู่บนเตียง
 
“แม่คะ เมื่อคืนพี่ป๊อปปี้มาช่วยฟางจริงๆนะคะ”ฟางรีบพูด
 
“ฟาง ถ้าป๊อปปี้มา ทำไมเค้าไม่พาฟางมาที่บ้านล่ะ แม่ว่าหนูคิดถึงเค้ามากไง หนูเลยเก็บเอาไปฝัน
เป็นตุเป็นตะแบบนี้ ทานข้าว แล้วพักผ่อนเยอะๆ จะได้ไม่ต้องคิดจนเอาไปฝันอีก”แม่ฟางพูดก่อนจะ
ลูบหัวลูกสาวก่อนจะเดินออกไป
 
 
 
“แต่ จูบนั่น มันเหมือนจริงมากเลยนะ”ฟางพูดแล้วเอามือไปจับที่ปากตัวเองแล้วนึกถึงสัมผัสเมื่อคืน
นี้ ก่อนจะหันไปดูที่ข้อมือแล้วตกใจเมื่อพบบางอย่างที่หายไป
 
 
 
วันต่อมา
 
 
“เอ้า จะไปไหนอีกล่ะฟาง ยังไม่หายดีนะ”เขื่อนแปลกใจเมื่อเห็นฟางหยิบหมวกและกระเป๋าเดิน
ออกไปข้างนอกบ้าน
 
 
“ถ้าคนงานพาฟางมาที่บ้านจริงๆ แล้วทำไมนาฬิกาพี่ป๊อปปี้ถึงหายไปล่ะ ทั้งที่ฟางใส่อยู่ตลอด”ฟาง
พูด
 
“เออว่ะ ทำไมนาฬิกาของป๊อปปี้หลุดหายไปไหนน่ะ”เขื่อนแปลกใจ
 
 
 
“นั่นล่ะ คือสิ่งที่ฟางต้องไปหา ฟางจะไปตามนาฬิกาพี่ป๊อปปี้คืน”ฟางพูดแล้วใส่หมวก ก่อนจะเดิน
ตรงไปที่กระชังหอยมุกทันที
 
 
 
 
“อ้าว คุณหนูมาทำอะไรตรงนี้อีก เดี๋ยวก็หัวฟาดอีกไปอีกหรอก”คนงานเดินมาทักฟาง
 
“เออ ก็น่าแปลกเนาะ แถวนี้มันไม่มีอะไรให้คุณหนูต้องล้มเลย ทำไมคุณหนูถึงมาเป็นลมตรงนั้น
ได้”คนงานชายพูด ฟางนิ่ง
 
 
“เดี๋ยวก่อนนะคะ เมื่อคืนฟางล้มตรงนี้หรอคะ แล้วใครเป็นคนมาเจอฟางหรอคะ”ฟางถาม
 
“ก็ไอ้คลื่นน่ะสิ มันไปบอกหัวหน้าคนงานว่าเจอคุณหนูล้มตรงนี้ พวกเราก็แปลกใจนะทำไมมันไม่อุ้ม
คุณหนูไป แต่พอเห็นขามันพวกเราก็ไม่ติดใจอะไรแล้วล่ะ”คนงานพวกนั้นพูด ฟางอึ้ง
 
 
 
“แล้วตอนนี้นายคลื่นอยู่ไหนหรอคะ”ฟางรีบถาม
 
“มันออกทะเลไปน่ะคุณหนู ค่ำๆโน่นจะกลับมา ถ้าไม่มีอะไรแล้วพวกผมไปทำงานก่อนนะครับ”คน
งานพูดแล้วขอตัวไปทำงาน
 
 
“นายเป็นคนเจอชั้น แต่นายไม่พาชั้นไปที่บ้าน แปลว่านาฬิกาพี่ป๊อปปี้ต้องอยู่ที่นายแน่ๆนาย
คลื่น”ฟางพูด ก่อนจะลองเดินไปที่โรงเก็บของเพราะเมื่อคืนเธอจำได้ว่าเธอเข้ามาในนี้นิ
 
 
“มิน่าล่ะ แหเยอะแบบนี้นิเองถึงได้ล้มเมื่อคืนนี้”ฟางพูดแล้วมองไปรอบๆ ก่อนจะค้นหานาฬิกาของ
ป๊อปปี้
 
 
“มันต้องตกแถวนี้สิ เราจะว่านายคลื่นไม่ได้”ฟางพูดก่อนจะพยายามมองหานาฬิกา
 
 
 
“คุณหนู มาทำไมมาอยู่ตรง แถวนี้สกปรกจะตาย มีทั้งแมลงสาบอีก”คนงานรีบเข้ามาหาฟาง
 
“ถ้ามันสกปรกแล้วทำไมไม่มีใครทำความสะอาดตรงนี้ล่ะคะ”ฟางถาม
 
“ก็แถวนี้ ไอ้คลื่นมันดูแล พวกเราไม่กล้าเข้าไปหรอก ดุหยั่งกับมา ไม่รู้ว่าก่อนมันมาที่นี่คงจะหนีคดี
อะไรมาแน่ๆ”คนงานพูด
 
“งั้นฟางขอถามอะไรหน่อยสิ นายคลื่นไม่ใช่คนแถวนี้หรอ”ฟางถาม
 
 
“ไม่ใช่หรอกคุณหนู ลุงผมบอกว่าเจอมันถูกคลื่นทะเลพัดลอยคออยู่กลางทะเล เลยช่วยไว้ สภาพที่
เละตุ้มเป้ะ หน้านี่มีแต่แผลเหมือนโดนอุบัติเหตุมา ทั้งแขนทั้งตัวมีแต่แผลเต็มไปหมด พอมันฟื้นขึ้น
มา พวกเราถามชื่อ ถามอะไรมันก็ไม่ตอบ สงสัยความจำเสื่อม พวกเราก็เลยตั้งชื่อมันว่าคลื่นตาม
คลื่นทะเลครับ แต่มันก็แปลก ไม่ชอบสุงสิงกับใคร อยู่บ้านท้ายเกาะคนเดียวแยกออกจากบ้านพวก
ผม ทั้งๆที่ขามันก็กะเผลกแบบนั้นกลับไม่ยอมให้ใครช่วย เก็บตัวเองไม่สุงสิงกับใคร พอใครมายุ่งก็
ไล่เค้า ลุงผมเห็นมันไม่มีที่ไปเถอะ เลยให้มันทำงานที่นี่”คนงานคนนั้นพูด
 
 
 
“มึงก็ว่ามันไปอย่างเดียว มันอารมณ์ร้ายแต่มันก็ใจดีนะ ตอนนั้นลูกข้ามันตกต้นไม้มันก็อุ้มมาหาเมีย
กับข้าที่ฟาร์ม พอไอ้ตัวเล็กงอแงไม่ยอมฉีดยา ทำแผล มันก็ร้องเพลงให้ลูกข้าฟังให้มันหายกลัว
นะ”คนงานอีกคนพูด
 
“คืนก่อนที่พวกคุณหนูจะมาที่นี่ ผมเคยได้ยินเสียงมันร้องไห้ด้วยนะ บางทีมันอาจอยากกลับไปหา
ลูกเมียมันก็ได้ เห็นแถวบ้านมันปลูกดอกไม้เต็มเลย”คนงานอีกคนพูด ก่อนจะพาฟางออกมาจากโรง
เก็บของ ฟางกลับมาที่บ้าน นั่งคิดถึงเรื่องราวที่คนงานคนอื่นๆพูดถึงนายคลื่น
 
 
 
 
“ฟาง เจ็บมากมั้ย”ป๊อปปี้พูดเมื่อเห็นแฟนสาวปั่นจักรยานตอนมาเที่ยวกับเพื่อนๆแล้วล้มลงไป
 
“ฮือ พี่ป๊อปปี้เจ็บ”ฟางร้องไห้เมื่อเข่าทั้ง2ข้างมีแต่เลือด ป๊อปปี้อุ้มฟางมาที่ห้องพยาบาลทันที
 
“ไม่เอาเฟย์ พี่เจ็บไม่ทำ”ฟางงอแงเมื่เห็นเฟย์จะราดแอลกอฮอล์ที่แผล
 
“ไม่ทำแล้วแผลมันจะหายมั้ยพี่ฟาง พี่ป๊อปช่วยหน่อย”เฟย์รีบพูด
 
 
“หลับตาแค่หลับตา ถ้ารู้สึกเหงา และต้องมองหา ถามว่าฉันจะคิดถึงใคร”ป๊อปปี้กุมมือฟางแล้วร้อง
เพลงออกมา
 
“เมื่อไหร่ก็ใช่เธอ…ตอบทุกคำถามของใจ ใช่เธอ… คนเดียวที่ฉันมั่นใจ ใช่เธอ… เธอคือคนพิเศษ
ไม่ต้องการพิสูจน์   ได้แต่หยุดใจตรงนี้”ป๊อปปี้ร้องเพลงต่อไปแล้วจ้องมองฟางทำให้เฟย์ทำแผลให้
ฟางได้
 
 
“เมื่อไหร่ก็ใช่เธอ… คนที่ฉันรักคือใคร ใช่เธอ… เธอรู้บ้างมั๊ย ใช่เธอทั้งนั้น ก็ไม่รู้ในใจเธอนั้น ใช่ฉัน
บ้างรึเปล่า”ป๊อปปี้ร้องเพลงก่อนจะลูบผมฟางแล้วมืออีกข้างนึงจับมือฟางอยู่
 
 
 
“เสร็จแล้วว แหม ทีหลังต้องขอยืมพี่ป๊อปไปร้องเพลงบ่อยๆเวลาพี่ฟางงอแงแล้วล่ะค่า”เฟย์พูดหลัง
จากพันแผลเสร็จแล้วเดินออกไป
 
 
“ใช่มั้ยครับ”ป๊อปปี้ยิ้ม
 
“ใช่ค่ะ”ฟางยิ้มด้วยความเขิน ก่อนป๊อปปี้จะแอบหอมแก้มคนตัวเล็กไปทีนึง
 
 
 
 
 
 
“ทำไมพี่ป๊อปถึงชอบให้ดอกไม้ฟางคะ”ฟางถามเมื่อป๊อปปี้ยื่นดอกลิลลี่ให้ฟาง
 
“เพราะว่าฟางน่ารัก บอกบางน่าดูแลเหมือนดอกไม้ เวลาพี่เห็นดอกไม้ทีไร พี่ก็นึกถึงฟาง
ทุกที”ป๊อปปี้พูดทำเอาฟางเขินแก้มแดง
 
 
 
“ชั้นต้องรู้ให้ได้ ว่านายเป็นใครนายคลื่น”ฟางพูดหลังจากนึกถึงเหตุการณ์ที่ป๊อปปี้ทำให้เธอ
 
 
 
 
 
“โห คืนนี้เหมือนฝนจะตกยังไงก็ไม่รู้นะคะ”เฟย์พูดขณะชะเง้อมองดูที่หน้าต่าง
 
“ตายละ ละพวกนายหินเอาลูกน้องไปกลางทะเล จะเป็นอะไรมั้ยนะ”แม่ฟางพูด ฟางนิ่ง นึกถึงที่คน
งานพูดกันว่านายคลื่นออกทะเลไปป ค่ำๆกว่าจะกลับ แต่ตอนนี้ฝนจะตก
 
 
“เอ่อ ฟางไปนอนก่อนนะคะ”ฟางพูดแล้วขอตัวออกไปจากห้องรับแขก ก่อนจะแอบเอาไฟฉายและ
ใส่เสื้อคลุมชุดนอนตัวเอง แล้วเดินออกจากบ้านไป
 
 
 
“ชั้นต้องรู้ให้ว่านายเป็นใคร”ฟางพูดพลางเอาไฟฉายส่องทางเตรียมตัวไปบ้านพักคนงาน
 
 
ครืน
 
 
ฟางตกใจสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงฟ้าร้อง เสียงที่เธอไม่ชอบเลย
 
 
 
“อย่าพึ่งตกมานะ ให้พวกคนงานกลับมาจากทะเลก่อน”ฟางพูดเบาๆ แต่เหมือนฝนฟ้าจะไม่เป็นใจจู่ๆ
ก็ตกมาไม่หยุด แต่ฟางที่ออกมาไกลบ้านตัวเองมาก จะวิ่งกลับบ้านก็ไม่ทัน แถวนี้ใกล้กับฟาร์มกับ
บ้านพักคนงาน ฟางเสียงดวงวิ่งไปทางบ้านพักคนงาน
 
 
 
ครืน
 
 
“ไม่เอาอย่าร้องสิ ฮือ”ฟางเริ่มกลัว เพราะข้างๆทางมีแต่ต้นไม้น่ากลัว ฟางจึงวิ่งไปหลลใต้ต้นไม้
 
 
 
เปรี้ยงง
 
 
“กรี๊ดดดด”ฟางตกใจเสียงฟ้าร้อง กรี้ดออกมาก่อนจะเป็นลมล้มไปกลางสายฝน
 
 
 
 
“ฟางๆ”เสียงหนึ่งที่คุ้นเคยเรียกฟางไว้ แต่ฟางนิ่งไม่ไหวติง แถวนี้ก็ไกลจากบ้านเธอด้วยสิ ก่อนที่
ฟางจะถูกอุ้มขึ้นจากคนตัวสูงแล้วพาฟางกลับไปที่บ้านท้ายเกาะ ห่างไกลบ้านพักคนงานทันที
 
 
 ฟางโดนอุ้ม5555อยากรู้เป็นไงเม้นกับโหวตให้เราเยอะๆ เดี๋ยวจะมาต่อให้