พันธนาการหัวใจ

 
 
 
แก้วลืมตาตื่นขึ้นมาในวันใหม่ด้วยน้ำตานองหน้า ฝันร้ายในคืนแต่งงาน ที่ถูกเจ้าบ่าวข่มขืน แก้วหัน
ไปมองร่างสูงที่นอนหลับอยู่ก่อนจะปาดน้ำตาทิ้ง ก่อนจะก้มลงจูบที่หน้าผากโทโมะอย่างแผ่วเบา
 
 
“แก้วรักพี่นะ ต่อให้พี่จะเกลียด โกรธแก้วแค่ไหนแก้วะทน เพราะแก้วเชื่อว่าแก้วจะต้องไปยืน
แทนที่ฟางในใจพี่ได้”แก้วพูดเศร้าๆ เพราะรู้ดีว่าความมันริบหรี่เหลือเกิน ก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำ
ด้วยความยากลำบาก
 
 
“อ้าวแก้ว พี่โทโมะล่ะลูก”แม่ของโทโมะแปลกใจที่เห็นแก้วมานั่งด้านล่างคนเดียว
 
“เอ่อ ไม่เค้าแฮงค์น่ะค่ะเลยยังนอนอยู่”แก้วตอบแล้วขยับปกเสื้อซ่อนรอยที่โทโมะตีตราเธอไว้เมื่อ
คืน
 
“งั้นหนูยกข้าวต้มไปให้พี่เค้าหน่อยลูก พี่เค้าจะได้สร่างๆ”แม่โทโมะบอก แก้วจึงเดินเอาข้าวต้มขึ้น
มาให้โทโมะข้างบน ซึ่งตอนนี้ชายหนุ่มก็ตื่นแล้ว
 
 
“เอาขึ้นมาทำไม เห็นชั้นเป็นง่อยรึไง”โทโมะหงุดหงิด
 
“แก้วเห็นว่าพี่หลับ เลยเอาข้าวต้มขึ้นมาให้ค่ะ”แก้วตอบ
 
“หรอ ชั้นตื่นแล้ว แล้วจะออกไปแล้ว หลีกไป เกะกะ”โทโมะพูดจบก็ผลักแก้วไป ทำให้ถาดข้าวต้ม
ร้อนๆหกเลอะแก้ว ที่ร้องด้วยความร้อน
 
 
เพล้ง
 
 
“เก็บด้วยล่ะเธอเอาขึ้นมาเองนิ อ้อ ถ้าทนไม่ได้ก็หย่ากันก็ได้นะ”โทโมะเยาะเย้ย ก่อนจะเดินหนี
ออกจากห้องไป แก้วอึ้งก่อนจะก้มลงเก็บเศษชามนั้นทั้งน้ำตา
 
“พี่โทโมะของแก้วคนเดิมหายไปไหน ฮืออ”แก้วเดินกุมมือที่โดนข้าวต้มลวก มาเปิดลิ้นชักหยิบม
งกุฏของเด็กเล่นขึ้นมาดูแล้วร้องไห้
 
 
“ฮืออออ”แก้วในวัยเด็กกำลังร้องไห้ในงานศพของคนเป็นพ่อที่เสียไป
 
“ร้องไห้ทำไม”โทโมะในวัยเด็กคุกเข่าถามแก้ว
 
“พ่อแก้วไม่อยู่แล้ว ฮือออออ”แก้วร้องไห้ออกมา โทโมะจึงโอ๋แก้วทันที
 
“ไม่เป็นไรนะ พ่อเค้าไปสบายแล้วนะน้องแก้ว เวลาแก้วคิดถึงพ่อให้แก้วเงยมองขึ้นบนฟ้านะ เพราะ
พ่อของแก้วอยู่บนฟ้าคอยมองแก้วเสมอ”โทโมะพูด
 
 
แก้วนึกถึงอดีตที่เธอเจอโทโมะครั้งแรกที่งานศพพ่อของเธอที่บ้านสวน
 
 
 
“พี่อยู่นี่ตั้งหลายวัน เดี๋ยวพี่จะมาเล่นเป็นเพื่อนแก้วนะ แก้วจะได้ไม่เหงา”พูดจบโทโมะก็ผูกผ้าคลุม
แล้วใส่มงกุฎเจ้าชายคุกเข่า ขอแก้วแต่งงาน
 
“ทำอะไรหรอคะ”แก้วงง
 
“เป็นเจ้าชายก็ต้องคู่กับเจ้าหญิง เจ้าชายเลยขอเจ้าหญิงแต่งงานไง”โทโมะพูด แก้วจึงยิ้มดีใจรับคำ
แต่งงานทันที ก่อนโทโมะจะสวมมงกุฎเจ้าหญิงให้แก้วไว้
 
“ไปกันเถอะเจ้าหญิง เดี๋ยวเจ้าชายจะพาไปเดินเล่นนะ”โทโมะพูดก่อนจะจูงมือพาแก้วไปเล่นด้วย
กันที่ชิงช้าใต้ต้นไม้
 
 
แก้วเปิดรูปในกระเป๋าตังค์มาเจอรูปที่เธอเก็บไว้ตลอด รูปตอนเด็กของเธอและโทโมะ
 
 
“ฮือออ พี่โทโมะไม่ไปไม่ได้หรอ”แก้วร้องไห้เสียใจเมื่อรู้ว่า โทโมะจะไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่นแล้ว
 
“พี่ต้องไปเรียนแล้วนะแก้ว คงไม่ได้มาเล่นกับแก้วที่บ้านสวนอีกแล้ว”โทโมะพูด
 
“สัญญากับแก้วนะ ว่าเจ้าชายจะไม่ทิ้งเจ้าหญิง เจ้าชายจะต้องกลับมาแต่งงานกับเจ้าหญิงนะ”แก้วชู
นิ้วก้อย สัญญา
 
“เจ้าชายสัญญาว่า เจ้าชายจะกลับมาแต่งงานกับเจ้าหญิงนะ”โทโมะยิ้มก่อนจะชูนิ้วก้อยสัญญากัน
ก่อนที่แม่ของโทโมะจะจับแก้วและโทโมะยืนถ่ายรูปคู่กันที่หน้าบ้านสวน
 
 
“ฮืออ เจ้าชายลืมเจ้าหญิงแล้ว ฮือ”แก้วร้องไห้ออกมาเมื่อนึกถึงอดีต คำสัญญาที่เคยให้ไว้ในวัยเด็ก
ทำให้เธอต้องรอแค่โทโมะคนเดียวจนโต
 
 
 
 
 
“อืมมม”ฟางลืมตาตื่นขึ้นมา จริงสิ เมื่อคืนเธอขอให้ป๊อปปี้ไม่ส่งเธอกลับไปที่บ้าน เค้าเลยพาเธอมา
ค้างที่คอนโดของเค้า แล้วที่บ้านจะเป็นยังไงบ้างนะ ตัวเค้าไปไหนแล้วล่ะ มองสาดสายตามองหา
ป๊อปปี้ทันที
 
“เลขาตื่นสาย ต้องให้เจ้านายหอบงานมาทำเอง”ฟางหันขวับไปที่ต้นเสียง ป๊อปปี้ที่กลับมาจากที่
บริษัทยืนกอดอกพูดอยู่หน้าประตูห้องนอน
 
“เอ่อ ขอบคุณนะคะที่ให้ชั้นค้างที่นี่”ฟางพูด ก่อนจะเดินออกไป แต่ป๊อปปี้รั้งแขนฟางไว้
 
“ผมซื้อชุดมาให้ หวังว่าพวกไซส์คงจะเลือกถูกนะ เพราะวัดเองกับมือ”ป๊อปปี้ยื่นถุงเสื้อผ้าให้ฟาง
ฟางอึ้ง รีบคว้าถุงเสื้อผ้ามาก่อนจะวิ่งเข้าน้ำไปทันที
 
 
 
“คนบ้า ดันซื้อมาถูกไซส์อีก”ฟางพูดขณะแต่งตัวในห้องน้ำ หลังจากจัดการทำธุระเสร็จหมดแล้ว
เมื่อเปิดประตูออกมาก็พบว่าป๊อปปี้หลับอยู่บนเตียง สงสัยคงจะเพลียมั้ง ต้องตื่นไปทำงานด้วยนิ
ฟางค่อยๆนั่งลงมองป๊อปปี้ที่หลับ ก็นึกถึงตอนที่ป๊อปปี้มานั่งเฝ้าเธออ่านหนังสือกับเพื่อนจนหลับแบบ
นี้
 
 
“แอบทำอะไรน่ะ เสร็จแล้วทำไมไม่บอก”ป๊อปปี้พูดขึ้นขณะหลับตาอยู่ ทำเอาฟางสะดุ้งรีบลุกก่อนที่
ป๊อปปี้จะลืมตาแล้วลุกขึ้นมามอง
 
“ทำไมถึงรู้ล่ะ”ฟางตกใจ
 
“กลิ่นน้ำหอมของเธอที่ใช้กลิ่นเดิมมาตลอด ชั้นจำได้น่า”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเบือนหน้าหนี ฟางอึ้ง มันจริง ตั้งแต่เรียนยันตอนนี้ เธอก็ยังใช้น้ำหอมกลิ่นเดิม
 
“ก็มันอยู่ในห้องคุณนิ ชั้นเลยหยิบมาฉีด”ฟางรีบพูดก่อนจะเดินออกไปรอที่โซฟาด้านนอก นั่นสิ
ทำไมป๊อปปี้มีน้ำหอมกลิ่นนี้ที่เป็นกลิ่นโปรดของเธอนะ
 
 
“วันนี้ คุณต้องไปพบลูกค้านอกสถานที่กับผมนะ ไปกันเถอะ”ป๊อปปี้พูดจบก็จูงมือฟางไปกับเขา
ทันที ก่อนจุดหมายจะอยู่ที่ระยอง
 
“เห้อ เสร็จซักที”ฟางเดินออกมาจากโรงแรมที่นัดลูกค้าก่อนจะมองไปที่ทะเลที่ติดกับโรงแรม
 
 
“ไม่ชอบเรื่องพวกนี้แล้วยังจะดันทุรังทำงานอีกทำไม”ป๊อปปี้เดินมาแล้วพูดขึ้น
 
“เพราะชั้นไม่อยากให้ใครมาโกงเอาบริษัทไปง่ายๆไง”ฟางหันไปจ้องหน้ากับป๊อปปี้ ป๊อปปี้นิ่งก่อนจะ
จูงมือฟางมานั่งที่โซฟาในโรงแรม
 
 
“ดูซะ ว่าบริษัทของพ่อคุณ โอ๊ะ ไม่ใช่สิ บริษัทที่พ่อคุณโกงพ่อผมมาน่ะ มันมีปัญหาตั้งแต่แรกอยู่
แล้ว แล้วนี่ถ้าไม่ได้ผมไม่เข้ามาช่วยบริหารล่ะก็ ป่านนี้บริษัทนี้เจ๊งไปนานแล้ว”ป๊อปปี้กางเอกสารให้
ฟางดูทั้งหมด
 
“และอีกอย่าง ถึงแม้พ่อแม่ผมจะถูกโกงแต่ผมไม่จำเป็นต้องโกงกลับนิ จะทำทำไม”ป๊อปปี้พูด
 
“แล้วจะให้ครอบครัวชั้นทำยังไง”ฟางพูด
 
“อีกไม่นานหรอก เธอก็จะรู้เอง”ป๊อปปี้พูด ฟางนิ่งซึมไป
 
“ทั้งๆที่รู้เต็มอกว่าจุดประสงค์คุณมาช่วยพวกเราทำไม แต่ชั้นก็จัดการกับคุณไม่ได้ มันน่าเจ็บใจเนา
ะ”ฟางพูดแล้วกำมือแน่น ป๊อปปี้นิ่งไป ก่อนจะพาฟางมาที่ชายหาด
 
 
“อะไรกันน่ะคุณ”ฟางตกใจเมื่อป๊อปปี้พามาที่ชายหาด
 
“คิดอะไรที่มันรกสมองทำไม อ่อนแอแบบนี้สินะ ถึงได้ยอมให้พวกชั้นรังแกได้ง่ายๆ”ป๊อปปี้ว่า
 
“ชั้นไม่ได้อ่อนแอนะ”ฟางหับขวับมาค้อนใส่ป๊อปปี้
 
“เอ้าะหรอ แต่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าชั้น มันคือเด็กอ่อนแอคนนึงที่อะไรๆก็เอาแต่ร้องไห้ น่า
รำคาญ”ป๊อปปี้ยิ้มยั่ว ฟางจึงผลักป๊อปปี้ล้มทันที
 
 
“คนอย่างชั้นเข้มแข็งกว่าที่คุณคิดนะ รู้ไว้ซะ ว้าย”ฟางกอดอกว่าป๊อปปี้ ก่อนจะร้องเพราะถูกป๊อปปี้
ดึงเธอมานั่งลงข้างๆเค้า
 
“งั้นนี่ถือว่าเป็นรางวัลให้คนเข้มแข็งละกัน”ป๊อปปี้พูดจบก็โน้มหน้ามาจูบฟางอย่างอ่อนโยน ฟาง
เคลิ้มเผลอจูบตอบป๊อปปี้ด้วยเช่นกัน
 
 
 
“คนบ้า เอะอะอะไรก็จูบ”ฟางถอนจูบออกจากป๊อปปี้มาแล้วก็พูดพร้อมกับเบือนหน้าหนีป๊อปปี้
 
“ก็อยากจะทำมากกว่านั้นแต่เธอคงจะไม่ยอม”ป๊อปปี้พูดขึ้นมาลอยๆ ฟางหันขวับไป ก่อนจะตีป๊อปปี้
แล้วรีบวิ่งหนีไป
 
“คนบ้า คนลามก หิวแล้วไปกันเถอะ”ฟางตะโกนกลับมาก่อนจะวิ่งไปรอที่รถ
 
“อย่างน้อยเมื่อกี้ก็ทำให้เธอหายเศร้าละกันน่า”ป๊อปปี้พูดก่อนจะยิ้มกับรสจูบเมื่อกี้ แล้วเดินตามฟาง
ไป
 
 
 
 
“กลับมาแล้วหรอคะ”แก้วเดินมารอรับโทโมะที่ไปทำงานมา โทโมะแลด้วยหางตานิดนึงก่อนจะขึ้น
ไปบนห้องทำเหมือนไม่มีแก้ว
 
“พี่ทานอะไรรึยังคะ เดี๋ยวแก้วจะได้บอกให้เค้าอุ่นอาหารให้”แก้วพูด
 
“ไม่ต้องชั้นกินมาแล้ว”โทโมะพูด ก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินออกห้องมา
 
“พี่จะไปไหนคะ”แก้วรีบถามโทโมะทันที
 
“เที่ยว เบื่อบ้านหลีกไป เกะกะ”โทโมะพูดก่อนจะผลักแก้วล้มลง โดยไม่ดูดำดูดีแก้วเลย
 
“แก้วจะทน เพราะแก้วเชื่อว่าเจ้าชายของแก้วยังคือคนเดิมอยู่”แก้วพูดปลอบใจตัวเองก่อนจะปาด
น้ำตานั่นทิ้ง
 
 
 ตอนนี้จะเป็นตอนที่ทำให้รู้ว่าทำไมแก้วถึงรักโทโมะขนาดนี้ อย่าลืมเม้นกับโหวตกันเยอะๆนะคะ