พันธนาการหัวใจ

 
 
 
 
“กรี๊ดดดดดดดด”ฟางเมื่อเห็นเลือดของป๊อปปี้ไหลออกมา ก็ตกใจกรี๊ดแล้วดิ้นในอ้อมกอดป๊อปปี้ด้วย
ความกลัว
 
 
“เลือดๆ ออกไปนะ กรี๊ดดดด”ฟางเริ่มคลุ้มคลั่ง ป๊อปปี้อึ้ง กอดฟางเพื่อให้สติ
 
 
“ฟาง ตั้งสติฟาง นี่พี่เอง พี่ป๊อปปี้ไง”ป๊อปปี้บอกฟาง
 
“พี่ป๊อปปี้”ฟางนิ่งเมื่อได้ยินชื่อ ป๊อปปี้จึงผละออกจากกอดฟาง
 
 
 
“กรี๊ดดดดดดดด อย่าทำอะไรฟางนะ ฟางกลัวแล้ว”ฟางร้องก่อนจะถดกายหนีป๊อปปี้ไป
 
 
“สมน้ำหน้า บ้าไปได้ก็ดีจะได้ไม่ต้องเอาเรื่องชั้นไปบอกคนอื่น”แคทมองภาพที่ฟางคลุ้มคลั่งอย่าง
สะใจ
 
 
“พี่ทำเกินไปแล้ว พี่แคทพี่มันไม่มีหัวใจ”ป๊อปปี้ตะโกนด่าพี่สาวทั้งน้ำตา แคทอึ้งเมื่อถูกน้องชายด่า
ก่อนจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลมาตอนนี้
 
 
“แกยังจะพามันออกไปอีกหรอ ถ้าแกเอามันไป แกกับชั้นขาดกัน”แคทประกาศกร้าว
 
“งั้นผมก็ขอโทษพี่ด้วยนะ ที่ผมเป็นน้องที่ใช้ไม่ได้เลยของพี่”ป๊อปปี้พูดก่นจะพยายามอุ้มฟางที่ดิ้น
คลุ้มคลั่งขึ้นออกจากบ้านไป
 
 
“ป๊อปปี้ กลับมาเดี๋ยวนี้นะ พี่บอกให้กลับมา”แคทตะโกนเรียกน้องชายก่อนจะทรุดลงไปร้องไห้อยู่
ตรงนั้น
 
 
 
 
“เลือด ออกไป ชั้นกลัวแล้ว อย่า”ฟางที่ยังดิ้นไม่หยุดหวาดกลัวป๊อปปี้ ทำให้ป๊อปปี้ที่เจ็บแผลอยู่
แล้ว อุ้มฟางไปอย่างยากลำบาก
 
 
ตุบ
 
 
“ฟาง พี่ขอโทษฟาง เจ็บตรงไหนรึเปล่า”ป๊อปปี้ทรุดลงไปกองกับพื้นทำให้ฟางหล่นไปด้วย ก่อนจะ
พยายามลุกมาหาฟาง
 
 
“ออกไปนะ กรี๊ดดด อย่าเข้ามา”ฟางขยับตัวหนีป๊อปปี้ด้วยความกลัว
 
“เห้ย เกิดอะไรขึ้นทำไมเป็นแบบนี้”โทโมะที่ลงจากรถมาต้องตกใจที่เห็นสภาพป๊อปปี้กับฟาง
 
“พี่โทโมะคะ ตอนนี้เราพาคุณป๊อปปี้กับฟางขึ้นรถก่อนเถอะค่ะ”แก้วพูดแล้วพยุงฟางขึ้นรถ ส่วนโท
โมะก็พยุงป๊อปปี้ขึ้นรถตัวเองทันที
 
 
“อะไรนะ นี่พี่สาวนายทำร้ายนายไม่พอ ยังฉีดยากล่อมประสาทให้ฟางงั้นหรอ”โทโมะตกใจแทบจะ
เบรครถเมื่อฟังเรื่องราวจากปากป๊อปปี้
 
 
“กรี๊ดดดดดด อย่าทำอะไรชั้นเลย”ฟางที่อยู่หลังรถดิ้นพราดจนแก้วฉุดแทบไม่อยู่
 
“พี่โทโมะคะ อย่าพึ่งอะไรเลย พาฟางไปโรงพยาบาลก่อนเถอะค่ะ”แก้วบอก
 
 
“ไม่ต้อง”ป๊อปปี้พูด
 
 
“นี่นายจะบ้าหรอ ฟางคลั่งขนาดนี้นายจะไม่พาไปโรงพยาบาลรึไง”โทโมะว่าป๊อปปี้
 
“ไปบ้านสวนของฟาง ที่นั่น มีเพื่อนชั้นที่เป็นหมออยู่ ถ้าพาไปโรงพยาบาลพี่แคทอาจจะตามไป
ทำร้ายฟางก็ได้”ป๊อปปี้บอกโทโมะ ก่อนรถของโทโมะจะขับไปที่บ้านสวนที่ชานเมืองทันที
 
 
เอี้ยดด
 
 
“ฟาง ถึงแล้วนะฟาง พี่พาฟางมาหาลูกแล้ว”ป๊อปปี้อุ้มฟางลงจากรถ แล้วยายามเดินเข้าไปในบ้าน
ทันที
 
 
“ให้ชั้นอุ้มฟางก่อนเถอะ เลือดนายออกเยอะมากเลยนะ”โทโมะพูด
 
 
“เห้ย ไอ้ป๊อป ฟาง ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ”เขื่อนและเฟย์ออกจากบ้านมาต้องตกใจที่เห็นสภาพฟาง
และป๊อปปี้
 
“เขื่อน ช่วยรักษาฟางที”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเป็นลมล้มไป เขื่อนแทบรับฟางไว้แทบไม่ทัน
 
 
 
 
“ฟางง”ป๊อปปี้ลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับเรียกหาฟาง ก่อนจะขยับตัวลุกขึ้น แล้วต้องทรุดลงไปเพราะ
เจ็บที่แผล
 
 
“เห้ย ไอ้ป๊อป ใจเย็นๆ ค่อยๆ”เขื่อนเข้ามาประคองเพื่อน
 
“ฟาง ฟางอยู่ไหน ชั้นจะไปหาฟาง”ป๊อปปี้ถามหาฟางจากเขื่อน
 
“พอๆ ตอนนี้ฟางกำลังพักผ่อนอยู่ คือชั้นให้ยานอนหลับไปแล้วล่ะตอนนี้”เขื่อนบอก
 
“พาชั้นไปหาฟางได้มั้ย ให้ชั้นได้เห็นกับตาว่าฟางไม่เป็นไรแล้วจริงๆ”ป๊อปปี้ขอร้อง เขื่อนจึงพยุง
เพื่อนมาที่ห้องนอนของฟาง ในห้องมีเฟย์และแม่2สาวนั่งเฝ้าอยู่ไม่ห่าง
 
“ป๊อปปี้ จะลุกมาทำไม ทำไมไม่พักก่อน แผลเรามันไม่ใช่เล็กๆนะ”แม่ฟางดุูุ
 
“ผมเป็นห่วงฟาง ผมอยากรู้ว่าฟางเป็นยังไง”ป๊อปปี้พูด
 
“พี่ฟางพึ่งหลับไป แต่ก่อนหลับไป นี่คลั่งอยู่เหมือนกัน”เฟย์บอกก่อนจะกลั้นน้ำตาไว้
 
 
“ฟางถูกฉีดยากล่อมประสาทเข้าไปอย่างแรง ทำให้ฟางมีอาการเหม่อลอย เกิดภาพหลอน บางทีก็
เกิดการคลุ้มคลั่ง เพราะตรวจดูจากบาดแผลตามตัวแล้ว ฟางคงโดนทำร้ายมาพอสมควร”เขื่อนพูด
 
 
“ฟาง พี่ขอโทษที่พี่ทิ้งเรา พี่ไม่คิดเลยว่าพี่แคทจะทำได้ขนาดนี้”ป๊อปปี้ร้องไห้ออกมาก่อนจะฝืน
เดินไปนั่งลงข้างๆฟางแล้วจับมือฟางแน่น
 
 
“คุณน้าครับ ผมขอโทษที่ดูแลฟางไม่ดี”ป๊อปปี้หันไปขอโทษแม่ฟาง
 
“ไม่เป็นไร ป๊อปเองก็เจ็บตัวไม่น้อย แม่ถือว่าป๊อปทำดีที่สุดแล้ว”แม่ฟางลูบหัวป๊อปปี้
 
“ฟางจะหายมั้ย ไอ้เขื่อน”ป๊อปปี้ถามเพื่อน
 
 
“หายน่ะหาย แต่คงต้องใช้เวลา ดูแลฟางให้มากๆ รักษาทั้งตัวและสภาพจิตใจ ฟางก็จะหาย”เขื่อน
พูด ป๊อปปี้จับมือฟางอีกครั้งก่อนจะร้องไห้ออกมา
 
 
“ขอชั้นอยู่กับฟางตามลำพังได้มั้ย”ป๊อปปี้พูด ทุกคนจึงค่อยๆออกไป
 
 
“ฟาง พี่ขอโทษฟางที่พี่ดูแลฟางไม่ได้”ป๊อปปี้พูดออกมาทั้งน้ำตา
 
 
 
“ฟางอย่าเป็นอะไรนะ อยู่ให้พี่ได้ชดใช้ความเลวที่ทำไปกับฟางก่อนนะคนดีของพี่”ป๊อปปี้กอดฟาง
ไว้แล้วร้องไห้ โทโมะมองดูป๊อปปี้ที่ดูแลฟางแล้วเศร้า ก่อนจะเดินออกไป
 
 
“พี่โทโมะนอนที่นี่ก็ได้นะคะ ดึกแล้ว เดี๋ยวเฟย์จัดห้องไว้ให้นะคะ”เฟย์พูดก่อนจะหายไปจัดห้องให้
เขา โทโมะหันมาเจอแก้วที่ปาดน้ำตาร้องไห้อยู่
 
 
“ร้องไห้ทำไม”โทโมะเดินไปหาแก้วที่ระเบียงบ้าน
 
“เปล่าค่ะ”แก้วจะเดินหนีแต่โทโมะรั้งไว้
 
“บอกชั้นมา”โทโมะขู่แก้ว
 
“แก้วสงสารพี่ แก้วเห็นพี่เจ็บแล้วแก้วรู้สึกเจ็บแทน แก้วสงสารพี่ ฮือออ”แก้วร้องไห้ออกมา โทโมะ
เห็นดังนั้นก็รวบแก้วไปกอด
 
 
“ขอบคุณนะที่เป็นห่วง ไม่เป็นไร พี่ไม่เป็นไร”โทโมะกอดแก้วไว้ก่อนน้ำตาจะไหล แก้วจึงกอด
ปลอบโทโมะอยู่ตรงนั้นซักพัก
 
โทษทีน้า วันนี้ติดธุระ เดี๋ยวอัฟให้2ตอนเลยยย