พันธนาการหัวใจ

 

 

 

 

 

“อืมมม พี่ป๊อปปี้”ฟางสะดุ้งตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงในบ้านหลังหนึ่ง ที่มีเพียงแสงสว่าง

จากตะเกียงข้างๆเธอเท่านั้น ฟางมองไปรอบๆตัวเพื่อสำรวจตัวเองพบว่าเสื้อผ้าของเธอถูกเปลี่ยน

เป็นเสื้อกล้ามสีขาวกับผ้าถุงแบบชาวเล ข้างนอกฝนยังคงตกหนัก ใครกันที่มาช่วยเธอ

 

 

กึกๆกักๆ

 

 

“ใครน่ะ”ฟางพูดก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินถือตะเกียงออกมาจากห้องนอน ก็พบว่าในบ้านหลังนี้เป็นบ้าน

หลังเล็กๆชั้นเดียว เพียงแค่เธอออกมาจากห้องนอนก็เป็นครัวและที่กินข้าวแล้ว ฟางสาดส่อง

ตะเกียงอย่างกล้าๆกลัวๆ

 

 

“ไฟดับหรอกหรอ”ฟางเลื่อนไปเปิดสวิตช์ไฟข้างๆตัวพบว่ามันไม่เปิด งเดินสำรวจบ้านนี้ไปเรื่อยๆ จน

เธอสังเกตเห็นเงาตะคุ่มอยู่นอกบ้าน

 

 

ปัง

 

 

“ใครน่ะ”ฟางเปิดประตูบ้านออกไปก็พบแต่ความว่างเปล่าท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก ฟางเริ่มกลัว

รีบปิดประตูทันที ก่อนจะเดินหันหลังกลับเข้าไปในห้องนอน

 

 

กึกๆกักๆ

 

 

 

ฟางได้ยินเสียงมาจากประตูด้านหลังบ้าน เจ้าของบ้านหลังนี้ต้องอยู่ด้านหลังแน่ๆ เดี๋ยวนะ บ้านที่อยู่

ห่างไกลจากบ้านคนงานในฟาร์ม บ้านที่อยู่ท้ายเกาะ บ้านนายคลื่น

 

 

“นายคลื่น”ฟางลองร้องเรียกชื่อคนงานปริศนา แล้วลองเดินเข้าไปตรงด้านหหลังบ้าน

 

“ถ้าใช่นาย นายขานตอบชั้นหน่อยได้มั้ย ชั้นเริ่มกลัวละนะ”ฟางเริ่มพูด เพราะเธอรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ

อย่างน้อยถ้าเป็นนายคลื่น มันก็น่าจะดีกว่าเป็นใครที่เธอไม่รู้จักนะ

 

 

ครืนนนน

 

 

“อ๊า”ฟางตกใจรีบนั่งยองๆแล้ววางตะเกียงเอามืออุดหูแน่น เสียงที่เธอไม่ชอบมากที่สุด ทำไมต้อง

มาตกตอนนี้ด้วยนะ พี่ป๊อปปี้ พี่ป๊อปปี้อยู่ไหน

 

 

“…”ฟางนิ่งคิดอะไรออกจริงสิ ตอนที่เธอเป็นลมบนเกาะนี้ หรือเป็นอะไรไป เธอจะรู้สึกเหมือนป๊อปปี้

อยู่ใกล้ๆดูแลเธออยู่ไม่ห่าง

 

 

 

“โอ๊ยย”ฟางแกล้งร้องแล้วล้มลงไปแน่นิ่ง ซักพักฟางก็ได้ยินเสียงเหมือนคนรีบเดินมาใกล้ๆเธอ ก่อน

ฟางจะรู้สึกถึงหยดนี่ร่วงจากชายปริศนาคนนี้ ก่อนจะรู้สึกว่าตัวเองถูกอุ้มขึ้นมา สัมผัสที่คุ้นเคยแต่ครั้ง

นี้ฟางรู้สึกถึงความชื้นของเสื้อผ้าคนๆนี้

 

 

 

ฟุบ

 

 

ฟางถูกวางลงอย่างเบามือลงบนเตียง ก่อนจะมีมือมาลูบที่หัวเธออย่างอ่อนโยน ใครกัน? เธอต้องรู้

ให้ได้ก่อนเค้าจะออกไป

 

 

“หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ”ฟางรีบลุกขึ้นสั่ง ร่างสูงหยุดนิ่ง ฟางมองไม่ถนัด เพราะตะเกียงตอนนี้อยู่ด้าน

นนอกตอนนี้คงมีเพียงแค่แสงจากด้านนอกที่ส่องมาเท่านั้น

 

 

“นายเป็นใคร นายคลื่นใช่มั้ย”ฟางลุกขึ้นแล้วถาม แต่ร่างสูงไม่ตอบ ฟางจึงหงุดหงิดเดินเข้ามาใกล้ๆ

 

 

หมับ

 

 

“ชั้นพูดก็หันมาหาชั้นสิ ชั้นไม่ได้พูดกับคนใบ้นะ”ฟางจับแขนชายคนนั้นแล้วว่า ก่อนเธอจะรู้สึกถึง

วัตถุบางอย่างที่ข้อมือ

 

 

 

“นี่มันนาฬิกาของชั้นนิ เป็นนายจริงๆด้วยสินะนายคลื่นที่ขโมยนาฬิกานี้มาน่ะ”ฟางชูแขนของนาย

คลื่นขึ้นแล้วว่า

 

 

“มันไม่ใช่ของคุณหนูอยู่แล้ว”นายคลื่นตอบ ก่อนจะสะบัดมือออกจากมือเล็กของฟาง

 

 

“แต่มันเป็นของสามีชั้น นายไม่มีสิทธิมาขโมยแบบนี้ เอาคืนมานะ”ฟางว่า ก่อนจะกระชากมือนั้นมา

อีกครั้ง แต่คราวนี้นายคลื่นหันกลับมาด้วยทำให้ฟางเซไป ก่อนที่นายคลื่นจะโอบเอวฟางไว้เพื่อไม่

ให้ฟางล้ม ทำให้ฟางอยู่ใกล้นายคลื่นมากขึ้น

 

 

ตึกๆ

 

 

 

เมื่อฟางอยู่ใกล้นายคลื่นมากขึ้นฟางเริ่มรู้สึกใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เพราะตอนนี้ ลมหายใจของนาย

คลื่นมันหายใรดไปตามแก้ม และหน้าผากเธอ เหมือนว่านายคลื่นกำลังโน้มหน้าเข้ามาใกล้เธอ

 

“ยะ อย่า”ฟางเริ่มรู้สึกว่านายคลื่นเคลื่อนตัวมาใกล้และโอบรัดฟางมากยิ่งขึ้น ทำให้ฟางเริ่มดันตัวขืน

ตัวเองไว้ ก่อนที่ฟางจะคิดว่าเธอไม่เคยเห็นหน้านายคลื่นชัดๆเลย จะน่ากลวแค่ไหนก็อยากจะรู้

เหมือนกัน

 

 

หมับ

 

 

 

“จะทำอะไรน่ะ”นายคลื่นตะคอกใส่ฟางเมื่อฟางยกมือจะกระชากผ้าคลุมออก นายคลื่นจับมือฟางไว้

ได้ทัน

 

“เสียงนี้มัน พี่ป๊อปปี้ใช่มั้ย”ฟางชะงักเมื่ได้ยินเสียงนายคลื่นใกล้ๆก่อนจะพูด นายคลื่นชะงักเริ่มผ่อน

แรงที่จับมือฟาง

 

 

“คุณหนูนี่พูดจาเริ่มเลอะเทอะละ คงจะคิดถึงสามีคุณหนูที่เสียไปมากสิท่า รีบกลับบ้านไปได้

แล้ว”นายคลื่นหันหลังกลับ

 

 

“ชั้นมาที่เกาะนี้ ไม่เคยมีใครรู้เลยว่าสามีชั้นเสียชีวิตแล้วนอกจากคนในครอบครัวชั้น นายรู้ได้ยัง

ไง”ฟางจับผิด ทำเอานายคลื่นชะงัก

 

 

 

“นายคลื่น ก็คือ พี่ป๊อปปี้ใช่มั้ยคะ”ฟางสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะพูดออกมา

 

 

“ไม่ใช่”นายคลื่นตอบแล้วเดินหนีไป ฟางอึ้งน้ำตาไหล ไม่ใช่ เธอไม่ยอมนะ

 

 

หมับ

 

 

 

“พี่ป๊อปปี้แน่ๆ ต้องเป็นพี่ป๊อป ฮือออ ฟางคิดถึงพี่มากนะรู้มั้ย”ฟางวิ่งไปกอดนายคลื่นจากด้านหลัง

แน่นไม่ยอมปล่อยก่อนจะร้องไห้ออกมา

 

 

“ได้โปรด ปล่อย อย่ามายุ่ง กับ พี่ เลย”เสียงนั้นพูดอย่างอ่อนโยน เสียงของพี่ป๊อปปี้ของเธอ

 

 

“ไม่นะ ฟางจะไม่ปล่อยพี่ไปไหนนะ พี่ต้องมาอยู่กับฟางกับลูกสิ”ฟางพูดแล้วกอดแน่นกว่าเดิม

 

“พี่มันน่าเกกลียดเกินไป พี่มันไม่ควรอยู่กับฟางอีกแล้ว”ป๊อปปี้พูด ฟางนิ่ง

 

 

“มันจะน่าเกลียดเท่าไหร่กัน พี่เป็นสามีฟางนะ ฟางต้องรับได้สิ”ฟางพูดก่อนจะพลิกตัวป๊อปปี้มา

แล้วถอดผ้าคลุมนั้น แต่แสงในห้องมันมีไม่พอที่ฟางจะเห็นได้

 

 

 

“คงจะไม่เห็นสินะ เดี๋ยวพี่จะทำให้ฟางรู้ว่าพี่น่าเกลียดแค่ไหน”ป๊อปปี้พูดจบก็ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัว

ใหญ่ออก ก่อนจะจับมือฟางขึ้นมาลูบที่หน้าอกตัวเอง แผ่นหลัง แขน มือ ฟางสัมผัสได้ถึงรอยแผล

เต็มตัวคนที่เธอรัก ฟางน้ำตาซึม ก่อนมือนั้นจะถูกจับขึ้นมาที่ใบหน้าแล้วให้ฟางลูบไล้ ฟางสัมผัสถึง

รอยแผลที่ใบหน้าป๊อปปี้

 

 

“เห็นมั้ย พี่มันน่าเกลียด พี่มันไม่ควรคู่ อื้ออ”ป๊อปปี้พูดแต่ก็ถูกฟางรวบไปจูบ ป๊อปปี้รู้สึกได้ว่าคนตัว

เล็กที่โน้มคอเขามาจูบกำลังร้องไห้ ก่อนจะจูบตอบคนตัวเล็กแล้วโอบกอดเธอไว้

 

 

“พี่เจ็บมั้ย ฮืออ ฟางเป็นห่วงพี่นะ พี่ใจร้ายมากเลยที่ไม่บอกฟางว่าพี่ยังไม่ตาย พี่รู้มั้ยฟางต้องนอน

ร้องไห้เพราะคิดถึงพี่ทุกคืน ฟางเหมือนมีชีวิตแต่ไม่มีหัวใจ ฟางทำใจไม่ได้ที่พี่ไป ฟางอื้ออ”ฟาง

พูดออกมาทั้งน้ำตาก่อนจะถูกป๊อปปี้รวบไปจูบอีกครั้ง จูบที่อ่อนโยนที่เธอเคยได้รับทำให้ฟางเคลิ้ม

ไปกับมันก่อนมือที่โอบรอบลำคอจะลูบไล้ไปทั้วแผ่นหลังของป๊อปปี้

 

 

 

“งั้นพี่ก็ขอชดใช้ให้ฟางที่พี่ทำให้ฟางร้องไห้ทุกคืนละกัน”ป๊อปปี้พูดจบก็ดันตัวฟางลงกับเตียง ก่อน

จะทาบทับร่างบางไว้ แล้วจูบฟางอย่างร้อนแรง จนฟางเริ่มคราง ก่อนจะเอามือล้วงเข้าไปในเสื้อ

กล้ามสีขาวที่เขาใส่ให้ฟางเมื่อกี้ แต่เพราะฝนตกจึงทำให้ชายหนุ่มถอดชั้นในฟางออกจนหมด ให้

ป๊อปปี้ถอดเสื้อกล้ามของฟางออกมาแล้วก็พบกับอกสวยของฟาง

 

 

 

“อ๊ะ”ฟางร้องเมื่อถูกดูดเม้มอกสวยของตัวเอง ก่อนอีกมือของป๊อปปี้จะล้างเข้าไปในผ้าถุงแบบชาวเล

ที่ไม่มีชั้นในเลย ทำให้มือของชายหนุ่มสัมผัสกับขาอ่อนก่อนจะไล่มาถึงกลีบกุหลาบของร่างบาง

 

 

“อ๊ะ พี่ป๊อป”ฟางร้องเมื่อถูกชายหนุ่มใช้นิ้วเข้าไปในสำรวจในกลีบกุหลาบนั้นและยังคงใช้ปากหยอก

ล้อกับอกสวยอยู่ ฟางจึงเลื่อนมือไปจับที่เส้นผมดำขลับของป๊อปปี้ที่ตอนนี้เริ่มยาวแล้ว ก่อนฟาง

จะเกร็งแอ่นสะโพกรับสัมผัสจากนิ้วป๊อปปี้ที่เร็วขึ้นจนฟางให้ฟางเสร็จไปครั้งหนึ่ง ก่อนป๊อปปี้จะ

จัดการถอดเสื้อผ้าตัวเองออกจนหมด

 

 

“พี่ไม่ไหวแล้วฟาง”ป๊อปปี้พูดขึ้นก่อนจะทาบทับลงไปบนร่างบาง

 

 

 

“อ๊ะ”ฟางสัมผัสถึงแกนกลางที่เข้ามาในร่างกายของเธอ ฟางจิกไปตามผ้าปูที่นอน เมื่อป๊อปปี้เริ่ม

โยกสะโพกไป ฟางพยายามมองหน้าป๊อปปี้เพราะตอนนี้ ชายหนุ่มอยู่ข้างหน้าต่าง ก่อนจะเห็นแผล

ที่หน้าอกป๊อปปี้ชัดๆเป็นทางยาว ฟางพยายามดันตัวขึ้นมาใกล้ๆก่อนจะลุกขึ้นนั่งในขณะที่ป๊อปปี้ยัง

คงขยับสะโพกอยู่

 

 

 

“อ๊ะ จะ เจ็บ มะ มาก มั้ย อ๊ะ”ฟางที่พยายามถามชายหนุ่มสลับกับเสียงครางตัวเอง เอามาลูบที่แผล

ป๊อปปี้

 

 

 

“แรกๆ เจ็บ อ๊ะ ตะ แต่ ตอนนี้ อ๊ะ อ่ะ หายแล้ว อ๊ะ”ป๊อปปี้พูดสลับกับเสียงครางทำเอาฟางหน้าแดง

จัดก่อนจะเอามือลูบไปตามแผลที่มีทั่วตัวป๊อปปี้และโยกสะโพกรับกับแรงกระแทกนั้น

 

 

“อ๊ะ ฟะ ฟาง มะ ไม่ วะ ไหว แล้ว”ฟางเริ่มครางไม่เป็นจังหวะทำให้ป๊อปปี้เริ่มขยับสะโพกไวกว่าเดิม

จนแทบจะเป็นเนื้อเดียวกัน

 

 

“ฟะ ฟาง อ๊า”ป๊อปปี้ดันฟางลงนอนอีกกระก่อนจะกระแทกสะโพกไปอีก2-3ทีแล้วครางออกมา ก่อน

จะหอบหายใจนอนฟุบบนหน้าอกฟางแต่ยังไม่ถอนแกนกลางออก ฟางเอามือลูบผมชายหนุ่มที่มีแต่

เหงื่อเช่นเดียวกับเธอ

 

 

 

“อยากเห็นแผลที่หน้าชัดๆ พาไปตรงหน้าต่างได้มั้ย”ฟางพูด ก่อนป๊อปปี้จะดึงฟางขึ้นมานั่งแต่ยังไม่

ถอนแกนกลางออก ฟางมองแผลตรงใบหน้าป๊อปปี้ผ่านแสงนอกหน้าต่าง แม้จะไม่เห็นชัดแต่ฟางก็รู้

ว่ามันเป็นรอยแผลยาว และเป็นเหมือนโดนสะเก็ตระเบิด ฟางจึงก้มลงจูบที่แผลป๊อปปี้ทุกแผลอย่าง

อ่อนโยน ก่อนจะเลื่อนไปจูบปากป๊อปปี้

 

 

“ตรงนี้ล่ะเจ็บมั้ย”ฟางถามหลังจากถอนจูบมา

 

“เจ็บ แต่ตอนนี้หายแล้ว”ป๊อปปี้ตอบ ฟางจึงจูบป๊อปปี้อีกครั้ง

 

 

“ฟางรักพี่นะ ไม่ว่าพี่จะเป็นยังไงฟางก็รัก”ฟางถอนจูบออกมาก่อนจะพูดขึ้น ป๊อปปี้นิ่งไม่ตอบ ทำให้

ฟางโอบรอบลำคอแล้วจูบป๊อปปี้อีกครั้ง ก่อนจะรู้สึกถึงความแข็งตัวในแกนกลางที่ยังไม่ได้ถอดออก

 

 

“ฟางไม่ไหวแล้ว”ฟางพูดออกมาก่อนจะถูกป๊อปปี้ก้มลงจูบอีกครั้ง แล้วดันตัวฟางกลับลงไปที่นอน

 

 

“ฝนยังตกอยู่เลย งั้นเรามาหาอะไรทำระหว่างรอฝนหยุดตกก่อนเถอะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะก้มลงจูบฟาง

อีกครั้ง ก่อนจะเริ่มบรรเลงเพลงรักที่ร้อนแรงแทนความคิดถึงของคน2คนแข่งแข่งกับสายฝนที่ตกลง

มาไม่ขาดสาย

 

 

 ฟางแค่มาตามเอานาฬิกาคืนจริงๆนะ แต่ก็เถอะ คนมันไม่ได้เจอกันมานานแล้วฝนมันตก

ไม่หยุดด้วย5555 อย่าลืมเม้นกับโหวตเรื่องนี้นะ