พันธนาการหัวใจ

 

 

 

 

“แคท เดี๋ยววันนี้ผมว่าผมจะเข้าไปที่บริษัทซะหน่อย”พ่อฟางพูดขึ้นเมื่อเห็นแคทกำลังจะไปทำงาน

 

“คุณจะไปทำไมคะ ในเมื่อสุขภาพคุณช่วงนี้ไม่ค่อยดี นี่หมอบอกให้นอนพักไม่ใช่หรอ”แคทรีบแย้ง

 

“ก็อยู่แต่ที่บ้านมันเบื่อนิ ไปบริษัทซักหน่อย อย่างน้อยเข้าไปดูงาน จะได้รู้ว่าไม่มีใครมาชุบมือเปิบ

เอาบริษัทไปเป็นของตัวเองอยู่”พ่อฟางพูด

 

“ถ้าหมายถึงคุณภานุคงจะไม่ใช่หรอกค่ะ เค้าบริหารงานดีมากในช่วงที่คุณป่วย”แคทพูด เพราะรู้ว่า

พ่อฟางว่าน้องตัวเองอยู่

 

“รู้สึกจะแตะไม่ได้เลยนะ ไอ้ป๊อปปี้เนี่ย เอ ผมเริ่มสงสัยแล้วล่ะ ว่าที่ลูกสาวผมพูดมันจะเป็นความจริง

รึเปล่า”พ่อฟางว่า

 

“ชั้นกับคุณภานุไม่มีอะไรกันนะคะ นี่คุณไม่ชื่อใจชั้นแล้วหรอคะ”แคทพูดก่อนจะบีบน้ำตาออกมา

 

“ผมก็แค่หวงคุณนะแคท ผมเชื่อใจคุณนะครับแคท งั้นเดี๋ยวผมไปอาบน้ำก่อนนะ”พ่อฟางหอมแก้ม

แคทก็เดินเข้าห้องตามไป

 

 

“พูดมาได้ว่า บริษัทของตัวเอง ทั้งที่โกงมาพ่อแม่ชั้นมาเห็นๆ”แคทพูดแล้วมองตามไปในห้องน้ำ

อย่างแค้นใจ

 

 

 

 

“แม่คะ วันนี้ฟางมาเยี่ยม แม่เป็นยังไงบ้างคะ”ฟางวางดอกไม้ลงข้างๆแม่ ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือ

แม่ตัวเองที่หลับอยู่

 

“ฟางคิดถึงแม่จัง ถ้าแม่คุยกับฟางได้ แม่คงปลอบใจฟางไม่ให้ฟางเศร้าแบบนี้ใช่มั้ยคะ”ฟางพูดก่อน

น้ำตาจะไหลออกมา

 

 

จึก

 

 

“แม่คะ มือแม่ เฟย์ เรียกหมอเร็ว”ฟางตกใจเมื่อแม่ตัวเองบีบมือฟางแน่น ก่อนจะหันไปให้เฟย์ไป

ตามหมอมา

 

 

 

“อ้าว คุณลุงหมอคนเดิมไปไหนแล้วคะ”เฟย์แปลกใจเมื่อหมอที่มาตรวจแม่เธอไม่ใช่คนเดิม

 

“ลุงหมอลุงของผมนะหรอครับ เค้าติดเคสด่วนเลยให้ผมมาตรวจแม่คุณแทน เดี๋ยวต่อไปนี้แม่คุณจะ

เป็นคนไข้ในการรักษาของผมนะครับ”หมอหนุ่มพูด

 

“ขอบคุณนะคะ เอ่อ คุณหมอ”เฟย์ขอบคุณ

 

“ผมชื่อภัทรดนัย เรียกผมว่าหมอเขื่อนก็ได้นะครับ”เขื่อนยิ้มให้กับเฟย์ ก่อนจะเดินเข้าไปดูอาการแม่

ของ2สาว

 

“หมอเขื่อนคะ แม่เฟย์เป็นยังไงบ้างคะ”เฟย์รีบถามเขื่อนทันทีที่เขื่อนออกจากห้องมา

 

“แสดงความยินดีด้วยนะครับ ตอนนี้คุณแม่ของคุณได้สติแล้ว เดี๋ยวหมอคงจะให้พักอยู่ที่ซักพักเพื่อ

เช็คร่างกายนะครับ”เขื่อนพูดจบ2พี่น้องรีบวิ่งไปหาแม่ในห้องทันที

 

 

“แม่ขา ฮือออ ฟางคิดถึงแม่จังเลยค่ะ”ฟางกอดแม่แล้วร้องไห้

 

“แม่ก็คิดถึงลูกเหมือนกัน เฟย์ด้วย มาให้แม่กอดเร็ว”แม่เรียกเฟย์มากอดก่อนทั้ง3คนแม่ลูกจะ

ร้องไห้กอดกันด้วยความคิดถึง

 

 

 

“ให้ชั้นมาดูแลแม่แฟนแก แล้วแกจะเอาไงต่อไปวะป๊อป”เขื่อนหันไปถามป๊อปปี้ที่ยืนมอง3แม่ลูก

กอดกันในห้องเงียบๆ

 

“เรื่องนี้อย่าพึ่งบอกใครว่าคุณน้าอาการดีขึ้นแล้ว เขื่อน ชั้นฝากแกดูแลคุณน้าด้วยนะ”ป๊อปปี้หันไป

พูดกับเพื่อน

 

“แน่นอนล่ะ หมอก็ต้องดูแลคนไข้สิวะ”เขื่อนยิ้ม

 

“อ้อ แล้วฟางไม่ใช่แฟนชั้นด้วย ทำความเข้าใจใหม่ซะ”ป๊อปปี้บอก

 

“อ่อ เข้าใจ ไม่ใช่แฟนแต่เมีย”เขื่อนแซว

 

“พูดมากน่า ชั้นไปล่ะ ถ้ามีอะไรเกี่ยวกับอาการคุณน้าโทรหาชั้นเลยนะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินหนี

เขื่อนมองตามเพื่อนตัวเองที่เดินไปแล้วแอบยิ้ม ปากแข็งเหมือนเดิมเลยไอ้ป๊อป

 

 

 

 

“วันนี้พาหนูแก้วไปเที่ยวหน่อยสิลูก ไหนๆวันนี้ก็เลิกงานเร็วแล้วนิ”แม่โทโมะพูด เมื่อเห็นโทโมะ

กลับมาจากที่ทำงานเร็ว

 

“บ้านเรามีรถ ก็ให้เค้าไปเองสิฮะ”โทโมะพูดแล้วไม่สนใจเรื่องที่แม่ตัวเองขอ

 

“แก้วเป็นเมียเรานะโทโมะ ทำไมจะดูแลเมียเรา พาไปเที่ยวไม่ได้เลยหรอ ทีตอนเด็กๆล่ะเห็นรักกัน

จะตาย”แม่โทโมะบ่น

 

“ก็เป็นเรื่องตอนเด็กไปสิครับ ผมโตแล้ว ตอนนี้ผมรักแค่ฟางคนเดียว”โทโมะพูด

 

“นี่คือคำสั่ง ให้ดูแลหนูแก้วซะ แล้วก็เลิกยุ่งกับผู้หญิงคนนั้น”แม่โทโมะสั่งเสียงขาด

 

“แม่”โทโมะน้อยใจเดินขึ้นห้องไปแล้วต้องตกใจเมื่อเห็นในห้องมีแต่รูปของเขาและแก้ว โทโมะรีบ

วิ่งไปหารูปคู่ของเขาและฟางที่วางไว้บนหัวเตียงทันที

 

“พี่โทโมะหาอะไรหรอคะ แก้วช่วยมั้ย”แก้วออกจากห้องน้ำมาก็ถามด้วยความหวังดี

 

“เธอเอารูปชั้นกับฟางไปไว้ไหน เอามาเดี๋ยวนี้นะ”โทโมะเดินไปบิดแขนแก้วจนเจ็บ

 

“พี่โทโมะแก้วเจ็บ”แก้วพยายามสะบัดแขนให้หลุดแต่โทโมะกลับยิ่งบีบรัดแน่นกว่าเดิมจนแขนแก้ว

เริ่มแดง

 

“บอกชั้นมาก่อนสิ นี่ชั้นบอกแล้วใช่มั้ยว่าเธอน่ะได้แค่ตัวชั้น แต่เธอไม่มีวันได้ใจชั้น ถึงจะเอารูปของ

ชั้นกับฟางออกไปหมดห้อง ชั้นก็ไม่มีวันมองเธอ”โทโมะตะคอกใส่แก้ว ก่อนจะหยิบกรอบรูปงาน

แต่งงานของเขาและแก้วปาลงพื้น

 

 

เพล้ง

 

 

“ฮึก ฮือ”แก้วร้องไห้ออกมาก่อนจะก้มลงเก็บเศษแก้วจากกรอบรูปนั้นด้วยความเสียใจ

 

“ไม่ต้องมาสำออยแกล้งบีบน้ำตาให้ชั้นสงสาร ชั้นไม่มีวันสงสารเธอ”โทโมะพูดก่อนจะเดินออกจาก

ห้องไป

 

“ฮืออ”แก้วร้องไห้แล้วมองจามโทโมะไป ก่อนจะแบมือของเธอที่ตอนนี้มีเลือดออกจากแผลที่โดน

เศษแก้วเป็นทางยาว

 

 

 

 

“พักเที่ยงเลยมานานแล้ว เข้างานสาย”ป๊อปปี้เริ่มแขวะฟางที่เดินเข้าห้องมาตอนบ่ายโมงครึ่ง

 

“ชั้นไปเยี่ยมแม่มาค่ะ ขอโทษด้วย”ฟางตอบก่อนจะก้มทำงานต่อ

 

“แล้วคุณน้าเป็นยังไงบ้าง”ป๊อปปี้พูด ทำเอาฟางเงยหน้าขึ้นไปมองอย่างตกใจ ห่วงแม่เธอด้วยหรอ

 

“เอ่อ ฟื้นแล้วค่ะ คงพักฟื้นอีกซักพักเพื่อดูอาการแล้วคงจะออกจากโรงพยาบาลได้”ฟางตอบ

 

“แล้วจะพาคุณน้ากลับบ้านเลยหรอ นี่เธอคิดดีแล้วหรอ”ป๊อปปี้ถาม

 

“ก็นั่นบ้านของพวกชั้นนิ รึว่าคุณอยากให้ชู้ของคุณอยู่บ้านนั้นอย่างสุขสบายโดยไม่ต้องรู้สึกว่าเป็น

เมียน้อยใช่มั้ย”ฟางพูด เมื่อนึกถึงรูปคู่ของป๊อปปี้กับแคทในมือถือวันนั้น

 

“นี่ อย่ามาหาเรื่องกันหน่อยเลย ที่ชั้นถาม เพราะชั้นเห็นว่าพ่อเธอไม่เคยจะไปดูแลแม่เธอเลย ถ้า

ปล่อยแม่เธอกลับบ้านไป แม่เธออาการไม่แย่ลงหรอกหรอ”ป๊อปปี้พูด ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

ฟางคิดตาม มันก็จริง ถ้ากลับไปแล้วแม่เธอช๊อคขึ้นมาล่ะ ว่าแล้วฟางก็เดินออกไปตามป๊อปปี้ทันที

 

 

“นี่คุณ ทำจู่ๆถึงมาถามเรื่องแม่ชั้นทำไม”ฟางเดินมาหาป๊อปปี้ตรงมุมลับตาคนในบริษัท

 

“ก็คุณน้าเป็นคนดี คอยดูแลช่วยเหลือชั้นมาตลอด แค่อยากตอบแทนบุญคุณ”ป๊อปปี้ตอบ ฟางอึ้ง

 

“ขอบคุณนะคะที่ห่วงแม่ของฟาง”ฟางพูดขึ้นก่อนจะแทนตัวเองว่าฟางเหมือนเมื่อก่อน ป๊อปปี้สบตา

ฟางนิ่ง

 

“ดูแลตัวเองด้วยละกัน ไม่ใช่ห่วงแต่คนอื่น”ป๊อปปี้พูดสั้นๆ ก่อนจะมองไปที่วิวด้านนอกกระจก ฟาง

ใจเต้นแอบยิ้ม

 

 

“คุณภานุมาอยู่นี่เอง”แคทเดินเข้ามาหาน้องชายทำเอาทั้งคู่ชะงัก ก่อนฟางจะถอยออกห่างป๊อปปี้

ทันที

 

“ชั้นไปดีกว่า ไม่อยากขัดความสุขของพวกที่แอบลักกินขโมยกิน”ฟางพูดก่อนจะเดินหนีไป

 

“ปากดีนะนังเด็กนี่ ชั้นเริ่มจะทนไม่ไหวละนะ อยากตบมันแล้วเนี่ย”แคทหงุดหงิด

 

“ช่างเค้าเถอะน่าพี่แคท ยัยนั่นยังเด็กอยู่”ป๊อปปี้พูด

 

“เด็ก แกก็เลยหลงไปกับมารยาเด็กด้วยล่ะสิ”แคทหันไปว่าน้องชาย

 

“พี่หมายความว่าไง”ป๊อปปี้ถาม

 

 

“ชั้นได้ยินนะ ที่แกถามเรื่องอาการแม่มัน แล้วก็เป็นห่วงมันน่ะ อย่าคิดว่าชั้นไม่รู้นะป๊อป แกกำลังจะ

ใจอ่อนใช่มั้ย”แคทเริ่มว่าน้องชาย

 

“ไม่ ผมไม่มีวันใจอ่อนกับพวกนั้น พวกนั้นจะต้องได้รับสิ่งที่พวกเค้าทำกับเราอย่างสาสม”ป๊อปปี้พูด

แต่ไม่สบตากับพี่สาวกลับทอดมองดูวิวแทน

 

“ก็ดี เพราะตอนนี้ ไอ้แก่นั่นมันจะกลับเข้ามาทำงานที่นี่แล้ว ชั้นรู้สึกว่ามันเกาะประโยชน์จากแกที่แก

กู้บริษัทให้มันจนดีแล้ว มันกำลังจะเด็ดหัวแกทิ้ง พี่เป็นห่วงแกนะป๊อป”แคทมาบอกเรื่องของพ่อฟาง

ให้ป๊อปปี้ก่อนจะจับมือน้องชาย

 

“ถ้ามันจะทำร้ายผมจริงๆ ผมก็จะจัดการมันอย่างสาสม ขอบคุณพี่มากนะ ที่เป็นห่วงผม”ป๊อปปี้พูด

ก่อนจะกุมมือแคทแล้วยิ้มให้กันสองพี่น้อง ฟางที่มองดูภาพอยู่ไกลๆไม่ได้ยินเสียงก็อึ้ง

 

 

“เค้าคงรักกันมากสินะ”ฟางพูดก่อนจะเดินจ๋อยกลับเข้าห้องทำงานไป

 

 

 

โทโมะกลับเข้ามาในห้องตอนดึกก็พบว่าแก้วนอนหลับแล้ว จากที่เค้าได้ยินจากแม่บ้านว่าแก้วไม่

สบายเลยไม่ลงไปทานข้าว โทโมะเดินเข้ามาดูอาการแก้วเงียบๆ

 

“พี่โทโมะ”แก้วละเมอเพ้อหาโทโมะ ชายหนุ่มชะงัก ก่อนจะมองไปที่มือแก้วที่พันแผลไว้ลวกๆ นี่

ยัยนั่นโดนแก้วบาดหรอกหรอ

 

“ยัยเด็กบ้า”โทโมะพูดก่อนจะนั่งลง ทำแผลให้แก้วเงียบๆ

 

 

 พระเอกเราเรื่องนี้ชอบทำอะไรให้นางเอกลับหลังนะ555 อย่าลืมเม้นกับโหวตน้า